မလြမ္းစေကာငး္ လြမ္းစေကာင္း “(ေရွးေရွးက မႏၱေလးအပုိင္း7)
 
ဒီမဂၤလာတံတား ဆုိတာက နန္းတြင္းကေနထြက္ရင္ေတာင္ဘက္အရပ္မွာရွိတဲ႔တံခါးေပါက္ေပ႔ါ၊
သူနဲ႔တည္႔တည္႔လမ္းၾကီးက( 73)လမ္းမၾကီးပါ။
(73)လမ္းမၾကီးရဲ႕အဆုံးကေတာ႔ အရင္က မန္းေလးျမဳိ႔ နဲ႔အထက္ျမန္မာျပည္က ေက်ာငး္သားမ်ား အတြက္တစ္ခုတည္းေသာ အဆင္႔ျမင္႔ပညာရင္နုိ႔ေသာက္စုိ႔ရတဲ႔ (M.A.S.U)(မာဇူး)လုိ႔အတုိေကာက္တဲ႔
မႏၱေလးတကၠသုိလ္ၾကီးျဖစ္ပါတယ္။
မဂၤလာတံတားကထြက္လုိက္ရင္ သူ႔ရဲ႔အေရွ႔ဘက္ျခမ္း မွာေတာ႔ က်ဳံးနဲ႔ျမဳိ႔ရုိးၾကားကေျမကြက္လပ္ကေတာ႔ ဘာမွမရွိပါ။
တစ္ခါတစ္ရံစစ္တပ္က အေစာင္႔တပ္သားေလးေတြက အသီးအႏွံစုိက္ခင္းေလးေတြလုပ္ထားတာဘဲရွိတတ္ပါတယ္။
သူ႔အေနာက္ဘက္မွာေတာ႔ လွပေသာ ေအးခ်မ္းေသာဆုိတဲ႔ ၀ိေသသဂုဏ္ထူးေတြနဲ႔ျပည္႔စုံခဲ႔ဘူးတဲ႔ နာမယ္ေက်ာ္” မန္းသီတာဥယ်ာဥ္”ပါ။
နုိင္ငံျခားကအတုိငး္ ျမဳိ႔လယ္ေခါင္မွာ ရွိတဲ႔ ပနု္းဥယ်ာဥ္ကေလးပါ။
ျမန္မာျပည္သိန္းတန္ သီဆုိဘူးခဲ႔တဲ႔ “မန္းေျမမွာေလးႏွစ္တာ”ဆုိတဲ႔သီခ်ငး္ေလးမွာ
” မန္းသီတာ လူငယ္လူၾကီးအလည္ေရာက္လုိ႔လာတာ “လုိ႔ထည္႔ျပီးသီဆုိဘူးပါတယ္။သူေျပာတာ အမွန္ပါဘဲ။
ဒီမန္းသီတာဥယ်ာဥ္ေလးရဲ႕ဖြဲ႔တည္ပုံေလးကိုေျပာရမယ္ဆုိရင္ အနံတုိတုိ အလ်ားရွည္ရွည္ စတုယန္းပုံေလးပါ။
အနံကေတာ႔ က်ဳံးေရျပင္နဲ႔ နန္းျမဳိ႔ရုိးၾကားက ကြက္လပ္ကေလးပါ။                                                                                                                  အလ်ားကေတာ႔ အေနာက္ဘက္ (79)လမ္းက စျပီးအေရွ႔ဘက္  (73)လမ္းမဂၤလာတံတားမွာဆုံးေတာ႔ မန္းေလးအေခၚ(6)ျပတိတိအေရွ႔အေနာက္ ရွည္ေမ်ာေမ်ာၾကီးေပါ႔။
79လမ္းက က်ေနာ္တုိ႔မန္းေလးက ကုန္ရုံဘူတာလုိ႔ေခၚတဲ႔ မီးရထားက ကုန္ေတြတင္တဲ႔ စခန္းနဲ႔တည္႔တည္႔ ေလာက္မွာ က်ဳံးကုိျဖတ္ျပီးေဆာက္ထားတဲ႔က်ဳံးကူးတံတားေလးရွိပါတယ္။
အဲဒီတံတားေလးနဲ႔ယွဥ္ရက္ကေတာ႔ ကုန္ရုံဘူတာရဲ႕အေရွ႕ဘက္မွာ ရွိတဲ႔မီးရထားသံလမ္းေလးရွိပါတယ္။အဲဒီသံလမ္းေလးကေတာ႔ မန္းေလးဘူတာၾကီးကေန မတၱရာျမဳိ႔ကိုသြားတဲ႔ရထားလမ္းေလးပါ။
မန္းသီတာဥယ်ာဥ္ထဲကို၀င္မယ္ဆုိရင္ဒီသံလမ္းေပၚကလဲ သြားလုိ႔ရတယ္။
သစ္သားတံတားကုိ ေဆးအျဖဴေလးသုတ္ထားလုိ႔ တံတားျဖဴလုိ႔ေခၚတဲ႔ တံတားေလးကလဲ က်ဳံးေရျပင္ကုိ ျဖတ္လုိ႔ရတယ္။
ငယ္ငယ္ကဆုိရင္ တံတားျဖဴေလးေပၚကုိ ျဖတ္ရင္း ၾကည္လင္ေန႔တဲ႔ေရ ထဲကေမွာ္ပင္ေလးေတြၾကားမွာ သြားေနၾကတဲ႔ ငါးေဖာင္ရုိးစိမ္းစိမ္းေလးေတြ ဗုိက္ေဖာင္းေဖာင္းနဲ႔ငါးပူတင္းေလးေတြကုိလုိက္ၾကည္႔ၾက ရတာအေမာပါ။
တစ္ခါတစ္ေလၾကေတာ့လည္းဖမ္းတဲ႔သူမရွိရင္ အပ်င္းေျပငါးခုိးမ်ွားတာေပါ႔ဗ်ာ။
တံတားျဖဴေလးက ထြက္လိုိက္လုိ႔ အေရွ႔ဘက္ကိုၾကည္႔မယ္ဆုိရင္ က်ဳံးေရျပင္နဲ႔နန္းျမဳိ႔ရုိးၾကားမွာ မန္းသီတာဥယ်ာဥ္ရွိမယ္။
အေနာက္ေတာင္ေဒါင္႔မွာ မီးခုိးေရာင္ ေလးငါးေပေလာက္ျမင္႔တဲ႔ အုတ္ခံသြတ္မုိးအေဆာက္အဦးေလးရွိမယ္။
အဲဒီအေဆာက္အဦးေလးကေတာ႔ အရင္တုံးက တနဂၤေႏြလုိေန႔မ်ဳးိေတြမွာ ေတးဂီတအဖြဲ႔ေလးေတြ လာျပီးေဖ်ာ္ေျဖတာကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။
မွတ္မွတ္ရရေျပာရရင္ 1976ခုႏွစ္ေလာက္ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္ နုိင္ငံျခားက “ဒရုအယ္လင္တန္”ဆုိတဲ႔ဂ်ပ္ဇ္ဂီတအဖြဲ႔လာေဖ်ာ္ေျဖသြားတာေလးကိုေတာ႔ မွတ္မိေနပါတယ္။

က်ဳံးရဲ႕အေရွ႔ဘက္ျခမ္းက ကြက္လပ္ကေတာ႔ 26ဘီလမ္းကေန 22စီလမ္းေရာက္တဲ႔အထိ အားကစားကြင္းေတြကုိေဆာက္ထားတာကိုေတြ႔ရမွာပါ။
အဲဒီေနရာမွာ လက္ေ၀ွ႔ပြဲတုိ႔ ဂ်ဳဒုိျပဳိင္ပြဲတုိ႔ က်င္းပတဲ႔ နံရံေလးဘက္ကာထားတဲ႔ မုိးမလုံ လူမျမင္  အားကစားကြင္းေလးေတြရွိတယ္။
ေနာက္ေဘာလီေဘာကြင္း ဘတ္စကက္ေဘာကြငး္ တင္းနစ္ကြင္း အစီအစဥ္အလုိက္ ေတာင္ကေနေျမာက္ဘက္ကုိ  တန္းစီျပီး ရွိေနပါတယ္။
အဲဒီအားကစားကြင္းေတြမွာအရင္က တနဂၤေႏြေန႔မွာဆိုရင္ အဂၤလိပ္လက္ေ၀ွ႔ ျမန္မာလက္ေ၀ွ႔ပြဲေတြ မၾကာခဏက်င္းပပါတယ္။
တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လဲ ဂ်ဳဒုိျပဳိင္ပြဲက်င္းပပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္တုံးက က်ေနာ္က 25လမ္း 80-81 ၾကား သူေဌးတန္းရပ္က ခုံေတာ္မင္း၀င္းမွာ အေဖ႔ရဲ႔အေမတုိ႔နဲ႔ အတူေနတဲ႔အခ်ိန္ပါ။
အဲဒီက်ဳံးဘက္ကေန ၀င္းဦးသီခ်ငး္ေတြဖြင္႔ထားျပီဆုိရင္ အဲဒီေန႔ပြဲလက္ေ၀ွ႔ပြဲရွိတာေသခ်ာပါတယ္။
မွတ္မိေန႔တဲ႔ သီခ်င္းစာသားေလးကေတာ႔ “ျမက္ခင္းေပၚလွဲ တဲ႔ကာ ဖူးလက္ပင္အသာတၾကည္ ၀ါသနာထုံသူေတြ တီးလုံးအေရးစိတ္ကူးယဥ္ေနသည္……….ထုိအေတြးမရိွရွာ ေရးေရးေတာ႔ သိပါသည္ မလုိင္အျပည္႔နုိ႔ဆီ ျမဳိ႔မနဲ႔တူေပသည္…………………လက္ညိဳးေလးနဲ႔ထုိးကာလ်က္ေတာ႔ ပါးစပ္ထဲနုိ႔ဆီ ခ်ိဳအီ ခ်ဳိအီ ျမဳိ႔မလဲ ေဂၚေဂၚဂြီဂြီနားထဲမွာ အီခ်ဳိအီခ်ိဳအီ”ဆုိတဲ႔ ၀ငး္ဦးက ျမဳိ႔မအဖြဲ႕ကို
ညႊန္းထားတဲ႔သီခ်င္းေလးပါ။
(ၾကဳံတုန္းေျပာရရင္ေတာ႔ ျမန္မာလက္ေ၀ွ႔ကို အခုထိ ႏွစ္သက္စြဲလမ္းတာ အဲဒီတုံးကရလာတဲ႔ မ်ဳးိေစ႔ေလးပါဘဲ။
အဲဒီတုံးက လက္ေ၀ွ႔ပြဲဆုိရင္ပြဲတုိင္းေလာက္ၾကည္႔ျဖစ္ပါတယ္။
ငါးတန္းေက်ာင္းသားဆုိေတာ႔ အေပါက္ေစာင္႔က အလကားေပးၾကည္႔ပါတယ္။
ေပးမ၀င္ဘူးဆုိရင္လဲ ကေလးေတြလက္ခ်င္းခ်ိတ္ လုိ႔ က်ဳံးေရတိမ္တိမ္ေလးထဲကေနလမ္းေလ်ွာက္လုိ႔ ေရနစ္မွာကိုလဲေတြးပူမလုိ႔မေၾကာက္ဘဲခုိး၀င္ၾကတာပါ။
အဲဒီတုံးက မုိက္ခြက္ၾကီးကိုကိုင္လုိ႔ အသားညဳိညဳိနဲ႔လူၾကီးက ဟုိင္းေရာ ဟုိင္းေရာလုိ႔ ေအာ္ေနတာ ဘယ္သူမွန္းမသိေပမယ္႔ေနာင္ၾကီးလာမွာသိတာေတာ႔
ေရႊအျမဳေတကေပါင္ခိ်န္တုိ႔ရဲ႕အေဖ က်ားဘညိမ္းျဖစ္ေနတာပါဘဲ။
ငယ္ငယ္က က်ားဘျငိမ္းေရးခဲ႔တဲ႔ က မၻ ာေက်ာ္လက္သီးမဲၾကီးမ်ားစာအုပ္ကိုဖတ္ခဲ႔လုိ႔အားက်လုိက္ရတာ လူကျဖင္႔ ေပါင္ေျခာက္ဆယ္ေတာင္မျပည္႔ဘူး။
အခုေခတ္လက္ေ၀ွ႔ပြဲေခြေတြမ်ားၾကည္႔ရင္ ဟုိက္ေရာဟုိက္ေရာေအာ္ေနတဲ႔အသံက က်ားဘညိမး္လုိ အားရပါးရမရွိတာေတာ႔အမွန္ပါဘဲ။

(အရင္ေခတ္က လက္ေ၀ွ႔ထုိးတာ ခုေခတ္နဲ႔ အခ်ီသတ္မွတ္လုိ႔ထုိးပုံေလးမွာ နည္းနည္းေလးေတာ႔ကြာပါတယ္။
အခုေခတ္ကဆက္တုိက္ ေလးငါးခ်ီမနားတမ္းထုိး ဘယ္သူမွ မလဲမကြဲရင္ သေရပြဲေပါ႔။
အရင္ေခတ္ကေတာ႔ ပထမဆုံးအခ်ီစလႊတ္ျပီးရင္ စထုိးသုံးမိနစ္ျပည္႔ရင္စင္ေအာက္ဆင္းျပီးခဏနား။
ေနာက္ထပ္တစ္ဆုိင္းအသစ္တက္။
သုံးေလးဆုိငး္ေလာက္ထုိးျပီးရင္ အရင္ဆုံးထုိးခဲ႔တဲ႔အဖြဲ႔ျပန္တက္ျပီးဒုတိယအခ်ီထုိး။
ျပီးရင္ေအာက္ဆင္းျပီးတစ္ခါျပန္နား။
ေနာက္အလွည္႔က်ရင္ျပန္တက္ သုံးမိနစ္ျပည္႔ရင္စင္ေအာက္ဆင္းျပီးရင္တစ္ခါထပ္နား.။
အဲ ေနာက္ဆုံးအခီ်တက္ရင္ေတာ႔ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ အနုိင္အရွုံးမေပၚမခ်ငး္ထုိးေပေတာ႔ဘဲ။
ေၾကာက္ရွဳံး ကြဲရွဳံး အလဲရွဳံးပါဘဲ။
အဲဒီေနာက္ဆုံးအခ်ီမွာ ပု၀ါမကူ ေရမရွူေၾကးေတြဘာေတြျဖစ္လာတာပါဘဲ။
အခုေခတ္ ပု၀ါမကူ ေရမရူကေတာ႔ ေျပာသာေျပာတာ အာပလာလုပ္ၾကတာပါ။
ေလာင္းလုိက္တဲ႔ေရေတြေရခ်ဳိးသလားေအာက္ေမ႔ရတယ္။
အမွတ္အရဆုံးပြဲကေတာ႔ မန္းေလးလက္ေ၀ွ႔ေက်ာ္ ေျမြေပြးသိန္းေမာင္နဲ႔ စစ္ကိုင္းေက်ာင္းသားတုိ႔ရဲ႔ပြဲပါဘဲဲ။
အဲဒီတုန္းက စစ္ကုိင္းေက်ာင္းသားက လူငယ္လက္တက္ ေျမြေပြးသိန္းေမာင္ က အေ၀းတစ္ေနရာမွာ ခဏကြန္းခုိရာျပန္လာတဲ႔ခ်ိန္ပီယံေဟာင္းေပါ႔။
ပထမ ဒုတိယအခ်ီကေတာ႔ အျပန္အလွန္ တခြပ္ခြပ္ေဆာ္ၾကတာေပါ႔။
ႏွစ္ေယာက္လုံးဖူးေယာင္ေနတာပါဘဲ။
စစ္ကုိင္းကေဒါင္ေကာင္းေကာင္း ေျမြေပြးကလူေကာင္ေသးေသးလက္သီးျပင္းတယ္။
ေနာက္ဆုံးအခ်ီမွာ ေရကုန္ေရခန္း အရွဳံးအနုိင္မေပၚမခ်င္း အျပန္အလွန္ေဆာ္ၾကတာ တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ၾကာပါတယ္။
ႏွစ္ေယာက္လုံးေမာေတာ႔ ေမာေပမယ္႔ သက္လုံကေတာ႔က်န္ေသးတယ္။
အခုေခတ္ကလူေတြလုိတေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဖက္လဲမထားဘူး ထုိးမယ္လုပ္လုိက္တာနဲ႔လဲ လွဲလဲမခ်ဘူး ထုိးလုိက္ၾကတာ တစ္ခြပ္ခြပ္ဘဲ။
ေနာက္ဆုံးေတာ႔ႏွစ္ေယာက္အလုံးမွာ ေျမြေပြးရဲ႕သဘာရွိတဲ႔ဒူးခ်က္နဲ႔စစ္ကုိငး္ ပက္လက္လန္ျပီးရွဳံးသြားတာကိုေတာ႔ မွတ္မိေနပါသဗ်ာ။
အခုလက္ရွိေခတ္မွာ အျပန္အလွန္ေကာင္းတဲ႔လက္ေ၀ွ႔ပြဲေလးညႊန္းရရင္ ၀မ္ခ်ိဳင္းနဲ႔ေရႊဓူ၀ံ (ပထမဆုံးေတြ႔တဲ႔ 12ခ်ီပြဲ)ရယ္ ဖုိးေကနဲ႔ ေတြ႔မေရွာင္(ပထမပြဲ) လုံးေခ်ာနဲ႔၀င္းထြန္း(ပထမပြဲ ေမ်ွာ္စင္ကြၽန္း)ေတြကေတာ႔ အေကာင္းဆုံးပါ။လက္ေ၀ွ႕အေၾကာင္းကုိေျပာလုိက္တာနဲ႔ေျပာတာေတြေတာင္ေဘးေရာက္သြားျပီ၊)

မန္းသီတာနဲ႔ပါတ္သက္လုိ႔ေျပာရရင္ ဒီဥယ်ာဥ္စဖြင္႔စက အဲဒီအထဲမွာ မဂၤလာေဆာင္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ ဥယ်ာဥ္ပြဲလုပ္လုိ႔ရပါတယ္။
အေနာက္ဘက္အေပါက္ အ၀င္၀မွာ အျပာေရာင္သုတ္ထားတဲ႔ သုံးဘက္ပြင္႔ဆုိင္ေလးက စားေသာက္ဆုိင္ေလးပါ။
က်ေနာ္အေဖရဲ႕ေအာက္က သူ႔ညီက အဲဒီမန္းသီတာဥယ်ာဥ္ထဲမွာမဂၤလာေဆာင္လုပ္တာမွတ္မိပါေသးတယ္ က်ဳံးေဘးနားက ျမက္ခင္းျပင္မွာ ခုံေလးေတြခ်ျပီး ဧည္႔ခံတာပါ။
အဲဒီတုနး္က က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ငယ္ေသးတဲ႔အရြယ္ပါ။
ဒါေတာင္ ဟုိေန႔က အိမ္မွာစာအုပ္ပုံရွင္းရင္း အဲဒီမဂၤလာေဆာင္တုန္းက ညီအကို၀မ္းကြဲေတြစုရိုက္ထားတဲ႔ ဓါတ္ပုံေလးကို ေတြ႔လုိ႔သတိရသြားတာပါ။
မွတ္မိတာကေတာ႔ အဲဒီမဂၤလာေဆာင္တုံးက ဖြင္႔ထားတဲ႔သီခ်င္းကေတာ႔ အေကာ္ဒီယံအုန္းေက်ာ္နဲ႔ သန္းသန္းဆင္႔တုိ႔ရဲ႕ ” ျပဳိင္ႏွစ္ျပဳိင္ခ်စ္ျခင္းျပဳိင္ ေမ႔ကုိမႏုိင္ “စာသားပါတဲ႔စုံတြဲသီခ်ငး္ေလးပါ။
ဒီဥယ်ဥ္ထဲက ေလွ်ာက္လမး္ေလးေတြက လူႏွစ္ေယာက္သြားသာရုံ ပလက္ေဖာင္းခင္းတဲ႔အခါမွာသုံးတဲ႔ ကြန္ကရစ္တုံးေလးေတြကိုလမ္းခင္းထားတာပါ။
ေဘးတစ္ဘက္တစ္ခ်က္မွာေတာ႔ “ဗုိလ္ကေတာ္မ်က္ခုံး “လုိ႔ေခၚတဲ႔ အစိမ္းေရာင္ အရြက္နဲ႔ ပုဇြန္ဆီေရာင္အပြင္႔ေလးေတြပြင္႔တတ္တဲ႔ အပင္ေလးေတြကို စည္းရုိးအျဖစ္စုိက္ထားပါတယ္။
ပန္းျခံအ၀င္ကေနနည္းနည္းေလးေလွ်ာက္လုိက္ရင္ ပန္းခုံခပ္ျမင္႔ျမင္႔ေလးလုပ္ထားတဲ႔ေနရာမွာ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာနုိင္ငံေတာ္အလံကို လြႊင္႔တင္ထားတဲ႔အလံတုိင္ေလးရွိမယ္ သူ႔ေအာက္မွာေတာ႔ ဂႏၶာမာပန္းေတြ ေဒစီပန္းေတြကိုလွေနေအာင္စုိက္ထားတဲ႔ပန္းခင္းေလးထဲမွာ ပန္းေလးေတြကုိ နာရီပုံေဖာ္လုိ႔ ထားပါတယ္။
အဲဒီကေနဆက္သြားရင္ က်ဳံးကမ္းစပ္မွာ “မန္းသီတာ ဥယ်ာဥ္ “ဆုိတဲ႔စာလုံးကုိ ပန္းခ်ီလက္ေရးနဲ႔ေရးထားတဲ႔ပုံစံေဖာ္ထားတဲ႔ ေရာင္စုံမီးေခ်ာင္းေကြးကို တပ္ဆင္ထားတဲ႔ သံဇကာကြက္ ကို ခ်ိတ္ထားတဲ႔ သံစင္ၾကီးရွိပါတယ္။
ဒီစင္ၾကီးကေတာ႔ ေတာင္ဘက္ကို လွည္႔ျပီးေဆာက္ထားတာဆုိေတာ႔ (78)လမ္းဘက္က လာတဲ႔သူမွန္သမွ် ဒီဆုိင္းဘုတ္ၾကီးကုိျမင္ေနရပါတယ္။
ေန႔ဆုိရင္ သိပ္မသိသာေပမယ္႔ညဆုိရင္ေတာ႔ မီးေရာင္စုံေလးလင္းေနတာ လွမွလွပါဘဲဗ်ာ။
အဲဒီဆုိင္းဘုတ္ေလးကုိေက်ာ္ျပီးသြားလုိက္မယ္ဆုိရင္ တမာပင္ၾကီးေတြကို ဆက္သြယ္ျပီး ေဆာက္ထားတဲ႔မုိးပ်ံတံတားရွိပါတယ္။
က်ေနာ္အထင္ဆယ္ေပေလာက္အျမင္႔မွာေဆာက္ထားတယ္ထင္ပါတယ္။
အဲဒီမုိးပ်ံတံတားကလဲ လူအမ်ားၾကီး ျဖတ္တယ္ဆုိရင္နည္းနည္းလွဳပ္ခ်င္ပါတယ္။
ဒါေပမယ္႔လုိ႔ခုန္ေပါက္တက္တဲ႔ျပီးေဆာ႔တာပါဘဲ ေၾကာက္လဲေၾကာက္ေပ်ာ္လဲေပ်ာ္ေပါ႔။
ဒီတံတားေအာက္မွာ အလြန္ၾကီးမားတဲ႔ ဆတ္သြားဖူးရုံရယ္ ၀ါးရုံပင္ေတြရယ္ရွိတဲ႔အျပင္ထုိင္စရာအျဖစ္ေက်ာက္ျပားအၾကီးၾကီးေတြကိုခ်ထားတဲ႔အျပင္ ဖန္တီးထားတဲ႔စမ္းေခ်ာင္းေလးကဒီသစ္ပင္အုပ္ေလးထဲမွာျဖတ္စီးေနေတာ႔ ေအးစိမ္႔ေနတဲ့ ေတာအုပ္ထဲကုိ ေရာက္သြားသလုိပါဘဲ။
ဒီမန္းသီတာဥယ်ာဥ္ၾကီးက သစ္ပင္ေတြစုံလဲစုံေအးလဲေအး ကေလးေတြအတြက္ကစားစရာေတြကလဲေပါပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ေနတာက 25လမ္းအေနာက္က်ဳံးေဘးမွာ ေနတာဆုိေတာ႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာဆုိရင္ အရပ္ထဲကရြယ္တူကေလးေတြစုလုိ႔ ဒီအထဲကိုလာကစားပါတယ္။
မိဘေတြကလဲ ေအးလဲေအးတဲ႔ေနရာဆုိေတာ႔ စိတ္ခ်လက္ခ်လႊတ္ပါတယ္။
တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္မွာတာကေတာ႔ က်ဳံးေရထဲကိုဆင္းမေဆာ႔ဘုိ႔ပါဘဲ။
ေရထဲလဲဆင္းေဆာ႔လုိ႔မရပါဘူး ဆင္းေဆာ႔ရင္တားျမစ္မယ္႔ ပန္းေတြခူးရင္ ေအာ္မယ္႔ ပန္းျခံေစာင္႔ေတြရွိပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ဘ၀တစ္ေလ်ွာက္သြားလုိ႔ေဆာ႔ခဲ႔ ၾကေပမယ္႔ မေတာ္တဆခလုတ္တုိက္လဲတာကလြဲလုိ႔ ၾကီးမားတဲ႔ထိခိုက္မူ႔မ်ဳးိမရွိခဲ႔ဘူးပါဘူး။
အဲဒီမုိးပ်ံတံတားနားက က်ဳံးနဲ႔ကပ္ေနတဲ့ေျမကြက္လပ္မွာေတာ႔ ပုခက္အၾကီးၾကီးရွိပါတယ္။
အေတာ္ေလးကို ၾကီးျပီးေဘးႏွစ္ဖက္စလုံးမွာ  လူသုံးေယာက္ေလာက္ထုိင္နုိင္တဲ႔ ခုံတန္းလ်ားေလးရုိက္ထားပါတယ္။
အဲဒီပုခက္ကုိစီးမယ္ဆုိရင္ ထုိင္တဲ႔လူကတက္ထုိင္ ေအာက္က ႏွစ္ေယာက္က အရွိန္ရေအာင္လႊဲေပးရပါတယ္။
အရွိန္ရျပီဆုိမွ ေအာက္ကနွစ္ေယာက္က ပါခုန္တက္လုိက္ျပီးပုခက္စီးပါေတာ႔တယ္။
ပုခက္ကအရွိန္ရတာနဲ႔ အေရွ႔နဲ႔အေနာက္ ကို တကြ်ိကြၽိအသံေပးလုိ႔ လႊဲေနပါေတာ႔တယ္။
နည္းနည္းေႏွးသြားရင္ အေပၚမွာမတ္တပ္ရပ္ရက္ ကိုယ္ကို ယိမ္းလုိ႔ လႊဲလုိက္ရင္ အရွိန္ျပန္ရျပီး ခါယမ္းေနပါေတာ့တယ္။
ပုခက္ၾကီးနားမွာ ေလ််ာစီးစရာလဲရွိပါတယ္။က်ေနာ္အမွတ္မမွားဘူးဆုိရင္ အဲဒီအနားမွာရွိတာက ဆင္ရုပ္ၾကီးျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။
ဒီအထဲမွာ ဆင္ရုပ္ သစ္ကုလားအုပ္ရုပ္ပုံလုပ္ထားတဲ႔ေလ်ာစီးစရာေတြရွိပါတယ္။
ေျခာက္ေပေလာက္အျမင္႔ထိက ေနာက္ဖက္ကေလွခါးကေနတက္ အေပၚေရာက္ရင္လူတကုိယ္စာေခ်ာေနေအာင္လုပ္ထားတဲ႔ သစ္သားျပားေပၚမွာဖင္ခ်ထုိင္လုိ႔ အျမင္႔ကေနအနိမ္႔ကိုေလ်ွာဆင္းရတာ အသဲတစ္ေအးေအးနဲ႔ အရသာသိပ္ရွိပါတယ္။
ေနာက္ကစားစရာတမ်ဳးိကေတာ႔ “ဆီးေဆာ “ပါ။
ဖင္တစ္ထုိင္စာ သစ္သားေခ်ာင္းအရွည္ၾကီးကို အလယ္ေခါင္ေနရာမွာ သံတုိင္နဲ႔တြဲလုိ႔  ၀က္အူစုပ္ထားပါတယ္။
ျပီးရင္လူႏွစ္ေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ သုံးေယာက္က တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ အညီအမွ်စီထုိင္လုိက္ရပါတယ္။
ျပီးတာနဲ႔အလယ္ေခါင္မွာ လူတစ္ေယာက္တက္ရပ္လုိ႔ ဟုိဘက္ဒီဘက္ မွ်ျပီးေျခေထာက္နဲ႔နင္းလုိက္ရင္ ဟုိဘက္နိမ္႔လုိက္ ဒီဘက္ကျမင္႔လုိက္နဲ႔
အေပၚေရာက္လုိက္ေအာက္ေရာက္လုိက္နဲ႔ အေတာ္ေလးကုိအရသာရွိပါတယ္။
ဆက္ျပီးအေရွ႔ဘက္ကိုသြားမယ္ဆုိရင္ (76)လမ္းနဲ႔တည့္တည့္ေရာက္ရင္ လွပေသာဒီဇုိင္းေတြနဲ႔က်ဳံးကို ျဖတ္ေဆာက္ထားတဲ႔ နာမယ္ေက်ာ္ ေမတၱာေပါင္းကူးတံတားရွိပါတယ္။
ဒီတံတားေပၚမွာ ညေနခင္းဆုိရင္ ေလညင္းခံလုိ႔ထုိင္တတ္ၾကသလို နံနက္ခင္းမွာေတာ႔ က်န္းမာေရးအတြက္ လမ္းေလွ်ာက္သူေတြ အေၾကာေလွ်ာ႔တဲ႔ေနရာေလးပါ။
ဒီတံတားေလးနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ စာၾကည္႔တုိက္ေလးရွိပါတယ္။
ခဲေရာင္ မီးခုိးေရာင္ေဆးသုတ္ထားတဲ႔စာၾကည္႔တုိက္ေလးျဖစ္သလုိ လြတ္လပ္ေရးေန႔က်ျပန္ရင္လဲ ျမန္မာစစ္တုရင္ အဂၤလိပ္စစ္တုရင္(ခ်က္)ျပိဳင္ပြဲေတြက်င္းပတဲ႔ေနရာေလးပါ။
အဲဒီကေနဆက္သြားရင္ေတာ႔ သံတန္းလႊဲျပီးကစားစရာ ဘားတန္းေတြရွိတယ္။
မ်က္စိထဲျမင္ေအာင္ေျပာရရင္ ေျခာက္ေပေလာက္ ရွိတဲ႔ သံတုိင္ ႏွစ္ေခ်ာင္းကို မတ္မတ္ေထာင္ထားျပီး သူ႔အေပၚမွာေလွခါးဆံေလးေတြကုိ အျပားလုိက္ဆင္ထားတာပါ။
က်ေနာ္တုိ႔က ဒီေလွခါးဆံ သံတန္းေလးေတြကို ဖမ္းဆုပ္လုိ႔ ေလထဲမွာ လင္းနုိ႔မ်ားလုိတြဲေလာင္းဆြဲျပီး ဟုိဘက္ကေနဒီဘက္ကို အျပန္အလွန္ကူးပါတယ္။
ေနာက္ သံေခ်ာင္းေတြကို ၾကက္တူေရြးစင္ေလးလုိ ေဆာက္ထားတဲ့အထဲကိုလည္း၀င္လုိက္ထြက္လုိ္က္နဲ႔ေဆာ႔ပါတယ္။
ဟုိအေရွ႔ဘက္ဆုံးခါနီးေလးမွာ ေတာ႔ အုတ္ခုံအ၀ုိင္းၾကီးနဲ႔လုပ္ထားတဲ႔ေရပန္းၾကီးရွိပါတယ္။
ေရပန္းကေတာ႔ ပြဲလမ္းသဘင္ရွိတဲ႔ရက္မ်ားမွာသာဖြင္႔ပါတယ္။
ေရပန္းၾကီးေက်ာ္ရင္ေတာ႔ ဥယ်ာဥ္အဆုံး ဂိတ္ေပါက္ျပီးရင္ မဂၤလာတံတားဂိတ္၀ကိုေရာက္လုိ႔ သြားပါတယ္။
ျပန္စဥ္းစားၾကည္႔ရင္ ဒီမန္းသီတာဥယ်ာဥ္က ျမဳိ႔လယ္ေခါင္မွာရွိတဲ႔ ေအးခ်မ္းတဲ႔အဆင္႔ျမင္႔ဥယ်ာဥ္တစ္ခုအျဖစ္တည္ရွိခဲ႔ဘူးတာ ဂုဏ္ယူစရာပါ။
ကေလးေတြေဆာ႔နုိင္တယ္ လူၾကီးေတြအပန္းေျဖနုိင္တယ္ ခ်စ္သူရီးစားမ်ား ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာနုိင္တယ္။
ဒီဥယ်ာဥ္က ညဆုိရင္ ကိုးနာရီထုိးရင္ပိတ္ပါတယ္။
ညပုိင္းမွာေတာ႔ ဒီဥယ်ာဥ္ထဲကို မိသားစုေတြလာခဲပါတယ္။
ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ ညပိုင္းဆုိရင္ က်ဳံးနံေဘးရယ္ မနး္သီတာဥယ်ာဥ္ရယ္က မန္းေလးျမဳိ႔က မာမီေခၚေခၚ အေျခာက္ေခၚေခၚ ဂန္ဒူးေခၚေခၚ ေခၚခ်င္သလုိေခၚလုိ႔ရတဲ႔
မိန္းမရွာမ်ား က်က္စားၾကတဲ႔ေနရာျဖစ္ေနလုိ႔ပါဘဲ။
ဒါကေတာ႔ လွပတဲ႔ ပန္းခင္းေလး ပုိးက်ေနသလုိခံစားရပါတယ္။
ဒီမနး္သီတာကဥယ်ာဥ္အေရွ႔ဘက္ထက္စာရင္အေနာက္ဘက္ျခမ္းက ပုိစည္ကားတတ္ပါတယ္။
ျမန္မာနုိင္ငံရဲ႕လြတ္လပ္ေရးေန႔ ျပည္ေထာင္စုေန႔မ်ားမွာဆုိရင္ ဒီဥယ်ာဥ္ထဲမွာေရာ ဟုိက်ဳံးေျမာက္ဘက္ အာဠလ၀ီတံတားဘက္က စလုိ႔ အေနာက္ဘက္ က်ဳံးနံေဘးမွာေရာ ပြဲေတာ္က်င္းပတတ္ပါတယ္။
ပိတ္ကားေထာင္ျပတဲ႔ ရုပ္ရွင္ႏွစ္ကားတြဲက အေနာက္ဘက္ အာဠလ၀ီတံတားထိပ္မွာတစ္ခု အေရွ႔ဘက္မဂၤလာတံတားထိပ္မွာတစ္ခု ႏွစ္ေနရာျပေလ႔ရွိပါတယ္.
သမေစ်းအေရာင္းဆုိင္ေတြ ၊ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ အေၾကာ္ဆုိ္င္ေတြ ၊ဌာနဆုိင္ရာေတြကလာဖြင္႔တဲ႔ ျပခန္းေတြ။အေရာင္းဆုိင္ေတြ ၊ပုဂၢလိက အေရာင္းဆုိင္ေတြ၊
အျငိမ္႔ေတြ တီး၀ို္င္းေတြနဲ႔ ၾကည္႔လုိ႔မကုန္ေအာင္ သြားလုိ႔မကုန္ေအာင္ကို စုံလွသလုိ လူေတြကလဲ က်ိတ္က်ိတ္တုိး ၾကက္ပ်ံမက်စည္ကားလွပါတယ္။
စည္ဆုိ တျမဳိ႔လုံးကလာၾကတာကိုးဗ်။
အဲဒီလြတ္လပ္ေရးပြဲေရာက္ရင္ ရွွမ္းျပည္ကလာေရာင္းၾကတဲ႔ မုန္႔ေခါငး္အုံးသည္ကုိအရမး္သတိရပါတယ္။
မုန္႔ေခါင္းအုံးဆုိတာကေတာ႔ ေခါင္းအုံးလုိ႔မုန္႔ၾကီးမွာ ထန္းညက္ရည္ေတြဆမ္းထားတဲ႔မုန္႔ပါ။
ေနာက္ မုန္႔ေလေပြေခၚတဲ႔မုန္႔ကလဲ ဆန္နဲ႔လုပ္ထားတဲ႔ မုန္ပ်စ္သလက္လုိ အျဖဴျပားျပားအခ်ပ္ၾကီးမွာ ထန္းညက္ရည္ေတြဆမ္းေပးတာပါ။
ေနာက္အာပုံလုိ႔ေခၚတဲ႔ကုလားမုန္႔ပ်စ္စလက္ တမ်ဳိးကေတာ႔ အလြမ္းဆုံးမုန္႔ပါ။
မုန္႔ပ်စ္စလက္လုိ လုပ္ထားတဲ႔မုန္႔ထူထူေလးကအလယ္ေခါင္က ေဖာင္းေဖာင္းေလးျဖစ္ေနတဲ႔ မုန္႔ရဲ႔နံေဘးထဲမွာ ႏြားနုိ္႔ အုန္းသီးျခစ္နဲ႔သၾကားေတြဆမ္းေပးထားတဲ႔မုန္႔ပါ။
ေနာက္ဒီ”အာပုံ”ဆုိတဲ႔စကားလုံးေလးမွာ ကြယ္၀ွက္တဲ႔အနက္ကေလးရွိပါေသးတယ္။
သိခ်င္တယ္ဆုိရင္အိမ္မွာအသက္ငါးဆယ္တန္းေလာက္လူၾကိးရွိရင္ ေမးၾကည္႔ေပါ႔ “အာပုံ”ဆုိတာဘာလဲလုိ႔။
အေဆာ္ခံရရင္ေတာ႔ တာ၀န္မယူပါဘူး။

အခုအခ်ိန္မွာေတာ႔ မနး္သီတာဥယ်ာဥ္ဆုိတာကလဲ မရွိေတာ႔ပါဘူး။
ဖ်က္သိမ္းလုိက္ပါျပီ။
သီခ်ငး္ထဲမွာနဲ႔ ေရွးကလူေတြရဲ႕ရင္ထဲမွာဘဲက်န္ေနပါေတာ႔တယ္.။
က်ဳံးနံေဘးမွာ က်င္းပခဲ႔တယ္ဆုိတဲ႔လြတ္လပ္ေရးေန႔ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲဆုိတာလဲ အိပ္မက္တစ္ခုလုိဘဲျဖစ္သြားပါျပီ။
ဒါေပမယ္႔တစ္ခါတစ္ေလ မ်ားမွာေတာ႔ က်ဳံးေဘးကုိ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္ ဟုိဘက္ကမ္းကေန ေအာ္ေနတဲ႔  “ဟိုက္ေရာ  ” “ဟိုက္ေရာ  ” “ဟိုက္ေရာ  “ဆုိတဲ႔အသံကိုနားထဲၾကားမိသလုိပါဘဲ။
က်ေနာ္က ျမန္မာ႔လက္ေ၀ွ႔ၾကဳိက္တဲ႔လူမုိ႔လုိ႔လားေတာ႔မသိဘူး။
ေျပာမယ္ဗ်ာ မနး္ေလးအေၾကာင္းေတြးရင္ လြြြမ္းစရာေတြက ပုိပုိမ်ားလာသလိုိေၾကာင္႔…………………………………….

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္ အေတြးပါးပါးေလး