“ကိုေပါက္လမ္းသလားေနသည္ အပုိင္း(7)”

                              (ရြာသားမ်ားႏွင္႔ေတြ႔ဆုံျခငး္)

 

တရားရိပ္သာက ထြက္လာတဲ႔အခ်ိန္ မုိးကေတာ႔ တဖြဲဖြဲရြာေနဆဲ။

ဒါေပမယ္႔လဲ ဒီအထိေတာင္ေရာက္လာျပီးမွ ေက်ာက္တန္းေရလည္ဘုရားကုိ ေရာက္ေအာင္သြားမယ္ဆုိျပီး

ဆက္သြားၾကပါတယ္။

ဟုိးငယ္ငယ္က တစ္ေခါက္ေရာက္ဘူးေပမယ္႔ အခုခ်ိန္မွာေတာ႔ ဘယ္ကေနဘယ္လုိ႔သြားမယ္ဆုိတာ မသိေတာ႔ပါဘူး။

အခုတစ္ေခါက္ေရာက္မွသိလုိ္က္တာကေတာ႔ သံလ်င္က သတ္သတ္တစ္ျမဳိ႔ ၊

ေက်ာက္တန္းက သတ္သတ္တစ္ျမိဳ႕ဆုိတာကုိပါ။

ရိပ္သာကေနထြက္လာေတာ႔ေျဖာင္႔ျဖဴးတဲ႔လမး္ေလး အတုိင္းလာ ၊

ရွုပ္ေထြးစည္ကားတဲ႔ေစ်းတန္းေလးကို ျဖတ္အျပီးမွာေတာ႔

ေရျပင္ၾကီးရဲ႕အလည္မွာရွိေနတဲ႔ ဘုရားကုိ ဘြားကနဲေတြ႔လုိက္ရပါေတာ႔တယ္။

ငယ္ငယ္က ေရာက္ခဲ႔စဥ္တုံးက ေစ်းတန္းေလးရွိတယ္ဆုိတာရယ္

ေရစပ္က ႏြံျပင္ၾကီးေပၚမွာငါးျပန္ေလးေတြ ဖလန္းဖလန္းထေနတယ္ဆုိတာကလဲြလုိ႔ မမွတ္မိ၊

အခုအခ်ိန္မွာေတာ႔ ေရျပင္ကို သံပနး္ေတြနဲ႔ျခားထားေတာ႔ အႏၱရာယ္ကင္း၊

လမး္နံေဘးနားက ဆုိင္ေတြကလဲ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ သပ္သပ္ရပ္ရပ္။

အေရွ႔ဘက္ေဘးမွာေတာ႔ ေရႊေရာင္ေတြ၀င္းလက္ေနတဲ႔ျမတ္ေစာညီေနာင္ဘုရား။

 

မုိးေလးက တိတ္လုိက္ရပ္လုိက္၊

ဘုရားဖူးလာၾကတဲ႔သူမ်ား အရမး္မစည္ကားေပမယ္႔ အဆက္မျပတ္

က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔လဲ ေလွဆိပ္မွာလက္မွတ္ျဖတ္လုိ႔ ဘုရားဘက္ကူးဘုိ႔ျပင္ၾကပါတယ္။

ေလွအဆင္းျမင္းအတက္ ခက္ခဲတယ္ဆုိတာ ေရွးကၾကားခဲ႔ဘူးေပမယ္႔ အခုအခ်ိန္မွာေတာ႔လက္ေတြ႔။

လွဳိင္းပုတ္လုိ႔ လွဳပ္ပဲ့လွဳပ္ပဲ့ နဲ႔ ရွိေနတဲ႔ေလွေပၚကို ခပ္၀၀ က်ေနာ္ ျပဳတ္မ်ားက်ရင္ ဒုကၡဘဲဆုိတဲ႔ အေတြးနဲ႔ မရဲတရဲနဲ႔တက္ရပါတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ေလွေပၚလဲေရာက္ေရာ ျမင္ရတဲ႔ျမင္ကြင္းေတြေၾကာင္႔ အေစာက စုိးရိမ္စိတ္ေတြေပ်ာက္လို႔

ကင္မရာနဲ႔လက္ေဆာ႔ဘုိ႔ၾကံပါေတာ႔တယ္။

ေနာင္ဘယ္အခ်ိန္မွာမွျပန္ေရာက္မယ္ဆုိတာ မသိတဲ႔အတြက္ရသေလာက္မွတ္တမ္းတင္မိပါတယ္။

ေရလည္က ဘုရားကို ကမး္ေဘးတုံးကလဲ ရုိက္ ေလွေပၚေရာက္ေတာ႔လဲရုိက္။

ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚေရာက္ေတာ႔လဲရုိက္။

ရုိက္လုိ႔မ၀နုိင္ေအာင္ပါဘဲ။

ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚေရာက္ေတာ႔ ဘုရားကို လက္ယာရစ္ပါတ္ၾက၊

အတူသြားတဲ႔ခရီးေဖာ္တစ္စု အေပ်ာ္ေတြစုေနတဲ႔ ျပဳံးမ်က္နွာေတြနဲ႔ေနရာအနွ႔႔ံမွာ

အမွတ္တရဓါတ္ပုံေတြရုိက္ၾက။

ေနာက္ေတာ႔ ေရျပင္အစပ္မွာဆင္းလုိ႔ ငါးစာေၾကြးၾကပါတယ္။

(က်ေနာ္ကေတာ႔ ပါပါရာဇီလုပ္လုိ႔ ကေလးမ်ားလုိ ေပ်ာ္ရႊင္စြာငါးစာေၾကြးေနၾကတဲ႔ပုံတစ္ပုံကုိ ဘယ္သူမွမသိေအာင္ခလုပ္ႏွိပ္ထားလုိက္ပါေသးတယ္။)

ေရလည္ေက်ာက္တန္းဘုရားကအျပန္မွာေတာ႔ တစ္ခါက ၀တၱဳတစ္ပုဒ္ထဲမွာ နံမည္ၾကီးဘူးတဲ႔

နတ္စင္တစ္ရာေက်ာငး္ကို ၀င္ခဲ႔ၾကပါတယ္။

တကယ္ေရာက္သြားတဲ႔အခါ စိတ္ထဲမွာထင္ထားတာနဲ႔တစ္ျခားစီ ။

က်ယ္ျပန္႔တဲ႔ေက်ာငး္၀န္းၾကီးထဲမွာ နတ္စင္ေလးေတြဟုိတစ္စု ဒီတစ္စုရွိမယ္လုိ႔ထင္ထားေပမယ္႔

ေက်ာငး္အ၀င္၀မွာ တန္းစီျပီးေဆာက္ထားတဲ႔အုဌ္နတ္စင္ေလးမ်ားဘဲ ေတြ႔ခဲ႔ရပါတယ္။

အ၀င္၀ အေရွ႔ဘက္မွာေတာ႔ ထူးထူးျခားျခား ဘုိးဘိုးေအာင္ ျမင္းျဖဴစီးေနတဲ႔ပုံအၾကီးၾကီးထုလုပ္ထားတာကုိ ျမင္ခဲ႔ရပါတယ္။

 

ဒါနဲ႔အျပန္လမ္းေရာက္ေတာ႔ အေအးေသာက္မယ္ဆုိျပီး သာေကတ ေရႊပုဇြန္ကို၀င္၊

ဆုိင္အေနာက္ဘက္မွာရွိတဲ႔ ပန္းျခံေလးထဲမွာ အလွေမြးေရႊငါးေလးေတြ ၾကည္႔

သစ္ပင္ေပၚက သစ္ခြပန္းလွလွေတြ ပန္းပင္ေတြကုိေငး ပန္းျခံထဲက ေရကန္ေလးေတြနားမွာ

အမွတ္တရအေနနဲ႔ အုပ္စုလုိက္ ဓါတ္ပုံရုိက္။

ဟုိး……….မလွမ္းမကမ္းက  ထန္းပင္အပုေလးမွာ ထနး္ရည္အုိးေလးေတြတန္းလန္းဆြဲထားတာျမင္ေတာ႔

ထန္းေရၾကဳိက္တဲ႔ မိုက္ကယ္ေဂ်ာ္နီေအာင္ပုကို မဆီမဆုိင္ သတိရမိလုိက္ၾက။

စားေသာက္ျပီးေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ကုိ တည္းအိမ္အထိဂရုတစိုက္ျပန္ပုိ႔ေပး၊

က်ေနာ္အတြက္လက္ေဆာင္ေတြေပးနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေႏြးေထြးေသာခရီးတစ္ခုျဖစ္ခဲ႔ရပါတယ္။

 

တည္းအိမ္ကုိျပန္ေရာက္ေတာ႔ အခ်ိန္ရေသးတာနဲ႔ က်ေနာ္႔စာေတြကိုဖတ္ရာကေန ခင္မိေနတဲ႔

မိတ္ေဆြဆီဖုနး္ဆက္ေတာ႔ သူက ဒဂုန္စင္တာမွာေစ်း၀ယ္ေနပါသတဲ႔။

ဒါနဲ႔ဘဲ အ၀တ္အစားလဲျပီး အျပင္ျပန္ထြက္။

နာရီ၀က္ေလာက္ေနေတာ႔ သူနဲ႔ ခ်ိန္းထားတဲ႔ေနရာကိုေရာက္ပါတယ္။

တစ္ခါမွ မေရာက္ဘူးေသးတဲ႔ေနရာမွာ တစ္ခါမွ မေတြ႔ဘူးတဲ႔သူကုိလာေတြ႔သေပါ႔။

သူကေတာ႔ က်ေနာ္ကုိ ဓါတ္ပုံထဲမွာျမင္ဘူး ေပမယ္႔၊

က်ေနာ္ကေတာ႔ သူ႔ကုိ ဂ်ီေတာ႔က ပုံေသးေသးသာျမင္ဘူးပါတယ္။

အဲဒီစင္တာနားေရာက္ေတာ႔ အ၀င္၀ကေန ဟုိဟုိဒီဒီၾကည္႔လုိ႔ရွာ။

ခဏေနမွ ျပဳံးၾကည္႔ေနတဲ႔သူတစ္ေယာက္ကုိေတြ႔ေတာ႔ နာမယ္ေမးလုိ႔ ႏုတ္ဆက္မွ

မိတ္ေဆြျခငး္မ်က္၀ါးထင္ထင္ေတြ႔ျဖစ္ပါေတာ႔တယ္။

အဲဒါနဲ႔ဘဲ အနီးအနားမွရွိတဲ႔နာမယ္ၾကီး ေၾကးအုိးဆုိင္က အတူသြား၊

သူကေတာ႔ အေအးတစ္ခြက္ေသာက္၊

က်ေနာ္က ေၾကးအုိးစား ရင္း စာေအၾကာင္းေပအေၾကာင္းေတြ

ေန႔စဥ္ ၾကံဳရဆုံရတာေလးေတြေပါ႔ေပါးပါးပါးေျပာျဖစ္ခဲ႔ၾကပါတယ္။

ဒါနဲ႔ဘဲ 8နာရီထုိးေတာ႔နုတ္ဆက္လုိ႔လမ္းခြဲၾကပါတယ္။

ေနာက္တစ္ၾကီမ္ျပန္ေတြ႔ဘုိ႔ဆုိတဲ႔ကာလ အကြာအေ၀းကိုေတာ႔

စိတ္ထဲမွာဘဲေမးခြန္းေတြထုတ္ရင္းသိမ္းထားလုိက္ပါေတာ႔တယ္။

က်ေနာ္က ခရီးထြက္ဘုိ႔အခြင္႔အေရး ရခဲသူမုိ႔ပါ။

 

ဒါနဲ႔ဘဲအိမ္ေရာက္ေတာ႔ ကုိးနာရီ။

တူမေတြက ထမင္းမစားဘဲေစာင္႔ေနေတာ႔ သူတုိ႔နဲ႔ထမငး္စား၊ျပီးၾကတဲ႔အခါ

ေရွးျဖစ္ေဟာငး္ေအာင္းေမ႔ဘြယ္သူုတုိ႔ငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းေတြ

စားျမဳံ႕ ျပန္ၾက၊ေျပာရင္း ရီၾကေမာၾက

ကြယ္လြန္သြားခဲ႔တဲ႔ သူမ်ားအေၾကာင္းေရာက္ေတြ သတိရလြမ္းဆြတ္စိတ္နဲ႔

အသံေတြတိတ္သြားလုိက္ၾက နဲ႔

ေပ်ာ္စရာေတြ လြမး္စရာေတြနဲ႔ ျပည္႔နွက္ေနတဲ႔အတိတ္ေတြဆီကို

အတူတကြ အလည္သြားျဖစ္ခဲ႔ၾကပါတယ္။

 

ညအိမ္ယာ၀င္ခါနီးေတာ႔ တနဂၤေႏြမွာအလုပ္ပိတ္တဲ႔တူမက နက္ျဖန္အတြက္အစီအစဥ္ေတြဆြဲပါေတာ႔တယ္။

(3-7-2011)မွာေတာ႔ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ က်ေနာ္နဲ႔ေမြးေန႔တူတဲ႔တူမအၾကီးရယ္က

ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းျပီး ေမြးေန႔အတြက္ညေနစာထမင္းေက်ြးမယ္လုိ႔စီစဥ္ၾကပါတယ္။

က်ေနာ္အမ်ဳိးသမီးရဲ႕ညီမအၾကီးဆုံးကေမြးတဲ႔သမီးၾကီးကက်ေနာ္နဲ႔ေမြးေန႔တူပါတယ္။

သူကလဲက်ေနာ္လုိ႔ စိတ္မထင္ရင္ ရြတ္တီးရြတ္ဖဲ႔။

အဲေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔ တူအရီးနွစ္ေယာက္ ကိုအမ်ဳိးေတြက “ကန္႔လန္႔ေကာင္(ဂလန္႔ေကာင္)ေတြလုိ႔ေခၚပါတယ္က်ေနာ္တုိ႔အိမ္ေထာင္က်ေတာ႔ သူအသက္က

၈ႏွစ္သမီး ။

က်ေနာ္တုိ႔မဂၤလာေဆာင္တုန္းက ဓါတ္ပုံမွန္သမွ် သူပုံပါ ပါတယ္။

အခုအခ်ိန္မေတာ႔ သူက သားတစ္ေယာက္မိခင္၊

အဲေတာ႔ၾကဳံေတာင္႔ၾကဳံခဲေမြးေန႔မွာ တူ၀ရီးနွစ္ေယာက္တြဲျပီးက်င္းပဘို႔အားလုံးကေတာင္းဆုိပါတယ္။

ခ်ိန္းထားတဲ႔ေနရာကေတာ႔ 8မုိင္က ေရႊဘဲပါတဲ႔။

အဲဒီေန႔အစီအစဥ္ကေတာ႔

မနက္ေစာေစာထ ကမၻာေအးသြား ျပီးရင္ ဂမုန္းပြင္႔၀င္ ေစ်းအတူ၀ယ္ျပီးရင္

က်ေနာ္က ရြာသားမ်ားနဲ႔ခ်ိ္န္းတဲ႔ဆီကုိသြား သူတုိ႔အေဒၚနဲ႔သူတုိ႔ကလဲ  သူတုိ႔အစီအစဥ္နဲ႔သူတုိ႔သြား။

အဲေတာ႔ ဒီေန႔မွာက်ေနာ္ကလဲ က်ေနာ္ကိစၥနဲ႔က်ေနာ္သြားမယ္ ထမင္းအိမ္ျပန္မစားဘူး။

လမ္းၾကဳံတဲ႔ေနရာမွာစားမယ္ ညေနသြားမယ္႔အခ်ိန္ကိုဖုနး္ဆက္ျပီးျပန္ခ်ိန္းၾကမယ္။

အစီအစဥ္ေတြကေတာ႔ အကြက္ကိုေစ႔လုိ႔ပါဘဲ။

 

အဲဒီေန႔မနက္ကေတာ႔ ထုံးစံအတုိင္းေစာေစာထ စြယ္ေတာ္ဘက္လမ္းေလ်ွာက္

အျပန္လက္ဖက္ရည္ေသာက္ျပီးရင္ အင္တာနက္ဆုိင္ကုိခဏ၀င္ပါတယ္။

ေကာ္နက္ရွင္မေကာငး္ေတာ႔ စာလဲမေရးျဖစ္ ေမးလ္ဖြင္႔ဖတ္၊

ဂ်ီေတာ႔မွာရွိတဲ႔မိတ္ေဆြ ေတြနဲ႔စကားေျပာျဖစ္ပါတယ္။

မွတ္မွတ္ရရ မေန႔ကေတာ႔ ေနျပည္ေတာ္သြားေနတယ္ဆုိသူကျပန္ေရာက္

ေတြ႔မယ္ေျပာေတာ႔ (3-7-2011)ေန႔မနက္ဆယ္နာရီမွာ ေျမနီကုန္းစီးတီးမတ္ ကေကာ္ဖီဆုိင္မွာဘဲခ်ိန္းလုိ္က္ပါတယ္။

 

8နာရီမတ္တင္းေလာက္အေရာက္ဖုနး္ျမည္လုိ႔ကုိင္လုိ္က္ေတာ႔ မဒမ္ေပါက္၊

က်ေနာ္ျပန္မေရာက္ေသးလုိ႔လွမး္ေခၚပါတယ္။

ဒါနဲ႔ဘဲအိမ္ျပန္ေရခ်ဳိး…….အားလုံးအဆင္သင္႔ျဖစ္လုိ႔ထြက္ၾကေတာ႔ 9နာရီ။

လက္ဖက္ရည္ဆုိင္၀င္ မုန္႔စား လမ္း၀မွတ္တုိင္ကေနကားငွားျပီး ကမၻာေအးေစတီဘက္ထြက္ခဲ႔ၾကပါတယ္။

ေနာက္ဆုံးအေခါက္ရန္ကုန္ကုိ ေရာက္တုနး္က လွဳိဏ္ဂူေတာ္ဘက္မွာ ဓါတ္ပုံေတြရုိက္ခဲ႔ၾကတာကို မွတ္မိေနပါေသးတယ္။

အဲဒီတစ္ေခါက္လာတုနး္1983 လက္ထပ္ျပီးလို႔ တစ္ပါတ္အၾကာ မဒမ္ေပါက္ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ

ဘြဲ႔လာယူရငး္ ထနး္လ်က္ရည္ေရာ သၾကားရည္ေရာ ပ်ားရည္ပါဆမ္းခဲ႔ၾကတာဘ၀မွာအမွတ္တရ။

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေတာ႔ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေတြအျပည္႔နဲ႔  သြက္လက္တက္ၾကြတဲ႔လူငယ္။

အခုေတာ႔ အစစ သတိနဲ႔ေနရင္း ဆင္ျခင္မူ႕နဲ႔ဘ၀ကိုေမာင္းနွင္ေပမယ္႔  အဆငး္လမး္ကုိေရာက္ေနတဲ႔

အနယ္ထုိင္ေအာင္ၾကဳိးစားေနရတဲ႔အရြယ္။

ဒါကေတာ႔ ဘုရားက အထြက္ ဂမုန္းပြင္႔ ကုန္တိုက္ဘဲအသြား၊လမ္းေလ်ွာက္ေနရင္းက ရင္ထဲကုိေရာက္ေနတဲ႔အေတြးေပါ႔။

ခဏေတာ႔ ဂမုန္းပြင္႔ကုန္တိုက္ထဲကုိေရာက္ အ၀တ္အစားၾကည္႔မယ္ဆုိေတာ႔ အေပၚထပ္ကိုတက္ခဲ႔ၾကပါတယ္။

မဒမ္ေပါက္နဲ႔သူတူမေတြက ဟုိေရြးဒီေရြး က်ေနာ္ကေတာ႔ ဟုိေငးဒီေငး။

ေနာက္ေတာ႔တူမေလးေတြက ေမြးေန႔လက္ေဆာင္၀ယ္ေပးမယ္ဆုိ အက်ီိေရြးေနတုံး၊

ေျမနီကုန္းမွာ မနက္ဆယ္နာရီေတြ႔မယ္လုိ႔ခ်ိန္းထားသူနွစ္ေယာက္က ေရာက္ေနျပီဆုိတာဖုန္းဆက္၊

ဒါနဲ႔ဘဲ မဒမ္ေပါက္တုိ႔နဲ႔လမ္းခြဲျပီး ေျမနီကုနး္ဘက္ထြက္ခဲ႔ပါတယ္။

တကၠစီငွားလုိ႔လာခဲ႔လုိက္တာ ေျမနီကုနး္ေရာက္ေတာ႔ ဆယ္နာရီခဲြ၊

ေရာက္ေနႏွင္႔သူက က်ေနာ္႔အတြက္မုန္႔နဲ႔ေကာ္ဖီ၀ယ္တုိက္၊

ေရာက္တတ္ရာရာစကားေတြေျပာ၊

အမွတ္တရဓါတ္ပုံရုိက္မယ္လုပ္ေတာ႔ ဆုိင္က ၀န္ထမ္းက နံရံမွာကပ္ထားတဲ႔၊

ဓါတ္ပုံမရုိက္ရဆုိတဲ႔စာတန္းကိုျပလုိ႔ကန္႔ကြက္။

ဒါေပမယ့္လဲ တစ္ဖက္စားပြဲ၀ိုင္းက ေကာင္ေလးေတြကုိ အကူအညီေတာင္းလုိ႔ မွတ္တမ္းတင္လုိက္ပါေသးတယ္။

ဆယ္နွစ္နာရိထုိးခါနီးေတာ႔လမ္းခြဲခဲ႔ပါတယ္။

ဘာလုိလဲဆုိေတာ႔ ေန႔လည္တစ္နာရီမွာရြာထဲလူေတြနဲ႔ခိိ်န္းထားပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔မနက္ေတြ႔တဲ႔သုံးေယာက္မွာ က်ေနာ္နဲ႔ေနာက္ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ကေတာ႔ ေန႔လည္မွာခ်ိန္းထားတာ သိေပမယ္႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကေတာ႔ ေနာက္တစ္ပြဲရွိတာ မသိသလုိ ဘယ္သူကမွလဲမေျပာပါဘူး။

ေျပာစရာမလုိ လုိ႔လဲမေျပာတာပါ။

သူတုိ႔နဲ႔လမ္းခြဲျပီးေတာ႔ က်ေနာ္ထမငး္စားဘုိ႔ ဆုိင္ရွာပါတယ္။

ေျမနီကုန္းစင္တာရဲ႕ေနာက္ေက်ာဘက္ကလမ္းၾကားထဲကုိ ၀င္အသြား  လမ္းၾကားတစ္ခုထဲကိုေရာက္ေတာ႔

“ထမင္းေပါငး္တစ္ပြဲ800က်ပ္”လုိ႔ ခ်ိတ္ထားတဲ႔ ဗြီႏုိငး္က က်ေနာ္ကုိလပ္ယပ္လုိ႔ေခၚေနပါတယ္။

ေစာေစာကမွ သူမ်ား၀ယ္တုိက္တဲ႔ေကာ္ဖီနဲ႔မုန္႔စားထားေတာ႔ ဘုိက္လဲသိပ္မဆာ၊

800တန္ထမင္းတစ္ပြဲေလာက္ဆုိ အေနေတာ္ဘဲဆိုျပီး လဲစဥ္းစားမိလုိ႔ပါ။

ဆုိင္ထဲေရာက္ေတာ႔ စားပြဲထုိးေလးက ၀က္လား ၾကက္လားေမးေတာ႔

၀က္သားနဲ႔လုိ႔ေျပာလုိက္ပါတယ္။

အဲဒီအခါစားပြဲထုိးေလးက

“၀က္သားနဲ႔ဆုိ 1500၊800လုိ႔ေရးထားတာက ၾကက္ကင္နဲ႔”

လုိ႔ စိတ္တုိစရာေကာငး္ေအာင္လာေျပာပါတယ္။

စိတ္ထဲမွာေထာင္းကနဲ႔ျဖစ္သြားေပမယ္႔သူမ်ား ျမဳိ႔ရြာဆုိတဲ႔အသိနဲ႔ဆက္မေျပာလုိက္ပါဘူး။

ေၾကာက္လုိ႔ မေျပာရဲလုိ႔ေတာ႔လဲမဟုတ္ပါဘူး။

ခဏလာတဲ႔ဧည္႔သည္ျဖစ္ေနလုိ႔ သည္းခံလုိက္တဲ႔သေဘာပါ။

 

က်ေနာ္တုိ႔ျမန္မာနုိင္ငံ စိတ္ညစ္စရာေကာငး္တာ ဒီလုိကိစၥမ်ဳိးေတြပါဘဲ။

ေစ်း၀ယ္ကုိ မလိမ္႔တပါတ္နဲ႔လုပ္ျပီး ေစ်း၀ယ္ ၀င္ေအာင္ဆြယ္ျပီး ေရာငး္ၾကတာပါ။

အက်ီတစ္ထည္ တစ္ေထာင္ တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ ေနပါေလေရာ။

ခ်ိတ္ထားတဲ႔အကၤ်ီကေတာ႔ လုိခ်င္စရာ။

တကယ္၀ယ္မယ္ဆုိလဲ ကိုင္လုိက္ရင္

“အဲဒါက သုံးေထာင္ တစ္ေထာင္တန္က ဒီမွာ”

ဆုိျပီး ကေလး၀တ္သာသာ ေလာက္ရွိတဲ႔ အျဖစ္ခ်ဳပ္ထားတာကုိ ထုိးေပးပါတယ္။

“ပန္းသီးတစ္လုံး 100 ၾကဳိက္တာေရြးယူ” ဆုိေအာ္၊

အလုံးလွလွေခ်ာေခ်ာ သြားရည္က်ခ်င္စရာအသီးကုိ သြားမထိလုိက္နဲ႔၊

“ဒါေတြက တစ္လုံး300 တစ္ရာတန္က ဗန္းထဲမွာ ၾကဳိက္တာသြားေရြး”

ဆုိျပီး အပုတ္တစ္၀က္ပါတဲ႔ အသီးေတြထည္႔ထားတဲ႔ဗန္းကိုလက္ညွဳိးထုိးျပပါတယ္။

ဒီလုိေဖာက္သည္ကို နားလွည္႔ပါးလွည္႔လုပ္ျပီးလိမ္ေရာင္းတာကုိ ေတာ႔ေအာက္တန္းက်

တယ္လုိ႔ ယူဆပါတယ္။

ေစ်း၀ယ္သူကုိေလာဘၾကီးတယ္လုိ႔ေတာ႔ေျပာလုိ႔မရပါဘူး။

တန္တယ္ထင္ရင္၀ယ္မွာ သူသူကိုယ္ကုိယ္ပါဘဲ။

တနည္းေျပာရင္ေတာ႔ လူတစ္ေယာက္ကို အရွက္ကြဲေအာင္လုပ္တယ္လုိ႔ ခံစားရပါတယ္။

(တစ္ခ်ဳိ႔႕လဲေရာက္လက္စနဲ႔ ျပန္မထြက္ခ်င္တာရယ္ ရွက္တာရယ္ေၾကာင႔္၀ယ္သြားၾကပါတယ္။)

 

ထမင္းပြဲေရာက္လာလုိ႔ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ထမင္းနည္းနည္းထဲကို ၾကက္သားကင္ထားတာ

နည္းနည္းထည္႔လာပါတယ္။

ဟငး္အႏွစ္လုိဟာမ်ဳိးနည္းနည္းဆမ္းထားပါတယ္။

က်ေနာ္ကလဲ ဗုိက္သိပ္မဆာ သိပ္လဲစကားမေျပာခ်င္တာနဲ႔

အလုပ္တစ္ခုျပီးတယ္လုိ႔သေဘာထားျပီးစားလုိက္ပါတယ္။

 

ထမင္းစားျပီးေတာ႔ 12း15 အားေနတာနဲ႔ေန႔လည္တစ္နာရီမွာ

ခ်ိန္းထားတဲ႔ကေလးတစ္ေယာက္ကုိ က်ေနာ္ေရာက္ေနျပီဆုိတဲ႔အေၾကာင္းလွမး္ေျပာေတာ႔

သူမွာအလုပ္ကိစၥတစ္ခုေပၚလာတာနဲ႔ မလာနုိင္ေၾကာငး္ေတာင္းပန္ပါတယ္။

က်ေနာ္က လည္းအားနာဘုိ႔မလုိေၾကာငး္ ႏုိးပလုံ ပလုံ ျပန္ေျပာေပးရပါတယ္။

အမွန္တကယ္ေတာ႔ ေလထဲက မိတ္ေဆြမ်ား ေတြ႔ဆုံၾကတယ္ဆုိတာက မိတ္ေဆြအခ်င္းခ်င္းရဲ႕ခင္မင္မူ႔သက္သက္ပါ။

MGလုိ႔ေခၚတဲ႔ရြာထဲမွာ စာေတြေရးရင္းဖတ္ရင္း သိလာၾကတဲ႔မိတ္ေဆြေတြေရာက္တုံးေရာက္ခုိက္ဆုံၾကတဲ႔သေဘာပါဘဲ။

ဘယ္သူနဲ႔ေတြ႔မယ္ ဘယ္သူနဲ႔မေတြ႔ဘူးဆုိတာကိုေတာ႔ ဘယ္သူဆီကမွ အမိန္႔ခံစရာမလုိပါဘူး။

အမ်ားနဲ႔ေတြ႔ဘုိ႔ စီစဥ္တဲ႔အခါမွာ အဆင္မေျပလုိ႔ ခ်န္ထားတာကိုလဲ အုပ္စုခြဲတယ္လုိ႔ေျပာမယ္ဆုိရင္လဲ

အဲလုိေျပာတဲ႔သူ အေတြးေတြမွားေနျပီလုိ ေျပာလုိ႔ရျပန္ပါတယ္။

ကိုယ္ကေတြ႔ခ်င္လုိ႔ေခၚေပမယ္႔လဲ သူက လက္မခံဘူး မလာခ်င္ဘူးဆုိလဲစိတ္ဆုိးစရာမရွိျပန္ပါဘူး။

ခင္လဲခင္တယ္ ခ်က္တင္မွာအျပန္အလွန္ေျပာေနတယ္ ဒါေပမယ္႔ဖုနး္အဆက္အသြယ္လဲမရွိ၊

ခ်က္တင္မွာလဲ မဆုံျဖစ္လုိ႔ ေတြ႔ဘုိ႔ခ်ိန္းၾကတဲ႔အခါ က်န္ေနတာလဲ ရွိတတ္ပါေသးတယ္။

ေနာက္အင္တာနက္က ဆုိရွယ္၀က္ဆုိက္ေတြမွာေရးၾကတယ္ဆုိတာ ဘယ္သူဘယ္၀ါဆုိတာ

အတိအက်မသိေစခ်င္လုိ႔မ်က္ႏွာဖုံးစြပ္ျပီး အလုပ္လုပ္ၾကတာပါ။

တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္မသိေအာင္ေနၾကတာမ်ားပါတယ္။

ခ်က္တင္မွာလူခ်င္းသိသြားလုိ႔ေတြ႔ဆုံတယ္ဆုိတာ တကယ္ခင္လုိ႔သာေတြ႔တယ္လုိ႔မွတ္ယူနုိ္င္ျပန္ပါတယ္။

အဲေတာ႔ေတြ႔ဆုံၾကတယ္ဆုိတာ သီးသန္႔ေတြ႔ဆုံပြဲျဖစ္တဲ႔အတြက္ကာယကံရွင္က

ခြင္႔မျပဳရင္ေတာ႔လူသိေအာင္ေဖာ္မျပသင္႔ဘူးလုိ႔ထင္ပါတယ္။

တစ္ခုေတာ႔ရွိပါတယ္ အရင္ကတည္းကအျပင္မွာသိၾကတဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြစၾကေနာက္ၾကတာသီးသန္႔ကိစၥပါ။

ဒါကေတာ႔ ေတြ႔တယ္မေတြ႔ဘူး ဘယ္သူပါတယ္မပါဘူးဆုိတာကို ေတြးမိတဲ႔အေတြးပါ။

 

12း45ေရာက္ေတာ႔ က်ေနာ္ေျမနီကုန္းစီးတီးမတ္ကိုေရာက္ေနပါျပီ။

ဖုနး္ခ်င္းအဆက္အသြယ္ရွိသူကိုလွမ္းေျပာေတာ႔ လာေနျပီလမ္းမွာလုိ႔ေျဖေတာ႔စိတ္ေတြေအးရပါတယ္။

အဲဒါနဲ႔စက္ေလွခါးနားကိုထိုင္ခုံမွာထုိင္ေစာင္႔ေနလုိက္ပါတယ္။

ေသခ်ာတာကေတာ႔သူတုိ႔က်ေနာ္႔ကို ျမင္ရင္မွတ္မိနုိင္ေအာင္သူတုိ႔ကိုေမးလ္ကေန က်ေနာ္ဓါတ္ပုံပုိ႔ေပးထားပါတယ္။

သူတုိ႔ဓါတ္ပုံကိုေတာ႔ က်ေနာ္မျမင္ဘူးသလုိ ေတာင္းလဲေတာင္းမထားမိပါဘူး။

ခဏေနေတာ႔ အတြဲေလးတစ္တြဲ ၀င္လာပါတယ္။

သူတုိ႔က ေကာ္ဖီဆုိင္ထဲ၀င္ၾကည္႔ ေနရာလြတ္မရွိလုိ႔ျပန္ထြက္လာ။

ခုံမွာထုိင္ေနတဲ႔က်ေနာ္ကို ျမင္ေတာ႔ မွတ္မိျပီးေလေပါက္လုိ႔လွမ္းေခၚျပီး ခုံနားမွာလာထုိင္။

ခဏေနေတာ႔ေနာက္တစ္ေယာက္ ၀င္လာပါတယ္။

ျမင္တာနဲ႔ေလးေပါက္ဆုိျပီးစာအုပ္ေလးနွစ္အုပ္လက္ေဆာင္ေပးပါတယ္။

သုေမာင္နဲ႔ေန၀င္းျမင္႔ ဂြတ္ရွယ္ က်ေနာ္ၾကဳိက္တဲ႔ဆရာႏွစ္ေယာက္စာအုပ္ျဖစ္ေနလုိ႔ေပါ႔။

ေဟာခဏေနျပန္ေတာ႔ လူငယ္အတြဲေလးတစ္တြဲ ေခတ္နဲ႔အညီျပားခ်ပ္ခ်ပ္ ဒါေပမယ္႔သပ္သပ္ရပ္ရပ္။

သူတို႔လဲလာေရာ ေကာ္ဖီဆုိင္မွာေနရာလဲမရွိ ေတာ႔ ဒီျပင္႔ေနရာကို ေရြ႔မယ္လုိ႔တုိင္ပင္ရင္းေရႊ႕ၾကပါတယ္။

ေနရာေရြးရင္းေရြးရင္းကေန ေနာက္ထပ္ေရာက္လာတဲ႔သူလဲအလြယ္တကူလုိက္လုိ႔ရေအာင္

မနီးမေ၀း ေနာက္ေဘးလမ္းၾကားက အေအးဆုိင္ေလးမွာထုိင္ျဖစ္ၾကပါတယ္။

တနဂၤေႏြဆုိေတာ႔ လာေရာက္စားေသာက္တဲ႔သူမ်ားပါတယ္။

ဒါနဲ႔ဘဲအေပၚအဆင္႔ က်ဥ္းက်ဥ္းက်ပ္က်ပ္ ခ်ထားတဲ႔ဆက္တီေလးမွာ

ေနရာယူလုိ႔ ေမာင္ရင္းႏွမေတြလုိ႔ပူးကပ္လုိ႔ထုိင္ၾက၊

မျမင္မသိဘူးတဲ႔သူ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ နာမယ္ကိုတန္းမေျပာဘဲ အနက္ေတြ၀ွက္လုိ႔မိတ္ဆက္ၾက၊

ပဲမပါ အၾကြယ္ဇယားမပါ အနင္းဇယားမပါ တကယ္႔ေပ်ာ္စရာပါဘဲ။

က်ေနာ္တုိ႔ စားစရာေတြမွာေနတုန္း ဖုနး္၀င္လာပါတယ္။

ဘယ္မွာထုိင္ေနၾကသလဲဆုိျပီး ေမး ခဏေလးေနေတာ႔ ဆုိင္ထဲကို

ဟဲေလးနဲ႔တူတဲ႔တစ္ေယာက္၀င္လာ ဘယ္နားမွာလဲလို႔ ေမးဘုိ႔ ဖုန္းသံအၾကား အားလုံးက ဒီမွာလုိ႔၀ုိင္းေအာ္။

ခဏေနျပန္ေတာ႔ တစ္ေနရာကိုသြားစရာရွိတဲ႔အတြက္ မေရာက္လာနုိ္င္သူက လူစုံျပီလားလွမ္းေမး၊

ျပန္ေျဖတဲ႔အသံေတြကလဲ အေပ်ာ္ေတြစြက္လုိ႔။

ခဏေနျပန္ေတာ႔မန္းေလးက ရြာသားတစ္ေယာက္ကလွမ္းေမး၊

ဘယ္သူေတြပါတယ္ဆုိတာျပန္ေျဖ၊

မိတ္ဆက္ရင္းနဲ႔ရီစရာေတြေျပာၾက။

ၾကဳံသလုိထုိင္ၾကရင္းနဲ႔စုံတြဲနွစ္ေယာက္ၾကားကို မသိဘဲေရာက္ေနတဲ႔တစ္ေယာက္ကုိ၀ုိင္းစၾက၊

ရွက္ကုိးရွက္ကနး္နဲ႔ဖယ္ေပးမယ္ဆုိေတာ႔ ၀ုိင္းက်ပ္ၾက၊

တ၀ါး၀ါး တဟားဟားနဲ႔ပါ။

 

သိပ္မၾကာခင္ေနာက္တစ္ေယာက္ကဖုနး္နဲ႔ေမးျပီးလုိက္လာပါတယ။္

သူလဲလာေရာ ပြဲက ပုိစည္သြားပါတယ္။

မနး္ေလးမွာ သြားရလာရခက္ခဲတာေျပာျပပါတယ္။

ဟုတ္ေတာ႔လဲဟုတ္ပါတယ္။

မန္းေလးသူ မနး္ေလးသားတုိင္းအိမ္မွာစီးစရာ စက္ဘီးဆုိင္ကယ္ကအဆင္႔သင္႔။

အဲေတာ႔ ဘယ္သြားသြား ကိုယ္စိတ္ကိုယ္ပုိင္။

ဒါေပမယ္႔ မနး္ေလးမွာက တကၠစီမရွိ။

ေလးဘီးသုံးဘီးရွိေပမယ္႔ေစ်းမ်ားတဲ႔အျပင္ ကားဂိတ္ရထားဂိတ္နားမွာဘဲရွိ။

အငွားကမ်ားရန္ကုန္လုိ လမ္းေပၚမွာ တ၀ီ၀ီမသြား၊

ဘတ္စ္ကားစီးမယ္ဆုိရင္လဲ တစ္စီးနဲ႔တစ္စီးၾကား တေမ႔တေမာ

ရပ္ခ်င္တဲ႔ေနရာ ေက်ာက္ခ်လို႔ရပ္ သြားခ်င္မွသြားဆုိေတာ႔

နယ္ကလာသူမ်ားမွာ သြားမယ္လာမယ္ဆုိအခက္ေတြ႔ၾကပါတယ္။

ဒါအရင္ကေတာ႔က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ မစဥ္းစားမိတဲ႔ကိစၥတရပ္။

 

ေနာက္ရန္ကုန္က ကားငွားခနဲ႔မန္းေလးခကားငွားခ အရမး္ကြာပါတယ္။

ရန္ကုန္က အမ်ားၾကီးသက္သာသလုိ ကားငွားရတာလဲလြယ္ပါတယ္။

မန္းေလးအေတြ႔အၾကဳံကို ေရာက္ဘူးသူက အဆင္မေျပခဲ႔တာေတြကိုေျပာျပ

အဲဒီတုန္းကအခက္အခဲ အခုေတာ႔ရီစရာေမာစရာေတြျဖစ္။

ကုန္လြန္သြားတဲ႔အျဖစ္ေတြေပါ့။

 

ေနာက္ေတာ႔လဲ မရုိးနုိင္ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ား၊

လူငယ္ေတြၾကဳံေတြ႔ေနရတဲ႔အလုပ္အကိုင္အခက္အခဲ၊

ေပးလုိ္က္ရတာနဲ႔ျပန္ရတာခ်ိန္စက္ၾကည္႔ရင္ တန္မတန္၊

ကိုယ္သင္ၾကားထားတဲ႔ပညာနဲ႔မကိုက္ေပမယ္႔

ေန႔စဥ္မွန္မွန္ျဖည္႔တင္းေပးေနရတဲ႔အစာအိမ္အတြက္

ယုံၾကည္ခ်က္ေတြခံယူခ်က္ေတြေမ႔ထား။

တန္တာ မတန္တာအပထား

ရရာအလုပ္ကို မ်က္ေစ႔မွိတ္ျပီးလုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနရတဲ႔

လူငယ္အမ်ားစုရဲ႕ ဘ၀ေတြအေၾကာင္းေရာက္ေတာ႔

အားလုံးမွာတူညီေသာခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ေဆြးေႏြးၾက။

 

မနး္ေလးေဂဇက္မွာ က်ေနာ္မန္းလုိက္တာကို နာမည္တပ္လုိ႔ျပန္ေဆြးေနြးသူရဲ႕

ျမဳိ႔ျပေနပညာတတ္လူငယ္မ်ားရဲ႕ နင္႔သီးစြာမေက်လည္တဲ႔ခံစားခ်က္ကုိ ဆက္လုိ႔

ကိုယ္႔အျမင္သူ႔အျမင္ဖလွယ္ရင္း ျငိမ္းျငိမ္းေအးေအးေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကပါတယ္။

တကယ္ေတာ႔ အေျဖရွိေပမယ္႔ မေျဖရွင္းဘဲခ်န္ထားတဲ႔ပုစၦာတဲ႔တပုဒ္လို႔

အားလုံးရင္ထဲမွာခံစားရမိေတာ႔ စကားသံေတြခဏတိတ္၊

ေနာက္ေတာ႔လဲသူအေၾကာငး္ကိုယ္႔အေၾကာင္းေျပာၾကရီၾကေပါ႔။

ေျပာရင္းေျပာရင္း အေၾကာင္းအရာမ်ားစြာလဲစုံ၊

ဒါေပမယ္႔ တကယ္ေျပာမယ္ဆုိရင္ ေျပာစရာမကုန္ေသးေပမယ္႔၊

အခ်ိန္ေတြကိုေငြနဲ႔ ေရာင္းစားထားၾကတဲ႔က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔လဲ

ပုံမွန္လည္ပါတ္ေနရတဲ႔ဘ၀ထဲကိုျပန္လည္စီးေမ်ာဘုိ႔အတြက္

သုံးနာရီမထုိးခင္ေလးမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔လမ္းခြဲခဲ႔ၾကပါတယ္။

တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ျပန္အုံးမယ္ လာအုံးေနာ္လုိ႔ အျပန္အလွန္ႏုတ္ဆက္၊

အရြယ္မတူ ဘ၀မတူ အလုပ္မတူၾကေပမယ္႔ စာေပးေရးသားျခင္းအေပၚမွာခုံမင္တာတူညီၾကတဲ႔

၀ါသနာတူေမာင္ႏွမတစ္စု အခုလုိဘယ္အခ်ိန္မ်ားမွ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ျပန္ဆုံနုိင္မယ္ဆုိတဲ႔ေမးခြန္းကို

အလုိက္သိစြာနဲ႔မေမးဘဲခ်န္ထား လက္ျပလုိ႔ ခြဲခြာခဲ႔ၾကပါတယ္။

သူတုိ႔နဲ႔လမး္ခြဲအျပီး ကားငွားစီးဘုိ႔ လက္ျပအတားမွာ

ဖုန္းအသံျမည္လုိ႔ ကိုင္လုိက္ခ်ိန္၊

က်ေနာ္နဲ႔မေန႔ ကဆုံခဲ႔တဲ႔မိတ္ေဆြက မ်က္ႏွာျခင္းဆုိင္လမး္တစ္ဖက္မွာရွိေနေၾကာင္းအခ်က္ေပးေတာ႔

လက္ကေလးလွမ္းျပလုိ႔………………………………………………………

 

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)

 

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါးေလး။