“  မလြဲစေကာငး္….လြဲစေကာင္း”

 “ဆုံးျဖတ္ခ်က္မွားေသာ သမားနွုင္႔ေသရြာသြားေသာလူနာ”

မန္းေလးေဂဇက္ ဆုိက္ထဲက ဆူးမမရဲ႕ “ဘ၀မွတ္တုိင္”ကို ဖတ္လုိက္မိတဲ႔အခါ ဆရာ၀န္ဆုံးျဖတ္ခ်က္မွားတာေၾကာင္႔

ေရာဂါနာမယ္အတပ္မွား။

ေရာဂါမွားေတာ႔ ေဆးမွား။

မွားမွန္းသိတဲ႔အခါမွာ ေနာက္က်သြားေတာ႔ အသက္ဆုံးရွဳံး။

တစ္ခ်ဳိ႕လဲ  ဒုကၡိတဘ၀ေရာက္လုိ႔ဘ၀ဆုံး၊

တစ္ခ်ုိၾကျပန္ေတာ႔လဲ မလိုအပ္ဘဲ ေ၀ဒနာခံစားလုိက္ရ၊

တစ္ခ်ိဳ႕ၾကျပန္ေတာ႔လဲ လြယ္လြယ္ေလးျပီးရမွာကုိ ခက္ခက္ခဲခဲကုသရ၊

တစ္ခ်ိဳ႔ၾကျပန္ေတာ႔ လဲ ေရာဂါအမွန္သာသိရင္ အသက္မေသနုိင္၊

တစ္ခ်ဳိ႕ၾကျပန္ေတာ႔လဲ ေသသာသြားတယ္ေရာဂါမည္မွန္ကို သိမသြားရ၊

ဆုိတဲ႔ ကိုယ္တုိင္ ေရာ ကိုယ္႔ပါတ္က်င္မွာေရာ ၾကဳံေတြ႔ခဲ႔ရတာေလးေတြကို ျပန္သတိရမိပါတယ္။

 

ႏွစ္အေတာ္ၾကာက ေတာင္ ကာယကံရွင္ေတြမွာ ေမ႔မရတဲ႔ ႏုိင္တဲ႔အေၾကာင္းကစရင္  “ရီရီ”ဆုိတဲ႔အေဖ႔ညီမအပ်ဳိၾကီးကို အရင္ဆုံးေျပးသတိရမိပါတယ္။

သူက အဲဒီေခတ္က သက္သာဆုိင္ ၀န္ထမ္းေပါ႔။

သူအလုပ္လုပ္တဲ႔ရုံးကုိ  စက္ဘီးကိုယ္တုိင္စီးလုိ႔ သြားတတ္ပါတယ္။

တစ္ရက္ သူ႔ကို ကားတစ္စီးက ၀င္ခ်ိတ္သြားတဲ႔အခါ

ညာဘက္ေျခေထာက္ခုိင္းမိသြားေတာ႔ေဆးရုံေပၚေရာက္သြားပါတယ္။

ဓါတ္မွန္ေတြရုိက္ ဘာေတြရုိက္လုပ္ေပမယ္႔ အရုိးက်ဳးိတဲ႔လကၡဏာမေတြ႔ပါဘူး။

ဒါေပမယ္႔ လူနာက ေျခေထာက္ကသိပ္လွဳပ္လုိ႔မရပါဘူး။

ဒါနဲ႔ဘဲဖ်ားနာေဆာင္တစ္ခုမွာတင္လုိက္ပါတယ္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ လူနာက အဖ်ားေသြးရွိတယ္ အစားမစားနုိင္ေတာ႔ လူကလဲ ပိန္လွီလုိ႔လာပါတယ္။

အသားအေရကလဲ ျပာႏွမ္းႏွမး္နဲ႔ တစ္ျဖည္းျဖည္းေျခာက္ေသြ႔လာပါတယ္။

ဆရာ၀န္ေလးေတြလဲ လူနာလာၾကည္႔လုိက္ေသြးစစ္လုိက္ဟုိဟာစစ္ခုိင္းလုိက္ဒီဟာစစ္ခုိင္းလုိက္နဲ႔

တစ္ခုျပီးတစ္ခုစစ္ခုိင္းပါတယ္။

ေနာက္ တစ္ပါတ္ေလာက္ေနေတာ႔ “အရုိးတီဘီ” လုိ႔ အမည္တတ္လုိက္ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဲဒီအေဆာင္က ဆရာ၀န္ၾကီးက ရန္ကုန္ကုိအစည္းအေ၀းသြားေနပါတယ္။

ေနာက္တစ္ပါတ္သာၾကာလာတယ္ ညြန္ၾကားတဲ႔အတုိင္းေဆးေတြ တုိ္က္ေပမယ္႔ လူနာက ထူးျခားမလာပါဘူး။

ထူးျခားတာကေတာ႔ အသားအေရက ပုိျပီး ျပာႏွမး္ႏွမး္ျဖစ္လာသလိုပါဘဲ။

ဒီလုိနဲ႔ေဆးရုံေပၚေရာက္ျပီးသုံးပါတ္ေျမာက္တဲ႕အခ်ိန္အဲဒီဖ်ားနာေဆာင္ရဲ႕ဆရာ၀န္ၾကီးျပန္ေရာက္လာတဲ႕မနက္မွာ

လူနာေတြကို လုိက္ၾကည္႔ရူ႕ပါတယ္။

ဆရာ၀န္ၾကီးကလူနာကုတင္တစ္ခုစီကိုလုိက္ လူနာကုိၾကည္႔ ေဆးမွတ္တမ္းေတြဖတ္ေပါ႔။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အေဒၚကုတင္ကိုေရာက္တဲ႔အခါမွာေတာ႔ လူနာကုိေသခ်ာေသခ်ာၾကည္႔ပါတယ္။

ေနာက္ေမးခြန္းေတြေမးပါတယ္။

ျပီးေတာ႔ ေဆးမွတ္တမ္းကို ျပန္ဖတ္ျပီးတဲပအခါမွာေတာ႔ ေခါငး္ေတြယမ္းလုိက္ သူလူေတြကို

ၾကည္႔လုိက္န႔ဲလုပ္ေနပါတယ္။

ေနာက္မွသိရတာကေတာ႔ သူတုိ႔ဆရာ၀န္မ်ားနားေနခန္းေရာက္ေတာ႔ ဆရာ၀န္ၾကီးကသူ႔လက္ေထာက္ေတြ

ကို ေတာ္ေတာ္ေလးဆူပါသတဲ႔။

ေရာဂါမွားေနလုိပါတဲ႔။

တကယ္ျဖစ္တာကေတာ႔ လမး္မေပၚကို လဲက်တဲ႔အရွိန္နဲ႔ေျခသလုံးရုိးက နည္းနည္ေလးအက္သြားပါသတဲ႔။

အဲဒီအက္သြားတဲ႔ေနရာကေန ခ်ဥ္ဆီရုိးစိမ္႔ထြက္ေနရာကေန အခ်ိန္မီမကုသနုိင္ေတာ႔ ………………………

ေဆးရုံေရာက္လုိ႔ ေလးပါတ္ေျမာက္မွာကြယ္လြန္သြားပါတယ္။

ဒါကေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္က ၾကဳံခဲ႔ရတာေလးပါ။

တစ္ခါမွာေတာ႔ မုိးေတြရြာလိုက္တိတ္လုိက္ျဖစ္ေနတဲ႔တစ္ေန႔မွာ ကြ်န္ေတာ္ဆုိင္ကယ္တစီးနဲ႔လွည္႔ပါတ္သြားေနရင္း ေရစုိေနတဲ႔အကၤ်ီကေျခာက္လုိက္စုိလုိက္နဲ႔တစ္ေနကုန္သြားပါတယ္။

ညပုိင္းေရာက္ျပန္ေတာ႔ မုိးကထပ္ရြာ အရပ္ထဲကေရေျမာင္းပိတ္ေနေတာ႔ ေရကအိမ္၀ုိင္းထဲ၀င္။

အဲဒါနဲ႔ေျမာင္းပိတ္ေနတာကိုလုိက္ဆယ္ပါတယ္။

ျပီးခ်င္ေဇာနဲ႔လုပ္လုိက္တာ အခ်ိန္သုံးနာရီနီးပါးေလာက္မုိးထဲမွာေနသလုိျဖစ္သြားပါတယ္။

ေနာက္ေန႔ေတာ႔ ဖ်ားေတာ႔တာပါဘဲ။

အဲဒါနဲ႔ သမ၀ါယမ ေဆးခန္းကိုသြားပါတယ္။

ဆရာ၀န္မေလးက အဖ်ားတုိင္း နားၾကပ္နဲ႔ေထာက္ျပီးေတာ႔ကိုေပါက္ကုိေမးခြန္းေတြထုတ္ပါေတာ႔တယ္။

ခ်မ္းျပီးတုန္သလား  မတၱရာတုိ႔ ဖားကန္႔တုိ႔သြားဘူးသလားေပါ႔။

ခ်မး္ျပီးတုန္တာလဲမွန္တယ္ မတၱရာလဲေရာက္ဘူးတယ္ေပါ႔။

အဲတာနဲ႔ေဆးေတြေပးလုိက္ပါတယ္။အျဖူလုံးေလးေတြပါ။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ေဆးလဲေသာက္ျပီးေရာ ကမၻာၾကီးခ်ာခ်ာလည္တဲ႔ဇာတ္လမ္းစပါေတာ႔တယ္။

မ်က္ေစ႔မွိတ္ထားလဲမူး ထုိင္ေနလဲမူး လွဲအိပ္ေနလဲမူး ဘယ္လုိမွေနလုိ႔မရ။

အံခ်င္လုိက္တာကလဲ ခဏခဏ ပ်ဳိ႕ပ်ဳိ႔တက္လာပါတယ္။

ဘယ္လုိမွ ေနလုိ႔ မရတာနဲ႕ ေနာက္ေန႔မွာ ေဆးခန္းေျပာင္းျပပါတယ္။

သူေပးတဲ႔ေဆးေတြက ငွက္ဖ်ားေဆးပါတဲ႔။

က်ြန္ေတာ္ျဖစ္တာက နမုိးနီးယား ရလာဒ္ကေတာ႔ ေနမေကာင္းတာေပ်ာက္ျပီးကတဲက ဆံပင္ေတြ အေထြးလုိက္ကြ်တ္တာပါဘဲ။

ေနာက္လြန္ခဲ႔တဲ႔ 2009ကေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ေနာက္တစ္ၾကိမ္ထပ္ခံရပါတယ္။

ပထမ အေအးမိျပီးဖ်ားတာေလးရက္ေလာက္ေတာ႔ အဖ်ားေပ်ာက္သြားျပီးေခ်ာင္းဆုိတာက်န္ေနပါတယ္။

ဒါနဲ႔ေဆးခနး္သြားျပေတာ႔ ပုိးသတ္ေဆးပါတဲ႔ေဆးေတြေပးလုိက္ပါတယ္။

အဲဒီေဆးေသာက္ေတာ႔ ပါးစပ္က ခါးအံေနျပီး ဘာစားစား အရသာမရွိေတာ႔ အစားေကာင္းေကာင္းမစားရပါဘူး။

အဲလုိအစားမစားနုိင္တာ နွစ္ပါတ္ေလာက္ဆုိေတာ႔လူလဲေတာ္ေတာ္ေလးေခ်ာင္က်ျပီးအားနည္းသြားပါတယ္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ေနာက္တစ္ခါထပ္ဖ်ားပါေတာ႔တယ္။

အဲဒါနဲ႔ျပေနက်ေကာင္ေလးေတြရဲ႕ေဆးခန္းသြားေတာ႔ ပိတ္ထားတာနဲ႔ေနာက္ထပ္ေဆးခန္းတစ္ခုသြားပါတယ္။

ေဆးခန္းေရာက္ေတာ႔ နားၾကပ္နဲ႔ေထာက္ဘာျဖစ္တာလဲေမး အဖ်ားတုိငး္ အေၾကာေဆးလားဘာလားမသိေဆးႏွစ္လုံးထုိး နာမယ္ေရးမထားတဲ႔ေဆးေတြအမ်ားၾကီးေပး။

ေလးနာရီျခားတစ္ခါေသာက္ ဆုိျပီးေသာက္လုိက္တာ ေဆးတစ္ခါေသာက္ျပီးရင္ေခြ်းေတြထြက္တာေဘးလူက ၾကည္႔ရင္ေရခ်ဳးိထားသလားေအာက္ေမ႔ရတယ္။

တစ္ခါေဆးေသာက္ျပီး ရင္ အ၀တ္ေလးထည္ေလာက္လဲ ရပါတယ္။

ေနာက္ေဆးႏွစ္ၾကိမ္ေသာက္ျပီးတဲ႔အခါ ဆက္မေသာက္ရဲေတာ႔ပါဘူး။

ေခြ်းထြက္မွာေၾကာက္လုိ႔ပါ။

အဲဒါနဲ႔ေနာက္ေန႔မနက္ေနာက္ထပ္ေဆးခန္းတစ္ခုကိုေျပာင္းျပပါတယ္။

ေဆးေသာက္တာ ေခြ်းအရမ္းထြက္တဲ႔အေၾကာင္း အစားေကာင္းေကာင္းမ၀င္လုိ႔အားနည္းေနတဲ႔အေၾကာင္းေျပာျပေပမမယ္႔

ဆရာ၀န္ကေတာ႔ ျပဳံးျပဳံးၾကီးနဲ႔ၾကည္႔ေနပါတယ္။

သူကလဲေဆးႏွစ္လုံးထုိး ေဆးေတြအမ်ားၾကီးေပးပါတယ္။

အိမ္ေရာက္တဲ႔အခါ ေဆးလဲေသာက္လုိ႔ ခဏလဲေနေရာ အရင္ေန႔ကအတုိင္းေခြ်းေတြထြက္ပါေတာ႔တယ္။

ေနာက္ထပ္ေဆးတစ္ၾကီမ္ေသာက္ျပီးတဲ႔အခါလူကေခ်ြးေတြထြက္လိုက္တာ လူလဲ ႏုးံခ်ိလုိ႔လုံး၀မလွဳပ္နုိင္ေတာ႔ပါဘူး။

အဲဒါမနက္လဲေရာက္ေရာလူက ေလျဖတ္တာမဟုတ္ေပမယ္႔လမး္ေတာင္ေကာင္းေကာင္းမေလ််ာက္နုိ္္င္ေတာ႔ပါဘူး။

ဒါနဲဲ႔ျမဳိ႕ေတာ္ေဆးရုံကုိ ေျပးရပါေတာ႔တယ္။

ဟုိေရာက္ေတာ႔ ဟုိဟာဟာစစ္ နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႔စစ္လုိက္တဲ႔အေျဖက ပုိတက္ဆီယမ္ခန္းတာပါတဲ႔။

ဒါနဲ႔ဒရစ္ေတြခ်ိတ္လုိ႔ပုိက္တန္းလန္းနဲ႔ေနရတာ ငါးရက္ေျမာက္မွာထူထူေထာင္ေထာင္ျဖစ္လာပါတယ္။

မ်က္ႏွာခ်ဳိခ်ဳိနဲ႔ဆရာ၀န္မေလးေတြက ေျပာတာ ၾကားရင္ ရင္နာလွပါတယ္။

“ေလးေလးက အားကစားအရမး္လုိက္စားလုိ႔ေနမွာ ဒါေခြ်းအရမး္ထြက္လုိ႔ အခုလုိျဖစ္တာ

ေနာက္အဲေလာက္ေခြ်းထြက္ေအာင္ မေဆာ႔နဲ႔ေနာ္”ပါတဲ႔။

လူကေတာ႔ေကာင္းသြားပါတယ္ သာမန္ဖ်ားတာေလးကေန ေခြ်းအထြက္လြန္တဲ႔ဘ၀ေရာက္တာ ျမန္မာေငြ ငါးပုံးနီးပါး ပါေတာ္မူသြားပါတယ္။

ေတာ္ေသးတယ္ လူမေသတာလုိ႔သာတြက္မိပါတယ္။

ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ႔သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ညီေလးပါ။

အရက္မေသာက္ ေဆးလိပ္မေသာက္ နဲ႔ 18ႏွစ္သားေလးေပါ႔။

သူက နဂိုရ္ကတည္းကေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာငး္ အစားကလဲေကာင္းေကာင္းစားနုိင္ပါတယ္။

တစ္ခုရွိတာ သူကအစားလဲၾကီးသလို ထမင္းစားရင္ ေဘးနားမွာ မတ္ခြက္ၾကိးနဲ႔ေရအျပည္႔ထား

ထမင္းစားလုိက္ေရေသာက္လုိက္ဆုိေတာ႔ သူထမင္းစားျပီးရင္ တေအ႔ေအ႔နဲ႔သူျမင္ရတာ ပင္ပန္းလွပါတယ္။

တစ္ရက္ေတာ႔ သူေနမေကာင္းဘူး အစားမစားနုိင္ဘူးေျပာတာနဲ႔ သြားေမးေတာ႔

အူလိမ္ေနတာလုိ႔ဆရာ၀န္က ေျပာပါသတဲ႔။

ေကာင္ေလးဘုိက္ကလဲ ေရဖ်ဥး္စြဲသလုိ ပူပူလာတာ ေဖာက္ထုတ္ရင္ေရာ႔ ၊

ေနာက္ေတာ႔လဲ ျပန္ပူလာ။

အဲေတာ႔တစ္ခါျပန္ေဖာက္ နဲ႔သံသရာလည္ေနပါတယ္။

အျပင္နာမည္ၾကီးေဆးခန္းမွာ တက္ျပီး ကုတာလဲမေပ်ာက္ပါဘူး။

ေကာင္ေလးခမ်ာ တပိန္ပိန္တလိန္လိန္နဲ႔ျဖစ္ေနပါတယ္။

အစားမက္လွတဲ႔ ကေလး ဘာမွ မစားနုိင္စားတာနဲ႔အံထြက္ စိတ္ပ်က္စရာ။

ဒါနဲ႔ေနာက္ေဆးခန္းတစ္ခုကိုေျပာင္းျပီး ျပေတာ႔ အသဲေျခာက္တာလုိ႔အေျဖေပးပါတယ္။

လြန္သြားျပီလုိ႔ေျပာပါေသးတယ္။

တိက်သမွ အလြန္ဆုံးခံရင္ေနာက္ေျခာက္လလုိ႔ ေျပာပါေသးတယ္။

ဒါနဲ႔ဘဲအိမ္ျပန္သယ္ ထုံးစံအတုိငး္ ေသမယ္႔အတူတူမထူးဘူးဆုိျပီး

ျမန္မာေဆး ဘုရားေဆး တရားေဆး လူတကာေျပာသမွ် ညႊန္းသမွ်ေနရာအားလုံးကုိလုိက္ျပီး

ေဆးကုသမူ႔ခံလုိက္တာ ေနာက္ထပ္သုံးႏွစ္ေလာက္ေနသြားရပါတယ္။

 

ကြ်န္ေတာ္ အသိရဲ႕အေမကေတာ႔ အသက္60ေလာက္ေရာက္မွ

ေနာက္ဆုံးေမြးတဲ႔ကေလး ခြဲေမြးတုံးက ဘုိက္ထဲမွာ က်န္ခဲ႔တဲ႔ပစၥည္းေလးေၾကာင္႔

ေနာက္အႏွစ္အစိတ္ေလာက္ေနမွ ဘုိက္ျပန္ဖြင္႔ …………………

ေနာက္ေတာ႔ေရာဂါတစ္ခုျပီးတစ္ခုတုိးလာရင္း…….

အသက္ဆုံးပါးတဲ႔လူစာရင္းထဲမွာလဲ ေနာက္တစ္ေယာက္ထပ္တုိးသြားပါတယ္.။

 

တစ္ေယာက္ကေတာ႔ ဆရာ၀န္ပါးစပ္မဆင္ျခင္လုိ႔အေသေစာသြားတယ္ဘဲေျပာခ်င္ပါတယ္။

ေဘာလုံးပြဲအလြန္၀သနာပါတဲ႔ ဦးေလးၾကီး အသက္က 70နားနီးနီး။

ေဘာလုံးပြဲဆုိရင္ မနက္ ဘယ္ႏွစ္နာရီဘဲလာလာ သူၾကိဳက္တဲ႔အသင္းဆုိ ထၾကည္႔ မနက္လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာအာေဘာင္

အာရင္းသန္သန္နဲ႔ေျပာ မေမာနုိင္မပန္းနုိင္ အျမဲတမ္းလန္းဆနး္လုိ႔ပါ။

တစ္ရက္ ေျခေထာက္နည္းနည္းေယာင္တာနဲ႔ေဆးခန္းအသြား…………

ဆရာ၀န္ကလဲပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္းလူနာနဲ႔ေဆြးေနြး

ေက်ာက္ကပ္ကေတာ႔ 90%ပ်က္စီးေနျပိပါတဲ႔။

ေဆးခန္းအသြားကားေပၚကိုလမ္းေလ်ာက္တက္သြားတဲ႔လူ၊

အျပန္မွာလူတြဲလုိ႔ခ်ရ၊

စိတ္ဓါတ္ေတြက်သြားလုိက္တာ ဘာမွလဲေၾကြးလုိ႔မရ။

အိပ္ယာထဲလဲသြားလုိက္တာ လူမမာၾကီးလုံးလုံး။

ဘာေကြ်းလုိ႔မွလဲမစား တစ္ပါတ္ျပည္႔တဲ႔ရက္မွာ ဘ၀တစ္ပါးေျပာင္းသြားပါတယ္။

တကယ္လုိ႔မ်ား သူ႔ကုိေပးမသိဘဲ က်ိတ္ျပီးကုခဲ႔ရင္ အေျဖတစ္မ်ဳိးထြက္သြားနုိင္ပါတယ္။

 

ဆရာ၀န္ဆုိတာလဲ လူသားဘဲမုိ႔ မွားယြင္းနုိင္တာကုိလက္ခံပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မွားၾကတာမွာ

တကယ္ကုိ အတတ္ပညာေပၚမွာ မကြ်မ္းက်င္လုိ႔မွားတာလား?

ေပါ႔ေပါ႔ဆဆ ဆုံးျဖတ္မိလုိက္တဲ႔အတြက္မွားတာလား?

နညး္ပညာ ခ်ဳိ႔ယြင္းမူ႕ေၾကာင္႔မွားတာလား ?ဆုိတာကိုေတာ႔ ျပန္လည္ဆနး္စစ္ၾကည္႔ဘုိ႔လုိအပ္လာပါျပီ။

ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ သူတုိ႔ရဲ႕အမွားသည္ လူ႔အသက္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔အလဲအလွယ္လုပ္ရတာေၾကာင္႔ပါဘဲ။

ဆရာ၀န္မ်ားက ေစတနာေၾကာင္႔ဘဲျဖစ္ျဖစ္

                   ၀တၱရားေၾကာင္႔ဘဲျဖစ္ျဖစ္

                   ေငြေၾကးေၾကာင္႔ဘဲျဖစ္ျဖစ္

                   ဘယ္လုိ႔ေၾကာင္႔ျဖစ္ျဖစ္ ကုသေပးလို႔ အသက္ရွင္သြားၾကတဲ႔လူနာမ်ားအတြက္ကေတာ႔

သူတုိ႔ကုိေက်းဇူးတင္ေပးရမွာလဲအမွန္ပါဘဲ။

ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ႔ ဆရာ၀န္တုိင္းသည္ “ေနာ္မန္ဘက္သြန္း”ဘူးဆုိတာပါဘဲ။

ျဖစ္ေစခ်င္တာတစ္ခုကေတာ႔ လူ႔အသက္ကယ္ရတဲ႔မြန္ျမတ္တဲ႔ လုပ္ငန္းကုိလုပ္ရတဲ႔ေနရာကုိ

၀ါသနာမပါဘဲ ဂုဏ္ျဒပ္တစ္ခုအတြက္ျဖစ္ျဖစ္ မိဘကေစခုိင္းလုိ႔ဘဲျဖစ္ျဖစ္လာေရာက္သင္ၾကားၾကသူေတြအစား

တကယ္႔ကုိ ၀ါသနာပါသူ တစ္ပါးသူရဲ႕အသက္ကုိကယ္တင္ခ်င္စိတ္ရွိသူေတြသာလာေရာက္သင္ၾကားခြင္႔ရမယ္ဆုိရင္

ပုိျပီးေကာင္းမယ္လုိ႔ေတြးမိပါတယ္။

မမွားေသေရွ႕ေန မေသေသာေဆးသမား ဆုိတဲ႔ ေရွးစကားေလးရွိေပမယ္႔

အေသနည္းၾကရင္ျဖင္႔ပုိေကာင္းမယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။

အဲေတာ႔ အေသနည္းဘုိ႔ဆုိတာကေတာ႔ အသက္ကယ္ဘုိ႔အတြက္ေပးအပ္ထားၾကတဲ႔ဆရာသမားမ်ားအေနနဲ႔

တလြဲေတြမဆုံးျဖတ္မိေအာင္ အေသအခ်ာေလးစဥ္းစားၾကမယ္ဆုိရင္

တကယ္ေကာင္းမွာဘဲလုိ႔ေတြးမိပါတယ္။

အလြဲနည္း မေသသင္႔ဘဲေသတာလည္းနည္းပါေစလုိ႔ဆုေတာင္းပါတယ္။

 

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါးေလး

(28-5-2011)