ေရွးက ျမန္မာတို ့၏ စာအေရးအသားမွာ ကဗ်ာလကၤာႏွင့္ စကးေျပအေရးအသားဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳးရွိခဲ့ေပသည္….။

ပုဂံေခတ္ ဗုဒၶသာသနာ ေရာက္လာသည္တြင္ ပိဋကတ္သံုးပံုကို ပါဠိနိႆယျဖင့္ ဘာသာျပန္ေရးထိုးခဲ့ၿပီး စကားေျပျဖင့္

ဘာသာျပန္ မေရးထိုးခဲ့ၾကသည္မွာ အနည္းငယ္ ခၽြတ္ေခ်ာ္သြားသည္ဟု ဆိုခ်င္ပါသည္….။

      ျမန္မာစာေပတြင္ ေကာင္းသည့္ စကားေျပဟူ၍ မ်ားမ်ား မရွိပါ….။ အင္း၀ေခတ္ ရွင္မဟာ သီလ၀ံသ ၊

ရွင္မဟာရဌသာရ တို ့ေခတ္ ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း လကၤာအေရးအသားကိုသာ ပိုမိုအေလးဂရုျပဳခဲ့ၾကေပသည္…။

ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ပ်ိဳ ့မ်ား ၊ လကၤာမ်ားကိုသာ အေရးအသားမ်ားခဲ့သျဖင့္ ပ်ိဳ ့လကၤာအေရအတြက္သာမ်ားၿပီး

စကားေျပဘက္တြင္ အရာထင္က်န္ရစ္ခဲ့သည္ဟူ၍ မရွိလွပါ….။

ရွင္မဟာ သီလ၀ံသ ေရးခဲ့သည့္ ပါရာယန၀တၳဳႏွင့္ ရာဇ၀င္ေက်ာ္ေလာက္သာ

စကားေျပသက္သက္ေရးခဲ့သည္ကို ေတြ ့ရသည္….။

      လကၤာအေရးအသားႏွင့္ စကားေျပအေရးအသားတို ့မွာ မည္သို ့ကြာျခားသနည္းဟု အက်ိဳးကို ရွာၾကည့္ပါလွ်င္

လကၤာဆိုသည္မွာ အလွအပ အဆင္တန္ဆာမွ်ျဖစ္၍ ထာ၀စဥ္မသံုးရဘဲ လူထုႏွင့္ ကင္းကြာတတ္ပါသည္….။

စကားေျပမွာ ေန ့စဥ္အလုပ္ႏွင့္တူသျဖင့္ လူတိုင္းသိနားလည္ႏိုင္သည့္ အက်ိဳးရွိေပသည္…။

ထို ့ေၾကာင့္ စကားေျပသာလွ်င္ လူအမ်ားအတြက္ အရာေရာက္လွပါသည္…။

      ကဗ်ာမွာ အေရးလည္းႀကီး ၊ ႏုလည္း ႏူးညံ့ပါသည္…။ ပညာသားပါသျဖင့္ လူတိုင္း ကဗ်ာမေရးႏိုင္ပါ…..။

ေရးသားျပန္ေတာ့လည္း လူတိုင္းနားလည္ေအာင္ ဘာသာျပန္ရန္ မလြယ္ကူပါ…။

ထို ့ေၾကာင့္ကဗ်ာမွာ တန္ဆာဆင္ဖို ့ေလာက္သာ သင့္ေလွ်ာ္ပါသည္…။

စကားေျပမွာ ေန ့စဥ္အလုပ္ကဲ့သို ့ က်န္းမာသန္စြမ္းစြာ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေသာ အစြမ္းရွိေပသည္….။

     တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူထုကို ႀကီးပြားေစခ်င္လွ်င္ စကားေျပကို မ်ားမ်ားေရးၾကဖို ့လိုသည္…..။

ဥပမာ အဂၤလိပ္တို ့သည္ ပညာအရပ္ရပ္ကို စကားေျပျဖင့္ ေရးသားခဲ့ျခင္းေၾကာင့္လူတိုင္းသိနားလည္ေနၾကသည့္

အက်ိဳးေက်းဇူးကိုခံစားေနရေပသည္…။ သူတို ့လည္း  ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ခရစ္ယာန္ေတြမဟုတ္ပါ…။

နတ္ကိုးကြယ္သည့္ လူမ်ိဳးေတြပင္ ျဖစ္ပါသည္….။

သို ့ေသာ္လည္း ခရစ္ယာန္သာသနာေရာက္လာ၍ ကိုးကြယ္လွ်င္ကိုးကြယ္ခ်င္း ခရစ္ယာန္သမၼာက်မ္းစာကို

လူအမ်ားနားလည္ႏိုင္ေအာင္ ဘာသာျပန္လိုက္ၾကပါသည္…..။

ေနာက္တစ္ဆင့္ထက္တစ္ဆင့္ ျပင္ဆင္မြမ္းမံသြားသျဖင့္ ယခုဆိုလွ်င္ သမၼာက်မ္းစာမွာ အဂၤလိပ္

စကားေျပအေရးအသားတြင္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ ့ၾကရပါသည္…။

            ျမန္မာမွာလည္း ပိဋကတ္သံုးပံုကို ျမန္မာ စကားကေလးႏွင့္ က်က်နန ဘာသာမျပန္မိခဲ့ျခင္းမွာ

အင္မတန္နာစရာေကာင္းသည့္ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ ျဖစ္ေနပါသည္….။

ျမန္မာစကားေျပမွာ အႏွစ္ ၇၀၀ေလာက္ ပုပ္သြားသကဲ့သို ့ ျဖစ္ရပါသည္….။

             ယခုေခတ္မွာလည္း ေလာကီပညာ သိပၸံ ၊၀ိဇၨာ ပညာေတြႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ဘာသာျပန္ေရးေနၾကရေပသည္…..။

ငွင္းလုပ္ငန္းမွာ  အလြန္အဖိုးတန္ၿပီး အခြင့္အေရးေကာင္း ျဖစ္သည့္အတြက္ ငွင္း အခြင့္အေရးကို အသံုးခ်ၾကစမ္းပါဟု

တိုက္တြန္းလိုပါသည္။

စကားေျပကို လူတိုင္းနားလည္လြယ္ေအာင္ ေရးတတ္ပါမွ ကိုယ္ဆိုလိုခ်င္ရာကို အက်ိဳးသက္ေရာက္ ေပလိမ့္မည္……။

ထို ့ေၾကာင့္ စကားေျပအေရးအသားတြင္ လိုရင္းအဓိပၸါယ္ကို အလြယ္ႏွင့္ နားအလည္ႏိုင္ဆံုး ေရးတတ္ရန္မွာ

အဓိကအခ်က္ျဖစ္ေပသည္။

စကားေျပကို လြယ္လြယ္ႏွင့္ စကားလံုးနည္းနည္း ေရးတတ္ဖို ့ ႀကိဳးစားၾကေစလိုသည္…။

စကားေျပကို ရွင္းရွင္းႏွင့္ လူအမ်ားနားလည္လြယ္ေအာင္ ေရးႏိုင္ရန္မွာ ျမန္မာစာအေရးအသားအတြက္

အေရးအႀကီးဆံုး ျဖစ္ေပသည္။

 ေရးသားသည့္ စာအုပ္မ်ားတြင္ စကားလံုးေပၚေပၚလြင္လြင္ ႏွင့္၀ါက် မမွားေအာင္ ေရးမွလည္း တန္ဖိုးရွိပါမည္….။

တန္ဖိုးရွိရွိ ေရးသားထားလွ်င္ ေနာင္လာေနာက္သားမ်ားအတြက္ အဖိုးတန္အက်ိဳးမ်ားပါလိမ့္မည္…..  ။                                ။