“ေမာနင္း………ေမာေမာင္း…………..”
(စက္ဘီးေလးရဲ႕ရာဇ၀င္)

တစ္ရက္က်ေနာ္နဲ႔ကိုေအာင္ေမာင္းအလုပ္အတူလာၾကရင္း သူတုိ႔ရုံးကုိ
က်ေနာ္လိုက္သြားပါတယ္။
ရုံးအ၀င္ လမ္းမွာေတြ႔သမ်ွ ကေလးေတြက
“ေလးေလး ေမာနငး္”လုိ႔ႏုတ္ဆက္ေတာ႔ ခပ္ေနာက္ေနာက္ေနတတ္တဲ႔
ကိုေအာင္ေမာင္းက “ေမာေမာင္း………..ပါကြ” လုိ႔ျပန္ႏုတ္ဆက္သံကုိၾကားရပါတယ္။
သူ႕ူရုံးမွာ အလုပ္ကိစၥေတြလုပ္စရာရွိတာလုပ္ ေျပာစရာေတြေျပာျပီးျပန္လာပါတယ္။
ကုိယ္႔ရုံးျပန္ေရာက္ေတာ႔ ေန႔စဥ္လုပ္ရမယ္႔ အလုပ္ေတြစီစဥ္အားလုံးျပီးျပီဆုိမွ အေမာေျပထုိင္မိပါတယ္။
ထုိင္တုံးေလးခဏမွာဘဲ ေမာနင္းနဲ႔ေမာေမာင္း ဆုိတာေလးက စိတ္ထဲေရာက္လာ
ေတာ႔ ငယ္တုံးကအျဖစ္ေတြကို ျပန္ေတြးျပီး ျပံဳးမိပါတယ္။

က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ပုဂၢလိက လုပ္ငန္းတစ္ခုမွာအလုပ္ လုပ္တုံးကေပါ႔။
က်ေနာ္႔ တုိ႔ အလုပ္ရွင္ဆရာက မနက္ဆုိရင္ ၀င္းတံခါးအ၀င္၀
ကေန ေစာင္႔ျပီးႏုတ္ဆက္ပါတယ္။
တစ္ေယာက္၀င္လာရင္ “ေမာနင္း………….”လုိ႔သူကစေျပာရင္ က်ေနာ္တုိ႔ကလဲ
“ေမာနင္း။။။။။။ဆာ…………..”ဆုိျပီးျပန္ႏုတ္ဆက္ရပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ အလုပ္ေနာက္က်လား ေစာလား ဆုိတာကုိ သိခ်င္ေတာ႔ အ၀င္ေပါက္က
လာေစာင္႔ရင္းႏုတ္ဆက္တာပါ။
သူ႔ေမာနင္းနဲ႔က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ေမာနင္းအသံထြက္သာတူတာ အဓိပၸါယ္ကြာပါတယ္။
သူ႔ေမာနင္းက ဂြဒ္ေမာနင္း ဆုိတဲ႔ မဂၤလာနံနက္ခငး္…………………………….
က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကေန အလုပ္ခ်ိန္မီေအာင္
ကမန္းကတန္းအေျပးအလြားတက္သုတ္ရုိက္လုိ႔
စက္ဘီးကို ေမာေမာနဲ႔ နင္းလာရတဲ႔ ေမာနင္း…………။

တစ္ခါေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔ဆရာ အေတာ္ေလးစိတ္ဆုိးသြားတာ ၾကဳံဘူးပါတယ္။
ဆရာက ထုံးစံအတုိင္း “ေမာနင္း………….”တာကို ခပ္ေနာက္ေနာက္တစ္ေယာက္က
“ေမာေလွ်ာက္….ဆာ………….”လုိ႔ျပန္ေျဖလုိက္ပါတယ္။
အဲဒီမွာဆရာက “ေမာင္ ဟ၀ွာ ဘာျဖစ္တာတုံး”လုိ႔ေျပာေတာ႔
“ဒီေန႔ စက္ဘီးေပါက္ေနေတာ႔ လမး္ေလွ်ာက္လာရလုိ႔ ေမာေလွ်ာက္လုိ႔ေျပာတာပါဆရာၾကီး”
လုိ႔လဲေျဖေရာ က်ေနာ္တုိ႔ဆရာ အေတာ္ေလးေဒါကန္သြားျပီး ပြစိပြစိနဲ႔တေနကုန္ေျပာလုိ႔မျပီး။
ေနလည္ေရာက္ေတာ႔ ခါတုိင္းတုိက္ေနက်လက္ဖက္ရည္လဲမတုိက္။
ဒါဏ္ေပးတာတဲ႔။
အဲဒီတုန္းကေတာ႔ စိတ္ေတြေလလုိက္တာ အခုျပန္ေတြးေတာ႔ ရီစရာ။

ဟိုးေရွးေရွးကေန အခုခ်ိန္ထိ မႏၱေလးနဲ႔စက္ဘီးခြဲလုိ႔မရႏုိင္ပါဘူး။
ဒါေၾကာင္႔လဲ က်ေနာ္တုိ႔မႏၱေလးကို စက္ဘီးျမဳိ႔ေတာ္လုိ႔ ေခၚၾကတာပါ။
မနး္ေလးသူ မန္းေလးသားမွန္ရင္ စက္ဘီးနဲ႔ဖက္ေမြးလာတယ္လုိ႔လြန္လြန္ကဲကဲလဲဆုိတတ္ၾကပါရဲ႕။
စက္ဘီးမစီးတတ္ရင္ မန္းေလးသား မစစ္ဘူးလုိ႔ေတာင္ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။
ဒီစက္ဘီးနဲ႔ပါတ္သက္ရင္ က်ေနာ္ဦးေလးတစ္ေယာက္ေျပာတာကို အမွတ္ရမိပါတယ္။
“စက္ဘီးကုိ မေရႊ႔တယ္ဆုိရင္အဲဒီေကာင္မန္းေလးသားမဟုတ္ဘူးကြ”တဲ႔။
သူေျပာတာလဲဟုတ္ပါတယ္.
မန္းေလးသူ မန္းေလးသားဟုတ္မဟုတ္ ရပ္ထားတဲ႔ စက္ဘီးကို ေနရာေရႊ႔တာကို ၾကည္႔တာနဲ႔ သိနုိင္ပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ မန္းေလးကလူမ်ားက ္ စက္ဘီးကိုေနရာေရ႔ႊတယ္ဆုိရင္ ဘယ္ေတာ႔ မွ ” မ”ျပီးမေရႊ႕ပါဘူး။
စက္ဘီးကို ေရွ႔တုိးေနာက္ငွင္လုပ္ျပီးေရႊ႕တတ္ပါတယ္။
မန္းေလးသူမန္းေလးသားမွန္ရင္ စက္ဘီးေပၚတက္တဲ႔ အခါ စက္ဘီးကုိ ရပ္ထားတာကေန ဘယ္ေတာ႔ မွ ခြမတက္ပါဘူး။
စက္ဘီး ကို အရွိန္ေလးရေအာင္ တြန္းရင္းကေန ေျခနင္းေပၚကတစ္ဆင္႔ စက္ဘီးေပၚအလုိက္သင္႔ေလးေရာက္သြားေအာင္ တက္ၾကတာပါ။
ဒီလုိမ်ဳးိေလးမွ မန္းေလးသားစစ္တယ္လုိ႔ ဆုိနုိင္ပါတယ္။

မန္းေလးသား မန္းေလးသူေတြစက္ဘီးဘယ္လုိစီးတတ္သလဲလုိ႔ေမးရင္ လူၾကီးေတြအလစ္မွာ ေသာ႔ခတ္မထားတဲ႔စက္ဘီးကို
ၾကားထုိးစီးျပီး ေဂ်ာက္ဂ်က္ ေဂ်ာက္ဂ်က္နင္းရင္းတတ္သြားၾကတာမ်ားပါတယ္။
ၾကားထုိးစီးတယ္ဆုိတာကေတာ႔ စက္ဘီးထုိင္ခုံေပၚထိမတက္ဘဲ ေျခနင္းတံၾကားထဲကို ေျခေထာက္နွစ္ဖက္ထဲ႔ျပီး စက္ဘီးကို နင္းတာပါ။
စက္ဘီးေျခနင္းက တစ္ပါတ္ျပည္႔ေအာင္မလည္ဘ တစ္၀က္နဲ႔တင္ ျပန္ျပန္လွည္႔စီးေတာ႔
ေဂ်ာက္ဂ်က္ ေဂ်ာက္ဂ်က္နဲ႔ အသံေတြထြက္ေနတာပါ။
ဒါကေတာ႔ စက္ဘီး အစီးသင္စမွာစီးတာပါ။

လူၾကီးေတြလစ္တယ္ဆုိရင္ လြတ္တဲ႔စက္ဘီးတစ္ဘီးယူျပီး
စက္ဘီးစီးသင္ၾကတာ က်ေနာ္႔တုိ႔မွာအလုပ္တစ္ခု။
စီးတတ္တဲ႔သူကနည္းျပ။
မစီးတတ္တဲ႔တစ္ေယာက္ကစက္ဘီးေပၚတက္္ခြ။
ခြဆုိေျခေထာက္မွ မမွီတာကုိး။
ေဘးကႏွစ္ေယာက္က ၀ုိင္းထိန္းေပးျပီးက်န္တဲ႔လူေတြက ေနာက္က၀ိုငး္တြန္း။
လက္ကုိင္ျငိမ္ျပီ အရွိန္ရျပီ ဆုိရင္ အားလုံးကထိန္းေပးတာ
တြန္းေပးတာကုိ မသိမသာနဲ႔လႊတ္ေပးလုိက္တာေပါ႔။
ယုိင္ထုိးယုိင္ထုိးနဲ႔စီး အဆင္႔မသင္႔ရင္ ဟန္ခ်က္ပ်က္ျပီး ပစ္လဲ။
ဒူးျပဲ ပုဆုိးကြဲ။

စက္ဘီး သုံးေလးခါေလာက္လဲျပီး ဒူးႏွစ္ခါေလာက္ကြဲျပီး ေျခသလုံးမွာ အစင္းရာ အျခစ္ရာေတြထင္လုိ႔ အမာရြတ္ေတြရ လုံျခည္အေတာ္မ်ားမ်ားလဲ ကြဲျပီးသြားရင္ သင္တန္းဆင္းေအာင္လက္မွတ္ရလုိ႔ စက္ဘီးစီးတတ္ပါျပီ။
က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္က လူၾကီးေတြက ဟုိဟာ၀ယ္ခိုင္းဒီဟာ၀ယ္ခို္င္းမယ္ဆုိတာကိုအျမဲနားစြင္႔ေနတာပါ။
ခိုင္းလုိက္တာနဲ႔ ရွိတဲ႔စက္ဘီးကို ေကာက္စီးလုိ႔ သြားေတာ႔တာပါဘဲ။
လူၾကီးေတြကလဲ သူတုိ႔ခိုင္းစရာရွိမွဘဲ စက္ဘီးေပးစီးတယ္ဆုိေတာ႔ သူတုိ႔ခိုင္းတယ္ဆုိရင္ကိုေပ်ာ္ေနတာပါ။
ငယ္ဘ၀နဲ႔စက္ဘီးကေတာ႔ ခြဲမရေလာက္ေအာင္ပါဘဲ။
က်ေနာ္ကေတာ႔ မနး္ေလးသားစစ္စစ္ျဖစ္ေပမယ္႔ဆယ္တန္းေအာင္မွဘဲ စက္ဘီးစီးတတ္ပါတယ္။
က်ေနာ္မွာလဲ စက္ဘီးရာဇ၀င္ေလးရိွခဲ႔တာကိုးဗ်။

အမ်ားအားျဖင္႔အိ္မ္တစ္အိ္မ္မွာ မရွိဘူးဆုိရင္ အနည္းဆုံးစက္ဘီးတစ္စီးေတာ႔ရွိပါတယ္။
ခ်မ္းသာတဲ႔အိမ္ကေတာ႔ တစ္ေယာက္တစ္စီး။
အလည္အလတ္အိမ္ကေတာ႔ မွ်စီးေပါ႔။
ဒါေပမယ္႔လဲစက္ဘီးမရွိတဲ႔အိမ္မ်ဳိးလဲရွိသေပါ႔။

က်ေနာ္ငယ္ငယ္ကအိမ္မွာ စက္ဘီးသုံးစီးရွိခဲ႔ပါတယ္။
အေဖရယ္ ဦးေလးႏွစ္ေယာက္ရယ္ တစ္ေယာက္တစ္စီးစီ။
ရာေလးေယာက္်ားစီးေတြပါ။
က်ေနာ္ၾကားထုးိစီးတတ္တဲ႔အရြယ္ေရာက္ေတာ႔ အိမ္မွာစက္ဘီးတစ္စီးမွမရွိေတာ႔ဘူး။
တစ္စီးက ဘူတာၾကီးမွာ တစ္စီးကေတာ႔ရုပ္ရွင္ရုံလက္မွတ္တန္းစီးရင္နဲ႔ေနာက္တစ္စီးက ေတာ႔႔ေဆးရုံၾကီးမွာေပ်ာက္တာေလ။
အဲဒီတုံးကအခုလုိ စက္ဘီးအပ္လက္ခံတာလဲမရွိေသးေတာ႔လြတ္တဲ႔ေနရာမွာရပ္။
ေသာ႔ခတ္ထားခ႔ဲရတာ။
အဲေတာ႔ သူခုိးက အသာေလးမသြားတာေပါ႔ဗ်ာ။
ဒီေတာ႔ က်ေနာ္ မွာသင္စရာစက္ဘီးလက္မဲ႔ေပါ႔။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔တစ္ရက္မွာ အိမ္႔ေျမာက္ဘက္က အမွတ္တစ္ေက်ာငး္၀င္းၾကီးထဲမွာ
ညီအကိုေမာင္နွမ၀မး္ကြဲေတြစုျပီးစက္ဘီးစီးသင္ၾကေတာ႔တာေပါ႔။
လူကအဲဒီေန႔က မ်ားေတာ႔မ်ားတယ္။
တစ္ေယာက္တစ္လွည္႔စီးၾက တြန္းၾကေပါ႔။
က်ေနာ္႔အလွည္႔ေရာက္ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးေမွာင္ေနျပီ။
တြန္းတဲ႔လူေတြကလဲေမာလဲေမာ ျပန္လဲျပန္ခ်င္ဆုိေတာ႔ စိတ္မရွည္ၾကေတာ႔ဘူးေပါ႔။
က်ေနာ္စက္ဘီးေပၚတက္ခြလု႔ိ ဘီးေလးလိမ္႔ရုံရွိေသးတယ္ တြန္းလႊတ္လုိက္ၾကတာ
က်ေနာ္လဲ လက္ကိုင္ျငိမ္ေအာင္ မထိနး္နုိင္ဘဲ ဘတ္စကက္ေဘာ ဂုိးတုိင္ၾကီးကို ၀င္တုိက္ထည္႔လုိက္တာေပါ႔။
လူလဲကြဲျပဲ စက္ဘီးလဲ ဆင္စြယ္ေကာက္သြားတယ္။
ညအိမ္လဲေရာက္ေရာ ဘီးပုိင္ရွင္ အမ၀မး္ကြဲက အိမ္လာျပီး ေဗ်ာက္ေဖာက္တာေပါ႔။
အဲဒီမွာ က်ေနာ္႔အဖြားကလဲ အမ်ဳိးအရင္းဒီေလာက္ေျပာရမလားဆုိ စကားေတြမ်ားတာေပါ႔။
အဲလုိျဖစ္ေတာ႔ အေဖက က်ေနာ္ကုိ ဆူျပီး တစ္သက္စာမွတ္မိေနတဲ႔စကားေလးနဲ႔ထုသြားပါတယ္။
“ကိုယ္မွာမရွိရင္ မ၀ယ္နုိ္င္ရင္ မေလ်ာ္နုိင္ရင္ သူမ်ားပစၥည္းဆုိတာကို မထိရဘူး”
ေနာက္မ်ားမွာေတာ႔ သူမ်ားေတြ”ေဂ်ာက္ဂ်က္ ေဂ်ာက္ဂ်က္” နဲ႔ၾကားထုိးစီးေနရင္လဲ၀င္မပါ။
တစ္ေယာက္တစ္လွည္႔စီတြန္းေပးျပီးစက္ဘီးစီးသင္ရင္လဲ မပါေတာ႔ပါ။
အဲဒါဆယ္တနး္ေအာင္တဲ႔အထိ္ပါဘဲ။
အဲေတာ႔ က်ေနာ္မန္းေလးသားျဖစ္ျပီး စက္ဘီးမစီးတတ္ဘူးျဖစ္ေနတာေပါ႔။
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေလွ်ာက္လည္ၾကရင္ က်ေနာ္က ထုိင္အလုိက္သမားဘဲ။
သူတုိ႔စက္ဘီးေပးစီးျပီး သင္ေပးမယ္ေျပာလဲ က်ေနာ္က “ဟင္႔အင္း”ဆုိျငင္းခဲ႔တာပါ။
ေနာက္ေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔ရပ္ကြက္က လူၾကီး မဲေပါက္တဲ႔ ေမာင္ဗမာေယာက်္ားစီးစက္ဘီးအမဲ
ေလးတစ္စီးကို မဲမေပါက္တဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔က၀ယ္လုိက္ေတာ႔ အိမ္မွာ စက္ဘီးေလးတစ္စီး
ေရာက္လာျပန္သေပါ႔။
အဲဒီအခ်ိန္က်ေတာ႔ က်ေနာ္လဲစက္ဘီးစီးသင္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာပါတယ္။
တကၠသုိလ္တက္ရေတာ႔မွာကိုး။
တကၠသိုလ္မတက္ခင္ေလးမွာ နနး္တြင္းထဲေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းကညေနဆုိအိမ္လာေခၚပါတယ္။
ျပီးရင္ ေဘာလုံးကြငး္တစ္ခုထဲသြား သူက ေနာက္ကတြနး္လုိ႔က်ေနာ္က နင္းပါတယ္။
တစ္ပါတ္ေလာက္လဲေရာက္ေရာ က်ေနာ္က နင္း သူက လက္ကိုင္ ထိန္းလုိ႔ တျမဳိ႔လုံးေလွ်ာက္
လည္ၾကပါေတာ႔တယ္။
အရင္က သူငယ္ခ်ငး္ခ်င္း စကားနုိ္္င္လုၾကရင္ က်ေနာ္စက္ဘီးမစီးတတ္တာကို ဟာသလုပ္တတ္ၾကပါတယ္။
မန္းေလးသားမပီသဘူးေပါ႔။
က်ေနာ္ကလဲ ျပန္ေခ်စရာ စကားက အဆင္႔သင္႔။
“ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆနး္လဲ ငါ႔လုိစက္ဘီးမစီးတတ္ပါဘူးကြာ” လုိ႔ေပါ။
မန္းေလးသားဆုိမွေတာ႔လည္႔း စက္ဘီးနဲ႔ပါတ္သက္တ႔ဲသတိရစရာေတြကအမ်ားသား။
&&&&&&&&&&&&&&& # &&&&&&&&&&&&&&& # &&&&&&&&&&&&&&& #
အမ်ားအားျဖင္႔အိ္မ္တစ္အိ္မ္မွာ မရွိဘူးဆုိရင္ အနည္းဆုံးစက္ဘီးတစ္စီးေတာ႔ရွိပါတယ္။
ခ်မ္းသာတဲ႔အိမ္ကေတာ႔ တစ္ေယာက္တစ္စီး။
အလည္အလတ္အိမ္ကေတာ႔ မွ်စီးေပါ႔။
ဒါေပမယ္႔လဲက်ေနာ္တုိ႔လို စက္ဘီးမရွိတဲ႔အိမ္မ်ဳိးလဲရွိသေပါ႔။

က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္က စက္ဘီးေတြက “ရေလး”အမ်ဳိးအစားမ်ားပါတယ္။
ေနာက္တစ္မ်ဳိးကေတာ႔ “ဟမ္းဘား”အမ်ဳိးအစားပါ။
ေနာက္ေဘာင္တန္းပါတာကေယာက်ာ္းစီး ေဘာင္တန္းမပါတာက မိန္းမစီးပါ။
ေယာက်္ားစီးက ကယ္ရီယာေခၚတဲ႔ေနာက္က ထုိင္ခုံပါရင္ အပိုထြက္ေနသလုိၾကည္႔မလွသလုိ
မိန္းမစီးကလည္း ကယ္ရီယာမပါရင္ တုံးတိတိနဲ႔ ကတုံးၾကည္႔ရသလုိ မလွပါဘူး။
အရင္ကေတာ႔ စက္ဘီးဆုိရင ္အနက္ေရာင္ဘဲလာတာမ်ားပါတယ္။
ေနာက္ ေတာ႔ အစုိးရထုတ္”ေမာင္ဗမာ”စက္ဘီးေလးေတြေပၚလာပါတယ္။
ေမာင္ဗမာစက္ဘီးက ေယာက်ာ္းစီးဆုိရင္အနက္ မိန္းမစီးကေတာ႔ အျပာႏုေရာင္ေရာ အနက္ေရာင္္ေရာ ႏွစ္မ်ဳးိလာပါတယ္။
ေမာင္ဗမာ စက္ဘီးကေတာ႔ အစုိးရ၀န္ထမ္းေတြဘဲစီးၾကတာမ်ားပါတယ္။
အဲဒီစက္ဘီးက သိပ္မခုိင္ပါဘူး။ေနာက္စက္ဘီးတာယာဆုိက္ေတြကလည္း မိန္းမစီးက 26လက္မ စကဆုိက္ဆုိေတာ႔ ရွားပါတယ္။
အဲဒီတုံးက စက္ဘီးလက္ကိုင္မွန္သမွ်ဟာအေျဖာင္႔ပါ။
ေနာက္ေတာ႔ ဘတ္တာဖလုိင္းဆုိတဲ႔ လက္ကိုင္အေကြးေလးေတြနဲ႔ မိန္းမစီးးစက္ဘီးေလးေတြေပၚလာပါတယ္။
အနက္ေရာင္ အညဳိေရာင္ အစိမ္းပုတ္ေရာင္ပါ။
သူ႔ေနာက္မွေတာ႔ စတင္းဒတ္နဲ႔မိေခ်ာင္းစက္ဘီးေတြေပၚလာျပန္ပါတယ္။ သူကေတာ႔ အနက္ေရာင္နဲ႔နီညဳိေရာင္ပါ။
သူ႔ေနာက္မွာေတာ႔ ဖီးဆင္႔လုိ႔လဲေခၚ ပန္းေတြနဲ႔ေ၀လုိ႔လဲ အမည္တြင္တဲ႔ စက္ဘီးေလးေပၚလာပါေရာ။
သူကေတာ႔ နီညဳိေရာင္နဲ႔ အစိမ္းေရာင္ ထူးတာက စက္ဘီးေရွ႔မွာျခင္းလွလွေလးပါတယ္။
ေရႊမန္းသူမမမ်ား ၾကြၾကြေလးစီးလုိက္ရင္ ရွိသမွ်အလွေတြထင္းကနဲ႔ေပၚလာေအာင္ အေထာက္အကူျပဳတဲ႔ စက္ဘီးေလးပါ။
အေတာ္ေလးကုိ လူၾကဳိက္မ်ားခဲ႔တဲ႔ လူရာ၀င္ခဲ႔တဲ႔စက္ဘီးေလးပါ။
ေနာက္ ေတာ႔ ပိုက္ဆံတတ္နုိင္သူမ်ားက ရေလးစက္ဘီးမွာ အနင္းရသက္သာေအာင္ ဂီယာေျပာင္းစီးလုိ႔ရတဲ႔ “ရေလးစပုတ္”ဆုိတဲ႔ စက္ဘီးေလးက တတ္နုိင္သူမ်ား ၾကြယ္၀သူမ်ားၾကားမွာ ၾကြားစရာ စက္ဘီးေလးျဖစ္လာပါေတာ႔တယ္။
စက္ဘီးခ်ိန္းက ထြက္တဲ႔ ” တစ္ တစ္ တစ္ တစ္ “ဆုိတဲ႔ အသံေလးထြက္တတ္တဲ႔ “ရေလးစပုတ္”ကုိ စီးနုိ္င္ရင္ ဂုဏ္ရွိတယ္လုိ႔ထင္ၾကတဲ႔ေခတ္ေပါ႔။
အဲဒီအခ်ိန္မွာကို မန္းေလးျမဳိ႔က စက္ဘီးျမဳိ႔ေတာ္ျဖစ္ေနပါျပီ။
ဒါေပမယ္႔လဲ လူတုိင္းေစ႔ေတာ႔ စက္ဘီးမစီးနုိင္ေသးပါဘူး။

မန္းေလးသူမန္းေလးသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က စက္ဘီးစီးတတ္သလုိ ဘယ္သြားသြား စက္ဘီးကို ဘဲ အားကိုးလုိ႔သြားၾကပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္ ေက်ာင္းသားဘ၀မွာလဲ ဘယ္သြားသြားစက္ဘီးနဲ႔ပါဘဲ။
စက္ဘီးတစ္စီးကုိလူႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ ေသခ်ာေပါက္စီးလုိ႔ ရပါတယ္။
အဲေတာ႔ စက္ဘီးမရွိသူကုိ ရွိသူကေခၚလုိ႔ အတူတူလယ္ၾကပါတယ္။
ညေနခင္းမွာဆုိရင္ မန္းေလးသူေလးေတြက က်ဳံးနံေဘးမွာ စက္ဘီးေလးေတြနဲ႔ေလညွင္းခံၾကတာကို ေနာက္ကစက္ဘီးေတြနဲ႔ေနာက္ကလုိက္ရတာလဲ အလုပ္တစ္ခုပါဘဲ။
ေရွးကေတာ႔ မသိဘူး က်ေနာ္တုိ႔ေခတ္မွာေတာ႔ ေရႊေျခခ်င္း၀တ္လုိ႔ စက္ဘီးစီးသူမရွိသေလာက္။
တစ္ေယာက္တစ္ေလ စီးတာကုိျမင္ဘူးပါတယ္။
ေနာက္ျပီးအားလုံးကလဲ ထမီ၀တ္လုိ႔ လုံလုံျခဳံျခဳံပါဘဲ။
စက္ဘီးနင္းလုိက္တဲ႔ အခါ သနပ္ခါးလိမ္းထားတဲ႔ ေျခသလုံးသား ၀င္း၀င္းေလးျမင္ရတာကို က အႏုပညာေျမာက္လုိ႔ အလွတရားတစ္ခုလုိ႔ထင္မိပါတယ္။
ေနာက္ေတာ႔ ျပဳိင္စက္ဘီးေလးေတြကုိယ္စီနဲ႔ က်ဳံးပါတ္ မန္းေလးေတာင္ကို ပါတ္လုိ႔ အုပ္စုလုိက္စက္ဘီးစီးေလ႔က်င္႔ၾကတာလဲ ေခတ္တစ္ေခတ္ေပါ႔။
အဲဒီအထဲမွာ “ျပဳိင္ဘီး” ကို မီးလုံးေတြ ေရဘူးေတြ တုိင္ေတြနဲ႔ အလွဆင္လုိ႔ သူမ်ားထက္ ထူးေအာင္ အလွအပေတြဆင္လုိ႔ စီးခဲ႔ဘူးသူတစ္ေယာက္ရွိခဲ႔ဘူးပါတယ္။
မန္းေလးသားမ်ားကေတာ႔ သူ႔ကို မွတ္မိၾကသူမ်ားမယ္ထင္ပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀မွာလည္း စက္ဘီးနဲ႔ဘဲေက်ာင္းတက္ခဲ႔ၾက သူငယ္ခ်င္းေတြ စုျပီး မန္းေလးေတာင္ ၊ေတာင္သမန္အင္းတင္မကဘဲ အင္း၀ တို႔စစ္ကိုင္းတုိ႔ထိေရာက္အာင္ ေျခရွည္လုိ႔ မေမာမပန္းလည္ခဲ႔ၾကပါဘူးပါတယ္။
အမွတ္အရဆုံးအျဖစ္ကေတာ႔ ကပ္ေက်ာ္ဘုရားရဲ႕ေနာက္ဘက္မွာရွိတဲ့ဇီးသီးေပါတဲ႔ “ရွမ္းကေလးကြ်န္း”ကုိသြားၾကတာပါ။
အဲဒီတုံးက အခုလုိလမ္းမေပါက္ေသးေတာ႔ လယ္ကန္သင္းရုိးေပၚမွာ စက္ဘီးကို မရရေအာင္စီးလုိ႔ လဲလုိက္ ျပဳိလုိက္နဲ႔သြားၾကရတာပါ။
ဟုိေရာက္ေတာ႔ ဇီးပင္ေတာထဲမွာ ဇီးသီးေတြ ေျမခေနတာကို အလုအယက္ေကာက္စားၾက အျပန္က်ေတာ႔ လြယ္အိတ္ထဲမွာ ဇီးသီးအျပည္႔ထည္႔လုိ႔ျပန္လာၾကတာပါ။
အဲဒီတုနး္က ဇီးသီးမ်ား က ဘာေဆးမွမပါ သဘာ၀အတုိင္းခ်ဳိတဲ႔ အသီးေတြကို စားခဲ႔ရတာကေတာ႔ မေမ႔နုိင္စရာ ေက်ာင္းသားဘ၀မ်ားထဲက တစ္ခုေပါ႔။

က်ေနာ္တုိ႔တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ စိုင္းထီးဆုိင္နဲ႔ မန္းေလးတကၠသိုလ္ထဲမွာ ဆုံေလ႔ရွိပါတယ္။
သူက က်ေနာ္တုိ႔ထက္ တစ္တန္းၾကီးပါတယ္။
သူစီးတဲ႔စက္ဘီးက ေမာင္ဗမာစက္ဘီး မိန္းမစီး အျပာေရာင္ေလး။
ကယ္ရီယာမပါဘူး။
တစ္ႏွစ္မွာေတာ႔ ဂီတပေဒသာ ကပြဲ ညမွာ စိုင္းထီးဆုိင္ရဲ႕နာမယ္ေက်ာ “ဘီးကေးလကိုစီး”ဆုိတဲ႔စက္ဘီးသီခ်ငး္ေလးကုိဆုိပါတယ္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔ သမီးရီးစား ႏွစ္ေယာက္စီးတဲ႔စက္ဘီးေလးက လဲ အျပာေရာင္ ေမာင္ဗမာစက္ဘီးေလး၊
အဲေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔ စုံတြဲ စက္ဘီးစီးလာတာျမင္တဲ႔ သူေတြက
“ေမာေတာ႔ ေမာတာေပါ႔ ဒါေပမယ္႔ မေမာဘူး “ဆုိျပီး ၀ုိငး္ေအာ္ေလ႔ စေလ႔ရွိပါတယ္။
အဲဒါေလးက ေတာ႔ အမွတ္ရစရာေလးပါဘဲ။
ခ်စ္သူရွိတဲ႔ ဘ၀မွာေတာ႔ ခ်စ္သူကို္စက္ဘီးေပၚတင္နင္းတဲ႔အခါတုိင္း က်ေနာ္ကလည္း စိုင္းထီးဆုိင္ရဲ႕ နာမယ္ေက်ာ္သီခ်င္း စာသားေလးကုိ ဆုိျပေလ႔ရွိပါတယ္။
“ေရွ႔နားမွာ အျဖတ္အသန္းသိပ္မ်ားတယ္ကြဲ႔ ကိုယ္႔ခါးကို အခ်စ္ကေလးဖက္ထားေနာ္ကြဲ႔”
အဲဒါမ်ဳိးဆုိရင္ “မကဲနဲ႔”ဆုိျပီး ခါးဆြဲအလိမ္ခံရတတ္ပါတယ္။
ျပန္ေတြ႔ၾကည္႔မိေတာ႔ ေပ်ာ္စရာၾကီးပါဘဲ။
မန္းေလးသူ မန္းေလးသားနဲ႔ စက္ဘီးကေတာ႔ ခြဲမရတဲ႔ သေကၤတ ေလးဆုိရင္လဲမမွားပါဘူး။

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါးေလး
(26-3-2012)