“ကိုေပါက္လမ္းသလားေနသည္- အပုိင္းငါး(ေဆြမ်ဳိးေတြဆုံတဲ႔ ရန္ကုန္ကမဂၤလာပြဲကေလး)

 

(29-6-2011) မဂၤလာေဆာင္က်င္းပမယ္႔ရက္မွာ မနက္ေလးနာရီေလာက္ကတည္းက တအိမ္လုံးလွဳပ္လွဳပ္ရြရြ။

ဒီေတာ႔အိပ္ေရးမ၀ေပမယ္႔လဲ အိမ္ယာကထရပါေတာ႔တယ္။

5နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာေတာ႔ အလွျပင္မယ္႔သူေတြထက္အရင္ ေရအျမန္ခ်ိဳး ရပါတယ္။

မဂၤလာေဆာင္ကို ဘယ္အခ်ိန္သြားမလဲဆုိတာေမးေတာ႔ ကိုးနာရီအိမ္ကထြက္မယ္ေျပာပါတယ္။

ဒါနဲ႔ဘဲ မဒမ္ေပါက္ကုိ 8း30ခြဲအေရာက္ျပန္လာမယ္ေျပာျပီး ကင္မရာကိုင္လုိ႔လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ႔ပါတယ္။

ညက အေတာ္သဲသဲမဲမဲရြာတဲ႔မုိးေၾကာင္႔ မနက္မုိးလြတ္ပါ႔မလားလုိ႔စိတ္ေတြပူခဲ႔ရေပမယ္႔

မနက္ခင္းရဲ႕ေကာငး္ကင္ၾကီးကေတာ႔ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ဆုိေတာ႔ အေတာ္ေလးကို အေျပာငး္အလဲျမန္တဲ႔

ရန္ကုန္မုိးလုိ႔ဘဲ သတ္မွတ္လုိက္ပါတယ္။

ဒါနဲ႔ဘဲ ကုန္းတံတားေအာက္ကေနျဖတ္ သံလမး္ေလးကို ေက်ာ္ မနက္ေစာေစာ ဆုိင္ဖြင္႔ဘုိ႔ျပင္ေနၾက တဲ႔မီးခုိးတစ္အူအူနဲ႔ ထမင္းေၾကာ္ဆုိင္ေလးေတြ၊အေၾကာ္ဆုိင္ေလးေတြ ၊လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလးေတြကုိ ေငးရငး္

မီးသတ္ဌာနခ်ဳပ္နံေဘးကျဖတ္လုိ႔ ၾကီးမားခန္႔ထည္တဲ႔ စြယ္ေတာ္ မုဒ္ဦးၾကီးေအာက္ကေနလမ္းေလွ်ာက္လုိ႔လာခဲ႔ပါတယ္။

 

ဟုိ………….ခပ္ေ၀းေ၀းမွာေတာ႔ ေရႊေရာင္အဆင္းနဲ႔တင္႔တယ္ မနက္ခင္းမွာ သပၸါယ္ ေတာ္မူလွတဲ႔စြယ္ေတာ္ေစတီကုိ ဖူးေမွ်ာ္ရပါတယ္။

ေတာင္ဘက္မုဒ္ဦးကေနစြယ္ေတာ္ကုိသြားရာလမ္းရဲ႕ညာဘက္ျခမး္မွာစြယ္ေတာ္ပင္ေတြကို တန္းစီလုိ႔စိုက္ထားတာကေတာ႔

အျမင္ေအးလွပါတယ္။

ႏွစ္လႊာေပါငး္မွာ တစ္ရြက္လုိ႔ ကဗ်ာဆန္ဆန္တင္စားခံရတဲ႔ စြယ္ေတာ္ရြက္ စိမး္ျမျမေလးေတြ အၾကားထဲမွာ ၾကိဳးၾကားပြင္႔ေနတဲ႔ အျဖဴေရာင္စြယ္ေတာ္အပြင္႔ေလးေတြ၊

ပြင္႔ဘုိ႔အားယူဆဲ စြယ္ေတာ္အငုံေလးေတြ ၊

အပင္ေတြၾကားထဲမွာ မျမင္ရတဲ႔ ငွက္ကေလးေတြရဲ႕သာယာလွတဲ႔နံနက္ခင္းဂီတ၊

ျမင္ၾကားသမွ်က စိတ္ၾကည္လင္လန္းဆနး္ေအာင္ဖန္တီးေပးေနသလုိပါဘဲ။

 

ဆယ္ငါးမိနစ္ေလာက္ေလွ်ာက္လုိက္ေတာ႔ စြယ္ေတာ္ပုရ၀ုဏ္ထဲကုိအေရာက္မွာ

အနီးအနားမွာရွိတဲ႔ ေတာပန္းေတာင္ပန္းေလးေတြကို စည္းေနွာင္လုိ႔ ုဘုရားကုိကပ္လွဴရေအာင္

ေရာင္းခ်ဘုိ႔ အသင္႔ျပင္ထားတဲ႔ ပနး္ဆုိင္ေလးေတြကုိ ျမင္ရပါတယ္။

ဒါနဲ႔ဘဲေစတီေတာ္ၾကီးကို တစ္ပါတ္ ပါတ္၊

ဓါတ္ပုံေတြအားရပါးရရုိက္ ျပီးေတာ႔မွ ျပန္ဆင္းလာခဲ႔ပါတယ္။

(ဓါတ္ပုံေတြထဲမွာ က်ီးမဲတစ္ေကာင္က ပလပ္စတိတ္အိတ္ေလးကို ခ်ီလာတဲ႔ပုံရုိက္တာ

ကိုိ ကြန္ျပဴတာထဲ မွာ ျပန္ၾကည္႔ေတာ႔ အမဲေရာင္ျခင္းေရာသြားေတာ႔ မျမင္ရပါဘူး)

လမး္ေလွ်ာက္ျပီးတဲ႔အခါဗုိက္ဆာတာနဲ႔လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကုိ၀င္ပါတယ္။

အဲဒီဆုိင္ေလးက လက္ဖက္ရည္ကေတာ႔ က်ေနာ္႔အၾကဳိက္အဖန္ရည္ျပင္းျပင္းဆိမ္႔ဆိမ္႔။

ၾကက္ဥပလာတာမွာ ႏြားႏုိ႔အရည္ေလးဆမ္းေပးထားေတာ႔စားလုိ႔အင္မတန္အရသာ
ရွိပါတယ္။

ရွမး္ေခါက္ဆြဲကေတာ့ သူနည္းနဲ႔သူေကာငး္ေပမယ္႔ မန္းေလးသားအၾကဳိက္နဲ႔ေတာ့မတူပါဘူး။

ေနာက္7နာရီေလာက္ဆုိေတာ႔ေစာေသးတာနဲ႔ အဲဒီနားမွာရွိတဲ႔အင္တာနက္ဆုိင္ေလးမွာ၀င္လုိက္ပါတယ္။

(အဲဒီဆုိင္ေလးက မနက္6း30ကေန ည11နာရီထိဆုိင္ဖြင္႔တယ္ဆုိေတာ႔ က်ေနာ္႔အတြက္အဆင္ေျပလွပါတယ္။)

အင္တာနက္ဆုိင္ေရာက္တယ္ဆုိတာနဲ႔

ဆုိက္ေတြထဲမွာ  က်ေနာ္ေရးထားတဲ႔စာေတြကိုဖတ္တဲ႔ပရိသက္ကေပးတဲ႔ေကာ္မင္းေတြဖြင္႔ဖတ္။

ျပန္မနး္သင္႔တယ္ထင္တာမန္း။

ေရာက္လာတဲ႔ေမးလ္ေတြဖတ္။

ျပန္သင္႔တာျပန္ဖ်က္သင္႔တာဖ်က္၊

ေကာ္နက္ရွင္ကေတာ႔ စိတ္ပ်က္စရာ။

ဒါေၾကာင္႔က်ေနာ္ရဲ႕စနက္ေရွာ႔မဟုတ္တဲ့လက္ေဆာ႔ဓါတ္ပုံမ်ားကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေစာင္႔ၾကည္႔ၾကတဲ႔

မိတ္ေဆြမ်ားကို ဒီေနရာကေန ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါတယ္လုိ႔ေျပာၾကားလုိ္က္ပါတယ္ေနာ္။

 

8နာရီထုိးခါနီးေတာ႔အင္တာနက္ကို လက္စသတ္လို႔အိမ္ကုိျပန္ခဲ႔ပါတယ္။

အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာ တအိမ္လုံးပုရြက္ဆိတ္အုံကုိ တုတ္နဲ႔ထုိးသလုိ ရြစိရြိစိနဲ႔ ရွုပ္ယွက္ေတြခတ္ေနပါတယ္။

မိတ္ကပ္ျပင္တဲ႔မာမီနဲ႔သူ႔လက္ေထာက္အကူကသုံးေယာက္။

အလွျပင္ၾကမယ္ဆုိတဲ႔လူေတြက တစ္ဒါဇင္ေလာက္။

ျပင္ျပီးတဲ႔သူက အ၀တ္အစား လဲ၊

မျပင္ရေသးတဲ႔သူကထုိင္ေစာင္႔ သူတုိ႔ဟာနဲ႔သူတုိ႔အလုပ္ေတြရွဳပ္လို႔ေပါ႔။

အလွေတြျပင္ထားတဲ႔ မဒမ္ေပါက္ကုိ ၾကည္႔ရတာ ျမင္ေနမက်တဲ႔ပုံနဲ႔ဆုိေတာ႔ လွသလုိ မလွသလုိ။

အလန္းဇယားဖြင္႔ထားတဲ႔ သူေတြကေတာ႔ သူတုိ႔ကုိယ္သူတုိ႔ လွတယ္လုိ႔ ထင္ၾကမွာက အေသအခ်ာပါဘဲ။

အဲဒါနဲ႕ဘဲအ၀တ္အစားအျမန္လဲျပီး အိမ္ေရွ႔ထြက္ထုိင္ေနလုိက္ပါတယ္။

 

ကုိးနာရီထုိးခါနီးေလာက္မေတာ႔ ျပင္ျပီးတဲ႔သူေတြနဲ႔ ေယာက်္ားေလးတစ္ခ်ဳိ႔ကအရင္သြားနွင္႔ၾကမယ္ဆုိတာနဲ႔

နီးရာကားေပၚတက္လုိက္ပါတယ္။

ကားကေတာ႔ အိမ္ေရွ႔တည္တညး္လမး္ကေနထြက္ မီးပြြြိဳင္႔ေရာက္ေတာ႔ အေနာက္ဘက္ခ်ဳိးသြားေတာ႔ ဘယ္လမ္းကို

ေရာက္သြားတယ္ဆုိတာ တကယ္မသိေပမယ္႔ ခဏေနေတာ႔ ကုိယ္သိတဲ႔အင္းယားကန္ေဘာင္နားကုိေရာက္လာပါတယ္။

အဲဒီကေနေကြ႔လုိက္၀ုိက္လုိက္နဲ႔သြားေနရာကေန ဘုန္းၾကီးေက်ာငး္၀င္းၾကီးတစ္ခုထဲကိုခ်ဳိး၀င္၊

ေနာက္ေက်ာင္းတစ္ခုကုိတစ္ပါတ္ပါတ္ ျပီး လမး္ကေလးအတုိငး္ဆက္သြားေတာ႔ ကုန္းဆင္းေလးတစ္ခုကိုေရာက္မွရပ္လုိက္ပါတယ္။

ကားေပၚကဆင္းလုိ႔ အေပၚေမာ႔ၾကည္႔မိေတာ႔ အေဆာက္အဦးအျမင္႔ၾကီး ကို ဓါတ္ေလွကားနဲ႔အတက္အဆင္း

လုပ္ေနၾကတာကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။

မဂၤလာေဆာင္က်ငး္ပမယ႔္ခန္းမမွာေတာ႔ စာပြဲခုံေတြခင္းထား၊

အ၀င္စနားမွာေတာ႔ လက္ဖြဲ႔ခုံ၊

ခန္းမရဲ႕အေရွ႔နားမွာေတာ႔ သတုိ႔သား သတုိ႔သမီးရဲ႕ အမည္ေရးထားတဲ႔ဆုိင္းဘုတ္၊

သိပ္မၾကာခင္မွာ ေဆြမ်ဳိးေတြတစ္ဖြဲ႔ျပီး တစ္ဖြဲ႔ အသီးသီး ေရာက္လာပါတယ္။

မေတြ႔တာဆယ္စုႏွစ္တခု ေက်ာ္ေက်ာ္။

ႏွစ္ေတြလဲၾကာေတာ႔ လူေတြရဲ႔ပုံစံေတြကေျပာငး္ ေဖာင္းသူေဖာင္း

ပိန္သူပိန္ ငယ္ရုပ္ကေလးေတြျပန္ဖမ္းလုိ႔

“နင္ဘယ္သူမလား”လုိ႔ စမ္းတ၀ါး၀ါးနဲ႔အျပန္အလွန္ေမး၊

“မေသခင္ ကံေကာင္းလုိ႔ တစ္ခါျပန္ေတြ႔ရတယ္”ဆုိတဲ႔အေတြးနဲ႔

စိတ္ထဲမွာ ၀မ္းနည္း၀မး္သာ။

မ်က္ရည္စေလးေတြေတာင္သီသီေ၀႔လုိ႔ တကယ္႔အလြမ္းဇာတ္ပါဘဲ။

 

ပါလာတဲ႔ကေလးေတြကို သူကေတာ႔ ဘယ္သူ

သူကေတာ႔ ဘယ္၀ါ

ဘယ္သူကေတာ႔ ဘယ္သူရဲ႕သမီး သူကေလးကေတာ႔ ဘယ္သူ႔သား

သတင္းသာၾကားေပမယ္႔ ေနာက္မွေမြးထားလုိ႔ တစ္ခါမွမျမင္ဘူးေသးလုိ႔

တစိမ္းျပင္ျပင္ ျဖစ္ေနတဲ႔ ေသြးရင္းသားရင္းေတြအျပန္အလွန္မိတ္ဆက္ေပးၾက။

ဘယ္သူနဲ႔ဘယ္လုိေတာ္တယ္၊

ဘယ္သူက အသက္သာၾကီးတာ ဘယ္သူကေတာ႔ ၀ါ ၾကီးတယ္ ဆုိျပီးေဆြမ်ဳိးေတြစပ္ၾကပါေတာ႔တယ္။

ကိုယ္ကသာ အရြယ္ေတြေျပာင္းလုိ႔ အုိေဟာင္းသြားတာမသိေပမယ္႔

ကိုယ္ငယ္စဥ္က ထိန္းေက်ာငး္ခ်ီပုိးခဲ႔တဲ႔ကေလးေတြကိုယ္တုိင္ကမိဘေတြျဖစ္၊

သူတုိ႔ရဲ႕ရင္ႏွစ္သည္းခ်ာမ်ုိးဆက္သစ္ေလးေတြကို က အျပဳိင္းအရုိင္း…………………။

 

ေနာက္ကိုးနာရီခဲြခါနီးေတာ႔ က်န္တဲ႔အိမ္ကလူေတြေရာက္လာေပမယ္႔

သတုိ႔သား သတုိ႔သမီးကေတာ႔ ပါမလာေသး။

ဧည္႔သည္ေတြကလဲ တဖြဲဖြဲနဲ႔ေရာက္ေနပါျပီ။

ကိုယ္နဲ႔မသိေပမယ္႔လဲ ေနရာထုိင္္ခင္းေပးလုိ႔ ဧည္႔ခံ။

ခုမွ၀င္လာသူမ်ားကေတာ႔ေရာက္ႏွင္႔တဲ႔မိတ္ေဆြကိုရွာလုိ႕ထုိင္လုိ႔

ၾကဳံရာက်ပန္းစကားေတြေျပာေနၾကပါတယ္။

 

အဲဒီမွာ ေစာေရာက္ေနတဲ့သတုိ႔သမီးအေမမွာပ်ာေလာင္ခတ္လုိ႔

သတုိ႔သားနဲ႔သတုိ႔သမီးမလာေသးလုိ႔ ဖုန္းလွမ္းဆက္ေတာ႔လာေနျပီလုိ႔

ေျပာသံၾကားလုိက္ရေပမယ္႔ သတုိ႔သမီးအေမကေတာ႔ စိတ္ေမာေနပုံပါဘဲ။

ဒါေပမယ္႔ဆယ္နာရီထုိးထိေရာက္မလာေတာ႔ စိတ္ေတြတုိ၊

“အစကတည္းက သတုိ႔သမီးအရင္ျပင္ပါေျပာတာမရဘူး”

ဆုိျပီး ေဗ်ာက္ေတြေဖာက္ေနပါေတာ့တယ္။

 

က်ေနာ္ကရန္ကုန္ထုံးစံမသိေတာ႔ ေဘးလူကိုေမးရပါတယ္။

ဧည္႔သည္အားလုံးေရာက္မွတစ္ျပဳိင္တည္းေကြ်းမွာလား ?

အရင္ေရာက္တဲ႔သူကုိ အရင္ေကြ်းမွာလား ?ေပါ႔။

အဆင္ေျပသလုိေကြ်းလုိ႔ရတယ္ေျပာေတာ အဲဒီမွာတာ၀န္ယူ

ကူညီေပးေနသူေတြထဲက ေခါငး္ေဆာင္ဆုိသူကုိ လုိက္ရွာလုိ႔

ထမင္းစေကြ်းဘုိ႔ေျပာလုိက္ပါတယ္။

(လူကေတာ႔ 200ေလာက္ဘဲဖိတ္ထားပါတယ္။

ေကြ်းမွာကေတာ႔ေထာပတ္ထမင္း ဆိတ္သားဟင္း နဲ႔ၾကက္သားဟင္း။

အစာပိတ္ကေတာ႔ေရခဲမုန္႔။)

အဲဒီအခါမွာ အဲဒီကတာ၀န္ခံက စားပြဲတစ္ခုကုိ လူရွစ္ေယာက္စာခင္းထားတဲ႔အေၾကာင္း၊

ထမင္းေရာဟင္းပါ ရွစ္ေယာက္စာတစ္ခါထဲျပင္ထားေၾကာင္း၊

ထမင္းကုိေတာ႔လုိရင္ထပ္ထည္႔ေပးနုိင္ေပမယ္႔ ဟင္းကေတာ့ထပ္ထည္႔မေပးနုိင္ဘူးလုိ႔ေျပာပါတယ္။

ဟငး္ကိုတစ္ခါထဲအျပီးျပင္ေပးထားတာ လူရွစ္ေယာက္တစ္၀ုိင္းတစ္ျပဳိင္တည္းေက်ြးမွရမယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္။

(မန္းေလးမွာေတာ႔အဲလုိမဟုတ္ပါဘူး။

ထမင္းတစ္၀ုိင္းမွာဘယ္နွစ္ေယာက္ထုိင္ထုိင္ လုိတာေတြထပ္ျဖည္႔ေပး။

စားျပီးတာနဲ႔ျပန္သိမ္း ဟင္းပြဲကုိလွေအာင္ျပန္ျပင္ေပးပါတယ္။)

ခက္တာက မဂၤလာေဆာင္လာတဲ႔ဧည္႔သည္က ထုိင္ေနတာကုိ

ထမင္းေလးတစ္လုပ္စားရဘုိ႔အတြက္ ရွစ္ေယာက္ျပည္႔ေအာင္

ေနရာထပ္ေရႊ႔ခုိင္းရေအာင္ကလဲမျဖစ္နုိင္။

ေရာက္ေနတာ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာတဲ႔ဧည္႔သည္ေတြကုိလညး္အားနာစရာ၊

ဒီေတာ႔ ေနာက္မွာသာၾကည္႔ရွင္း ရွစ္ေယာက္ျပည္႔ျပည္႔ မျပည္႔ျပည္႔

ေရာက္နွင္႔တဲ႔သူကုိအရင္ ထမင္းေကြ်းဘုိ႔စီစဥ္ခုိင္းရပါေတာ႔တယ္။

ေနာက္မွ ဟင္းပြဲေတြသိမ္းတဲ႔ေနရာမွာ ကုိယ္႔ ထဲကလူတစ္ေယာက္ကုိ ၀င္ခုိင္း၊

အျပင္က စားျပီးလုိ႔သိမး္လာတဲ႔ဟင္းပုဂံေတြကုိ ေသသပ္ေအာင္ျပန္ျပီးဟင္းျဖည္႔၊

ေနာက္ထပ္၀င္လာတဲ႔ဧည္႔သည္အတြက္ျပန္ျပီး အသစ္ခ်ေပးလုိ႔၊

အဆင္ေျပေအာင္၀င္ကူရပါေတာ႔တယ္။

 

က်ေနာ္စိတ္ထဲမေတြ႔တာ တစ္ခုကေတာ႔ အဲဒီမွာတာ၀န္ယူထားတဲ႔

(စားပြဲထုိးလုိ႔ဘဲအလြယ္ဆုိလုိက္ပါရေစ)ေတြကိုပါ။

က်ေနာ္အျမင္အရေျပာရရင္ ဂါရ၀တရားနည္းပါးပါတယ္။

ထမင္းပုဂံေတြကို ခ်ေပးတာ ေရခဲမုန္႔ခ်ေပးတာ ကေသခ်ာခ်မေပးဘဲ

စားပြဲခုံအစြန္းမွာ ျပီးစလြယ္တင္ေပးျပီးထြက္သြားပါတယ္။

ဧည္႔သည္က ကိုယ္႔ဘာသာကုိယ္ယူစားခ်င္ စားမစားခ်င္ေနဆိုတဲ႔ပုံစံေပါက္ေနပါတယ္။

ဧည္႔သည္ေတြကလဲ တဖြဲဖြဲလာ သတုိ႔သားနဲ႔သတုိ႔သမီးကလဲ10း15ထိမေရာက္ေသး။

သတုိ႔သမီးအေမကလဲ စိတ္ေတြတုိလုိ႔မ်က္ႏွာညဳိ။

ဖုန္းထပ္ဆက္ေတာ႔လဲလာေနျပီ လမ္းပိတ္ေနတယ္ဆုိတာဘဲထပ္ကာထပ္ကေျဖ။

10း20ေလာက္မွာမွ ေရာက္လာေတာ႔ သက္ျပင္းေတြခ်လုိ႔စိတ္ေတြေအးရပါတယ္။

 

သတုိ႔သားသတုိးသမီးေရာက္လာျပီဆုိတာနဲ႔အားလုံးလွဳပ္လွဳပ္ရြရြ၊

ကိုယ္႔စီပါလာၾကတဲ႔ ကင္မရာေတြ ဟန္းဖုနး္ေတြနဲ႔အျပဳိင္အဆုိင္  ဓါတ္ပုံေတြရုိက္လုိက္ၾကတာ

တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ဖလက္ခ်္ ဂန္းကထြက္လာတဲ႔ အေရာင္ေတြကလဲ တလက္လက္ ။

ဒါကလဲ တုိးတက္တဲ႔ေခတ္ရဲ႕ျပယုဂ္တစ္ခုလုိ႔ဘဲဆုိခ်င္ပါတယ္။

 

သတုိ႔သမီးေလးကို ၾကည္႔ျပီး လွမလွ သတုိ႔သားနဲ႔လုိက္မလုိက္

ေ၀ဖန္လုိက္ၾကရတာ ေမာမွ ေမာ။

ဒါနဲ႔ဘဲက်ေနာ္လဲစိတ္ေအးလက္ေအးနဲ႔မဂၤလာေဆာင္မွာအမ်ဳးိေတြကို ဓါတ္ပုံလုိက္

ရုိက္ရပါေတာ႔တယ္။

(အမ်ားအားျဖင္႔က်ေနာ္လူပုံကုိရုိက္ခဲပါတယ္။

တလွဳပ္လွဳပ္နဲ႔ေနတာကုိ ေစာင္႔ရုိက္ရေအာင္စိတ္မရွည္တတ္လုိ႔ပါ။

ဒါေၾကာင္႔လဲ က်ေနာ္ပုံေတြကလွဳပ္ယွားမူ႔ မရွိတဲ႔ ရူ႔ခင္းပုံေတြဘဲမ်ားတာပါ။

ခလုပ္နွိပ္လုိ႔သာ ပုံေတြထြက္လာတာ ဓါတ္ပုံပညာ သီအုိရီအရေတာ႔ ဘာမွ မတတ္တာအမွန္ပါ။)

မဂၤလာေဆာင္မွာကသူတုိ႔မိတ္ေဆြထဲမွာ  က်ေနာ္႔နဲ႔သိတဲ႔လူတစ္ေယာက္မွ မပါ။

၀ိုငး္၀န္းကူညီလုိ႔ ဧည္႔ခံေပးေနၾကတာကလည္း သူအသိနဲ႔သူ အပိုအလုိမရွိကြက္တိ။

အဲေတာ႔ ဓါတ္ပုံရုိက္ဘဲလုိက္ရုိက္ေနမိပါတယ္။

အဲဒီမွာ ကေလးမႏွစ္ေယာက္က က်ေနာ္႔ကို ဓါတ္ပုံဆရာမွတ္လုိ႔

သူတုိ႔လဲရုိက္ေပးဘုိ႔လာေျပာပါတယ္။

က်ေနာ္လဲ သူတုိ႔ရွက္သြားမွာစုိးတာနဲ႔ရုိက္ေပးလုိက္ပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ေသခ်ာတာကေတာ႔ သူတုိ႔ပုံသူတုိ႔ဘယ္ေတာ႔မွာျပန္ျမင္ရမွာမဟုတ္ပါဘူူူူး။

က်ေနာ္က ပြဲဲဲျပီးတာနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔မသက္ဆုိင္တဲ႔ပုံေတြကုိဖ်က္လုိက္မွာမုိ႔လုိ႔႔ပါ။

11နာရီေလာက္လဲေရာက္ေရာ သတုိ႔သားသတုိ႔သမီးကို ဓါတ္ပုံဆရာက အပိုင္သိမ္းလုိက္ပါေတာ႔တယ္။

ဧည္႔သည္ေတြလဲ ဧည္႔မခံနဲ႔ေတာ႔။

သတုိ႔သားနဲ႔သတုိးသမီးကို စင္ျမင္႔ေပၚတင္

တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္မုန္႔ခြန္႔ခုိင္း၊

ဖက္ခုိင္း၊

အက်ီၾကယ္သီးျပင္တပ္ခုိင္း၊

ေခါင္းကပန္းေလးကို ကိုင္ခုိင္း၊

အုိက္တင္ေတြအမ်ဳိးမ်ဳိးေပးခုိင္းလုိ႔တစ္ပုံျပီးတစ္ပုံ၊

ဟုိက သူခိုင္းတဲ႔အတုိငး္မလုပ္တတ္ေတာ႔ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႔ ပုံပန္းမက်။

ဒါေပမယ္႔ ဓါတ္ပုံဆရာကေတာ႔ ပုံမ်ားမ်ားထြက္ေအာင္ တရုိက္ထဲ ရုိက္ေနပါေတာ႔တယ္။

 

ခုတေလာမဂၤလာေဆာင္ေတြကုိ အလုိက္မ်ားလုိ႔

ရုိက္ခ်က္ျပင္းတဲ႔ဓါတ္ပုံဆရာေတြကုိ စိတ္ထဲက သိပ္မၾကည္လင္ခ်င္ပါ။

တကယ္မိတ္ေဆြသဂၤဟမ်ားကုိဧည္႔ခံေနတဲ႕မွတ္တမ္းပုံထက္ သတုိးသား သတုိ႔သမီးကုိ

ဇြတ္အုိက္တင္ေတြေပးခုိင္းမလုပ္တတ္ေတာ႔ကုိရုိ႔ကားယား ျဖစ္၊

ေနာက္ေတာ႔မွ သူတုိ႔ရုိက္ခ်င္တုိင္းရုိက္ထားတဲ႔ပုံေတြမွန္သမွ် ေရြးေပေတာ႔။

သိန္းခ်ီျပီးေပးၾကရပါတယ္။

လွလွ မလွလွ  ဇြတ္ရုိက္ခ်င္ေနတဲ႔ ကင္မရမင္း ေတြကေတာ႔ မနး္ေလးေရာရန္ကုန္ပါ ပုံစံအတူတူ။

 

ခဏေနေတာ႔ေရာက္တာေနာက္က်တာနဲ႔တင္စိတ္တုိေနတဲ႔သတုိ႔သမီးအေမက

ဓါတ္ပုံဆရာကို “အမ်ဳိးေတြနဲ႔ပုံေတြရုိက္ေပးအုံး အဲဒီႏွစ္ေယာက္ေတာ္ေလာက္ျပီ”လုိ႔

ခပ္ေငါက္ေငါက္ေလးေျပာမွ အရုိက္ရပ္ပါေတာ႔တယ္။

ဒီ2011 ဇြန္လနဲ႔ဇူလုိင္ ႏွစ္လထဲမွာတင္ ကိုယ္႔ရဲ႕လူရင္းေတြရဲ႕ မဂၤလာေဆာင္ေလးငါးခုေလာက္လုိက္ရပါတယ္။

ခါတုိင္းေတာ႔ ဧည္႔သြားဧည္႔လာ အခုမဂၤလာေဆာင္ေတြကေတာ႔ အစ အဆုံး ဆုိေတာ႔ အကုန္လုံးကို္

မသိခ်င္လဲသိ မျမင္ခ်င္လဲျမင္ မၾကားခ်င္လဲၾကား ဆုိေတာ႔

အျမင္မေတာ္တာေတြ အခ်ိဳိးမေျပတာေတြကို ပုိ ပိုသိလာရပါတယ္။

 

ကေလးေတြကေတာ႔ ဓါတ္ပုံရုိက္ေတာ႔မယ္ဆုိတာနဲ႔စင္ေပၚတက္လုိ႔ တေဟးေဟးတဟားဟားနဲ႔

သူ႔ထက္ငါအလုပ္အယက္ေနရာဦးၾကပါေတာ႔တယ္။

က်ေနာ္သတိထားမိတာတစ္ခုက မဂၤလာေဆာင္မွာအေပ်ာ္ဆုံးကေတာ႔ကေလးေတြပါဘဲ။

မဂၤလာေဆာင္တုိင္းေလာက္မွာ ကေလးေတြက ေျပးလုိက္လႊားလုိက္ မုန္႔စားလုိက္

ေဆာ႔လုိက္နဲ႔ တကယ္ကုိေပ်ာ္ေနခ်ိန္မွာ

လူၾကီးေတြမွာေတာ႔

ဖိတ္ထားသူေတြ လာမွ လာၾကပါ႔မလား?

ဧည္႔ခံၾက ဧည္႔၀တ္မွေက်ပါ႔မလား ?

မုန္႔တုိ႔ ထမင္းဟင္းတုိ႔ေလာက္႔ပါမလား?

ကုန္က်ေငြနဲ႔လက္ဖြဲ႔ျပန္ရတဲ႔ေငြ ကာမွ ကာမိပါ႔လား?

ႏွစ္ဖက္ေဆြမ်ဳးိေတြအဆင္မွေျပပါ႔မလား?

ဆုိတဲ႔လားေတြထပ္လုိ႔ရင္ေတြပူေနရပါတယ္။

ေျပာသာေျပာတာ က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္ကလဲ ဒီလုိဘဲေနမွာဘဲလုိ႔

စာနာစိတ္နဲ႔ေတြးမိပါတယ္။

 

ခဏေနေတာ႔ ဧည္႔လဲစဲ  သတုိ႔သား သတုိ႔သမီးနဲ႔

ႏွစ္ဖက္မိဘေတြ၊

ေနာက္ေတာ႔ေဆြမ်ဳိးထဲကလူၾကီးေတြ………

ကေလးေတြ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြ

တလွည္႔ျပီးတလွည္႔ တဖြဲ႔ျပီး တဖြဲ႔ဓါတ္ပုံေတြရုိက္လုိက္ၾကတာ

ဟုိလူလာအုံး လုိ႔ ေအာ္ၾက ဒီလူက်န္ေနျပီ ဆုိလုိ႔ ေခၚၾက ေပ်ာ္စရာၾကီးဆုိေတာ႔

အစက မ်က္နွာညဳိေနတဲ႔သူတုိ႔သမီးအေမေတာင္ အျပဳံးပန္းေတြ႔ခ်က္ျခင္းပြင္႔လာသလုိပါဘဲ။

ဒါနဲ႔ဘဲမဂၤလာေဆာင္ပြဲျပီးေတာ႔ စိတ္ေတြေလ်ာ႔လုိက္မွ ေမာရေညာငး္ရမွနး္သိပါေတာ႔တယ္။

ျပန္ခါနီးျပီဆုိေတာ႔မွ အမ်ဳးိေတြက သူတုိ႔အိမ္ကိုလာ ထမင္းစား ဘုိ႔ ရက္ခ်ိန္းေတြေတာင္းေတာ႔

ဘာမွစီစဥ္မထားတဲ႔ (1-7-2011)ေန႔ကို အမ်ဳိးမ်ားအတြက္ တစ္ရက္ေပးလုိက္ရပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔အဲဒီေန႔ ညေနမွာေတာ႔ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ နဲ႕ထမငး္အတူစားမယ္လုိ႔ ခ်ိန္းျပီးသားမုိ႔

ညေနစာေတာ႔ မစားဘူးဆုိတာ ၾကဳိတင္ေျပာထားလုိက္ရပါတယ္။

 

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ အခါ က်ေနာ္က အျပင္ထြက္ဘုိ႔ျပင္ပါေတာ႔တယ္။

မဂၤလာေဆာင္အိမ္ဆုိေတာ႔လဲလူေတြရွုက္ယွက္ခတ္။

မဂၤလာေဆာင္ကုိမေရာက္လုိက္တဲ႔မိတ္ေဆြက လဲ အိမ္ကုိလာလုိ႔လက္ဖြဲ႔ေတြေပး။

ဒီေတာ႔ ၀င္လုိက္ထြက္လုိက္နဲ႔စည္ကားသုိက္ျမဳိက္။

ပုိဆုိးတာက က်ေနာ္တူမေလးေတြက အိမ္ေမြးတိရိစၦာန္ေတြကိုခ်စ္တတ္သူျဖစ္ေနပါတယ္။

ေၾကာင္က အေရာင္စုံဆုိက္စုံ ဆယ္ေကာင္ေလာက္ ေခြးက ေလးေကာင္။

ေခြးေတာင္မွ အိမ္ခန္းထဲေနခြင္႔ရတဲ႔အေကာင္က ႏွစ္ေကာင္ အျပင္ေနရတဲ႔အေကာင္ကႏွစ္ေကာင္။

အိမ္ထဲေနခြင္႔ရတဲ႔ေခြးေရာေၾကာင္ပါ လူေတြနဲ႔ယဥ္ပါး ၾကပါတယ္။

လူ၀င္လာတာနဲ႔ ေခြးက ေနာက္ကလုိက္လုိ႔ ေျခေထာက္ကုိ လုိက္တုိက္၊

 လုံခ်ည္စကုိ ဆြ ဲ တစ္ခါတစ္ခါထုိင္ေနရင္ ေျခေထာက္ကို ဖြဖြေလး ပါးစပ္နဲ႔လာခဲထား

က်ေနာ္ကေတာ႔ တကယ္႔ကုိ အသဲယားလွပါတယ္။

ထုိင္လုိက္ျပီဆုိတာနဲ႔ေၾကာင္က လူေပၚအေျပးအလြားတက္လုိ႔ ပြတ္သီးပြတ္သပ္။

ေခါင္းနဲ႔ေခြ႔လုိ႔ေခြ႔ဆုိျပန္ေတာ႔

အေကာင္ပေလာင္ေတြနဲ႔ လက္ပြန္းတတီး မေနတတ္တဲ႔က်ေနာ္အဖုိ႔ အေတာ္ေလးစိတ္က်ဥ္းက်ပ္ရပါတယ္။

ဒီေတာ႔လဲ အဲဒါကို အေၾကာင္းျပလုိ႔က်ေနာ္က အျပင္ဘဲထြက္လည္ပါေတာ႔တယ္။

ထြက္ခါနီး

 “သိပ္အေ၀းၾကီးမသြားနဲ႔၊ညေနအျပင္မွထမင္းသြားစားၾကမွာ 5နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ျပန္ခဲ႔”လုိ႔

မဒမ္ေပါက္က ေအာ္ဒါေအာက္ပါတယ္။

အဲဒါနဲ႔ သြားေနက်လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာလက္ဖက္ရည္ေသာက္ ျပီးေတာ႔ထုိင္ေနက်အင္တာနက္ဆုိင္ကိုဘဲ၀င္လုိက္ပါတယ္။

အရင္ကဆုိ ေန႔လည္မွာက်ေနာ္က ခ်က္တင္၀င္ေလ႔မရွိေတာ႔ စကားေျပာေဖာ္မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ေတြ႔ရခဲပါတယ္။

မန္းေလးမွာက်ေနာ္အလုပ္ပိတ္တဲ႔ဥပုဒ္ေန႔မွာမွ မိတ္ေဆြအေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။

က်ေနာ္ရန္ကုန္မွာ အလြန္ေတြ႔ခ်င္တဲ႔ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရွိပါေသးတယ္။

သူကလဲ သီခ်ငး္ႏွစ္သက္သူ က်ေနာ္ကလဲ သီခ်င္းနွစ္သက္သူဆုိေတာ႔ ၀ါသနာျခငး္တူတယ္ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။

ေနာက္ခုိင္ထူးသီခ်ငး္ ၾကဳိက္တာေတာင္ မွ ၾကဳိက္တဲ႔သီခ်င္းခ်င္းလာတူေနတတ္ျပန္ပါတယ္။

က်ေနာ္က ခုိင္ထူးသီခ်င္း ထဲ က စာသားတစ္ပုိဒ္ေရးျပရင္

သူက ေနာက္တပုိဒ္ဆက္ေရးျပပါတယ္။

“အလွမး္ေ၀းတဲ႔ညရယ္ ကုန္ပါေတာ႔ ကြယ္ ၾကားရတဲ႔ ရထားသံရင္ခုန္သံလား”          လုိ႔တစ္ေယာက္ကရုိက္ရင္

“စစ္ကုိင္းလမ္းသုိ႔သြားခ်ိန္တန္ျပီလားကြယ္ သယ္ေဆာင္ရန္အိတ္လဲျပင္ရင္ျမန္ကုိစီး……..”

လို႔ျပန္ရုိက္။

“ေန၀င္ခ်ိန္ ေရာင္စုံတိမ္မ်ားေရႊ႔ေန  စိမ္းျမျမျမက္ခင္းတု႔ံျပန္ယိမ္းလုိက္”လုိ႔ေရးရင္ ေနာက္တစ္ေယာက္က

“ေလေျပအလာ ေကသာလြန္႔လူးလြင္႔ေန လမး္ေလွ်ာက္လု႔ိလာရင္းငုံ႔ကာၾကည္႔လုိက္”လို႔ရုိက္

“ပန္းခရမ္းျပာ ေဗဒါေလး…………..ကိုေတာ႔ အျပဳိင္အဆိုင္ရုိ္က္

 “စိမ္းျမ သစ္ရြက္တုိ႔ေၾကြေနဆဲ……………….”လုိ႔တစ္ေယာက္က ရုိက္လုိက္ရင္

“ငါ႔မ်က္ရည္စုိေနတုနး္ေပါ႔……..တစ္ခ်ဳိ႔ေတြေနနုိင္လြန္းတယ္”လုိ႔တစ္ေယာက္က ျပန္ရုိက္ျပတာမ်ဳိးေပါ႔။

အမွန္ကေတာ႔ ေရးျပတာမဟုတ္ဘူး လက္ကေနသီခ်င္းဆုိျပတာပါ.။

ႏွစ္ေယာက္လုံးမွာ  မ်ားျပားလွတဲ႔တာ၀န္ေတြၾကားမွာနစ္ျမဳတ္၊

အသက္အေနအထားေရာ ရာထူးပါ

မငယ္ေတာ႔တဲ႔လူၾကီးတန္းအရြယ္ဆုိေတာ႔ ရုံးမွာ အလုပ္မွာ ကေလးေတြလုိ သီခ်င္းညည္းလုိ႔လဲမရ။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ကာရာအုိေကလဲ  ဟဲလုိ႔မရ။

အဲသဟာေၾကာင္႔ ခ်က္တင္က ေန သံစဥ္မပါတဲ႔သီခ်ငး္ကို စာေရးျပီးအျပန္အလွန္ဆုိျပၾကတာေပါ႔ေနာ္။

ဒီအရသာမ်ဳးိ ခံစားဘူး တဲ႔သူနဲမယ္ထင္ပါတယ္။

 

က်ေနာ္နဲ႔သူက ၾကိဳက္တဲ႔သီခ်င္းလဲတူေနတတ္ျပန္ပါတယ္။

မြန္းေအာင္ရဲ႕ ျငိမ္သက္ျခင္း ခုိ္င္ထူးရဲ႕ ခတၱာ ခင္၀မး္ရဲ႕နဒီမဂၤလာ ကိုတုိးရ႕ဲ ေ၀းခဲ႔ျပီပန္းခရမး္ျပာလုိမ်ဳးိေပါ႔။

မတူတာေတြလဲရိွသေပါ႔ သူကခပ္ေအးေအးေတြးေတြးဆဆ။

က်ေနာ္က ဟာသေနွာလုိ႔ ေပါက္ကရေျပာတတ္သူ

 

ေနာက္သူကေန႔ပိိုင္းမွာသာ အင္တာနက္သုံးတတ္သူ၊

 က်ေနာ္ကေတာ႔ မနက္ေစာေစာနဲ႔ညမွာမွ သူုံးတတ္သူ၊

ေတြ႔နုိင္တဲ႔အခ်ိန္ေတြကလြဲေနၾကပါတယ္။

ဒီေတာ႔လည္းခ်က္တင္မွာ တစ္ပါတ္တစ္ခါေလာက္မွသာ ဆုံတတ္ပါတယ္။

အခုလုိေန႔လည္ခင္းမွာ ေတြ႔ေတာ႔အားရ၀မ္းသာေျပာျပစရာေတြက တပုံတပင္၊

အခုရန္ကုန္ေရာက္ေတာ႔ လဲ သူနဲ႔ေတြ႔မယ္လုိ႔ စဥ္းစားေပမယ္႔ အလုပ္တာ၀န္မ်ားတဲ႔သူက ညေနရုံးဆင္းခ်ိန္

ေျခာက္နာရီေက်ာ္မွသာ ေတြ႔လုိ႔ရမယ္လုိ႔ဆုိျပန္ပါတယ္။

သူေနတဲ႔ျမဳိ႔ထဲနဲ႔ က်ေနာ္တည္းတဲ႔ေျမာက္ဥကၠလာပ ေနရာခ်ငး္နည္းနည္းေလးလွမ္းတာလဲ ပါ ပါတယ္။

က်ေနာ္ကလဲ အခုမွေရာက္စဆုိေတာ႔ သူနဲ႔ေတြ႔ခ်င္ေပမယ္႔ အခ်ိန္အတိအက်ခ်ိန္းဘုိ႔ခက္ေနျပန္ပါတယ္။

အဲဒီေန႔႕ ေန႔လည္က ခ်က္တင္မွာေတြ႔ေတာ႔ စကားေတြေျပာျဖစ္ပါတယ္။

ရန္ကုန္ကုိေရာက္ေနျပီဆုိတဲ႔အေၾကာငး္ေပ႔ါ။

ဒါေပမယ္႔တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ဆုံဘုိ႔ကေတာ႔ အခ်ိန္ဇယားေတြဆြဲေနေပမယ္႔လက္ေတြ႔ေတာ႔ျဖစ္မလာေသးပါဘူး။

ေလာကမွာ မိတ္ေဆြေပမယ္႔ ညီအကိုေမာင္နွမလုိခင္မင္ခဲ႔ၾကရင္ ျမန္မာလုိေတာ႔ ေရွးဘ၀ကေရစက္လုိ႔ဘဲသတ္မွတ္ၾကပါတယ္။

အခုလုိမျမင္မေတြ႔ဘူးဘဲစာလုံးေလးေတြနဲ႔သာသိေနရာက စိတ္တူသူခ်င္းေတြ႔ေတာ႔

ေန႔စဥ္ၾကဳံေတြ႔ေနရတ႔ဲ စိတ္ထဲမွာ ခံစားခဲ႔ရတာေတြကို အျပန္အလွန္ဖြင္႔ဟေတာ႔

ဟုတ္တာမဟုတ္တာ အပထား ရင္ထဲမေတာ႔ေပါ႔သြားသလုိရွိတတ္ျပန္ေတာ႔

ဆုိးတုိင္ပင္ေကာင္းတုိင္ပင္ဘ၀ကုိ အလုိလုိ္ေရာက္သြားပါတယ္။

တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္လူျခင္းမေတြ႔ဘူူးေသးတာကလြဲလုိ႔

မိတ္ေဆြရင္းေတြ ညီအကိုေမာင္နွမေတြလုိျဖစ္လုိ႔ စိတ္ခ်မ္းသာစရာပါဘဲ။

 

လူေတြအျမင္မွားေနတာကို ၾကဳံလုိ႔ပြားလုိက္ခ်င္ပါေသးတယ္။

ခ်က္တင္ကို ဘာမွမသိဘဲ အျပစ္တင္ေနတာကိုိေပါ႔။

ကို္ကိုယ္တုိင္က ေကာင္းမြန္စြာေနရင္ေကာင္းေသာမိတ္ေဆြကိုဘဲရမွာပါ။

ကိုယ္က ဗရုတ္သုတ္ခလုပ္ေနေျပာေနရင္ ဗရုတ္သုကၡမိတ္ေဆြကိုဘဲရမွာေပါ႔။

ျမန္မာစကားပုံေလး ရွိပါတယ္။]

“သာမေဏဏ သာမေဏာ ေဂါေနန ေဂါေနာ “ ပါတဲ႔

အင္မတန္မွန္တဲ႔စကားေလးေပါ႔။

က်ေနာ္ရန္ကုန္မေရာက္ခင္ကေတြးမိတာ ဟုိမွာဆုိအားတယ္ စာေတြအမ်ားၾကီးေရးျဖစ္မွာဘဲေပါ႔။

ဒါေပမယ္႔လက္ေတြမွာေရးလက္စ” ကံစမ္းမဲ” အေၾကာင္းေတာင္ လက္စမသတ္နုိ္င္ခဲ႔ပါဘူး။

ခါတုိင္း မထုိင္ဘူးတဲ႔အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္လုိင္းေပၚတက္္လာေတာ႔

အရင္က ေန႔လည္မွာေတြ႔ခဲတဲ႔မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ေတြ႔၊

နဂိုရ္ကမွစာေၾကာရွည္ ေလေၾကာရွည္တဲ႔

စကားခပ္မ်ားမ်ားက်ေနာ္က ေတြ႔သမွ်မိတ္ေဆြမ်ားနဲ႔ေတာ္ကီေတြပြားလုိက္တာစာေရးဘုိ႔ေတာင္႔ေမ႔ေနသလုိ။

ျမဳိ႔ထဲထိသြားဘုိ႔အခိ်န္မရရင ္အင္တာနက္ဆုိင္မွာလာထုိင္ေလေပါ။

ဒါနဲ႔ဘဲ အခ်ိန္ကုန္ေအာင္ျဖဳန္းတဲ႔နည္းလမ္းေလးကုိေတြ႔လာရပါတယ္။

က်ေနာ္ခ်က္တင္မွာေလအေပါေကာင္းေနတုန္း

ေလးျဖဳရဲ႕ “သံေယာဇဥ္ သံေယာဇဥ္”ဆုိျပီးတဇင္ထဲဇင္ေနပါတယ္ေအာက္ေမ႔တယ္။

တူမေလးဆီက ဖုန္းပါ။

ဖုနး္ဖြင္႔လုိက္ေတာ ့” ဒီေန႔ ထမင္းစားလုိက္အုံးမွာလား ဘယ္ေရာက္ေနလဲ ဘယ္သူနဲ႔ခ်ိန္းေတြ႔ေနလဲ တုိင္လုိက္ရမလား”ဆုိျပီး

ရီသံစြက္တဲ႔အသံေလးကုိ ၾကားရမွွနာရီၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ 5း15 ဒါနဲ႔ဘဲ

“လာျပီေဟ”႔လုိ႔သတင္းေပး

ျမန္ေအာင္တကၠဆီငွား ဟုိနားနဲ႔ဒီနား 500 မတန္လဲမတတ္နုိင္ေတာ႔ပါဘူး။

အိ္မ္အျမန္ေရာက္ဘု႔ိအေရးၾကီးတာကိုးေနာ္။

 

က်ေနာ္အိမ္ေရာက္ေတာ႔အားလုံးက သြားရန္အဆင္႔သင္႔။

ဒါနဲ႔ဘဲေရကမန္းကတနး္ခ်ဳိး အ၀တ္အစားလဲ လုိ႔အေျပးအလႊားထြက္ ငွားထားတဲ႔ကားေပၚတက္လုိ႔

ဘယ္နားမွန္းမသိေပမယ္႔ “ေရႊေကာငး္ “ဆိုတဲ႔ ေဟာ႔ေပါ႔ဆုိင္ကုိလုိက္ခဲ႔ရပါတယ္။

ဆုိင္ကေတာ႔ ကုန္းျမင္႔ေလးေပၚမွာ။

သီးသီးသန္႔သန္႔။

အေဆာက္အဦးႏွစ္ခုက L ပုံစံ ေဆာက္ထား။

အေတာ္ေလးက်ယ္၀န္းျပီး ခုံေတြအျပည္႔မွာလဲ စားဘုိ႔ေရာက္ေနသူကအျပည္႔။

က်ေနာ္တုိ႔ကေနရာမရမွာစုိးလုိ႔  ၾကိဳတင္လုိ႔မွာထားတာပါတဲ႕။

ဟုိေရာက္ေတာ႔ နွစ္ပုိင္းခြဲလုိက္ပါတယ္။

အရက္ဘီယာ ေသာက္တဲ႔သူက တစ္၀ိုင္း ဘာမွမေသာက္သူကတစ္၀ုိငး္။

က်နာ္နဲ႔ မဒမ္ေပါက္က လူၾကီးဆုိေတာ႔ သက္တူရြယ္တူူေဆြမ်ဳိးေတြနဲ႔အတူထုိင္မယ္လုပ္တုန္း

တူမေတြက ဟင္းေရြးရေအာင္ဆုိျပီး သူတုိ႔အေဒၚကိုလက္ဆြဲလုိ႔ ေခၚ အသြား။

အရင္က မရင္းနွီးေသးတ႔ဲ တူေတာ္ေမာင္လူပ်ဳိေပါက္ေတြနဲ႔က်ေနာ္က တ၀ါး၀ါးတဟားဟား၊

ေနာက္ေတာ႔က်ေနာ္ကမေသာက္ေပမယ္႔ေသာက္တတ္တဲ႔လူငယ္ေတြနဲ႔ဘဲရီစရာေတြေျပာရင္း

စားလုိက္ပါေတာ႔တယ္။

အမွန္တုိင္းေျပာရရင္ အဲဒီ ေဟာ႔ေပါ႔ဆုိတာကို က်ေနာ္မၾကဳိက္ပါဘူး။

အသီးအရြက္ေတြ အသားေတြ ကလီစာေတြကို က်က္ေအာင္ကုိယ္႔ဘာသာကိုယ္

ျပဳတ္စားရတာ စိတ္မရွည္ပါဘူး။

က်ေနာ္တကယ္ၾကဳိက္တာကေတာ႔ ေၾကးအုိးပါဘဲ။

သူမ်ားခ်က္ေပးတာကုိ ဇိ္မ္နဲ႔စားရတာကိုးဗ်။

 

ထုံးစံအတုိငး္က်ေနာ္က  အခမဲ႔ဓါတ္ပုံဆရာေပါ႔။

စားလုိက္ထျပီးဓါတ္ပုံေတြရုိက္လုိက္နဲ႔ပါ။

ဘီယာေလး အရက္ေလး၀င္လာေတာ႔ အာေတြရႊင္ေတာ႔ စကား၀ုိင္းကပုိေ၀စည္လာပါတယ္။

ကိုယ္႔၀ုိ္င္းေတြက ေဟးေဟးတဟားဟား နဲ႔သူမ်ားေတြကုိအားနာလုိ႔ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔

ေဘးနားမွာရွိေနတဲ႔ သူေတြကလဲ ကိုယ္႔၀ုိင္းနဲ႔ကုိယ္ ကိုယ္႔အာရုံနဲ႔ကိုယ္ေအးေဆးပါဘဲ။

စားၾကေသာက္ၾက တာ အားလုံးျပီးလုိ႔ေငြရွင္းျပီးျပန္မယ္လုပ္တဲ႔အခါ  နာရီၾကည္႔ေတာ႔ကိုးနာရီ။

ဒါနဲ႔ဘဲ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္အျပန္အလွန္ႏုတ္ဆက္ၾက။

သူတုိ႔နဲ႔ခိိ်န္းထားတဲ႔ေန မနက္ဆယ္နာရီေလာက္မွာ လာေခၚမယ္ဆုိတာကုိ အတည္ျပဳၾကေတာ႔

အမည္သာၾကားဘူးတဲ႔ေျမာက္ဒဂုံဆုိတာကို ေရာက္ရအုံးေတာ႔မယ္ဆုိတာကုိ ေတြးရင္း

တရိပ္ရိ္ပ္ေျပးေနတဲ႔ကားေလးေပၚမွာ အေတြးေတြလြင္႔ပါးလုိ႔လုိက္လာတာ

ခရီးထြက္ဘုိ႔ အခြင္႔အေရးရခဲတဲ႔ က်ေနာ္႔မွာ ရန္ကုန္ေရာက္ေနတယ္ဆုိတာ

အိပ္မက္လား တကယ္လား လုိ႔ ကိုယ္႔ကုိ ကိုယ္ျပန္ေမးေနရငး္……………………………………………..

 

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါးေလး။