ျပီးခဲ႔တဲ႔ေန႔ကတင္လုိက္တဲ႔ အပုိင္း(17)မွာ စကားအသုံးမွားတာေလးေတြကို ေထာက္ျပလာသူရွိတဲ႔အတြက္က်ေနာ္အေရးမွားခဲ႔တာကို ျပင္ေပးလုိက္ပါတယ္။
က်ေနာ္က ဆြမ္းေလာင္းတာကုိ ဆြမ္းတန္းလုိ႔ သုံးတာမွားပါတယ္။
အမွန္က “တန္းဆြမ္း “ျဖစ္ပါတယ္။ေနာက္သံဃာေတာ္မ်ားကို အိမ္မွာထုိ္င္ကိုယ္ေတာ္အျဖစ္လာဘုိ႔ ဒကာ ဒကာမကေနေလွ်ာက္ထားတာကို “ဆြမ္းဖိတ္”တယ္လို႔ေျပာျပီး
သံဃာေတာ္က ေတာင္းဆုိရင္ေတာ႔ “ဆြြမ္းရပ္ “တယ္လုိ႔ သုံးပါမွ မွန္ပါတယ္။
အခုလုိလြဲမွားသြားတာေလးေတြကိုေထာက္ျပေပးတာကိုေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္။

အရင္ကက်ေနာ္တုိ႔မန္းေလးျမဳိ႔ဟာ ေအးေဆးေသာ ဆိတ္ျငိမ္ေသာ ျမဳိ႔ေလးတစ္ျမဳိ႔ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင္႔လဲက်ေနာ္တုိ႔မန္းေလးသားမ်ား ရန္ကုန္ေရႊျမဳိ႔ေတာ္ၾကီးကိုေရာက္ခဲ႔ရင္ ၾကာၾကာမေနနုိ္င္ဘဲျပန္ေျပးၾကတာပါဘဲ။
ရန္ကုန္ျမဳိ႔ၾကီးက လူေတြအားလုံးကလဲ သုတ္သုတ္သုတ္ ဘတ္စကားေတြ သုံးဘီးကားေတြကလဲ တ၀ူး၀ူးတေ၀ါေ၀ါနဲ႔ အေျပးအလႊား။
အခ်ိန္အတြက္ ဘာမွ စုိးရိမ္ေၾကာင္႔ၾကစရာမလုိတဲ႔ မန္းေလးျမဳိ႔ကလာတဲ႔လူေတြနဲ႔ၾကေတာ႔ ၾကည္႔ရျမင္ရတာကိုက ရင္ေမာစရာျဖစ္ေနတာကိုးဗ်။
မန္းေလးမွာေတာ႔ ေန႔စဥ္ျမင္ေတြေနရတဲ႔ ျမင္ကြင္းကလည္းခပ္ေအးေအး ဘတ္စကားအုိၾကီးေတြကလဲ လမ္းေပၚမွာသြားေနတာ ခပ္ေလးေလး တအိအိနဲ႔။
လမ္းေတြကလဲခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း ေတြေပၚမွာခပ္ျဖည္းျဖည္းဘဲေမာင္းတဲ႔ ျမင္းလွည္းေတြကထြက္လာတဲ႔ ျမင္းခြာသံေလးက လမ္းေပၚမွာတခြပ္ခြပ္။
တစ္ခါတစ္ေလ ျမင္းလွည္းဆရာက ၾကာပြတ္အဖ်ားကို ျမင္းလွည္းဘီးထဲ့လုိ႔ထြက္လာတဲ႔ ” တေတာက္ေတာက္”အသံေလးကလဲ ေနပူပူမွာၾကားရတာလြမ္းစရာ။
လမး္မေပၚက ျဖတ္သြားတဲ႔ စက္ဘီးေလးကလဲ ဘဲလ္သံေလးကလဲ “ကလင္လင္ “နဲ႔ ေျပာရင္းေတာင္ နားထဲမွာ ျပန္ၾကားလာသလိုပါဗ်ာ။

က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္က မန္းေလးျမဳိ႔ကေတာ႔ စက္ဘီးျမဳိ႔ေတာ္လုိ႔နာမယ္ၾကီးပါတယ္။
စက္ဘီးမစီးတတ္ရင္ မန္းေလးသား မစစ္ဘူးလုိ႔ေတာင္ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။

အိ္မ္တစ္အိ္မ္မွာ မရွိဘူးဆုိရင္ အနည္းဆုံးစက္ဘီးတစ္စီးေတာ႔ရွိပါတယ္။
မန္းေလးသား မန္းေလးသူေတြစက္ဘီးဘယ္လုိစီးတတ္သလဲလုိ႔ေမးရင္ လူၾကီးေတြအလစ္မွာ ေသာ႔ခတ္မထားတဲ႔စက္ဘီးကို
ၾကားထုိးစီးျပီး ေဂ်ာက္ဂ်က္ ေဂ်ာက္ဂ်က္နင္းရင္းတတ္သြားၾကတာမ်ားပါတယ္။
ၾကားထုိးစီးတယ္ဆုိတာကေတာ႔ စက္ဘီးထုိင္ခုံေပၚထိမတက္ဘဲ ေျခနင္းတံၾကားထဲကို ေျခေထာက္နွစ္ဖက္ထဲ႔ျပီး စက္ဘီးကို နင္းတာပါ။
စက္ဘီးေျခနင္းက တစ္ပါတ္ျပည္႔ေအာင္မလည္ဘဲ ေဂ်ာက္ဂ်က္ ေဂ်ာက္ဂ်က္နဲ႔ အသံေတြထြက္ေနတာပါ။
ဒါကေတာ႔ စက္ဘီးစအစီးသင္စမွာစီးတာပါ။
ေနာက္စက္ဘီးကိုေျခေထာက္ မမွီေသးဘူးဆုိရင္ စက္ဘီးေပၚကိုခြတက္ ေဘးကႏွစ္ေယာက္က ၀ုိင္းထိန္းေပးျပီး ေနာက္ကေန တစ္ေယာက္က တြန္းေပးရင္းအရွိန္ရေတာ႔
လက္လႊတ္ေပးလုိက္ပါတယ္။
စက္ဘီး သုံးခါေလာက္လဲျပီး ဒူးႏွစ္ခါေလာက္ကြဲျပီး ေျခသလုံးမွာ အစင္းရာ အျခစ္ရာေတြထင္ျပီးရင္ သင္တန္းဆင္းေအာင္လက္မွတ္ရလုိ႔ စက္ဘီးစီးတတ္ပါျပီ။

ေနာက္မန္းေလးသူ မန္းေလးသားဟုတ္မဟုတ္ ရပ္ထားတဲ႔ စက္ဘီးကို ေနရာေရႊ႔တာကို ၾကည္႔တာနဲ႔ သိနုိင္ပါသတဲ႔။
မန္းေလးသူမန္းေလးသားမွန္ရင္ စက္ဘီးကိုေနရာေရ႔ႊတယ္ဆုိရင္ ဘယ္ေတာ႔ မွ ” မ”ျပီးမေရႊ႕ပါဘူး။
စက္ဘီးကို ေရွ႔တုိးေနာက္ငွင္လုပ္ျပီးေရႊ႕တတ္ပါတယ္။
မန္းေလးသူမန္းေလးသားမွန္ရင္ စက္ဘီးေပၚတက္တဲ႔ အခါ စက္ဘီးကုိ ရပ္ထားတာကေန ဘယ္ေတာ႔ မွ ခြမတက္ပါဘူး။
စက္ဘီး ကို အရွိန္ေလးရေအာင္ တြန္းရင္းကေန ေျခနင္းေပၚကတစ္ဆင္႔ စက္ဘီးေပၚအလုိက္သင္႔ေလးေရာက္သြားေအာင္ တက္ၾကတာပါ။

က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္က လူၾကီးေတြက ဟုိဟာ၀ယ္ခိုင္းဒီဟာ၀ယ္ခို္င္းမယ္ဆုိတာကိုအျမဲနားစြင္႔ေနတာပါ။
ခိုင္းလုိက္တာနဲ႔ ရွိတဲ႔စက္ဘီးကို ေကာက္စီးလုိ႔ သြားေတာ႔တာပါဘဲ။
လူၾကီးေတြကလဲ သူတုိ႔ခိုင္းစရာရွိမွဘဲ စက္ဘီးေပးစီးတယ္ဆုိေတာ႔ သူတုိ႔ခိုင္းတယ္ဆုိရင္ကိုေပ်ာ္ေနတာပါ။

က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္က စက္ဘီးေတြက “ရေလး”အမ်ဳိးအစားမ်ားပါတယ္။
ေနာက္တစ္မ်ဳိးကေတာ႔ “ဟမ္းဘား”အမ်ဳိးအစားပါ။
ေနာက္ေဘာင္တန္းပါတာကေယာက်ာ္းစီး ေဘာင္တန္းမပါတာက မိန္းမစီးပါ။
ေယာက်္ားစီးက ကယ္ရီယာေခၚတဲ႔ေနာက္က ထုိင္ခုံပါရင္ အပိုထြက္ေနသလုိၾကည္႔မလွသလုိ မိန္းမစီးက ကယ္ရီယာမပါရင္ တုံးတိတိနဲ႔ ကတုံးၾကည္႔ရသလုိ မလွပါဘူး။
အရင္ကေတာ႔ စက္ဘီးဆုိရင ္အနက္ေရာင္ဘဲလာတာမ်ားပါတယ္။
ေနာက္ ေတာ႔ အစုိးရထုတ္”ေမာင္ဗမာ”စက္ဘီးေလးေတြေပၚလာပါတယ္။
ေမာင္ဗမာစက္ဘီးက ေယာက်ာ္းစီးဆုိရင္အနက္ မိန္းမစီးကေတာ႔ အျပာေရာင္ေရာ အနက္ေရာက္ေရာ ႏွစ္မ်ဳးိလာပါတယ္။
ေမာင္ဗမာ စက္ဘီးကေတာ႔ အစုိးရ၀န္ထမ္းေတြဘဲစီးၾကတာမ်ားပါတယ္။
အဲဒီစက္ဘီးက သိပ္မခုိင္ပါဘူး။ေနာက္စက္ဘီးတာယာဆုိက္ေတြကလည္း မိန္းမစီးက 26လက္မ စကဆုိက္ဆုိေတာ႔ ရွားပါတယ္။
အဲဒီတုံးက စက္ဘီးလက္ကိုင္မွန္သမွ်ဟာအေျဖာင္႔ပါ။
ေနာက္ေတာ႔ ဘတ္တာဖလုိင္းဆုိတဲ႔ လက္ကိုင္အေကြးေလးေတြနဲ႔ မိန္းမစိးစက္ဘီးေလးေတြေပၚလာပါတယ္။
အနက္ေရာင္ အညဳိေရာင္ အစိမ္းပုတ္ေရာင္ပါ။
သူ႔ေနာက္မွေတာ႔ မိေခ်ာင္းစက္ဘီးေပၚလာျပန္ပါတယ္။ သူကေတာ႔ အနက္ေရာင္နဲ႔နီညဳိေရာင္ပါ။
သူ႔ေနာက္မွာေတာ႔ ဖီးဆင္႔လုိ႔လဲေခၚ ပန္းေတြနဲ႔ေ၀လုိ႔လဲ အမည္တြင္တဲ႔ စက္ဘီးေလးေပၚလာပါေရာ။
သူကေတာ႔ နီညဳိေရာင္နဲ႔ အစိမ္းေရာင္ ထူးတာက စက္ဘီးေရွ႔မွာျခင္းလွလွေလးပါတယ္။
ေရႊမန္းသူမမမ်ား ၾကြၾကြေလးစီးလုိက္ရင္ ရွိသမွ်အလွေတြထင္းကနဲ႔ေပၚလာေအာင္ အေထာက္အကူျပဳတဲ႔ စက္ဘီးေလးပါ။
အေတာ္ေလးကုိ လူၾကဳိက္မ်ားခဲ႔တဲ႔ လူရာ၀င္ခဲ႔တဲ႔စက္ဘီးေလးပါ။
ေနာက္ ေတာ႔ ပိုက္ဆံတတ္နုိင္သူမ်ားက ရေလးစက္ဘီးမွာ အနင္းရသက္သာေအာင္ ဂီယာေျပာင္းစီးလုိ႔ရတဲ႔ “ရေလးစပုတ္”ဆုိတဲ႔ စက္ဘီးေလးက တတ္နုိင္သူမ်ား ၾကြယ္၀သူမ်ားၾကားမွာ
ၾကြားစရာ စက္ဘီးေလးျဖစ္လာပါေတာ႔တယ္။
စက္ဘီးခ်ိန္းက ထြက္တဲ႔ ” တစ္ တစ္ တစ္ တစ္ “ဆုိတဲ႔ အသံေလးထြက္တတ္တဲ႔ “ရေလးစပုတ္”ကုိ စီးနုိ္င္ရင္ ဂုဏ္ရွိတယ္လုိ႔ထင္ၾကတဲ႔ေခတ္ေပါ႔။
အဲဒီအခ်ိန္မွာကို မန္းေလးျမဳိ႔က စက္ဘီးျမဳိ႔ေတာ္ျဖစ္ေနပါျပီ။
ဒါေပမယ္႔လဲ လူတုိင္းေစ႔ေတာ႔ စက္ဘီးမစီးနုိင္ေသးပါဘူး။
မန္းေလးသူမန္းေလးသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က စက္ဘီးစီးတတ္သလုိ ဘယ္သြားသြား စက္ဘီးကို ဘဲ အားကိုးလုိ႔သြားၾကပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္ ေက်ာင္းသားဘ၀မွာလဲ ဘယ္သြားသြားစက္ဘီးနဲ႔ပါဘဲ။
စက္ဘီးတစ္စီးကုိလူႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ ေသခ်ာေပါက္စီးလုိ႔ ရပါတယ္။
အဲေတာ႔ စက္ဘီးမရွိသူကုိ ရွိသူကေခၚလုိ႔ အတူတူလယ္ၾကပါတယ္။
ညေနခင္းမွာဆုိရင္ မန္းေလးသူေလးေတြက က်ဳံးနံေဘးမွာ စက္ဘီးေလးေတြနဲ႔ေလညွင္းခံၾကတာကို ေနာက္ကစက္ဘီးေတြနဲ႔ေနာက္ကလုိက္ရတာလဲ အလုပ္တစ္ခုပါဘဲ။
ေရွးကေတာ႔ မသိဘူး က်ေနာ္တုိ႔ေခတ္မွာေတာ႔ ေရႊေျခခ်င္း၀တ္လုိ႔ စက္ဘီးစီးသူမရွိပါဘူး။
ေနာက္ျပီးအားလုံးကလဲ ထမီ၀တ္လုိ႔ လုံလုံျခဳံျခဳံပါဘဲ။
စက္ဘီးနင္းလုိက္တဲ႔ အခါ သနပ္ခါးလိမ္းထားတဲ႔ ေျခသလုံးသား ၀င္း၀င္းေလးျမင္ရတာကို က အႏုပညာေျမာက္လုိ႔ အလွတရားတစ္ခုလုိ႔ထင္မိပါတယ္။
ေနာက္ေတာ႔ ျပဳိင္စက္ဘီးေလးေတြကုိယ္စီနဲ႔ က်ဳံးပါတ္ မန္းေလးေတာင္ကို ပါတ္လုိ႔ အုပ္စုလုိက္စက္ဘီးစီးေလ႔က်င္႔ၾကတာလဲ ေခတ္တစ္ေခတ္ေပါ႔။
အဲဒီအထဲမွာ “ျပဳိင္ဘီး” ကို မီးလုံးေတြ ေရဘူးေတြ တုိင္ေတြနဲ႔ အလွဆင္လုိ႔ သူမ်ားထက္ ထူးေအာင္ အလွအပေတြဆင္လုိ႔ စီးခဲ႔ဘူးသူတစ္ေယာက္ရွိခဲ႔ဘူးပါတယ္။
မန္းေလးသားမ်ားကေတာ႔ သူ႔ကို မွတ္မိၾကသူမ်ားမယ္ထင္ပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀မွာလည္း စက္ဘီးနဲ႔ဘဲေက်ာင္းတက္ခဲ႔ၾက သူငယ္ခ်င္းေတြ စုျပီး မန္းေလးေတာင္ ၊ေတာင္သမန္အင္းတင္မကဘဲ အင္း၀ တို႔စစ္ကိုင္းတုိ႔ထိေရာက္အာင္ ေျခရွည္လုိ႔ မေမာမပန္းလည္ခဲ႔ၾကပါဘူးပါတယ္။
အမွတ္အရဆုံးအျဖစ္ကေတာ႔ ကပ္ေက်ာ္ဘုရားရဲ႕ေနာက္ဘက္မွာရွိတဲ့ဇီးသီးေပါတဲ႔ “ရွမ္းကေလးကြ်န္း”ကုိသြားၾကတာပါ။
အဲဒီတုံးက အခုလုိလမ္းမေပါက္ေသးေတာ႔ လယ္ကန္သင္းရုိးေပၚမွာ စက္ဘီးကို မရရေအာင္စီးလုိ႔ လဲလုိက္ ျပဳိလုိက္နဲ႔သြားၾကရတာပါ။
ဟုိေရာက္ေတာ႔ ဇီးပင္ေတာထဲမွာ ဇီးသီးေတြ ေျမခေနတာကို အလုအယက္ေကာက္စားၾက အျပန္က်ေတာ႔ လြယ္အိတ္ထဲမွာ ဇီးသီးအျပည္႔ထည္႔လုိ႔ျပန္လာၾကတာပါ။
အဲဒီတုနး္က ဇီးသီးမ်ား က ဘာေဆးမွမပါ သဘာ၀အတုိင္းခ်ဳိတဲ႔ အသီးေတြကို စားခဲ႔ရတာကေတာ႔ မေမ႔နုိင္စရာ ေက်ာင္းသားဘ၀မ်ားထဲက တစ္ခုေပါ႔။
ခ်စ္သူရွိတဲ႔ ဘ၀မွာေတာ႔ ခ်စ္သူကိုယ္စက္ဘီးေပၚတင္နင္းတဲ႔အခါတုိင္း စိုင္းထီးဆုိင္ရဲ႕ နာမယ္ေက်ာ္ ” ေမာေတာ႔ ေမာတာေပါ႔ ဒါေပမယ္႔ မေမာဘူး “ဆုိတဲ႔စာသားေလးက အားေဆးပါဘဲ။
မန္းေလးသူ မန္းေလးသားနဲ႔ စက္ဘီးကေတာ႔ ခြဲမရတဲ႔ သေကၤတ ေလးဆုိရင္လဲမမွားပါဘူး။

ေနာက္ေတာ႔ 8888အျပီးေလာက္မွာ တရုပ္ျပည္က” ဆိတ္ငါးေကာင္ “ဆုိတဲ႔စက္ဘီးေလးေတြလဲေပၚလာေရာ ေစ်းသက္သာေတာ႔ လူတုိင္းနီးပါးေလာက္စက္ဘီးစီးနုိင္တဲ႔ အေနအထားကုိ ေရာက္လုိ႔လာပါတယ္။မန္းေလးမွာ မီးမၾကာခဏေလာင္ေတာ႔ အိ္မ္အသစ္ေတြေဆာက္ ကန္ထရုိက္တုိက္ခန္းေတြ အမ်ားၾကီးေဆာက္လာတဲ႔ အခါမွာ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းက တြင္က်ယ္လုိ႔လာပါတယ္။ ဒီေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းမွာ မရွိမျဖစ္လူတန္းစားျဖစ္တဲ႔ ပန္းရံခံေၾကြးေတြက ျမဳိ႔သစ္မွာေနၾကတာမ်ားပါတယ္။
ေနာက္ျမဳိ႔သစ္မွာ ေနလုိ႔ ျမဳိ႔ထဲကို ေန႔စဥ္သြားလုိ႔အလုပ္လုပ္ၾကတဲ႔ သူေတြမွာ ဘတ္စကားကိုအားမကုိးဘဲ စက္ဘီးကို ေန႔ေပးနဲ႔ ငွားစီးၾကပါတယ္။
တရုပ္စက္ဘီးေတြေပၚလာတဲ႔အခါမွာေတာ႔ ျမဳိသစ္ေနသေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက စက္ဘီးကုိယ္ ကိုယ္ပိုင္၀ယ္လုိ႔ စီးလာနုိင္တဲ႔လူမ်ားလုိ႔လာပါတယ္။
ဒါေၾကာင္႔လဲ မနက္ (7)နာရီေက်ာ္ျပီဆုိတာနဲ႔ သိပၸံလမ္းေပၚမွာ စက္ဘီးတပ္ၾကီးက မန္းေလးျမဳိ႔ထဲကို လုပ္ငန္းခြင္၀င္ဘုိ႔ ခ်ီတက္လာလုိက္ၾကတာ လမ္းအျပည္႔ပါဘဲ။
မနက္ပိုင္းမွာဆုိရင္ေတာ႔ ၇န္ကုန္မန္းေလးလမး္မၾကီးျဖစ္တဲ႔ 78လမ္းမေပၚမွာ လုပ္ငန္းခြင္၀င္ၾကတဲ႔ စက္ဘီးေတြနဲ႔ျပည္႔ႏွက္ေနသလုိ ညေနေစာင္းဆုိရင္လဲ
အိပ္တန္းျပန္ စက္ဘီးငွက္ကေလးေတြက လမ္းအျပည္႔ ဆုိတာကေတာ႔ မန္းေလးျမိဳ႔ရုံးပိတ္ရက္ ဥပုဒ္ေန႔ကလြဲရင္ ျမင္ေနၾက ျမင္ကြင္းေလးပါ။
မန္းေလးမွာ အရင္က ဆုိင္ကယ္စီးနုိင္တယ္ဆုိတာ ပိုက္ဆံတတ္နုိင္ရုံတင္မကဘူး စီးတတ္ဘုိ႔လဲလုိပါေသးတယ္။
ဆုိင္ကယ္က စက္တတ္ပစၥည္းျဖစ္ေနေတာ႔ စီးတတ္ဘုိ႔ဆုိတာက အတတ္ပညာလဲပါတယ္ ၾကံခုိင္ဘုိ႔လဲလုိတယ္ေလ ဆုိင္ကယ္ၾကီးေတြ အၾကီးၾကီးေတြကိုဗ်။
အဲဒီတုန္းကေတာ႔ နာမယ္အၾကီးဆုံးကေတာ႔ ဒုတိယကမၻာစစ္လက္က်န္အေမြျဖစ္တဲ့ BSA ဆုိင္ကယ္ေတြပါဘဲ။
(အခုေခတ္မွာေတာင္ ရွိပါေသးတယ္ သူ႔ကို သံျမင္းၾကီးေတြ လုိ႔ တင္စားထားၾကပါတယ္။
ဆုိင္ကယ္နဲ႔ ပါတ္သက္လုိ႔ မန္းေလး မွာအထူးျခားဆုံးလုိ႔ေျပာရရင္ ၀င္းဦးနဲ႔ စံရွားတင္တုိ႔ ပါတဲ႔ (ေမာင္ေမာင္ နဲ႕သိဂၤီ)
ဆုိတဲ့ရုပ္ရွင္ကားထဲမွာ ျပင္ဦးလြင္နဲ႔ မန္းေလး အသြားလမ္းေပၚမွာ မန္းေလးကို ဆုိင္ ကယ္သူရဲေကာင္းေတြနဲ႔ ၀င္းဦးေပါင္းလုိ႔ ဆုိင္ကယ္ အစီးေရ 80 ေလာက္နဲ႔ရုပ္ရွင္ရုိက္ျပသြားတာကုိ ခုခ်ိန္ထိေျပာစမွတ္ျပဳေနၾကတုံးပါ။
ေနာက္ 1978ခုႏွစ္ေလာက္မွာေတာ႔ အရင္ ကလပ္ဘီးလုိ႔ ေခၚတဲ႔ ဆုိင္ကယ္အၾကီးကေန ဂီယာသုံးခ်က္ဘဲ ပါေတာ႔တဲ႔ စီးရလြယ္ကူတဲ႔ စူပါကပ္လုိ႔အမည္တြင္တဲ႔ မီးခြက္အ၀ုိင္းေလးနဲ႔ အင္ဂ်င္ပါ၀ါ 70ဆုိတဲ႔ ဂ်ပန္လုပ္ ဟြန္ဒါဆုိင္ကယ္ေလးေတြေပၚလာပါေတာ႔ တယ္။အဲဒီဆုိင္ကယ္ကလဲ အခုေခတ္လုိ ေရာင္းဂီယာလုိ႔ေခၚတဲ႔ ဂီယာကိုေရွ႔ဆက္နင္းသြားရင ္ေနာက္ဆုံးမွာ “ဖရီးဂီယာ” ကိုေရာက္သြားတဲ႔အဆင္႔ကို မေရာက္ေသးပါဘူး။
ေနာက္ကို တစ္ခ်က္ျခင္းနင္းျပီးျဖဳတ္မွ “ဖရီးဂီယာ” ေရာက္တဲ႔ စနစ္ဘဲရွိပါေသးတယ္။
ဒါေပမယ္႔လဲ အဲဒီတုန္းက လူတုိင္းမစီးနုိင္ေသးပါဘူး။
ေနာက္ေတာ႔ မွ စူဇူကီးတုိ႔ ယာမာဟာတုိ႔ကေပၚလာပါတဲ႔။
စူပါကပ္ေတြသိပ္ေခတ္မစားခင္မွာ ကလပ္ဘီးေတြျဖစ္တဲ႔ ဂ်ာ၀ါးတုိ႔ ကာ၀ါစကီတုိ႔ကလဲ အင္ဂ်င္သံေလး တတုတ္တုတ္ေပးလုိ႔ လူေတြကိုျမဴဆြယ္ခဲ႔ပါေသးတယ္။
ဟြန္ဒါ90ဆုိတဲ႔ ဘဲေခါင္းစိမ္းမီးခြက္အ၀ို္င္းေလးေတြ ကလမ္းေပၚမွာအေျပးအလႊားေတြ႔ရပါတယ္။ သူ႔ေနာက္မွာ ေတာ႔ စက္ဘီးေနရာမွာ မီးခြက္ေလးေဒါင္႔ေရႊမန္းသူေရႊမန္းသားေတြက ေရႊေရာင္ဟြန္ဒါစူပါကပ္ကေလးေတြနဲ႔လမ္းသလားပါေတာ႔ တယ္။
ေနာက္ေတာ႔ ခုိျပာ ဇီး အစိမ္းပုတ္ ေက်ာက္စိမ္းကေန ခဲေရာင္ တေရာင္ျပီးတေရာင္ေျပာင္းလုိ႔ ဆုိင္ကယ္ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရးကို ဆင္ႏြဲၾကပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔ေလာက္ ေစ်းမရွိတဲ႔ ယုိးဒယားဘက္က ၀င္လာတဲ႔ ဒရင္းမ္(အိပ္မက္)လုိ႔ အမည္တြင္တဲ႔ ဖင္ထုိင္ခုံအရွည္နဲ႔ဂီယာေလးခ်က္ နဲ႔ အင္ဂ်င္ပါ၀ါ 110 ရွိတဲ႕ဆုိင္ကယ္ေတြ၀င္လာပါတယ္။
ဒီဒရင္းေတြေပၚလာေတာ႔ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဆုိင္ကယ္ကိုလက္လွမ္းမီွလာသလုိ လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ႔ ျမင္းနဲ႔တူတဲ႔ ယာမာဟာဆုိင္ကယ္ ဒုိလုိ႔ အမည္တြင္တဲ႔ အင္ဂ်င္ပါ၀ါ 125 ရွိလုိ႔ ေလထဲမွာ ေျမာက္တက္သြားမေလာက္ကို ဆြဲအားေကာင္းတဲ႔ ဆုိင္ကယ္ေတြ ကိုမက္မက္စက္စက္စီးေနၾကတာ အခုတုိင္ပါဘဲ။
ဒီေနာက္မွာေတာ႔ တရုပ္ျပည္ကေန ျမန္မာျပည္နယ္စပ္ကို ေတာလမ္းကေနတစ္ဆင္႔၀င္လာတဲ႔ ၀စ္ေသာက္လုိ႔ ေခၚတဲ႔ ဆုိင္ကယ္မ်ဳိးစုံေရာက္လာတဲ႔အခါမွာ
လူတုိင္းနီးပါးေလာက္ ဆုိင္ကယ္နဲ႔ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။
အဲဒီအခါမွာေတာ႔ လူတုိင္းနီးပါးေလာက္ လက္ထဲမွာ၀စ္ေသာက္ဆုိင္ကယ္ေတြရွိေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေပါက္တဲ႔နဖူး မထူး ဆုိတဲ႔ စကားပုံုလို ဒီတရုပ္ဆုိင္ကယ္ေတြကုိ တရား၀င္ျဖစ္ေအာင္
အခြန္ေဆာင္လုိ႔ လမ္းဖြင္႔ေပးလုိက္တဲ႔အခ်ိန္ကစလုိ႔ စက္ဘီးျမဳိ႔ေတာ္ မန္းေလးဟာ ဆုိင္ကယ္ေရႊျမဳိ႔ေတာ္ၾကီးအျဖစ္ ေျပာင္းလဲလုိက္ပါေတာ႔တယ္။
အခုအခ်ိန္မွာေတာ႔ ဟြန္ဒါဆုိတဲ႔ ဂ်ပန္ဆုိင္ကယ္ေတြေနရာမွာ ဟြန္ဒါပုံစံ အဘုိးၾကီးစီး(ဂ်ာလင္းတုိ႔ ဟုိင္းဘတ္)တုိ႔လုိနာမယ္အစုံနဲ႔တရုပ္ဆုိင္ကယ္ေတြ။
သူဘာသာသူ ေပးခ်င္တဲ႔နာမယ္ေပးခဲ႔ နာမယ္ေျပာင္းေပးရာမွာ အလြန္ေတာ္တဲ့ျမန္မာလူမ်ုိးမ်ားကေတာ႔ ရုပ္ဆုိးတုိ႔ ဆိတ္ေခါင္းတုိ႔ ပုစင္းေခါင္းတုိ႔ ငါးရုိးတုိ႔ ဆုိင္ကယ္ပုံစံကုိ ၾကည္႔ျပီးအမည္ေပးလုိ႔ မန္းေလးသူ မန္းေလးသား အပါအ၀င္ ျမန္မာျပည္သားတုိ႔ ရဲ႕ဖင္ေအာက္ကို ဒီဆုိင္ကယ္ေတြေရာက္လုိ႔ လုိရာခရီးကုိ အေရာက္ႏွင္ၾကပါေတာ႔တယ္။

ဂီယာဘာညာ သာရကာေတြ နားမလည္သူမ်ားအတြက္ ကေတာ႔ လီဘာတစ္မ်ဳးိတဲ႔ပါတဲ႔ “ဖီနုိ္”ဆုိင္ကယ္၊
ပုံမွန္ၾကဳိက္သူမ်ားအတြက္ကေတာ႔ ေရွးရုိးရာမပ်က္ စူပါကပ္ပုံစံ ဆုိင္ကယ္နာမယ္ဆုိ ေရာင္စုံ
အလွအပၾကိဳက္သူမ်ားအတြက္ နဲ႔ ခ်စ္သူမ်ားအတြက္ကေတာ႔ နာမယ္မ်ဳိးစုံေပးထားတဲ႔ ထုိင္ခုံဖင္ရွည္ ဒီဇုိင္းစုံ
အျမန္ၾကဳိက္သူမ်ားအတြက္ကေတာ႔ ဂီယာေျခာက္ခ်က္နဲ႔ နတ္ျပည္ေတာင္ တက္ခ်င္ရင္းငရဲျပည္ကိုလမ္းမွားေရာက္သြားနုိင္တဲ႔အင္ဂ်င္ပါ၀ါအျမင္႔နဲ႕ကလပ္ဘီးေတြ
အဆန္းၾကဳိက္သူမ်ားအတြက္ကေတာ႔ ေဘာ္ဒီၾကီးၾကီး ခပ္ထြားထြား ခပ္ၾကြားၾကြားနဲ႔ ဆင္ေပၚတက္ထုိင္ရသလုိခံစားရမယ္႔ ထရပ္ကာလုိ႔ ဆုိင္ကယ္မ်ဳိးစုံ က
ျမန္မာျပည္သူျပည္သားမ်ားအတြက္ စူပါေကာ္ဖီမစ္ထက္သာတဲ႔ ၀န္ေဆာင္မူ႔ေတြ ေပးထားၾကပါတယ္။

အခုအခ်ိန္မွာေတာ႔ သမီးရီးစားမ်ား လမ္းေပၚမွာသြားရင္ ေနာက္ကေနခါးဖက္ထားဘုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ေခတ္ကလုိ တုိက္တြန္းစရာမလုိပါဘူး။
ေနာက္ကထုိင္ေနတဲ႔ေကာင္မေလးက ေရွ႔ကဆုိင္ကယ္ေမာင္းေနတဲ့ေကာင္ေလးရဲ႕ေက်ာကို အရာထင္ေအာင္ တံဆိပ္ကပ္ႏွိပ္လုိ႔ လြတ္မသြားေအာင္ အရမ္းဖက္ျပီး ၀န္ေဆာင္မူ႔ေတြေပးတာကို လမ္းေပၚက မထူးဆန္းတဲ႔ျမင္ကြင္းပါ။

ဟုိအရင္ က စက္ဘီးစီးလုိ႔ ေျခသလုံးေလးေပၚတာကုိ ကဗ်ာဆန္လွခ်ည္႔ရဲ႕လုိ႔ဆုိျပီးခုိးၾကည္႔ရတဲ႔ေခတ္က အတိတ္မွာက်န္ခဲ႔ပါျပီ။
ေပါင္ျဖဴျဖဴ ေပါင္ညဳိညဳိ ေပါင္တုိတို ေပါင္ရွည္ရွည္ မီးမီေလးေတြက စကပ္တုိ ေဘာင္းဘီတုိေလးေတြနဲ႔ ေလလာရင္ေအးေအာင္ေလညွင္းခံသလို ဆုိင္ကယ္ကိုယ္တုိင္စီးတာ ေနာက္ကထုိင္လုိက္သြားတာက ေတာ႔ 2010 ဆုိင္ကယ္ယဥ္ေက်းမူ႔အသစ္ပါ။
ေရွးေရွးတုံးက အမွတ္တမဲ႔ လက္ေျမာက္လုိက္လုိ႔ ေပၚသြားတဲ႔ မျမင္သာ ျမင္သာခါးသား၀င္း၀င္းေလးေတြက ခုိးၾကည္႔ရတယ္ဆုိတာ ပုံျပင္ေလးျဖစ္သြားပါျပီ။
ဆုိင္ကယ္ေပၚမွာထုိင္လုိက္သြားတဲ႔ကေလးမေလးမ်ားက” လူလူျခင္းဘဲ မထူးဆန္းဘူး” ဆုိတဲ႔တရားကုိ အသံတိတ္ျပသလုိမ်ဳိး ျပထားၾကတဲ႔ ခါးေဖာ္ ဖင္ေပၚ ၀တ္ထားတဲ႔ ေဘာင္းဘီးအေရာင္တုိ႔ တံဆိပ္တုိ႔ကို ၾကည္႔ခ်င္ၾကည္႔ မၾကည္႔ခ်င္ေနဆုိျပီး ေနၾကတာကလဲ ေခတ္ေရစီးပါဘဲ။

အခုေတာ႔ မန္းေလးသားေတြေနတတ္သြားပါျပီ။
ဒါမ်ဳိးေလးေတြျမင္စကေတာ႔ “ဘာလဲဟ” ဆုိျပီး အျပစ္တင္သလုိလုိနဲ႔ ရွိုးၾကပါတယ္။
အခုေတာ႔လဲ ရုိးသြားပါျပီ မလွရင္မသိသလုိေနျပီး အလန္းဇယားေလးေတြကိုျမင္မွ အားေပးမယ္လုိ႔ စိတ္ျဖတ္နုိင္ေလာက္ေအာင္ သမာဓိအာားေကာင္းလာၾကပါျပီ။

ဒီလုိဆုိင္ကယ္ေတြ ကားေတြ လမ္းေပၚမွာ အျပည့္အသိပ္ျဖစ္လာတဲ႔အခါ လမ္းေတြက လဲပိတ္ညပ္ ယဥ္တုိက္မူ႔ေတြကလဲ ခဏခဏျဖစ္လာတဲ႔အခါ။
လူေနထူထပ္ျပီး ယာဥ္ေတြမ်ားလာတဲ႔မန္းေလးျမဳိ႕က က်ဥ္းေျမာင္းတဲ႔လမ္းေတြကိုခ်ဲ႕ဘုိ႔ စဥ္းစားၾကရပါေတာ႔တယ္။
ဒီအခါမွာ ဟုိအရင္ အဂၤလိပ္ေခတ္က ဆြဲထားခဲ႔တဲ႔ ျမဳိ႔ေျမပုံကို ျပန္လွန္ၾကည္႔လုိက္တဲ႔ အခါမွာေတာ႔ လမ္းဘယ္လုိခ်ဲ႕မယ္ဆုိတဲ႔အေျဖကိုေတြ႔သြားပါေတာ႔တယ္။
အဲဒီအေျဖကေတာ႔ ……………………………………………………………………….

ကုိေပါက္လက္ေဆာင္ အေတြးပါးပါးေလး