“ငယ္ငယ္တုန္း ေခါင္းေလာင္းသံ အပိုင္းေလး”                          

                            (ဟုိေျပာငး္  ဒီခုန္)                

 

အဲဒီေန႔က က်ေနာ္အဖြားေတြက အေဖနဲ႔အေမကိုလာကြဳိင္ၾကတာပါ။

ဒီေလာက္ငယ္ငယ္ေလးကို မီးရထားစီးျပီးေန႔တုိင္းေက်ာငး္လာခုိင္းရသလားေပါ႔။

တေကာင္ၾကြက္မွ မဟုတ္တာဘာညာသာရကာေပ႔ါေလ။

အေမတုိ႔ကလဲ အဘုိးတုိ႔အိမ္မွာေနဘုိ႔အဆင္ေျပမယ္ထင္လို႔  ကေလးကုိေက်ာင္းေျပာင္းလုိက္တာပါေပါ႔။

လူၾကီးေတြဘယ္လုိညွိႏုုိင္းျပီး ဘယ္လုိဇာတ္သိမ္းတယ္ေတာ႔က်ေနာ္မသိပါဘူး။

ေနာက္ေန႔မနက္မွာအေမ႔ဘက္က အဖြားတုိ႔ေနတဲ႔ ေတာင္ပုလင္း၀င္းကို

အထုပ္ဆြဲျပီးက်ေနာ္လုိက္ခဲ႔ရတာပါဘဲ။

က်ဳံးထိပ္က အိမ္က က်ေနာ္႔ကိုေက်ာင္းလုိက္ပုိ႔ဘုိ႔လူမရွိ။

အိမ္နဲ႔ေက်ာငး္က အေရွ႔ထိ္ပ္နဲ႔အေနာက္္ထိပ္။

အဲေတာ႔ အေမ႔ဘက္ကအဖြားအိမ္မွာဘဲေနခုိင္းပါတယ္။

အဲဒီအိမ္က ေက်ာင္းနဲ႔အိမ္နဲ႔ေတာ႔နီးသြားျပန္ပါတယ္။

အိမ္နီးေပမယ္႔လဲ  ထမင္းခ်ဳိင္႔ကေတာ႔ မနက္သြားကတည္းကယူသြားရတာပါဘဲ။

အဖုိးနဲ႔အဖြားက ဟုိေတာင္ဘက္က ဘီလူးမေညာင္ပင္ေစ်း(အခုေတာ႔ျပည္ေက်ာ္ေစ်း)

နားမွာဆုိင္သြားဖြင္႔ေတာ႔ မနက္ဆုိ သူတုိ႔လဲထမင္းထုပ္က်ေနာ္လည္းထမင္းထုပ္။

ညေနေက်ာငး္ဆင္းျပန္လာရင္ေတာ႔ အိမ္နားက အမ်ဳးိမကင္းတဲ႔ မ၀င္းတုိ႔အိမ္ကေန

အဖုိးအဖြားတုိ႔ျပန္အလာကိုေစာင္႔ရပါတယ္။

ေနာက္မ၀င္းတုိ႔အိမ္ကေစာင္႔ရတာပ်င္းေတာ႔ အိမ္ကဘဲေစာင္႔ပါေတာ႔တယ္။

အဖုိးနဲ႔အဖြားကလဲအိမ္ငွားေနၾကတာပါ။

အရင္က အေမတုိ႔ေနမယ္လုိ႔စီစဥ္တဲ႔အိမ္က အေမ႔ အေမရဲ႕အေဖ႔အိမ္ပါ။

အဲဒီအိမ္မွာ အေမ႔ေမာင္ေနပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ သူက က်ေနာ္တုိ႔ကုိေပးမေနလုိ႔ မနး္ေလးကိုေျပာင္းလာလုိ႔မရတာပါ။

က်န္တာအားလုံးအဆင္ေျပေပမယ္႔ ညေနထမင္းစားေနာက္က်ေတာ႔ဗုိက္ဆာတာပါ။

အဖုိးတုိ႔အဖြားတုိ႔ အလုပ္သိမး္တာ 6နာရီခြဲခုႏွစ္ရီ သူတုိ႔ျပန္လာမွမီးေမႊးထမင္းခ်က္

ဆုိေတာ႔ ထမင္းစားခ်ိန္ေနာက္က်ေတာ႔တာေပါ႔။

ဒီကိစၥကိုေျပလည္ေအာင္ ကူညီေပးတဲ႔သူကေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔တစ္၀ုိငး္တည္းေနတဲ႔ ကုိသိန္းထြန္းပါဘဲ။သူက က်ေနာ္ကိုထမငး္ခ်က္တာသင္ေပးပါတယ္။

မီးေမႊြး ဆန္ေဆး ထမင္းအုိးတည္ထား။

ဆူလာရင္ေယာက္မနဲ႔ေမႊ ဆန္ေစ႔ေလးေတြအိ မအိသူကၾကည္႔ေပး။

အေနေတာ္ေရာက္ျပီဆုိ၇င္  ထမငး္ရည္ငွဲ႔ေပးပါတယ္။

ျပီးရင္မီးေအးေအးနဲ႔ထမငး္ႏွပ္ထား။

အဖြားတုို႔ျပန္လာရင္ မီးေမႊးျပီးသားဆုိေတာ႔ ဟင္းခ်က္တာခဏေလးဆုိေတာ႔

ထမင္းစားရတာအရင္လုိေနာက္မက်ေတာ႔ပါဘူး။

အစကေတာ႔ အဖြားတုိ႔က မီးေရးထင္းေရးအတြက္စိတ္ပူတာေပါ႔။

ဒါေပမယ့္ ကိုသိန္းလြင္က သူတာ၀န္ယူပါတယ္လုိ႔ေျပာေတာ႔ ေအးေဆးေပါ႔။

အဖြားက “ကိုေပါက္က လိမၼာတယ္ အိမ္အလုပ္ေတြကူလုပ္ေပးထားတာ”

လို႔မ်ား ေျပာရင္ က်ေနာ္မွာေပ်ာ္လုိ္က္ရတာ။

 

တစ္ရက္မွာေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔ေဘးအိမ္က ခ်ပါတီေတြလုပ္စားတာျမင္ေတာ႔

အရမ္းစားခ်င္ပါတယ္။

(အေဖ႔ဘက္က အဖြားနဲ႔ေနတုနး္ကဆုိရင္မနက္အဆာေျပစားဘုိ႔

ခ်ပါတီ ခဏခဏလုပ္စားတတ္ပါတယ္။

ဟုိက်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္က မိသားစုမ်ားတဲ႔အိမ္ေတြက မုန္႔ကိုအျပင္ဆုိင္က၀ယ္မစားဘဲ

အိမ္မွာတင္လုပ္စားတတ္ၾကပါတယ္။

အိမ္မွာလုပ္စားတာ ကရိကထမ်ားေပမယ္႔ေငြအကုန္သက္သာျပီး၀၀လင္လင္စားရပါတယ္။

အခုေခတ္မွာေတာ႔ အိမ္မွာတင္မုန္႔လုပ္စားတယ္ဆုိတာမရွိေတာ႔သေလာက္။

လုပ္လဲ မလုပ္တတ္တာရယ္ အခ်ိန္မေပးနုိင္တာရယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။)

အဲဒါနဲ႔အဖြားကို ခ်ပါတီစားခ်င္တယ္ေျပာေတာ႔ ေနာက္ေန႔လုပ္ေၾကြးပါတယ္။

ေနာက္မွသိရတာကေတာ႔ အဲဒီအခ်ိန္တုံးက ျမန္မာျပည္စီးပြားေရးအက်ပ္

အတည္းျဖစ္ေတာ႔ ဆန္ေစ်းၾကီးျပီး ဂ်ဳံေစ်းသက္သာေတာ႔ ၀င္ေငြနည္းတဲ႔

အိမ္ေတြက ထမင္းမစားဘဲ ခ်ာပါတီလုပ္စားရတယ္လုိ႔သိရပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ဘဲေက်ာင္းတက္လုိက္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ျမစ္ငယ္ျပန္တဲ႔အခါျပန္။

တစ္ခါတစ္ေလ က်ဳံးေဘးကအဖြားအိမ္မွာသြားေနတဲ႔အခါေနနဲ႔ဘဲ

သုံးတန္းေအာင္လုိ႔ေလးတန္းကိုေရာက္လာျပန္ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းကေတာ႔ သိပ္အပူအပင္မရွိေနခဲ႔ရပါတယ္။

အစစအရာရာေစ်းမၾကီးေတာ႔ အိမ္ကေပးတဲ႔မုန္႔ဘုိး ဆယ္ျပား ဆယ္႔ငါးျပားက

ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္လုံေလာက္ပါတယ္။

ေက်ာငး္တက္ရင္စာအံ ေက်ာငး္ဆင္းရင္ေဆာ႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ႔ပါတယ္။

အတန္းပိုင္ဆရာမကလဲ ဖိဖိစီးစီးသင္ေပးေတာ႔ တစ္ေန႔စာတစ္ေန႔ျပီး

က်ဳရွင္တက္ဘုိ႔မလုိ အခ်ိန္ပုိတက္ဘုိ႔မလုိနဲ႔ စိတ္သက္ေတာင္႔သက္သာနဲ႔

ဘဲတစ္နွစ္ျပီးတစ္နွစ္ ကုန္လြန္လာခဲ႔ပါတယ္။

 

က်ေနာ္ေလးတနး္ေက်ာင္းမဖြင္႔ခင္ အေမတုိ႔က မနး္ေလးျပန္ေရာက္လာပါတယ္။

က်ေနာ္ခ်က္ျမဳတ္အရပ္ျဖစ္တဲ႔ 16လမ္းအိမ္ကုိပါ။

တကယ္တန္းေျပာရရင္ က်ေနာ္က 25လမ္းက အေဖ႔အဖြားဘက္ကအိမ္မွာေပ်ာ္တာပါ။

က်ေနာ္ကို ခ်စ္တဲ႔အဖြားရွိတယ္ ဂရုစိုက္တဲ႔အေဖ႔ညီမ၀မး္ကြဲအပ်ဳိၾကီးေတြရွိတယ္။

က်ေနာ္ကုိသြားေလရာေခၚတဲ႔ ဦးေလးေတြရွိတယ္။

ဦးေလးေတြနဲ႔ ညဆုိအျငိမ္႔ တုိ႔ တီး၀ုိငး္တုိ႔သြားၾကည္႔ရ နားေထာင္ရတယ္။

အေဒၚေတြနဲ႔ ရုပ္ရွင္လုိက္ရတယ္။

ဘၾကီးရဲ႕ ဓါတ္ပုံစတူဒီယုိလုပ္ထားတဲ႔ ပန္းျခံထဲမွာသြားေဆာ႔ရတယ္။

ဘၾကီးေမြးထားတဲ႔ အလွေမြးေရႊငါးေတြ႔ကို သြားေမာ႔လုိ႔ရပါတယ္။

ဘၾကီးရဲ႕ ကင္မရာၾကီး ကို အုပ္ထားတဲ႔ အ၀တ္မဲၾကီးထဲ၀င္ျပီး

ရုိက္မယ္ ျငိမ္ျငိမ္ေနပါလုိ႔ ေအာ္ျပီး ဓါတ္ပုံရုိက္တမ္းကစားလုိ႔ရတယ္။

ရြယ္တူ ညီအကို၀မ္းကြဲေတြရွိတယ္။

ဒါေပမယ္႔ အေဖက  16လမ္းအိမ္မွာဘဲအေနခုိင္းပါတယ္။

25လမ္းအိမ္ ကုိေက်ာငး္ပိတ္ရက္ ဦးေလးလာေခၚမွသြားရပါတယ္။

 

က်ေနာ္တုိ႔ေနတာက 16လမး္ လမး္80။

အခုေရႊဘဲရဲ႕ အေနာက္ဘက္မွာပါ။

က်ေနာ္တုိ႔အိမ္ရဲ႕ ေနာက္ဘက္က ေတာ႔ “ထီးရုိး၀င္း”ပါ။

အိမ္ကေနေက်ာင္းသြားရင္ အမွတ္တစ္ဆယ္လုိင္းကားကုိစီးသြားရပါတယ္။

အိမ္ကေနထြက္လုိင္းကားေပၚတက္။

ကားက အရင္ကလူမူ႔ဖူလုံေရးေဆးခန္းေရွ႔(ေနာက္ေတာ႔ အေနာက္ေျမာက္ျမဳိနယ္ေကာင္စီရုံး)နဲ႔

ေမမန္းလက္ရည္ဆုိင္ေဒါင္႔(အခုရိမ္းဘုိးလက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေရွ႔)မွာရပ္ပါတယ္။

အဲဒီေမမနး္လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ေအာက္မွေရေျမာင္းေလးရွိပါတယ္။

(အဲဒိေျမာင္းထဲမွာေဒါင္းျမီးကြက္ငါးေလးေတြကူးေနတာျမင္ရင္

ေက်ာင္းသြားေဖာ္ျခင္း အထူးအဆန္းလုပ္ျပီးျပရတာအေမာပါဘဲ)

က်ေနာ္တုိ႔ ဘတ္စကားကဆင္း ရင္အေနာက္ဘက္ကုိဆက္သြား

ေရႊတေခ်ာင္းေျမာင္းေက်ာ္ျပီးေျမာက္ဘက္ကုိ ေကြ႔လုိက္ရင္ က်ေနာ္ေနတဲ႔ဒုိင္အုိေက်ာင္းကိုေရာက္ပါတယ္။

 

က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာငး္က ၀င္၀င္ျခင္း ေတာင္ဘက္ျခမး္မွာ စတိတ္ခုံၾကီးရွိတဲ႔ ကပ္တဲၾကီးရွိပါတယ္။

ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေက်ာင္းကပြဲဆုေပးပြဲေတြလုပ္တဲ႔ခန္းမေပါ႔။

အခုေတာ႔ အုဌ္တုိ္က္ၾကီးျဖစ္ေနပါျပီ။

သူနဲ႔မ်က္နွာျခင္းဆုိင္မွာေတာ႔ သုံးထပ္ေဆာင္။

အဲဒီအေဆာင္ၾကီးမွာ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးရုံးခနး္ရွိပါတယ္။

ကေလးဘ၀က အဲဒီအေဆာင္ၾကီးေပၚမတက္ရဲပါဘူး။

သူရဲေျခာက္တယ္ေျပာၾကလုိ႔ပါ။

အေပၚထပ္ကပိတ္ထားေပမယ္႔ခုံေရႊ႔သံေတြၾကားရတယ္ဆုိေျပာၾကပါတယ္။

ကေလးဆုိေတာ႔လဲဟုတ္တာမဟုတ္တာ အပထား ေၾကာက္တာကေတာ႔ေၾကာက္တာပါဘဲ။

အဲဒီအေဆာင္ၾကီးရ႕ဲ အေရွ႔ဖက္ေဒါင္႔မွာေတာ႔ မ်က္မွန္ၾကီးတ၀င္း၀င္းနဲ႔အျမဲျပဳံးေနတတ္တဲ႔

ဆရာၾကီးဦးခင္နီေနပါတယ္။

က်ေနာ္ေလးတနး္ေရာက္ေတာ႔ ဆရာမၾကီး ေဒၚခင္ေထြးလွအတန္းမွာပါ။

တီခ်ာၾကီးက အရပ္ပုပု၀၀ အျမဲတမ္းေသသပ္စြာ ဖီးလိမ္းျပီး က်က္သေရရွိစြာေနတတ္ပါတယ္။

ထူးျခားတာကေတာ႔ တီခ်ာၾကီးက စီးကရက္ၾကိဳက္တာပါဘဲ။

က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္က ရုပ္ရွင္မင္းသမီးၾကီးတင္တင္မူ စီးကရက္ေသာက္တဲ႔ပုံက လွတယ္လုိ႔

နာမယ္ၾကီးပါတယ္။

က်ေနာ္႔ဆရာမၾကီး စီးရက္ေသာက္ပုံကလဲ တင္တင္မူအတုိင္းလုိ႔ ထင္မိပါရဲ႕။

က်ေနာ္တုိ႔ေလးတန္းေရာက္ေတာ႔ အစုိးရစစ္ပါ။

အဲေတာ႔ ဆရာမၾကီးက အေတာ္ေလးကို ၾကပ္ၾကပ္မတ္မတ္သင္ေပးပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ေလးတန္းတုံးက တက္ရတဲ႔စာသင္ခန္းကေတာ႔ ပင္မေဆာင္ၾကီးရဲ႕ေအာက္ထပ္

အေနာက္ဘက္ဆုံးအခန္းမွာ စာသင္ရတာမွတ္မိပါတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ သုံးတန္းတုံးက ေနခဲ႔ရတဲ႔အေဆာင္ရဲ႕အစြန္ဆုံးအခန္းကိုျပန္ေျပာငး္ရတယ္လုိ႔

ထင္ပါတယ္္။

အေသအခ်ာၾကီးမမွတ္မိတာကလဲ အမွန္ဘဲလုိ႔ ၀န္ခံရမွာပါ။

က်ေနာ္ေလးတန္းတက္တဲ႔နွစ္မွာ 16လမ္းအိမ္ကေန ေတာင္ပုလင္း၀င္းအိမ္ကိုျပန္ေျပာင္းပါတယ္။

16လမ္းအိမ္ ကေနမေျပာငး္ခင္ေလးမွာ အမွတ္စရာေလးတစ္ခုျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။

တစ္ရက္ဘတ္စကားစီးျပီးေက်ာငး္ကအျပန္လမ္းမွာပါ။

ဘတ္စကားစီးေနရင္းက ေန က်ေနာ္ ရွဳးေပါက္ခ်င္လာတာပါ။

ဘယ္လုိမွ မေအာင္႔နုိင္ေတာ႔တာနဲ႔စာတုိက္ၾကီးနားေရာက္ေတာ႔ ဆင္းလုိက္ပါတယ္။

အဲဒီနားကေရေျမာင္းမွာရွူးဆင္းေပါက္ပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ ဘတ္စကားစီးစရာ ပိုက္ဆံကမက်န္ေတာ႔ပါဘူး။

အဲဒါနဲ႔ ဘုရားနီဘုရားရဲ႕ေရွ႔ကလမး္ကေန ေျမာက္ဘက္တည္႔တည္႔ေလ်ာက္လာပါတယ္။

17လမး္အေရာက္မွာ လမး္မွားျပီး အေပၚတည္႔တည္႔ က်ဳံးဘက္ကိုတက္လုိက္ပါတယ္္။

က်ဴံးထိပ္လဲေရာက္ေရာ ေတြ႔ေနက် ကြမး္ယာဆုိင္ေလးကို မေတြ႔ဘဲ ႏြားျခံၾကီးကုိေတြ႔ေတာ႔မွလမ္းမွားလာတာကိုသိပါတယ္။

အဲဒါနဲ႔ေက်ာ္သြားျပီးထင္ျပီး ေတာင္ဘက္ကုိသြားလုိ႔ တစ္ျပလဲဆုံးေရာမွားမွန္းသိေတာ႔ျပန္ေကြ႔ျပီးလာပါတယ္။

စိတ္ထဲမွာလဲ အိမ္ျပန္မေရာက္မွာေၾကာက္ေတာ႔ ေခြ်းေတြေတာင္ျပန္လာပါတယ္။

အဲလုိက်ေနာ္ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ေနတာကို ျမင္တဲ႔ ႏြားေတြေမြးတဲ႔အိမ္က

ဦးေလးၾကီးက က်ေနာ္ကိုအိမ္ေရာက္ေအာင္လုိက္ပုိ႔ေပးပါတယ္။

က်ေနာ္ကသာ မသိတာ သူက က်ေနာ္ကိုသိေနပါတယ္။

သူက က်ေနာ္႔တုိ႔ အေဒၚေတြနဲ႔ မိတ္ေဆြေတြျဖစ္ေနလုိ႔ပါဘဲ။

 

က်ေနာ္တုိ႔ေတာင္ပုလင္း၀င္းမွာ အိမ္ငွားေနၾကပါတယ္။

ေဒၚေအးဂ်မး္ဆုိတဲ႔အေမၾကီးက သူ႔ျခံအက်ယ္ၾကီးထဲမွာ အခန္းေလးခန္းပါတဲ႔

တဲတန္းလ်ားၾကီးကိုေဆာက္ထားပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ကအလည္ခန္းမွာေနပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ အခန္းကပ္ရက္မွာ သတင္းစာေတြဂ်ာနယ္ေတြေရာင္းတဲ႔ ကိုဖုနး္ေက်ာ္ဆုိတဲ႔

အကိုၾကီးေနပါတယ္။

သူကေန႔သတင္းစာေရာင္း ညေနက်ရင္ ရုပ္ရွင္ရုံနားမွာထုိင္ျပီးကာတြန္းစာအုပ္ေတြငွားပါတယ္။

ရုပ္ရွင္ခ်ိန္မတုိင္ခင္မွာရုပ္ရွင္ၾကည္႔ဘုိ႔ေစာင္႔ေနသူေတြကိုငွားတာပါ။

အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ႔အခါမွာ သူက သူစာေစာင္ေတြကို ကာတြန္းစာအုပ္ေတြကို ေပးဖတ္ပါတယ္။

အဲဒီကတည္းက က်ေနာ္စာဖတ္တဲ႔ပုိး၀င္သြားတယ္လုိ႔ထင္မိပါတယ္။

က်ေနာ္က အေမတုိ႔နဲ႔ပုလင္း၀င္းမွာေနတဲ႔အခါ ညေနေက်ာင္းဆင္းရင္ ေက်ာင္းအေနာက္ဘက္က

ေဘာလုံးကြင္းထဲမွာသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေဆာ႔ျပီး ၀မွ အိမ္ျပန္ပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ေလ အဲဒီကြင္းထဲမွာလူၾကီးေဘာလုံးကြင္းရွိေနတယ္ဆုိရင္ေတာ႔မကစားရပါဘူူး။

က်ေနာ္မွတ္မိေနတာကေတာ႔ အဲဒီေဘာလုံးကြင္းေျမာက္ဘက္မွ သံတန္းၾကီးေတြကာထားတာပါ။

က်ေနာ္ကေတာ႔ အဲဒီသံတနး္ေအာက္က ေနငုံ႔ျပီးအ၀င္အထြက္လုပ္ပါတယ္။

အခုေတာ႔ အဲဒီေနရာက တုိက္ခန္းေတြနဲ႔ပိတ္သြားပါျပီ။

 

က်ေနာ္တုိ႔ေနတဲ႔ ပုလင္း၀င္က မုိးတြင္းဆုိေရေတြ၀င္ပါတယ္။

လူၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ဒူးဆစ္ေလာက္အထိရပ္ကြက္ထဲမွာေရျပင္ၾကီးျဖစ္ေနပါတယ္။

အဲဒီအခါမ်ဳိးမွာ က်ေနာ္ 25လမး္အိမ္ကုိသြားေနရပါတယ္။

မနက္ေက်ာငး္သြားရင္ 81လမး္အတုိင္းေျမာက္ဘက္လာ။

23လမ္းေရာက္ရင္ အေနာက္ဘက္ဆင္း။

လမး္အလည္ေခါင္ေလာက္မွာရွိတဲ႔ ဆရာမၾကီးအိမ္ကုိ၀င္ ခုိ္္င္စုိးလွနဲ႔အတူေက်ာင္းသြားၾကပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔လည္း ေရက်သြားရင္ ပုလင္း၀င္အိမ္မွာဘဲျပန္ေနရပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ဘဲဟုိအိမ္ေနလုိ္္က္ဒီအိမ္ေနလုိက္နဲ႔ စာေမးပြဲၾကီးနီးလာျပန္ပါတယ္။

မွတ္မွတ္ရရေျပာရျပန္ရင္ အဲဒီႏွစ္မွာလဲ အိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ခ်ပါတီစားလုပ္စားၾကရတာပါ။

အမ်ားစီးပြားေရးပ်က္ေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔လဲ တစ္ခါတစ္ေလ ခ်ပါတီစားခဲ႔ရတာပါဘဲ။

ေနာင္ၾကီးမွျပန္သိလာရတဲ႔အခ်က္ကေတာ႔ အဲဒီႏွစ္မွာ ျမန္မာျပည္မွာလူမ်ဳိးေရးအထိကရုဏ္း

ျဖစ္ေတာ႔ တုိင္းျပည္စီးပြားေရးက်ဆင္းကုန္တာပါဘဲ။

အဲေတာ႔စီးပြားရွာရခက္ကုန္တဲ႔အျပင္ရာသီဥတုမမွန္ေတာ႔သီးနွံပ်က္။

အဲဒီအခါ ဆန္အေကာင္းကုိ ေပးဘုိ႔မေလာက္ေတာ႔ ဆန္အေကာင္းကို ဆန္ကြဲတစ္၀က္ေရာထားတဲ႔ “ဆန္ပုလဲ”ဆုိတာကို သမ၀ါယမေတြက ထုတ္ေပးပါတယ္။

ဆန္ေစ်းၾကီးတဲ႔အခါ ေစ်းသက္သာတဲ႔ဂ်ဳံမူန္႔နဲ႔လုပ္ထားတဲ႔ ခ်ပါတီကို က်ေနာ္တုိ႔ျမန္မာျပည္သား

ေတြစားခဲ႔ရပါတယ္။

ဒါေလးကေတာ႔ ေရးေရးေလးမွတ္မိေနေသးတဲ႔ အေၾကာင္းေတြပါဘဲ။

 

က်ေနာ္တုိ႔ေလးတန္းစာေမးပြဲေျဖေတာ႔ ေညာင္ပင္ေစ်းအေရွ႔ဘက္က ပုလဲေငြေရာင္ေက်ာင္းမွာ

ေျဖရပါတယ္။

လူကလက္ေတာက္ေလာက္ အစုိးရစစ္စာေမးပြဲ တစ္ရက္ႏွစ္ဘာသာေျဖရတယ္ဆုိေတာ႔

နညး္နည္းေလးေတာင္ဘ၀င္ျမင္႔ခ်င္သလိုလုိ။

အိမ္ကလဲစာေမးပြဲရက္မွာအေတာ္ေလးကို အလုိလုိက္လုိ႔ မုန္႔ဘုိးတစ္ရက္ကုိ

ငါးမူးၾကီးမ်ားေတာင္ေပးပါတယ္။

အဲလုိနဲ႔စာေမးပြဲၾကီးလဲျပီးေရာအိမ္အလုပ္ေတြကူလုပ္လုိက္ 25လမး္အိမ္ကလာေခၚရင္လုိက္

သြားနဲ႔ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးေနခဲ႔ရပါတယ္။

စာေမးပြဲေအာင္စာရင္းေတြထြက္ေတာ႔ ေအာင္ပါတယ္။

သိပ္မၾကာခင္ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင္႔ေတာ႔မယ္ဆုိေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ျပန္ေတြ႔ရေတာ႔မယ္။

အလယ္တနး္ေက်ာင္းသားၾကီးျဖစ္ေတာ႔မယ္လို႔အေတြးေတြနဲ႔ေပ်ာ္ေနဆဲ၊

မေမွ်ာ္လင္႔ေသာအေၾကာင္းတရားတခုက ေပၚေပါက္လာျပန္ပါတယ္။

အဲေတာ႔က်ေနာ္……………………………………………………………

 

 

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါးေလး။

(17-12-2011)