“အေလးးထား၏ မထား၏ …….ခြင္႔လႊတ္တတ္၏ မတတ္၏”

(4-1-2012)ေန႔ မနက္မွာ က်ေနာ္ရန္ကုန္ကိုေရာက္လာျပန္ပါတယ္။ မႏွစ္ဇူလုိင္လ လာတုနး္က တူမေလးမဂၤလာေဆာင္ကိုလာရသလုိ ဒီတစ္ေခါက္ရန္ကုန္ကိုလာရတာလဲ မဂၤလာေဆာင္ လာရတာပါဘဲ။ အဲေတာ႔ ရန္ကုန္ကုိလာတုိင္းမဂၤလာေဆာင္နဲ႔ပါတ္သက္ေနျပန္တာလဲ တုိက္ဆုိင္မူ႔တစ္ခု။ မဂၤလာေဆာင္ရွိမွဘဲရန္ကုန္လာရသလုိျဖစ္ေနေတာ႔ ေနာက္တစ္ခါရန္ကုန္လာခ်င္ရင္ ရြာထဲကလူေတြကို အစြံထုတ္ သူတုိ႔ မဂၤလာပြဲကိုအေၾကာင္းျပဳလုိ႔ လာရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာဘဲလုိ႔ ခြ်န္ေတြးေလး ေတြးမိပါေသးတယ္။ ခက္တာက ရန္ကုန္မဂၤလာေဆာင္ပြဲကိုတက္ဘူးတာ အခုတစ္ခါနဲ႔မွာ ႏွစ္ၾကိမ္။ တူမေလးတုံးက မဂၤလာဆြမ္းေၾကြးလုိဘုန္းၾကီးေက်ာငး္မွာဧည္႔ခံတာရယ္ မနး္ေလးစတုိင္နဲ႔ ဆုိေတာ႔ သိပ္ျပႆနာမရွိပါဘူး။ ဒီေနရာမွာေျပာရရင္ မနး္ေလးစတုိင္ကေတာ႔ ဖိတ္ထားတဲ႔အခ်ိန္အတြင္းမွာ ၾကဳိက္တဲ႔အခ်ိန္ ကိုလာ လက္ဖြဲ႔ ခ်ေပးတာ စားေသာက္ျပီးရင္ ျပန္ခ်င္ျပန္ ရတယ္။ သတုိ႔သားသတုိ႔သမီးနဲ႔ေတြ႔ခ်င္ရင္ေနာက္က်မွလာ ကိုယ္႔မွာ အခ်ိ္န္မအားရင္ အားတဲ႔အခ်ိန္လာ ဘယ္သူ႔မွေစာင္႔စရာမလုိပါဘူး။ ရန္ကုန္ကေတာ႔ မဂၤလာအခမ္းအနားကို က်င္းပျပီးမွ၀ါးတီးလုပ္ရတယ္လုိ႔ေတာ႔ၾကားထားဘူးပါတယ္၊ အခုမဂၤလာေဆာင္က က်ေနာ္သိတာကလည္း သူတုိ႔သားတစ္ေယာက္ထဲကိုဘဲသိတာ။ ေနာက္အခ်ိန္ကလည္း ညေနသုံးနာရီမွ ေလးနာရီခြဲလုိ႔ေရးထားပါတယ္။ က်ငး္ပမယ္႔ေနရာက ယုဇနဂါးဒင္း တစ္ခါမွလဲမေရာက္ဘူး ပါဘူး။ အဲေတာ႔ မဒမ္ေပါက္တူမေလးကို လုိက္ခဲ႔ဘုိ႔ ေခ်ာဆြဲရပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရးေန႔မွာမဂၤလာပြဲက်ငး္ပေတာ႔ တူမေလးရုံးပိတ္ရက္နဲ႔တုိက္လုိ႔ ေတာ္ပါေသးတယ္။ အဲဒါနဲ႔သြားမယ္႔ေန႔မွာ သုံးနာရီမတ္တင္းရွိျပီ မဒမ္ေပါက္တုိ႔က ျပင္လုိ႔ဆင္လုိ႔ မျပီးေသး။ တစ္ေနရာရာကို သြားရင္ ေနာက္က်မွာစုိးလုိ႔ ေစာသြားတတ္တဲ႔က်ေနာ္ကေလာတာေပါ႔။ အဲဒါနဲ႔ အိမ္ကုိအလည္ေရာက္လာတဲ႔ တူမေလးရဲ႕ မိတ္ေဆြက သူ႔ကားနဲ႔ လုိက္ပုိ႔ေပးမယ္ လုိ႔ေျပာေတာ႔ နည္းနည္းေတာ႔ စိတ္ေအးသြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ဘဲမဂၤလာဧည္႔ခံပြဲကိုေရာက္တဲ႔အခါ ကုိယ္ကသာ အခ်ိန္ေနာက္က်မွာစုိးလုိ႔ စိတ္ေတြေလာေနတယ္ မဂၤလာပြဲမွာေတာ႔ လူနည္းနည္းေလးဘဲေရာက္ေသးေတာ႔ စားပြဲ၀ုိင္းအလြတ္ေတြအမ်ားၾကီးေတြ႔မွ စိတ္ေအးရပါတယ္။ ဒါေတာင္ သုံးနာရီခြဲေနပါျပီ။ တူမေလးကေတာ႔ ေျပာပါတယ္ နာမယ္ၾကီးမဂၤလာေဆာင္ဆုိရင္ေတာ႔ ေစာေစာသြားမွေနရာရမယ္ လို႔ေျပာပါတယ္။ ဒီမဂၤလာေဆာင္မွာသူတုိ႔သားတစ္ေယာက္ထဲကိုဘဲသိေတာ႔ ကိုယ္႔ကုိ ၾကဳိဆုိလုိ႔ႏုတ္ဆက္မယ္႔သူကုိ မေမွ်ာ္မိပါဘူး။ ကိုယ္ဘာသာကုိယ္ဘဲ အားလုံးကုိျမင္ရတဲ႔ေနရာေလး၀င္ထုိင္လုိက္ပါတယ္။ ခဏေနေတာ႔ စားပြဲေပၚကုိ သခြားသီးအခ်ဥ္သုတ္လာခ်ပါတယ္။ ျပီးေတာ႔ပုစြန္ေျခာက္ေၾကာ္ လာခ်ျပန္ေရာ။ အဲဒီက ၀န္ထမ္းေလးေတြကိုဘာေကြ်းမွာလဲလုိ႔ မေနနုိင္မထုိင္နုိင္ေမးၾကည္႔ေတာ႔ေထာပတ္ထမငး္ေကြ်းမွာ လုိ႔ျပန္ေျဖပါတယ္။ ထူးေပးဆန္းေပသည္လုိ႔ေတြးမိပါတယ္။ မနး္ေလးမွာ ဒီလုိ ခန္းမမွာ မဂၤလာေဆာင္ရင္ လက္ဖက္ရည္ တုိ႔ ေရခဲမုန္႔တုိ႔ ဒင္ဆမ္းတုိ႔ ကိတ္မုန္႔တုိ႔ဘဲေၾကြးပါတယ္။ ဘယ္လုိပြဲမ်ဳိးမဆုိ လက္ဖက္အုပ္ကေတာ႔ မပါမျဖစ္ေပါ႔။ လက္ဖက္မွာေတာင္ တတ္ႏုိင္သူမ်ားက တြင္းပုိးေၾကာ္လုိရွားပါးပစၥည္းေလးေတြ ထည္႔လုိ႔ ဧည္႔ခံတတ္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ဒီလုိ ေထာပတ္ထမငး္ေကြ်းမယ္္ဆုိရင္လဲ မနက္ပုိငး္မွာဘဲ ေကြ်းေလ႔ရွိေတာ႔ ေန႔လည္ၾကီး ထမငး္ထပ္စားရမယ္ဆုိ ေတာ႔ တစ္မ်ဳိးေတာ႔ တစ္မ်ဳိးၾကီးပါဘဲ။ ေနာက္ေတာ႔ လိေမၼာ္ရည္ေတြလာခ်ပါတယ္။ တူမေလးက က်ေနာ္ယူေသာက္မွာစုိးလုိ႔ အခ်က္ေတြျပျပီး သတိေပးပါတယ္။ က်ေနာ္ေရာက္ျပီးမၾကာခင္မွာဘဲ တီး၀ုိင္းက သီခ်ငး္ေတြနဲ႔ေဖ်ာ္ေျဖပါေတာ႔။ “ပါးျပင္မွာ သနပ္ခါးေလးနဲ႔ခ်စ္စရာေကာင္းလုိက္တာကြာ”…………ပုိင္ရွင္ကေတာ႔ ထုံးစံအတုိငး္မ်က္လုံးေလးမွိတ္ျပီးဆုိေနတဲ႔စတုိင္ကေတာ႔ မုိက္မွမုိက္။ ခဏေနေတာ႔ အသံမၾကားရတာအေတာ္ၾကာေနတဲ႔ “စိမ္းမုိ႔မုိ႔”။ မန္းေလးသား “ေဂ်ၾကီး”ကုိလွမ္းျမင္လုိက္ေပမယ္႔ ေ၀းေနေတာ႔ တကူးတကသြားျပီး ႏုတ္မဆက္ျဖစ္ပါဘူး။ ေနာက္ေတာ႔ ပုဂံျပားေတြပုဂံလုံးေတြ ေထာပတ္ထမင္းပါတဲ႔ အုပ္ေတြ ၾကက္သားဟငး္ေတြလာခ်ပါတယ္။ ခနး္မထဲမွာလဲ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေနရာလြတ္မရွိေအာင္လူျပည္႔သြားပါတယ္။ ေလးနာရီထုိးခါနီးေလာက္မွာ မဂၤလာသတုိ႕သား သတုိ႔သမီးက ေရာက္လာေတာ႔မယ္ဆုိတာကို အခမ္းအနားမွဴးလုပ္တဲ႔အမ်ဳိးသမီးက ေၾကျငာပါတယ္။ ေနာက္ မဂၤလာသတုိ႕သား သတုိ႔သမီးနဲ႔ မိဘေဆြမ်ဳးိေတြ ခနး္မထဲကုိ ၀င္လာတဲ႔အခါမွာေတာ႔ အင္မတန္မွာက်က္သေရရွိလွစြာေသာ “ အခါေတာ္ေပးတာက …………….”သီခ်ငး္ကုိ ၾကည္လင္ခ်ဳိျမတဲ႔အသံပုိင္ရွင္စိမ္းမုိ႔မုိ႔က သီဆုိေပးပါတယ္။ ထုံးစံအတုိငး္ ဗြီဒီယုိေတြရုိက္ၾက လက္ခုပ္ေတြတီးၾက ပန္းေတြၾကဲၾကေငြေရာင္စကၠဴေတြကို မီးပန္းလႊတ္သလုိေဖာက္ၾကနဲ႔ဘဲစင္ေပၚကုိ အားလုံးေရာက္သြားပါတယ္။ မဂၤလာသတုိ႕သား သတုိ႔သမီးက တရုပ္လူမ်ဳိးျဖစ္ေလေတာ႔ အခမ္းအနားမူးတာ၀န္ယူထားတဲ႔ အမ်ဳးိသမီးက အခမ္းအနားအစီအစဥ္ကုိ တရုပ္လုိတစ္ခါ ျမန္မာလုိတစ္ခါ ေၾကျငာေပးပါတယ္။ မဂၤလာလက္စြပ္လဲတာ ဘာညာကြိကြေတြျပီးေတာ႔ သူတို႔ထုံးစံအတုိငး္ မုိးနဲ႔ေျမကန္႔ေတာ႔ တာတုိ႔ မိဘေတြကို ကန္ေတာ႔တာတုိ႔လုပ္ေတာ႔ ရိကုန္း စနး္ကုန္းေတြၾကားရျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ဓေလ႔ထုံးစံအတုိငး္ျပီးေတာ႔ မဂၤလာပြဲေအာင္ျမင္ေၾကာင္းေၾကျငာလုိက္တဲ႔အခါ ၾကြေရာက္တဲ႔ ဧည္႔ပရိသတ္ကုိ ေအာင္ျမင္ေၾကာင္း မဂၤလာလက္ခုပ္ၾသဘာ ေတြေပးလုိ႔ဂုဏ္ျပဳခုိင္းပါတယ္။ အဲဒါေတြလဲျပီးေရာ က်ေနာ္အၾကားခ်င္ဆုံး “သ က်ား ရွဲ႔ရွဲ႔“ ဆုိတာကိုၾကားရပါေတာ႔တယ္။ မနး္ေလးမွာတရုပ္လူမ်ဳိး မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ ညေနခင္းထမင္းစားပြဲပါတဲ႔မဂၤလာေဆာင္ေတြကို တက္ရတဲ႔အခါ သူတုိ႔ ဓေလ႔ထုံးစံအတုိင္း က်င္းပတာကိုေတြ႔ဘူးပါတယ္။ ကုိယ္ကလဲ နားမလည္ပါးမလည္ သူမ်ားလက္ခုပ္တီးရင္၀င္တီးေပးေပါ႔။ က်န္တာေတြနားမလည္ေပမယ္႔ ေစာေစာက ေျပာတဲ႔ “သ က်ား ရွဲ႔ရွဲ႔“ဆုိတာေလးေျပာျပီး ရင္မၾကာခင္မွာ ဟင္းပြဲေတြလုိက္ခ်ျပီး ၀ါးတီးဆြဲရတာကိုေတာ႔ သြားပါမ်ားေတာ႔ သိေနပါတယ္။ အခုလဲ“သက်ား ရွဲ႔ရွဲ႔“လဲျပီးေရာ သုံးေဆာင္နုိင္ပါျပီဆုိေတာ႔ ေထာပတ္ထမင္းကုိစစားပါတယ္။ ရီစရာေျပာရရင္ အစက ဒီ “သ က်ား ရွဲ႔ရွဲ႔“ ကို သုံးေဆာင္နုိင္ပါျပီလုိ႔ေျပာတာမွတ္ေနတာ တရုပ္စကားတတ္တဲ႔သူကုိေမးၾကည္႔မွ အားလုံးကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္လုိ႔ေျပာတယ္ဆုိတာ သိရပါတယ္။ ခက္တာက ေထာပတ္ထမင္းဆုိတာမ်ဳိးက မနက္ပုိင္းလုပ္တဲ႔ဆြမ္းေကြ်းေတြမွာသာ စားဘူးေတာ႔ စားရတာ နင္တင္တင္နဲ႔တမ်ဳိးၾကီးပါဘဲ၊ အဲဒီအခ်ိန္တီး၀ုိင္းကလဲ တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္သီခ်ငး္ေတြနဲ႔ဧည္႔ခံ။ သတုိ႔သား သတုိ႔သမီးကလဲ တစ္၀ုိင္းျပီးတစ္၀ုိင္းလုိ္က္လုိ႔ဧည္႔ခံပါတယ္။ ဒါေပမယ္ အေပၚပုိငး္မွာရွိေနက်ေနာ္တုိ႔ထုိ္င္ေနတဲ႔ေနရာကိုေတာ႔ေရာက္မလာပါဘူး၊ သတုိ႔သမီး၀တ္ထားတဲ႔ ဂါ၀န္က အနားရွည္လြန္းေနတာကို လုိက္ကုိင္ေပးတဲ႔သူမရွိေတာ႔ သြားရခက္လုိ႔လဲ စားပြဲ၀ိုင္းအားလုံးကုိမေရာက္တာပါ။ ဒါနဲ႔ဘဲစားေသာက္ျပီး ေတာ႔ ေရခဲမုန္႔လာခ်ပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ေတာသားက်ေနာ္က ေရခဲမုန္႔ခပ္ဘုိ႔အတြက္ခ်ထားတဲ႔ဇြန္းေသးေသးေလးကို ပုဇြန္ေျခာက္ေၾကာ္ခပ္ထဲ႔လုိက္ေတာ႔ ေရခဲ႔မုန္႔စားဘုိ႔ဇြန္းမရွိေတာ႔ စားဘုိ႔ခက္သြားပါတယ္။ ခဏေနေတာ႔ ၀န္ထမ္းေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က အလုိက္တသိယူေပးမွ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ စားေသာက္ျပီးတဲ႔အခ်ိန္မွာေတာ႔ သတုိ႔သားသတုိ႔သမီးက အ၀င္ေပါက္ကေနျပီး ဧည္႔ပရိသတ္ကို ႏုတ္ဆက္ေနတာေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ဘဲက်ေနာ္တုိ႔လဲ ခန္းမက အထြက္မွာ ွ သတုိ႔သားက က်ေနာ္တုိ႔ကို အားနာစကားဆုိလုိ႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ မန္းေလးကေတာင္ တကူးတကလာသူကို စားပြဲနားလာႏုတ္မဆက္မိတာခြင္႔လႊတ္ဘုိ႔ပါ။ အဲဒါနဲ႔ဘဲ ရပါတယ္ ဆုိေျပာျပီး စကားနည္းနည္းပါးပါးေျပာျပီးျပန္ခဲ႔ၾကပါတယ္။ စကားနည္းနည္းဘဲေျပာရတယ္ဆုိတာ ေနာက္မွာ အျပန္ႏုတ္ဆက္ဘုိ႔ တန္းစီေစာင္႔ေနသူေတြ ကိုအားနာလုိ႔ပါ။ ခန္းမကေန ထြက္လဲထြက္ေရာမဂၤလာေဆာင္အျပီးမွာ က်ေနာ္႔ကို ေစာင္႔ေနမယ္လုိ႔ ဖုန္းဆက္ထားတဲ႔ က်ေနာ္႔မိတ္ေဆြၾကီး ကိုေခ်ာ ကိုရွာရပါတယ္။ မဒမ္ေပါက္တုိ႔ ကေတာ႔ ေစ်း၀ယ္သြားမယ္ဆုိျပီးအလာတုနး္ကလုိက္ပုိ႔တဲ႔ မိတ္ေဆြကား နဲ႔ျပန္ပါသြားၾကေတာ႔ က်ေနာ္ကလဲ ကိုေခ်ာနဲ႔လုိက္ သြားပါေတာ႔တယ္။ ကိုေခ်ာကဘယ္သြားမလဲေမးေတာ႔ ညေနခင္းမွာစြယ္ေတာ္ကုိ ေရကန္ရွိတဲ႔ဘက္ကဓါတ္ပုံရုိက္ခ်င္တယ္ေျပာေတာ႔ ေျမာက္ဘက္ကို ကားေခါငး္လွည္႔လုိက္ပါတယ္။ ကိုေခ်ာက စြယ္ေတာ္ဘက္ကုိ ဦးတည္လုိ႔ ကားေမာင္း ေနတုနး္က်ေနာ္႔စိတ္ေတြက လည္း လြန္ခဲ႔တဲ႔ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ႏွစ္ စြန္းစြန္းေလာက္ကအခုလုိဘဲၾကဳိဆုိသူမရိွခဲ႔တဲ႔ မဂၤလာဧည္႔ခံပြဲေလးဆီကိုေနာက္ျပန္သြားေနပါတယ္။ XXXXXXXXXXXXXXXx XXXXXXXXXXXXXXXXXx XXXXXXXXXXXXXXXXXx က်ေနာ္အေဒၚတစ္ေယာက္နဲ႔ပါတ္သက္ျပီးမိသားစုေလးတစ္စုနဲ႔ရင္းႏွီးခဲ႔ရပါတယ္။ သူတုိ႔ကေတာ႔ အရာရွိအသုိငး္အ၀ုိင္းက ၀န္ထမ္းမိသားစုေလးေပါ႔။ အဲဒီအခ်ိန္က်ေနာ္ကေတာ႔ လူသုံးကုန္ပစၥည္းျဖန္႔တဲ႔လုပ္ငန္းတစ္ခုက အေရာင္းသမားေလးေပါ႔။ သူတုိ႔ မိသားစုနဲ႔က်ေနာ္တုိ႔ အၾကိမ္မမ်ားေပမယ္႔ ႏွစ္ၾကိမ္သုံးၾကိမ္ေလာက္ ဘုရားဖူးလဲ ထြက္ဘူးေတာ႔ သိပ္မစိမ္းဘူးလုိ႔ လဲေျပာရင္ရ ပါတယ္။ ေနာက္သူတုိ႔နဲ႔က်ေနာ္ အေဒၚအိမ္မွာ ဆြမး္ေကြ်းေတြဘာေတြဆုိလဲဆုံေလ႔ရိွပါတယ္။ သူ႔သမီးအၾကီးမေလးမဂၤလာေဆာင္ေတာ႔ ဖိတ္စာကိုလူၾကဳံနဲ႔ပုိ႔လုိက္ပါတယ္။ မဂၤလာဧည္႔ခံပြဲက ညေနပုိငး္ ေစ်းခ်ဳိက ဂရင္းခန္းမ မွာဆုိေတာ႔ နည္းနည္းေလးေတာ႔စိတ္ညစ္သြားပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ညေနပုိငး္ဆုိရင္ က်ေနာ္က မအားတတ္ပါဘူး။ ေစ်းထဲမွာေငြလုိက္ေကာက္ရတာက ညေန 2နာရီနဲ႔ေလးနာရီၾကား။ မဂၤလာေဆာင္ကလဲ ညေန2နာရီနဲ႔ေလးနာရီ။ အဲဒီဂရင္းခန္းမ မွာ္ဆုိရင္ စိတ္ညစ္တာက ဓါတ္ေလွကား က အၾကာၾကီးေစာင္႔ရသလုိ မေစာင္႔နုိင္လုိ႔ေေလွကားကေန လမ္းေလ်ာက္တက္ရင္လဲ မဂၤလာခန္းမက အေပၚဆုံးထပ္မွာဆုိေတာ႔ အေတာ္ေလးေမာပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ မိတ္ေဆြရင္းဆုိေတာ႔ မျဖစ္ ျဖစ္ေအာင္သြားမယ္လုိ႔ခံယူထားမိပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔မဂၤလာေဆာင္တဲ႔ေန႔မွာ က်ေနာ္အလုပ္ကိစၥေတြကို တတ္နုိင္သေလာက္ေစာေစာလုပ္။ သုံးနာရီထုိးခါနီးေတာ႔ မဂၤလာေဆာင္ကုိေျပးရပါတယ္။ မဂၤလာေဆာင္လဲေရာက္ေရာ ဓါတ္ေလွကားနားေလးမွာ ရွင္းလင္းလုိ႔ေနပါတယ္။ ထုံးစံအတုိင္းအထူးလူလာမွာေၾကာင္႔ ဓါတ္ေလွကားသုံးလုိ႔မရဘူးလုိ႔ဆုိပါတယ္။ ေရာက္မွေတာ႔ ေလွကားကတက္ေပါ႔။ ဂရင္းမွာက ဓါတ္ေလွကား အေပါက္တည္တည္႔ ကေနျပီး မဂၤလာပြဲလာသူေတြကို ပန္းကမး္လုိ႔ ၾကဳိပါတယ္။ ေဘးေလွခါးကေနတက္ရင္ေတာ႔ ပန္းကမ္းသူေတြရဲ႕ေနာက္ေက်ာက ေနျဖတ္သြားရတာေပါ႔။ က်ေနာ္လုိဘဲ သာမန္မဂၤလာေဆာင္လာတဲ႔သူေတြ အားလုံးက တရုန္းရုနး္နဲ႔ေလွကားကေန တက္လာၾကတာဆို ေခြ်းေတြက လဲတလုံးလုံးနဲ႔ ေမာလဲေမာေညာင္းလဲေညာင္းပါဘဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ အ၀င္၀ေရာက္ေတာ႔ သူတုိ႔သမီးရဲ႕ မိဘေတြက ဓါတ္ေလွကားအေပါက္၀ကို အားလုံးက တေမ်ွာ္ေမ်ွာ္နဲ႔လုပ္ေနပါတယ္။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ က်ေနာ္တု႔ိေျခလွ်င္အုပ္စု လဲအေရာက္ ဓါတ္ေလွကားကလဲအပြင္႔ နဲ႔သြားဆုံပါတယ္။ ရွိသမွ် ဧည္႔ခံသူေတြအားလုံး ဓါတ္ေလွကားအေပါက္၀ကို စုျပဳံတုိးလုိ႔ အလုူအယက္ ဧည္႔၀တ္ေက်ေအာင္ ၾကဳိးစားၾကပါေတာ႔တယ္။ ေမာေနေအာင္ေျခလွ်င္တက္ခဲ႔ရတဲ႔သူမ်ားကို ေတာ႔ ၾကဳိသူလုံး၀မရွိ၊ အထူးလူမ်ားရဲ႕ေနာက္ကို တတန္းတန္းနဲ႔လုိက္ျပီး ဧည္႔ခံေနလုိက္ၾကတာ အလွဴတန္းစီလွည္႔ တာနဲ႔ေတာင္ ထင္ေယာင္မွားစရာ။ ဒါနဲ႔ဘဲက်ေနာ္လည္း သင္႔ေတာ္ရာေနရာေလးတစ္ခုမွာ ၾကည္႔ၾကက္ျပီးထုိင္လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တီး၀ုိငး္ကလဲ အခ်ိန္ကုိက္ၾကီးကုိ မဂၤလာေဆာင္နဲ႔မဆီမဆုိင္ “ေမရယ္ အထင္ေတာ႔ မလြဲလုိက္နဲ႔အုံး စာလႊာမ်ားမေရာက္လာခဲ႔ရင္”ေတြဘာေတြလုပ္ေနပါတယ္။ က်ေနာ္ထုိင္တဲ႔ခုံမွာ က်ေနာ္အပါအ၀င္ငါးေယာက္။ စားပြဲေပၚမွာ ပထမထုိင္သြားသူမ်ားစားလက္စ ကိတ္မုန္႔ပန္းကန္ လက္ဖက္ပြဲေတြဘဲရွိပါတယ္။ ေရခဲမုန္႔လာခ်ေပးသူလဲမရွိ၊ဧည္႔ခံသူမရွိ၊ဒီအတုိငး္ဘဲ ဆယ္႔ငါးမိနစ္ေလာက္ေယာင္ေတာင္ေပါင္ ေတာင္နဲ႔ထုိင္ေနရပါတယ္။ စကားေျပာရေအာင္ကလဲ ထုိင္ေနသူေတြနဲ႔ကလဲမသိ။ မဂၤလာေဆာင္ဆုိတာက လဲ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္လုိ စားပြဲထုးိကုိ လာအုနး္ေခၚျပီး ေရခဲမုန္႔ခ်ေပးဆုိျပီး မွာလုိ႔မွမရတာကုိးဗ်။ ရွိသမွ်စားပြဲထုိးမ်ားကလဲ အထူးလုူမ်ားေနရာမွာတာ၀န္ေက်ေအာင္ အဆင္႔သင္႔ရပ္ေစာင္႔။ က်ေနာ္ကေတာ႔ဆက္မေစာင္႔နုိင္ သည္းမခံနုိင္ေတာ႔ ထျပန္လာပါတယ္။ လက္လဲမဖြဲ႔ခဲ႔ပါဘူး။ စိတ္ထဲကေတာ႔ အေတာ္ေလး မေက်မနပ္နဲ႔ ေဒါသျဖစ္ျပန္လာတာပါ။ ေနာက္ တစ္ပါတ္ေလာက္ေနေတာ႔ အလွဴတစ္ခုမွာသူတုိ႔နဲ႔ျပန္ဆုံပါတယ္။ အဲဒီမွာ အငယ္မေလးက “မမၾကီး မဂၤလာေဆာင္ေန႔က ေလးေလးကိုမျမင္မိဘူးေနာ္” လုိ႔ရုိးရုိးသားသားေမးပါတယ္။ က်ေနာ္က “ေလးေလးလာပါတယ္ ညည္းတုိ႔က အထူးလူေတြကို ဧည္႔ခံေနေတာ႔ ေလးေလးတုိ႔လုိ သာမန္ဧည္႔သည္ေတြကို ဘယ္ျမင္မလဲ”လုိ႔ျပန္ေျဖလုိက္တဲ႔ေလသံက ကနည္းနည္းေလးေတာ႔ မာေက်ာသြားပါတယ္။ အဲဒီမွာသူ႔အေမက မ်က္ႏွာကြက္ကနဲပ်က္သြားပါတယ္။ မဒမ္ေပါက္ကေတာ႔ က်ေနာ္႔ကို ထုံးစံအတုိင္း မ်က္ေစာငး္လက္နက္ေတြနဲ႔အသံတိတ္ပစ္တာေပါ႔။ ေနာက္မွ အားနာလုိက္တာ ဘာညာကြိကြနဲ႔ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အၾကီးမေလးမဂၤလာေဆာင္ျပီး တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ အငယ္မေလးမဂၤလာေဆာင္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ မဂၤလာေဆာင္ဖိတ္စာလာ ဖိတ္တဲ႔အခါ အၾကီးမတုံးက ၾကဳံခဲ႔ရတဲ႔မခံခ်င္စိတ္ေလးက စိတ္ထဲမွာ ရုန္းၾကြလာပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ “အဲဒီေန႔ ခရီးထြက္ရမွာ မလာနုိင္ေလာက္ဘူး”လုိ႔ ေျပာလႊတ္လုိက္ပါတယ္။ သူတုိ႔လဲျပန္သြားေရာ လင္မယားနွစ္ေယာက္တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းစကားအေျခအတင္ေျပာရပါေတာ႔တယ္။ မိနး္မကေတာ႔ မိတ္ေဆြ အခ်င္းခ်င္း ဒီလုိေျပာလႊတ္တာ အရမး္ အားနာစရာေကာင္းတယ္ေေပါ႔။ က်ေနာ္ကေတာ႔ ဟုိတစ္ခါ မဂၤလာေဆာင္ ဖိတ္တုံးကဖိတ္ျပီးမွ အေရးမလုပ္တာ ေခၚျပီးေစာ္ကားတာလုိ႔ ေခ်ပတာေပါ႔။ ဒါနဲ႔ဘဲ တစ္ေယာက္တစ္ခြနး္ စကားမ်ားရင္ သေရပြဲနဲ႔အဆုံးသတ္သြားခဲ႔ပါတယ္။ က်ေနာ္က ေတာ႔ က်ေနာ္အယူအဆ လုံး၀မွန္တယ္လုိ႔စြဲကိုင္ထားခဲ႔တာ ႏွစ္အတန္ၾကာထိပါဘဲ။ ******************* ********************** ******************* ********* တစ္ခါသားမွာေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔ငယ္သူငယ္ခ်ငး္တစ္ေယာက္ က အစုိးရထီ သိန္းတစ္ရာဆုေပါက္ပါတယ္။ သူ႔အိမ္မွာ ဘုရားအေနကဇာတင္ ဘုန္းၾကီးဆြမး္ကပ္ရင္းနဲ႔မိတ္ေဆြေတြကိုလဲ ဖိတ္ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြအားလုံးကုိ ဆုံေစခ်င္ေတာ႔ သီးသန္႔ဖိတ္စာရုိက္ျပီးေ၀ပါတယ္။ သူက လုပ္ငန္းရွင္တစ္ဦးျဖစ္ေတာ႔ မိတ္ေဆြေပါ ပါတယ္။ အဲေတာ႔ သူ႔ဆြမး္ေကြ်းမွာက ဖိတ္ထားတဲ႔ဧည႔္သည္ကလဲအေတာ္ေလးကိုမ်ားပါတယ္။ အိမ္ေရွ႔ျခံ၀င္းထဲမွာ စားပြဲေတြခင္း၊ အိမ္ေအာက္ထပ္မွာလဲစားပြဲေတြခင္း၊လုိ႔ဧည္႔ခံဘုိ႔ျပင္ထားပါတယ္။ အိမ္အေပၚထပ္မွာေတာ႔ ထုံးစံအတုိငး္ ဂုဏ္သေရရွိလူၾကီးမင္းမ်ားနဲ႔ အေတာ္ကိုရင္းႏွီးတဲ႔ မိတ္ဟာင္းေဆြေဟာင္းေတြအတြက္လုိ႔သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ အဲဒီေန႔မွာက်ေနာ္တုိ႔ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြလဲဆုံၾကေတာ႔ တေဟးေဟးတဟားဟားနဲ႔ေပါ႔။ က်ေနာ္တုိ႔စကားေျပာေနၾကရင္းက အားလုံးကေမွ်ာ္ေနတဲ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ႔ ေပၚမလာေသးပါဘူး၊ အုပ္ခ်ဳပ္မွဴ႔အပုိငး္မွာ အေတာ္ေလးရာထူးျမင္႔ျမင္႔မွာ လက္ရွိအခ်ိန္ တာ၀န္ထမး္ေဆာင္ေနသူေပါက္ေရာက္သူေပါ႔။ အားလုံးက မလာေသးဘူးလား မလာ ေသးဘူးလားေမးေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ေနပါတယ္။ အေတာ္ေလးေနေတာ႔ တစ္ေယာက္ က သူ႔ဟန္းဖုနး္ကုိလွမ္းဆက္ေတာ႔မွ “ေရာက္ေနျပီ………ေအာက္ကျခံထဲမွာ စားေနျပီ”လုိ႔သိတာနဲ႔သူကို႔ ဆင္းျပီး အေပၚထပ္ကိုေခၚလာခဲ႔ရပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကလဲ ဧည္႔ခံတဲ႔ကေလးေတြကိုဆူတာေပါ႔။ သူ၀တ္စားထားတာကလဲ သူ႔ရုံးက ယူနီေဖာင္းခပ္ႏြမ္းႏြမ္း။ ကားကလဲ ဟုိးခပ္ေ၀းေ၀းမွာရပ္ထားျပီးလမ္းေလ်ွာက္လာေတာ႔ ဧည္႔ခံတဲ႔ကေလးေတြက လဲသူ အရာရွိၾကီးမွန္းဘယ္သိမလဲေနာ္။ အဲဒီအခါ သူက က်ေနာ္သူငယ္ခ်င္းကုိ “ခေလးေတြကို မဆူပါနဲ႔ဟ။ မင္းကလဲ ငါ႔ဖိတ္တုံးက အိမ္ေပၚမွာဧည္႔ခံပါ႔မယ္လုိ႔ ဖိတ္စာထဲ ထည္႔ေရးထားတာမွ မဟုတ္တာ။ သတိတရနဲ႔ဖိ္တ္တာကိိုိဘဲ ေက်းဇူးတင္တယ္ကြာ။ မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္းဆုိတာ အခုလုိသာေရးနာေရး ရွိမွ ဆုံၾကရတာကြ”လုိ႔ခပ္ေအးေအးေျပာျပီး ေအာက္ကေနသယ္လာတဲ႔ စားလက္စ ဒန္ေပါက္ကုိ ဆက္စား ရင္း က်ေနာ္တုိ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာေနပါတယ္။ အေတာ္ေလးၾကာမွသူရုံးသြားရအုံးမယ္ဆုိျပီး အားလုံးကိုႏုတ္ဆက္လုိ႔ျပန္္သြားပါတယ္။ အဲဒီဆြမ္းေကြ်းကေနအိမ္ျပန္ေရာက္မွ ေန႔လည္က အျဖစ္အပ်က္ကုိျပန္ေတြးမိပါတယ္။ သူကေတာ႔ သူ႔ကို မသိလုိ႔ ၾကဳိသူမရွိတာ ေနရာေကာငး္ေကာင္းမွာဧည္႔မခံတာကို စိတ္ထဲမွာ အမွတ္မထား။ က်ေနာ္ကေတာ႔ ကုိယ္႔ကို ဧည္႔၀တ္မေက်တာ မၾကဳိဆုိတာေလးကိုဘဲ အျပစ္ၾကီးတခုလုိ ကိုယ္႔ကုိဘဲေစာ္ကားတာလုိလုိခံစားလုိ႔ မာမာတင္းတငး္တုန္႔ျပန္႔ခဲ႔မိပါတယ္။ ျပန္ေတြးေတာ႔ ရွက္မိပါတယ္။ အဲဒီကစလုိ႔ သာေရးနာေရးေတြသြားရင္ ဧည္႔ခံတာ ဧည္႔၀တ္ေက် ေက် မေက်ေက် ကိုယ္အဆင္ေျပသလုိေနတတ္ေအာင္ ကိုယ္မိတ္ေဆြရွိမရွိကုိယ္ဘာသာကိုယ္္ရွာျပီးထုိင္တတ္တဲ႔ အေလ႔အက်င္႔ေလးကို ေမြးယူရပါတယ္။ ေမြးသာေမြးယူရတာ ခက္ေတာ႔ အေတာ္ခက္ပါတယ္။ မဂၤလာေဆာင္ခန္းမထဲမွာ ဆြမး္ေကြ်းတဲ႔ေက်ာင္းမွာ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္နဲ႔ အသိရွာရတာ ထုိင္စရာရွာရတာ ေၾကာင္ေတာ႔ အေတာ္ေလးေၾကာင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔လည္းေနာက္ အေလ႔အက်င္႔ ရသြားေေတာ႔ သိန္းငွက္အစာရွာသလုိ လြတ္ေနတဲ႔ ထုိင္စရာေနရာကုိ တနး္ခနဲျမင္လုိ႔ဂြမ္းကနဲသြားထုိင္ခ်လုိ္က္ႏုိင္္တာပါဘဲ။ %%%%%%%%%%%%% %%%%%%%%%%% %%%%%%%%%%%%%% အဲဒါေလးကုိျပန္ေတြးမိေတာ႔ ကားေမာင္းေနတဲ႔ကိုေခ်ာကို ေဘးမွာထားျပီး တစ္ေယာက္ထဲျပဳံးေနမိပါတယ္။ အဲဒီတုနး္က ကိုေခ်ာကုိ ဒီအေၾကာင္းမေျပာျပလုိက္ရလုိ႔ အခုမွ သတိတရနဲ႔ျပန္ေျပာျပတာပါဗ်ာ။ ကိုေပါက္လက္ေဆာင္ အေတြးပါးပါးေလး (25-1-2012)