“ဘယ္သူနဲ႔တူပါသလဲ …………………………………………..”

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မိ္တ္ေဆြ “ကိုရဲ” က စားေသာက္ဆုိင္ေလးတစ္ခုဖြင္႔ထားပါတယ္။                   

တရုတ္စာ ကုလားစာ ျမန္မာစာ ဘုိစာ အစုံရတဲ႔ဆုိင္ေလးပါ။

သူ႔ဆုိင္ေလးက အရမး္နာမယ္ၾကီးတဲ႔ထဲမွာ မပါေပမယ္ သူ႔ေဖာက္သည္နဲ႔သူမွန္မွန္ေလး

ေရာင္းေနရတဲ႔ဆုိင္ေလးလဲ ျဖစ္ပါတယ္။

သူက သူ႔စားေသာက္ဆုိင္ စဖြင္႔တဲ႔ရက္ေရာက္တုိငး္ “ဆုိင္ေလးရဲ႕ေမြးေန႔”လုိ႔သတ္မွတ္ျပီး မိတ္ေဆြေတြကို ဖိတ္ျပီး၊စားပြဲေသာက္ပြဲေလးလုပ္ေလ႔ရွိပါတယ္။

အဲဒီေန႔ညေနေရာက္ရင္ မိတ္ေဆြေတြကိုေရာ သူ႔ဆီကို အျမဲတမ္းလာစားတဲ႔ေဖာက္သယ္ေတြကုိေတာ႔

ဖိတ္စာနဲ႔ဖိတ္ပါတယ္။

ေမြးေန႔မွန္းမသိဘဲလာျပီး စားတဲ႔ သူေတြကိုလည္းအဲဒီေန႔ ညေနစာအတြက္ ပုိက္ဆံမယူဘဲ ေကြ်းေမြးပါတယ္။                   

ဒီႏွစ္ေတာ႔အဲဒီဆုိင္ေမြးေန႔ေလးကုိ ကိုစိန္ေမာင္ရယ္ ကုိေအာင္ေမာင္းရယ္ ကြ်န္ေတာ္ရယ္ သန္းလြင္ရယ္အတူသြားျဖစ္ၾကပါတယ္။

 

ထုံးစံအတုိင္း “ဘူေဖး”ပုံစံခင္းက်င္းေပးထားပါတယ္။

ဟင္းပြဲကိုက အသားေရာ အသီးအႏွံေရာ  သုံးဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။

အေၾကာ္အေလွာ္အခ်က္ အျပဳတ္အသုတ္ စုံတကာေစ႔ေနတာပါဘဲ။

ဟင္းေတြကို အပူေပးထားတဲ႔ စတီးအုိးၾကီးေတြထဲမွာထည္႔ေပးထားတာပါ။

အရက္ကေတာ႔ ေကာင္တာမွာ တင္ေပးထားပါတယ္။

ဘီယာၾကဳိက္ၾကဳိက္အရက္ၾကဳိက္ၾကဳိက္ကုိယ္ေသာက္ခ်င္တာကို ေကာင္တာမွအဆင္သင္႔ရပ္ေနတဲ႔ ၀န္ထမ္းေလးကို ေျပာလုိက္ရုံပါဘဲ။

အရက္မေသာက္ခ်င္သူမ်ားအတြက္ကေတာ႔  သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္ ေတြ အသီးအနွံပြဲေတြလဲ ခ်ေပးထားပါတယ္။

ထမင္းဟင္းကေတာ႔ ကိုယ္ၾကဳိက္တာ ကိုယ္ကုန္သေလာက္ခပ္စားရုံပါဘဲ။

 

အဲဒီလုိစားၾကတဲ႔အခ်ိန္ “ဘူေဖး”သေဘာတရားကိုနားမလည္တဲ႔ စိန္ေမာင္က

ေတြ႔သမွ်ဟင္းေတြကို ပန္းကန္ထဲမွာ အမ်ားၾကီး ထည္႔ယူလာပါတယ္။

ေပါက္ကရေျပာတတ္တဲ႔သန္းလြင္က ဒီတခါဘာသံမွမထြက္ဘဲျငိမ္ေနပါတယ္။

က်န္တဲ႔သူေတြကေတာ႔ စစခ်င္း နည္းနည္းစီထည္႔ ျမည္းၾကည္႔ ၾကိဳက္တယ္ဆုိတဲ႔ဟင္းေတြ႔မွ ေနာက္တစ္ခါမ်ားမ်ားထပ္ထဲ႔ေပါ႔။

က်န္တဲ႔သူေတြ က နည္းနည္းခ်င္းစီၾကိဳက္တာေလးေတြကို ထပ္ခါထပ္ခါသြားယူလုိက္စားလုိက္လုပ္ေနေပမယ္႔ စိန္ေမာင္ခဗ်ာမွာေတာ႔ တစ္ခါထဲအမ်ားၾကီးထည္႔လာမိေတာ႔ သူမၾကိဳက္တာေတြပါလာေပမယ္႔လည္း မကုန္ ကုန္ေအာင္ၾကိတ္မွိတ္လုိ႔ စားသာစားေနရတယ္ စိတ္ထဲမွာေတာ႔ အေတာ္ေလးကို အက်ပ္ရုိက္ေနတဲ႔ပုံပါဘဲ။

ကြ်န္ေတာ္ရယ္ ကိုေအာင္ေမာင္းရယ္သန္းလြင္ရယ္သုံးေယာက္က စားလုိ႔ေသာက္လုိ႔ ၀ေတာ႔ သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္ေတြ အသီးအႏွံေတြကို အစာပိတ္စားေနတဲ႔အခ်ိန္

စိန္ေမာင္တစ္ေယာက္မွာေတာ႔ ပထမဆုံးမဆန္႔မျပဲထည္႔ထားတာကို

ေတာင္ကုန္ေအာင္မစားနုိင္ဘဲ ပုဂံထဲမွာ ဟင္းေတြက်န္ေနပါေသးတယ္။

ခဏေနေတာ႔ စိန္ေမာင္က သူစားေနတာကိုဆက္မစားေတာ႔ ဘဲ ဟင္းေတြက်န္ေနေသးတဲ႕ပုဂံကုိ  အသာေလးတစ္ဖက္ေဘးကုိ ထုိးေရႊ႔လုိက္ပါတယ္။

ဆက္မစားေတာ႔ဘူးဆုိတဲ႔သေဘာေပါ႔။

စိန္ေမာင္စားလုိ႔မျပီးေသးတာကေတာ႔ အမွန္ဘဲ။

ဒါေပမယ္႔ သူတစ္ေယာက္ထဲက်န္ေနတာကို ရွက္လုိ႔လားဒါမွမဟုတ္မစားနုိ္င္လုိ႔လားေတာ႔ မသိဘူး ဆက္မစားေတာ႔ပါဘူး။

ဒါနဲ႔ဘဲ အဲဒီကအျပန္လမ္းမွာလက္ဖက္ရည္ဆုိင္၀င္ထုိင္ၾကပါတယ္။

ဆုိင္မွာလက္ဖက္ရည္ေသာက္ ဟုိေရာက္ဒီေရာက္ေျပာေနတုန္း စိန္ေမာင္က

“ဒီေန႔ ကုိရဲ ဘူးေဖးက ဘာေတြမွန္းကို မသိဘူးေကာင္းလဲမေကာငး္ဘူး”လုိ႔ေျပာပါတယ္။

ကိုေအာင္ေမာင္းက

 “ မေကာင္းဘူးေျပာရေအာင္ မင္းက ဟင္းခြက္ဘယ္ႏွစ္ခြက္စားခဲ႔လုိ႔လဲ”

လုိ႔ရီက်ဲက်ဲနဲ႔ေမးတဲ႔အခါ စိန္ေမာင္က

“သိပ္ေတာ႔အမ်ားၾကီးမစားခဲ႔ရပါဘူးကြာ စစခ်င္းထဲ႔တာေတာင္ကုန္ေအာင္မစားနုိ္င္ပါဘူး”

လုိ႔ျပန္ေျဖေတာ႔ လူသာငယ္တယ္ အျမဲတမ္းေပါက္ကရေျပာဘုိ႔ေခ်ာင္းေနတဲ႔ သန္းလြင္က

“ကိုစိန္ေမာင္က လမ္းေလွ်ာက္ရမွာပ်င္းလုိ႔ေနမွာေနာက္တစ္ခါထပ္ျပီးသြားမထည္႔ရေအာင္ တစ္ခါထည္းအမ်ားၾကီးထည္႔လာတာ။

ဒါေပမယ္႔ သူမၾကဳိက္တာေတြ ပါလာေတာ႔ ကုန္ေအာင္မစားနုိင္ေတာ႔ဘူးေလ….

မစားခင္တုန္းက ဘူေဖးဘယ္လုိစားတယ္ဆုိတာေျပာျပမလုိ႔ပါဘဲ၊သူမထည္႔ခင္ေလးမွာ

ေမးသားဘဲ က်ေနာ္က “ဘူးေဖးစားတတ္လား”ဆုိေတာ႔ သူကစိတ္ေတာင္ဆုိးေနေသးတာ၊

မန္းေလးသားေတြဘူးေဖးမစားတတ္ပါဘူးလို႔ ဒါေၾကာင္႔ေျပာတာ”ဆုိျပီးစေနပါတယ္။

အဲဒါကို စိန္ေမာင္က အေလ်ာ႔မေပးဘဲ

 “ဟင္းခ်က္တာကို က မေကာင္းတာပါကြာ ငါေတာ႔ စားရတာ အဆင္မေျပပါဘူး”ဆုိျပီးထပ္ကြန္႔ေတာ႔

ေအာင္ေမာင္းက ထုံးစံအတုိင္း၀င္တြယ္ပါေတာ႔တယ္။

“တကယ္ခက္တာက ငါတုိ႔ဆီမွာ  စိန္ေမာင္လုိေကာင္ေတြမ်ားေနလုိ႔ဘဲ။

ဟင္းခြက္ အမ်ားၾကီးကြာ ကိုယ္ၾကိဳက္တာကို ကိုယ္ၾကဳိက္သေလာက္ထဲ႔စားကြာ၊

ဒါထက္ေကာင္းတာဘာရွိေသးလဲ ေရြးခ်ယ္ပုိင္ခြင္႔အျပည္႔။

အဲဒါကို ေလာဘတၾကီးနဲ႔ မစူူးမစမ္းႏြားငတ္ေရက် ေလာဘတၾကီးနဲ႔  နင္းကန္ထဲ႔၊

ျပီးေတာ႔ မွကိုယ္မၾကိဳက္တဲ႔အရသာနဲ႔တုိးေတာ႔ မစားနုိ္င္ေတာ႔ဘူး။

အဲဒါကို ကိုယ္ေရြးခ်ယ္တာမွားတာကုိ အျငိမ္မေနဘူး ဟင္းခြက္အမ်ားၾကီးရွိတာကုိေတာင္

ဘာျဖစ္တယ္ညာျဖစ္တယ္နဲ႔ အျပစ္တင္ေနေသးတယ္။

ဟင္းညံ႔တာမဟုတ္ဘူး မင္းညံ႔တာစိန္ေမာင္ရဲ႕ ကိုယ္႔မွာ ေရြးခ်ယ္ပုိင္ခြင္႔ရွိတာကို ေသခ်ာမေရြးဘဲနဲ႔

ရမ္းသမ္းလုပ္

အဆင္မေျပေတာ႔ မွအလကားေနရင္း ဟုိဟာျဖစ္တယ္ ဒီဟာျဖစ္တယ္နဲ႔ သူမ်ားကို အျပစ္တင္တာ

ငါတုိ႔ လူမ်ဳးိရဲ႕စရုိက္ျဖစ္ေနျပီ”ဆုိျပီးအရွည္ၾကးီေျပာပါေတာ႔။

စိန္ေမာင္က မေက်နပ္ေပမယ္႔ ျပန္ေတာ႔ မေျပာပါဘူး။

ကိုေအာင္ေမာင္းကို သူနုိင္ေအာင္မေျပာနုိင္တာေသခ်ာတာရယ္ ေအာင္ေမာင္းေျပာတာကလဲ

ဟုတ္ေနလုိ႔ပါဘဲ။

က်ေနာ္တုိ႔တေတြက ကုိယ္ၾကဳိက္တာ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္လို႔ ယူနုိင္တဲ႔အခ်ိန္မွာေတာင္ ေသေသခ်ာခ်ာမယူဘဲ

ဟုိဟာမပါဘူး ဒီဟာမေကာငး္ဘူး ဆုိျပီး ေၾကးမ်ားၾက အျပစ္တင္ၾကလုပ္တာအက်င္႔ပါေန

တာေတာ႔ အမွန္ပါဘဲ။

အေကာင္းဆုံးကေတာ႔ ကုိယ္ၾကိဳက္ရင္ကိုယ္စား မၾကိဳက္ဘူးဆုိထားခဲ႔ ၾကဳိက္တဲ႔သူစားလိမ္႔မယ္။

ဒီအတုိငး္ပါဘဲေနရာတကာမွာ………………………………………………………

 

အဲဒီေန႔ညေနမွာဘဲအိမ္ေရွ႔မွာထြက္ထုိင္ေနတုံးဟုိဘက္အခန္းက မႏြယ္နီနဲ႔  သူ႔သမီးေလး” ပိစိ”တုိ႔ သားအမိ

အျပန္အလွန္ေျပာေနၾကတာကုိ ၾကားေနရပါတယ္။

 “ေမေမ ကုိကုိၾကီး ေလ ………. ေၾကာင္အိမ္ထဲက ကိတ္မုန္႔ကုိ တစ္ခါထဲ ၄ခ်ပ္ေတာင္ယူစားတာ”

“အဲေတာ႔ ပိစိေလး စားဘုိ႔မက်န္ေတာ႔ဘူးလား ? ေမေမ ကိတ္မုန္႔ နွစ္လုံးေတာင္ လွီးထည္႔ထားတာေလ”

“က်န္ေတာ႔ က်န္တာေပါ႔ ေမေမရဲ႕ ပိစိက ကိုကိုၾကီး အမ်ားၾကီးယူသြားတာကိုလာေျပာတာေလ”                   

“သမီးလဲၾကဳိ္က္သေလာက္စား လုိ႔ရသလုိ ကိုကိုလဲ ၾကိဳက္သေလာက္စားလုိ႔ရတယ္ေလ ပိစိရဲ႕”

“မဟုတ္ဘူး ေမေမရဲ႕ ကိုကိုၾကီး က အမ်ားၾကီးယူတာ”

“အဲဒါ ပိစိမွားတာေပါ႔ ကုိယ္ၾကိဳက္သေလာက္ယူစားပါလုိ႔ခြင္႔ေပးထားရဲ႕သားနဲ႔ သူမ်ားယူတာကို

အလကားေနရင္းလုိက္ၾကည္႔ျပီး မေျပာရဘူး သမီး”

 

ဟုိတစ္ရက္က ကုိေအာင္ေမာင္းနဲ႔ကြ်န္ေတာ္လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ၾကေတာ႔ ေရာက္တတ္ရာရာ စကားေတြေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။

ေနာက္ေျပာရင္းေျပာရင္း အလုပ္ကိစၥေရာက္သြားပါေလေရာ။

ေအာင္ေမာင္းက သူတုိ႔လုပ္ငန္းက ၀န္ထမ္းေတြဆီကေန သူ႔ဆီေရာက္ေရာက္လာတဲ႔ ျပႆနာေလး

ေတြကုိေျပာျပပါတယ္။

သူတုိ႔လုပ္ငန္းက လူသုံးကုန္ပစၥည္းေတြစားေသာက္ကုန္ေတြကုိလက္ကားျဖန္႔ခိ်ေရာင္းခ်တဲ႔လုပ္ငန္းေပါ႔။

ဒီေတာ႔လဲ လုပ္ငန္းမွာဌာနခြဲေတြအမ်ားၾကီး ၀န္ထမ္းေတြကလဲအမ်ားၾကီးေပါ႔။

သူတုိ႔ကအေရာငး္အ၀ယ္လုပ္ငန္းဆုိေတာ႔ အျခားရုံးအလုပ္ေတြကုိ အလုပ္သိမ္းခ်ိန္ကို အတိအက်ၾကီးသတ္မွတ္လုိ႔

မရနုိင္ျပန္ပါဘူး။

ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ ကုန္သည္ေတြမွာတဲ႔ကုန္ပစၥည္းေတြကို  ကားဂိတ္၊ရထားဘူတာ၊သေဘၤာဆိပ္ေတြ၊ဆုိင္ေတြကို

ပုိ႔လုိ႔ မျပီးေသးရင္ ကုန္လက္က်န္ကုိင္တဲ႔သူေတြ ကုန္ပုိ႔လက္မွတ္ေတြကုိ သိမ္းဆည္းရတဲ႔သူေတြက ပစၥည္းသြားပုိ႔တဲ႔

လူေတြျပန္အလာကိုေစာင္႔ရသလုိ ကုန္သည္ေတြက လႊဲေပးတဲ႔ ေငြေတြကိုသြားျပီး ထုတ္ေနတဲ႔လူျပန္မလာေသးရင္လဲ

ေငြကုိင္တဲ႔သူတုိ႔ ေဘာက္ခ်ာကိုင္တဲ႔သူေတြကလဲ ျပန္မလာမခ်င္းေစာင္႔ရျပန္ပါသတဲ႔။

အဲေတာ႔ ကုိေအာင္ေမာင္းတုိ႔လုပ္ငန္းၾကီးမွာက ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ တစ္ဌာနနဲ႔တစ္ဌာန အလုပ္ျပန္ခိ်န္က

မတူေတာ႔ပါဘူး။

သူတုိ႔အလုပ္က မနက္ ဆုိရင္ ၈နာရီကေန 9နာရီ အတြင္းအေရာက္လာ၊

 ညေနကေတာ႔ ပုံမွန္အလုပ္သိမ္းခ်ိန္က ညေန၅နာရီခြဲလုိ႔ သတ္မွတ္ေပးထားတယ္ဆုိေတာ႔

အမ်ားအားျဖင္႔ကေတာ႔ သတ္မွတ္ခ်ိန္ေရာက္တာန႔ဲျပန္ၾကတာပါဘဲ။

(ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ႔ ငါးနာရီေလာက္ဆုိရင္ကုိ အိမ္ျပန္ဘုိ႔ အတြက္တလွဴပ္လွဴပ္တရြရြနဲ႔ျပင္ၾကဆင္ၾက

အလုပ္ေပၚရင္ေတာင္ ေနာက္ေန႔မွလုပ္မယ္ဆုိျပီး အခ်ိန္ေတြေရႊ႔႕၊၅နာရီခဲြတာနဲ႔ျပန္နုိင္ေအာင္အဆင္သင္႔ျပင္ထားပါတယ္။)

ကုိယ္ယူထားတဲ႔တာ၀န္အလုိက္ ေစာျပန္ရသူရွိသလုိ တာ၀န္မျပီးေသးလုိ႔

အလုပ္ေနာက္က်မွျပန္ရ တဲ႔သူလဲရွိေနျပန္ပါတယ္။

အလုပ္ေနာက္က်ျပန္သူေတြကိုေတာ႔ အလုပ္ကပုိက္ဆံနဲ႔  အေၾကာ္တုိ႔ ထပ္တစ္ရာတုိ႔လုိမုန္႔မ်ဳိးေတြကို

ညေနအဆာေျပသေဘာမ်ဳးိေၾကြးတဲ႔အျပင္ အခ်ိန္ပုိေၾကးလဲေပးပါတယ္။

အခ်ိန္ပုိေၾကးကေတာ႔ သူရတဲ႔လခအေပၚမွာ မူတည္လုိ႔ တစ္နာရီဘယ္ေလာက္ဆုိတာကို သူ႔အခ်ဳိးက်နဲ႔သူတြက္ေပးပါတယ္။

အမ်ားအားျဖင္႔ည ၇နာရီ သိပ္အလုပ္မ်ားရင္တာ႔ ညကုိးနာရီေလာက္ထိေတာ႔ေရာက္သြားတတ္ပါတယ္။

 

ကိုေအာင္ေမာင္းတုိ႔အလုပ္မွာ ဟုိအရင္တုံးကေတာ႔ ႔ ဒီလုိ အခ်ိန္ပုိေၾကးေပးတယ္ဆုိတာ မရွိပါဘူး။

အဲေတာ႔လဲ ဒီလုိေနာက္က်ျပီးျပန္ရတဲ႔ဌာနမွာဘယ္သူမွမေနခ်င္ၾကပါဘူး။

တာ၀န္ေပးမယ္လုိ႔ စကားစလုိ္က္ရင္ ညေနဆုိ ဘာလုပ္ရမွာညာလုပ္ရမွာဆုိျပီးအေၾကာင္းျပ

ျပီး မေနနုုိင္ဘူးလုိ႔ ျငင္းတဲ႔သူက ခပ္မ်ားမ်ား။

အလွည္႔က်တာ၀န္ေပးရေအာင္ကလည္း ဒီကုန္လက္က်န္ တုိ႔ေငြကိုင္သူတုိ႔ုဆုိတာက

တစ္ဆက္တည္းလုပ္မွေကာငး္တဲ႔အလုပ္ ဟုိလူေျပာင္းဒီလူေျပာငး္ခဏခဏေျပာင္းလုိ႔ကလဲအဆင္မေျပ။

ေနာက္ဆုံးမေတာ႔ ကုိေအာင္ေမာငး္ကဘဲ တကယ္ေနနုိင္တဲ႔သူ တကယ္လဲၾကိဳးၾကိဳးစားစားလုပ္ခ်င္တဲ႔သူေတြကုိ

ေရြးလုိ႔ တာ၀န္ေပးခဲ႔ရပါသတဲ႔။

ေနာက္ေတာ႔ အလုပ္ေတြကလဲမ်ားသထက္မ်ား လာသလုိ ၀န္ထမ္းေတြလဲ တုိးသတက္တုိးလာပါတယ္။

တစ္ရက္ေတာ႔ ပုိင္ရွင္က လုပ္ငန္းခြင္ထဲေရာက္လာရင္းနဲ႔ မွ ၀န္ထမ္းအမ်ားၾကီးထဲမွာ မုိးခ်ဳပ္တဲ႔အထိတစ္ကယ္အလုပ္လုပ္ရတဲ႔သူကနည္းနည္းေလးဘဲရွိေနတာကုိ သိသြားပါေတာ႔တယ္။

အဲေတာ႔မွ အလုပ္ပုိင္ရွင္က ည 6နာရီထက္ေနာက္က်ျပန္တဲ႔သူေတြကို အုိဗာတုိင္ေၾကး(အခ်ိန္ပုိေၾကး)

ေပးမယ္ဆုိျပီး ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါသတဲ႔။

(ၾကဳံတုနး္ေျပာရမယ္ဆုိရင္ လုပ္ငန္းပုိင္ရွင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက လုပ္ငနး္ခြင္ထဲကုိ ေအာက္ေျခထိ

ဆင္းမၾကည္႔တာမ်ားပါတယ္။

သူတုိ႔တာ၀န္ေပးထားတဲ႔မန္ေနဂ်ာ၊သူတုိ႔ရဲ႕လူယုံကုိ လုပ္ငန္းကိစၥအ၀၀ကို လႊဲေပးထားတတ္ၾကပါတယ္။

ေမးစရာရွိရင္သူတုိ႔ေမး သူတုိ႔တင္ျပတာေျပာတာေလာက္ကုိသာ လက္ခံ မွန္မမွန္လဲျပန္စစ္ေဆးတာမရွိ

သူတုိ႔ေျပာျပတာနဲ႔ေက်နပ္ေနတတ္ၾကပါတယ္။

ျပႆနာၾကီးၾကီးမားမားမေပၚရင္ျပီးေရာဆုိတဲ႔သေဘာလဲပါ ပါတယ္။

သူတုိ႔ လႊဲထားတဲ႔သူက ေကာင္းရင္ ရုိးသားရင္ေတာ႔ ေအာက္က၀န္ထမး္ေတြမွာအဆင္ေျပပါတယ္။

အဲဒီလူမ်ဳိးကသာ မခင္မ်ဳးိခ်စ္တုိ႔၊ကို မ်ဳိးၾကည္႕ တုိ႔ မေယာက္ခ်ဳိတုိ႔ ကုိျပားၾကည္တုိ႔ ေငြငန္းေမာင္တုိ႔မေငြခင္တုိ႔မ်ားျဖစ္ေနရင္

ေအာက္ကလူမွာငံု႕ခံရုံကလြဲျပီး ဘာမွမတတ္နုိင္တာလဲအမွန္ပါဘဲ။

အဲေတာ႔လဲ မျမင္ဘူး မေတြ႔ဘူးတဲ႕ပုိင္ရွင္ထက္ သူ႕လူယုံေက်နပ္ေအာင္အရင္လုပ္ျပေနရ မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးေနရပါတယ္။

လုပ္ငန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဒီပုံစံမ်ဳးိေခါက္ရုိးက်ဳိးေနေတာ႔ တရားမွ်တမႈ႔နဲ႔ေ၀းသထက္ေ၀းသြားပါေလေရာ)

အဲလုိ အခ်ိန္ပုိေၾကးလဲေပးေရာ အရင္ကဒီေနရာမွာ မေနခ်င္ဘူးဆုိသူေတြက စိတ္ေတြေျပာငး္လုိ႔ေနရာေတြလဲ

ေျပာင္းခ်င္လာၾကပါသတဲ႔။

ကုိေအာင္ေမာင္းကလဲ အဲလုိလူေတြကုိ လုံး၀လက္မခံပါဘူးတဲ႔။

အဲေတာ႔ “အလုပ္ကမုိးခ်ဳပ္ထိေနစရာမလုိဘဲနဲ႔အလုပ္ကုိ အခ်ိန္ဆြဲျပီးနာရီပုိေၾကးရေအာင္လုပ္တယ္”တုိ႔

ငါတုိ႔လဲ အခ်ိန္ပုိေၾကးရေအာင္ အခ်ိန္ဆြဲလုပ္မွာေပါ႔”တုိ႔ဆုိတဲ႔အသံေတြထြက္လာပါသတဲ႔။

ေနရာဌာနေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဒါမ်ဳိးေတြဘဲမ်ားပါတယ္။

စစခ်င္းကိုယ္ဘက္ကနစ္နာမယ္ ရင္းေပးရမယ္ဆုိရင္ “ဟင္႔အင္း”ေပါ႔။

အဲအေျခအေနေလးေကာင္းလုိ႔ အခြင္႔ေရးမယ္ဆုိတာနဲ႔ “တုိ႔လဲ ပါတယ္ေနာ္”ျဖစ္ကုန္ၾကျပန္ေရာ။

 

ေနာက္အလုပ္ခ်ိန္မွာလဲျပႆနာတစ္ခုတက္ပါေသးသတဲ႔။

အစက မနက္အလုပ္တက္ခ်ိန္ကို မနက္၈နာရီကေန9နာရီအတြင္းေရာက္ေအာင္လာဘုိ႔သတ္မွတ္ေပးထားပါသတဲ႔။

အလုပ္ေရာက္တာနဲ႔ အလုပ္တက္ပ်က္စာရင္းစာအုပ္မွာေရာက္တဲ႔အခ်ိန္နဲ႔ျပန္ခ်ိန္ကုိေန႔စဥ္လက္မွတ္ထုိးေပါ႔။

အလုပ္ကုိ ၈နာရီပါတ္၀န္းက်င္မွာပုံမွန္ေရာက္သူရွိသလုိ ၉နာရီထုိးခါနီး ငါးမိနစ္ေလာက္မွ အေျပးအလႊားလာၾကသူလဲရွိပါတယ္။

လုပ္ငန္းတည္ေနရာနဲ႔ ေနတဲ႔အိမ္အနီးအေ၀း မတူၾကေတာ႔ ေရာက္ခ်ိန္ကေတာ႔ မတူနုိင္ၾကတာလဲအမွန္ပါဘဲ။

တစ္ရက္ေတာ႔ သူတုိ႔ပုိင္ရွင္က ရုံး ေရွ႕မွာဖုန္းထြက္ေျပာေနတဲ႔အခ်ိန္အလုပ္က ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကုိ ဆုိင္ေရွ႕ကျဖတ္ျပီး

ဆုိင္ကယ္စီးသြားပါသတဲ႔။

အခ်ိန္ကေတာ႔ ကိုးနာရီမတ္တင္းေလာက္ေပါ႔။

ကုိးနာရီထုိးခါနီး ေလးငါးမိနစ္ေလာက္ အလုိ က်ေတာ႔ မွ အဲဒီေကာင္ေလးကအလုပ္ထဲကုိေရာက္လာပါသတဲ႔။

အဲဒီလုိလဲေတြ႔ေရာ ပုိင္ရွင္က အလုပ္တက္ပ်က္စာအုပ္ကု ိယူၾကည္႔ပါသတဲ႔။

ျပီးေတာ႔ စာရင္းကိုင္တစ္ေယာက္ကုိေခၚျပီး တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ေန႔စဥ္အလုပ္ျပန္ခ်ိန္သြားခိိ်န္ကုိ စာရင္းလုပ္ခုိုင္းပါသတဲ႔။

အဲဒီစာရင္းလဲထြက္လာေရာ ပိုင္ရွင္က အဲဒီစာရြက္ျပျပီးကိုေအာင္ေမာင္းကုိ

“ ကိုေအာင္ေမာငး္ေရ……..ဒီစာရင္းကုိက်ေနာ္ယူၾကည္႔လုိက္တဲ႔အခါ အလုပ္အေပၚမွာ ေစတနာထားတဲ႔သူနဲ႔

မထားတဲ႔သူ နွစ္ပုိငး္ကြဲသြားသလုိဘဲ။

မွန္ပါတယ္ က်ေနာ္က အားလုံးအဆင္ေျပေအာင္ ၈နာရီနဲ႔ကိုးနာရီအတြင္းလုိ႔ သတ္မွတ္ေပးလုိက္တယ္။

အဆင္ေျပလုိ႔ျဖစ္ျဖစ္ အိမ္မေနခ်င္လုိ႔ျဖစ္ျဖစ္ အလုပ္ကုိေစာေစာေရာက္ခ်င္လုိ႔ ျဖစ္ျဖစ္ ေစာလာသူလဲရွိတယ္။

ကုိယ္အတုိင္းအတာနဲ႔ကို ဒီသတ္မွတ္ထားတဲ႔အခ်ိန္အတြင္းေလးထဲမွာ ေရာက္ေအာင္ၾကိဳးစားလာသူလဲရွိတယ္။

အဲ တစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ႔ ကိုးနာရီ ထုိးခါနီးမွလာမယ္ေစာမလာဘူး ဆုိတဲ႔စိတ္မ်ဳးိနဲ႔သတ္မွတ္ျပီးတမင္လာေနသူလဲရွိတယ္။

မအားလုိ႔ ေစာမလာနုိင္တဲ႔ သူ ေရာက္တဲ႔အခ်ိန္က အမွန္မရွိဘူး။

သူကိစၥျပီးတဲ႔အခိ်န္မွာအလုပ္ေရာက္တာဘဲ ဒါေပမယ္႔ အရမး္ေနာက္မက်ဘူး။

ကိုးနာရီမထုိးေသးရင္မလာဘူးဆုိတဲ႔လူကေတာ႔ေလးငါးမိနစ္အလုိမွကပ္လာတာ တစ္ခ်ိဳ႔ဆုိတိက်လုိက္ၾကတာ

၈နာရီ၅၉မိနစ္ဆုိသူေတာင္ပါေသးသဗ်ာ။

အဲေတာ႔ ကိုေအာင္ေမာင္းေရ အဲလုိ တမင္တြက္ကပ္ျပီးလာတဲ႔သူစာရင္းကုိ မင္နီနဲ႔၀ိုင္းထားတယ္။

အဲဒီလူေတြကို ခ်န္ထားလုိက္။

က်န္တဲ႔လူေတြကို တစ္ေယာက္တစ္ေသာငး္ခြဲစီမုန္႔ဘုိးေပးလုိက္ဗ်ာ။

သုံးလျပည္႔ရင္ တစ္ခါတြက္ျပီးေပးမယ္။”

လကုန္လုိ႔ အဲလုိအခ်ိန္မွန္ေရာက္တဲ႔သူက ပုိက္ပုိက္လဲရေရာ ထုံးစံအတုိင္း ေဗ်ာက္ေတြေဖာက္လုိက္ၾကတာ

နားကုိအူေနတာပါဘဲတဲ႔။

အစက မေျပာရေကာင္းလားေပ႔ါ ေျပာထားရင္ တုိ႔လဲေစာေစာလာမွာေပါ႔ ……………………….တုိ႔ ဘာတုိ႔ေပါ႔ေနာ္။

 

အဲဒီေန႔ ညေရာက္တဲ႔အခါ သိပ္မၾကာတဲ႔ရက္ပုိင္းေလးအတြင္းမွာၾကဳံခဲ႔ၾကားခဲ႔တာေလးေတြကိုျပန္ေတြးေနမိပါတယ္။

ကိုယ္ၾကိဳက္တာ ကုိယ္ေရြးခ်ယ္ခြင္႔ရွိတယ္ ဒါေပမယ္႔ ေသခ်ာမေရြးဘူး………………………….

ျပီးမွ သူမ်ားကုိအျပစ္ေတြတင္ေနတယ္………………………

ကိုယ္ၾကိဳက္သေလာက္ စားခြင္႔ရွိတယ္ ဒါေပမယ္႔ သူမ်ားဘယ္ေလာက္စားသလဲဆုိတာလုိက္ၾကည္႔ေနတယ္………………….

ကိုယ္႔မွာလုပ္ငန္းအတြက္ ၾကဳိးစားခြင္႔ရွိေန စြမ္းေဆာင္ခြင္႔ရွိေနတယ္ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္႔အသိစိတ္ဓါတ္နဲ႔မလုပ္ဘူး……………………

အဲကုိယ္႔အသိစိတ္နဲ႔ကုိယ္လုပ္တဲ႔သူက အခြင္႔အေရးေတြရျပီဆုိေတာ႔မွ………………………………………..

တဆက္တည္းေတြးမိတာကေတာ႔ ကိုယ္႔ကုိကုိယ္ေမးခြန္းေတြျပန္ေမးၾကည္႔တာပါ။

ကိုယ္ေရာ ဘယ္လုိအစားထဲပါသလဲ ?

ကိုယ္ေရာ ဘယ္သူနဲ႔မ်ားတူသလဲ ?

လုိ႔ျပန္စဥ္းစားေနရင္း အေတြးေတြက……………………………………………

 

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္ အေတြးပါးပါးေလး

(25-4-2011)