“တံတားေလးတစင္း………………… ..ခင္းရေအာင္”(အပိုင္းႏွစ္)
 ဟုိအရင္ေခတ္ကလူေတြက လုိအပ္ခ်က္ေတြနည္းပါးၾကေတာ႔ ေလာဘေတြလည္း နည္းၾကပါတယ္။ ဒီေတာ႔ မတရားတာကိုလုပ္မယ္ဆုိတဲ႔ စိတ္မုိက္စိတ္ရုိင္းကလဲ အလ်ွင္းမရွိၾကေတာ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ယုံၾကည္စြာလုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ၾကေတာ႔ အရမး္ကိုစိတ္ခ်မ္းသာခဲ႔ရတယ္လုိ႔ခံစားရပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေခတ္မွာေတာ႔ လူတစ္ေယာက္အေၾကြးေရာင္းမိျပန္ရင္ ျပန္မွဆပ္ပါမလားဆုိျပီး ပူပန္ရ တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ မ်ား ပစၥည္းငွားလုိက္မိျပန္ရင္လဲ ျပန္မေပးမခ်ငး္ဘာမ်ားျဖစ္မလဲလုိ႔ တထင္႔ထင္႔ နဲ႔ေနရ အေတာ္ကုိ တရားက်စရာေကာငး္ပါတယ္။ ဒါကေတာ႔ အျပန္အလွန္ယုံၾကည္မူ႔နည္းပါးၾကလုိ႔ပါ။
နည္းဆုိ မယုံၾကည္နုိင္စရာေတြကလဲ မ်ားမွမ်ားကုိးဗ်။
ယုံၾကည္မူ႔ပ်က္ျပားသြားတဲ႔အေၾကာင္းေလးတစ္ခုကို မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကေျပာျပဘူးပါတယ္။
“က်ေနာ္တုိ႔အေဒၚေတြက သိပ္အစြဲအလန္းၾကီးတာ ကုိေပါက္ရ။
သူတုိ႔ယုံတယ္ဆုိလႊတ္ယုံတာ။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ငယ္ငယ္က ေရႊေတြဘာေတြ၀ယ္မယ္ဆုိရင္ သူ႔အသိဆုိင္ကလြဲရင္ ဘယ္မွ ၀ယ္လုိမရဘူး။
သူအသိဆုိ္င္ကလဲ သူလာတယ္ဆုိတာနဲ႔ အေအးေသာက္မလားအပူေသာက္မလား ပါးစပ္မဟရေသးဘူး စားစရာက တန္းေရာက္လာေအာင္ကို ဧည္႔၀တ္ေၾကတာ။
က်ြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္မ်ဴိးလုံးတစ္ေဆြလုံး ကြ်န္ေတာ္႔ အေဒၚအသိမိတ္ေဆြအားလုံး ေရႊ၀ယ္မယ္လို႔သာ ကြ်န္ေတာ္အေဒၚၾကီးမသိလုိက္နဲ႔ သူ႔အသိဆုိင္ကိုတနး္ေခၚသြားတာဘဲ။
ဒီျပင္ဆီမ်ား သြား၀ယ္လုိ႔ကေတာ႔ အေျပာအဆုိခံရတာ တစ္ရက္မျပီးႏွစ္ရက္မျပီးၾကဳံတုိငး္ေျပာေတာ႔တာ။ တစ္ခါက အေဒၚမိတ္ေဆြဆုိင္ခန္းေတြရွိတဲ႔ေစ်းက အဖ်က္ခံရပါတယ္။ အဲေတာ႔ ယာယီဆုိင္ခန္းေတြ မွာသြားဖြင္႔ရေတာ႔ အေျခအေနပ်က္သြားတယ္ေပါ႔ဗ်ာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ အဲဒီႏွစ္က ေရႊေစ်းက ျဗဳနး္ဆုိ အမ်ားၾကီးကိုတက္သြားပါတယ္။ အေဒၚကလဲ လုပ္ငန္းအသစ္ခ်ဲ႔ဘို႔ေငြလုိတာရယ္ ေနာက္ေရႊေစ်းတက္တယ္ဆုိေတာ႔ ျမတ္ျပီဆုိျပီးသူအရင္က၀ယ္ထားတဲ႔ေရႊေတြကိုထုတ္ေရာင္းဘုိ႔ သူမိတ္ေဆြဆုိင္ကိုသြားပါေတာ႔တယ္။
အဲဒီမွာ ဟုိက ျပန္မ၀ယ္နုိင္ဘူးလုိ႔ ျငင္းလုိက္ပါသတဲ႔။ ေငြက်ပ္ေနတယ္အေၾကာင္းျပတာေပါ႔ေလ။
အဲတာနဲ႔ အေဒၚကလဲ ေရႊဆုိတာ ဘယ္ဆုိင္ေရာင္းေရာင္းရတယ္ဆုိျပီး ျမဳိ႔ထဲက နာမယ္ၾကီးဆုိင္မွာသြားေရာင္းေတာ႔ ဟုိဆုိင္ကအေဒၚေရႊေတြကိုၾကည္႔ျပီး “သူတုိ႔ဆုိင္ကေဘာက္ခ်ာပါတဲ႔ ေရႊကိုသာ စိတ္ခ်လက္ခ်ျပန္၀ယ္တာ “လုိ႔ အဲဒီဆုိင္က ၀န္ထမ္းေတြက ေျပာလုိက္ပါသတဲ႔။ အေဒၚကလဲ “ ညည္းတုိ႔ ဟာက ၾကီးက်ယ္လုိက္တာေအ“ဆိုျပီး ေနာက္တစ္ဆုိင္ကုိထပ္သြားပါသတဲ႔။ ေနာက္တစ္ဆုိင္က အေဒၚကုိလည္းသိေနတဲ႔ မ်က္မွန္းတန္းမိတဲ႔ဆုိင္ျဖစ္ေနပါသတဲ႔။ အဲဒီဆုိင္ရွင္က အေဒၚေရႊေတြက ေရႊသားမေကာငး္ဘူး ေၾကးမ်ားတယ္လုိ႔ ေျပာပါသတဲ႔။ အေဒၚျပန္ေရာငး္မယ္ဆုိရင္လဲ ၀ယ္ပါမယ္။ ဒါေပမယ္႔ေရႊကိုဘဲယူမွာလုိ႔ေျပာပါတယ္။ အဲဒိအခါၾကမွ အေဒၚလဲ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ “ကဲ ရသေလာက္ေပါ႔ ေအ”လုိ႔ စိတ္ျဖတ္ျပီးေရာငး္ခဲ႔ပါသတဲ႔။ သူျပန္ေရာင္းဘုိ႔ ရလုိက္တဲ႔ေရႊက သူ၀ယ္ထားတဲ႔ အေလးခ်ိန္ထက္စာရင္ သုံးပုံႏွစ္ပုံေလာက္ဘဲျပန္ရပါသတဲ႔။ အဲေတာ႔ ၀ယ္ထားတာန႔ဲဲဆုိရင္ တက္ေစ်းနဲ႔တြက္ေပးတာေတာင္ ရွုံးပါသတဲ႔။
အေဒၚလဲ ၀ယ္ေနက်သူ႔မိတ္ေဆြေရႊဆိုင္ကုိ အေတာ္ေလးစိတ္နာသြားပါသတဲ႔။
သူပစၥည္းသူျပန္မ၀ယ္တာ ေငြက်ပ္လုိ႔ မဟုတ္ဘူး ေရႊအစစ္မဟုတ္ေတာ႔ ရွုံုးမွာေၾကာက္လုိ႔မ၀ယ္တာဆုိတာကို ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္သြားပါသတဲ႔။
ေနာက္ဆုိရင္ အဲဒီေစ်းကုိ သြားမ၀ယ္ဘုိ႔ သက္ေသခံလက္မွတ္ေပးနုိင္တဲ႔ ကိုယ္႔ပစၥည္းကိုယ္အာမခံတဲ႔ ဆုိင္ကုိသာ ၀ယ္ဘုိ႔ ၾကဳံတဲ႔လူတုိင္းကိုေျပာပါေတာ႔ သတဲ႔။
ဒါေလးကလဲ ယုံၾကည္မူ႔ေပ်ာက္သြားတာေပါ႔ေနာ္။ အဲဒီေန႔ “ကိုျမေသြး” ဆီကျပန္လာတဲ႔အခါသူေျပာလုိက္တဲ႔ “ယုံၾကည္မူ႔တည္ေဆာက္ျခင္း”ဆုိတဲ႔ စကားလုံးေလးက ကြ်န္ေတာ္႔ရင္ထဲမွာခုန္ေပါက္ေနသလုိပါဘဲ။ သူေျပာမွျပန္စဥ္းစားၾကည္႔မိပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ က်င္လည္လွဳပ္ယွားေနရတဲ႔ ေန႔စဥ္ဘ၀ၾကီးထဲမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္မယုံၾကည္ဘူးဆုိရင္ ဘာမွလုပ္လုိ႔မရတာအမွန္ပါဘဲ။ မိသားစု၀င္ေတြ၊အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ၊မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြ၊
စီးပြားဘက္ေတြ၊အက်ဳးိတူပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ေနသူေတြ၊ ၾကားမွာ အျပန္အလွန္ယုံၾကည္မူဆုိတာက မရွိမျဖစ္တဲ႔အရာတစ္ခုဆုိတာကုိေတာ႔ ဘယ္သူမွ ျငင္းပယ္လုိ႔မရတာအမွန္ပါဘဲ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔တစ္္ေတြေန႔စဥ္ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေနၾက ေရာင္း၀ယ္ေနၾကတယ္ဆုိတဲ႔ေနရာမွာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ၾကား အလုိအပ္ဆုံးကေတာ႔ ယုံၾကည္မူ႔ပါဘဲ။
 အျပန္အလွန္ယုံၾကည္မူ႔ မရွိဘူးဆုိရင ္ဘာမွ လုပ္လုိ႔အဆင္မေျပပါႏုိင္ပါဘူး။
 ဒီလုိယုံၾကည္မူ႔ရိွိဘုိ႔ဆုိတာ ကလညး္ မိမိကုိယ္တုိင္ တည္ေဆာက္ယူမွသာရနုိ္္င္ပါတယ္။
တစ္စုံတစ္ေယာက္ကေန “ ေငြေၾကး“နဲ႔ျဖစ္ေစ “အခြင္႔အေရး”နဲ႔ျဖစ္ေစ“အာဏာ“နဲ႔ျဖစ္ေစ ယုံၾကည္ခုိင္းလုိ႔ မရႏိုင္ျပန္ပါဘူး။ ရတယ္ဆုိရင္လဲ “ အတု“ဘဲျဖစ္မွာ ေသခ်ာပါတယ္။
ကဲကြ်န္ေတာ္တုိ႔ခင္ဗ်ားတုိ႔တစ္ေတြအားလုံး အလုပ္လုပ္ရာမွာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေပါငး္သင္းဆက္ဆံရာမွာဘဲျဖစ္ျဖစ္ မရွိမျဖစ္လုိအပ္တဲ႔ ယုံၾကည္မူ႔ ဆုိတဲ႔တံတားေလးကိုေပါင္းကူးအျဖစ္ေဆာက္တည္ခဲ႔ဘူး ခငး္ခဲ႔ဘူးပါသလား? တကယ္လုိ႔မ်ားမေဆာက္ဘူးေသးဘူးဆုိရင္ အခုကဘဲစလိုိ႔
တံတားေလးတစင္း ခင္းလုိက္ၾကရေအာင္ပါ။

ကုိေပါက္လက္ေဆာင္ အေတြးပါးပါးေလး။
(ေနေရးထုိင္ေရး ဘ၀အေရး)