(၁)

 

 

 

ေခါင္းစဥ္က ေဝဖန္မႈဆီသို႕ ဆိုေတာ့

 

ေဝဖန္ေရးနဲဲ႕ ပတ္သတ္မႈေလးေတြျဖစ္မယ္ဆိုတာကို ေထြေထြ နဲ႕ ထူးထူး ရွင္းျပဖို႕ေတာ့ မလိုဘူးထင္ပါတယ္။

 

သို႕ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေဝဖန္မွာက ကဗ်ာေဝဖန္ေရးခင္ဗ်။

 

 

 

စာေတြက ဟို စစ ဒီစစ နဲ႕(ခန္းစီးေအာက္က လုိက္ကာ၊ ျပတ္တိျပတ္ေတာင္းေလးမ်ား) အျပီးမသတ္ႏိုင္တာေတြမ်ားေနတယ့္အခ်ိန္

 

ေနာက္ထပ္ေခါင္းစဥ္တစ္ခုနဲ႕ ထပ္မိတ္ဆက္လုိ္က္ရေတာ့

 

ကၽြန္ေတာ့္ပရိတ္သတ္စစ္ေတြကို ေတာ့ အားနားမိတယ္ဗ်ာ… ။   ။ (စကားခ်ပ္)

 

 

 

 

 

                ဒီစာက မေရးရရင္မေနႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္လာလုိ႕ ေရးလိုက္တာပါ။

 

ဆုိေတာ့ကာ ေရးခ်င္လာရတယ့္ အေၾကာင္းလည္းရိွမည္ကိုး…

 

ဟုတ္ပါတယ္… ဒါကေတာ့ တာဝန္တစ္ခုကိုထမ္းေဆာင္ျခင္း ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ…

 

တာဝန္ဆုိရေအာင္လည္း မည္သူကမွ လုပ္ပါဟု ခိုင္းေစျခင္းေတာ့မဟုတ္ရိုး အမွန္ပါ…

 

ဒါဆို ကိုယ္ဘာသာကို ထြန္က်ဴးေနတယ္လို႕ေတာ့ ထင္ေကာင္းထင္ပါမယ္။ ဒီလုိေတာ့လည္းမဟုတ္ရပါ။

 

သို႕ဆို ဘယ္လုိနည္း။

 

 

 

              ဒီေမးခြန္းကိုေျဖဖို႕ အ႐ႈပ္ကို ကိုယ့္ဘာသာျဖည္ဖို႕သာ ရိွေတာ့သည္။

 

ကဗ်ာေဝဖန္ေရးစတင္ဖို႕ လံႈေဆာ္ခဲ့သူ ဆရာၾကီးထီလာစစ္သူေၾကာင့္ဟုေတာ့ ေယဘူယ် ေျပာႏုိင္သည္။ သို႕ဆို

 

ဆရာကပဲ ေဝဖန္ခိုင္းလို႕ေတာ့မဟုတ္။ ဆရာ့ စာကို ဖတ္ျပီး ေဝဖန္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚလာလို႕သာ ေဝဖန္မိျခင္းျဖစ္သည္။

 

 

 

              ၁၉၈၅ ဇန္နဝါရီ (၉)ရက္ေန႕ ႏွင့္ (၁၀) ရက္ေန႕ထိ ေဝဖန္ေရးစာေပစာတမ္းဖတ္ပြဲကို ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေတာ္တြင္

 

က်င္းပခ့ဲသည္ ဆို၏။ ထုိစာတမ္းဖတ္ပြဲ၏ ဒုတိယေန႕တြင္ “ဆရာက ကဗ်ာေဝဖန္ေရးစာေပ” ကို ဖတ္ၾကားခဲ့သည္ ဆို၏။

 

 

 

              ထို စာတမ္းတြင္ ျမန္မာကဗ်ာသည္ ရသ စာေပတြင္ပါဝင္ေၾကာင္း ျမန္မာကဗ်ာ၏ အလွသည္ ရသျဖစ္ေၾကာင္းျဖင့္ စတင္မိတ္ဆတ္ခဲ့သည္ ဆို၏။ (ျမန္မာ ကဗ်ာေဝဖန္ေရးစာေပ ထီလာစစ္သူမွ)

 

 

 

              ထိုစာအုပ္ကို ဖတ္႐ႈမိျပီးသည့္ ေနာက္  မိမိလည္း ကဗ်ာကို ေဝဖန္ၾကည့္ဖို႕ ၾကိဳးစားအားထုတ္ခ်င္မိလာသည္။ ထိုသို႕ဆိုေသာ္ မေတာက္တေခါက္ပညာ နွင့္ ဆရာလုပ္ခ်င္သည္ဟု ထင္ျမင္ၾကလိမ့္မည္ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ စာတစ္ပုဒ္ဖတ္ မွတ္ျပီးလွ်င္လိုက္ပါ ျပဳမူတတ္ခ်င္မႈသည္ လူတိုင္းလုိလို

 

တြင္ ေတာ့ ရိွၾကလိမ့္မည္ထင္ပါသည္။ အကၽြန္ေတာ္လည္း လူေတြထဲက လူတစ္ေယာက္ပင္မဟုတ္ပါေလာ။

 

 

 

 

 

              သို႕ႏွင့္ ကဗ်ာကိုေဝဖန္ဖို႕ဆိုေတာ့ အျခားအျခားေသာ ဆရာ့ဆရာ့ ၾကီးမ်ား၏ ကဗ်ာမ်ားကိုကား က်န္ေတာ့၏ ပညာႏွင့္ ဥာဏ္ရည္က မမီွရိုးအမွန္ပင္… သို႕ဆို အဘယ္ကို ေဝဖန္မည္နညး္။ ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္

 

ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာတို႕ကို သာ ေဝဖန္ဝံ့ပါသည္။ ထုိသို႕ဆို ရယ္ဖြယ္မ်ားလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္လညး္ သိရိွျပီးျဖစ္သည္။မည္သူက မိမိ၏ ကဗ်ာကို လက္ခံပါ၏ေလာ…

 

 

 

              ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုသည္က… ကၽြန္ေတာ္သည္ မိမိ၏ ကဗ်ာမ်ားကိုသာ ေဝဖန္စမ္းစစ္ျခင္းျဖင့္ မိမိကဗ်ာ အရည္အေသြးကို တက္လွမ္းေစလ္ိုခ်င္သည့္ စိတ္သာ ရွိပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မိမိ၏ ကဗ်ာဆိုး ကဗ်ာ ညံ့တခ်ိဳ႕ကိုသာ

 

ေဝဖန္ရင္း ဆရာ တင္ျပထားသလို အထက္တန္းဆင့္ ကဗ်ာမ်ားေရးဖြဲ႕ ႏိုင္ရန္တြက္ ၾကိဳးစားၾကည့္ခ်င္မိျခင္းသာလွ်င္

 

ျဖစ္ေၾကာင္း ဦးစြာ ေျပာထားခ်င္ပါသည္။

 

 

 

————————————————————————————————————————————————

 

 

 

 

 

(၂)

 

 

 

                 အထက္ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ စာေရးဆရာမရိွ၍ စာရွည္ေအာင္ေရးေနခဲ့ျခင္းေတာ့မဟုတ္ပါ။ မိမိေပၚအထင္မွား မည္ဆိုိး၍ မိမိ ဂုဏ္ငယ္မႈကို ဝန္ခံျခင္းႏွင့္ မိမိဘာသာ

 

အရည္အခ်င္း စစ္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ဦးစြာ ရွင္းလို၍ ျဖစ္ပါသည္။

 

 

 

                 တစ္ခုေတာင္းပန္လုိသည္က ဆရာ့ကိုသာ။ ဆရာက ေရွးေရွးက  ကာရန္၊ နေဘ တို႕ႏွင့္သီကာက်ဴးထားေသာ ကဗ်ာေကာင္း တို႕ကိုေဝဖန္ထားေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္က ခုေခတ္ေပၚကဗ်ာတို႕ႏွင့္ ေဝဖန္ မိခဲ့၍ ေဝဖန္မိေန၍  ျဖစ္ပါသည္။  ။ (စကားခ်ပ္)

 

 

 

 

 

————————————————————————————————————————————————

 

 

 

(၃)

 

 

 

 

 

                               ပထမဦးဆံုး ေအာက္ပါ ကဗ်ာေလးကို စတင္ေဝဖန္ၾကည့္ခ်င္ပါသည္။

 

 

 

 

 

မုန္႕ဟင္းခါးသည္ကဗ်ာ၏ အစတြင္ရိုးရွင္းေသာ ဝါက် ဖြဲ႕ပံုတို႕ျဖင့္ သဘာဝဝုတၱိ လကၤာကိုသာ သံုးထားေၾကာင္း

 

ေတြ႕ရိွရသည္။ သို႕ေသာ္ ေနာက္ဆံုးစာေၾကာင္းအေရာက္တြင္မွ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လံုးကို ျခံဳ၍ ဝကၤဝုတၱိ အလကၤာ ကိုသံုးထားေၾကာင္းလည္း ေတြ႕ရိွရသည္။ စာသား၏ ရုတ္ခ်ည္းေျပာင္းလဲမႈအရ အဗၻဳတ ရသ ကိုပါထည့္သြင္းထားေၾကာင့္ေတြ႕ႏုိင္ေပသည္။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လံုး၏ အဆံုးကိုေတာ့ သိဂၤါရ ရသ ႏွင့္ အဆံုးသတ္ထားသည္။

 

 

 

ကဗ်ာ ၏ ေရွ႕လည္ေနာက္တို႕တြင္မုန္႕ဟင္းခါးစားေနပံုႏွင့္ မုန္႕ဟင္းခါးသည္ စကားေျပာေနပံုကို သဘာဝက်က် တင္ျပထားေပသည္။ သို႕ေသာ္ကဗ်ာသည္ သဘာဝက်မႈအဆင့္ႏွင့္သာ ရပ္တန္႕သြားသည္ကို လည္း သိသာ ထင္ရွားေစေနျပန္ေပသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ထိုကဗ်ာေလးသည္ အညံ့စားကဗ်ာစာရင္း အဆင့္တြင္သာ ပါဝင္ေပသည္။

 

 

 

 

 

—————————————————————————————————————————————————

 

 

 

 

 

                       ဒုတိယကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ကိုထပ္မံ ေဝဖန္ၾကည့္ၾကပါစို႕။

 

 

 

 

 

စေန ဆိုေသာ ကဗ်ာတြင္ အစကတည္းက ဝကၤဝုတၱိ အလကၤာ ႏွင့္ အတိ ံသယဝုတၱိ အလကၤာ တို႕ႏွင့္ စတင္ေဖာ္က်ဴးထားေလသည္။ (ယေန႕ေမာ္ဒန္ကဗ်ာအမ်ားစုတြင္ ထုိ အလကၤာမ်ားသည္ အမ်ားဆံုးေတြ႕ရေလသည္။)

 

ထိုကဗ်ာတြင္ ေျမျပင္မွ (ငလွ်င္) လိႈင္းတံပိုးမ်ား ထၾကြပံု ႏွင့္ ေလျပင္းမ်ားတုိက္ခတ္ပံုတို႕ ကို ဖတ္႐ႈမိျခင္းျဖင့္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ဘယာနက ရသ ကိုလည္း ခံစားမိေစျပန္သည္။

 

 

 

ထုိကဗ်ာတစ္ပုဒ္လံုးကို ျခံဳၾကည့္လွ်င္ စေနတစ္ခုတြင္ ေတြ႕ၾကံဳ ရေသာ နမိတ္ဆိုးတို႕ကို အလကၤာ ရသတို႕ႏွင့္တန္ဆာ ဆင္ျမန္းထားေသာ္လည္း သဘာဝက်မႈကိုထပ္ပိုမို ေပးစြမး္ႏုိင္စြမ္း မရိွေတာ့ပဲ ၇န္တန္႕သြားသည္ကို ထပ္မံျမင္ေတြ႕ႏုိင္ေပသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ထိုကဗ်ာေလးသည္လည္း အညံ့စားကဗ်ာစာရင္း တြင္သာ ပါဝင္သည္ဟု ဆုိခ်င္ပါသည္။

 

 

 

                ယခု ေဝဖန္ခဲ့သည္မ်ားမွာ ကဗ်ာကို ေဝဖန္ေစခ်င္သည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ မိမိကဗ်ာမ်ားကို မိမိ တတ္စြမ္းသေလာက္ႏွင့္ ဥပမာ ေဝဖန္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေဝဖန္မႈမ်ားသည္အက်ဥ္းမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ ဂုဏ္၊ ေဒါသ သင့္မႈ  စသည္ စသည္ အျခား အျခား တို႕ပါဝင္မႈ မရိွသျဖင့္ ေက်နပ္မႈ ရိွမည္မဟုတ္ဟု ေတာ့ ထင္ပါသည္။

 

 

 

—————————————————————————————————————————————————

 

 

 

(၄)

 

 

 

                ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ ကဗ်ာသာမက၊ အျခားအျခား ေသာ ဝတၳဳတိုမ်ားႏွင့္ စသည္ စသည္တို႕ကိုလည္း ေဝဖန္သံုးသပ္ႏုိင္ဖို႕လုိအပ္ေပသည္။ မိမိ၏ ဘဝတြင္ အေကာင္းအဆိုးတို႕ကို ေဝဖန္သံုးသပ္၍ ေလာကတြင္ ရပ္တည္ၾကသကဲ့သို႕ မိမိ၏ စာ ကိုလညး္ ေဝဖန္ရင္း စာေပေလာကတြင္ ရပ္တည္သင့္ေပသည္။

 

 

 

                တခါတခါ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ ဓားမ်ားႏွင့္တူေပသည္။ မေသြးပဲထားေသာ ဓားသည္ သံေခ်း၏ အႏိုင္ယူမႈကို ခံရေပသည္။ ထိုသို႕မျဖစ္ေအာင္ မိမိ၏ ဓားကို ကိုယ္တိုင္ ေသြးေနသင့္ေပသည္။ သို႕မွသာ ခုတ္တုိင္းျပတ္ ထိတုိင္းရွမည့္ ဓားမ်ားျဖစ္လာေပမည္ျဖစ္သည္။.

 

 

 

                ယခုမူ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ကား ကေလာင္ေသြးရမည့္ သူမ်ားျဖစ္ေပသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ မိမိ ကေလာင္သြား မထစ္သြားေစရန္ မိမိ ဖတ္ဖူး မွတ္ဖူး ေတြ႕ဖူး ၾကံဳဖူး သမွ် အဝဝကို  ခ်ေရးသားျခင္းျဖင့္သာ ကေလာင္ထက္ေအာင္ ေသြးေနသင့္ေပသည္။ ဆိုခဲ့သလို ကေလာင္ကို ဒီအတုိင္းေသြးေနရုံႏွင့္ကားမျပီးေသး။

 

လူေလာကတြင္ ရပ္တည္ႏိုင္ဖို႕ လူဝင္ဆံ့ဖို႕ ေရွာင္သင့္ရွားသင့္သည္မ်ားကို သိမွတ္ ေဝဖန္စမ္းစစ္ရသကဲ့သို႕

 

ကၽြန္္ေတာ္တို႕ရပ္တည္ေနေသာ စာေပေလာကတြင္လည္း ထိုနည္းတူစြာပင္ျဖစ္သည္။

 

 

 

                သို႕ဆုိ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ ေဝဖန္ေရးဆီသို႕ ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ေအာက္သို႕ မေလွ်ာက္ခ်င္လည္း ေလွ်ာက္ဖို႕ လုိအပ္လာေလျပီ ျဖစ္သည္။ တခ်ိဳ႕ကရိွသည္။ မိမိစာ မိမိကဗ်ာကို အဆိုးေဝဖန္သည္ကိုမၾကိဳက္။

 

ထိုသို႕ေသာ္သူသည္ ေလာကတြင္ ကိုယ့္ငါးခ်ဥ္ကိုယ္ခ်င္ ကိုယ္လမ္းကို္ယ္ေဖာက္ စစ္ကိုင္းေရာက္ေရာက္ တယူသန္မ်ားသာ ျဖစ္သကဲ့သို႕ စာေပေလာကတြင္လညး္ ထိုနည္းတူစြာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

 

 

 

                ထို႕အတူ ေဝဖန္သူမ်ားဘက္တြင္လည္း မိမိေဝဖန္ေသာစာ ကို ပုဂၢိဳလ္ေရးမပါ အရိွကိုအရိွတိုင္း အမွန္ကိုအမွန္တုိင္း ေဝဖန္ႏုိင္ဖို႕လညး္ မ်ားစြာလုိအပ္လွေပသည္။ရိုးသားဖို႕လညး္လိုအပ္လွသည္။ အမွန္ကို ေဝဖန္ဖို႕လည္း သတၱိ၇ိွဖုိ႕ လည္း လုိအပ္လွေပသည္။ သို႕မွသာ စာေပေရးသာသူတို႕တြက္ လမ္းမွန္ နည္းမွန္ နွင့္ စာေပဘဝလမ္းတြင္ အရွည္တည္၍ စာေကာငး္ေပေကာင္းမ်ားကို ေရးဖြဲ႕ႏိုင္လာမည္ျဖစ္သည္။

 

 

 

 

 

                မည္သို႕ပင္ဆိုေစကာမူစာေပေလာကတြင္ ေဝဖန္ခ်င္သူမ်ားလည္း ၇ိွသလို ေဝဖန္မႈကိုလည္း လုိလားသူမ်ားလည္းရိွစျမဲပင္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အစကတည္းကဆိုခဲ့သလို မိမိတတ္ရိွသိမွတ္ခဲ့သည္မ်ားကို ေဝဖန္ရင္းႏွင့္ ေရွ႕ဆက္သြားဖို႕သာ ေမွ်ာ္လင့္မိသည္။ ထုိ႕အတူ မိမိစာ မိမိကဗ်ာ စသျဖင့္ ကို ေဝဖန္မည့္သူမ်ားရိွခဲ့လွ်င္လည္း အသင္လက္မကမ္းလည္း ကၽြႏု္ပ္ လက္ကမ္းလ်က္ပါ ဟုဆိုခ်င္ပါသည္။

 

 

 

 

ဆား