ဘယ္တုန္းကမွ အျပစ္မတင္စဖူး
ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ ရူးႏွမ္းစြာ
ေအးခဲနက္ရႈိင္းလွေသာ ေမးခြန္းေတြထဲ ႏွစ္ျမွဳပ္ၿပီး
ရက္ရက္စက္စက္ ဒဏ္ခတ္မိ။

တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္
သိပ္ထူးဆန္းဖို႔ေကာင္းတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ပါပဲ
ၾကည့္ေလ
ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့မိတာက
အိပ္ေပ်ာ္ေနတာထက္ကို ၿငိမ္ခ်က္သားေကာင္းၿပီး
သိမ္ေမြ႕လွပလြန္းတဲ့ အေျဖမ်ိဳး
ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္ရွိလာခဲ့တာက
အရိပ္အေယာင္ပမာ၊ အျခားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

ကိုယ့္ကုိယ္ကို ေမ့ေမ်ာသြားမိေလာက္ေအာင္ပဲ
အေျပာင္းအလဲမ်ားစြာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ
အခုလို ေနသားက်မႈေတြနဲ႔ ရႈပ္ေထြးမြန္းက်ပ္ေနေတာ့ရဲ႕။

ကၽြန္ေတာ္က လသာေဆာင္တစ္ခု ျဖစ္ေနတဲ့အခါ
သူဟာ စိမ္းလန္းေမႊးျမေသာ ညတစ္ည ျဖစ္ေနခဲ့
သူ ေလညင္းခံဖို႔ရာအတြက္
ကၽြန္ေတာ္က ျပတင္းေပါက္တစ္ခု ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ
တိတ္ဆိတ္လံုၿခံဳေသာ အခန္းတစ္ခုဟာ
သူျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

ညအလင္းကို သိမ္းေပြ႕ထားတဲ့
ကၽြန္ေတာ္က ေလျပည္တစ္ခင္းျဖစ္စဥ္မွာ
သူဟာ ျပည့္၀န္းရႊန္းစားေသာ လမင္းအျဖစ္ ပြင့္လန္းေနခဲ့
သူနင္းျဖတ္ေလွ်ာက္သြားဖို႔ရာအတြက္
ကၽြန္ေတာ္က လမ္းမတစ္ခု ျဖစ္ေနလိုက္တဲ့အခါ
အနီးကပ္ဆံုးေျခသံဟာ သူျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္က နံရံတစ္ခ်ပ္အျဖစ္ ရွိေနမိျပန္ေတာ့
သူဟာ ခ်ိတ္ဆြဲထားၿပီးသား ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ ျဖစ္ေနခဲ့
သူ ပန္ဆင္တင့္တယ္ဖို႔ရာအတြက္
ကၽြန္ေတာ္က ပန္းတစ္ပြင့္အျဖစ္ အရဲစြန္႔မိစဥ္မွာ
၀တ္ရည္သိုေလွာင္ရာ ႏွလံုးသားဟာ သူျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

ဘယ္လိုမွ ႀကံစည္မထားမိပါပဲ
ကၽြန္ေတာ္က သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေနျပန္တဲ့အခါ
သူက ညင္သာဖြရြ သီဆိုေနတဲ့
ခ်ိဳလဲ့စိုမွည့္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုျဖစ္ေနခဲ့
သူအျပင္းေျပဖတ္ရႈ အနားယူဖို႔ရာအတြက္
ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္သြားခဲ့စဥ္မွာေတာ့
အံ့ၾသစရာ
ေျပျပစ္သိမ္ေမြ႕ေသာ စကားလံုးေတြဟာ သူျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

အခုလိုပါပဲ
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ၾကည္စင္လတ္ဆတ္တဲ့ မနက္ခင္းတစ္ခုကို
အိပ္မက္မိတဲ့အခါ
အဦးဆံုး နမ္းရႈိက္တဲ့ ေနေရာင္ဟာ သူျဖစ္ေနခဲ့
သူ ခံစားၾကည္ႏူးေစဖို႔ရာအတြက္
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကူးနဲ႔ ရႈေမွ်ာ္ခင္းတစ္ခု ေရးဆြဲမိစဥ္မွာေတာ့
ဖိတ္လက္ဖမ္းစားေသာ မ်က္၀န္းတစ္စံုဟာ
သူျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

တကယ္ပါပဲ
သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ဟာ
တစ္ေယာက္ရဲ႕အၾကည့္မွာ တစ္ေယာက္
ရင္ထဲထိ လမ္းေဖာက္ေရာက္ရွိႏိုင္ၾကပါလ်က္
တစ္ေယာက္ရဲ႕အနမ္းမွာ တစ္ေယာက္
ပန္းဖြဲ႕ေမတၱာအိမ္ေလး တည္ေဆာက္ႏိုင္ၾကပါလ်က္
တစ္ေယာက္ရဲ႕အနမ္းမွာ တစ္ေယာက္
အေရာင္အေသြးခ်င္း ေပါင္းစပ္ဖို႔ရာက်ေတာ့
ေ၀းကြာျခားနားေနျပန္ရဲ႕။

အနီးဆံုး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုနဲ႔သာ
ေထာင့္မွန္က်က် ပံုေဖာ္ျပရမယ္ဆိုရင္
ေ၀ျဖာျပာလင္းတဲ့ ေကာင္းကင္တစ္လႊာလံုးကိုပဲ
ရင္ခုန္သံက်ိတ္ႏႈန္းနဲ႔ ပန္းစာလံုးထြင္းပစ္ရေပလိမ့္။

ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္ျပကၡဒိန္မွာျဖစ္ျဖစ္
စူးနစ္ရည္ရြယ္ၿပီးသား ဆံုမွတ္ဟာ
တစ္ခုေသာ မနက္ျဖန္သာျဖစ္ရဲ႕
ဒါေပမယ့္ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ဟာ
ကိုယ္သင္းရနံ႔လို နီးကပ္ေနပါလ်က္
တစ္ေယာက္ရဲ႕ႏွလံုးအိမ္ထဲ တစ္ေယာက္
အျမန္ဆံုးေရာက္ရွိဖို႔ရာက်ေတာ့
ေကြ႕ေကာက္ရွည္လ်ား ၾကာေညာင္းခဲ့ရ။

အမွန္တကယ္ဆို
အခ်ိန္ေနရာ အတားအဆီးမရွိတဲ့ ရွင္သန္ေနမႈမွာ
ေခ်ာင္းျခားေတြေ၀းရင္း တိတ္ဆိတ္ေနၾကမယ့္အစား
ႏွစ္ကိုယ့္တစ္စိတ္ အိမ္ကေလးတစ္လံုးေဆာက္ကာ
အတူတကြ ေနထိုင္သြားသင့္ၾကတာေပါ့။   ။

သွ်ီသူေအာင္
/* ၉၈ အခ်စ္ကဗ်ာ စာအုပ္ကပါ.. */