“ကိုေပါက္လမ္းသလားေနသည္（ အပုိင္းသုံး） (ေရႊျပည္ၾကီးသို႔အ၀င္)”

 

ဒါနဲ႔ဘဲ(27-6-2011)ေန႔ညေန7နာရီေလာက္မွာ က်ေနာ္႔အလုပ္ထဲက ကေလးေတြနဲ႔အတူ ကြ်ဲဆည္ကန္ကားၾကီး၀င္းကို

သြားၾကပါတယ္။

ခုံနံပါတ္ရွာ သယ္လာသမ်ွ ျဗဳတ္စဗ်ဥ္းေတာငး္ ပစၥညး္ေတြကုိ ကားေပၚတင္ျပီးတာနဲ႔ကေလးေတြကို

မိန္႔ခြန္းေတြေခြ် ငါးမိနစ္အလုိကားေပၚတက္ဘု႔ိႏွုိးေဆာ္မွ ကားေပၚအေျပးအလြားတက္၊

ကားကလဲအခ်ိန္တိတိက်က် ည8နာရီတိတိမွာထြက္ပါတယ္။

ကားေပၚေရာက္တဲ႔အခါ

(ခရီးတစ္ခုသြားမယ္ဆုိရင္ အိပ္ျပီးလုိက္သြားသြား ဟုိၾကည္႔ဒီၾကည္႔နဲ႔မွတ္မွတ္သားသားဘဲသြားသြား

အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ႔ လုိရာခရီးကိုေရာက္သြားမွာပါဘဲတဲ႔။

ဒါေပမယ္႔ အိပ္သြားသူနဲ႔မွတ္မွတ္သားသားသြားသူ အေရးအေၾကာငး္ဆုိရင္ေတာ႔ သိသိသာသာကြာသြားပါသတဲ႔။

အဲလိုဘဲလူ႔ေလာကၾကီးမွာလဲ ဘ၀ကုိ အိပ္ျပီးျဖတ္သန္းခဲ႔သူနဲ႔သတိတရားနဲ႔သြားသူေရရွည္မွာကြာသြားတတ္ပါသတဲ႔။

အဲေတာ႔ ခရီးသြားရင္ အိပ္မလုိက္နဲ႔ ျမင္ျမင္သမွ်ၾကည္႔သြား။

ဘ၀ကုိျဖတ္သန္းရာမွာလည္း မွတ္မွတ္သားသား နဲ႔ျဖတ္သန္းၾကပါတဲ႔။)

ဆုိတဲ႔စကားေလးမွာ နားထဲမွာၾကားေနပါတယ္။

ဒီစကားစုေလးကေတာ႔

က်ေနာ္လုပ္ငနး္ခြင္ထဲစတင္ေရာက္ခ်ိန္   ငယ္ဆရာတစ္ဦးက သင္ေပးခဲ႔၊

ကိုယ္ကလဲ ဒီအေတြးေလးကို ႏွစ္သက္လုိ႔ သေဘာက်လြန္းေတာ႔လိုက္နာခဲ႔တာတင္မကဘဲ

ကိုယ္နဲ႔သက္ဆုိင္သမွ် သူေတြကုိလည္းျပန္လည္လုိ႔မွ်ေ၀ခဲ႔ပါတယ္။

ကားေလးက အရွိန္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ထြက္စ မ်က္ေစ႔ကလဲ ဟုိေငးဒီေငး ၊

အေတြးေတြကလဲေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ ျဖစ္ေနတုန္း

“ျမစ္ငယ္တံတားမွာတစ္ေယာက္တက္မယ္“

လုိ႔စပယ္ယာေလးေအာ္သံၾကားမွ အေတြးစေတြျပတ္သြားပါတယ္။

 

ျမစ္ငယ္တံတားလြန္ေတာ႔ ကားကေတာ႔ အရွိန္မွန္မွန္ေလးနဲ႔ဆက္ေျပးေနပါတယ္။

အျပင္ကိုၾကည္႔ခ်င္တယ္ဆုိေပမယ္႔လဲ ေဘးက ကာထားတဲ႔မွန္ေတြက အေရာင္ေတြပါေနေတာ႔ျမင္ကြငး္က ၀ုိးတ၀ါး။

ၾကည္႔ရျပန္ေတာ႔လဲ တစ္ခါတစ္ရံေမွာင္မဲမဲ တစ္ခါတစ္ရံမီးေရာငး္ေလး တလက္လက္ သဲသဲကြဲကြဲကေတာ႔ မျမင္ရပါဘူး။

ကိုယ္ထုိင္တဲ႔ခုံနံပါတ္က 29ဆိုိုုျပန္ေတာ႔ ေရွ႕ၾကည္႔ျပန္ေတာ႔လဲ ေ၀းေ၀းမျမင္ရ။

ကားက သာ မွန္မွန္ေလးေမာင္းေနတယ္ဘယ္ကိုေရာက္လုိ႔ေရာက္မန္းလဲမသိနွုိင္ေတာ႔သလုိ

ၾကည္႔ရင္းၾကည္႔ရင္းနဲ႔ဘဲေခါင္းေတြမူးလာ၊

ဘာမွလဲမျမင္ရျပန္ေတာ႔ မ်က္ေစ႔ေလးမွိတ္လုိ႔

ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ဘယ္သူကိုိ အရင္ ေတြ႔ရင္ေကာင္းမယ္ဆုိတာကို ၾကဳိတင္လုိ႔စဥ္းစားေနလုိ္က္ပါေတာ႔။

တကယ္ေျပာရရင္ ရန္ကုန္မွာေတြ႕မယ္ဆုိသူေတြက အျပင္မွာတကယ္ကိုမျမင္ဘူးတဲ႔သူေတြပါ။

ခ်က္တင္ကသာ စကားေျပာရင္း တစ္ခါတစ္ရံဖုန္းေျပာရင္း ေလ ထဲမွာသာရင္းႏွီးေနက်သူေတြပါ။

ဒီအထဲကမွ ကိုယ္နဲ႔အသက္အရြယ္လဲတူတူေလာက္ခ်က္တင္မွာေတြ႔ၾကတဲ႔ အခါ တူိင္း

 “ကိုေပါက္ရန္ကုန္လာမွာကုိ ေမ်ွာ္ေနမယ္ေနာ္”လို႔မၾကာခဏေျပာတတ္သူတစ္ေယာက္ကိုေတာ႔

နညး္နည္းေလးအားထားမိပါတယ္။

ေရာက္တာနဲ႔သူဆီဖုန္းဆက္ျပီးသူနဲ႔တစ္ေနရာမွာခ်ိန္း၊

သူလုိက္ပုိ႔မယ္ဆုိတဲ႔စာေပတုိက္ေတြကုိသြား။

ေန႔လည္စာထမင္းအတူစား ျပီးမွ

ဟုိနားဒီနားသြားခ်င္တဲ႔ေနရာေတြ ဆီ သူ႔ကုိလုိက္ပုိ႔ခုိင္းမယ္ဆုိစိတ္ကူးေတြယဥ္ေနတုနး္

ေဆာင္းေဘာက္ေတြကေန “ႏုိင္ငံေရးဦးတည္ခ်က္(3)ရပ္……………………..”ဆုိျပီးအသံအက်ယ္ၾကီးထြက္လာေတာ႔

အျပင္ထြက္လည္ေနတဲ႔စိတ္ေတြလဲေအာ္တုိမက္တစ္ စီးလာတဲ႔ကားေပၚကို ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။

ထုံးစံအတုိငး္ျမန္မာရုပ္ရွင္ေဖ်ာ္ေျဖေရးအစီအစဥ္စတင္ပါေတာ႔တယ္။

မင္းသားကေတာ႔ ေနတုိးႏွစ္ကိုယ္ခြဲ မင္းသမီးကေတာ႔စုိးျမတ္သူဇာ။

ကားနာမယ္ကေတာ႔မေျပာေတာ႔ပါဘူး။

ၾကည္႔ရတာ အမူအယာေတြက အုိဗာျဖစ္ေနသလုိပါဘဲ။

ေနာက္ျမန္မာရုပ္ရွင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သရုပ္ေဆာင္ေတြက မသိ

အျပင္ကၾကည္႔ေနတဲ႔သူက အားလုံးသိ ေန ျမဳပ္ကြက္ဆုိတာမပါသေလာက္။

ဒါေပမယ္႔အပ်င္းေတာ႔ေျပပါတယ္။

ရုပ္ရွင္ၾကည္႔ေနရင္းက အိပ္ေပ်ာ္သြားလုိက္တာ ေဆာင္းေဘာက္ကေန

ျမန္မာလုိ ဘုိလုိ တရုပ္လုိ အသံေတြၾကားမွလူကလန္႔အႏုိး ထမင္းစားဘုိ႔ခဏနားတယ္ဆုိတာသိလုိက္ရပါတယ္။

ဘယ္ေရာက္ေနျပီလဲလုိ႔ ေဘးကလူကိုေမးေတာ႔ 105မုိင္ဆုိတာကလြဲလုိ႔ ဘယ္ေရာက္ေနတယ္ဆုိတာကိုယ္လဲမသိ။

ပါတ္၀န္းက်င္ၾကည္႔ေတာ႔ ဒီထမင္းဆုိင္ေလးက လြဲလုိ႔ေမွာင္ေမွာင္မဲ ဘာဆုိင္းဘုတ္မလဲမေတြ႔၊

အဲေတာ႔လဲ

ငယ္ငယ္က ဆရာေျပာဘူးတဲ႔ “မွတ္မွတ္သားသားေလး”ဆုိတဲ႔စကားစိတ္ထဲမွာ ျပန္ၾကားမိေတာ႔

ဒီခရီးအတြက္ စိတ္ထဲမွာရီေတာ႔ရီခ်င္မိပါတယ္။

တစ္ဆုိင္ထဲဘဲရိွေနတဲ႔ စားေသာက္ဆုိင္ေလးေရွ႔မွာကားကထုိးရပ္လုိက္ပါတယ္။

 

ကားရပ္တယ္ဆုိတာနဲ႔ ပုိလ်ွံပစၥည္းေတြစြန္႔ပစ္ဘုိ႔အတြက္အေျပးအလြားဆင္း။

လြယ္လြယ္ကူကူပူပူေႏြးေႏြးရႏုိင္မယ္႔ထမင္းေၾကာ္ကို ေၾကာ္ခ်င္တဲ႔အသားနဲ႔ေၾကာ္ဆုိျပီး

တိတိက်က်မွာ အထုပ္ေတြခုံေပၚခ်လုိ႔ အိမ္သာကိုေျပးရပါတယ္။

၀ိတ္ေတြေလ်ွာ႔ျပီးမွ လက္ဖက္ရည္နွစ္ခြက္ကိုထပ္မွာ လာခ်တဲ႔ထမင္းေၾကာ္ကို

မဒမ္ေပါက္နဲ႔တစ္၀က္စီတီးၾကပါတယ္။

သိပ္အေကာငး္ၾကီးမဟုတ္ေပမယ္႔စားလုိ႔ကေတာ႔ မဆုိးပါဘူး။

စားျပီးလုိ႔ေငြရွင္းေတာ႔ လက္ဖက္ရည္က 300 ထမင္းေၾကာ္ကေတာ႔ 1800 ျမဳိ႔ေပၚကဆုိင္ေတြနဲ႔ေစ်းကေတာ႔ သိပ္မကြာ အဆာလဲေျပတယ္ဆုိေတာ႔ မဆုိးဘူးေျပာရမွာပါဘဲ။

ခဏေနေတာ႔ ကားထြက္မယ္ကားေပၚတက္ၾကပါဆုိျပီးေအာ္သံၾကားေတာ႔ ကိုယ္စားခဲ႔တဲ႔ဆုိင္ေလးကုိ ျပန္လွည္႔ၾကည္႔တဲ႔အခါဆုိင္နံမယ္ကုိလွ်ပ္စစ္မီးေရာင္စုံနဲ႔အလွဆင္ထားတဲ႔

ဘုိလုိေရးထားတဲ႔စာေလးကို “ေက်ာ္ၾကားျခင္း ”လုိ႔ ဘာသာျပန္လုိက္ရင္ မမွားဘူးထင္ပါတယ္။

 

ဒါနဲ႔ဘဲကားေပၚျပန္တက္လုိ႔ခရီးဆက္ရပါတယ္။

ကားထြက္ထြက္ျခင္းအိပ္ခ်င္စိတ္မရွိေသးလုိ႔ေလွ်ာက္ၾကည္႔ေတာ႔ ေမွာင္မဲမဲကားမွန္ေတြတပ္ထားတဲ႔ေဘးဘက္ကေတာ႔ ျခဳံပုတ္လုိလုိဘာလုိလုိ အရိပ္မဲမဲကလြဲလုိ႔ ဘာမွမေတြ႔။

ေရွ႔ၾကည္႔ျပန္ေတာ႔လဲ ကားမီးေရာင္အထုိးမွာျမင္ရတဲ႔ ကြန္ကရစ္လမ္းမကလြဲလုိ႔ဘာမွမေတြ႔ရ။

လမ္းကေတာ႔ ကုန္းဆင္းကုန္းတက္လုိ ေနရာလဲပါ။

ေျမျပန္႔လဲပါ။

တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ႔ ကိုယ္႔လုိ႔ဘဲသြားေနတဲ႔ မီးေရာင္စုံထြန္းထားတဲ႔ အိပ္စပရက္ကားေတြကလြဲလုိ႔ ဘာမွမေတြ႔ရ။

ဘာမွ မထူးျခားတာနဲ႔မ်က္ေစ႔ကိုမွိတ္လုိ႔ ထပ္အိပ္ဘုိ႔ၾကဳိးစားရျပန္ပါတယ္။

 

အဲဒီလုိထပ္အိပ္မယ္အလုပ္မွာ ျမင္းသံခြာလုိ အျပာေရာင္ ဂြမး္ထုပ္ထူူထူေလးျမင္မိေတာ႔သူမ်ားေတြဘယ္လုိသုံးၾကသလဲဆုိတာကို

မ်က္ေစ႔ကစားၾကည္႔ေတာ႔ အဲဒါေလးကို လည္ပငး္မွာစြတ္ျပီးအိပ္ေနတာကို ေတြ႔မွ သူမ်ားလုပ္သလုိ လုိက္လုပ္ရပါတယ္။

အဲဒါေလးကို စြပ္ထားေတာ႔  ေနာက္မွီမွာေခါင္းမွီထားရင္မနာေတာ႔ဘဲအေတာ္ေလး

သက္ေတာင္႔သက္သာရွိတာကိုေတြ႔ရပါတယ္။

ခရီးမသြားတာၾကာေတာ႔ ဒါေလာက္ေလးေတာင္မသိေတာ႔ ကိုယ္႔ ေခတ္ေနာက္က်ေနျပီဆုိတာကုိ စိတ္ထဲကလက္ခံမိပါတယ္။

အဲဒါနဲ႔ဘဲၾကိဳးစားအိပ္ေနေပမယ္႔  အပူေတာမနး္ေလးမွာေနခဲ႔တဲ႔သူက အဲကြန္းကအေအးဒဏ္ကုိမခံနုိင္ပါဘူး။

(ေစာင္ပါးေလးတစ္ထည္တစ္ေလေလာက္ယူမလာခဲ႔မိတာကိုေနာင္တရမိပါတယ္။)

က်ေနာ္အျမင္ေျပာရရင္အဲကြန္းဘတ္စ္ကားဆုိေတာ႔အဲကြန္းဖြင္႔ထားတာေတာ႔မွန္ပါတယ္။

တကယ္ျဖစ္သင္႔တာက ခရီးသည္အေနအထား၊ရာသီဥတုအေျပာငး္အလဲေပၚမွာမူတည္လုိ႔ အပူအေအးကို ခ်ိ္န္ျပီးဖြင္႔ေပးသင္႔ပါတယ္။

အခုမွာေတာ႔ ခရီးသည္ေအးေအး မေအးေအး ေစာင္ျခဳံျခဳံ မျခဳံျခဳံ ဘာမွ လွည္႔မၾကည္႔ နဂို္ရ္ဖြင္႔ထားတဲ႔အတုိင္းထားေတာ႔

ၾကာေလ ေအးေလ အိပ္မရေလ နဲ႔စိတ္ေတြေလရပါတယ္။

 

အဲေတာ႔အိပ္ေပ်ာ္သြားလုိက္ အ၀တ္လြတ္ေနတဲ႔ေနရာက ေအးေတာ႔ျပန္လန္႔နုိးလုိက္။

အိပ္လုိက္နုိးလုိက္ နုိးလုိက္အိပ္လုိက္ နဲ႔သံသရာလည္ျပီး ေလးနာရီခြဲေလာက္အေရာက္မွာ ျပန္အိပ္လုိ႔မရေတာ႔ပါဘူး။

စိတ္ထဲမွာေတာ႔ ေတြးေတြးျပီးေပ်ာ္တာလုိလုိ အဆင္မေျပမွာဘဲစိုးတာလုိလုိ နဲ႔ တမ်ဳးိၾကီးခံစားရပါတယ္။

ေပ်ာ္ဆုိႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာမေတြ႔ရတဲ႔ေဆြမ်ဳးိေတြကို ေတြ႔ရမွာ

မိတ္ေဆြမ်ားနဲ႔ၾကဳိတင္လုိ႔စီစဥ္ထားတဲ႔ခရီးေတြကုိ သြားရမွာ

ေလထဲက မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ မၾကဳံစဘူးေတြ႔ရမွာေတြေၾကာင္႔ပါဘဲ။

ပူဆုိမေရာက္တာကလဲ ႏွစ္သုံးဆယ္နီးပါးကိုး…………………

အဲလုိဟုိေတြးဒီေတြးေတြးေနတုနး္ဖုနး္သံျမည္လာပါတယ္။

လာၾကိဳမယ္ဆုိတဲ႔တူမေလးေတြဆီကလာတဲ႔ဖုန္းပါ။

“ဦးဘယ္နားေရာက္ျပီလဲ”လုိ႔ေမးေတာ႔

 “ေရာက္ေတာ႔မယ္ထင္တယ္”လုိ႔ဘဲမေရမရာေျဖလိုက္ရပါတယ္။

ေရေရရာရာေျဖရေအာင္ကလဲ ဘယ္ေရာက္ေနျပီဆုိတာကုိလဲ မသိတာအမွန္။

ဒီေတာ႔အတိအက်ေျဖလုိ႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ႔မလဲေနာ္။

 

ရန္ကုန္အိမ္က  တူမေလးေတြအသံၾကားရေတာ႔သူတုိ႔လာၾကဳိေနျပီဆုိတဲ႔အသိနဲ႔ စိတ္ေတာ႔ နည္းနည္းေအးသြားပါတယ္။

နာရီၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ငါးနာရီမတ္တင္း ၊

(သူတုိ႔ေျပာတာၾကားထားဘူးတာက က်ေနာ္စီးလာတဲ႔ကားရပ္မယ္ဆုိတဲ႔

ေအာင္မဂၤလာကား၀င္းနဲ႔သူတုိ႔အိမ္ အငွားကားနဲ႔လာမယ္ဆုိရင္  မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေတာ႔ ၾကာပါသတဲ႔။)

ေနာက္နာရီ၀က္ေလာက္ေနေတာ႔ ကားၾကီးကြင္းထဲကို ကားကထုိးဆုိက္လုိက္ပါတယ္။

ကားလဲဆုိက္ေရာ ေ၀႔စ္ကုတ္ေလးေတြ ကိုယ္စီ၀တ္ထားတဲ႔အဖြဲ႕က ကားနားကိုလာျပီး ၀ိုင္းအုံလာလုိက္ၾကျပီး

“အထုပ္ပါရင္ေပးလုိက္ အထုပ္ပါရင္ေပးလုိက္” နဲ႔ ေတာငး္လုိက္ၾကတာ

အေၾကာင္းမ်ားမသိရင္ ရြာကလာတဲ႔ ေဆြမ်ဳးိကုိလာၾကဳိေနသလိုပါဘဲ။

ကားေပၚကေနေနာက္ဆုံးမွဆင္းေပမယ္႔ကားေအာက္ေရာက္တာေတာင္ လာၾကဳိတဲ႔တူမအရိပ္အေယာင္ေတာင္မေတြ႔ေတာ႔

ထိတ္ကနဲ႔စိတ္ေတြပူသြားပါတယ္။

ဒါနဲ႔ဘဲအထုပ္ေတြခ် ကားဂိတ္က ခ်ေပးထားတဲ႔ခုံမွာထုိင္ တူမေတြဆီဖုနး္ဆက္ေတာ႔လာေနျပီ ကားၾကီး၀င္းထဲေရာက္ခါနီးျပီ လုိ႔ျပန္ေျဖေတာ႔ စိတ္ေအးသြားျပန္ပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔လဲ ေနာက္ဆယ္႔ငါးမိနစ္ေလာက္ေနတာေတာင္ေရာက္မလာေသးေတာ့

စိတ္ေတြေလျပီးဖုန္းထပ္ဆက္မွအေျဖထြက္လာပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ေရာက္ေနတာက လားရွူိး မန္ေလး ရန္ကုန္သြားတဲ႔  ကားဂိတ္ ကားၾကီး၀င္းရဲအေနာက္ဘက္ျခမး္ ၊

သူတုိ႔က မန္းေလးကားေတြဆုိက္တတ္တဲ႔အေရွ႔ဘက္ျခမး္မွာသြားရွာ။

ေနရာေတြလြဲေတာ႔ မေတြ႔ သူတုိ႔ကလဲ စိတ္ပူ။

မေတြ႔တာနဲ႔ ကိုယ္႔ဘာသာကုိယ္ငွားမ်ားသြားၾကသလားေပါ႔။

ဖုနး္ဆက္တာခ်င္းတူေနေတာ႔ ဖုနး္ကလဲ ေခၚမရ၊

ခဏေနမွအေျပးအလြားေရာက္လာ အထုပ္ေတြဆြဲကားေပၚတင္ၾက

ဒီေတာ႔မွလူလဲ သက္ျပင္းေတြခ်လို႔ စိတ္ေအးသြားပါတယ္။

အဲဒါနဲ႔ဘဲအငွားကားေပၚလုိက္ရင္း တူမေတြနဲ႔စကားေျပာ ရင္းဟုိေငးဒီေငး ေငးရင္းေတာသားတစ္ေယာက္

ျမဳိ႔ိကုိ တကယ္ေရာက္လာခ႔ဲ႔ပါတယ္။

 

အခုသူတုိ႔ေနတဲ႔အရပ္ကေတာ႔ အရင္ကမယ္လမုဘုရားကိုသြားရင္းေရာက္ဘူးတယ္ဆုိေပမယ္႔လဲ

ေရွးကနဲ႔မတူစြာ ေျပာင္းလဲေနတာကိုေတြ႔ရပါတယ္။

ထူးထူးျခားျခားေတြ႔ရတာကေတာ႔ ကုနး္ေက်ာ္တံတားေတြပါဘဲ။

မုိးပ်ံတံတားလုိလုိ ေဆာက္ထားတာလဲေတြ႔ရ။

အေရွဘက္ျခမ္းတစ္ေနရာမွာေတာ႔ ေရႊေရာင္ေတြ၀င္းေနတဲ႔ထုိင္ကုိယ္ေတာ္ၾကီးကုိလွမ္းဖူးလုိက္ရ။

ေဟာ ခဏေနေတာ႔မယ္လမု ဘုရား ေနာက္မွသြားရအုံးမယ္လုိ႔၊

ျမင္သမွ်ကို စိတ္က လုိက္ေတြးေနလုိက္ပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ဘဲ ဟုိေငးဒီေငးနဲ႔တည္းတဲ႔အိမ္ကိုလဲေရာက္ေရာ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မေတြ႔တာၾကာေနတဲ႔

မဒမ္ေပါက္တုိ႔ညီအမေတြေပါက္ေပါက္ေတြေဖာက္ ေဗ်ာက္ေတြေဖာက္ မ်က္ရည္စမ္းစမ္းနဲ႔အလြမ္းေတြသယ္ေနတုန္း

ကိုေပါက္တစ္ေယာက္ေရအျမန္ခ်ဳိးရပါတယ။္

က်ေနာ္တုိ႔မန္းေလးသားေတြက ေႏြေႏြေဆာင္းေဆာင္းမနက္ဆုိေရေလးေလာင္းလုိက္ရမွ သန္႔တယ္ထင္ျပီး

ေနသာထုိင္သာရွိသကိုးဗ်ာ။

ဒါနဲ႔ဘဲမနက္စာ စားဘုိ႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကိုခ်ီတက္ၾကပါတယ္။

သူတုိ႔ေနရာက ကမၻာေအး မီးရထားကုန္းေက်ာ္ေအာက္က ေျမာက္ဥကၠလာပ ဆုိတဲ႔ဆုိင္းဘုတ္နားမွာပါ။

ဒါနဲ႔ဘဲ သိပ္မေ၀းတဲ႔”လမ္း၀မွတ္တုိင္” နားက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကုိလမ္းေလွ်ာက္လုိ႔သြားၾကပါတယ္။

လမး္ေလွ်ာက္သြားရင္း မီးသတ္ဌာနကိုအေက်ာ္ စြယ္ေတာ္ မုဒ္ဦးၾကီးလဲေတြ႔ေရာ က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ေလးေပ်ာ္သြားပါတယ္။

မနက္လမ္းေလ်ွာက္သြားရင္ စြယ္ေတာ္ေစတီေတာ္ကုိ စိတ္တုိင္းက်ဓါတ္ပုံရုိက္လုိ႔ရေတာ႔မွာမုိ႔ပါ။

အဲဒါနဲ႔ဘဲစားၾကေသာက္ၾက စကားေတြေျပာၾကနဲ႔အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ႔အခါ စိတ္ထဲက စီစဥ္ထားတဲ႔အတုိငး္

ရန္ကုန္မွာအားကိုးရမယ္႔ မိတ္ေဆြဆီကိုေရာက္ေၾကာင္းသတင္းပုိ႔လုိ႔ဖုန္းဆက္လုိက္ပါတယ္။

စိတ္ထဲမွာေတာ႔ သူရွိတဲ႔ေနရာကိုေမးျပီးသြားမယ္။

ေနာက္သူ႔ကိုေခၚျပီး 41လမ္း မဟာဗႏၱဳလလမ္းကုိသြား မန္းေလးကပါးလုိက္တဲ႔လက္ေဆာင္ေတြကိုေပးျပီးရင္

သူနဲ႔အတူ ဂ်ာနယ္တုိက္ေတြကုိသြားမယ္ဆုိ စိတ္ကူးေတြယဥ္ထားပါတယ္။

အဲဒါနဲ႔ဖုန္းလဲျပန္ကုိင္ေရာ သူနဲ႔စကားနည္းနည္းပါးပါးေျပာျပီးဖုန္းခ် လုိက္ပါတယ္ ။

ေနာက္ေတာ႔လဲ က်န္တဲ႔မိတ္ေဆြေတြဆီကိုလဲ ဖုန္းေတြဆက္ျပီး ေရာက္ျပီဆုိတဲ႔အေၾကာင္း

ေနာက္မွျပန္ဆက္သြယ္မယ္ဆုိတဲ႔အေၾကာငး္သတင္းေတြေပးရပါတယ္။

ေစာေသးတာနဲ႔ ညီမေတြ နဲ႔ထုိင္စကားေျပာေနလုိက္ပါတယ္။

ခဏေနေတာ႔ဖုန္း၀င္လာလုိ႔ နားေထာင္လုိက္ေတာ႔ ရန္ကုန္မွာ က်ေနာ္အားအထားဆုံးမိတ္ေဆြဆီက ဖုန္းျပန္လာပါတယ္။

သူကေနျပီး “ကိုေပါက္ေျပာလုိက္ပါအုံး”ဆုိလုိ႔ဖုန္းလဲေျပာအျပီးမွာ စိတ္ေတြအေတာ္ေလသြားပါတယ္။

စိတ္ထဲမွာအရင္က ၾကဳိတင္စီစဥ္ထားတာေတြလဲတစ္မ်ဳိးေျပာင္းျပီလုိ႔ခံစားလုိက္ရပါတယ္။

ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ႔ အရင္က စိတ္ထဲမွာ ထင္ထားခဲ႔သလုိ သူ႔ကို အားကိုးလုိ႔မရေတာ႔ဘူး။

ကိုယ္အားကိုယ္ကုိးရေတာ႔မယ္ဆိုတာကို သိလုိက္တဲ႔အတြက္

ရွုပ္ေထြး ဆူညံ စည္ကား မ်ားျပား လွေသာရန္ကုန္ျမဳိ႔ေရႊျပည္ၾကီးထဲကို တစ္ေယာက္ထဲဘဲတုိး၀င္နုိင္ဘုိ႔

အတြက္ ၾကဳိးစားရပါေတာ႔တယ္။

 

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါးေလး

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)

(8-7-2011)