ပာခ်င္ေရးခ်င္ေနသည္မွာေတာ့ၾကာပါၿပီ။ အျခားအလုပ္မ်ားႏွင့္ရွဳပ္၊အပ်င္းႀကီး၊ အဲလိုျဖစ္ေန၍ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဇြတ္ေမာင္းေရးေနရပါသည္။

ယခင္ကမဂၢဇင္းေခတ္၊ ယခုအြန္လိုင္းေခတ္၊ နည္းပညာကေရွ.ေရာက္လာေတာ့ လူတိုင္း စာေရးနိုင္သည္။ လူတိုင္းဘေလာ့ဂါျဖစ္နိုင္သည္။ အဲသည္ေတာ့ဘာျဖစ္သနည္း။ က်င့္၀တ္ေတြ နွဳန္းစံေတြကၿပိဳလဲကုန္သည္။

တေလာက Gmail passward ခိုးယူသူဆိုၿပီး နာမည္ႏွင့္ ေဖ့စ္ဘုတ္အေကာင့္ႏွင့္တကြ ပို.စ္တင္သည္။ ေနာက္မွ မျဖစ္နိုင္ဟု ေတာင္းပန္သည္။ တဖက္သားက အဆဲခံရၿပီးၿပီ။ တခါတေလလည္းေမးထဲမွာ မိန္းကေလးေတြကာမကိုညာယူေနသူဟု နာမည္ႏွင့္ဖံုးႏွင့္လိပ္စာႏွင့္ေဖၚ၀ါ့လုပ္ေပးပါဟုတက္လာတတ္ပါသည္။ ဒါကလည္းတကယ္ေတာ့ မတည့္သူေတြက တိုက္ကြက္ဆင္တာလည္းျဖစ္နိုင္ပါသည္။  ေသခ်ာလွ်င္၊ သက္ေသသကၠာရရိွလွ်င္တိုင္တန္းပါ၊ ယခုလိုလုပ္တာကေတာ့လုပ္သူလဲ ေနာက္ေက်ာဓားနဲ.ထိုးျခင္း ဟုသာမွတ္ရပါသည္။

ဒီစာကိုေ၀လွ်င္ ခ်စ္သူႏွင့္ေတြ.မည္ဟူေသာ အြန္လိုင္းေရႊေပလႊာမ်ားကိုပင္ေ၀ေနၾကသူမ်ားသည္ နာမည္လိပ္စာပါပါလွ်င္အမွန္ဟုယူဆၾကပါလိမ့္မည္။

မွန္ခ်င္လည္းမွန္ပါမည္။ သို.ေသာ္ မွားခဲ့ေသာ္ တဖက္သားအဖို. သိကၡာက်ရပါသည္။ စိတ္ဒဏ္ရာရရပါသည္။ ထိုကာလအတြင္းက ခံစားရမွဳကို ဘယ္သူကခံစားေပးမည္လဲ။အေလ်ာ္ေပး၍ေက်ေကာင္းေသာအရာမဟုတ္ပါ။

လူထုစိန္၀င္းေဆာင္းပါတစ္ပုဒ္၀ယ္စာနယ္ဇင္းက်င့္၀တ္တစ္ခုကိုေလးစားစြာဖတ္ရဘူးပါသည္။ မိန္းကေလး၏ ကာမကို အရယူထားသူ ကို ဂ်ာနယ္တြင္ မုဒိန္းေကာင္ဟုေရးသားျခင္းကို ဆရာကကန္.ကြက္ပါသည္။ ရဲကစြဲခ်က္တင္ထားသည့္တိုင္ တရားရံုးက အျပစ္ရိွမရိွမဆံုးျဖတ္ရေသးခင္ထိုသို.ေရးျခင္းျဖင့္ စာနယ္ဇင္းက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေပးထားၿပီးေနသကဲ့သို. ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။

လူတိုင္းသည္လြတ္လပ္စြာေရးသားပိုင္ခြင့္ရိွရပါမည္။ သို.ေသာ္တစ္ဖက္သားကို တိုက္ခိုက္ျခင္းကေတာ့ ခက္ပါသည္။ တခါတရံ အမွန္တရားဘက္ေတာ္သားျဖစ္ရသည္မွာ ေကာင္းပါသည္။ သို.ေသာ္မွန္မမွန္မေသခ်ာပဲ ဆြမ္းႀကီးေလာင္းခ်င္သည္မွာ ဗမာ့အက်င့္ဟုေျပာရမည္ပဲလားမသိ။

အြန္လိုင္းမွာလည္းက်င့္၀တ္နွင့္ေန၍ရပါသည္။ ႏွုန္းစံမ်ားၿပိဳလဲေနေသာေခတ္၀ယ္ ကိုယ့္ႏွုန္းစံႏွင့္ကိုေနေစခ်င္ပါသည္။