“ကိုေပါက္လမ္းသလားေနသည္- အပုိင္းေလး (ေယာင္လည္လည္တစ္ေယာက္ထဲ)

ကုိယ္႔အားကုိယ္ကုိးျပီးရန္ကုန္ျမဳိ႔ၾကီးထဲကုိ ခ်ီတက္ရေတာ႔မယ္ဆုိတာေသခ်ာသြားျပီဆုိေတာ႔

ပထမဆုံးလုပ္ရတာကေတာ႔ တရား၀င္မေတာ္ရေသးတဲ႔ တူေတာ္ေမာင္ကို စုံစမ္းစပ္စု လုပ္ရပါေတာ႔တယ္။

ဒီကေနဆူးေလသြားရင္ အငွားကားစီးရင္ဘယ္ေလာက္အမ်ားဆုံးေပးရသလဲတုိ႔၊

ဒီနားကေနဘတ္စ္ကားစီးမယ္ဆုိရင္ ဘယ္ကားနံပါတ္ကို စီးရသလဲတုိ႔၊

ဘယ္အရပ္ကအခုေနတာရဲ႕ ဘယ္ဘက္မွာ ရွိသလဲတုိ႔။

ၾကည္႔ျမင္တုိင္က ဘက္ဘက္မွာလဲတုိ႔ ေရႊျပည္သာစက္မူ႔ဇုံဘယ္ကသြားလဲတုိ႔၊္သေဘၤာက်င္းကုိသြားရင္ ဘယ္နားက ကားစီးရင္ ရသလဲတုိ႔ ။

အာရွေတာ္၀င္က ဘယ္နားမွာလဲတုိ႔

ေျမနီကုနး္စီးတီးမတ္ဆုိရင္ ငါတုိ႔အိမ္ကနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ေ၀းလဲတကၠစီငွားရင္ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ

 ဆုိတာေတြကုိ စုံတကာေစ႔ေနေအာင္ ေမးရပါေတာ႔တယ္။

 

က်ေနာ္တကယ္သိတာကေတာ႔ ဆူးေလဘုရားပါဘဲ။

ေက်ာင္းသားဘ၀ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီအလည္သြားရင္း

ေပ်ာ္ခဲ႔ရတဲ႔ လွည္းတန္းနဲ႔ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဧရိယာေတြသိတယ္၊

ဦးခ်စ္ဆုိင္သိတယ္ ဂ်ဒ္ဆင္သိတယ္ သစ္ပုတ္ပင္သိတယ္။

အငး္လ်ားကုိသိတယ္။

စက္မူ႔တကၠသိုလ္ဘက္ ေဆး၀ါးစက္ရုံနား က ေစ်းသက္သာတဲ႔ ထမင္းဆုိင္ေတြကို သိတယ္။                 

ေက်ာငး္ထဲက အေအးဆုိင္ေတြကုိ သိတယ္ စြယ္ေတာ္ပင္ေတြကုိသိတယ္။

RC-2 နားက စဥ္႔ကူးေဆာင္ကုိသိတယ္။

ကင္းတင္းေတြကုိ သိတယ္။

တကယ္ေတာ႔ လဲ ဒါေတြကၾကာခဲ႔ပါျပီ။

 

စ စ ခ်ငး္ အလုပ္နဲ႔ဆက္စပ္ပါတ္သက္ေနသူနဲ႔ခ်ိန္းရပါတယ္။

သူက က်ေနာ္ဘယ္ေန႔အားလဲေမးတဲ႔အခါ သူ႔ကို (30-6-2011)ေန႔ေပးလုိက္ပါတယ္။

သူကအဲဒီေန႔မနက္ 8း00နာရီမွာ က်ေနာ္တည္းတဲ႔အိမ္ကုိလာေခၚမယ္ဆုိျပီးခ်ိန္းပါတယ္။

ေရႊျပည္သာစက္မူ႔ဇုံကို သြားၾကမယ္လုိ႔ေျပာပါတယ္။

စိတ္အထင္ေတာ႔ တစ္ေနကုန္သြားမယ္မွန္းထားပါတယ္။

 

ေနာက္ဒုတိယအလုပ္နဲ႔သူကိုေတာ႔ ေရာက္ေနျပီဆုိတာေျပာေတာ႔ အခုေတာ႔ သူမအားေသးဘူး သူ အားတဲ႔အခ်ိန္ဖုန္းျပန္ဆက္မယ္ဆုိျပီး အေျဖေပးပါတယ္။

အဲဒါနဲ႔လူၾကဳံေပးလုိက္တဲ႔အိမ္ကုိဖုနး္လွမး္ဆက္ေတာ႔ ဒီေန႔လာေပးမွရမယ္။

အဲဒီပစၥည္းက “စ”လုံးကုိျပန္ထည္႔ေပးမွာဆုိတာနဲ႔သူ႔ဆီအရင္သြားဘုိ႔ျပင္ရပါတယ္။

ဘယ္နားလာရမလဲဆုိေတာ႔ 41လမ္း မဟာဗႏၱဳလလမ္း၀န္ၾကီးမ်ားရုံးနားေရာက္ရင္ဖုန္းဆက္လုိက္လုိ႔ျပန္ေျဖပါတယ္။

 

အဲဒါနဲ႔ဆူးေလသြားမယ္ဆုိေတာ႔အိမ္ကတူမေလးကလည္းရုံးသြားမယ္ဆုိတာနဲ႔သူနဲ႔အတူလုိက္မယ္လုပ္ေတာ႔ ထီးယူခုိင္းပါတယ္။

(မဒမ္ေပါက္ကေတာ႔ ခရီးပန္းတာရယ္ သူညီမေတြနဲ႔စကားေျပာခ်င္တာရယ္ဆုိေတာ႔မလုိက္ပါဘူး)

က်ေနာ္မယူဘူးေျပာေတာ႔ မုိးကာေဆာင္သြားဆုိတာနဲ႔မယူခ်င္ဘဲယူလာရပါတယ္။

ေနာက္သူကလွဳိင္ဘက္သြားမယ္ဆုိျပီးက်ေနာ္ကုိ 43အထူးယာဥ္ေပၚတင္ေပးလုိက္ပါတယ္။

ဒီခရီးကုိေတာ႔က်ေနာ္က မေၾကာက္ပါဘူး။

က်ေနာ္သိတဲ႔ဆူးေလကုိ တနး္ေရာက္မွာေသခ်ာေတာ႔ေအးေဆးပါဘဲ။

ဒါနဲ႔ဘဲဘတ္စ္ကားေပၚေရာက္ျပီးမတ္တပ္ရပ္စီး ခဏေလးေနေတာ႔ထုိင္စရာရပါတယ္။

အထူးကားဆုိေတာ႔လဲ ျမဳိ႔ထဲေရာက္တာနဲ႔လူအပုိမတင္ေတာ႔ပါဘူး။

မွတ္တုိင္တစ္ခုေရာက္တာနဲ႔ တစ္ေယာက္ရမယ္ႏွစ္ေယာက္ရမယ္လုိ႔ ေအာ္ျပီးမွလူတင္ပါတယ္။

သန္႔ေတာ႔လဲ တကယ္ကုိသန္႔သန္႔ေလး။

ေျမာက္ဥကၠလာကေနျပီး ဆူးေလထိ 200က်ပ္ကေတာ႔ တန္မွတန္ပါဘဲ။

ဒါနဲ႔ဘဲထိုင္စရာရတယ္ဆုိေတာ႔  ဟုိဘက္ၾကည္႔လိုက္ ဒီဘက္ၾကည္႔လုိက္ ဟုိေငးဒီေငးေပါ႔။

အငွားကားေတြကလဲ ေပါမွေပါ ကုိယ္ပုိင္ကားေတြကလည္း အမ်ားအျပား ဘတ္စကားလုိင္းေပါငး္စုံကလဲ

အျပဳိင္အဆုိင္ လမ္းေပၚမွာဥဒဟုိအေျပးအလႊား ရုးံခ်ိန္မုိ႔လုိ႔လားေတာ႔မသိကားဂိတ္မွာလဲ ကားေစာင္႔ေနတဲ႔သူေတြ

ကလဲအစုလုိက္အပုံလုိက္၊

 (ျဖတ္ေျပာလုိက္ရရင္ဘတ္စကားဂိတ္မွာလူတုိးတာျမင္ေတာ႔ မန္းေလးေဂဇက္ထဲက ဘတ္စကားတုိးစီးရင္းလက္ေဆာ႔တဲ႔

အန္ကယ္ၾကီးမ်ားအေၾကာငး္ေရးထားတဲ႔ ၾကီးတဲ႔သူလဲ မယုံရဘူး ဆုိတဲ႔ ပိုစ္ေလးကုိ သတိရမိပါေသးတယ္)

လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းမွာ ၀ဲယာမွာလည္း  လမး္ေလ်ွာက္သူအျပည္႔ ။

ထမင္းခ်ဳိင္႔ေလးေတြကုိယ္စီ တစ္ေယာက္ထဲေရာ ၊

ပုခုံးေလးဖက္ ခါးေလးဖက္လုိ႔ တြဲရက္ေလွ်ာက္ေနၾကတဲ႔စုံတြဲေတြေရာ ေပါမွေပါ။

ေလာကၾကီးမွာသူတုိ႔နွစ္ေယာက္ထဲရွိေနတဲ႔တုိင္းပါဘဲ။

တကယ္႔ကို တက္တက္ၾကြၾကြၾကီးလွဴပ္ယွားေနတဲ႔ကားေပါင္းစုံ လူေပါင္းစုံ

ေဆးေရာင္စုံေတြခ်ယ္ထားတဲ႔ ေရာင္စုံျမင္ကြင္းက်ယ္ သက္၀င္ ပန္းခ်ီကားၾကီးနဲ႔တူပါတယ္။

ကားေတြကလဲ မီးနီျပီဆုိတာနဲ႔ တိကနဲရပ္ ၊

လူေတြကလဲ မ်ဥ္းက်ားကေနျပီး အေျပးအလႊားျဖတ္။

စိမ္းတဲ႔ဘက္က ကားေတြက ေ၀ါကနဲ ထြက္ညီညာလုိက္တာမွ

အၾကိမ္ၾကိမ္ အေသအခ်ာဇာတ္တုိက္ထားတဲ႔ ယိမ္းအဖြဲ႔ၾကီးကို ၾကည္႔ေနရသလုိပါဘဲ။

(ကိုယ္ကသာအလုပ္မရွိလုိ႔ ဒီလုိအားအားယားယားစဥ္းစားေနတာ

တကယ္အလုပ္လုပ္ေနရသူအဖုိ႔ေတာ႔ အေျပးအလြားေဇာမ်ားနဲ႔စိတ္ေမာေနၾကရွာမယ္ထင္ပါတယ္)

 

မေရာက္တာၾကာေတာ႔ လမ္းေဘး၀ဲယာ ႏွစ္ဖက္စလုံး ကုိယ္မျမင္ဘူးတာေတြခ်ည္းပါဘဲ။

ဘယ္ဘက္ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ကမၻာေအးေစတီေတာ္ ခဏေနေတာ႔ညာဘက္မွာ ဂမုန္းပြင္႔ကုန္တုိက္။

နည္းနညး္ေလးသြားလုိက္ေတာ႔ ျခားရဟတ္အျမင္႔ၾကီးက ေလထဲမွာထီးထီးၾကီး။

ေဟာ ခုံတန္းလ်ားေလးေတြနဲ႔ အငး္ယားကန္ေဘာင္ကိုျမင္လုိက္ရ

 ခဏေနေတာ႔ အေဆာက္အဦးအျမင္႔ၾကီးက“ဆီဒုိးနား”။

ေဟာ ေကြ႔၀ိုက္သြားေနရင္းက သိဂၤုတၱရကုန္းေျမက  ဆင္ျဖဴေတာ္အရုပ္ေတြနဲ႔ျမင္ရတဲ႔အခါ

နိဗၺာန္ကုန္ေရာင္းတယ္ဆုိတဲ႔ မျမင္ဘူး တဲ႔ မိတ္ေဆြေလးကုိ ေျပးသတိရလုိက္ပါေသးတယ္။

ဟုိေငးဒီေငးနဲ႔မျမင္ဘူးတာေတြေငးေနရင္းအေတာ္ေလးၾကာေတာ႔ ကုန္းေက်ာ္တစ္ခုေပၚလဲတက္ေရာ

ေဘးမွာက သမၼတရုပ္ရွင္ရုံ ဟုိးအေ၀းမွာေတာ႔ ကုန္းေက်ာ္တံတားကိုေနာက္ခံထားလုိ႔

ကိုယ္သိပ္ကို သိတဲ႔ရငး္ႏွီးခဲ႔တဲ႔  ဆူးေလဘုရားကုိ ဘြားကနဲျမင္လုိက္ရေတာ႔ စိတ္ေတြက အတိတ္ဆီကို

ခဏျပန္ေျပးသြားပါေတာ႔တယ္။

1978 က်ေနာ္သင္တနး္တစ္ခုတက္ဘုိ႔ရန္ကုန္ေရာက္တဲ႔အခ်ိန္။

ညေနေလးနာရီကမၻာေအးဘုရားက စုရပ္ကို အေရာက္သြားရမွာ။

အဲဒီတုန္းက နာမယ္ၾကီးေနတဲ႔ရုပ္ရွင္က 7 nights in  Janpan

ကားကုိ အရမး္ၾကည္႔ခ်င္ေနတာေၾကာင္႔လူကရန္ကုန္ကုိေရာက္မလာေသးဘူး

12နာရီပြဲလက္မွတ္ၾကဳိ ျဖတ္ထားခုိင္းတာ။

ရထားကဆင္းတာနဲ႔ပစၥည္းေတြထား ရုပ္ရွင္အရင္သြားၾကည္႔ အဲဒီတုန္းကေတာ႔  အရသာရွိလုိက္တာမေျပာပါနဲ႔ေတာ႔။

ဟုိအရင္ကလဲ ရန္ကုန္ကုိအလည္လာတဲ႔အခါ  မသြားတတ္မလာတတ္။

ဘယ္သြားသြားဆူးေလကို အရင္ေရာက္ေအာင္လာျပီးမွသြားတတ္တာရယ္။

ဆူးေလဘုရားေျမာက္ဘက္ျခမ္း  သံတုိင္ေတြၾကားက ငွက္ေပ်ာသီးေၾကာ္ကုိလာတုိင္း၀ယ္စားျဖစ္တာေတြကို

ျပန္ေတြးေနတုန္း”ဆူးေလးဆင္းမယ္႔သူေတြ အသင္႔ျပင္ထားပါ”ဆုိတဲ႔အသံလဲၾကားေရာ

ေတြးလက္စေတြခဏရပ္လုိ႔ ကားေပၚက အျမန္ဆင္းနုိင္ဘုိ႔အသင္႔ျပင္လုိက္ရပါတယ္။

 

ေနာက္ေတာ႔ မဖူးရတာၾကာတဲ႔ ဆူးေလေစတီေတာ္ကုိ ေမာ္ဖူးရင္းလွ်ပ္တစ္ျပက္မဟုတ္ဘဲ ဖ်တ္ကနဲ႔လက္ေဆာ႔လုိက္ပါေသးတယ္။

အရင္က တစ္ဆူတည္းထီးထီးၾကီးရွိေနတာကေန အခုေတာ႔ အျပာေရာင္ေဆာက္လက္စတုိက္ၾကီးကေဘးမွာရပ္လုိ႔

ဘယ္သူပုိျမင္႔သလဲလုိ႔ယွဥ္ေနသလုိပါဘဲ။

ေနာက္ေတာ႔ လမး္တစ္ဘက္ကုိ ကူး 41လမး္ကမိတ္ေဆြကုိ လာေနျပီဆုိတဲ႔အေၾကာင္းဖုန္းဆက္

ခက္သြက္သြက္ေလးေလွ်ာက္လုိက္ေတာ႔ ပူအုိက္တဲ႔ရန္ကုန္မနက္ခင္းေၾကာင္႔ ေခြ်းေတြျဖဳိင္ျဖဳိင္က်လာပါေတာ႔တယ္။

ေငးရငး္ေမာရင္း ေလွ်ာက္လာလုိက္တာ 41လမး္ကုိေတာင္ ေက်ာ္သြားပါတယ္။

ေနာက္မွ မိတ္ေဆြကို ထပ္ဖုနး္ဆက္ေတာ႔ သူက မဟာဗႏၱဳလ လမး္ေပၚက ေရႊခရားၾကီးဆိုတဲ႔လက္ဖက္ရည္ဆုိင္နားမွာရပ္ေစာင္႔ေနပါတယ္။

ေနာက္41လမ္းဘက္ျပန္ေလွ်ာက္လာျပီး  သူေသာက္ေနက်လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္၊

မစားရတာၾကာျပီျဖစ္တဲ႔ရန္ကုန္မုန္႔ဟငး္ငါးပ်စ္ပ်စ္ေလးကိုမွာစား၊

မန္းေလးကေနဒီမွာလာအလုပ္လုပ္ေနတဲ႔ မိ္တ္ေဆြႏွစ္ေယာက္ကုိလွမ္းေခၚ၊

ေရာက္လာေတာ႔ေရွးေဟာင္းေနွာင္းျဖစ္ေတြေျပာနဲ႔စာေပအေၾကာင္းေတြေျပာ ဂီတအေၾကာင္းေတြေျပာနဲ႔ အေတာ္ေလးၾကာမွလမး္ခြဲလုိက္ၾကပါတယ္။

သူတုိ႔နဲ႔လဲလမ္းခြဲျပီးေရာ

မနက္က အလုပ္ကိစၥနဲ႔ခ်ိန္းထားတဲ႔သူကို လွမး္ဆက္ေတာ႔ သူက လွဴိင္သာယာေရာက္ေနတယ္

ညေနေလးနာရီေလာက္ မွာဖုနး္ျပန္ဆက္မယ္ ဆုိတာနဲ႔ ဘယ္သြားရင္ေကာင္းမလဲလုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း စဥး္စားလုိက္ေတာ႔  မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကုိ  ေျပးသတိရမိတာနဲ႔သူ႔ဆီကိုဖုနး္ဆက္

ေတာ႔ သူနဲ႔တနး္ေတြ႔ပါတယ္။

သူကလဲ၀မ္းသာအားရနဲ႔ လာမယ္ဆုိအခုလာခဲ႔ ေစာင္႔ေနမယ္လုိ႔ေျပာေတာ႔ ။

လာခ်င္တယ္ ဘယ္လုိလာရမလဲလုိ႔ျပန္ေမးရျပန္ပါတယ္။

အဲေတာ႔သူက ပနး္ဆုိးတန္းဘက္သြား ဘယ္ကားနံပါတ္စီး

ဘယ္မွာဆင္းလုိ႔အေသးစိတ္ေျပာေပမယ္႔မနး္ေလးကလာတဲ႔ေတာသားဘယ္ ေပါက္ ပါမလဲ။

အဲဒါနဲ႔ဘဲ အလြယ္ဆုံးနည္းနဲ႔ တကၠစီတစ္စီးကို ခပ္တည္တည္နဲ႔လက္ျပတားလိုက္ပါတယ္။

ကားတစ္စင္းလာရပ္ေတာ႔ မိတ္ေဆြေလးေျပာတဲ႔အတုိင္း သြားမယ္႔ေနရာေျပာလုိက္တဲ႔အခါ ကားသမားက လက္ညဳိးနွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ျပပါတယ္။

“သြားေနက် 1500”လုိ႔ က်ေနာ္ကဆုိေတာ႔ သူက ဘယ္နားရပ္မွာလဲ ဘယ္အထိ၀င္မွာလဲ လုိ႔ထပ္ေမးေတာ႔

လူလည္ေယာင္ေဆာင္တဲ႔ေတာသား မေျပာတတ္ေတာ႔ ပါဘူး။

ဒါေပမယ္႔ ခပ္ျပတ္ျပတ္ေလသံနဲ႔ “1500ရရင္စီးမယ္ မရရင္ဘတ္စကားနဲ႔ဘဲသြားမယ္ ျမန္ခ်င္လုိ႔တကၠစီငွားတာ”

လုိ႔ေျပာလုိက္ေတာ႔ ကားသမားကခပ္ျပဳံးျပဳံးေလးနဲ႔ “တက္ တက္”ဆုိျပီးေျပာပါတယ္။

ကားေပၚေရာက္မွ ေစာေစာက မိတ္ေဆြေလးညႊန္လုိက္တဲ႔အတုိင္းဘယ္နွားေရာက္ရင္ဘယ္ဘက္ကိုခ်ဳးိလိုိက္ျပီးရင္

ဟုိဘက္ကုိေကြ႔ျပီး ဘယ္နားေရာက္ရင္ရပ္ေပးဆုိျပီးခပ္တည္တည္နဲ႔တစ္ဆက္ထဲေျပာလုိက္ပါတယ္။

ေျပာသာ ေျပာတာ အလြတ္က်က္ထားသလုိေျပာေတာ႔ ကိုယ္႔စကားကုိယ္ျပန္ၾကားရတာကိုက ခပ္ေထာင္႔ေထာင္႔။

ကားသမားကေတာ႔ ဘာမွျပန္မေျပာေပမယ္႔ မ်က္ႏွာေပးခပ္ျပဳံးျပဳံးနဲ႔ေနေတာ႔ သိပ္ေတာ႔စိတ္မလုံခ်င္ပါဘူး။

ဒါနဲ႔ပဲမိတ္ေဆြေလးအိမ္ေရာက္တာ႔ သူကအျပင္ခဏထြက္သြားပါသတဲ႔။

ဒါေပမယ္႔အိမ္ကုိမွာထားေတာ႔သူ႕ဆိုိင္က ကေလးမေလးေတြက ထုိင္ပါအုံးရွင္ ဆုိျပီးေရေအးေအးေလးတစ္ခြက္လာအခ်

ေသာက္လုိက္ရတာ ရင္ထဲမွာေအးလုိ႔အေမာေျပသြားပါတယ္.။

(ျမန္မာေတြရဲ႕ယဥ္ေက်းမူ႔ထဲမွာ အိမ္လာတဲ႔ဧည္႔သည္ကို ေရေအးေအးေလးနဲ႔ဧည္႔ခံတဲ႔အက်င္႔ေလးကေတာ႔

တကယ္ကို ခင္မင္နွစ္လုိဘြယ္ေကာင္းလွပါတယ္)

ခဏေနေတာ႔ မိတ္ေဆြေလးျပန္ေရာက္လာပါတယ္။

လူခ်င္းကေတာ႔ အခုမွဆုံဘူးၾကေပမယ္႔ ခ်က္တင္မွာ ဖုန္းထဲမွာစကားေျပာေနၾကဆုိေတာ႔ စိတ္ခ်င္းကေတာ႔ရင္းႏွီးေနသလုိပါဘဲ။

ဘယ္ခ်ိန္ကေရာက္လဲ ဘာလဲနဲ႔ ပဋိသာရစကားေတြေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။

 

 

ကိုေပါက္ေရာက္ေနတယ္ဆုိေတာ႔ ေနာက္အသိတစ္ေယာက္ကလဲ

ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ခဏေလးေစာင္႔ သူနာရီ၀က္ေလာက္အခ်ိန္ရတယ္လာခဲ႔မယ္လုိ႔ ေျပာလာပါတယ္။

သူ႔ကိုေစာင္႔ေနရင္း လုပ္ငန္းအေၾကာငး္ေတြကုိေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။

 

ခဏေနေတာ႔ ကားတစ္စင္းဆုိက္လာျပီး ျပဳံးျပဳံးနဲ႔ဆင္းလာတဲ႔ က်ေနာ္႔ရဲ႕အခုမွျမင္ဘူးတဲ႔ေလထဲက ဒုတိယမိတ္ေဆြေရာက္လာပါတယ္.။

သူေရာက္လာေတာ႔ ႔ ေကာ္ဖီဆုိင္ကုိသြားမယ္ဆုိျပီးသူုံးေယာက္သားထြက္လာပါတယ္။

 

အဲဒီေနရာနဲ႔ မနီးမေ၀းက

သပ္သပ္ရပ္ရပ္ နဲ႔ေအးေအးေဆးေဆးရွိလွတဲ႔ေကာ္ဖီဆုိင္ေလးကုိေရာက္သြားပါတယ္။

ေရာက္တာနဲ႔  က်ေနာ္ကိုဘာေသာက္မလဲေမး

သူကဧည္႔၀တ္ျပဳမယ္ဆုိျပီး ပုိက္ဆံေတြဇြတ္ေပးပါတယ္။

အငယ္ဆုံးေလးက အၾကီးႏွစ္ေယာက္ကုိ “ဂါ”တယ္ဘဲ သေဘာထားရင္း သူတုိ္က္တဲ႔ေကာ္ဖီေအးကုိ

အားရပါးရေသာက္ရင္း ရြာထဲကအေၾကာင္းေတြ ကိုယ္ေရးခဲ႔တဲ႔စာေတြ ကုိယ္ေပးခဲ႔တဲ႔ေကာ္မင္းေတြ

အေၾကာင္းေပါက္ေပါက္ေဖာက္သလုိေျပာရင္း သုံးေယာက္သား ရီလုိက္ေမာလုိက္နဲ႔အေတာ္ေလးေျပာျဖစ္ခဲ႔ၾကပါတယ္။

ေျပာေကာငး္ေနတုနး္ ဖုနး္၀င္လာေတာ႔ နာရီ၀က္ျပည္႔ျပီျပန္ၾကစုိ႔ဆုိျပီး

သုံးေယာက္သားစကားလက္စမသတ္နုိင္တာကုိဇြတ္ျဖတ္လုိ႔ျပန္ဘုိ႔ျပင္ၾကရပါတယ္။

 

အျပန္လမ္းခ်င္း တူတဲ႔ ႔နွစ္ေယာက္က တကၠစီငွား လွည္းတန္းနားေရာက္ေတာ႔ တစ္ေယာက္ကဆင္း

ေျမာက္ဥကၠလာပကုိ အၾကီးဆုံးျဖစ္တဲ႔ကိုေပါက္တစ္ေယာက္ထဲျပန္ခဲ႔ပါေတာ႔တယ္။

ရီစရာေျပာရမယ္ဆုိရင္ ကားငွားေတာ႔ ကားဆရာကုိေမးေတာ႔သုံးေထာင္ေတာင္းပါတယ္။

က်ေနာ္က 2500ရရင္လုိက္မယ္ မရရင္မလုိက္ဘူး လုိ႔ေျပာေတာ႔ ကားဆရာက တံခါးဖြင္႔ေပးပါတယ္။

တံခါးဖြင္႔ေပးတယ္ဆုိတာကလဲ ရိုေသလုိ႔မဟုတ္ပါ။

သူတုိ႔အငွားလုိက္တဲ႔ကားေတြက စုတ္ေနေတာ႔ အျပင္ဘက္က ဖြင္႔မရလု႔ိပါ။

လမ္းကားေပၚေရာက္ေတာ႔ “ကုိေပါက္က ရန္ကုန္မေရာက္တာၾကာျပီသာေျပာတယ္ ကားေတာ႔ေစ်းဆစ္တတ္သားဘဲ”

လုိ႔အထင္တၾကီးနဲဲ႔ေျပာေတာ႔ ကုိယ္႔အေၾကာင္းကုိယ္သာသိသမုိ႔ ခပ္ျပဳံးျပဳံးေလးဘဲေနလုိက္ပါတယ္.။

က်ေနာ္ဆရာမေတာ္ရေသးတဲ႔ တူေလးက” ဦး ကားငွားစီးရင္ သူတုိ႔ေတာင္းတုိင္းမေပးနဲ႔ ငါးရာေလာက္ေတာ႔ဆစ္လုိက္

တစ္ေထာင္လဲသြားမဆစ္နဲ႔လုိက္မွာမဟုတ္ဘူး။

က်ေနာ္တုိ႔အိမ္ကို ဘယ္နားကစီးစီး သုံးေထာင္ဆုိတာအလြန္ဆုံးဘဲလုိ႔”

ပူပူေႏြးေႏြးသင္တန္းပုိ႔ခ် ခ်က္ေတြကို လက္ေတြ႔အသုံးခ်လုိက္တာပါ။

 

ဒါနဲ႔အိ္မ္ျပန္ေရာက္တာ႔ ညီမနဲ႔တူမေတြက ဘယ္ေရာက္ခဲ႔လဲလုိ႔ ၀ိုငး္ေမးေတာ႔ ေရာက္ခဲ႔တဲ႔ေနရာေတြ

ကုိျပန္ေျပာျပေတာ႔  တူမေတြက” စုံမွစုံ” လို႔ေထာပနာျပဳပါတယ္။

ဒါနဲ႔ဘဲ ေန႔လည္စာ ထမင္းစား ခဏနား ျပီးစကားေတြ ေျပာေနၾကတုနး္ မနက္က လွဳိင္သာယာေရာက္ေနတယ္ဆုိတဲ႔

မိတ္ေဆြက သူ ေနာက္နာရီ၀က္ေလာက္ေနရင္လာေခၚမယ္ဆုိျပီး က်ေနာ္အခုတည္းေနတဲ႔လိပ္စာကို

ေမးပါေတာ႔ အိမ္က ကေလးေတြကို ဖုနး္ထုိးေပးျပီး ဘဲေျပာခုိင္းလုိက္ပါတယ္။

ကုိယ္ညႊန္းမွ တလြဲေတြျဖစ္ကုန္မွာစုိးလုိ႔ပါ။

ခဏေနေတာ႔ ကားအျဖဳေလးတစ္စီးထုိးဆုိက္ျပီး “ဘယ္သြားခ်င္လဲလုိ႔ “သူကေမးပါတယ္။

ဘယ္ေနရာမွာ ဘာရွိမွန္းမသိတဲ႔ကြ်န္ေတာ္က လက္ဖက္ရည္ဘဲေသာက္ခ်င္တယ္ေျပာတာနဲ႔

ကားကုိ ျပန္ေကြ႔ ျပီး ေတာင္ဘက္ကုိ သြားၾကပါတယ္။

သြားေနရင္းကမီးပြိဳင္႔ေလးတစ္ခုအမိမွာ ကေလး ခ်ီလုိ႔ပုိက္ဆံလုိက္ေတာင္းေနတဲ႔သူကိုေတြ႔ေတာ႔

လက္ေဆာ႔လုိက္မိပါေသးတယ္။

သူနဲ႔လက္ဖက္ရည္ဆုိ္င္မွာအလုပ္ကိစၥေတြေရာ လူမူ႔ေရးေတြပါ စုံေနေအာင္ေျပာၾကပါတယ္။

သူက ေရာက္တုနး္ေရာက္ခိုက္ ထမင္းေၾကြးခ်င္တယ္ေျပာတာနဲ႔ (1-7-2011)ေန႔ညေနကိုခ်ိန္းလုိက္ပါတယ္။

စကားေကာငး္ေနတုံး အစက ၾကည္လင္ေနတဲ႔ ေကာင္းကင္ၾကီး ကခ်က္ျခင္းအုံ႕မူိင္း မုိးေတြ၀ုနး္၀ုနး္ဒုိငး္ဒိုိငး္နဲ႔

ရြာခ်ပါေတာ႔ တယ္။

မုိးတိတ္ေတာ႔မွ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကေနအိမ္ျပန္ ၊

ေရတစ္ခါထပ္ခ်ဳိး ညေနေျခာက္နာရီေလာက္မွာ အိမ္ကလူေတြနဲ႔ထမငး္အတူစား၊

7နာရီေလာက္ေရာက္ေတာ႔ တံတားရဲ႕အေနာက္ဖက္မွာရွိတဲ႔ အင္တာနက္ဆုိင္ေလးကို ထီးဆြဲျပီး

လမ္းေလွ်ာက္လုိ႔ ထြက္လာခဲ႔ပါတယ္။

မဒမ္ေပါက္က ေတာ႔ သူ႔ညီမေတြ တူမေတြနဲ႔က်န္ခဲ႔သေပါ႔။

အင္တာနက္ဆုိ္င္ေရာက္ေတာ႔ စိတ္ေတြေလရပါတယ္။

ေကာ္နက္ရွင္ မေကာင္းလုိ႔ပါ။

မႏၱေလးမွာ ေကာ္နက္ရွင္ညံ႔လွျပီမွတ္တယ္ ရန္ကုန္က ပုိဆုိးေနပါတယ္။

ဓါတ္ပုံတစ္ပုံတင္ဘုိ႔မေျပာနဲ႔ၾကည္႔ခ်င္လုိ႔ဖြင္႔ရင္ေတာင္မွေတာ္ေတာ္နဲ႔မတက္ေတာ႔

ရန္ကုန္က အင္တာနက္သုံးတဲ႔မိတ္ေဆြမ်ားကုိ ပုိျပီး ကုိယ္ခ်င္းစာမိပါတယ္။

မနး္ေလးမွာဆုိရင္ အလုပ္ျပီးတဲ႔အခ်ိန္ ည9း30ခြဲေလာက္မွအင္တာနက္ဆုိင္သြားရပါတယ္။

အဲဒီအခိ်န္ဆုိရင္ တစ္ခ်ဳိ႔ေသာမိတ္ေဆြမ်ား အိပ္လုိ႔တစ္ေရးေတာင္နုိုးေလာက္ပါျပီ။

ဒီေတာ႔လဲက်ေနာ္လုိ႔ညမွထုိင္တတ္သူမိတ္ေဆြမ်ားနဲ႔သာစကားေျပာရပါေတာ႔တယ္။

အခုရက္ကေတာ႔လာတာေစာေတာ႔ မိတ္ေဆြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ေတြ႔ရတာရယ္

က်ေနာ္ရန္ကုန္ကုိေရာက္ေနတယ္ဆုိတာကို သိေတာ႔ နုတ္ဆက္ၾကတဲ႔မိတ္ေဆြမ်ားနဲ႔

စာရုိက္ရတာ တကယ္ကုိလက္မလည္နုိင္ေအာင္ပါဘဲ။

 

ကိုးနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာေတာ႔ “ကတြတ္ကတြတ္  ေတာ္ေတာ္”

ဆိုျပီး က်ေနာ္႔ဖုန္းေလးက အသံျမည္လာတာနဲ႔နားေထာင္လုိက္ေတာ႔ မဒမ္ေပါက္က

ဧည္႔သည္ေတြေရာက္ေနလုိ႔ အိမ္အေရာက္ျပန္ခုိင္းတာနဲ႔အင္တာနက္ဆုိင္က ခြာခဲ႔ရပါေတာ႔တယ္။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)

 

 

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါးေလး