မေန႕က ဥပုဒ္ေန႕ ျဖစ္သည့္ အတြတ္ က်ေနာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ လက္ဖက္ရည္ စကား၀ိုင္းေလးျဖင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ့ၾကသည္။
တေယာက္တေပါက္ေပါ့  ေျပာလိုက္ၾကရီလုိက္ၾက ဟားလုိက္ၾကနွင့္….. ေပ်ာ္စရာလဲ ေကာင္းၾကီးေပါ့။
ေက်ာ္ဦး ဆိုေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားေၾကာင့္ ရီစရာ စကား၀ိုင္းေလးမွ စဥ္းစားစရာ ေတြးေခၚၾကည့္စရာ ျငင္းခုန္စရာ စကား၀ိုင္းအျဖစ္ကို ေျပာင္းလဲသြားပါတယ္။
သူေျပာလုိက္သည္မွာ သူတို႕ငယ္စဥ္အခ်ိန္တုန္းက သူ အေဖက  သူအဖိုးကို သြားျပီး ၾကြားခဲ့ တယ္။ အလုပ္ေတြဘယ္လိုေအာင္ျမင္ေၾကာင္း ဘာေတြတိုးခဲ်႕ထားေၾကာင္းစသည္ျဖင့္ ေပါ့…. သူအဖိုးက စကၠန္႕ပိုုင္းမွ်ျပံဳ ရံု ဘဲ ျပံဳးျပီး ေခါင္းခါသြားတယ္လို႕  က်ေနာ္တို႕ ကုိေျပာျပပါတယ္။
သူ႕ အဖိုးနဲ႕ သူ႕ အေဖ ဆိုရင္သားအဖ ဘဲေလ….  သားသမီးေအာင္ျမင္ရင္ မိဘက၀မ္းသာရမွာေပါ့ စသည္ျဖင့္ … ေ၀ဖန္သံမ်ားဆူညံသြားသည္။
သားသမီး အလုပ္ေအာင္ျမင္တာဘဲ သူက ဘာလုိ႕ ၀မ္းမသာနိုင္ရမွလဲ ၊ ဘာျဖစ္လုိ႕ လဲ ၊ ဘာေၾကာင့္လဲ   ေမခြန္းသံမ်ား လဲ ထြတ္ေပၚလာသည္။
ဒါနဲ႕ဘဲ အေသးစိတ္ကိုသိခ်င္လုိ႕ ေမးၾကည့္ေတာ့……   ဒီလိုဗ်

သူတို႕ အဖိုးသည္ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ ေလာက္မွစျပီး သားသမီး မ်ားကို ခြဲ ျခမ္းေပးျပီး ေမျမိဳ႕တြင္ ေအးေအးေဆးေဆး ေနသည္။
သားသမီး မ်ားမွာလည္း အဆင္ေျပၾကသည္။ ဒီလိုနွင့္ ေမျမိဳ႕တည္ခိုခန္းတြင္ လခ်ီျပီးေနသည္။ တစ္ကိုယ္တည္ ေနရသည္ကိုပင္ သေဘာက်ဟန္လဲရွိသည္။
သားသမီး မ်ားမွာ ေမျမိဳ႕ သြားၾကျပီး အေဖအတြတ္ လုိေလေသးမရွိေအာင္ပင္ ၀ိုင္း၀န္း ကူညီ ေပးၾကသည္။
က်ေနာ္သူငယ္ခ်င္၏ အေဖမွာ အလုပ္အကိုင္ အဆင္ေျပလာ ေတာ့ သူ အဖိုးအတြတ္ ျခံ၀ိုင္းေလး တစ္ခု ၀ယ္ေပးလုိက္ျပီး အဲဒီျခံထဲ တြင္ အတည္တက် ေျပာင္း၍ေနေစခဲ့သည္။

က်ေနာ္ သူငယ္ခ်င္းတို႕ က ခက္ငယ္ငယ္ အရြယ္ေလာက္ကေပါ့။ ေမျမိဳ႕ အဖိုးအိမ္ကို အလည္သြားရသည္မွာ အလြန္ပင္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလွသည္ဟုဆိုပါသည္။
တခါတေလ ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြ မိသားစုေတြ နဲ႕ မ်ားတိုးလုိ႕က ေတာ့ အရမ္းေပ်ာ္ဖို႕ ေကာင္းတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္
လူၾကီးမ်ားက တ၀ိုင္း သူတုိ႕ ကေလးမ်ားက တ၀ိုင္းေပါ့…
ေဟးလား ၀ါလားနဲ႕ ခုန္ၾကေပါက္ၾက ေအာ္ၾကဟစ္ၾကေပါ့…
အဖိုးကလည္း သူ႕ ျမည္းတသိုက္ေစာ့ ေနလို႕ကေတာ့ ျပံဳးျပံဳးၾကီးၾကည့္ေနတက္တယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။
ကေလးေတြကလဲ ၁၀ ေယာက္ ေလာက္ လူၾကီးမ်ားကလဲ၁၀ ေယာက္ေလာက္ ျခံထဲတြင္ ဆူညံ ေနလို႕ေပါ့။
သူတုိ႕ အဖိုးသည္ သားသမီးေတြ ျမည္းေတြ လာလည္ရင္ အလြန္ေပ်ာ္တက္သည္ ဟုဆိုပါတယ္။
တခါကလဲ အဖိုးသည္ မႏၲေလးေရာက္ခိုက္ ျမည္းတသိုက္ ကိုေခၚျပီး ရတနာဂူပြဲကို လုိက္ပို႕ ေပးဖူးသည္ဟုဆိုေျပာေသးသည္။
ေမျမိဳ႕ ညံေတာပြဲ ဆိုလုိ႕ကေတာ့ မလြတ္တန္း သြားေလ့ရွိသည္။
အဖိုးမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သည္။
ေမျမိဳ႕တြင္ တစ္ေယာက္တည္းေနခ်ိန္မ်ားတြင္လဲ တရုတ္ကားပိုင္းရွည္ ရုပ္ရွင္မ်ားကို မပ်င္းတန္းၾကည့္တက္ေသးသည္။
သည္လုိနွင့္ တစ္ေန႕တြင္ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္ဦး အေဖက အဖိုးကို သူအလုပ္တြင္ဘယ္ေလာက္ေအာင္ျမင္ေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္။
အလုပ္သမားဘယ္နွစ္ေယာက္ေပါ့ ဘယ္လိုေအာင္ျမင္တယ္ေပါ့။ စည္ကာပတ္ကုန္း ေျပာျပသည္။
အဖိုးမွာ စကားဆံုးေအာင္တြင္ မေစာ့္ နုိင္ ခဏသာ ျပံဳးျပီး မွိုင္က်သြားသည္။
သူ႕အေဖသည္လဲ အဖိုးမ်က္နွာ ပ်က္သြားသည္ကို သတိထားမိသည္။
စကားကို အျမန္လက္စ သိမ္းလုိက္သည္။ ဒီအေၾကာင္းကိုဆက္ေျပာေတာ့ပါ၊

ေက်ာ္ဦး အေဖသည္လဲ အဖိုးကို ဘာေၾကာင့္ မ်က္နွာပ်က္သြားေၾကာင္းေမးမၾကည့္ခဲ့ပါ။

သည္လိုနွင့္ နွစ္ေတြၾကာခဲ့သည္ ။ ဒီအေၾကာင္းအရာ ေလးလဲ ေမ့ေမ့ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေပါ့။
အဖိုးလည္းဆံုးျပီး ေနာက္ပိုင္း  ေက်ာ္ဦး အေဖက ဒီအေၾကာင္းေလးကို ျပန္ေျပာျပသည္။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဘာေၾကာင့္ အဖိုး မ်က္ႏွာ မသာမယာ ျဖစ္ခဲ့ ရလဲ ဆိုသည့္အေၾကာင္း ကို ေက်ာ္ဦးအားျပန္ေျပာ ျပေလေတာ့သည္။
အဖိုးမွာ သူ႕ သားသမီးေအာင္ျမင္ေနေၾကာင္း ၾကားၾကားခ်င္းတြင္ မ်က္ႏွာ ၀င္း၀ါျပီး ျပံဳးရႊင္ခဲ့ သည္မွာ စကၠန္႕ ပိုင္းမွ်သာ သည္ေနာက္ ခ်က္ခ်င္းမ်က္ႏွာ ပ်က္သြားသည္မွာ သူ႕သား အလုပ္ဒဏ္ကို ခံရေတာ့မည္ ေအာင္ျမင္မွဳ ဒဏ္ကို ခံ ရေတာ့မည္ ကို သူ႕ေခါင္းထဲတြင္ ခ်က္ခ်င္းစဥ္းစားမိလို႕ ျဖစ္သည္ဟု ေက်ာ္ဦး အေဖက သူ႕ကို ျပန္ေျပာျပေၾကာင္းရွင္းျပသည္။
က်ေနာ္လဲ ေက်ာ္ဦး ရဲ႕ ရွင္းျပခ်က္ ကို ၾကားလုိက္ရျပီး အေျဖ တစ္ခုထုတ္လိုက္သည္။

ဒါကေတာ့ ေက်ာ္ဦး အေဖသည္လဲ ေက်ာ္ဦး အဖိုးကို ေျပာခဲ့စဥ္က အရြယ္ နား  ကပ္သြားေလာက္ျပီဟု ပင္