“ ကိုေပါက္ျပားသြားျခင္း”

ျပီးခဲ႔တဲ႔ဥပုဒ္ေန႔က ကုိ၀င္းေအာင္ရဲ႕ သားေလး မဂၤလာဆြမ္းေကြ်းတာဖိတ္ထားတဲ႔
ေရႊေက်ာငး္ၾကီးနားေလးက ဘုနး္ေတာ္ၾကီးေက်ာငး္ကုိ ေအာင္ေမာင္းနဲ႔ႏွစ္ေယာက္သားသြားျဖစ္ခဲ႔ၾကပါတယ္။
ကုိ၀င္းေအာင္ ေခြ်းမေလာင္းေလး ရဲ႕မိဘေတြ သေဘာေကာငး္ပုံကေတာ႔ တကယ္ကုိေလးစားေလာက္ပါတယ္။
“ကေလးနွစ္ေယာက္ အတြက္ မဂၤလာ ဧည္႔ခံပြဲကို သတ္သတ္မလုပ္ေတာ႔ဘဲ သံဃာေတာ္ေတြကို မဂၤလာဆြမ္းကပ္ရင္း မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြကို ပါ အသိအမွတ္ျပဳတဲ႔အေနနဲ႔ တစ္ခါတည္းဖိတ္ျပီးဧည္႔ခံလုိက္မယ္။
ႏွစ္ဖက္မိဘကလဲ ခ်မ္းသာသူေတြ မဟုတ္တဲ႔အတြက္ မဂၤလာေဆာင္တာကုိ ကိုယ္႔အုိးနဲ႔ဆန္တန္ရုံေလာက္ဘဲလုပ္မယ္။
ေနာက္ျပီး မဂၤလာပြဲက်င္းပဘုိ႔ ရာထား ထားတဲ့ေငြေတြကိုု ဘ၀အသစ္စမယ္႔ကေလးေတြလက္ထဲထည္႔ေပးလုိက္ၾကရင္ ပုိေကာင္းမယ္ ေနာက္ မဂၤလာေဆာင္ၾကမယ္႔ကေလးႏွစ္ေယာက္လည္း အပုိကုန္တာေတြမလုပ္နဲ႔၊
တကယ္လုိတာေလာက္ဘဲ၀ယ္ ပကာသနမလုိဘူး “ဆုိတာကုိ လာျပီးေတာင္းရမး္စဥ္ကတဲက
ျပတ္ျပတ္သားသားေျပာထားပါသတဲ႔။

အဲဒီမဂၤလာပြဲေလးမွာ ေအးေအးေဆးေဆး စားၾကေသာက္ၾက စကားေျပာၾကရင္း ေအာင္ေမာင္းနဲ႔ ညေနခင္းမွာဆက္တက္ရအုံးမယ္႔ မဂၤလာပြဲေလးအတြက္ခ်ိန္းလိုက္ၾကပါတယ္။
(ဒီမဂၤလာေဆာင္ေလးကလဲ ျမန္မာလူမ်ဳးိေတြေဆာင္တာျဖစ္ေပမယ္႔ မိတ္ေဆြေတြကိုညစာစားပြဲနဲ႔ဧည္႔ခံမွာပါ။
အရင္ကေတာ႔ မဂၤလာေဆာင္ဆုိရင္ ကုိယ္႔လူမ်ဳိး ဓေလ႔စရုိက္အတုိင္းက်င္းပတတ္ၾကပါတယ္။
ျမန္မာမွန္ရင္ ပထမရက္က အိမ္မွာ မဂၤလာဆြမ္းေၾကြးမယ္။
ေနာက္ေန႔ မနက္ပိုင္းျဖစ္ျဖစ္ ညေနပုိင္းျဖစ္ျဖစ္ မဂၤလာဧည္႔ခံပြဲလုပ္မယ္။
ပုိက္ဆံတတ္နုိင္ျပီး၀ါသနာပါသူမ်ားက မဂၤလာေအာင္ပြဲဆုိျပီး အျငိမ္႔ငွားလုိ႔ အရပ္ကိုဧည္႔ခံမယ္။

တရုပ္လူမ်ဳးိမ်ားကေတာ႔ အမ်ားအားျဖင္႔ မနက္ပိုင္းမွာ မိတ္ေဆြမ်ားကို လက္ဖက္ရည္ပြဲတည္ခင္းလုိ႔ဧည္႔ခံတတ္ျပီး
ညေနပိုင္းမွသာ သိပ္ရင္းႏွီးတဲ႔ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ မိသားစု၀င္ေတြကိုထမင္းစားပြဲနဲ႕ဧည္႔ခံပါတယ္။
အခုေနာက္ပုိင္းမွာေတာ႔ ျမန္မာထဲကတတ္နုိင္သူေတြကလည္း မိတ္ေဆြေတြကို ညစာစားပြဲနဲ႔ဧည္႔ခံၾကပါေတာ႔တယ္။
ဘယ္လုိဘဲေျပာေျပာ မိတ္ေဆြေတြကို ဧည္႔ခံေက်ြးေမြးတယ္ဆုိတာေကာင္းေသာအေလ႔အထပါဘဲ။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႔ ၾကဳိက္ပါတယ္။
အိမ္မွာစားခ်င္လုိ႔ေတာင္ခ်က္စားလုိ႔ မရတဲ႔ဟင္းေတြနဲ႔စားရတာကိုးဗ်။
အဲဒါေပမယ္႔ ထမင္းစားပြဲပါရင္ လက္ဖြဲ႕ကေတာ႔ ခါတုိင္းထက္ပုိထည္႔ရသေပါ႔။
အခုျမန္မာေတြမဂၤလာေဆာင္တယ္ဆုိရင္လဲ မဂၤလာမေဆာင္ခင္ကတည္းက ဓါတ္ပုံဆုိင္ကိုသြားျပီး
ဗမာလို ဘုိလုိ တရုပ္လုိ ကုိရီးယားလုိ ဂ်ပန္လုိ ၀တ္စုံေတြနဲ႔ ဓါတ္ပုံေတြရုိက္ၾကပါတယ္။
ျပီးရင္အလွဆုံးဆုိတဲ႔ပုံကို ပုံၾကီးခ်ဲ႕လုိ႔ မဂၤလာေဆာင္က်င္းပရာ ခန္းမရဲ႕အ၀င္၀မွာ ေထာင္ထားပါတယ္.။
ဒါေပမယ္ အဲဒီပုံမ်ဳးိေတြက အေနာက္တုိင္း၀တ္စုံနဲ႔သာမ်ားပါတယ္။
ျမန္မာ၀တ္စုံနဲ႔ ၀တ္ျပီးရုိက္ထားတယ္ဆုိတာ ခပ္ရွားရွားပါဘဲ။
တစ္ခါက ျမန္မာမဂၤလာေဆာင္တစ္ခုမွာ သတုိ႔သား သတုိ႔သမီးရဲ႕ငယ္ငယ္တုနး္ကစလုိ႔ လက္ရွိအခ်ိန္ထိ ဓါတ္ပုံေတြကုိ
သီခ်ငး္ထဲမွာ ထည္႔ျပီး ပရုိဂ်က္တာနဲ႔ထုိးျပထားတာကို လဲ ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြ႔ရပါေသးတယ္။
ဒါေလးက ၾကဳံလုိ႔တုိက္ဆုိင္တာေလးေျပာျပတာပါ။)

မဂၤလာဆြမ္းေကြ်းကျပန္လာေတာ႔ေျမာက္က်ဳံးလမး္အတုိင္းအေနာက္တည္႔တည္႔ဆင္း 12လမ္းေဒါင္႔ေရာက္မွ အေနာက္က်ဳံးလမ္းအတုိင္းေတာင္တည္႔တည္႔ ျပန္လာခဲ႔ပါတယ္။
အေနာက္က်ဳံးလမ္းအတုိင္းလာရင္းကေန အိမ္ေထာင္က်စက ငွားေနခဲ႔တဲ႔ရပ္ကြက္ကေလးကိုျဖတ္ျပန္လာေတာ႔ ကိုယ္႔ ငယ္ဘ၀ေလးကိုျပန္သတိရပါတယ္။
ဟုိငယ္ငယ္ အဖုိးအဖြားေတြလက္ထက္ကေတာ႔ အိမ္ပုိင္ယာပုိင္ေလးေပါ႔။
ေနာက္ ေတာ႔ လဲ လူ႔ဘ၀အေၾကာင္းကိုယ္သိပ္မသိေသးခင္မွာ ဘာေတြျဖစ္ခဲ႔သလဲဆုိတာေတာ႔ မမွတ္မိပါဘူး သိတတ္တဲ႔အရြယ္ေရာက္ေတာ႔အိမ္ငွားနဲ႔ေန တစ္အိမ္ကေန တစ္အိမ္ေျပာင္းေနရတာကိုဘဲ မွတ္မိေနပါေတာ႔တယ္။

အိမ္တစ္ခါေျပာင္းရင္ တစ္ခါဒုကၡေရာက္သလုိ သိမ္းဆည္းထား၀ယ္ထားတဲ႔ပစၥည္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလဲ
ေပ်ာက္လုိေပ်ာက္ ပ်က္လုိပ်က္အမႈိက္ဘ၀ေရာက္လုိ႔ေရာက္ မသယ္နုိင္လုိ႔ ခ်န္ထားခဲ့ရတာနဲ႔ အေလးမခံနုိ္င္လုိ႔ သူမ်ားကိုေပးခဲ႔ရတာနဲ႔ တကယ္ကို႔ႏွေမ်ာစရာေကာင္းလွပါတယ္။
အဲလုိအိမ္တစ္ခါတစ္ခါေျပာင္းရတုိင္းစိတ္ထဲမွာ ၾကဳံး၀ါးထားတာကေတာ့
” ငါအသက္ၾကီးလာရင္ကုိယ္ပုိင္အိမ္နဲ႔ေနႏုိင္ေအာင္ၾကဳိးစားမယ္ေပါ႔”

ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ေထာင္က်ေတာ႔ 1983ခုနွစ္ပါ။
သာမန္၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ေဘးေပါက္မရွိတဲ႔ ဌာနက ၀န္ထမ္းျဖစ္တဲ႔အျပင္ အပုိ၀င္ေငြကုိရွာလဲမရွာတတ္တဲ႔မိဘျဖစ္သူက သားသမီးကို အျမင္႔ဆုံးပညာတတ္ေအာင္သင္ေပးနုိင္တာကလြဲျပီး ေငြေၾကးဥစၥာဓနဆုိတဲ႔ အေမြေတြဘယ္လုိလုပ္ေပးနုိင္
အိမ္ေတြဘာေတြ၀ယ္ေပးနုိင္ပါမလဲေနာ္။
ဒီေတာ႔လဲဲကြ်န္ေတာ္အိမ္ေထာင္က်တဲ႔အခါ ထုံးစံအတုိင္းအိမ္ငွားေနရတာေပါ႔။

အိမ္ေထာင္က်က်ျခင္းဆုိေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ကလဲ လခစား၀န္ထမ္း၊ မဒမ္ေပါက္ကေတာ႔ မွီခုိသူ၊
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္က ပုဂၢလိကလုပ္ငန္းတစ္ခုမွာလုပ္ပါတယ္။
ရတဲ႔လခက ေလးရာငါးဆယ္။
အိမ္လခက တစ္လ 75က်ပ္။
(12ေပပါတ္လည္ ေျမစုိက္တဲေလး၊လ်ွပ္စစ္မီးကေတာ႔ ရပ္ကြက္ဓမၼာရုံကိုအလွဴေငြထည္႔ျပီး မီးတစ္ပြင္႔ဆြဲေပးထားတယ္။
မီးထြန္းရုံသက္သက္ေပါ႔။)

လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္တစ္က်ပ္ ထပ္တစ္ရာ ပလာတာတစ္ခုတစ္က်ပ္ မုန္႔ဟင္းခါးငါးမတ္ဆီခ်က္ေခါက္ဆြဲ ျမီးရွည္ ႏွစ္က်ပ္
ဆုိရင္ ခုေခတ္ကေလးေတြရီၾကမလားမသိဘူးေနာ္။
ဘယ္လုိဘဲေျပာေျပာ စစ္စစ္ စီစီေန တပါတ္မွာ တစ္ခါရုပ္ရွင္ၾကည္႔ ညဆုိ တစ္ရက္ တစ္မတ္တန္ မဂၢဇင္းအေဟာင္းကုိ ငွားဖတ္ သိပ္မျပည္႔ စုံေပမယ္႔ စိတ္ေအးလက္ေအးဆုိေတာ႔ ဘ၀က ေနေပ်ာ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ္႔လဲ တစ္ခါတစ္ေလ လမကုန္ခင္ေငြကုန္ေတာ႔ နည္းနည္းပါးပါးေတာ႔ ဆြဲရတာေပါ႔။

အိ္မ္ေထာင္က်ျပီး ေလးလေလာက္ၾကာေတာ႔ လူၾကီးမ်ားရဲ႕ ကူညီေစာင္႔ေရွာက္မႈ႔နဲ႔မဒမ္ေပါက္က
အစုိးရ၀န္ထမ္းျဖစ္သြားပါတယ္။
အဲေတာ႔ အရင္လုိ မကသီဘဲအဆင္ေျပျပီး နည္းနည္းေလးပုိသုံးနိုင္လာတာေပါ႔။
ဒါေပမယ္႔ (2)ႏွစ္တစ္ၾကိမ္ အိမ္ငွားဘုိ႔ စေပၚတင္ဘုိ႔အတြက္ ေခါငး္ထဲအျမဲထည္႔ထားရတာကလဲအလုပ္တစ္ခု။
တစ္ခါစေပၚတင္ထားရင္ အိမ္လခကို အဲဒီစေပၚထဲကဘဲ ႏွိမ္ႏွိမ္သြားတာကုိး။
ဒီေတာ႔ အိမ္ရွင္က တစ္ခါထပ္ငွားဘုိ႔ စာခ်ဳပ္ရင္ တစ္ခါေစ်းတက္ျပီး စေပၚတစ္ခါတုိးေတာင္းပါတယ္။
(အခုေတာ႔ အိမ္ငွားတဲ႔ ပုံစံေတြေျပာင္းကုန္ပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္တုိ႔တုံးကလုိစေပၚတင္စရာမလုိဘူး။
တစ္လဘယ္ေလာက္ဆုိတာ သတ္မွတ္ ျပီ း (6)လစာဆုိ (6)လစာ တစ္ႏွစ္ဆုိ တစ္ႏွစ္စာ အျပတ္ေပးရပါသတဲ႔။
အၾကာၾကီး မငွားေတာ႔ ပါဘူး တဲ႔၊
ႏွစ္ေစ႔ရင္ ဘဲျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ရွင္ကအိမ္ေရာငး္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ဘဲျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ငွားေတြက ဆင္းမေပးဘူးဆုိတဲ႔ျပႆနာကင္းေအာင္ပါတဲ႔)။
အိမ္ငွားေနရတာစိတ္ညစ္စရာအေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ကေတာ႔ ေနာက္တစ္ၾကိမ္စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ခါနီးေပါ႔။
အဲဒီတုံးက ကြ်န္ေတာ္႔ အိမ္ရွင္က (2)ႏွစ္တစ္ၾကိမ္စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ပါတယ္။
ႏွစ္ေစ႔လုိစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ခါနီးျပီဆုိရင္ အိမ္ရွင္က အိမ္လခတုိးေတာင္းျခင္တဲ႔အတြက္ အသံေတြေပးပါတယ္။
(ေနာက္နွစ္ဆက္မငွားေတာ႔ ဘူးတုိ႔ ကုန္ေစ်းႏူန္းေတြက တစ္ေန႔တစ္ျခားတက္ေနတယ္တုိ႔ေပါ႔)
ကြ်န္ေတာ္ကလဲ သူေတာင္းတဲ႔စေပၚေပးႏုိင္ဘုိ႔ေငြရွာထားရပါတယ္။
အိမ္လခ တစ္လတစ္ရာဆုိရင္ (2)ႏွစ္တြက္ဆုိေတာ႔ 2400က်ပ္ေပါ႔။
အဲဒါကို စေပၚက 4000က်ပ္ေလာက္တင္ရထားရပါတယ္။
အိမ္လခကို အဲဒီစေပၚထဲက ႏူတ္သြားေပါ႔။
ေနာက္ဆက္ငွားလုိ႔ စာခ်ဳပ္ရင္ သူေတာင္းတဲ႔စေပၚေပးတဲ႔အခအရင္ႏွစ္ကက်န္တဲ႔ေငြထဲကုိ လုိေငြျဖည္႔ေပးေပါ႔။

အဲဒီအိမ္ေလးကသိပ္မက်ယ္ေပမယ္႔လဲ လင္မယားႏွစ္ေယာက္အတြက္အဆင္ေျပပါတယ္။
မနက္ထ ထမင္းခ်ဳိင္႔ကိုယ္စီနဲ႔အလုပ္သြား ညေနျပန္လာ။
ထမင္းစား သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ထုိင္။
မုိးခ်ဳပ္မွအိမ္ျပန္ ဆုိေတာ႔ ဒီအိမ္ေလးက ညအိပ္ရုံေလာက္ဘဲေနျဖစ္ပါတယ္။
(မွတ္မွတ္ရရ ေျပာရရင္ 84လမ္းနဲ႔32လမ္းေဒါင္႔က ပြဲထုိင္ကိတ္မုန္႔တုိက္က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလးဖြင္႔ေသးတယ္။
ညပုိင္းဆုိရင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အုပ္စုက ဗႏၵာပင္ေအာက္က ခုံမွာထုိင္ျပီး ေလေပါတတ္ၾက ျငင္းၾက ရီစရာေတြတဟား
ဟားနဲ႔ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။အခုေတာ႔ အဲဒီဆုိင္ေလးက မရွိေတာ႔ပါဘူး။
ပုိင္ရွင္ေတြက သတိရ မရေတာ႔ မသိဘူး ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႔ အဲဒီတုံးက ညလက္ဖက္ရည္၀ုိ္င္းေလးကိုသတိရေနတုန္းပါ)။

ကြ်န္ေတာ္အဲဒီအိမ္ေလးကို သုံးၾကိမ္ေျမာက္ဆက္ငွားဘုိ႔လုပ္တဲ႔အခ်ိန္မွာ အိမ္ရွင္က ဆက္မငွားဘူး ေရာင္းမယ္ေျပာပါတယ္။
ေစ်းကက်ပ္တစ္ေသာင္းပါတဲ႔။
ဒါေပမယ္႔ ကြ်န္ေတာ္႔လက္ထဲမွာအဲေလာက္ မရွိသလုိ ထုတ္ေခ်းေပးမယ္႔သူလဲမရွိပါဘူး။
ေငြေခ်းတယ္ဆုိတာကလဲ ျပန္ေပးနုိင္မယ္လုိ႔ယုံၾကည္သူကုိသာ ေခ်းၾကတာကိုး။
ေပးေတာင္မွ ကုိယ္ ကိုတုိင္ကလဲမယူရဲပါဘူး။
လခစားဆုိေတာ႔ ေငြကုိတြက္ခ်က္ျပီးသုံးရတာကုိးဗ်။

ေရာငး္တဲ႔အိမ္ရွင္ကလဲ ေစတနာေကာင္းနဲ႕ေရာင္းတာမဟုတ္ပါဘူး။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ငွားေနတဲ႔၀င္းၾကီးရဲ႕အေနာက္ဘက္ေဒါင္႔ကျခံထဲမွာ အုတ္ဂူၾကီးတစ္လုံးရွိပါတယ္။
ဘာအမွတ္အသားမွမပါေတာ႔ ဘယ္သူ ေသလုိ႔ ျမဳပ္ထားခဲ႔တယ္ဆုိတာလဲဘယ္သူမွ တိတိက်က်မသိပါဘူး။
(အဲဒီဂူၾကီးက ေရွးက မင္းညီမင္းသားတစ္ပါးကြယ္လြန္လုိ႔ သူပုိင္အိမ္၀င္းထဲမွာျမဳပ္ထားခဲ႔တာကုိ
သူ႔ရဲ႕က်န္ခဲ႔တဲ႔ အႏြယ္ေတာ္ေတြက ေျပာလုိ႔ ေရွးေဟာငး္သုေတသနဌာနက ျပန္ထိန္းသိမ္းျပီးေစာင္႔ေရွာက္မွာလုိ႔သတင္းေတြထြက္လာတာပါ။
တကယ္ဟုတ္မဟုတ္ေတာ႔မသိပါဘူး။)
တကယ္လို႔မ်ား ေကာလဟာလထြက္ကလာသလုိ ဒီ၀င္းၾကီးကုိ ျပန္သိမ္းမယ္ဆုိရင္ အားလုံးဖယ္ေပးရမွာကေသခ်ာသေလာက္ပါဘဲ။
ဒီေတာ႔လဲရသေလာက္နဲ႔ အႏိုင္ပုိင္းျပီးေရာင္းတဲ႔သေဘာပါဘဲ။
(ဒါေပမယ္႔ အခုအခ်ိန္ထိ ဘယ္သူက မွမသိမ္းပါဘူး ။
လက္သြက္ေျခသြက္ရွိတဲ႔ တစ္ေယာက္က အဲဒီအုတ္ဂူရွိတဲ႔ျခံၾကီးကို သူလုိခ်င္တဲ႔ေစ်းနဲ႔ဆစ္၀ယ္ျပီး
အုတ္ဂူၾကီးကို ေျမေကာ္စက္နဲ႔ထုးိျပီးဖ်က္လုိက္ပါတယ္။
ဒီေတာ႔ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းဆုိတာ ဘာလက္စလက္နမက်န္ခဲ႔ေတာ႔ ဘယ္သူကမွလဲ လာမသိမ္းေတာ႔ဘူးေလ။)

ကြ်န္ေတာ္မ၀ယ္ဘူးဆုိေတာ႔ သူသမီးကို ဒီအိမ္ကို အေမြေပးမယ္လုပ္ျပန္ေရာ။
ကြ်န္ေတာ္ဆက္ေနခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာ႔ သူတုိ႔အိမ္မၾကီးရဲ႕ေနာက္မွာ ေျခတံရွည္အိ္မ္ေလးေဆာက္ေပးမယ္
အိမ္စေပၚကို ေျခာက္ေထာင္ တင္ရမယ္ဆုိေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္႔မွာ ပိုက္ပုိက္ထပ္ ရွာရျပန္တယ္။
ဒါနဲ႔ဘဲအိမ္အသစ္ေလးေဆာက္ျဖစ္ပါတယ္။
အစကေျပာေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အတြက္တစ္ခန္းထဲဘဲေဆာက္မယ္ေျပာေပမယ္႔
တကယ္ေဆာက္တဲ႔အခါ ႏွစ္ခန္းတြဲျဖစ္ေနပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ကလဲ သူမ်ားနဲ႔တြဲမေနခ်င္ဘူးဆုိတာကို အစကတည္းကေျပာျပီးသား ဆုိေတာ႔ စကားေတြေျပာရေတာ႔တာေပါ႔။
အိမ္ရွင္က တစ္ခန္းထဲယူရင္တစ္လ 125က်ပ္နဲ႔ယူ ႏွစ္ခနး္လုံးဆုိရင္ ေတာ႔ 150က်ပ္ စေပၚက 7000က်ပ္ ေပးလုိ႔ေျပာျပန္
ပါတယ္။ခက္တာက ကြ်န္ေတာ္က အိမ္လခ ကုိ အစိတ္တုိးေပးျပီး ႏွစ္ခန္းယူနုိင္ပါတယ္။
သူထပ္ေတာင္းတဲ႔စေပၚေငြ တစ္ေထာင္မေျပာနဲ႔ တစ္ရာကို တုိးေပးဖုိ႕ ပိုက္ဆံမရွိေတာ႔တာ။

ေနာက္ေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ကလဲအခန္းပုိကုိ မငွားနုိင္ဘူးလုိ႔ျပတ္ျပတ္သားသားေျပာေတာ႔မွ
သူတုိ႔ကလဲ ေနာက္ထပ္လူငွားမတင္ပါဘူးလုိ႔ ကတိေပးပါတယ္။
အစေတာ႔ အဆင္ေျပလုိ႔ေပါ႔။
ေနာက္ ကုိးလ ဆယ္လ ေလာက္ လၾကာေတာ႔ သူတုိ႔ရဲ႕အမ်ဳးိတစ္ေယာက္ဖြင္႔ထားတဲ႔ ၀ပ္ေရွာ႔မွာ ေခၚထားတဲ႔နယ္ကလာတဲ႔ကေလးေတြကိုကြ်န္ေတာ္တုိ႔မယူလုိက္တဲ႔ အခန္းမွာလာထားပါေတာ႔တယ္။
သူတုိ႔က ၀ိနည္းလြတ္ေပါ႔။
အငွားထားတာမဟုတ္ပါဘူး သူတုိ႔အမ်ဳိးကုိ ကူညီတာပါေပါ႔။
ခက္တာက အဲဒီကေလးေတြက ညည က်ေတာ႔ မအိပ္ဘဲေဆာ႔ၾက စကားေတြမ်ားၾက ရန္ေတြျဖစ္ၾကနဲ႔ဆုိေတာ႔ ေနရတာ
အေတာ္ေလးကို စိတ္ညစ္ရပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ဘဲ ႏွစ္ေစ႔လုိ႔ ေနာက္တစ္ခါစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ခါနီးေတာ႔ သူတုိ႔က ဆက္မငွားဘူူးတုိ႔ေစ်းတက္မယ္တုိ႔ဆုိျပီး ေလသံေတြထြက္
လာျပန္ပါေလေရာ။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ မဒမ္ေပါက္ကလဲ အလုပ္က ရာထူးတက္ျပီးနယ္ေျပာင္းရမယ္ဆုိျဖစ္လာေတာ႔ အလုပ္ကထြက္လုိက္ပါတယ္။
အဲေတာ႔ မဒမ္ေပါက္က အိမ္မွာအျမဲေနရသလုိျဖစ္ေနေတာ႔ အရင္က အိမ္မွာအျမဲမေနေတာ႔ မသိရတဲ႔ဒုကၡေတြကို သိလာရျပန္ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေနတဲ႔ေအာက္တဲ႔တဲ႔မွာ သူတုိ႔ထမင္းဟင္းခ်က္တဲ႔မီးဖုိကို ထားပါတယ္။
အဲေတာ႔ ထင္းသုံးျပီး သူတုိ႔ထမင္းဟင္းခ်က္ရင္ ထြက္လာတဲ႔မီးခုိးေတြက အိမ္အေပၚထပ္မွာလူေနလုိ႔မရေအာင္လုံးတက္
လာတာပါ။အသက္ရွဳလုိ႔မရေအာင္ကုိ ပါဘဲ။
ေျပာျပန္ေတာ႔လဲ “မတတ္နုိ္င္ဘူး”ဆုိတဲ႔ပုံစံဘဲေျပာေတာ႔ မေျပာငး္နုိင္မကင္းနုိင္ေသးေတာ႔ ေအာင္႔အီးေနရတာေပါ႔။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ေနာက္ေျပာင္းလုိက္တဲ႔အလုပ္က အလုပ္သမားေတြအတြက္ေဆာက္ထားတဲ႔အခန္းအပုိရွိတယ္
လာေနရင္ရတယ္ဆုိတာနဲ႔ အဲဒီေနရာကိုေျပာင္းလုိက္ပါတယ္။
(အိမ္ေျပာင္းတဲ႔ေန႔မွာ က်န္ေနတဲ႔အိမ္စေပၚကုိ မနညး္ျပန္ေတာင္းယူရပါတယ္။
အဲဒီအခိ်န္က 1996 ခုႏွစ္ပါ။
အဲဒီအိမ္ပိုင္ရွင္ဆီမွာကြ်န္ေတာ္ 12ႏွစ္တိတိငွားေနခဲ႔ရပါတယ္။ )
အဲဒီအိမ္ကေျပာင္းခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္ တစ္လကုိ လခ သုံးေထာင္က်ပ္ရပါတယ္။
လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ ငါးက်ပ္ျဖစ္သြားပါျပီ။

ဒီတန္းလ်ားမွာ ေနေနတုံးမွာဘဲျမဳိ႔သစ္ထဲမွာေနတဲ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က သူ႔ေဘးအိမ္ကေရာင္းမယ္။
ထုံးစံအတုိငး္ေပေလးဆယ္ေျခာက္ဆယ္ေရမီတာ မီးမီတာပါတယ္။
အိမ္ကေတာ႔ မေကာင္းဘူး ျပန္ေဆာက္မွရမယ္။
ဆုိေစ်း က်ပ္ တစ္သိန္း ပါတဲ႔။
ေတ႔ေတ႔ဆုိင္ဆုိင္ဆစ္မယ္ဆုိရင္ ဒီထက္ေရာ႔နုိင္ပါသတဲ႔။
အဲဒါက 1990 ခုနွစ္ပါတ္၀န္းက်င္ေလာက္ကေပါ႔ေနာ္။
73လမ္း လမ္းၾကမ္းေပၚက မေနာဟရီလမ္းမေရာက္ခင္ေျမာက္ဘက္တစ္ျပမွာရွိတာပါ။
ျပန္ေရာင္းခ်င္တဲ႔သူက အဲဒီေျမေလးကို ေျခာက္ေထာင္နဲ႔ဆြဲထားတာပါတဲ႔။
1986ခုႏွစ္ေလာက္က ၀ယ္ထားတယ္လုိ႔ေတာ႔ မေရမရာေျပာဘူးပါတယ္။
ဒါေပမယ္႔ကြ်န္ေတာ္႔မွာ ဒီေျမကြက္ကို ၀ယ္နုိင္ေလာက္တဲ႔ ပိုက္ဆံမရွိေတာ႔တန္လုိ္က္တာေနာ္ဆုိတာကလြဲျပီး
ဘာမွ မတတ္နုိင္ခဲ႔တာလဲအမွန္ပါ။

1997ခုႏွစ္ေရာက္တဲ႔အခါမွာ
အရင္က ကန္စြန္းခင္းေတြနဲ႔ေရကန္ၾကီးဘဲရွိေနျပီး လမ္းေတာင္ေကာင္းေကာင္းမေပါက္ေသးတဲ႔ အခုမႏၱေလးကန္ေတာ္ၾကီး ျဖစ္လာမယ့္(တက္သိမ္းအငး္)ေနရာမွာ တဲေပၚကလူ တုိက္ေပၚေရာက္ေရးဆုိတဲ႔စီမံခ်က္ေပၚလာျပီး
လူေနတုိက္ခန္းေတြေဆာက္လာပါေတာ႔တယ္။
အဲဒီတုန္းက ကန္ေတာ္ၾကီး စီမံကိန္းအေကာင္အထည္ေဖာ္မယ္႔ ဧရိယာထဲမွာမလြတ္သူေတြေရာ
တုိက္ခန္းေဆာက္တဲ႔ေနရာကုိ ပိုင္တဲ႔ ေျမပုိင္ရွင္ေတြကိုေရာ
က်ပ္တစ္သိန္းခြဲ ေငြသြင္းခုိင္းျပီး တုိက္ခန္းတစ္ခန္းအစားျပန္ေပးပါတယ။္
တုိက္ခန္းက ဆယ္ခန္းတြဲ၊သုံးထပ္ဆုိေတာ႔တုိက္ခန္းတြဲတစ္တြဲမွာ အခနး္သုံးဆယ္ပါ ပါတယ္။
တုိက္ခန္းဖြဲ႔တည္ပုံကေတာ႔ အေရွဘက္လွည္႔ နဲ႔အေနာက္ဖက္လွည္႔ ေက်ာခ်င္းကပ္ရက္က ႏွစ္တြဲ၊
ေတာင္ဖက္လွည္႔နဲ႔ ေျမာက္ဘက္ကပ္ရက္ ေက်ာခ်င္းကပ္ က ႏွစ္တြဲ ဆုိေတာ႔ စုစုေပါင္းအခန္းတြဲ(8)တြဲရွိပါတယ္။
တစ္ခန္းစီမွာ ေရေပးေရးက ေရမီတာ လွ်ပ္စစ္မီးမီတာ သီးသန္႔စီျဖစ္ပါတယ္။
မန္းေလးျမဳိ႔စည္ပင္သာယာက တည္ေဆာက္ထားတဲ႔ စည္ပင္ပုိင္တုိက္ခန္းေတြပါ။
အဲဒီမွာ တုိက္ခန္းရတဲ႔သူေတြက ျပန္ေရာင္းၾကပါတယ္။
ျပီးေတာ႔ ေနရာလြတ္ေနေသးတဲ႔ ကန္ေတာ္ၾကီးအေနာက္ဘက္ျခမး္က တာရုိးနားမွာက်ဴးေက်ာ္တဲေတြထုိးျပီး
ေနတဲ႔သူကေန ေျမာက္ဘက္ရပ္ကြက္ ေဒါနျခံထဲက အိမ္ငွားခသက္သာတဲ႔အိမ္ေတြမွာ ျပန္ငွားေနၾကပါတယ္။
အေပၚဆုံးထပ္ သုံးသိန္း အလယ္ထပ္ ငါးသိန္း ေအာက္ဆုံးထပ္ ခုႏွစ္သိန္းျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီတုန္းကလဲ ၾကားသာၾကားရတာ မ၀ယ္နုိင္ေသးပါဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တစ္လကုိ လခ ရွစ္ေထာင္က်ပ္ရေနပါျပီ။
ဒါေပမယ္႔လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ 25က်ပ္ေခတ္ကိုေတာ႔ေရာက္ေနပါျပီ။

ေနာက္အဲဒီအလုပ္သမားတန္းလ်ားမွာ ေနတာ (2)ႏွစ္ေလာက္ၾကာလာတဲ႔အခါမွာ လုပ္ငန္းကအလုပ္သမားေတြတိုးလာေတာ႔သူတုိ႔အတြက္ေနရာဖယ္ေပးဘုိ႔ျဖစ္လာတာရယ္ ေနလုိ႔ထုိင္လုိ႔ အဆင္မေျပစရာေလးေတြၾကဳံလာတာေၾကာင္႔ ဒီအလကားေနရတဲ႔အခန္းဖယ္ေပးရမယ္ျဖစ္လာပါတယ္။

ကံေကာင္းျခင္ေတာ႔ ဒီလုိ ျဖစ္ေနခ်ိန္ အေဖ႔ဘက္ ကေတာ္တဲ႔ ဦးေလးတစ္ေယာက္က ျမဳိ႔သစ္ထဲမွာ သူ ငါးသိန္းနဲ႔၀ယ္ထားတဲ႔
ျခံႏွစ္ကြက္တြဲရွိတယ္။
အစက အိမ္ငွားေတြတင္ထားတာ အခုေတာ႔ ဆက္မငွားေတာ႔ ဘူး။
လူမေနရင္ပ်က္စီးမွာစုိးလုိ႔သြားေနေပးပါဘုိ႔ေျပာလာပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ကလည္းတန္းလ်ားမွာေနဘုိ႔ အဆင္မေျပျဖစ္ေနခ်ိန္ဆုိေတာ႔ ျမဳိ႔သစ္ကုိေျပာင္းေနျဖစ္ပါတယ္။
63လမ္း ခုိင္ေရႊ၀ါလမ္းနားမွာေပါ႔။
အဲဒီမွာေနရင္းကြ်န္ေတာ္ ပုိက္ဆံနည္းနည္းစုမိလာပါတယ္။
ဘာလုိလဲ႔ဆုိေတာ႔ 1995ကေနစျပီး အလကားရတဲ႔အိမ္ေတြမွာလုိက္ေနေတာ႔ အိမ္လခသက္သာတာရယ္
လုပ္ငန္းမွာနညး္နည္းေလးတာ၀န္ပုိယူရေတာ႔ လခလဲတက္လာတာရယ္ ေနာက္အဲဒီတုန္းကလုပ္ေနတဲ႔
အလုပ္က နွစ္ကုန္တယ္ဆုိရင္ ေဘာနပ္ေပးတာက သိန္းဂဏနး္ရတယ္ဆုိေတာ႔လက္ထဲမွာေငြနည္းနည္းစုမိပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ တစ္ရာက်ပ္ျဖစ္ေနသလုိ ကြ်န္ေတာ္ရတဲ႔လခကလဲ ေသာငး္ဂဏန္းေတာ႔ျဖစ္လာပါျပီ။

အဲဒီျမဳိ႔သစ္မွာေနလုိ႔ အဆင္ေျပခါစရွိေသးတယ္ အိမ္ပုိင္ရွင္ဦးေလးနဲ႔သေဘာကြဲလြဲဘုိ႔ျဖစ္လာပါတယ္။
သကၠရာဇ္ 2000ျပည္႔ႏွစ္ပါတ္၀န္းက်င္မွာ ျမဳိသစ္ကေျမေစ်းေတြက တက္ရိပ္ျပသလုိ ပြဲစားေတြကလည္း
အိမ္ေပါက္ေစ႔လုိက္ျပီးေရာင္းမလား ေရာင္းမလားလုိ႔ေမးေနခ်ိန္ေပါ႔။
နဂုိရ္၀ယ္ထားတဲ႔ ေသာငး္ဂဏန္း သိနး္ဂဏန္းေလး ေလာက္ကေန သိန္းဆယ္ဂဏန္းေရာက္လာတဲ႔အခါမွာ
ေရာငး္ခ်င္သူေတြမ်ားလာပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ကလဲ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး အိ္မ္လာလာၾကည္႔တဲ႔ပြဲစားေတြကို မ်က္ေစ႔ေနာက္တာနဲ႔ “အိမ္မေရာင္းပါ”
လုိ႔စာခ်ိတ္ထားလုိ္က္ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေလာကထုံးစံအတုိင္း အျခားျမဳိ႕မွာေနတဲ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ဦးေလးကို ကြ်န္ေတာ္ကဘဲဒီအိ္မ္ကိုအပိုင္သိမ္းဘုိ႔
ၾကံစည္ေနတဲ႔ပုံစံနဲ႔သြားေျပာတဲ႔သူရွိေတာ႔ ဦးေလးက ကြ်န္ေတာ္ကုိမတုိင္ပင္ဘဲအိမ္ကိုေရာင္းလုိက္ပါတယ္။

ဒီျခံေလာက္ ေနရာအေနအထားမေကာငး္တဲ႔ဒူး ၾကားလမ္းထဲကအိမ္ေလးကိုေတာင္ သိနး္ေလးဆယ္ရပါတယ္။
အိ္မ္ကလဲ အမုိးအကာပါတယ္ဆုိရုံေလး လွ်ပ္စစ္မီတာေတာ႔ ရွိတယ္ ။
ဒါေပမယ္႔ေရမီတာမပါဘူး။
ကြ်န္ေတာ္က မေရာင္းဘူးလုိ႔ေျပာလုိက္ေတာ႔ ကြ်န္ေတာ႔္ဦးေလး ေနတဲ႔ျမဳိ႕ထိပြဲစားေတြက လုိက္သြားျပီး သိန္းသုံးဆယ္နဲ႔၀ယ္သြားပါတယ္။
အဲေတာ႔ ဖုနး္ထဲမွာကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ဦးေလး စကားေတြမ်ားၾကတာေပါ႔။
သူကကြ်န္ေတာ္႔ကိုအိမ္ေရာင္းလုိက္ျပီ 15ရက္အတြင္းဖယ္ရမယ္ေျပာပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ကိုမတုိင္ပင္ဘဲလုပ္ရမလားဆုိေတာ႔ သူပုံစံက ကြ်န္ေတာ္က ဖယ္မေပးခ်င္လုိ႔ေျပာတယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ကလဲ ေနာက္ဒီထက္ေစ်းတက္လာေတာ႔မွာ မေရာငး္ရင္လဲရေသးတယ္လုိ႔ ေတြးတာကုိး။
ဒါနဲ႔ဘဲကြ်န္ေတာ္အိ္မ္အရွာထြက္ရပါတယ္။
အငွားေတာ႔ မေနခ်င္ေတာ႔ဘူးလုိ႔ စိတ္ဆုံးျဖတ္ေပမယ္႔ မန္းေလးလုိျမဳိ႕ၾကီးမွာ (2)ပါတ္အတြင္းအိ္မ္ငွားဘုိ႔၀ယ္ဘုိ႔က
သိပ္လြယ္ကူတဲ႔ကိစၥေတာ႔လဲမဟုတ္ျပန္ဘူး။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ အသိတစ္ေယာက္က ပုိက္ဆံပုိတယ္ဆုိရင္ ေျမေတြတုိက္ခန္းေတြ အပုိေဆာင္း၀ယ္ထားတတ္တဲ႔လူတစ္ေယာက္နဲ႔
မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။
ဒီေတာ႔လဲသူ၀ယ္ထားတယ္ဆုိတဲ႔ေနရာေတြကိုလုိက္ၾကည္႔ပါေတာ႔တယ္။
ပထမဆုံးသြားၾကည္႔တဲ႔ေနရာက ဧရာ၀တီျမစ္ကန္ပါတ္လမ္းဘက္က ဧရာထြန္းဆုိတဲ႔တိုက္တန္းလ်ားၾကီး မွာပါ။
သူ႔အိမ္က ႏွစ္ခန္းတြဲၾကီးပါ။
အေပၚဆုံးထပ္ အေနာက္ဘက္လွည္႔။
အဲဒီဧရာထြန္းတုိက္ခန္းေတြက အေပၚဆုံးထက္ကမွ လမ္းနဲ႔အညီ ၊ေအာက္ထပ္ေတြက လမ္းမရဲ႕ေအာက္ခ်ဳိင္႔ထဲမွာ။
လမ္းမေပၚမွာကားျဖတ္သြားရင္ ဖုံေတြက အိမ္ထဲ၀င္လာပါသတဲ႔။
ဒီတုိက္ခန္းေတြကလဲ တဲေပၚကလူ တုိက္ေပၚေရာက္ေရးစီမံကိန္းထဲက တုိက္ခန္းေတြပါဘဲ။
သာေတာ႔သာယာပါတယ္ဒါေပမယ္႔ ကြ်န္ေတာ႔္အတြက္အဆင္မေျပပါဘူး။
ေစ်းကေတာ႔သင္႔ပါတယ္ ငါးသိန္းပါတဲ႔။

ကြ်န္ေတာ္႔အလုပ္ကညဆုိရင္ ရွစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွျပီးပါတယ္။
ေနာက္အဲဒီဘက္က ညဆုိလူျပတ္ပါတယ္။
ေန႔ဆုိျပန္ေတာ႔လဲတုိက္ခန္းေတြမွာက အိမ္ေနသူကလြဲျပီးလူမရွိတတ္ျပန္ပါဘူး။
ကြ်န္ေတာ္႔အလုပ္ရွိတာက ျမဳိ႕ထဲ တုိက္ခန္းကျမဳိ႔အေနာက္ဖက္ဆုံးဆုိေတာ႔အဆင္မေျပပါဘူး။
ေနာက္ကြ်န္ေတာ္မၾကိဳက္တဲ႔တခ်က္ကလဲ အဲဒီဘက္က တုိက္ခနး္၀ရံတာေတြက တစ္ဆက္ထဲျဖစ္ေနတာပါ။
ဒါနဲ႔ဘဲဒီေနရာက္ို မယူဘူးဆုိျပီးျငင္းလုိက္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ေနရာကေတာ႔ အခုတက္သိမ္းအင္းကန္ေတာ္ၾကီးဘက္က တုိက္ခန္းရွိတယ္လုိ႔ေျပာတာနဲ႔သြားၾကည္႔ေတာ႔
ၾကိဳက္ပါတယ္။
တုိက္ခန္းကေတာ႔ ဆယ္လုံးတတြဲ သုံးထပ္ပါ။
သူ၀ယ္ထားတဲ႔အခန္းက ေျမညီထပ္ျဖစ္ေနတာရယ္ ဘုရားၾကီးအေနာက္ဘက္ေက်ာက္ဆစ္တနး္ကိုေကြ႔လုိက္တာနဲ႔ဒီတုိက္ခနး္ေတြကိုေရာက္သြားလုိ႔ပါ။
ျမဳိ႔ထဲနဲ႔လဲနီး ဆုိင္ကယ္နဲ႔သြားရင္ ဆယ္ငါးမိနစ္ဆုိေရာက္ပါတယ္။
ပါတ္၀န္းက်င္မွာက သစ္ပင္ေလးေတြစိမ္းစိမ္းစုိစုိနဲ႔ဆုိေတာ႔ ေနရာေလးကလဲေအးခ်မ္းပါတယ္။
(ေနာက္ေနျပီးမွသိရတာကေတာ႔ ဧရာ၀တီျမစ္ေရၾကီးတဲ႔နွစ္မွာဆုိ ကန္ေတာ္ၾကီးကလ်ံွက်လာတဲ႔ေရေတြက
တုိက္ခန္းေတြဘက္မွာလာျပီး ေနၾကတာ မုိးမကုန္မခ်င္းပါဘဲ)
ေစ်းကေတာ႔ ဆယ္႔ငါးသိန္းဆုိေတာ႔ စိတ္ေတာ႔ေလသြားပါတယ္။
လက္ထဲမွာပုိက္ဆံကအဲဒီေလာက္မရွိတာကိုေတြးမိလုိ႔ပါ။

သူကျမဳိ႔သစ္ထဲမွာတစ္အိ္မ္ရွိေသးတယ္ဆုိလုိ႔လုိက္ၾကည္႔ပါေသးတယ္။
20×30 ဆုိေတာ႔ ပုံမွန္ကြက္ရဲ႕တစ္၀က္ေပါ့။
ေရမီတာ မီး မီတာ သူမ်ားနဲ႔တြဲသုံးရမယ္။
ေစ်းကေတာ႔ဆယ္သိန္း။
ကိုယ္၀ယ္မယ္ဆုိရင္ ၀ယ္နုိင္ေအာင္ေငြမွီတယ္ေပါ႔။
ဒါေပမယ္႔ ျမဳိ႔သစ္ထဲကိုမေနခ်င္ေတာ႔ဘူး ။
အဲဒီတုနး္ကျမဳိ႔သစ္ကလမ္းေတြကက်ဥ္း မုိးရြာရင္ေရ၀င္ရႊံ႕ေျမေတြကေစး ျမဳိ႕ထဲနဲ႔လဲေ၀းကိုးဗ်။
ခက္တာက ကနု္ေတာ္ၾကီးတုိက္ခနး္ကိုလုိခ်င္ေပမယ္႔ပုိက္ဆံ႕ မျပည္႔ဘူးျဖစ္ေနတယ္။
ဒီကိစၥကုိအလုပ္ရွင္နဲ႔တုိင္ပင္ေတာ႔ လုိတဲ႔ေငြသူခဏစိုိက္ထားေပးမယ္ဆုိတာနဲ႔ဘဲ ယူျဖစ္လုိက္ပါတယ္။
စိတ္ထဲမွာအေတာ္ေလးကို၀မ္းသာတာပါဗ်ာ။
ငယ္ကတည္းက မက္ခဲ႔တဲ႔အိမ္မက္အေကာင္အထည္ေပၚျပီလုိ႔ေပါ႔။
တကယ္လဲ၀ယ္ျဖစ္သြားေတာ႔ ျခံနဲ႔၀ငး္နဲ႔ သီးသန္႔ေနရတဲ႔ အိမ္မဟုတ္ေတာင္ေက်ာခင္းစရာတစ္ေနကုိ
ငါ႔ေနရာလုိ႔ပိုင္ပိုင္နုိင္နုိင္ေျပာနုိင္တဲ႔ဘ၀ကို ပုိင္ဆုိင္ေတ႔ာမယ္ဆုိတဲ႔အေတြးနဲ႔ေပ်ာ္ရတာပါ။

ကံေကာင္းတယ္ဆိုရမလားဘဲကြ်န္ေတာ္ေျပာင္းလာျပီးမၾကာခင္မွာ ဒီတိုက္ခန္းေတြကိုပါတ္ျပီး ကန္ေတာ္ၾကီးနဲ႔ဆက္သြားတဲ႔ေျမလမ္းေတြကိုကတၱရာလမ္းခင္းလုိက္တာရယ္ ေငြေၾကးေဖာငး္ပြမူ႔ေၾကာင္႔ရယ္တုိက္ခန္းေစ်းေတြ ထုးိတက္သြားပါတယ္။ကန္ေတာ္ၾကီးဘက္ကလဲ ေတာ္ေတာ္ေလးကိုစည္ကားတဲ႔အရပ္ကေလးျဖစ္သြားပါတယ္။
ေျမညီထပ္ သိနး္ေျခာက္ဆယ္ ဒုတိယထပ္သိနး္ေလးဆယ္ အေပၚဆုံးထပ္ သိနး္သုံးဆယ္။
စိတ္ထဲမွာကိုယ္၀ယ္ထားတာေလးက ေလးဆေလာက္တက္သြားေတာ႔ေပ်ာ္တာေပါ႔။
ကိုယ္ပုိင္အခန္းေလးနဲ႔လဲေနရတယ္ ေစ်းကလဲတက္တယ္ လခစားတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ႔အတြက္ အခုအခိ်န္မွ၀ယ္မယ္ဆုိရင္
ဘယ္လုိမွ အနားမကပ္နုိင္ဘူးဆုိေတာ႔ ကိုယ္႔လုပ္ရပ္အေပၚကိုယ္ေက်နပ္မိသလို မတုိင္ပင္ဘဲအိ္မ္ေရာင္းလုိက္တဲ႔ဦးေလးကို
ေတာင္ ညတုိင္းရွိခုိးလုိ႔အိပ္ပါတယ္ ေက်းဇူးရွင္စာရင္းထဲသြင္းလုိ႔ေပါ႔။
သူသာ သူ႔ျခံကိုမေရာငး္ရင္ က်ြန္ေတာ္လဲ ဒီတုိက္ခနး္ကုိ၀ယ္ျဖစ္မွာမဟုတ္တာ ရာႏူန္းျပည္႔ပါဘဲ။
အခုလက္ရွိ2010အလြန္မွာေတာ႔ ေငြေၾကးေဖာင္းပြမႈ႕ကေတာ႔ လတ္တေလာမွာရပ္သြားတယ္ဆုိနုိ္င္ပါျပီ။
လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ ႏွစ္ရာ ပလာတာထပ္တစ္ရာ ၾကဳိက္တာစား 250။
ေခါက္ဆြဲတစ္ပြဲ(ေျခာက္ရာ ျမီးရွည္( ငါးရာ) မုန္႔ဟင္းခါး(ေလးရာ )အေၾကာ္တစ္ခုငါးဆယ္မွာရပ္ေနတာၾကာသြားပါျပီ။
မၾကာေသးခင္ေလးကမွ
ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ႔အခန္းရဲ႕အစြန္ဆုံးဘက္က အခန္းတစ္ဆယ္ 145သိန္း (အစြန္ဆုံးကအခန္းေတြက သူ႔ေဘးနားကေျမကြက္လပ္ကို ျခံကာျပီးယူၾကေတာ႔ ပုိက်ယ္တယ္ေစ်းပုိရတယ္ေပါ႔)ဒုတိယထပ္ သိန္း 90 နဲ႔ အေရာင္းအ၀ယ္ တည႔္သြားၾကတာ ၾကားရတာအားရစရာၾကီးပါဘဲ။

ကြ်န္ေတာ္ဒီအခန္း၀ယ္စက ေအာက္ထပ္ငွားက တစ္လသုံးေသာင္းအလယ္ထပ္ႏွစ္ေသာငး္အေပၚထပ္တစ္ေသာငး္။
အခုလက္ရွိေအာက္ထပ္ 7ေသာငး္အလယ္ထပ္ငါးေသာငး္ အေပၚဆုံးထပ္ ေလးေသာငး္။
ကုိယ္မ်ား၀ယ္မထားမိရင္ ကိုယ္တစ္လရွာတဲ႔ ပုိက္ဆံ အိမ္ငွားခနဲ႔တင္ကုန္ရခ်ည္႔ရဲ႕လုိ႔ေတြးရင္း
ကိုယ္၀ယ္ထားမိခဲ႔တဲ႔တုိက္ခန္းအတြက္ စိတ္ထဲမွာက်ိတ္လုိ႔ ေက်နပ္မိဂုဏ္ယူမိတာကလဲအမွန္ပါဘဲ။
ဒီလုိေတြးေနရင္းနဲ႔ဘဲအိမ္ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။
(လူ႔စိတ္မ်ားသြားခ်င္တယ္ဆုိရင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကုိ နာရီပုိင္းစကၠန္႔ပိုင္းနဲ႔ျပန္ေရာက္သြားနုိင္တာ ဆနး္တယ္ေျပာရမွာဘဲေနာ္။)

အုိရီယင္တယ္ေဟာက္စ္မွာ က်င္းပမယ္႔ မဂၤလာေဆာင္ကုိ ညေနေစာင္းေရာက္ေတာ႔ ကိုေအာင္ေမာင္းနဲ႔ႏွစ္ေယာက္သားသြားၾက
ပါတယ္၊ဟုိေရာက္ေတာ႔ မဂၤလာေဆာင္မွာလူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေရာက္ေနပါျပီ။
အဲေတာ႔အသိမိတ္ေဆြေတြကုိ လုိက္ရွာမေနေတာ႔ဘဲႏွစ္ေယာက္စာေနရာရွိတဲ႔၀ုိငး္ကုိလုိက္ရွာျပီးထုိင္လုိက္ရပါတယ္။
ခဏေနေတာ႔ ဘီယာပုလင္းေတြအရက္ေတြေရာက္လာေတာ႔ ေသာက္တတ္သူကေသာက္ေပါ႔။
ပုလင္းေတြေရာက္မွဘဲ အစက ခပ္တည္တည္ထုိင္ေနၾကတဲ႔လူေတြက အကုိေသာက္ ညီေလးေသာက္ဆုိျပီးခဏအတြင္းမွာ
တသက္လုံးေပါင္းခဲ႔တဲ႔သူမ်ားလုိ ရငး္ႏွီးကုန္ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ထုိင္ေနတဲ႔၀ုိင္းကလူေတြက ေျပာရင္းနဲ႔သိလာတာက အိမ္ေျမပြဲစားေတြရယ္ ေက်ာက္သမားေတြရယ္ျဖစ္ေနပါတယ္။
သူတုိ႔တစ္ေတြက အစကေတာ႔ နည္းနည္းပါးပါးဘဲစကားေတြေျပာေနၾကေပမယ္႔ အရည္ေလးမ်ားလဲ၀င္လာေရာ စကားေတြ
ေဖာင္ဖြဲ႔ၾကပါေတာ႔တယ္။
ထုံးစံအတုိငး္ေပါ႔ ပြဲစားမ်ားဆုိေတာ႔လဲ ဘယ္အကြက္ကဘယ္လုိေပါက္ျပီး ဘယ္သူကဘယ္လုိေစ်းရသြားတယ္တုိ႔
ဘယ္ေက်ာက္က ဘယ္ေလာက္ဆုိတာ ဘယ္ေလာက္နဲ႔ပြဲတုိက္ျပီး ခြဲခ်လုိက္တာ ဘယ္ေလာက္ေအာင္သြားတယ္ဆုိတာေတြေပါ႔။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ အဲဒီအထဲမွာ ျမဳိသစ္တုံးက ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ နည္းနည္းမ်က္မွန္းတန္းမိတဲ႔သူတစ္ေယာက္လည္းပါလာပါတယ္။
“ အကိုရာ အကိုတုိ႔ေနသြားတဲ႔အကြက္ ကုိေရာငး္တာနည္းနည္းေစာသြားတယ္။ အကုိ႔ေနာက္၀ယ္တဲ႔သူက (2)ႏွစ္ေလာက္
ေနေတာ႔ ေျခာက္ဆယ့္ငါးနဲထုသြားတယ္။ေနာက္၀ယ္တဲ႔သူက ကုိးဆယ္ရေတာ့ျမတ္ျပီဆုိျပီးလက္လႊတ္လုိက္တယ္။
သိပ္မၾကာေသးဘူးေနာက္ဆုံးလူက 150ရလုိ႔ဆုိျပီးေရာင္းျပီး ရဲမြန္ဘက္ေျပာင္းသြားတယ္၊ၾကားထဲမွာဆယ္ႏွစ္ေလာက္ဘဲၾကာတာေလ။ အကိုတုိ႔နာတာဘဲ”လုိ႔ေျပာေတာ႔
ကြ်န္ေတာ္က 150ဆုိေတာ႔ သိပ္ေတာ႔မကြာေသးပါဘူး 5ဆေလာက္ဘဲတက္တာပါလုိ႔ေျပာလဲေျပာေရာ အဲဒီလူက ကြ်န္ေတာ္႔ကုိ
တီဗြီေၾကာ္ျငာမွာ လာလာေနတဲ႔ ဟဲဗီးျဖဳးိကေလးေျပာေနၾက “တယ္ပိန္းတာဘဲ”လုိ႔ သေဘာမ်ဳးိရတဲ႔ အၾကည္႔တစ္ခ်က္ကြ်န္ေတာ္႔
ဆီလႊတ္လုိက္ပါတယ္။
အဲဒီေတာ႔ မွေဘးနားက ထုိင္ေနတဲ႔တစ္ေယာက္က “မဟုတ္ဘူးေလးေလးရ ကိုလြင္ေျပာတဲ႔ 65ဆုိတာ သိန္း650 90ဆယ္ဆုိတာ သိန္း900 150ဆုိတာ သိန္းေထာင္႔ငါးရာကို ေျပာတာ။ ေလးငါးဆဘယ္ကမလဲ အမ်ားၾကီးကိုတက္သြားတာပါ”
လုိ႔ေျပာလုိက္ေတာ႔ ကြ်န္ေတာ႔စားလက္စ ၀က္နံကင္က လည္ပင္းမွာ နုင္သြားသလုိပါဘဲ။

ခဏေနေတာ႔ ၾကည္႔လုိက္တာနဲ႔တင္ေလာကၾကီးဟာသူတုိ႔အတြက္သာယာေနတယ္ဆုိတာ တန္းသိ နုိင္တဲ႔လူငါးေယာက္
၀င္လာပါတယ္။အသားျဖဴျဖဴ လူ၀၀ ငါးေယာက္ပါ။
သူတုိ႔လဲ၀င္လာတာျမင္တာနဲ႔ သတုိ႔သားဘက္ကလူေတြ လွဳပ္လွဳပ္ယွားယွား ျဖစ္သြားသလုိ အူယားဖားယား
အေျပးအလႊားၾကိဳၾကတာကိုျမင္ရပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သာထုိင္စရာေနရာရွာရတာပါ သူတုိ႔အတြက္ က သိီးသန္႔ခ်န္ထားျပီးသားပါ။
သူတုိ႔ကိုျမင္ေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔နဲ႔အတူထုိင္ေနတဲ႔ပြဲစားေတြလဲ ပါးစပ္တျပင္ျပင္ျဖစ္ေနပါတယ္။
ေျပာစရာေတြရွိတယ္ထင္ပါရဲ႕။
ငါးေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ္တုိ႔၀ုိင္းဘက္ကုိလွည္႔ျပီး ျပဳံးျပဳံးၾကီးနဲ႔ လွမ္းလက္ျပပါေတာ႔
ကြ်န္ေတာ္နဲ႔မ်က္ႏွာျခငး္ဆုိင္မွာထုိ္င္ေနတဲ႔ညမွာေတာင္ ေနကာမ်က္မွန္ကုိမခြ်တ္တဲ႔တစ္ေယာက္ကလဲျပန္ျပဳံးျပရင္းက လက္ျပန္ျပပါတယ္။ျပီးမွ ထုိင္ေနတဲ႔ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကုိ တစ္ခ်က္ေ၀႔ၾကည္႔ျပီး
“ေဘာစိအစစ္ေတြေလ ျပီးခဲ႔တဲ႔တစ္ပါတ္က 65လမ္း ေပၚက တကြက္ သိန္းေပါင္းႏွစ္ေသာင္းနဲ႔သူေအာင္သြားတာ”
မ်က္မွန္ကုိကုိကေျပာလုိက္ေတာ႔
“အဲဒီသူယူလုိက္တဲ႔အကြက္ရဲ႕ေတာင္ဘက္ ငါးအိမ္ေက်ာ္ကအကြက္ကလဲ လြန္ခဲ႔တဲ႔ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ကထင္တယ္
ျမဳိ႔သစ္ေျမကြက္ေစ်း အျမင္႔ဆုံးကစံခ်ိန္တင္ သိန္းသုံးေထာင္နဲ႔ရသြားတာေလ၊အခုေအာင္သြားတဲ႔အကြက္နဲ႔တစ္တန္းထဲဘဲ”
လုိ႔ထပ္ျဖည္႔ျပီးေျပာေတာ႔ ကြ်န္ေတာ႔ေဘးနားမွာထုိင္ေနတဲ႔ ခပ္၀၀ ထိပ္ေျပာင္ေနတဲ႔လူကလဲ
“အခု 73လမ္းက ခင္းျပီးသြားေတာ႔ ရွင္ပင္အုံးအင္နားကအကြက္ေတြေတာင္ ေထာင္ဂဏနး္ရတယ္။
နုိင္ငံတကာေဘာလုံးကြင္းေဆာက္မယ္ဆုိေတာ႔ အရင္က ျမက္ေတာေတြက ေစ်းေတြထေခၚကုန္ေရာ”လုိ႔၀င္ျဖည္႔ေပးပါတယ္။
“လမ္း80ကခင္ဗ်ားတုိ႔လုိက္ေနတဲ႔ ေနရာေတာင္မေန႔က တည္႔သြားျပီ ။မ်က္နွာဖြင္႔တစ္ေပပါတ္လည္ကို သိန္းတစ္ေထာင နီးနီးဆုိေတာ႔ သိန္းသုံးေသာငး္ေလာက္နဲ႔တဲ႔သြားတယ္ေျပာတာပဲ။ေနာက္သူနဲ႔မ်က္ႏွာျခင္းဆုိင္၀င္းကလဲတည္႔သြားျပီ သုံးေသာင္းေျခာက္ေထာင္တဲ႔ “လုိ႔ ခပ္ပိန္ပိန္လူက ေျပာတဲ႔အခါ။
“ေစ်းေတြေျမာက္တာကေတာ႔ လက္လန္တယ္။အခု လမ္းမတနး္မေျပာနဲ႔ ျမိဳ႔လယ္ဧရိယာ 84လမ္းေအာက္ပုိငး္ 30-35 ဒူးၾကားလမ္းက ေျမကြက္ေတာင္ တကြက္ဘယ္ေလာက္ဆုိတာမေျပာေတာ႔ တစ္ေပပါတ္လည္ကို 7က်ပ္ခြဲနဲ႔အေရာင္းအ၀ယ္ျဖစ္တာ။
ျပီးခဲ႔တဲ႔ ဆယ္ငါးရက္ေလာက္က အဲဒီဒူးၾကားလမ္းက (မ်က္ႏွာဖြင္႔ 15အရွည္45)ကို တေပ-ငါးက်ပ္ခြဲနဲ႔ဆြဲထားတာ
အဲဒါကိုမွလုိခ်င္ပါတယ္ဆုိတဲ႔လူက ခြန္ႏွစ္က်ပ္ခြဲေပးျပီးဇြတ္ယူသြားတယ္”လုိ႔ လဲ မစားရ၀ခမန္းေျပာလုိက္ပါေသးတယ္။
ဒီတစ္ခါေတာ႔ကြ်န္ေတာ္မအေတာ႔ပါဘူး။သူေျပာတဲ႔ ခြန္ႏွစ္က်ပ္ခြဲဆုိတာ 75သိနး္ကုိဆုိလုိတယ္ဆုိတာပါ။
အခုေခတ္မွာေျမေစ်းက တကြက္လုံးေစ်းမေျပာေတာ႔ဘဲတစ္ေပပါတ္လည္ေစ်းဘဲေျပာတယ္ဆုိတာကို သူတုိ႔ေျပာမွသိရတာပါ။
သူတုိ႔ကေတာ႔ဆက္ေျပာေနလုိက္ၾကတာ သိန္းသန္းကုေဋ တန္တဲ႔အေၾကာင္းေတြပါဘဲ။
ဘယ္နားကဘယ္ေလာက္ ဘယ္သူကဘယ္လုိေအာင္ျပီး ဘယ္သူကေတာ႔ ပြဲခဘယ္လုိရလုိက္တာဆုိတာေတြေပါ႔။
အဲဒီအခ်ိန္မဂၤလာပြဲကလဲစလုိ႔ ဟင္းပြဲေတြလာခ်ေနပါျပီ။
ေဘးနားကအတူထုိင္တဲ႔လူေတြက ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ေအာင္ေမာင္းကုိ “ေလးေလးစား “ဆုိျပီ း ဟငး္ေတြထည္႔ထည္႔ေပးေနၾကပါတယ္။
ပါးစပ္ကသာ ေက်ြးတာေတြကို စားသာစားေနတာ စိတ္ထဲမွာေတာ႔ ဘယ္လုိလူေတြကမ်ား ဘယ္လုိေငြရေအာင္ရွာျပီး
၀ယ္ၾကပါလိမ္႔ဆုိတာရယ္ အဲဒီေျမေတြကိုေရာင္းလုိက္တဲ႔ နဂုိရ္ပုိင္ရွင္ မန္းေလးသားေတြက ရတဲ႔ေငြကုိ(မိဘအေမြအႏွစ္ေပါ႔ေလ)
ေမာင္ႏွမဘယ္ႏွစ္ေယာက္ခြဲျပီး ဘယ္ကုိေျပာင္းၾကသလဲဆုိတာရယ္ ျမဳိ႔ထဲကေနျမဳိ႔သစ္ေျပာငး္ ျမိဳ႔သစ္ကေျမကုိေစ်းရေတာ႔
ထပ္ေရာငး္လုိ႔ ထပ္ေျပာင္းၾကတဲ႔မနး္ေလးသားေတြေရာ ေနာင္သူတုိ႔ေမြးလာတဲ႔ကေလးေတြ ေျမးေတြလက္ထက္က်ရင္
“ မန္းေလးသူ မန္းေလးသား”လုိ႔ အမည္မွခံနုိင္ၾကပါေတာ႔မလားလုိ႔ ေတြးမိေတာ႔ ပါးစပ္ထဲမွာစားေန၀ါးေနတာေတြက
စားသာစားေနတာ ဘုိက္ထဲေရာက္ေအာင္မက်ဘဲ လည္ေခ်ာငး္၀မွာ ဆုိ႔ုဆုိ႔လာသလုိပါဘဲ။
သူတုိ႔ေျပာတာေတြကို နားေထာင္ေနရင္းကြ်န္ေတာ္႔ကုိယ္ကြ်န္ေတာ္ တျဖည္းျဖည္းျပားျပားသြားသလုိခံစားရပါတယ္။

ေနာက္ဆက္ျပီး မႏၱေလးသားေတြကဘာျဖစ္လုိ႔မ်ားျမဳိ႔ျပင္ကုိ အလြယ္တကူေရာက္သြားၾကသလဲ?
ဆုိတာကို ျပန္စဥ္းစားမိေတာ႔ငယ္ငယ္တုနး္က သီခ်င္းေလးတပုဒ္ထဲကလုိဘဲ ”အေျဖမရွိလွတဲ႔ပုစၦာလုိဘဲ အၾကြင္းသုညသာျဖစ္ေပၚနုိင္ေပ”ဆုိတဲ႔ဘယ္သူေရးလုိ႔ ဘယ္သူဆုိခဲ႔မွန္းမသိတဲ႔
စာသားေလးက ရင္ကိုလာမွန္သလုိပါဘဲ။
ကြ်န္ေတာ္ကို အိမ္ေရာင္းလုိက္တဲ႔အခန္းရွင္က
“ခင္ဗ်ားတုိ႔လူမ်ဳးိေတြက ေရာင္႔ရဲတင္းတိမ္တယ္ဆုိတဲ႔စကားလုံးကို အလြဲသုံးေနၾကတယ္လုိ႔ က်ေနာ္ကေတာ႔ထင္တယ္။
အေရးရယ္အေၾကာင္းရယ္ဆုိရင္ လက္ထဲရွိတာကုိ ခ်ေရာင္းျပီးေျဖရွင္းဘို႔ၾကဳိးစားၾကေတာ႔ မတန္တဆနဲ႔လက္လႊတ္လုိက္ရတာမ်ားတယ္ဗ်။
ေနာက္ခင္ဗ်ားတုိ႔ရဲ႕အခက္အခဲေတာ႔ က်ေနာ္ မသိဘူးဗ်ာ။
ဒါေပမယ္႔ခင္ဗ်ားတု႔ိက လက္ထဲရွိတာက အရင္က၀ယ္ထားတာထက္ နည္းနည္းေလးျမတ္တယ္ဆုိေရာင္းခ်င္ေနၾကတာ။
ေနာင္ျဖစ္လာမွာ တုိးလာမွာကိုသိပ္မစဥ္းစားဘူးထင္ပါတယ္။
ဒီေတာ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ပိုင္ဆုိ္င္မႈ႔ကေသးေသးသြားတာေပါ႔”လုိ႔ေျပာေနတဲ႔အခိ်န္မွာ
အန္းကုန္းၾကီးကို ပူေဇာ္ထားတဲ႔ အေမႊးတုိင္န႔႔ံက အခန္းထဲမွာ သင္းပ်႕႔ံလုိ႔ေနတာေလးကိုေတာင္ သတိရမိပါေသးတယ္။
မဂၤလာေဆာင္ပြဲျပီးေတာ႔ အတူထုိင္တဲ႔လူေတြကိုနုတ္ဆက္လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ကုိေအာင္ေမာင္းျပန္လာၾကပါတယ္။
အရင္က ေတြ႔တာနဲ႔ေျပာမကုန္ေအာင္ရွိတဲ႔ေအာင္ေမာင္းနဲ႕ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေျပာစရာစကားမက်န္သလုိႏုတ္ဆိတ္လုိ႔ပါ။
ေတာင္ဘက္က်ဳံးလမ္း 26ဘီလမ္းအတုိင္း အေရွ႕ကေန အေနာက္ကိုဆင္းလာရင္း ဆုိင္ကယ္ကလဲအရွိန္နဲ႔
တလိ္မ္႔လိမ္႔ စိတ္အေတြးေတြကလဲတစိမ္႔စိမ္႔ေပါ႔။
မနက္က အျပန္အေနာက္က်ဳံးလမ္းမွာေတြးမိတာက ကိုယ္အိမ္ငွားကေန အိမ္ပုိင္ျဖစ္လာ ၀ယ္ထားတာကေစ်းေတြတက္
ဆုိေတာ႔ စိတ္ထဲမွာ “ငါကြ”ဆုိတဲ႔အေတြးနဲ႔ ပီတိစိတ္ေတြက အျမင္႔ကိုတက္လုိ႔ေပ႔ါ။
အခုညအျပန္မွာျပန္လမး္မွာေတာ႔ ဒီေျမကေတာ႔ ဒီေျမပါဘဲ ေနသူေတြက အရင္လူမဟုတ္ေတာ႔ဘူးဆုိတာသိလာရသလုိ
အရင္က မႏၱေလးျမဳိ႕ၾကီးကုိ ငုံ႔ၾကည္႔ေနတယ္ဆုိတဲ႔ေနရာသုံးခုရွိပါတယ္ မႏၱေလးေတာင္ရယ္ 29လမ္းက မီးသတ္ေမွ်ာ္စင္ရယ္ေစ်းခ်ဳိနာရီစင္ၾကီးရယ္ ေပါ႔။
လက္ရိွအေျခအေနမွာ မႏၱေလးေတာင္ၾကီးကေတာ႔ ေနျမဲပါဘဲ။
မီးသတ္ေမွ်ာ္စင္ရယ္ နာရီစင္ရယ္ကေတာ႔
သူတုိ႔ထက္ျမင္႔တဲ႔ တုိက္အထပ္ေတြေပၚလာေတာ႔ သူတုိ႔ကျပန္ေမာ႔ၾကည္႔ရေတာ႔ ပု ပုသြားတယ္လုိ႔
ေတြးေနမိရင္း26ဘီလမ္းအေရွ႔ဘက္ကေန အေနာက္ဘက္ကုိ ဆငး္လာေနတဲ႔ လမ္းက အရင္ကထက္စာရင္ နိမ္႔ဆင္းသြားသလုိခံစားရမိျပန္ပါတယ္။
အဲေတာ႔ ကိုေပါက္တစ္ေယာက္ကေတာ႔ “ျပား”သြားျပီလုိ႔ဆုိရင္ မလြန္ဘူးလုိ႔ထင္ပါရဲ႕ေနာ္။

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါးေလး
(12-3-2011)