ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ရဲ႕ ဆင္ေျခဖံုး ၿမိဳ႕ စြန္ တစ္ေနရာမွာေပါ့။ အလုပ္ထဲမွာ နစ္ျမဳပ္ေနရင္း မနား ျဖစ္တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ရွားရွားပါးပါး ရက္တစ္ရက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ညေနခင္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့တယ္။ ညေနေစာင္းေလးမွာ ဟိုဒီေတြးရင္း၊သီခ်င္းတစ္ပိုင္းတစ္စ ရြတ္ရင္း ေအးေအးလူလူ လမ္းေလွ်ာက္ ရတာကို ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းပဲ ႏွစ္သက္ ပါတယ္။ ေလွ်ာက္လာရင္း သူ႕ကို ျမက္ရိုင္းပင္ေတြၾကား ခပ္လွမ္းလွမ္းက လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ မေတြ႕တာႀကာၿပီျဖစ္လို႕ သူ႕ကို ၾကည့္ရတာ အရင္ထက္ ပိုရင့္ေရာ္ လာသလိုပါပဲ။ အင္း..ဇရာေပါ့ဗ်ာ။ သူ႕ ကို ကၽြန္ေတာ္သိခဲ့တာ ႏွစ္အတန္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ သူလည္း ႏုပ်ိဳေနစဥ္တုန္းေပါ့။ ဟိုတုန္း ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း လုပ္ငန္းခြင္ထဲ မေရာက္ ေသးေတာ့ သူနဲ႕ ခဏခဏ ဆံုျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုပဲ အထီးက်န္ ဆန္ဆန္ ေနတတ္ တဲ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အတူ သူလည္း သာယာလွပတဲ့ ညေနခင္း ေတြမွာ ေကာင္းကင္ႀကီးကို ေငးေမာၾကည့္ရင္ၾကည့္မယ္။ ျဖတ္သြားတဲ့ စံုေတြေတြကို အားက်ေနခ်င္အားက်တတ္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ဟိုးအေ၀း ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ဟိုဒီသြားလာ ေနတဲ့ လူေတြကို လွမ္းၾကည့္ခ်င္ လွမ္းၾကည့္ေန တတ္ မယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေကာင္းကင္ထဲ အိပ္တန္း တက္ခ်ိန္ ပ်ံသန္း သြားတဲ့ ငွက္ေတြကို လိုက္ၾကည့္ မိတဲ့ အခါလည္းရိွမွာေပါ့။ ဟိုတုန္း ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ ေအးေအးလူလူ အတူတူထိုင္ေနရင္း တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ နားလည္မႈေတြ ပိုရိွလာခဲ့တယ္ ေလ။ သူက အေတာ္ေလး စကားနည္းပါတယ္။ ေအးေအးေလးေနခ်င္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္အဖို႕ ၿမိဳ႕ ျပရဲ႕ လူဦးေရ ေပါက္ကြဲမႈေတြ၊ စီးပြားေရး ေရေျမသစ္ ရွာေဖြမႈေတြနဲ႕ အတူ ခုေတာ့ တန္ဖိုးထားရတဲ့ အရာေတြေပ်ာက္ဆံုးလာၿပီေလ။ ဒီလိုနဲ႕ ဘ၀ခရီးထဲမွာ ကိုယ့္လမ္းေၾကာင္း ကိုယ္ျဖတ္သန္းရျပန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ သူ အေတာ္ေလးကို ေ၀းေနသလို ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ သူဘာေတြျဖစ္ေနလဲ၊ ဘယ္လိုေနမလဲ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးဖို႕ေတာင္ အခ်ိန္ မရသလိုပါပဲ။ ခုအေတာ္ေလး ၾကာမွျပန္ေတြ႕ေတာ့ သူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အတန္ၾကာ စကားမစႏိုင္ခဲ့ဘူးေလ။ အတူထိုင္ေနရင္း ပတ္၀န္းက်င္ ကို သတိထားၾကည့္မိေတာ့ အေတာ္ေလးေျပာင္းလဲေနတာ ေတြ႕ရတယ္ ။ သူကေတာ့ ဒီေနရာမွာ အျမဲ ရိွေနတတ္သူ ဆိုေတာ့ မထူးဆန္းသလိုပဲ ခပ္ေအးေအး ပါ။ အရာရာကို ဘာမွ စိတ္မ၀င္စားေတာ့သလို သူ႕ ပံုစံ က တည္ တည ္ျငိမ္ၿငိမ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူကၽြန္ေတာ့္ကိုေတြ႕ေတာ့ ေပ်ာ္သြားပံုရတာ သိသာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း သူနဲ႕ အတူထိုင္ရင္း ဟိုးအရင္ ခံစားမႈမ်ိဳး ျပန္ရလာသလို ခံစားလာရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္လံုးက ေျပာင္းလဲမႈ ေတြကို နားလည္ေပးႏိုင္ ဖို႕ စိတ္ကူးေတြ တူေနၾကပံုပါပဲ။ သူနဲ႕ အတူရိွေနခဲ့တဲ့ ညေနခင္းေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ ႏွစ္ေယာက္စလံုးအတြက္အမွတ္တရ အရာေတြဆိုတာ ႏွစ္ေယာက္လံုးသိေနခဲ ့ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ လည္း အၿမဲပဲ ေျပာင္းလဲျခင္း ေတြေအာက္မွာ ရွင္သန္ ေနရတာ ဆိုေတာ့ ဒီအမွတ္တရ ေတြကို ဆက္လက္သယ္ေဆာင္ရင္း ေျပာင္းလဲျခင္းဆိုတဲ့ သေဘာတရားေတြ ႀကိတ္မွိတ္ မ်ိဳခ်ေနရတာေပါ့ဗ်ာ။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ထိုင္ေနရင္း တျဖည္းျဖည္း ေမွာင္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ဖို႕ မတ္တပ္ထရပ္ လိုက္တယ္။ သူ႕ကို ႏႈတ္ဆက္တဲ့ အၾကည့္နဲ႕ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူစိတ္ေကာင္းပံုမရဘူး။ ဘာမွ မတည္ၿမဲတဲ့ ေလာကႀကီးထဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ေတြ႕ ဆုံျခင္းဆိုတာဟာလဲ ဘာမွ မဟုတ္တာပဲေလ။ ဒါေပမယ့္ အရင္လို မဟုတ္ေတာ့တဲ့ အေျခအေန ေတြၾကား သူ႕ဆီကို ခဏခဏ မေရာက္ျဖစ္တာကို သူက နားလည္တဲ့ပံုပါပဲ။ ေနာက္လဲ ဘယ္အခ်ိန္မွ ျပန္ဆံုေတြ႕မယ္ဆိုတာ မေသခ်ာသလိုေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္လံုး ဆက္ေလွ်ာက္ရမယ့္ ခရီးက မတူညီေပမယ့္ ဆံုမွတ္တစ္ခုလို ေတြ႕ဆံုလာခိုက္ အမွတ္တရေတြက ထင္က်န္ေနလ်က္ပါပဲဗ်ာ။ ဒါနဲ႕ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ သူ႕ကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း လွည့္ထြက္မယ္လုပ္ေတာ့ မ်က္စိ ကတစ္ေနရာဆီ အၾကည့္ေရာက္သြားတယ္ေလ။ သူ႕ရဲ႕ ေမြးေန႕ သို႕မဟုတ္ သူ႕ ရဲ႕ သက္တမ္း ရက္စြဲေလး တစ္ခုေပါ့။ ၁၄၊ ၇၊ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္တဲ့။ အေရာင္မြဲမြဲနဲ႕ အုတ္ခံုေလး တစ္ခု (သို႕မဟုတ္) ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မိတ္ေဆြ အသက္ေပါ့ဗ်ာ။ ဖတ္ၾကည့္ရင္း သူေတာ္ေတာ္ သက္ဆိုးရွည္တာပဲလို႕ ေတြးမိရင္း ၿပံဳးလိုက္ေတာ့ သူက နားမလည္သလိုနဲ႕ က်န္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။