“ငယ္ငယ္တုန္း ေခါင္းေလာင္းသံ”(အပုိင္းႏွစ္)

             (သုံးေက်ာင္းေျပာင္းေသာရွင္……………)

 

က်ေနာ္ဦးေလးရဲ႕စက္ဘီးနဲ႔ေလွ်ာက္လည္        ၾကတဲ႔အခါ လမး္မွာေတြ႔သမွ်ဆုိင္းဘုတ္ကုိ

လုိက္ဖတ္ေလ႔ရွိပါတယ္။

အစကေတာ႔ တစ္လုံးျခင္းစာလုံးေပါငး္ဖတ္။

ေနာက္ေတာ႔ ဦးေလးက ေဗြရင္ စိတ္ထဲမွာေပါငး္ဖတ္ျပီးမွအသံထြက္လုိ႔သင္ေပးပါတယ္။

မွားရင္သူက ျပင္ေပးပါတယ္။

ဒါနဲ႔ဘဲက်ေနာ္က စာဖတ္ရင္စိတ္ထဲမွာဘဲစာလုံးေပါင္းတဲ႔အက်င္႔ေလးရသြားပါတယ္။

အဲဒီေက်ာငး္သြားအပ္တဲ႔ေန႔ကဆရာၾကီးရဲ႕ခုံေပၚက သတင္းစာေလးေကာက္ဖတ္မိတာက

က်ေနာ္အတြက္ ဖုိးကံေကာင္းျဖစ္သြားပါတယ္။

ေနာက္ဆရာၾကီးက ဖတ္စာအုပ္ထုပ္ျပီးဖတ္ခုိင္းေတာ႔လဲက်ေနာ္က

မေၾကာက္မရႊ႔ံဖတ္ျပပါတယ္။

အဲဒါနဲ႔ဘဲဆရာၾကီးကစိတ္ေျပာင္းသြားျပီး က်ေနာ္ကုိႏွစ္တန္းေက်ာင္းသား

အျဖစ္ပညာသင္ခြင္႔ေပးလုိက္ပါတယ္။

 

အဲဒီတုနး္ကက်ေနာ္တုိ႔ေနတာက ျမစ္ငယ္မီးရထားစက္ရုံၾကီးရဲ႕အေနာက္ဘက္မွာရွိတဲ႔

၀န္ထမ္းလုိင္းအိမ္ေတြမွာပါ။

မီးရထားစက္ရုံအုတ္တံတုိင္းၾကီးေဘးကဖုံထူထူေျမနီလမ္းေလးအတုိင္းေျမာက္ဘက္ကို

ေလွ်ာက္သြား ရင္က်ေနာ္တုိ႔ေနခဲ႔တဲ႔ “သဇင္ရပ္ကြက္”6လုိင္းကုိေရာက္ပါတယ္။

အိမ္ေလးေတြက ပုဆစ္တုပ္ ပ်ဥ္ျပားအၾကီးေတြနဲ႔ကာ အမုိးကအုပ္ၾကြပ္မုိး။

ႏွစ္ခနး္တတြဲစီငါးခန္းတြဲေဆာက္ထားတာပါ။

ေတာင္ဘက္လွည္႔တဲ႔အတြဲနဲ႔ေျမာက္ဘက္လွဲ႔တဲ႔အတြဲေတြကို 

မ်က္နွာခ်င္းဆုိင္လုိ႔ အေရွ႔ကေနအေနာက္ အတြဲလုိက္ၾကီးေဆာက္ထားတာပါ။

 

လုိင္းခန္းႏွစ္ခုၾကားမွာ တမာပင္ၾကီးေတြရွိပါတယ္။

ငယ္ငယ္တုံးကဆုိ ဆပ္ပခ်ီဆုိတဲ႔အဖုေတြေပါက္ရင္ ၀က္သက္ေပါက္ရင္

တမာရြက္ေတြကို ခူးျပီးျပဳတ္ထားတဲ႔အေရေတြနဲ႔ေရခ်ဳိးေပးတတ္ပါတယ္။

အဲဒီအပင္ၾကီးေတြပြင္႔ရင္ တမာပြင္႔၀ါ၀ါရနံ႔ကအေတာ္ေလးေမႊးပါတယ္။

တမာသီး၀ါ၀ါေလးေတြက စားလုိ႔ေတာ႔မရ ဒါေပမယ္က်ေနာ္တုိ႔က

အဲဒီအသီးေလးေတြကိုလုိက္ေကာက္။

တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္တမာသီးနဲ႔ထုျပီးစစ္တုိက္တန္းကစားခဲ႔ၾကတယ္။

ေျပးတမ္းလုိက္တမ္းကစားတယ္။

မန္းက်ီးေစ႔ ၾသဇာေစ႔ေတာက္တယ္။

က်ီးသားရုိက္တယ္။

ေၾကြပန္းကန္ကြဲပစ္တယ္။

ဒီေၾကြပန္းကန္ကြဲပစ္တယ္ဆုိတဲ႔ကစားနည္းကုိေတာ႔ ခုေခတ္ကေလးေတြ

မသိေလာက္ေတာ႔ဘူးထင္ပါတယ္။

က်ေနာ္႔ေခတ္က ေၾကြပန္းကန္ေတြက အင္မတန္လွတဲ႔ဒီဇုိငး္ေလးေတြဆြဲထားတာပါ။

ထမင္းစားရင္ေၾကြပန္းကန္ျပား ဟင္းရည္ေသာက္ေတာ႔ ေၾကြပန္းကန္လုံး၊

လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေတာ႔အခ်ဳိစုံ သုံးသမွ်ေၾကြခ်ည္းပါဘဲ။

ဒီေၾကြထည္ပစၥည္းကလြတ္က်ရင္လဲကြဲ။

ထိမိခုိက္မိေတာ႔ပဲ႔။

အဲလုိ႔ပဲ႔သြားရင္ မသုံးေတာ႔ ဘဲလႊင္႔ပစ္ပါတယ္။

အဲလုိပန္းကန္ကြဲေတြကိုစု။

ဒီဇုိငး္လွတဲ႔အကြဲေလးေတြကို ေျမၾကီးမွာ ညီေနေအာင္တန္းစီျပီးပုံထာ။

အဲဒါကုိ ေခါင္မွန္ရင္အကုန္ရဆုိတဲ႔သီအုိရီကိုအသုံးခ်ျပီး ဒုိးနဲ႔ပစ္ၾကတာပါ။

က်ေနာ္တုိ႔မွာ နုိင္လာတဲ႔ေၾကြပနး္ကန္ကြဲေတြကို လက္တုိဂ်င္ပုံးထဲ

ထည္႔သိမ္းရတာအလုပ္တစ္ခု။

မွတ္သားစရာေလးကေတာ႔ တစ္ခါမွာ က်ေနာ္ေၾကြပန္းကန္ကြဲပစ္တာရွုံးေတာ႔

လက္ထဲမွာတစ္ခုမွ မက်န္ေတာ႔ပါဘူး။

နုိင္တဲ့ေကာင္ေတြကလဲ က်ေနာ္ကိုမေခ်းပါဘူး။

ပြဲက အရွိန္ရလုိ႔ကစားေကာငး္တုန္း က်ေနာ္လက္ထဲမွာ တစိမွမက်န္။

အဲဒါနဲ႔အိမ္မီးဖုိေခ်ာင္ထဲ၀င္ လူအလစ္မွာ ေၾကြပန္းကန္တစ္ခ်ပ္ယူလာ။

အုတ္ခဲနဲ႔ရုိ္က္ခြဲျပီး ေၾကြပနး္ကန္ ပစ္ပါတယ္။

ဒါလဲရွဳံးတာပါဘဲ။

ညေနထမင္းစားမယ္လုပ္ေတာ႔ ပနး္ကန္ျပားတစ္ခ်ပ္လုိေနပါတယ္။

အဲဒီက်ေတာ႔ အိမ္က လူၾကီးေတြဘယ္သူ႔အိမ္ကို ပစၥည္းထဲ႔ေပးျပီး ျပန္မယူျဖစ္တာ

ထင္ျပီး စဥ္းစားခန္းထုတ္ၾကပါတယ္။

ေနာက္သိသြားေတာ႔ ၀ါးျခမ္းျပားနဲ႔အရုိက္ခံထိပါတယ္။

 

က်ေနာ္ျမစ္ငယ္အမကမွာ ႏွစ္တနး္ကစတက္ရပါတယ္။                

ေက်ာင္းသြားတယ္ဆုိရင္အိမ္ကေနလမ္းေလွ်ာက္သြားပါတယ္။

ေန႔လည္ထမင္းစားဆုိရင္လဲလမ္းေလွ်ာက္ျပန္ပါတယ္။

အိမ္ကေနထြက္ရင္ စက္ရုံအုတ္တံတုိင္းအတုိင္းေတာင္ဘက္ကိုလာ။

တံတုိငး္ဆုံးရင္ အေရွ႔ဘက္တက္။

စက္ေပါက္ေရာက္ေတာ႔ စာၾကည္႔တုိက္ေရွ႔လမး္မကေန ေတာင္ဘက္ဆက္သြား။

(အခုေတာ႔ မဂၤလာခန္းမၾကီးျဖစ္ေနပါျပီ)။

သုံးျပေလာက္ဆက္ေလ်ွာက္။

ေစ်းမေရာက္ခင္တစ္ျပမွာ အထက္တနး္ေက်ာင္း။

သူနဲ႔မ်က္နွာခ်င္းဆုိင္မွာေတာ႔ က်ေနာ္ေနခဲ႔တဲ႔ မူလတနး္ေက်ာင္း။

အလယ္ေခါင္မွာပင္မွာေက်ာင္းေဆာင္။

အေနာက္ဘက္မွာလဲ ေက်ာငး္ေဆာင္တစ္ခု။

အလယ္ပင္မေက်ာငး္ေဆာင္ၾကီးရဲ႕ အေရွ႔ဘက္မွာ ေတာင္ေျမာက္တန္းျပီး

၀ါးနဲ႔ေဆာက္ထားတဲ႔တဲေလးေတြမွာစာသင္ရတာပါ။

က်ေနာ္တုိ႔နွစ္တန္း အခန္းက ေျမာက္ဘက္အစြန္ဆုံးအခန္း။

က်ေနာ္တုိ႔အခန္းေဘးမွာ မီးရထားရွန္တိန္လုပ္တဲ႔ သံလမ္းရွိပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔အခန္းေျမာက္ဘက္မွာေက်ာက္လမ္း။

စာသင္ခနး္ရဲ႔ အေရွ႔ဖက္မွာ မီးရထားသံလမး္ကူးတဲ႔ တံခါးေလးရွိပါတယ္။

ဒါကက်ေနာ္တက္ခဲ႔ရတဲ႔ေက်ာငး္ေလးရဲ႕ပုံပါဘဲ။

က်ေနာ္ႏွစ္တန္းတုံးကအတန္းပုိင္ဆရာမ နာမယ္ကုိေတာ႔ မမွတ္မိေတာ႔ပါဘူး။

ခပ္၀၀ အသားညဳိညဳိ ဆုိတာေလာက္ဘဲမွတ္မိပါတယ္။

အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာဆုိရင္လဲ မွတ္မိတာ သုံးေယာက္ဘဲရွိပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔အိမ္နားမွာေနတဲ႔ ဆံေထာက္ၾကီးနဲ႔ မခင္ေအး(သူက က်ေနာ္႔အတြက္သူတုိ႔အိမ္ကေရာင္းတဲ႔

မုန္႔ပစ္စလက္အနီေတြ မၾကာမၾကာ ယူလာတတ္ပါတယ္။)

ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ႔ ေစ်းနားမွာေနတဲ႔လပ္ပြားေလးပါတဲ႔ေန၀င္းရယ္။

ဗုိလ္ကျပားမေလး ဂ်ုိစဖင္း သူ တုိ႔သုံးေယာက္ ကုိဘဲနာမယ္မွတ္မိေနပါတယ္။

အဲဒီႏွစ္တနး္ျပီးကတညး္က သူတုိ႔နဲ႔ ကြဲသြားတာ အခုထိတစ္ခါမွျပန္မဆုံျဖစ္ေတာ႔ပါဘူး။

ဒါေပမယ္႔က်ေနာ္အခုျပန္စဥ္းစားေတာ႔မွတ္မိတာကေတာ႔ ဒီသုံးေယာက္ပါဘဲ။

ထပ္ျပီး မမွတ္မိတာကုိေျပာရရင္ စာေတြဘယ္လုိသင္ျပီးဘယ္လုိက်က္ခဲ႔ရတယ္ဆုိတာပါဘဲ။

က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္က အခုေခတ္ကေလးေတြထက္စာရင္ ကေလးဘ၀ကုိ ပီပီသသေနခဲ႔ရတယ္လုိ႔

စိတ္ထဲမွာထင္မိပါတယ္။

ေက်ာင္းမတက္ခင္ ကစား။

မုန္႔စားေက်ာငး္ဆင္းရင္လဲကစား။

ေန႔လည္ထမင္းစားေက်ာင္းဆင္းလုိ႔ အိမ္ျပန္ထမင္းစားျပီးရင္လဲကစားပါဘဲ။

အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္လဲ အိမ္နားက ကေလးခ်င္းစုျပီးကစား။

အဲေတာ႔ ဘယ္အခ်ိန္စာက်က္ခဲ႔သလဲဆုိတာေတာင္ျပန္စဥ္းစားလုိ႔မရပါဘူး။

အခုေခတ္ကေလးေတြမွာ သူငယ္တနး္ဘ၀ကတည္းက က်ဴရွင္တက္။

က်ဴရွင္ျပီးေတာ႔ေက်ာငး္ ေက်ာင္ျပီးေတာ႔ က်ဳရွင္ ၊

တစ္ခါက်ဴရွင္ျပီးေတာ႔ ဂုုိက္ဆရာနဲ႔စာက်က္။

မနက္ေျခာက္နာရီက ညကုိးနာရီဆယ္နာရီထိ စာသင္တဲ႔အလုပ္ကုိလုပ္ေနရရွာတာပါ။

ကေလးက ကေလးလုိေနရမယ္႔ ဘ၀ေပ်ာက္ဆုံးသြားတယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။

(ေနာင္အနာဂါတ္မွာ အဖက္ဖက္က ေတာ္တဲ႔ သိတဲ႔ ဥာဏ္ပညာဖြံ႔ျဖဴိးတဲ႔ကေလးေတြ

ထြက္ေပၚေစခ်င္ရင္ ဇြတ္အတင္း ပုံရုိက္သြင္းေနတဲ႔ စနစ္ကို ျပဳျပင္ရမယ္လုိ႔

အေသအခ်ာေျပာခ်င္ပါတယ္။

စာမွစာ ျဖစ္ေနတဲ႔ စနစ္ၾကီးကိုရပ္ဆုိင္းသင္႔ျပီလုိ႔ ယုံၾကည္ပါတယ္။)

 

က်ေနာ္ငယ္ငယ္ ႏွစ္တနး္ေက်ာင္းသားဘ၀ကတည္းက ေက်ာငး္သြားရင္အိမ္ကလုိက္မပုိ႔ပါဘူး။

ကုိယ္႔ဘာသာကုိယ္လမး္ေလွ်ာက္ျပီး သြား။

အဲေတာ႔ လဲေက်ာငး္အျပန္လမး္သူငယ္ခ်ငး္ေတြနဲ႔ေဆာ႔ရင္းအိမ္ျပန္ေရာက္သြားတာေပါ႔။

အဲဒီေခတ္က အခုလုိ ကားဆုိင္ကယ္ စက္ဘီးအစရွိတဲ႔ ယာဥ္အႏၱရာယ္

နည္းလုိ႔လဲအိမ္ကလႊတ္ထားေပးတာပါ။

ေန႔လည္ဆုိအိမ္မွာထမင္းျပန္စား ပါတယ္။

တစ္ရက္ကုိ မုန္႔ဘုိး ဆယ္႔ငါးျပားရပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ေလ အေဖမသိေအာင္အေမက တစ္မတ္ေပးပါတယ္။

ေက်ာင္းေဒါင္႔ကအသည္ၾကီးဆီက ဇီးယုိဆယ္ျပားဘုိး၀ယ္ရင္ ေညာင္ရြက္

တစ္ခါတစ္ေလ ဗန္ဒါရြက္နဲ႔ထည္႔ေပးပါတယ္။

ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္၀ေအာင္စားရပါတယ္။

ေသခ်ာတာကေတာ႔ အခုေခတ္တစ္ရာတန္ အထုပ္ထက္မ်ားတာပါဘဲ။

အုန္းေပါင္းျဖစ္ျဖစ္ေကာက္ညွင္းေပါင္းျဖစ္ျဖစ္ ဆယ္ျပားဘုိးဆုိရင္ အမ်ားၾကီးပါ။

ငါးျပားဘုိးဆုိရင္ကုိစားေလာက္ပါတယ္။

သူကလဲ ေညာင္ရြက္ တုိ႔ငွက္ေပ်ာဖက္တုိ႔နဲ႔ထည္႔ေပးပါတယ္။

ဘာထည္႔ထည္႔ ကြ်တ္ကြ်တ္အိပ္နဲ႔ထည္႔ေပးတဲ႔အခုေခတ္ၾကီးထဲမွာ

ၾကီးျပင္းခဲ႔ရတဲ႔ကေလးမ်ားမွာေတာ႔

ေကာက္ညွင္းေပါင္းပူပူကိုဖက္နဲ႔ထုပ္လုိက္လုိ႔ထြက္လာတဲ႔ဖက္နံ႔သင္း

ေနတဲ႔ အရသာေလးကုိ ခံစားဘူးမယ္မထင္ပါဘူး။

ေက်ာင္းသြားမယ္ဆုိရင္ အိမ္က မနက္မုန္႔ေၾကြးလုိက္ပါတယ္။

မနက္မုန္႔စားေက်ာင္းဆင္းရင္ ဆယ္ျပားဘုိး၀ယ္စားပါတယ္။

ေန႔လည္ ထမင္းစားေက်ာင္းဆင္းရင္ ငါးျပားဘုိး၀ယ္စားပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ေလ မဆာရင္ ပုိက္ဆံကုိ အိတ္ရွ႔ံေလးထဲမွာထည္႔ျပီးစုထားပါတယ္။

ကစားေနရင္း ပုိက္ဆံျခင္းထိတဲ႔အသံတခြ်င္ခြ်င္ၾကားေနရင္ စိတ္ထဲမွာေပ်ာ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ ဒီပုိက္ဆံသံတခြ်င္ခြ်င္ေလးရပ္သြားေအာင္  1966ခုႏွစ္မွာ ပုိက္ဆံအေပ႔ါေစ႔

ေတြေပၚလာပါတယ္။

အဲဒီ1966ခုႏွစ္မွာက်ေနာ္ျမန္မာနုိင္ငံမွာဆန္ေရစပါးရွားပါးတဲ႔ေခတ္ပ်က္ၾကီးနဲ႔ၾကဳံရပါတယ္။

ကုန္ေစ်းႏုွနး္ေတြတက္တယ္ဆုိတာကုိလူၾကီးေတြေျပာသံၾကားတာကို ကေလးအသိနဲ႔ဘဲ

သိခဲ႔ရပါတယ္။

ဒီလုိဘဲေပ်ာ္ရႊင္စြာေဆာ႔ရင္းကစားရင္းကေန နွစ္တန္းေအာင္တဲ႔အခါ

က်ေနာ္႔ မိဘေတြက မနး္ေလးျပန္ေျပာင္းမယ္ဆုိျပီး ျမစ္ငယ္ေက်ာငး္ကေနထြက္လုိ႔

ေက်ာင္းအသစ္ေျပာင္းရပါတယ္။

ဒီတစ္ခါေတာ႔ မိဘေတြက ေတာင္ပုလင္း၀င္းရပ္ကြက္ထဲမွာေနမယ္ဆုိေတာ႔

အဲဒီအရပ္နဲ႔နီးတဲ႔ ျမန္မာ႔ေနာက္ဆုံးဘုရင္ငယ္ငယ္က စာသင္ခဲ႔တဲ႔

ဒုိင္အုိစီဆင္ေခၚ သံတဲေက်ာငး္ေခၚတဲ႔ အမွတ္တစ္ဆယ္ အ.ထ.က ကို

ေက်ာင္းေျပာငး္ျပီးအပ္ခဲ႔ေတာ႔ ၊

က်ေနာ္႔ဘ၀မွာ လူက သုံးတန္းေက်ာင္းကသုံးေက်ာင္း။

ငယ္ငယ္ကစာဆုိထဲကအတုိင္းသာဆုိရင္ သုံးေက်ာင္းေျပာင္းေသာရွင္

ဆုိတဲ႔အထဲကို အလုိလုိပါသြားပါေတာ႔တယ္။

                                                                            

 

                          

 

 

 

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါးေလး။

(13-12-2011)