“ မက်စေကာငး္ က်စေကာင္း”
တစ္ရက္ ကိုေအာင္ေမာင္းရယ္ က်ေနာ္ရယ္ ကိုဆနး္ရယ္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ အတူထုိ္င္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကိုအလာ ေနပူပူမွာ မ်က္မွန္မတပ္ဘဲဆုိင္ကယ္စီးလာေတာ႔ မ်က္ေစ႔ထဲကိုဖုန္၀င္တာေရာ ေလတုိးတဲ႔အရွိန္နဲ႔ေနအပူရွိန္ေၾကာင္႔ပါမ်က္ရည္ပူေတြက်လာပါတယ္။ က်ေနာ္မ်က္ရည္က်တာကုိ လွမ္းၾကည္႔ေနတဲ႔ ကုိဆနး္က ျပဳံးေစ႔ေစ႔နဲ႔ မုတ္ဆိတ္တုိနံ႔နံ႔ကို ပြတ္ေနတာျမင္ေတာ႔ သူ႔မွာေျပာစရာရွိေနျပီဆုိတာကုိ က်ေနာ္ရိပ္မ္ိလုိက္ပါတယ္။ သူ႔ဘာသာသူဆုိရင္ စကားတစ္ခြန္းစဘုိ႔ ခက္ေပမယ္႔ ေျပာျပီဆုိရင္ အရွည္ၾကီးေျပာျပတတ္တဲ႔ ကိုဆန္းအေၾကာင္းကို သိေနတဲ႔ကုိေအာင္ေမာင္းက “ကိုဆန္း ဘာေတြမ်ားေတြးမိလုိ႔ ျပဳံးေနျပန္တာလဲ”လုိ႔ေမးလုိက္ေတာ႔ ထုံးစံအတုိငး္ ေမးေစ႔ေလးကိုလက္နဲ႔ပြတ္ျပီး”ကိုေပါက္မ်က္ရည္က်တာျမင္ေတာ႔ဒီတစ္ေခါက္ခရီးမွာၾကဳံခဲ႔တာေလးကို သြားသတိရလုိက္လုိ႔ပါ။ ဒီလုိဗ်…………”လုိ႔အစခ်ီျပီး သူ႔အေတြ႔အၾကဳံေလးကိုေျပာျပပါေတာ႔တယ္။ { ျပီးခဲ႔တဲ႔လက က်ေနာ္႔ဆရာက အလုပ္တစ္ခုကိုလက္ခံထားလုိက္တယ္။ အလုပ္ကေတာ႔အေၾကြးေဟာငး္ေတြလုိ္က္ေတာင္းေပးရတဲ႔အလုပ္ဗ်။ ကုမၸဏီတစ္ခုက သူတုိ႔ရဲ႔နယ္ကုန္သည္တစ္ခ်ဳိ႔ဆီက ကုန္ေၾကြး မရတာေတြ အေတာ္ေလးမ်ားေနတာရယ္ ေငြမသြင္းတဲ႔ရက္ၾကာေနတဲ႔ ကုန္သည္ေတြလဲ ရွိေနတယ္ဆုိ ေတာ႔ အဲဒီကုန္သည္ေတြရွိတဲ႔ျမဳိ႔ကိုလုိက္သြားျပီး ေတာ႔ အဲဒီအေၾကြးေတြကို ျပန္ေတာင္းေပးရမယ္႔အလုပ္ကုိ လက္ခံထားတာဗ်ာ။ ေငြေပးရင္ေပး မေပးရင္ ဘယ္လုိပုံစံနဲ႔ေပးမယ္ဆုိတာ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ထားေပါ႔။ သူတုိ႔ေပးစရာရွိတယ္ဆုိတာကို ၀န္ခံတဲ႔လက္မွတ္ထုိးခုိင္းျပီး ေသခ်ာေအာင္လုပ္ထားတဲ႔သေဘာပါ။ တစ္ခါတစ္ေလၾကဳံတတ္တာကဒီလုိေငြၾကန္႔ၾကာေနတဲ႔ကုန္သည္ေတြနဲ႔ေငြေကာက္တဲ႔၀န္ထမ္းၾကားမွာ ျဖစ္တတ္တာေလးေပါ႔။ ကုန္သည္က ကုန္ဘုိးေငြေခ်ျပီးသား ဒါေပမယ္႔ ေငြေကာက္တဲ႔၀န္ထမး္က ၾကားထဲက ျဖတ္သုံးထားေရာ။ ဒီကုန္သည္ကလဲ ေငြၾကာေနၾကဆုိေတာ႔ ပိုင္ရွင္က မရိပ္မိ မသိဘူးေပါ႔။ ေနာက္လူလႊတ္ေတာင္းမွ ေပးျပီးသားေငြကို ကိုယ္ခုိ္္င္းထားတဲ႔၀န္ထမ္းကျဖတ္သုံးထားတယ္ဆုိတာ သိရပါေတာ႔တယ္။ ဒီအေၾကာငး္ကုိသိတဲ႔ ၀န္ထမ္းေတြကလဲ အခ်င္းခ်င္းဆုိေတာ႔ ဖုံးထား ဖိထားတာမ်ဳိးလဲ ရွိတတ္ျပန္ေတာ႔ ပိုေသခ်ာေအာင္ ၾကားလူကုိ ထပ္ခို္င္းတဲ႔သေဘာလဲ ပါပါတယ္။ သူတုိ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ႔ သူတုိ႔ေငြျပန္ရရင္ျပီးတာပါဘဲ။ အားလုံးမေပးနုိင္ေတာင္မွ အခ်ိဳ႔အ၀က္ျပန္ရမယ္ဆုိရင္ေတာင္မွ ညွိႏုိင္းမူ႔နဲ႔လက္ခံေပးရမယ္ေပါ႔။ အားလုံးျပန္မရေတာင္မွ တ၀က္ေလာက္ျပန္ရတယ္ဆုိရင္ကို သူုတုိ႔ဘက္ကလက္ခံမယ္ဆုိေတာ႔ ညွိနုိင္းလုိ႔ရတဲ႔သူလဲညွိရတာေပါ႔။ ကုန္သည္ဆုိေတာ႔လဲ ရုံးေရာက္ဂါတ္ေရာက္မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး။ သံသရာမရွည္ခ်င္ဘူး ညွိလုိ႔ရရင္ညွိ။ အဆုံးစြန္ညွိမရဘူးဆုိမွ တရားစြဲမယ္ဆုိတဲ႔အဆင္႔ေရာက္တာကိုးဗ်။ ဒီတစ္ေခါက္က်ေနာ္သြားရတဲ႔အပိုင္းက ရွမး္ျပည္ေတာင္ပုိင္းကုိ တစ္ျမဳိ႔၀င္တစ္ျမဳိ႔ထြက္ သြားရတာပါ။ ဒီအလုပ္ကလဲ အ၀င္ရခက္တဲ႔အလုပ္လုိ႔ေျပာရင္လဲမမွားဘူးဗ်။ လူတစ္ေယာက္ကို ထီေပါက္တဲ႔အေၾကာငး္သြားေျပာတာ မွ မဟုတ္တာ။ ၾကာေနတဲ႔ေငြကို ရေအာင္သြားေတာင္းရတယ္ဆုိေတာ႔ မ်က္ႏွာေတာ႔ ပူတာေပါ႔ဗ်ာ။ အဲေတာ႔ မ်က္နွာကို အခ်ဳိဆုံးထားလို႔ ေျပာရေတာ႔တာေပါ႔။ တကယ္ေျပာရရင္ေတာ႔ မ်က္ႏွာပူသလုိ ကိုယ္ခ်င္းလဲစာပါတယ္။ လူ႔ဘ၀မွာ အခက္အခဲ ဆုိတာ မတူညီတဲ႔ပုံစံနဲ႔လူတုိင္းလူတုိင္းအေပၚမေခၚဘဲေရာက္လာတတ္တာကိုး။ တစ္ခ်ဳိ႔ၾကေတာ႔လဲေလာငး္ကစားေၾကာင္႔ ၊ တစ္ခ်ဳိ႔ၾကျပန္ေတာ႔ လဲ အိမ္ေထာင္အေရးအဆင္မေျပလုိ႔ တစ္ခ်ိဳ႔ၾကေတာ႔လဲ ေခတ္စားေနတဲ႔ စုေၾကးေၾကာင္႔၊ တစ္ခ်ဳိ႔ၾကေတာ႔လဲ မလုပ္တတ္လို႔၊ တစ္ခ်ဳိ႔ၾကေတာ႔လဲ က်နး္မာေရးေၾကာင္႔ ၊ တစ္ခ်ဳိ႔ၾကျပန္ေတာ႔လဲအရင္းအႏွီးနည္းတာေၾကာင္႔၊ တစ္ခ်ဳိ႔ကလဲ ဆုိင္ငွားဖြင္႔ေနတဲ႔အိမ္ကေရာငး္လုိက္ေတာ႔ ေနရာေပ်ာက္သြားတာေၾကာင္႔၊ ဇာတ္လမ္းကေတာ႔စုံေနေအာင္ေတြ႔ခဲ႔ၾကားခဲ႔ရတာေပါ႔။ အဆင္မေျပဘူးဆုိမွေတာ႔ လည္း ဘာမွ အဖတ္ဆယ္လုိ႔မရတာမ်ားပါတယ္။ အဲဒီလုိဆုိေတာ႔လဲဆုိင္ျပဳတ္သူလဲျပဳတ္ ၊ဆုိင္မျပဳတ္ေပမယ္႔လဲ ယဲ႔ယဲ႔ေလးနဲ႔ဟန္မပ်က္ဆက္လုပ္ေနသူလုပ္နဲ႔ အစုံေပါ႔။ သြားေတာင္းလုိ႔ အကုန္ေပးလုိက္သူလဲရွိ၊ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔အခ်ိဳ႔အ၀က္ေပးသူလဲရွိ၊ အခက္အခဲေတြရွိေနလုိ႔ ဒီေလာက္နဲ႔ေၾကေအးေပးပါလုိ႔ ေတာင္းပန္သူလဲရွိ၊ မာန္ခ်ီလုိ႔ေမာင္းထုတ္မယ္႔ပုံခ်ဳိးတဲ႔လူလဲရွိ။ ရုံးသြားရေအာင္လုိ႔ ခပ္တည္တည္နဲ႔ေျပာလုိက္မွ လက္မွတ္ထုိးေပးသူလဲရွိ၊ ရွိရက္သားနဲ႔သက္သက္ မေပးခ်င္လုိ႔ ညစ္ထားတဲ႔လူလဲရွိ၊ လာမေတာင္းလုိ႔မေပးတာဆုိတဲ႔အထက္စီးေလသံနဲ႔ အကုန္ေပးလုိ္က္သူလဲရွိ၊ ပုံစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔တုန္႔ျပန္တာကို အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးခဲ႔ရေတာ႔တာေပါ႔။ အဓိက က သူ႔ဆီကို ကြ်ံထားတဲ႔ေငြကို ျပန္ရခ်င္တာကိုးဗ်။ က်ေနာ္ကလည္း အျမဲတမ္းလုပ္ေနက် ၾကဳံေနက် အလုပ္ကို လုပ္တယ္ဆုိေတာ႔ စိတ္ထဲမွာအလုပ္သေဘာကလြဲလုိ႔ ဘာမွမရွိတာမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ဒီတစ္ေခါက္ေတာ႔ ဟတ္ထိလာတဲ႔အျဖစ္အပ်က္ကေလးတစ္ခုၾကဳံလာခဲ႔ရတာ။ အဲဒီအမ်ဳိးသမီး နာမယ္ ကမေအးမူ လုိ႔ဘဲဆုိပါေတာ႔။ သူမွာက သမီးေလး သုံေယာက္ေမြးထားတယ္။ ကိုးတန္းတစ္ေယာက္ ခုႏွစ္တန္းတစ္ေယာက္ ငါးတနး္တစ္ေယာက္။ သူ႔အိမ္ေထာင္ဘက္က ေနာက္ဆုံးသမီးေလးေမြးအျပီးမွာ ဟုိဘက္နုိင္ငံမွာအလုပ္သြားလုပ္တာ ခုခ်ိန္ထိဘာသတင္းမွ မၾကားရေတာ႔ တစ္ေယာက္ထည္းရုန္းကန္ရေတာ႔တာေပါ႔။ အရင္ကေတာ႔ ေစ်းထဲမွာ ကုန္စုံဆုိင္ကေလးဖြင္႔ထားခဲ႔ပါသတဲ႔။ က်ေနာ္အလုပ္လက္ခံထားတဲ႔ ကုမၸဏီအေရာင္းကားကေနျပီး သူ႔ဆုိင္မွာျပန္ေရာင္းတဲ႔ပစၥည္းေတြကို ယူေရာင္းတာေပါ႔။ အစကေတာ႔ သူလဲ သိပ္အေရာင္းရၾကီး မဟုတ္ေပမယ္႔ သူ႔ဟာနဲ႔သူလည္ပါတ္လုိ႔ေန ကေလးသုံးေယာက္နဲ႔ စားေလာက္ေသာက္ေလာက္အဆင္ေျပေနပါသတဲ့။ မႏွစ္ေဆာငး္တြင္းမွာသူ႔အေမကေနမေကာင္းျဖစ္ေတာ႔အေမကိုျပဳစုေနရတာကတစ္ဖက္ ကေလးေတြစားေရးေသာက္ေရးကတစ္ဖက္ဆုိင္ကလဲမဖြင္႔တစ္ခ်က္ဖြင္႔တစ္ခ်က္ရွိတဲ႔ေငြေလးနဲ႔ ေန႔ျပန္တုိးေပးစားေနရေရာ။ သူ႔အေမ ဆုံးသြားလုိ႔ ဆုိင္ကုိဖိဖိစီးစီးလုပ္မယ္ဆုိျပန္ေတာ႔ငွားဖြင္႔ေနတဲ႔ဆုိ္္င္ေလးကသူ႔ထက္ပုိေပးနုိင္သူုကုိ ဘဲငွားလုိက္ေတာ႔ဘုံေပ်ာက၊ရွိတာေလးကို အထုပ္ျဖည္စားေတာ႔ အရင္းပါေပ်ာက္တဲ႔ဘ၀ကို ေရာက္ သြားျပန္ေရာ။ သူအဲလုိဆုိင္ပိတ္လုိက္ရေတာ႔ သူက တစ္ဆင္႔အေၾကြးျပန္ေပးထားတဲ႔သူေတြဆီကလဲ ျပန္ေတာင္းလုိ႔ရသလုိ ေတာင္းမရတဲ႔သူေတြက ပုိလုိ႔မ်ားပါသတဲ႔။ အဲလုိျဖစ္သြားေတာ႔သူကအဂၤလိပ္စာကိုေတာ္ေတာ္ေလးကြ်မ္းက်င္တာကိုသိတဲ႔မိတ္ေဆြေတြက က်ဳရွင္ျပဘုိ႔၀ိုင္းတုိက္တြန္းၾကပါသတဲ႔။ ဒါနဲ႔ဘဲ သူ႔မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ကေလးေတြကို စာသင္ေပးတဲ႔အလုပ္ကို ေျပာင္းလုပ္ေနျပန္ပါေရာ။ စစခ်င္းေတာ႔ အိမ္မွာတင္မနက္တစ္ခ်ိန္ညေနတစ္ခ်ိန္သင္ေပးေနတာအဆင္ေျပလုိ႔ေပါ႔။ အဲစာသင္လာတာ နည္းနည္းေလးၾကာေတာ႔ သူငွားေနတဲ႔အိမ္ရွင္က အိမ္လူအ၀င္အထြက္ရွုပ္တယ္ ဆုိျပီး အိမ္မွာ စာမသင္ရဘူးဆုိျပီး ကန္႔သတ္လုိက္ျပန္ေရာ။ အဲေတာ႔ သူ႔တပည္႔ေလးေတြထဲက လက္သင္႔ခံေပးတဲ႔ အိမ္တစ္အိမ္မွာစုျပီး သင္ရေတာ႔အရင္ေလာက္ေက်ာင္းသားက မမ်ားျပန္ဘူး။ စာသင္ဘုိ႔ေနရာေပးတဲ႔အိမ္နဲ႔ေ၀းတဲ႕ကေလးက မလာနုိင္သလုိ သူကလဲ ဆုိင္ကယ္မစီးတတ္ ဘာမစီးတတ္ဆုိျပန္ေတာ႔လဲ ႏွစ္ေနရာထက္ပုိျပီးလဲ သြားမသင္နုိင္ျပန္ပါဘူး။ အဲေတာ႔သူရွာလုိ႔ရတဲ႔ေငြက မိသားစုစားေလာက္ရုံ အေမ႔ေဆးဘုိးေလး ေပးနုိင္ရုံေလာက္ဘဲရပါသတဲ႔။ အဲလုိျဖစ္သြားေတာ႔ သူဆုိင္မပိတ္ခင္က ယူထားတဲ႔ အေၾကြးေလးေတြ မေပးရေသးတာလဲရွိေနျပန္ပါတယ္။ လာေတာင္းတဲ႔သူဆုိေတာ႔လဲအဆင္ေျပတဲ႔အခါေပးလုိက္ လာမေတာင္းတဲ႔သူက်ေတာ႔လဲ ဒီအတုိင္းဘဲေနလုိက္ပါသတဲ႔။ က်ေနာ္ကုိေတာ႔ နက္ျဖန္ မနက္ဆယ္႔တစ္နာရီေလာက္ျပန္လာပါ။ သူရစရာရွိတာေလးေတြရယ္ က်ဳရွင္လခေလးေတြရယ္ေကာက္ျပီးေပးလုိက္မယ္ဆုိျပီး ခ်ိန္းလုိက္ပါတယ္။ က်ေနာ္သူနဲ႔ေတြ႔ျပီးစကားေျပာၾကည္႔ေတာ႔ မန္းေလးတကၠသိုလ္ကေန ေက်ာင္းျပီးထားတယ္ဆုိတာရယ္ က်ေနာ္ညီမ တစ္၀မ္းကြဲနဲ႔ေမဂ်ာတစ္ခုထဲ အတူေနခဲ႔တယ္ဆုိေတာ႔ စကားေျပာရတာ သိပ္မစိမ္းသလုိျဖစ္သြားပါတယ္။ ေနာက္ေန႔သူခ်ိန္းတဲ႔အခ်ိန္ေလာက္ေတာ႔ က်ေနာ္သူ႔အိမ္ကုိေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္သြားရတာေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔က်ေနာ္တစ္ကယ္ေရာက္တဲ႔အခ်ိန္က ဆယ္တစ္နာရီခြဲေလာက္မွေနာက္က်ျပိးေရာက္သြားပါတယ္။ သူ႔အိမ္အဆင္အျပင္ကေတာ႔ တစ္ခ်ိန္က စီးပြားေရးေကာငး္ခဲ႔ေပ႔မယ္ အခုအခိ်န္မွာေတာ႔ အဆင္မေျပဘူးဆုိတာ ကို ျမင္သာေစတဲ႔ အခ်က္ကေတာ႔ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂေတြပါဘဲ။ အဘုိးတန္ေတြျဖစ္ခဲ႔ေပမယ္႔ အခုအခ်ိန္မွာေတာ႔ ေဟာင္းႏြမ္းေနျပီး အသစ္မလဲနုိ္င္တဲ႔အေနအထားေလးပါ။ က်ေနာ္ေရာက္ေတာ႔ ေကာ္ဖီရယ္ ေဒသထြက္စားစရာေလးေတြနဲ႔ဧည္႔ခံရင္း ေရွးေဟာင္းေနွာင္းျဖစ္ ေတြေျပာျဖစ္ၾကတယ္ေပါ႔။ ေက်ာငး္ေနတုနး္က သူ႔မိဘမ်ားကလဲ အရာရွိျဖစ္တာေၾကာင္႔ အဆင္ေျပေျပေနခဲ႔ရေၾကာင္း၊ မန္းေလးတကၠသိုလ္တက္ေနစဥ္ကာလမွာလည္း က်ေနာ္ညီမေတြနဲ႔ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးနဲ႔ေနခဲ႔ရတဲ႔အေၾကာင္း၊ သူ႔အိမ္ေထာင္က်တဲ႔အခ်ိန္မွာလဲ သူ႔အမ်ဳိးသား ရဲ႕ လုပ္ငန္းကလဲ အဆင္ေျပ သူ႔ကုန္စုံဆုိင္ေလးကလဲ ၀င္ေငြေျဖာင္႔ သားသမီးပြားစီးတာကလဲ အဆင္ေျပဆုိေတာ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ရတဲ႔အေၾကာင္း၊ သူ႔အမ်ဳးိသားကသူမ်ားေတြအဆြယ္ေကာင္းေတာ႔ ျမန္ျမန္ခ်မ္းသာေအာင္ဆုိျပီးတစ္ဖက္နုိင္ငံမွာသြားအလုပ္လုပ္မယ္ဆုိတာ တားမရလုိ႔သြားတဲ႔အခ်ိန္ကစလုိ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ႔ အခ်ိန္ေတြေပ်ာက္ဆုံးခဲ႔ရေၾကာင္း၊ စီကာပါတ္ကုန္းေျပာျပေနရင္း သူ႔မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ေတြသီသီေ၀႔လုိ႔ေနပါတယ္။ စကားေျပာေကာင္းေနတုနး္ နံရံမွာခ်ိတ္ထားတဲ႔ တုိင္ကပ္နာရီအေဟာင္းၾကီးက တစ္ေဒါင္ေဒါင္တဒင္ဒင္နဲ႔ ဆယ္႔နွစ္ခ်က္ျမည္တဲ႔အခါမွာ ေတာ႔ သူက “ကေလးေတြထမင္းစားျပန္လာေတာ႔မယ္၊ ခါတုိင္းဆုိထမင္းခ်ဳိင္႔ယူသြားၾကတာေလ၊ ေက်ာင္းနဲ႔အိမ္က အေတာ္ေလးေတာ႔လွမ္းတယ္၊ ျမဳိ႔ထဲေက်ာင္းက စရိတ္ၾကီးေတာ႔ ေ၀းေပမယ္႔လဲ မတတ္နုိင္ဘူး။ မနက္ ေက်ာင္းမသြားခင္ သမီးေတြက ထမင္းစားျပန္လာမယ္၊ေမေမဘယ္မွမသြားနဲ႔လုိ႔ေျပာသြားတာ” ” ကဲသမီးေတြမလာခင္အလုပ္ကိစၥျဖတ္လုိ္က္ရေအာင္” လုိ႔ေျပာျပီး သူေပးစရာက်န္တဲ႔ေငြထဲက တစ္၀က္ကိုေပးလုိက္ျပီး ေနာက္က်န္ေငြကိုေတာ႔ တစ္လတစ္ၾကိမ္ လဆန္းရက္ေရာက္တုိင္းမွန္မွန္လႊဲေပးပါမယ္ သုံးလအတြင္းအျပီးေပးပါမယ္ ဆုိျပီး စာခ်ဳပ္မွာလက္မွတ္ထုိးေပးပါတယ္။ အဲဒီလုိလက္မွတ္ထုိးေနတဲ႔အခ်ိန္ “ဒီဘ၀မ်ဳိးေရာက္မယ္လုိ႔ ဘယ္တုံးကမွ မေတြးမိဘူး အကိုရယ္”လုိ႔ေျပာရင္း မ်က္ရည္ေတြပုိးပုိးေပါက္ေပါက္ က်လာေတာ႔ က်ေနာ္ေတာင္ရင္ထဲမွာေတာင္ ၀မ္းနည္း သြားသလုိပါဘဲ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႔ မလုိခ်င္ဘဲလက္ခံရတဲ႔ ရွဳံးနိမ္႔မူ႔ကုိေစာင္႔ၾကည္႔ေနရတဲ႔ ဒုကၡကလဲသိပ္ေတာ႔ မလြယ္လွဘူးရယ္။ လက္မွတ္လဲထုိးျပီးေရာ” သမီးေတြနဲ႔ေတာ႔ ေတြ႔သြားပါအုံးေနာ္”လုိ႔ေျပာတာနဲ႔က်ေနာ္လဲဆက္ထုိင္ေနရေတာ႔တာေပါ႔။ ခဏေနေတာ႔ တ၀ုနး္၀ုန္းနဲ႔ေျပးလာတဲ႔အသံၾကားရေပမယ္႔ တံခါး၀ေရာက္လုိ႔ လူစိမ္းလဲျမင္ေရာ တိကနဲရပ္သြားပါတယ္။ ကေလးေတြလဲေရာက္ေရာ “ဒါေမေမ တုိ႔ေက်ာငး္တုံးက ရုိက္ထားတဲ႔ဓါတ္ပုံထဲက အန္တီမာရဲ႕ အကိုေလ” လုိ႔မိတ္ဆက္ေပးေတာ႔ လိမၼာယဥ္ေက်းတဲ႔ကေလး သုံးေယာက္က လက္ကေလးပိုက္ျပီး “မဂၤလာပါဦးဦး”လုိ႔ႏုတ္ဆက္ပါတယ္။ “ဘာလုိ႔ဒီေလာက္ေတာင္ေျပးလႊားလာၾကတာလဲ ေမေမ႔ကို ဘာလုိေစာင္႔ခုိင္းတာလဲ”လုိ႔ေမးေတာ႔ အၾကီးမေလးကလက္ထဲမွာကိုင္ထားတဲ႔အထုပ္ကေလးကိုေျမွာက္ျပျပီး” အရည္ေပ်ာ္သြားမွာစုိးလုိ႔ပါေမေမရဲ႕” လုိ႔ခ်စ္စရာအသံေလးနဲ႔ျပန္ေျပာလုိက္ပါတယ္။ “ကဲ ကဲ ထမင္းျမန္ျမန္စား ေက်ာငး္ျပန္သြားရအုံးမွာ အေ၀းၾကီးရယ္ ”လုိ႔ေျပာေတာ႔ ထမင္းစားခန္းထဲေျပး၀င္သြားျပီး ညီအမသုံးေယာက္ ထမင္းစားဘုိ႔ျပင္ၾကတဲ႔အသံေတြၾကားရပါတယ္။ ခဏေနေတာ႔ အလတ္မေလး က ပုဂံေလးတစ္လုံးကိုင္လာျပီး “ေမေမဘုိ႔” ဆုိျပီးလာေပးေတာ႔ “ဘာေတြလဲေသာ္ေသာ္ ဒီမွာဦးဦးနဲ႔စကားေျပာေနတုန္းေလ”လုိ႔ေျပာေတာ႔ “ေမေမၾကဳိက္တဲ႔ ပဲေရခဲသုတ္ေလ ၊ျမန္ျမန္စား အရည္ေပ်ာ္သြားလိမ္႔မယ္ေနာ္၊ သမီးတုိ႔ က ေမေမစားရေအာင္၀ယ္လာမွာမုိ႔ ဘယ္မွမသြားနဲ႔လုိ႔ မနက္ကမွာခဲ႔တာရယ္”လုိ႔ေျပာေနတုံး က်ေနာ္ေရွ႔ကမွန္ထဲမွာ ထမင္းစားခန္းေပါက္၀ကေနၾကည္႔ေနတဲ႔ ေခါငး္ေလးနွစ္လုံးက သူ႔အေမကိုစားဘုိ႔ ေခါင္းဆတ္ျပီး အသံတိတ္ အခ်က္ျပေနတာျမင္ရပါတယ္။ မေအးမူကပဲသုတ္ကိုေမႊျပီးပါးစပ္ထဲကိုတစ္ဇြန္းထည္႔လုိက္မွ ရပ္ေနတဲ႔သမီးကလဲထမင္းစားခန္းကို၀င္၊ ထမင္းစားခန္းအ၀ကေန ၾကည္႔ေနတဲ႔ေခါင္းေလးေတြလဲေပ်ာက္သြားပါတယ္။ ကေလးေတြကို မျမင္ရေတာ႔မွ “က်မ သမီးေတြကို မုန္႔ဘုိးမေပးနုိင္တာၾကာျပီ။ က်မလဲ သြားရည္စာ မစားတာၾကာျပီ။ ဟုိတစ္ေန႔က သမီးေတြ အ၀တ္စေလး ေတြနဲ႔ အရုပ္ကေလးေတြလုပ္ေနၾကတာ ျပန္ေရာငး္ရင္တစ္ခုကို သုံးရာရတယ္ေျပာတာ။ က်မကေတာင္ အပိုအလုပ္ေတြလုိ႔ေျပာေသးတယ္။ အဲဒီပုိက္ဆံနဲ႔က်မၾကိဳက္တဲ႔ပဲသုတ္၀ယ္လာၾကတာေနမွာ”လုိ႔ေျပာရင္းမ်က္ရည္ေတြက်လာျပန္ပါေလေရာ။ သိပ္မကြာေ၀းတဲ႔သူနဲ႔က်ေနာ္ၾကားမွာထုိင္ေနရင္းကြာျခားသြားသလုိအျမင္ေတြ၀ါးလုိ႔ အေ၀းၾကီးလုိ႔ေတာင္ထင္လာမိပါတယ္။ အေစာကက်တဲ႔မ်က္ရည္နဲ႔အခုက်တဲ႔မ်က္ရည္မ်က္ရည္ျခင္းတူေပမယ္႔ခံစားမူ႔ျခင္းေတာ႔ အမ်ားၾကီးကြာမယ္လုိ႔ထင္တာဘဲဗ်ာ။ } ကိုဆန္းက အရွည္ၾကီးတစ္ဆက္ထဲေျပာျပီး ေမာသြားတဲ႔ပုံနဲ႔သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လုိက္ပါတယ္။ သူ႔မ်က္နွာကေတာ႔ အခုဘဲေလာေလာလတ္လတ္ ၾကဳံ ေတြ႔ေနရသလုိ ခံစားခ်က္ေတြမေပ်ာက္ေသးတဲ႔မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ေပါ႔။ က်ေနာ္ၾကားဘူးတဲ႔ သီခ်င္းတစ္ပိုင္းတစ္စေလး ေတာင္ျပန္သတိရလာပါတယ္။ “ျပဳံးေပ်ာ္ရင္လဲ က်တဲ႔မ်က္ရည္ ၀မး္နည္းရင္လဲက်တဲ႔မ်က္ရည္” ပါတဲ႔။ ကိုေပါက္လက္ေဆာင္ အေတြးပါးပါးေလး (4-10-2011)