အခ်စ္တစ္ခုေမြးဖြားျပီးစ အခ်ိန္ေလးခဏ

ေပ်ာ္စရာေလးမ်ားသာ ခံစားခ်င္ခဲ့သည္…။

ကို႔ေၾကာင့္သူငိုခ့ဲဖူးသည္….။

ကို႕ေၾကာင့္ သူခံစားခဲ့ရဘူးသည္…။

သူငုိသံေလးသည္ အားနည္းခ်က္တစ္ခု…။

သူ႔ရိူက္သံေလးသည္ ၀မ္းနည္းျခင္းတစ္ခု….။

စိုခြင့္ရွိသူ သူ႔ပါးျပင္ထက္၌

လုိက္ေလ်ာမူ႔ေပါင္းမ်ားစြာ ေပါက္ဖြားနုိင္ခဲ့သည္…။

အဆံုးစြန္ေရာက္ခဲ့ထိတုိင္ အသက္တစ္၀က္

သူ႔အတြက္ အသက္ဆက္ရွင္နုိင္ခဲ့သည္…။

ထားခဲ့သူနွင့္ ေနခ့ဲသူ

ဘယ္သူပိုခံစားရနုိင္သနည္း…။

ဟန္နီေရ….။

ရင္ထဲ ရွိသမ်ွေျပာရရင္ ကဗ်ာေတြပဲျဖစ္ေတာ့မည္…။

ခဏေလာက္ ပစ္ထားခံခဲ့ရျခင္းကို ရရွိခဲ့ရလ်ွင္

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေနခဲ့သူပါပဲ….။

အေပ်ာ္ေနာက္ေျပာင္းျခင္းအျဖစ္လဲ အရည္ခြံလဲနိုင္သလို

တကယ္အျဖစ္အပ်က္အေနနဲ႔လဲ ကဗၺည္းထားခဲ့နုိင္ပါသည္…။

သူမ မရွိတဲ့ အရပ္သည္ အနာဂတ္မရွိခဲ့….။

သူမ မရွိတဲ့ ေနရာသည္ ေႏြရာသီ….။

သူမ မရွိတဲ့ အခ်ိန္သည္ ငရဲျပည္…။

သူမအသံ မၾကားရေသာ အခါတိုင္းသည္

နားကန္းေနေသာသူ သည္ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္သည္…။

အခု ငိုေနရသူသည္ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္သည္…။

သူမ ငိုေနပံုသည္ ကၽြန္ေတာ့အတြက္

အလွပဆံုးပန္းခ်ီ မျဖစ္ခဲ့…။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ေခ်ာက္နက္နက္ထဲကို

စိတ္ပါပါျဖင့္ ခုန္ဆင္းေနသူ…။

အမိုးမပါတဲ့ အိမ္ေခါင္မုိးကို

အလွဆင္ေနသူ…။

အျပာေရာင္ေရးျခယ္ထားေသာနံရံ ကို

အျပာေရာင္ျဖင့္ေရးျခယ္ေနသူ…။

ေရျပင္မွာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရးသူ…။

အဆံုးစြန္၌ တည္ေသာ သစၥာတရားအား

အေစာင့္တာ၀န္အျဖစ္ ထန္းေဆာင္သူ…။

အမုန္းတုိင္းျပည္နွင့္ စစ္ခင္းေနသူ…။

တကယ္ေတာ့…. ကၽြန္ေတာ္သည္

သူမ ပါးျပင္ထက္က မ်က္ရည္လွလွေလး ပင္ျဖစ္ေတာ့သည္…။