“အေ၀းကြင္းကျမက္ေတြ မစိမး္ေတာ႔တဲ႔ေန႔………………. “
ျပီးခဲ႔တဲ႔ဥပုဒ္ေန႔ကညေနပုိငး္အိမ္မွာေဘာလုံးပြဲထုိင္ၾကည္႔ေနတုနး္ ကိုေအာင္ေမာင္း အိမ္ကုိေရာက္လာပါတယ္။
”ကိုေပါက္ ဘာပြဲလာေနလုိ႔တုန္း” လုိ႔သူကေမးေတာ႔၊
“တုိက္ရုိက္လာတဲ႔ပြဲမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ ထူးထူးျခားျခား သြငး္သြားတဲ႔ဂုိးေလးေတြကုိစုထားတဲ႔ေခြဖြင္႔ၾကည္႔ေနတာပါ”
ကိုေအာင္ေမာင္းလဲ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔အတူ ေဘာလုံးပြဲကုိၾကည္႔ေနရင္း သူ႔ဘာေတြမ်ားေတြးမိတယ္မသိပါဘူး
သူ႔မ်က္ႏွာကျပဳံးျဖီးျဖီးၾကီးျဖစ္လာျပီး “အေ၀းကြင္းကျမက္ေတြကမစိမ္းေတာ႔ဘူးဗ်”
လုိ႔အဆက္အစပ္မရွိဘဲေျပာလုိက္ေတာ႔ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ ေၾကာင္သြားပါတယ္။
အဲဒါနဲ႔သူကို ဘာလဲလုိ႔ ေမးဆတ္ျပီး အသံတိတ္ေမးလုိက္ေတာ႔
“ေနာက္ေန႔ ဖိတ္စာေတြေရာက္လာရင္ ကိုေပါက္ သေဘာေပါက္သြားမယ္”လုိ႔ေျပာျပီး
ထျပန္သြားပါတယ္။
ေလွခါးရင္းနားေရာက္ မွ “ေတာင္ၾကီးဘက္က ျပန္လာလုိ႔ ထင္းရူးဆီေတြလာပုိ႔တာ”
လုိ႔လွမ္းေျပာရင္း ေအာက္ကိုဆင္းသြားပါတယ္။
ေနာက္ေလးငါးရက္ေလာက္ၾကာေတာ႔ အလုပ္ကေနအိမ္ျပန္ေရာက္တဲ႔အခ်ိန္
မဒမ္ေပါက္ ေမးေငါ႔ျပတဲ႔ မဂၤလာေဆာင္ဖိတ္စာေလးႏွစ္ေစာင္ကုိ စာပြဲေပၚမွာ ေတြ႔ရပါတယ္။
အဲဒါနဲ႔ဖြင္႔ဖတ္ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ကိုေအာင္ေမာငး္တုိ႔ရုံးက ကေလးေတြရဲ႕မဂၤလာေဆာင္ျဖစ္ေနပါတယ္။
နာမယ္ေတြအလုပ္အကိုင္ေတြကို ေသခ်ာျပန္ဖတ္ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ပုိ႔ထားတဲ႔ဖိတ္စာႏွစ္ေစာင္လုံးက ကုမၸဏီတစ္ခုထဲက၀န္ထမ္းအျခင္းျခင္း ဖူးစာဆုံၾကတာျဖစ္ေနပါတယ္။
အဲဒီေတာ႔မွ ဟုိေန႔က ကုိေအာင္ေမာင္းေျပာသြားတဲ႔ စကားကုိသေဘာေပါက္ပါေတာ႔တယ္။
သူတုိ႔ေလးေတြက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လုပ္ငန္းနဲ႔ကုိေအာင္ေမာငး္တု႔ိလုပ္ငန္းအတူ ပူးေပါငး္ေဆာင္ရြက္ၾကတုနး္ကသိခဲ႔
တဲ႔ကေလးေတြပါဘဲ။
သူတုိ႔နဲ႔လုပ္ငနး္ျခင္းမတြဲတာေတာ႔ ေလးနွစ္ေလာက္ရွိေပမယ္႔ ကုိေအာင္ေမာင္းအပါအ၀င္ ၀န္ထမ္းေတြနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႔ အဆက္အသြယ္မျပတ္ခဲ႔ၾကပါဘူး။
ဒါေၾကာင္႔လဲ သူတုိ႔က သတိတရနဲ႔ မဂၤလာေဆာင္ကိုဖိတ္ၾကတာပါ။
သူတုိ႔ ဖိတ္စာေလးေတြကို ဖတ္မိေတာ႔မွ “ရြာနားကျမက္ရြာႏြားမစားဘူး”ဆုိတာေလးကိုသြားသတိရမိပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္တုံးက ေနခဲ႔တဲ႔ ၀င္းထဲမွာဆုိရင္ တ၀င္းထဲသားျခငး္တစ္ရပ္ထဲသားျခင္းအိမ္ေထာင္က်တယ္
ဆုိတာ လုံး၀ကုိ မရွိခဲ႔တာပါ။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ငယ္ငယ္တုံးကလဲ အရပ္ထဲမွာအတူၾကီးခဲ႔တဲ႔ရြယ္တူမိန္းကေလးေတြရွိခဲ႔ၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ္႔ငယ္စဥ္ကထဲက ေန႔ေန႔ညည လုိက္တမ္းေျပးတမ္းကစားၾက ေရႊစြန္ညဳိ၀ဲၾက
တူတူပုန္းတမ္းကစားၾက ထုပ္ဆီးတုိးၾကနဲ႔ ကစားနည္းေပါင္းစုံကိုအတူေဆာ႔ခဲ႔ၾက
စိတ္မထင္ရင္ နပန္းေတြလုံးၾက ရန္ေတြျဖစ္ၾက ရုိက္လုိက္ပုတ္လုိက္နဲ႔ ေနခဲ႔ၾကေတာ႔
အပ်ဳိေပါက္လူပ်ဳိေပါက္ျဖစ္လာေတာ႔ လဲ ဘယ္လိုမွ ရင္မခုန္ပါဘူး။
အပ်ဳိေပါက္ လူပ်ဳိေပါက္ျဖစ္လာေတာ႔ လဲ စက္ဘီးအတူစီးလုိ႔ ဘုရားသြားၾကလည္ၾကပါတ္ၾက
ရုပ္ရွင္ေတြ ၾကည္႔ၾကေပမယ္႔ လည္း သမီးရီးစား ျဖစ္သြားၾကတယ္ဆုိတာမရွိပါဘူး။
မစားေကာငး္တဲ႔အသီးလုိ႔သတ္မွတ္ထားသလုိပါဘဲ။
ဒီျပင္အရပ္က သူငယ္ခ်ငး္ေတြက ကိုယ္႔အရပ္ထဲ ေကာင္မေလးကုိလာ အီရင္ ေအာင္သြယ္ေတာင္လုပ္ေပးလုိက္ပါေသးတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လက္သုံးစကားကေတာ႔ “ရြာႏြားကျမက္ ရြာႏြားမစားဘူး”ေပါ႔။
ေကာင္မေလးေတြဘက္က လညး္ တစ္၀င္းထဲသားျခငး္ဆုိေတာ႔ မေကာငး္တဲ႔အက်င္႔ေတြကို သိေနေတာ႔
စိတ္မ၀င္စားဘူးေပါ႔။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ထက္ နည္းနည္းၾကီးတဲ႔ ကိုစံနဲ႔ မတူးတုိ႔က ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ႔
ရန္ကုန္ကုိေက်ာင္းသြားတက္ၾကပါတယ္။
ကိုစံကေတာ႔ အာအုိင္တီဆုိတဲ႔ စက္မူ႔တကၠသိုလ္ မတူးကေတာ႔ အီကုိ ဆုိတဲ႔ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ေပါ႔။
တစ္ရပ္ကြက္ထဲသားလဲျဖစ္ မိေ၀းဘေ၀းနဲ႔ သူမ်ားျမဳိ႕ရြာမွာေနရတာလဲျဖစ္ျပန္၊ေက်ာငး္ပိတ္လုိ႔ျပန္ခ်ိန္ဆုိရင္
လဲ အတူသြားအတူလာ ဆုိေတာ႔ အုိးျခင္းထားအုိးျခင္းထိ သလို သံေယာဇဥ္ၾကိဳးေတြလဲညွိကုန္ပါေတာ႔တယ္။
တုိတုိေျပာရရင္ ေက်ာင္းမျပီးခင္လက္ထပ္လုိက္ၾကပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ႔အဖြားကေတာ႔ “အခုမွ ရြာထဲကျမက္ႏုမွန္းသိတယ္”လုိ႔ ေဆးေပါ႔လိပ္ၾကီးဖြာရင္းေျပာတာကို
အခုေတာင္နားထဲၾကားေယာင္လာသလုိပါဘဲ။

ဒီလုိနဲ႔အသက္အရြယ္ရလုိ႔ အလုပ္ထဲေရာက္ေတာ႔လဲကိုယ္ရုံးကေကာင္မေလးေတြနဲ႔ေန႔စဥ္ထမင္းအတူစားၾက
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္အတူထုိင္ၾက ပိတ္ရက္ဆုိ စက္ဘီးေပၚတင္နင္းျပီးအတူေလွ်ာက္လည္ၾကေပမယ္႔ မရုိးသားတဲ႔စိတ္ေတြမေပၚဘဲ ေမာင္ႏွမေတြလုိျဖစ္ေနခဲ႔ၾကပါတယ္။
ျမင္ေနက်မုိ႔ ထူးျပီး မခံစားမိတာလား ေတြ႕ေနက်မုိ႔ ရုိးေနလုိ႔လား ကိုယ္ကဘဲသူတုိ႔လွတာကို မျမင္မိသတိမထားမိလုိ႔လား
ေန႕စဥ္နဲ႔အမွ် အတူသြားၾကလာၾကဆုိေတာ႔ သူတုိ႔ေကာင္းတာ မေကာင္းတာ ကိုလဲ ကုိယ္ကသိ
ကုိယ္႔ရဲ႕မေကာင္းတာကိုလဲ သူတုိ႔လဲသိေနတာေၾကာင္႔လား ဆုိတာကို မေ၀ခြဲနုိင္ေပမယ္႔ သူတုိ႔ နဲ႔ တစိမး္ေယာက်္ားေလးတြဲတာျမင္ရင္ေတာ႔စိတ္ထဲမွာ သိပ္မၾကည္တာမ်ဳးိေတာ႔လဲ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။
ဒါနဲ႔ပါတ္သက္လို႔ေျပာမိေတာ႔ ကိုေအးဆုိတဲ႔ ဒီျပင္႔ရုံးက သူငယ္ခ်င္းကေတာ႔
“ဖူးစာ မပါလုိ႔ပါကြာ ဖူးစာပါရင္ အလုိလုိကို ဘာသာပူးသြားမွာ”လုိ႔ေျပာရင္းတဟားဟားနဲ႔ရီတတ္ပါေသးတယ္။
ေနာက္ ကုိစုိငး္ဆုိတဲ႔အိမ္ေထာင္သည္အကိုၾကီးတစ္ေယာက္ေျပာတာကုိ နားေယာင္မိလုိ႔လဲ ျဖစ္နုိင္ပါတယ္။
“ငေပါက္ က ရီးစားမ်ားထားမယ္ ၾကံရင္ ကိုယ္႔အရပ္ထဲကဟာကို လဲသြားမၾကံနဲ႔၊
တစ္ရုံးထဲက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ကိုလဲ မစဥ္းစားနဲ႔။
သမီးရီးစား ဘ၀သာ ခ်စ္တဲ႔သူအနားကပ္ေနခ်င္တာ။
ထမင္းအတူစားရတာ မ်က္နွာေလးၾကည္႔ျပီးစကားေျပာရတာတကယ္႔ ဖီ္းလ္ဘဲ။
ေအး…….အိမ္ေထာင္လဲက်ေရာ တပူးပူးကပ္ေနရင္ ျပႆနာသိပ္မ်ားတာ”လုိ႔ေျပာဘူးတာကိုးဗ်။
ဟုတ္လဲဟုတ္သလုိလုိပါ။
သူမိန္းမ မမြန္နဲ႔သူနဲ႔က ဌာနျခင္းမတူေပမယ္႔ လုပ္ငနး္စုတစ္ခုထဲ။
ကိုုစိုင္းကလဲ နာမယ္နဲ႔လုိက္ေအာင္ ထင္ရာစုိင္း မမြန္က အူတုိ၊
အဲေတာ႔ ခဏခဏစကားေတြမ်ား စိတ္ေတြေကာက္ ရန္ေတြျဖစ္ဆုိေတာ႔
ကိုစုိင္းမွာ မလြတ္လပ္တာကလဲအမွန္ပါဘဲ။
သူတုိ႔နဲ႔အနီးကပ္ေနရတဲ႔သူေတြမွာလဲ ေစ႔စပ္ညွိႏုိင္းေရးေတြလုပ္ေပးရတာလဲ ခဏခဏ ေပါ႔။
အဲေတာ႔ ကိုစုိင္းေျပာတာ မွန္တယ္လုိ႔ စိတ္ထဲမွာ ထင္မိျပန္ေတာ႔ ကိုယ္႔ အထဲကလူကို စိတ္နဲ႔ေတာင္မျပစ္မွားဘူးဆုိတဲ႔အသိက ၀င္ေနပါတယ္။

အဲလုိနဲ႔ဘဲအသက္ေတြၾကီး အလုပ္ေတြလဲ တစ္ခုျပီးတစ္ခုေျပာင္းနဲ႔ အခုလက္ရွိအလုပ္ကိုေရာက္လာပါတယ္။
အခုလက္ရွိအလုပ္က စစျခင္း လုပ္ငန္းက ေသးေသးေလး။
မိသားစုပုံစံနဲ႔တည္ေဆာက္ထားတဲ႔လုပ္ငန္းလုိျဖစ္ေနေတာ့၀န္ထမ္းကလဲ ေလးငါးေျခာက္ေယာက္ဘဲရွိပါတယ္။
ရုံးခန္းေသးေသးေလးထဲမွာေန႔စဥ္နဲ႔အမ်ွ ဒီလူနဲ႔ဒီလူ ဘဲေတြ႔ေန တစ္ေယာက္အေၾကာငး္တစ္ေယာက္ကလဲ မသိတာ မရွိသေလာက္ျဖစ္ေနေတာ႔ အုိးခ်င္းထားေပးမယ္လဲ မထိ ၾကဳိးျခငး္ထားေပမယ္႔လဲ မညိေပါ႔။
တစ္ခါေတာ႔ အလုပ္ထဲက ပရုပ္ေအးကအျပင္က ေကာင္တစ္ေယာက္နဲ႔ေက်ာင္းတက္ရင္းညိလာပါတယ္။
(နာမယ္ရငး္ကေတာ႔ မငး္မင္းေသာ္ ပါ ဒါေပမယ႔္ ခ်စ္စႏုိးကြ်န္ေတာ္တုိ႔တရုံးလုံးေခၚတာကေတာ႔ ပရုပ္ေအး(မင္ေသာ္)ပါဘဲ)။
ပရုပ္ေအးတုိ႔အိမ္က စည္းကမး္နည္းနညး္တင္းက်ပ္ေပမယ္႔ကြ်န္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ဆုိရင္ စိတ္ခ်ပါတယ္။
အဲေတာ႔ သူေကာင္ေလးနဲ႔ေတြ႔ခ်င္ရင္ က်ြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ စားေသာက္စရိတ္ခံပါမယ္ဆုိတဲ႔ ၀န္ခံကတိနဲ႔
သူ႔ကိုလာေခၚခိုင္းပါတယ္။
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က ရုပ္ရွင္ၾကည္႔ ဘုရားသြား ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က သူေပးတဲ႔ စရိတ္နဲ႔စားေသာက္
ျပန္ခါနီးမွခ်ိန္းထားတဲ႔ အခ်ိန္ ခိ်န္းထားတဲ႔ေနရာမွာျပန္ဆုံ၊ ပရုပ္ေအးကုိ ျပန္ပုိ႔ေပး ။
အဆင္ေတြကုိေျပလုိ႔ပါ။
ေနာက္သူုနဲ႔သူ႔ေကာင္ေလး ကိုေထြး လက္ထပ္မယ္လဲေျပာေရာ သူ႔အေမ က မ်က္ေစ႔ေတြေတာင္လည္သြားပါသတဲ႕။
ပရုပ္ေအးတုိ႔အေမထင္တာက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ က တတြဲတြဲသြားေနေတာ႔ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ထဲက တေယာက္ေယာက္နဲ႔ေသခ်ာျပီထင္ေနပါသတဲ႔။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကလဲ “ အေမေအးေရ ရြာနားက ျမက္ေတြက မစိမ္းဘူး”လို႔ေျပာေတာ႔
“ေခြးေကာင္ေလးေတြ ငါက အဟုတ္မွတ္လုိ႔”ဆုိျပီးရီေနပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ဘဲ မဂၤလာေဆာင္ရက္ေရာက္ေတာ႔ ကေလးေတြနဲ႔စကားေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္က” မင္းတုိ႔အဖြဲ႔က ဘယ္လုိျဖစ္ကုန္တာလဲ”လုိ႔ေမးေတာ႔အျမဲတမ္းဟာသေတြနဲ႔ေျပာတတ္တဲ႔
ေမာ္ၾကီး က “ေလးေပါက္ေရ ဒီလုိျဖစ္တာ ေလးေအာင္ေၾကာင္႔၊သူက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အဖြဲ႔ကိုညမုိးခ်ဳပ္ထိခိုင္း၊
အဲေတာ႔ ေကာင္မေလးေတြကို ေန႔တုိင္းအိမ္ျပန္ပုိ႔ရ၊ျပီးေတာ႔အျပင္လဲမထြက္ရ မနက္က ညထိ ဒီအခန္းထဲမွာဘဲ
ေနၾကရတာေလ။ေနာက္ဆုံးေတာ႔ အေ၀းကြင္းက ျမက္စိမ္းလား မစိမ္းလား မစဥ္းစားနုိင္ေတာ႔ပါဘူး။
အိမ္ကြင္းကျမက္ကိုဘဲ ဇြတ္စိမ္းလုိက္ရေတာ႔ တာဘဲ”လုိ႔ေျပာရငး္ျပဳံးေနပါတယ္။
တစ္ရက္ေတာ႔ ရုံးမွာအလုပ္ေတြလုပ္ေနတုံး ဟုိဘက္အခန္းက ဖုန္းေျပာေနတဲ႔အသံက နားထဲကို၀င္လာပါတယ္။
မစန္းၾကီး ေျပာေနတဲ႔အသံပါ။
“ေမာင္ေလးေရ ဒီလေတာ႕နင္႔ဘဲအားကိုးရေတာ႔မွာ။
ကုိကုိၾကီး လခထုတ္ျပီးျပန္လာတဲ႔ေန႔က လမ္းမွာ ပုိက္ဆံေတြအလုခံရလုိ႔တဲ႔”
ဆုိတဲ႔အသံကိုသာ ၾကားလုိက္ျပီးကြ်န္ေတာ္လဲ ဖုန္း၀င္လာေတာ႔ဆက္ေျပာေနမိပါတယ္။
ခဏေနေတာ႔ မစန္းၾကီး ကြ်န္ေတာ္႔ စာပြဲနားက ျဖတ္သြားတဲ႔အခ်ိန္
“မယ္စန္း ေငြမေရာက္ေသးလုိ႔ လား”
လုိ႔ေမးေတာ႔ “ဟုတ္တယ္ေလးေပါက္ေရ ဒီလအတြက္ကုိကုိၾကီးဆီက ေမွ်ာ္လုိ႔မရေတာ႔ ဘူး အငယ္ေကာင္ဘဲအားကုိးရေတာ႔မွာ”လုိ႔လမ္းေလွ်ာက္ရင္းျပန္ေျဖသြားပါတယ္။
မစန္းၾကီး အကိုက မေလးမွာ ေမာင္ေလးက စကၤာပူ မွာအလုပ္လုပ္ေနၾကတာပါ။
သူ႔အကိုရ႕ဲ႔ မိန္းမနဲ႔ကေလးနွစ္ေယာက္ကုိ မစနး္ၾကီးတုိ႔ က ေခၚထားရတာပါ။
မစန္းၾကီးတုိ႔ အိမ္ကေယာက္်ားေလးနွစ္ေယာက္လုံးက
“တစ္ရြာမေျပာင္းသူေကာင္းမျဖစ္”ဆုိတဲ႔စကားအတုိင္းအျပင္ကုိထြက္အလုပ္လုပ္ျခင္ၾကပါသတဲ႔။
အေဖနဲ႔အေမကေတာ႔ မိဘလက္ငုတ္လက္ရင္းေစ်းထဲကဆုိင္ေလးကုိ ဆက္လုပ္ေစခ်င္ပါသတဲ႔။
ဒါေပမယ္႔ ကေလးေတြက အရင္းအနွီးနည္းေတာ႔ မလုပ္ျခင္ၾကပါဘူးတဲ႔။
အဲေတာ႔ ဒီဆုိင္ေလးကုိေရာင္း နုိင္ငံျခားကုိ ညီအကိုႏွစ္ေယာက္ထြက္ ငါးႏွစ္ေလာက္လုပ္
ပုိက္ဆံစု အရင္းအႏွီးရလုိ႔ျပန္လာရင္ ဒီထက္ေကာင္းတဲ႔ဆုိင္ခန္းကုိျပန္၀ယ္နုိင္မယ္လုိ႔ေျပာျပီး
သူတုိ႔ဆုိင္ေလးကို သိန္းတစ္ရာစြန္းစြန္းေလးနဲ႔ေရာင္းျပီး နုိင္ငံျခားထြက္သြားၾကပါသတဲ႔။
ဒါေပမယ္႔လည္း သူတုိ႔ကဆုိင္ေရာင္းလုိက္ေတာ႔ အိမ္၀င္ေငြက မစုိးၾကီးလစာဘဲရွိပါေတာ႔တယ္။
လူၾကီး ေလး ကေလးသုံး အဖြားအုိတစ္ ေပါင္း (8)ေယာက္ရွိတဲ႔မိသားစုၾကီးကို မစုိးၾကီး၀င္ေငြနဲ႔
ဘယ္လုိမွထိန္းထားလုိ႔မရနုိင္ပါဘူး။
အဲေတာ႔လဲ သူတုိ႔ တစ္လ တစ္လ ပုိ႔လုိက္တဲ႔ ေငြႏွစ္သိန္းေလာက္က စားတဲ႔အထဲပါ ပါသြားပါတယ္။
သူတုိ႔သြားတာ သုံးႏွစ္ေလာက္ရွိေပမယ္႔ ဘာမွ မစုျဖစ္ပါဘူးတဲ႔။
မစုိးၾကီးအေၾကာငး္ေတြးရင္းကေန ဟုိတစ္ေလာက ေခ်ာက္ကေန လာျပီးကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရုံးမွာအလုပ္ လာလုပ္ေနတဲ့ နုိင္ငံျခားထြက္ျခင္လုိ႔အိမ္ကုိ ဂ်ီတုိက္ေနတဲ႔ေကာင္ေလးကိုလဲသတိရမိပါတယ္။
ေကာင္ေလးက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ရုံးကိုေရာက္လာတာ သိပ္မၾကာေသးပါဘူး။
သူတုိ႔ရြာဘက္က လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က မေလးတုိ႔ ထုိ္င္းတုိ႔မွာအလုပ္လုပ္ေနၾကပါသတဲ႔။
သူ႔တုိ႔အိမ္က ပီစီအုိလုိဖုနး္ဆုိင္ဖြင္႔ထားေတာ႔ တနဂၤေႏြေန႔ုဆုိရင္ ဟုိမွာအလုပ္လုပ္ေနတဲ႔လူေတြ
ဆီက ဖုန္းလာတဲ႔အခါ မစားရ ၀ခမန္းေျပာတာကုိ ၾကားေနရေတာ႔ သူက ရြာမွာမေနခ်င္ေတာ႔ပါဘူးတဲ႔။
အိမ္ကႏြားေတြကိုေရာင္း ျပီး သူ႔ကို နုိင္ငံျခားပုိ႔ေပးဘုိ႔ နားပူလြန္းေတာ႔ သူ႔ဦးေလးရွိတဲ႔ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အလုပ္ကို
ပုိ႔ထားလုိက္ေပမယ္႔ သူကေတာ႔ “ထြက္မယ္ ထြက္မယ္”ဆုိတဲ႔ ဂါထာကိုေန႔တုိင္းရြတ္ေနပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္သူတုိ႔ေလးေတြကို ေတြးမိတာကေတာ႔ နုိင္ငံျခားေငြနဲ႔ ျမန္မာေငြ ေငြလဲႏွုနး္ျခားနားတာေၾကာင္႔
အျပင္ထြက္အလုပ္ လုပ္ျခင္ၾကတယ္ဆုိတာကိုပါ။
သူတုိ႔က ဟုိမွာရတဲ႕ေငြကုိ ျမန္မာေငြနဲ႔တြက္ၾကည္႔ျပီး အမ်ားၾကီးထင္ၾကတာကုိး။
သူတုိ႔ဟုိမွာေနတဲ႔အခ်ိန္သုံးရတဲ႔ေငြကိုေတာ႔ ထည္႔မတြက္ၾကေတာ႔တာမ်ားပါတယ္။
အမ်ားအားျဖင္႔ဒီကေနသြားအလုပ္လုပ္ၾကတဲ႔ ကေလးေတြ မွာ သူတုိ႔နုိင္ငံကလူမလုပ္ျခင္တဲ႔
အလုပ္ၾကမး္ေတြကုိ သြားလုပ္ၾကရရွာတာပါ။
နုိင္ငံျခားထြက္ဘုိ႔ကုန္သြားတဲ႔ ေငြနဲ႔ဆုိရင္ ကိုယ္႔နုိင္ငံမွာကုိယ္ ဆုိင္ေလးတစ္ဆုိင္ဖြင္႔မယ္ဆုိရင္
ဖြင္႔လုိ႔ရနုိင္ပါတယ္။
ဒါေပမယ္႔လည္း လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက နုိင္ငံျခားထြက္အလုပ္လုပ္မယ္ဆုိရင္ ခဏေလးနဲ႔
အိမ္ကုိေငြျပန္ပုိ႔နုိင္မယ္ အရင္းေက်မယ္ထင္ရွာၾကတာမ်ားပါတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႔ကလည္းရွိတာေလးေရာင္း မရွိတဲ႔သူကလဲအတုိးနဲ႔ေငြေခ်းလုိ႔ထြက္ၾကပါတယ္။
ဟုိမွာေနလုိ႔ ထုိင္လုိ႔ အဆင္မေျပေပမယ္႔လဲ အရင္းမေက်ေတာ႔ ျပန္လာလုိ႔မရ သနားစရာလဲေကာငး္
ရင္နာစရာလဲေကာင္းပါတယ္။
အဲဒီအထဲက ပုိကံဆုိးတဲ႔ကေလးမ်ားကေတာ႔ လူလိမ္နဲ႔ုတုိးေတာ႔ ဖြတ္လဲမရ ဓါးမလဲဆုံးလုိ႔
မိသားစုတစ္စုလုံး ဒုုကၡေရာက္တာကုိလဲ စိတ္မခ်မ္းသာစရာ ေတြ႔ရပါေသးတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႔ လူငယ္ေတြကို နုိင္ငံျခားကုိေရာက္ေစခ်င္သြားေစခ်င္ပါတယ္။
ဒီလုိနိမ္႔က်တဲ႔အလုပ္ေတြနဲ႔မဟုတ္ဘဲ ပညာေတာ္သင္လုိမ်ဳးိ အတတ္ပညာတစ္ခုခုနဲ႔
ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္လုပ္ရတဲ႔ဘ၀မ်ုဳးိေလေတြနဲ႔ သြားေစခ်င္ေရာက္ေစခ်င္တာပါ။
ငယ္ငယ္ကဖတ္ဘူးတဲ႔ ကဗ်ာေလးကို ျပန္သတိရမိပါတယ္။
ဆရာမင္းသု၀ဏ္ေရးတဲ႔ကဗ်ာေလးထင္ပါတယ္ ဆယ္တန္းကဗ်ာသင္ရုိးညြန္းတန္းစာအုပ္ထဲမွာပါခဲ႔တာပါ။
သူမ်ားျခံမွာ အပြင္႔ေတြ အသီးေတြနဲ႔ေ၀ဆာတာကို အားက်ေနမယ္႔အစား ကိုယ္႔ျခံေလးကို အဲဒီလုိျဖစ္ေအာင္
ၾကိဳးစားေစခ်င္တယ္လုိ႔ သေဘာကုိေဆာင္တဲ႔ကဗ်ာေလးပါ။
အလြတ္မရတာရယ္ စာအုပ္ကလဲ ကိုယ႔္အနားမွာမရွိတာရယ္ေၾကာင္႔ သေဘာေလာက္ဘဲျပန္ေျပာျပနုိင္ပါေတာ႔တယ္။
တေန႔ေန႔တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ကိုေအာင္ေမာင္းေျပာသလုိ
အေ၀းကြင္းက ျမက္ခင္းေတြ မစိမး္ေတာ႔တဲ႔ ေန႔ကိုမ်ားေရာက္လာမယ္ဆုိရင္ ……………………………………………………..

ကုိေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါးေလး
ကိုေပါက္(မႏၱေလး)
7-5-2011