“ငယ္ငယ္တုန္း ေခါင္းေလာင္းသံ အပိုင္းငါး”                          

                             (တစ္ႏွစ္ထဲပါ…………….)               

 

1968ခုႏွစ္ ကေတာ႔ဘ၀မွာအမွတ္တရ။ က်ေနာ္႔ဘ၀မွာၾကီးမားေသာအေျပာငး္အလဲၾကီးတစ္ခုေပၚေပါက္ခဲ႔ပါတယ္။

အဲဒါကေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔အေဖနဲ႔အေမကြာရွင္းျပတ္စဲၾကတာပါဘဲ။

ရုပ္ရွင္ထဲကလုိ လဲငုိယုိျပီးေတာင္းပန္တာေတြဘာေတြမလုပ္နုိင္ပါဘူး။

ေလးတနး္ေက်ာငး္သားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ဘာမွလဲေရေရရာရာ မသိလုိက္ပါဘူး။

အေဖနဲ႔အေမစကား မမ်ားစဘူး တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းစကားမ်ားၾကတာကိုေတာ႔သိတယ္။

အဲဒီေန႔က အေမက်ေနာ္တုိ႔နဲ႔အတူမအိပ္တာကုိသိတယ္။

အဲဒီရက္ေတြက စျပီး  က်ေနာ္တုိ႔ေမာင္နွမတစ္ေတြခါတုိ္င္းလုိအိ္မ္မွာမေနခဲ႔ရေတာ႔ပါဘူး။

မနက္အေဖအလုပ္သြားရင္အေဖနဲ႔အတူ 25လမ္းက်ဳံးေဒါင္႔ကအိမ္ကိုလုိက္၊

ညေနဆုိရင္လဲ ညစာထမင္းစားျပီးမွ ပုလင္း၀င္းကအိမ္ကိုျပန္ျပီးအိပ္ၾကပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ငွားထားတဲ႔အိမ္က ႏွစ္မေစ႔ေသးလုိဆက္ေနတာပါတဲ႔။

ေက်ာငး္မဖြင္႔ခင္ လပုိငး္အလုိမွာေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔ 25လမး္အိမ္ကုိ အျပီးေျပာငး္လာပါေတာ႔တယ္။

 

ေက်ာငး္ေတြဖြင္႔ေတာ႔မယ္ဆုိေတာ႔ အေမနဲ႔နီးတဲ႔ ဒုိင္အုိေက်ာငး္မွာ

ေက်ာငး္ဆက္မထားေတာ႔ပါဘူး။

25လမ္းအိမ္နဲ႔နီးတဲ႔ေက်ာငး္မွာထားမယ္ဆုိျပီးစီစဥ္ပါေတာ႔တယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ 25လမ္းနားမွာ အမွတ္တစ္အထက္တန္းေက်ာငး္ရယ္ ေနျပည္ေတာ္ေက်ာငး္ရယ္ရွိပါတယ္။

ေက်ာငး္ေတြဖြင္႔ခါနီးေတာ႔ ဒုိင္အုိေက်ာငး္ကထြက္ျပီး အိမ္နဲ႔နီးတဲ႔ “ေနျပည္ေတာ္ေက်ာင္း”လို႔

အမည္တြင္တဲ႔ အမွတ္(17)ေက်ာင္းကိုေျပာင္းရတာပါဘဲ။

အဲဒီေက်ာင္းကေတာ႔ 23နဲ႔24လမ္းၾကား လမ္း80ေပၚမွာရွိပါတယ္။

ေက်ာငး္ရဲ႕ေတာင္ဘက္မွာေတာ႔ နာမည္ေက်ာ္ ဓမၼဗိမၼာန္။       

တရားပြဲေတြ၊စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ၊တရားသင္တန္းေတြက်င္းပတဲ႔ခန္းမပါဘဲ။

 

သူေနာက္ေက်ာမွာေတာ႔ ေဆးရုံ။

ေရွးကတည္းက ရွိတဲ႔ သားဖြားမီးယပ္ေဆးရုံၾကီးပါဘဲ။

အပြင္႔လင္းဆုံးေျပာရရင္ ေနျပည္ေတာ္ေက်ာင္းေရာက္ေတာ႔ စိတ္ထဲမွာက်ဥ္းက်ပ္သြားပါတယ္။

ငယ္ငယ္ကတည္းက ေနလာတဲ႔ေက်ာငး္မွန္သမ်ွ ေက်ာင္း၀င္းက်ယ္က်ယ္ၾကီးထဲမွာေနလာတာ။

အခုေက်ာင္းေရာက္ေတာ႔ ၀င္၀င္ျခင္း ေျမာက္ဘက္မွာ ဆရာၾကီးအိမ္။

ေတာင္ဘက္မွာေတာ႔ ေရစင္။

ေရစင္ရဲ႕ေနာက္မွာ နွစ္ထပ္ေဆာင္။

ႏွစ္ထပ္ေဆာင္ေဘးမွာေတာ႔ ေရွးကတည္းကရွိတဲ႔ပင္မေဆာင္ၾကီး။

သူ႔ေဘးမွာေတာ႔ ေနာက္ထပ္အေဆာင္တစ္ခု။

ပင္မေဆာင္ၾကီးေရွ႔မွာေတ႔ာ ကြက္လပ္၊

က်ေနာ္ငါးတန္းတက္ေတာ႔ ေရစင္ေနာက္က ႏွစ္ထပ္ေဆာင္ ေအာက္ထပ္ အလယ္ခန္းမွာတက္ရပါတယ္။

အစကေတာ႔ ထရံကာေနာက္ေတာ႔ အုတ္နံရံကာတဲ႔ အေဆာင္အျဖစ္ေျပာငး္သြားပါတယ္။

အဲဒီအေဆာင္ကုိျပင္ေနတဲ႔အခ်ိန္တုံးကေတာ႔ အလည္ပင္မေဆာင္ၾကီးမွာခဏေျပာငး္ျပီးေနခဲ႔ရပါတယ္။

ငါးတန္းဆုိတဲ႔အလည္တန္းေရာက္တဲ႔အခါ ပထမဆုံးထူးျခားခ်က္က

တစ္ဘာသာကုိ ဆရာတစ္ေယာက္စသင္တာပါဘဲ။

က်ေနာ္တုိ႔မွာလည္း ငါးတန္းေရာက္မွ ေအဘီစီဒီ စသင္ရပါတယ္။

က်ေနာ္ကေတာ႔ ငယ္ငယ္က သင္ထားဘူးေတာ႔အခက္အခဲမရွိေပမယ္။

အဂၤလိပ္စာ ကို ၾကီးမွသင္ရတဲ႔ေက်ာငး္သားမ်ားအတြက္ကေတာ႔ ခက္သေပါ႔၊

က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ အဂၤလိပ္စာ ဆရာမကေတာ႔ ေဒၚခင္ရီစုိး လုိ႔ထင္ပါတယ္။

ဆရာမက 83လမ္း 23-24လမ္းခ်စ္ညဳိပုံနွိပ္တုိက္နဲ႔မ်က္ႏွာျခင္းဆုိ္င္မွာေနတာကိုေတာ႔

မွတ္မိေနပါတယ္။

ငါးတနး္အတန္းပုိင္ကေတာ႔ ေဒၚျမင္႔ျမင္႔သိန္း။

အရပ္ပုပုလူေသးေသး ေစတနာကေတာ႔ အေတာ္ၾကီးတဲ႔ ဆရာမလုိ႔ မွတ္ယူနုိ္င္ပါတယ္။

သခ်ၤာဆရာမေတာ႔ အင္မတန္မွရွဳိးက်က်၀တ္စားတတ္တဲ႔ ေဒၚမမၾကီး။

ဆရာမအကုိက ညေနဆုိရင္ ဆရာမကိုလာၾကဳိေလ႔ရွိပါတယ္။

ေဘာ္ဒီလွလွ စမတ္က်က်နဲ႔ အကိုၾကီးကုိ ေငးၾကည္႔ရတာအေမာပါဘဲ။

ေက်ာက္ေပါက္မာသဲ႔သဲ႔ ပါတဲ႔ဆရာျမင္႔ကေတာ႔ သမုိငး္သင္ပါတယ္။

ပထ၀ီဆရာကေတာ႔ ဦး၀င္းေမာင္လုိ႔ထင္ပါတယ္။

က်ေနာ္သိပ္မမွတ္မိပါဘူး။

မွတ္မိတာေျပာရရင္ ငါးတန္းတုန္းက PT လုပ္ရတဲ႔ အေၾကာင္းပါ။

အရင္ေက်ာင္းေတြတုနး္က PTခ်ိန္ဆုိရင္ ကိုယ္႔ေက်ာငး္၀င္းထဲမွာကိုယ္လုပ္ရပါတယ္။

အခုေက်ာင္းကေတာ႔ ေနရာက်ဥး္ေတာ႔ အဲဒီအခ်ိန္ဆုိရင္ ေက်ာင္းသားအားလုံးတန္းစီျပီး

က်ဳံးေဘးမွာ ကိုယ္လက္ၾကံ႔ခုိင္ေရးလုပ္ရတာပါ။

အဲဒီတုံးက က်ဳံးေဘးမွာ ေရတမာပင္ က်ေနာ္တုိ႔အေခၚတည္ပင္ေတြရွိေတာ႔ အရိပ္ရပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔ လဲ  က်ံဳးအတြင္းဘက္က ျမဳိရုိးေဘးထိေခၚသြားတတ္ပါတယ္။

PT ဆရာၾကီးနာမယ္ကေတာ႔ ခပ္ဆန္းဆန္း ဆရာၾကိး Jဘခင္ပါ။

အဲဒီတုနး္က ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးကေတာ႔ ဆရာၾကီး ဦးေအာင္ခင္ျမင္႔ျဖစ္ပါတယ္။

စည္းကမ္းတင္းက်ပ္တဲ႔ ဆရာၾကိီးပါဘဲ။

PTခ်ိန္မွာထူးထူးျခားျခားျဖစ္ခဲ႔တာကေတာ႔ တစ္ခါသားမွာ PTလုပ္ေနတုန္း

က်ဳံးေဘးမွာလႊတ္ထားတဲ႔ဆိတ္တစ္ေကာင္က က်ေနာ္တုိ႔ကို ၀င္ေခြ႔တာပါဘဲ။

က်ေနာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ “ေ၀လင္း”ဆုိတဲ႔သူငယ္ခ်ငး္ကအသံေကာငး္ပါတယ္။

အဲေတာ႔ ဆရာေဂ်က တစ္ခါတစ္ေလ သူ႔ကို ပီတီခ်ိန္မွာသီခ်င္းဆုိခုိ္ငး္တတ္ပါတယ္။

သူကလဲ သီခ်င္းဆုိရရင္ေပ်ာ္လုိ႔။

အဲဒီတုန္းက သူက ၀င္းဦးရဲ႕ “တိမ္လႊာမုိ႔မုိလြင္”သီခ်င္းကို ဟန္ပန္အျပည္႔

(အခုေခတ္လုိေျပာရရင္ ပါေဖာ္႔မင္႔အျပည္႔)နဲ႔ဆုိျပတတ္ပါတယ္။

ေနာင္မွာေတာ႔ သူ မန္းေလးျမဳိ႕ တီး၀ုိင္းေတြမွာ သီခ်ငး္ဆုိပါတယ္။

သူ႔အသံက ေဇာ္၀မ္းနဲ႔ဆင္ေတာ႔ လူၾကဳိက္မ်ားခဲ႔ပါတယ္။

 

ထူးထူးျခားျခား အဲဒီႏွစ္က က်ေနာ္တုိ႔အစမး္စာေမးပြဲေျဖေနရက္တန္းလန္းၾကီး

ေက်ာင္းပိတ္လုိက္တာကုိ ၾကဳံခဲ႔ဘူးပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔စာေမးပြဲမတုိင္ခင္ရက္ေတြက မန္းေလးမွာ ေက်ာင္းသားေတြဆႏၵျပေနပါတယ္။

စစျခင္းညေန မုိးနဲနဲခ်ဳပ္မွ လမး္မေပၚထြက္ တန္းစီျပီးလွည္႔ၾကတာပါ။

သူတို႔ရဲ႕ အေရွ႔ဆုံးမွာ ေသြးစြန္းေနတယ္လုိ႔ေျပာတဲ႔ အက်ီကို အလံလုိေထာင္ျပီးကိုင္လာပါတယ္။

ဒီေက်ာငး္သားမ်ားကုိ ေထာက္ခံအားေပးသူကလည္း သိသိသာသာၾကီးေတာ႔ မေထာက္ခံရဲပါဘူး။

ေက်ာင္းသားေတြလာမယ္႔ က်ဳံးေဘးမွာ ငွက္ေပ်ာသီးေတြ စားစရာေတြ ေရအုိးေတြကုိ

ဘယ္သူမွမသိေအာင္ခ်ထားပါတယ္။

၀ိုင္းအုံျပီးလဲ ထြက္မၾကည္႔ရဲၾကပါဘူး။

အိမ္ထဲကေနဘဲၾကည္႔ၾကပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔စာေမးပြဲေျဖေနတဲ႔တစ္ရက္မွာေတာ႔ ေက်ာငး္၀င္းတံခါး၀မွာ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာငး္

သားေတြေရာက္လာျပိး ေက်ာငး္ထဲက စာေမးပြဲေျဖေနတဲ႔ေက်ာင္းသားေတြကုိ သူတုိ႔နဲ႔လုိက္ခဲ႔ဘုိ႔

လာေခၚပါတယ္။

ဒါနဲ႔ဘဲစာေမးပြဲေျဖတာေတြကိုရပ္ ေက်ာင္းေနာက္ေဘးေပါက္ကေန ေဆးရုံ၀င္းထဲကေနထြက္ျပီး

အိမ္အျပန္ခုိင္းပါတယ္။

ေနာက္အမွတ္ရစရာတစ္ခုကေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔ အခန္းထဲက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္

စာေမးပြဲေျဖေနရင္း ေသသြားခဲ႔တာပါ။

ပထမေန႔စာေမးပြဲေျဖအျပီး သူတုိ႔ကေတာင္သမန္အင္းမွေလွသြားစီးရင္းေသသြားခဲ႔တာပါ။

သူကက်ေနာ္႔ေရွ႔တစ္ခုံေက်ာ္မွာထုိင္တာပါ။

စာေမးပြဲျပီးတဲ႔ အထိသူခုံေနရာက ကြက္လပ္ဆုိေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔မွာစာေမးပြဲသာေျဖေနရတယ္

ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္။

ဘာေၾကာက္လုိ႔ ေၾကာက္မွန္းလဲမသိ။

ငါးတန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာလဲမွတ္မိေနတဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြရွိပါေသးတယ္။

အျမဲတမး္ အတန္းထဲမွာပထမရတဲ႔ တရုပ္မေလး ႏွငး္ႏွငး္ယု၊

ေက်ာင္းတက္ရင္းတန္းလန္း ေက်ာင္းထြက္သြားတဲ႔ျမင္႔သန္း၊

ဘူူတာၾကီးထဲမွာေ နတဲ႔ ခင္ေမာင္စုိး၊

ေျမာက္ျပင္မွာေနတဲ႔ ၀င္နီေထြး၊

တံခြန္တုိင္စစ္တပ္ထဲကေန ဒီအထိ ေက်ာငး္လာတက္တဲ႔ ျမလွဳိင္။

26ဘီလမး္မွာေနတဲ႔ ငရဲလုိ႔ေခၚတဲ႔ ကိုရဲ သူတုိ႔ေလာက္ဘဲမွတ္မိပါတယ္။

အခုေတာ႔ သူတုိ႔လဲဘယ္ေရာက္လုိ႔ေရာက္မွန္းမသိ။

သိသူကလဲ ကိုယ္႔ကို မမွတ္မိ။

အမွတ္ရတာေလးတစ္ခုကေတာ႔  အတန္းထဲမွာ ပထမ ဒုတိယရတဲ႔ေက်ာငး္သားေတြကုိဘဲ

ေပၚပလင္ပိတ္စ အျဖဴေရာင္  တစ္၀တ္စာ ကို အစုိးရေစ်းနဲ႔၀ယ္ခြင္႔ေပးခဲ႔တာကိုပါ။

အဲဒီေခတ္က အစစအရာရာရွားပါးတယ္ဆုိေတာ႔ ၀ယ္ခြင္႔ရသူက မက္မက္ေမာေမာပါဘဲ။

 

ငါးတန္းေက်ာငး္သားဘ၀ကေတာ႔ က်ေနာ္႔အတြက္အခက္အခဲမရွိပါဘူး။

ဒါနဲ႔ဘဲငါးေတာင္ေအာင္လုိ႔ ေျခာက္တန္းတက္တဲ႔ႏွစ္မွာ စိတ္ညစ္စရာေကာငး္တဲ႔

သတင္းတစ္ခုထြက္လာပါတယ္။

က်ေနာ္ေနတဲ႔ေက်ာင္းက နန္းေရွ႔ကိုေျပာငး္ရမယ္ဆုိတာပါဘဲ။

တကယ္လဲေျပာင္းရပါတယ္။

အဲေတာ႔ အစကတည္းက ေက်ာင္းတစ္ေက်ာငး္ထဲမွာေနဘုိ႔ ကံပါမလာတဲ႔က်ေနာ္

ဘယ္ေက်ာင္းကိုေျပာင္းရမလဲဆုိတာကို လူၾကီးေတြအုံးစားရျပန္ပါတယ္။

အခုေခတ္စကားနဲ႔ေျပာရရင္ က်ေနာ္ေနျပည္ေတာ္မွေနလုိက္ရတာကေတာ႔

တႏွစ္ထဲပါ…………………

 

 

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါးေလး

(18-12-2011)