“ေစ်း၀ယ္ျခင္းနွင္႔ေစ်းလည္ျခင္း…………..”

 

က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္ 25လမ္း၀င္းထဲမွာေနတုံးက မနက္ေျခာက္နာရီခဲြ ခုႏွစ္နာရီေလာက္ဆုိရင္

ပဲျပဳတ္သည္ပုဏၰားမၾကီး အိမ္ေရွ႔ကိုေရာက္လာပါျပီ။

ဘာနဲ႔မွႏုိငး္ယွဥ္ျပလုိ႔မရေလာက္တဲ႔ ပုဏၰားမၾကီးရဲ႕ “ပဲျပဳတ္”လို႔ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ေအာ္လုိက္တဲ႔ မပီမသဂီတသံၾကားလုိက္ရင္သူအိမ္ေရွ႔ကိုေရာက္လုိ႔ လာပါျပီ။

သူ႔ေခါငး္ေပၚကေတာင္းေျမၾကီးေအာက္အခ် က်ေနာ္တုိ႔ေမာင္ႏွမေတြကလဲ

အေျပးအလြားေရာက္လုိ႔သူ႔ေရွ႔မွာ လက္၀ါးျဖန္႔ျပီးသားပါဘဲ။

က်ေနာ္တုိ႔ကုိျမင္တာနဲ႕သူကလဲ  စားေတာ္ပဲျပဳတ္အိအိေလးေတြကို လက္ကေလးနဲ႔အသာဆုပ္၊

ႏွမး္ေထာင္းေလးနည္းနည္းထဲ႔ျပီးအလုံးေလးျဖစ္ေအာင္လုပ္လုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔စားဘုိ႔ုလုပ္ေပးပါတယ္။

ကေလးဘ၀ကေတာ႔ ဒီ ပုဏၰားမၾကီးေပးတ႔ဲ ပဲတစ္ဆုပ္က နတ္သုဒၶာပါဘဲ။

က်ေနာ္တုိ႔အဖြားက ထမင္းေၾကာ္နဲ႔စားဘုိ႔အတြက္ ပဲျပဳတ္နွစ္ဆယ္သားေန႔တုိငး္၀ယ္ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ကလဲ ေန႔တုိင္းပဲျပဳတ္ေတာင္းစားပါတယ္။

သူကလဲ ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ေန႔တုိင္းေပးပါတယ္။

(ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာရရင္ေတာ႔ ဒုိးတူဒုိး စစ္စတမ္နဲ႔ပရုိုိမုိးရွငး္ေတြေပးျပီး မားကက္တငး္လုပ္သြားတာပါဘဲ။)

&&&&&&&&&&&&&&&  &&&&&&&&&&&&&&&&& &&&&&&&&&&&&&&&&&&

 

 

က်ေနာ္ေျခာက္တန္းေရာက္တဲ႔အခါ ေစ်းဆြဲျခင္းကုိ ဆြဲနုိင္ေတာ႔အဖြားနဲ႔ေစ်းလုိက္ခြင္႔ရပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔အိမ္ကေန ေတာင္ဘက္ကုိ ေလးျပေလာက္လမး္ေလွ်ာက္လုိက္ရင္ တရုပ္တနး္ေစ်းကို

ေရာက္ပါတယ္။

အရင္က တရုပ္တနး္ေစ်းက( 28လမ္းနဲ႔လမး္30ၾကား)(79လမး္နဲ႔လမ္း80ၾကား)မွာရွိတာပါ။

အသီးအရြက္အသားငါး  အျမဲတမ္းေရာင္းတဲ႔အသယ္ေရာ မန္းေလးျမဳိ႔အနီးကရြာေတြကလာ

ေရာငး္ၾကတဲ႔အာဂႏၱဳသည္ေတြနဲ႔အျမဲတမ္းစည္ကားေနတဲ႔ေစ်းၾကီးေပါ႔။

အဖြားကို ျမင္တာနဲ႔ေစ်းသည္ေတြက “ဆရာကေတာ္ၾကီးဒီေန႔ဘာခ်က္မွာလဲ”

၀ုိင္းအုံလုိ႔ေမးၾကပါတယ္။

ငါးသည္က လဲ “ဒီေန႔ျမစ္ငါးေတြလတ္သေတာ္ ရဲေနတာဘဲ ေဟာသမွာၾကည္႔”ဆုိျပီး

ငါးပါးဟက္ကိုျဖဲျပပါတယ္။

ငါးေပါက္စနေလးေတြေရာင္းတဲ႔အသယ္ကလဲ

“ဆရာကေတာ္ ငါးဇင္ရုိင္းအုိးကပ္ေလးမ်ားး မခ်က္ခ်င္ဘူးလားေတာ္”ဆုိႏုပ္ခမ္းေမႊးေတြနဲ႔

ခန္႔ခန္႔ၾကီးေနတဲ႔ငါးေတြကုိ ကိုင္လုိ႔ျပျပန္ပါေရာ။

၀က္သားသည္ကလဲ “ေက်ာရုိးေျမာင္းကေလးဆရာကေတာ္ၾကီးအတြက္သတိရလုိ႔ခ်န္ထားတာ

အသားခ်ညး္ဘဲ”ဆုိ ၀က္သားေျမာငး္ေလးေထာင္ျပသလုိ၊

ၾကက္သားသည္က လဲ “ဗမာၾကက္အေနေတာ္ေလး ငါးဆယ္သားေရာ႔ေရာ႔ေလာက္ဘဲရွိမယ္”

လုိ႔ၾကက္ကေလးကုိေျမွာက္ျပလုိ႔မဲဆြယ္ပါတယ္။

အဖြားကေတာ႔ သူစိတ္ထဲမွာ ၾကဳိတင္လုိ႔ဆြဲထားျပီးသား  “ယေန႔အတြက္ခ်က္ရန္ဟင္းလ်ာ”

အစီအစဥ္အတုိ္င္းဘဲ၀ယ္တာမ်ားပါတယ္။

ေစ်းအလာလမ္းမွာကတည္းက ဒီေန႔ကေတာ႔

“ကန္စြန္းရြက္ခ်ဥ္ရည္ထဲ ပုနး္ရည္ၾကီးေလး နည္းနည္းထည္႔ခ်က္၊ငံျပာရည္ခ်က္ကေလးဆီသတ္ သခြားသီးေလးေရွာက္ရြက္ေလးတုိ႔၊ငါးကေလးအုိးကပ္ခ်က္မယ္”ဆုိတာေလးက တစ္မ်ဳးိ

“ဒီေန႔ေတာ႔ ကုလားပဲျပဳတ္ျပီးေတာ႔ ဘဲဥ၊ဒန္႔ဒလြန္သီးနဲ႔ငါးေျခာက္ရုိးေလးနဲ႔ခ်ဥ္ေရခ်က္

၊ငရုတ္သီးေျခာက္ကုိၾကက္သြန္ျဖဴနည္းနည္းထည္႔ျပီး

ဘုိးသုိးဘတ္သပ္ကေလးေထာင္း၊ဆိတ္သားေလးေထာငး္ျပီးေၾကာ္” ဆုိတာကတစ္ဖုံ

“ေဂၚဖီထုပ္ ရယ္၊ဘုိစားပဲသီးရယ္ကိုပန္းမုံလာနဲ႔အစိမ္းေၾကာ္ေလးေၾကာ္၊

ခရမး္ခ်ဥ္သီးေလးပန္ေထြေဖ်ာ္ ၾကက္သားကိုေဂၚရခါးသီးနဲ႔ဆီလည္ေရလည္ခ်က္”ဆုိတာကတနည္း၊

“ပုဇြန္ဆိတ္ကေလးေတြက ခရမ္းခ်ဥ္သီးနဲ႔အူေပါက္ခ်က္ျပီး ဆလပ္ရြက္အတုိ႔အျမဳတ္လုပ္”ဆုိတာကပုံစံတစ္ခု၊

“ဒီေန႔ေတာ႔ ေပၚဦးေပၚဖ်ား အင္ဥေလးန႔ဲ၀က္သားနဲ႔ခ်က္ အအီေျပ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ခ်ဥ္ေရခ်က္၊

အဆိပ္အေတာက္ေျပေအာင္ငရုတ္သီးစီမ္းေလးေထာင္း”ဆုိတာက မူကြဲ

ေစ်းသြားလမ္းမွာက်ေနာ္တုိ႔စားရမယ္႔  တစ္ေန႔တာမီႏူးကိုေျပာျပေလ႔ရွိပါတယ္။

အဲေတာ႔ က်ေနာ္အဖြားက ေစ်းထဲေရာက္မွာ ဘာ၀ယ္ရမွနး္မသိဘဲလည္ေနတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ

သူဘာခ်က္မယ္ဆုိတာကုိအစီအစဥ္ဆြဲ ျပီးသားဆိုတာ အေသအခ်ာေပါ႔။

 

တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လဲ “ဆရာကေတာ္ၾကီးေရ ဒီေန႔ေစ်းဦးမေပါက္ေသးဘူးေတာ႔၊လာဘ္ဖြင္႔သြားအုံး”

လုိ႔ဆုိတဲ႔အခါမ်ားမွာေတာ႔ သူဆြဲထားတဲ႔ စကက္ဂ်ဳးကိုအေျပာင္းအလဲလုပ္တဲ႔အခါလဲလုပ္ေပါ႔။

အသီးအႏွံတန္းေရာက္ရင္လဲ

“ဒီေန႔ေတာ႔ မုံလာဥၾကီးေတြထြားမွထြားရယ္”တုိ႔၊

“မုိးဦးက် ရွားပါမူိေလးေတြစားပါအုံးလား”တုိ႔၊

“ေပၚဦးေပၚဖ်ား မရမး္သီးေလးေထာငး္ပါအုံးလား”တုိ႔။

“အင္ဥေတြေပၚျပီေနာ္ ျဖဴသန္႔ေနတာဘဲ ႏုႏုေလးရယ္”ဆုိတာေတြေျပာလုိ႔

ရာသီေပၚသီးႏွံေတြကို ေျပာလုိ႔၀ယ္ခ်င္ေအာင္ အေျပာခ်ဳိခ်ဳိေလးနဲ႔ဆြဲေဆာင္ပါတယ္။

ဇီးသီးတုိ႔ခံသီးတုိ႔  ေဘာက္သီးတုိ႔ သစ္ခ်ဳိသီးတုိ႔ေပၚခ်ိန္ဆုိရင္ ေစ်းေတာင္းဆြဲဘုိ႔အေဖာ္လုိ္က္လာတဲ႔

က်ေနာ္တုိ႔ကို “ စားဟဲ႔”ဆုိျပီးေရာ႔အင္႔နဲ႔ ဇြတ္ထုိးေၾကြးတတ္ပါေသးတယ္။

သူမေၾကြးလဲ ေတာင္းထဲမွာထည္႔ထားတဲ႔ ဇီးသီးတုိ႔ ဘာတုိ႔ကိုက်ေနာ္တုိ႔ကႏွုိက္စားတတ္ပါတယ္။

အဲဒီအခါမ်ဳိးမွာေတာ႔ ေစ်းသည္ၾကီးေတြ က ခပ္ျပဳံးျပံဳးနဲ႔ၾကည္႔ေနတတ္ပါတယ္။.

အဖြားက အားနာလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ဟန္႔ရင္

“စားစမ္းပါေစ …………ကေလးေတြဘဲ ၀မ္းအျပင္အိတ္အပိုပါတာမွတ္လုိ႔”ဆုိျပီးခြန္းတုန္႔ျပန္တတ္ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔အျမညး္စားရျပီဆုိရင္ အဖြားကို ၀ယ္ဘုိ႔က်ေနာ္တုိ႔ကပူဆာျပန္ပါတယ္။

 

ေနာက္အဖြားနဲ႔ေစ်းလုိက္ခ်င္ရတဲ႔အေၾကာင္းတစ္ခုက ေစ်းလုိက္ျပီး ေတာငး္ဆြဲေပးရင္

ေစ်း၀ယ္ျပီးတာနဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါး ၾကာဇံဟင္းမုန္႔တီ ျမီးရွည္ တစ္ခုုခုေတာ႔၀ယ္ေၾကြးတတ္ပါတယ္။

မုန္႔ဟငး္ခါးကေတာ႔မန္းေလးခ်က္အထမ္းသည္ၾကီးဆီမွာစားရတာမ်ားပါတယ္။

မုန္႔ကုန္တာနဲ႔ပုဂံေလးထုိးေပးလုိက္ရင္ မုန္႔ဟင္းငါးသည္ဦးေလးၾကီးက

ဟင္းရည္ေလးတစ္ဇြန္းခပ္ထဲ႔ အေၾကာ္အေၾကေလးေတြမ်ားထည္႔ေပးရင္သေဘာေတြက်။

မုန႔္တီစားျပန္ရင္လဲ စားျပီးတာနဲ႔ဟင္းရည္ထဲကို မုန္႔ဖတ္ေၾကာ္ေလးမ်ားထည္႔ေပးရင္လဲ

သေဘာေတြက်၊

ျမီးရွည္သည္ဦးေလးၾကီးက မုန္႔ေတြျပင္ျပီးမွ အသားဖတ္ေလး ၀က္ဆီေၾကာ္ဖတ္ေလး

ထပ္ျဖဴးေပးရင္သေဘာက်၊

ကေလးဘ၀ကေတာ႔ ဘာေလးရရ သေဘာက်လုိက္တာပါဘဲ။

အခုမ်ားနဲ႔ေတာ႔ တျခားစီလုိ႔ ကိုယ္႔ကုိကုိယ္ထင္မိပါရဲ႕။

က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ က်ေနာ္႔အဖြား၀ယ္နဲ႔သူ၀ယ္တဲ႔အသယ္ေလးေတြက

အျမဲတမ္းေဖာက္သည္ေတြပါဘဲ။

ဒီလူ ဒီဆုိင္မွာဘဲ အျမဲတမ္း၀ယ္တာမ်ားပါတယ္။

သူတုိ႔ကလဲ က်ေနာ္႔အဖြားကုိ အျမဲတမ္းေဖာက္သည္လုိသေဘာထားပါတယ္။

ေနာက္လူကလည္း ဇြတ္အတင္းလုမေရာင္း သူ႔လူသူေရာင္းကိုယ္႔လူကုိယ္ေရာင္း

အိေျႏၵရရပါဘယ္။

ေစ်းအပုိမဆုိ အေလးမခုိး သာသာထုိးထုိးေလးထည္႔ေပးလုိ႔ ေရာင္းသူနဲ႔၀ယ္သူၾကားစကားမ်ားစရာမလုိ

ျငိမး္ခ်မ္းစြာ ေရာင္းၾက၀ယ္ၾကတဲ႔ကာလေလးေပါ႔။

ေနာက္အဲဒီေခတ္က ေစ်းသည္မ်ား ပုိက္ဆံတြက္တာျမန္မွျမန္။

မိနး္မတြက္ ေစ်းတြက္ ဆုိတာ က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားေတြလုိက္မမွီဘူး။

ခြဲျခမး္စိတ္ျဖာလုိ႔တြက္လို္က္တာမ်ား ဂြပ္ကနဲ ခ်ပ္ကနဲကြက္တိ။

ဘာဂဏန္းေပါငး္စက္မွမလုိဘူး။

က်ေနာ္တုိ႔က မႏုတ္ေလာက္လုိ႔တစ္ဆယ္ေခ်းတုံးရွိေသးတယ္သူတုိ႔က ဘယ္ေလာက္ဆုိတာ

အေျဖထြက္ျပီးျပီ။

ဒါေၾကာင္႔လဲ ေစ်းတြက္တုိ႔ မိန္းမတြက္တုိ႔ုဆုိတဲ႔ခြဲျခမး္စိတ္ျဖာနည္းေတြနာမယ္ၾကီးတာပါဘဲ။

ေနာက္တစ္ခုအမွတ္ရစရာေလးကေတာ႔အျမဲ၀ယ္ေနတဲ႔ေဖာက္သည္ေတြဆုိေတာ႔

အနည္းအပါး ပုိေနလုိေနတဲ႔ အႏုတ္ျပႆနာမရွိတာပါဘဲ။

နည္းနည္းလုိေနရင္လည္း ေနာက္ေန႔မွျဖည္႔ေပးလုိက္။

ပုိေနရင္လဲခ်န္ထားလုိက္ ေနာက္ေန႔ေစ်း၀ယ္မွ “ဟုိေန႔ကဘယ္ေလာက္က်န္ခဲ႔တာေလ”

ဆုိျပီး ႏွိမ္ရွင္းလုိက္ရုံပါဘဲ။

အဲေတာ႔ကိုယ္႔ပုိက္ဆံက်န္ေနခဲ႔မွာစုိးလုိ႔ လုိလုိ မလုိလုိ ေပးထားတဲ႔ပုိက္ဆံမျပည္႔မခ်င္း

မလုိအပ္တာေတြကို အပုိမ၀ယ္ရတာကလဲ စိတ္ခ်မ္းသာစရာတစ္မ်ဳိးပါဘဲ။

ေနာက္တစ္ခ်က္က ေန႔တုိင္းျမင္ေနၾကဆုိျပန္ေတာ႔ “နံနံပင္ေလး၊ငရုတ္သီးေလး”အနည္းအပါးလုိတာ

ေလာက္နဲ႔ေတာ႔ ပုိက္ဆံအကုန္ခံျပီး၀ယ္စရာမလုိပါဘူး။

ေစ်းသည္ကုိေျပာလုိက္တာနဲ႔ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ယူသြားဆုိျပီးေပးလုိက္ၾကတာပါဘဲ။

တစ္ခါတစ္ေလ အဖြားက ေစ်းကေန၀ယ္ဘုိ႔ေမ႔လာတဲ႔တစ္မယ္စ ႏွစ္မယ္စကုိ

က်ေနာ္တုိ႔ကိုလႊတ္ျပီး၀ယ္ခုိင္းပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ကလဲ ကစားတာပ်က္မွာစုိးေတာ႔ အဖြားခုိင္းတဲ႔ဆုိင္ထိမသြားဘဲလြယ္တဲ႔ေနရာက၀ယ္လာပါတယ္။

ေနာက္ေန႔ေရာက္လုိ႔ အဖြားခုိင္းတဲ႔အတုိင္းမ၀ယ္တာသိလုိ႔ကေတာ႔ အဆူခံထိပါတယ္။

သူတုိ႔ေျပာတဲ႔ဆုိင္က ၀ယ္လာတာမဟုတ္ရင္မေကာငး္ဘူူးလုိ႔သတ္မွတ္ထားတာမဟုတ္ေပမယ္႔

ဒီျပင္ဆုိင္ကုိ သြား၀ယ္မိရင္ အားနာျပီး သိသြားမွစုိးလုိ႔ ဒီျပင္ဆီမွာ၀ယ္ဘုိ႔ စိတ္မလုံပါဘူးတဲ႔။

ေၾသာ္………..ေရွးလူၾကီးေတြသစၥာရွိပုံမ်ားကေတာ႔ ၾသခ်ေလာက္ပါရဲ႕ေနာ္။

 

(ဒါေလးကေတာ႔ ေဖာက္သည္ကုိ မလြတ္ေအာင္ဆြဲေဆာင္ထားတဲ႔ ထာ၀ရ မတ္ကက္တင္းပါဘဲ)

&&&&&&&&&&&&&&&  &&&&&&&&&&&&&&&&& &&&&&&&&&&&&&&&&&&

 

 

အ၀တ္အစား၀ယ္မယ္ဆိုရင္လဲ အဖြားမိတ္ေဆြေတြရွိတဲ႔ေစ်းခ်ဳိထဲက”ေအာင္ေစ်းတန္း”က

ဆုိင္ေတြကိုေခၚသြားတတ္ပါတယ္။

ပိတ္စတုိ႔ လုံခ်ည္တုိ႔ ဆြယ္တာတုိ႔ ကို သူ႔မိတ္ေဆြဆုိ္္င္ေတြက ေနဘဲ၀ယ္ေပးပါတယ္။

ဟုိအဆင္ဒီအဆင္ေတြလဲေၾကး မ်ားလုိ႔မရပါဘူး။.

သူ႔မိတ္ေဆြဆုိ္င္မွာရွိတာဘဲ၀တ္။

သူ႔မိတ္ေဆြေရာင္းကိုဘဲ၀ယ္ေပးပါတယ္။

အဲဒီဆုိင္ေတြကလဲ က်ေနာ္တုိ႔ေျမးအဖြားကိုျမင္ရင္

”ဆရာကေတာ္ၾကီးတုိ႔လာတယ္”လုိ႔ႏုတ္ဆက္ျပီးတာနဲ႔ သူတုိ႔ဆုိင္ကေန၀ယ္၀ယ္ မ၀ယ္၀ယ ္

စားစရာတစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုကေတာ႔ ေရာက္လာတာပါဘဲ။

ေႏြဆုိရင္”ၾကံရည္၊မုန္႔လုပ္ေဆာင္း၊ေရႊရင္ေအး”

ေဆာင္းဆုိရင္ “လက္ဖက္ရည္ ေကာ္ဖီ”သူ႔ရာသီနဲ႔သူ။

တစ္ခါတစ္ေလေန႔လည္ပုိငး္မ်ားလာလုိ႔ကေတာ႔ ေစ်းရုံးေအာက္မွာေရာင္းတဲ႔

“ခုိေတာင္မုန္႔တီ” က်ေနာ္တုိ႔အၾကဳိက္ေပါ႔။

ေနာက္ေတာ႔ မွပစၥည္းၾကည္႔ရငး္ ေရြးရင္းေမးရင္း မာေၾကာင္းသာေၾကာငး္ေတြေျပာၾက

ရပ္ေရးရြာေရးေတြေျပာၾက နဲ႔ မျပီးနုိင္မစီးနုိင္ေအးေဆးပါဘဲ။

ေစ်းလည္လာရင္း ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြေျပာၾက နဲ႔ေအးေဆးပါဘဲ။

က်ေနာ္တုိ႔ကေလးေတြကေတာ႔ ခ်ေပးထားတာ စားေသာက္ျပီးရင္ ဟုိေငးဒီေငးနဲ႔

ပ်င္းေနေအာင္ေစာင္႔ရပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔လဲအဖြားေစ်းခ်ဳိသြားမယ္ဆုိရင္လုိက္ခ်င္ပါတယ္။

မုန္႔လဲစားရ ေငးလဲေငးရကိုးဗ်။

အဖြားမွာပုိက္ဆံပါပါ မပါပါ ပုိက္ဆံေလာက္ ေလာက္ မေလာက္ေလာက္ လုိခ်င္တာယူသြား ၾကံဳမွလာေပးဆုိေတာ႔ပုိက္ဆံမေလာက္လုိ႔ လုိခ်င္တာမရတဲ႔ ဒုကၡတုိ႔ ပုိက္ဆံမပါလုိ႔ ၀ယ္မယ္လုပ္ျပီးမွ ျပန္ခ်ထားခဲ႔ရတာမ်ဳိး အရွက္ကြဲရတာမ်ဳိး၊

၀ယ္မွ၀ယ္နုိင္ပါ႔မလားဆုိျပီး အထင္ေသးခံရတာမ်ဳိးလဲမရွိေတာ႔ စိတ္ခ်မ္းသာရသေပါ႔ဗ်ာ။

ဒီဆုိင္ေတြမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၀ယ္လာၾကတာမိတ္မပ်က္ေဆြမပ်က္။

(ဒါကေတာ႔ မိတ္ရင္းေဆြရင္း မာကက္တင္းလုိ႔ထင္ပါတယ္)

&&&&&&&&&&&&&&&  &&&&&&&&&&&&&&&&& &&&&&&&&&&&&&&&&&&

 

က်ေနာ္တုိ႔အိမ္ေထာင္ရက္သားက်လာတဲ႔အခါ တစ္ခါတစ္ေလ မဒမ္ေပါက္က ျခငး္ေတာင္း

ဆြဲဘုိ႔ ေခၚတတ္ပါတယ္။

သူက မ႑ပ္တုိင္တက္ခ်က္တယ္ဆုိေတာ႔ မလုိက္ခ်င္လဲလုိက္ေပါ႔။

သမီးရီးစားဘ၀ကေတာ႔ ေစ်းအတူလုိက္ျပီး ျခင္းေတာငး္ဆြဲတာ၀န္ကိုဇြတ္ယူခ်င္ေပမယ္႔

အိမ္ေထာင္လဲက်ျပီးေရာ သူတုိ႔ေနာက္က တေကာက္ေကာက္မလုိက္ခ်င္ေတာ႔ပါဘူး။

ကုိယ္႔ဘာသာကိုယ္ သစ္ပင္အရိ္ပ္မွာ စာအုပ္ေလးဖတ္ရင္းေစာင္႔ခ်င္ေစာင္႔၊

ဒါမွမဟုတ္ေစ်းသြားေစ်းလာေတြကို ေငးခ်င္ေငး ေအးေဆးဘဲေနခ်င္ပါတယ္

မဒမ္ေပါက္တုိ႔ေခတ္ေစ်း၀ယ္တာၾကည္႔ရတာ”စိတ္ေလ-ေျခေညာင္း”ပါ။

ကန္စြန္းရြက္တစ္စီးက်ပ္ႏွစ္ဆယ္ဆုိတာကုိ တစ္ရာဘုိးေျခာက္စီး ဇြတ္ဆစ္ခ်င္ဆစ္ပါတယ္။

မရရင္မ၀ယ္ပါဘူး။

“မေရာင္းခ်င္ေန…….ဆုိ္င္ေတြအမ်ားၾကီး”ဆုိတဲ႔မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ တစ္ေစ်းလုံးေျခတုိေအာင္ပါတ္ပါတယ္။

“မင္းကြာ ကုန္တာလဲမဟုတ္ဘဲနဲ႔”လုိ႔ေျပာရင္ မ်က္ေစာငး္ေလးက ေဖ်ာင္းကနဲ႔ေရာက္လာတတ္ပါတယ္။

“မသိရင္ အသာေန”ဆုိတဲ႔သေဘာေပါ႔။

အသား သည္က “ အမေရ………..အားေပးပါအုံး” လုိ႔ဇြတ္ေခၚေနေပမယ္႔ အားနာပါးနာလွည္႔ေတာင္မၾကည္႔ပါဘူး။

“ေခၚေနတာ အားနာစရာကြာ”လုိ႔ေျပာမိရင္

ေစ်းေတာ႔ သက္သာတယ္ အေလးမမွန္ဘူး…………….

ေစ်းမွန္အေလးမွန္ေပမယ္႔ ဆက္ဆံေရးက်ဲတယ္……………. ဆုိတဲ႔အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြရဲ႕ေနာက္မွာ

မ်က္ေစာငး္ကေလး လက္ေဆာင္ရတတ္ပါတယ္။

“ဘာမွလဲမသိဘဲနဲ႔ေပါ႔”။

 

မဒမ္ေပါက္တုိ႔ေခတ္ေစ်း၀ယ္ပုံကအဖြားနဲ႔ေတာ႔ေျပာင္းျပန္တစ္ခါ၀ယ္တစ္ဆုိင္ပါဘဲ။

 ဆစ္လုိ႔ရတဲ႔ဆုိင္ သူစိတ္တုိင္းက်ေျပာလုိ႔ရတဲ႔ဆိုိင္ကုိ တစ္ၾကိမ္တစ္မ်ဳိးမရုိးေအာင္

ဆုိင္ေျပာငး္လုိ႔ ၀ယ္ပါတယ္။

ျပီးရင္ “ေစ်းသမာဓိ”ခ်ိန္ခြင္ၾကီးမွာသြားခ်ိန္။

အေလးမျပည္႔ဘူးဆုိရင္ မေမာနုိင္မပန္းနုိင္တစ္ေခါက္ျပန္သြားေတာင္း။

ေျခေညာင္းတာ ပါးစပ္ေညာင္းတာေတြကို ဂရုမစုိက္အားဘဲ အျပန္အလွန္ေတြေျပာၾက။

သူတုိ႔အစားေမာလွပါတယ္။

ကုိယ္ကသာသူတုိ႔ၾကည္႔ျပီးေမာေနပါတယ္ သူတုိ႔လုိခ်င္တာမ်ားျပန္ရရင္

 “ေတြ႔တယ္မလား “ဆုိတဲ႔မ်က္ႏွာေပးေလးေတြနဲ႔ ပီတိေတြျဖာလုိ႔။

အဲ……..မရမ်ားမရလုိ႔ကေတာ႔ ေဘးကလုိက္လာတဲ႔က်ေနာ္မွာ မဆီမဆုိင

 ၾကားထဲကေနျပီး နားေတြပူရပါတယ္။

“အလကားေနရငး္ ရြာလည္ေနတာမဟုတ္ဘူး။

ေဟာ အခုေတြ႔လား အခုေခတ္က ဆစ္နုိင္ေျပာနုိင္တာေတာင္

ကိုယ္ေပးလုိက္တဲ႔ပုိက္ဆံနဲ႔တန္တာကို ရတာမဟုတ္ဘူး” ဆုိျပီးေတာ႔ေပါ႔။

 

သူေျပာတာဟုတ္ေတာ႔လဲဟုတ္ပါရဲ႕။

“အမ ၾကည္႔ေနာ္ ……..ဒီမယ္ေဇာက္ထုိးၾကီး”ဆုိျပီး ခ်ိန္ခြင္ကိုေထာင္ျပေတာ႔

ခ်ိန္ခြင္လွ်ာက ေအာက္ကို ေဇာက္ထုိးၾကီးစိုက္ေနတာမ်က္ေစ႔နဲ႔အျမင္ပါဘဲ။

ျပီးမွ “ေရာ႔ဒီမွာ………..အဆစ္ေနာ္”ဆုိျပီး ဖက္ထဲကို  ဘုတ္ကနဲ႔ထပ္ျပီး ပစ္ထည္႔လုိက္တာေတာင္သမာဓိခ်ိန္ခြင္မွာ ျပန္ခ်ိ္န္ၾကည္႔ရင္                                                  ” “အစိတ္သားဆုိ အစိတ္သား အတိ“တေရြးသားမွမပုိေအာင္ တိက်လွပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ေလဆုိရင္ ငါးက်ပ္သားေလာက္ေရာ႔ခ်င္ေရာ႔ေနပါတယ္။

အဲဒီအခါမ်ဳးိမွာ ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္သြားျပီး ေျပာရတာ နဲ႔ တင္ေမာလွပါတယ္

အဲေတာ႔ က်ေနာ္ကလဲ ေစ်း၀ယ္လုိက္ရင္ ေစ်းအျပင္ကဘဲ ေစာင္႔တာမ်ားပါတယ္။

(ဒါကေတာ႔လစ္သလုိတြယ္မယ္ဆုိတဲ႔မားကက္တင္းပါဘဲ)

တစ္ခါတစ္ေလ အ၀တ္အစားေတြကို္ယ္ဘာသာကိုယ္သြား၀ယ္မိလုိ႔အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္

နားပူလွပါတယ္။

ကုိယ္ကလဲ သူတုိ႔ေျပာတဲ႔ေစ်းကုိ ဆစ္ေတာ႔ ဆစ္၀ယ္တာပါဘဲ။

ပုုဆုိး၀ယ္တဲ႔အခါ သူတုိ႔တစ္ရာဆုိရင္ ႏွစ္ဆယ္သုံးဆယ္ေတာ႔ ဆစ္တာပါဘဲ။

“မကိုက္လုိ႔ပါ တစ္ထည္မွ ကိုးဆယ္တစ္ရာရင္းျပီးမွ ေလးငါးက်ပ္ျမတ္တာပါ”လုိ႔

ေရာင္းသူက ေျပာရင္ အားနာျပီးထပ္မဆစ္ေတာ႔ဘူး။

ဒီအဆင္ဒီအေသြးကုိ  မဒမ္ေပါက္မ်ား၀ယ္လာရင္ ကိုယ္၀ယ္တာထက္ သုံးေလးဆယ္သက္သာေနတတ္ပါတယ္။

ၾကာေတာ႔လဲ ကိုယ္႔ဘာသာ ကုိယ္ေစ်းမ၀ယ္ရဲေအာင္ပါဘဲ။

လုိခ်င္ရင္မဒမ္ေပါက္မွာလုိက္ ကုိယ္လုိခ်င္တာကို နားမျငီးဘဲေစ်းသက္သက္သာသာနဲ႔ရပါတယ္။

 (ဒါကေတာ႔ ဆစ္နုိင္မွရမယ္ဆုိတဲ႔မာကက္တင္းပါဘဲ။ )

$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$   $$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$ $$$$$$$$$$$$$$$$

 

 

ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ႔ နုိင္ငံရဲ႕ေျပာငး္လဲလာတဲ႔ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ဆုိတာၾကီးနဲ႔အတူ

စတုိးဆုိင္ေလးေတြေပၚလာပါတယ္။

ဒီစတုိးဆုိင္ေလးေတြကေတာ႔ အ၀တ္အစားနဲ႔လူသုံးကုန္ပစၥည္းေတြဘဲေရာငး္တာပါ။

“တစ္ခြန္းဆုိင္”ဆုိတဲ႔ဆုိင္းဘုတ္ကုိေနရာအႏွ႔ံကပ္ထားတတ္ပါတယ္။

အဲဒီဆုိင္းဘုတ္အျပင္ “၀ယ္ျပီး ပစၥည္းျပန္မလဲပါ” ဆုိတာကလဲ မရွိမျဖစ္ဆုိင္းဘုတ္ေပါ႔။

အဲေတာ႔က်ေနာ္တုိ႔ေယာက်္ားေလးေတြကလဲ အ၀တ္အစား၀ယ္မယ္ဆိုရင္ စတုိးဆုိင္ကိုဘဲ

ေျပးၾကပါတယ္။

တစ္ခြန္းဆုိင္လုိ႔စာကပ္ထားေတာ႔ေစ်းႏူန္းမွန္တယ္လုိ႔ယူဆရ။

ဆစ္စရာျပဳစရမလုိတဲ႔အတြက္ပါ။

ဒါေပမယ္႔ စိတ္ညစ္စရာေကာင္းတာကေတာ႔ ကိုယ္က လုိခ်င္တာေလးကုိ လုိက္ၾကည္႔ေနတဲ႔အခါ

အေရာင္း၀န္ထမ္းေကာင္မေလးေတြက ပစၥည္းေပ်ာက္မွာ အလစ္သုတ္သြားမွာစုိးေတာ႔ေနာက္က

တေကာက္ေကာက္လုိက္ေနေတာ႔ ၾကည္႔ရတာ မလြတ္လပ္။

ကိုယ္က ဘာ၀ယ္ရင္ေကာငး္မလဲလုိ႔ၾကည္႔ေနတုနး္ရွိေသးတယ္ဟုိဟာေကာငး္တယ္ ဒီဟာေကာငး္တယ္ဆုိျပီး မ၀ယ္မခ်င္း တတြတ္တြတ္္နဲ႔နားပူေအာင္္ေျပာေတာ႔ စိတ္ေလပါတယ္။

ဒီလုိစတုိးဆုိင္ေတြမွာလည္း နာမယ္ၾကီးတံဆိပ္ေတြကို အင္ထု ျပီးေရာင္းတာမ်ဳိးရွိတတ္ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ျမန္မာလူမ်ဳိးကလဲ တူေအာင္တုတဲ႔ေနရာမွာျပဳိင္စံရွားကိုးဗ်။

အဲေတာ႔ အဟုတ္မွတ္ျပီး၀ယ္လာလုိက္တာ အတုနဲ႔ညားတာလဲခဏခဏ။

တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လဲအမွန္အကန္ပစၥည္းရေတာ႔စိတ္ေက်နပ္ရ။

တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လဲအင္ထုခံရဆုိေတာ႔ ၀ယ္ရမွာ မ၀ံ႔မရဲ။

ဒီစတုိးအေရာင္းေကာင္တာက ကေလးမေလးေတြမွာလဲသူ႔အခက္အခဲနဲ႔သူပါ။

ကုိယ္ေရာင္းတဲ႔ေကာင္တာက ပစၥည္းေပ်ာက္ရင္ ပ်က္စီးသြားရင္အေလ်ာ္ေပးရတဲ႔အျပင္

ဆုိင္ရွင္ရဲ႕အဆူအပူကိုခံရတတ္ပါတယ္။

ဒီလုိဆုိင္ေလးေတြကိုသုံးေလးေယာက္ေလာက္လူခြဲလုိ႔၀င္လာျပီး ခပ္တည္တည္နဲ႔ဟုိဟာျပခုိင္းဒီဟာျပခုိင္း မ်က္ေစ႔ေနာက္ေအာင္လုပ္ျပီးလစ္တာနဲ႔

တစ္ေယာက္က “မ”ေျပးတာမ်ဳိးလဲၾကဳံရျပန္ပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ေလ ေစ်း၀ယ္သူက အူတာလုိလုိအတာလုိလုိ သြားစရာရွိလုိ႔

၀ယ္ျပီးတစ္ခါတည္းဘဲ၀တ္သြားမယ္ပုံစံမ်ဳိးနဲ႔ အ၀တ္အစားအသစ္ေတြလဲ

အေဟာင္းေတြကုိ ခြ်တ္ျပီးအိပ္ထဲထည္႔ခုိင္း။

လူလစ္တာနဲ႔ခပ္တည္တည္ထြက္ေျပးတဲ႔လူမ်ဳိးလဲရွိတတ္ျပန္ေတာ႔ ေစ်း၀ယ္တစ္ေယာက္

ေနာက္က တေကာက္ေကာက္လုိ္က္ေနတာလဲအျပစ္မဆုိသာ။

ေနာက္တစ္ခ်က္က ဒီဆုိ္င္ေတြက ကေလးေတြမွာ မနက္ရွစ္နာရီကေနညကိုးနာရီအထိ

ပိတ္ရက္မရိွ အလုပ္လုပ္ၾကရပါတယ္။

(အခ်ဳိ႔ဆုိင္ေတြကေတာ႔ အလွည္႔က်နဲ႔နားတာတုိ႔ လျပည္႔လကြယ္ပိတ္လုပ္ေပမယ္႔

အမ်ားအားျဖင္႔ကေတာ႔ ပိတ္ရက္မရွိနားရက္မရွိပါဘဲ)

ဒီလုိ႔ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ၾကီးအလုပ္လုပ္ရေတာ႔ သူတုိ႔ေလးေတြရဲ႕စိတ္က မလန္းဆန္း

ေတာ႔တာလဲအမွန္ပါဘဲ။

ရုိးအီေနတဲ႔ အလုပ္ၾကီးလုိျဖစ္လာေတာ႔ စိတ္မ၀င္စားေတာ႔ပါဘူး။

၀ယ္ခ်င္ေန မ၀ယ္ခ်င္ေန ၀တ္ေက်တန္းေက် ပုံစံမ်ဳိးေပါက္လာပါေတာ႔တယ္။

အားလုံးလုိ႔ေတာ႔ မဆုိလုိပါဘူူး ။

မ၀ယ္ခ်င္၀ယ္ခ်င္ေအာင္စိတ္ရွည္လက္ရွည္ရွင္းျပလုိ႔ ေရာင္းေပးတတ္တဲ႔

အလြန္ေတာ္တဲ႔အေရာင္းသမေလးေတြလဲေတြ႔ဘူူးပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ရံစိတ္တုိစရာေကာငး္တာကေတာ႔ ပစၥည္းေလးၾကည္႔ခ်င္လုိ႔ေမးခါမွ

“အဲဒါက ဘယ္ေလာက္ေတာင္တန္တာေနာ္”လုိ႔ခပ္ထည္ထည္ေလးေျပာတတ္တဲ႔

အေရာင္းသမားမ်ဳိးနဲ႔ဆုံရတဲ႔အခါေပါ႔။

ေနာက္မွ ဒီ၀န္ထမး္ကေလးေတြဘက္ကပါ စဥ္းစားလုိ႔ ေျဖေတြးေလး ေတြးရပါတယ္။

“သူတုိ႔ကေရာင္းရဘုိ႔ထက္ ပစၥည္းအလစ္သုတ္မခံရေရး အေပ်ာက္အရွမရွိေရးကို

ပုိ ဦးစားေပးတာကုိးလုိ႔”ေတြးလုိက္မွ စိတ္သက္သာရာရပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔ကုိယ္က အားလပ္လုိ႔ ပစၥည္းေလး၀င္ၾကည္႔မယ္

အဆင္ေျပတာေလးေတြ႔ရင္၀ယ္ခ်င္၀ယ္မယ္ဆုိတဲ႔စိတ္ကေလးနဲ႔၀င္လုိက္မိပါတယ္။

မေခ်ာသုံးေလးေယာက္က ေနာက္က တေကာက္ေကာက္ဇြတ္လုိ္္က္။

ပိုက္ဆံျပည္႔မျပည္႔ ပါမပါလဲမသိ ဇြတ္အတင္းထုိးထည္႔ေရာင္းေတာ႔လဲ

အရွက္ကြဲမွာစုိးေတာ႔ မလုိခ်င္လဲ၀ယ္ခဲ႔ရတာမ်ဳိး၊

ပုိက္ဆံမပါေတာ႔ ေတာ္ျပီလုိ႔ အတငး္ျငင္းျပီးအရွက္ကြဲတာမ်ဳိးေတြၾကဳံလာရတတ္ေတာ႔

စတုိးဆုိင္ေတြဖက္ေျခဦးမလွည္႔မိသလုိ ၀ယ္မယ္ဆုိျပန္ရင္လဲ

 မိနး္ကေလးေတြေရာင္းတဲ႔ဆုိင္ဆုိရင္ သိပ္ပ္မ၀င္ျဖစ္မ၀ယ္ျဖစ္ေတာ႔ပါဘူး။

(ဒါကေတာ႔ ၀ယ္ခ်င္၀ယ္မ၀ယ္ခ်င္ေနမတ္ကက္တင္းနဲ႔ဇြတ္အတင္းမတ္ကက္တင္းပါဘဲ)

$$$$$$$$$$$$$$$$  $$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$ $$$$$$$$$$$$$$$$$$ $$$$$$$$

မန္းေလးျမဳိ႔သူျမဳိ႔သားအမ်ားစုက ေစ်း၀ယ္ရင္ ေစ်းခ်ဳိကမွသက္သာတယ္ဆုိတဲ႔အေတြးေလးေတြရွိခဲ႔ဘူးပါတယ္။

ဘာေလး၀ယ္၀ယ္ေစ်းခ်ဳိကဆုိင္မွာသြား၀ယ္လုိက္ရမွရင္ေခ်ာင္ပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ မန္းေလးေစ်းခ်ဳိေတာ္ ဆယ္႔ႏွစ္ရုံကုိ ဖ်က္ခံလုိက္ရတဲ႔အခါမွာေတာ႔

ေလာေလာဆယ္ ေနရာမေပးနုိင္ေသးတာ အစားျပန္မရတာဆုိတာေတြေၾကာင္႔

ေစ်းခ်ဳိသူေစ်းခ်ဳိသားအေတာ္မ်ားမ်ားက အိမ္မွာေျပာင္းလုိ႔ဖြင္႔ၾကပါတယ္။

အဲေတာ႔လဲ နဂုိရ္မိတ္ေဟာငး္ေဆြေဟာင္းမ်ားကအိမ္ကိုလုိက္ျပီး အားေပးရင္းကေန

အိမ္မွာဖြင္႔တဲ႔စတုိးဆုိင္ေလးေတြေခတ္စားလုိ႔လာျပန္ပါတယ္။

ေစ်းခ်ဳိမွာေနရာျပန္ေပးေပမယ္လဲ လမ္းမတန္းေနသူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက

အိမ္မွာတင္ဖြင္႔ရတဲ႔အရသာကိုေတြ႔သြားေတာ႔ အိမ္မွာဘဲဆက္ဖြင္႔ၾကပါတယ္။

အိမ္ဖြင္႔တာက ကိုယ္စိတ္ၾကဳိက္ဖြင္႔လုိ႔ရ ပိတ္လုိ႔ရ ဘာေၾကးညာေၾကးလဲမကုန္ဆုိေတာ႔

အဆင္ေျပလြန္းလွပါတယ္။

အခုေနာက္ပုိငး္ေစ်းကြက္စီးပြားေရးအရ ျမန္မာျပည္မွာကုမၸဏီေတြေပၚလာပါတယ္။

အဲဒီကုမၸဏီေတြက အစကေတာ႔ ေစ်းခ်ဳိေတာ္က ဆုိင္ေတြကို အေျချပဳလုိ႔ေရာင္းၾက၀ယ္ၾက။

ေနာက္ ထုိင္ေရာင္းတဲ႔စနစ္ကေန အိမ္တုိင္ယာေရာက္လုိက္ျပီးေရာင္းခ်တဲ႔နည္းစနစ္အသစ္

ေတြနဲ႔ပုံစံေတြေျပာငး္ေရာင္းၾကပါေတာ႔တယ္။

အရင္ကနဦးကေတာ႔ ထုတ္လုပ္သူ ဒါမွမဟုတ္ကုိယ္စားလွယ္ယူထားတဲ႔ကုမၸဏီကမွေစ်းခ်ဳိ၊

ေစ်းခ်ဳိကမွာ ျမဳိ႔ေလးျပင္ေလးရပ္မွာရွိတဲ႔ေစ်း၊အဲဒီေစ်းကမွတစ္ဆင္႔ ရပ္ကြက္ထဲကဆုိင္ေလးေတြ

အဲဒီဆုိင္ေလးေတြကမွစားသုံးသူဆီေရာက္တာကိုး။

အခုေနာက္ပုိင္းမွာတာ႔  ေစ်းခ်ဳိကေနတစ္ဆင္႔သာ၀ယ္ျပီးျပန္ေရာင္းေနၾကတဲ႔မန္းေလးျမဳိ႔ေလးျပင္ေလးရပ္မွာ

ရွိေနတဲ႔အေရွ႔ျပင္က နနး္ေရွ႔ေစ်း၊ေျမာက္ျပင္က မီးပါေစ်း ၊သူရဲေစ်း၊

အေနာက္ျပင္က ေညာင္ပင္ေစ်း၊ သမီးေတာ္ေစ်း၊ျပည္ေက်ာ္ေစ်း၊ေတာင္ျပင္က မဂၤလာေစ်း .

ဘုရားၾကီးေစ်း အစရွိတဲ႔ေစ်းေတြကို ေရာ ရပ္ကြက္အလုိက္ဖြင္႔ထားတဲ႔ အိမ္ဆုိင္ေတြကိုပါ

ကုမၸဏီေတြက အေရာက္ပုိ႔စံနစ္နဲ႔ေရာင္းခ်ေပးပါေတာ႔တယ္။

အရင္က ေစ်းခ်ဳိကုိသာ သြား၀ယ္ေနရတဲ႔လူကလဲ ေစ်းခ်ုဳိထိသြားရတာအခ်ိန္ကုန္လူပင္ပနး္။

သြားျပန္ရင္လဲ စက္ဘီးအပ္ရ ဆုိင္ကယ္အပ္ရ ကားအပ္ရနဲ႔အလုပ္ရွုပ္။

နည္းနည္းပါးပါးဆုိလုိ႔ကေတာ႔ အိမ္နားမွာရွိတဲ႔ဆုိင္ေတြမွာဘဲ၀ယ္လုိက္ပါေတာ႔တယ္။

တစ္ခါတစ္ေလမ်ားအိမ္နားကဆုိင္မွာ၀ယ္ရတာ ေစ်းခ်ဳိထက္ေစ်းသက္သာေနပါေသးတယ္။

အဲဒီကစျပီး အိမ္မွာဖြင္႔တဲ႔ အိမ္ဆုိင္ၾကီး စတုိးဆုိင္အၾကီးအေသးေတြမွ ေစ်း၀ယ္တဲ႔စနစ္၊
ကိုယ္နဲ႔နီးတဲ႔ေစ်းမွာဘဲေစ်း၀ယ္တဲ႔စံနစ္က ထြန္းကားလာေတာ႔ေစ်းခ်ဳိဆုိင္မ်ားမွာ

ေန႔စဥ္လက္လီေရာင္းရတာ နည္းလာျပီးနယ္ေဖာက္သည္ကိုသာအားကိုးေရာင္းရပါေတာ႔တယ္။

 

 

မနး္ေလးျမဳိ႔ရဲ႕ အ၀တ္အထည္စတုိးဆုိင္ေလာကမွာနုိင္ငံျခားကလာတဲ႔ရယ္ဒီမိတ္ဆုိရင္

ျမင္႔ညီအကုိ၊ပနး္သီးစတုိး၊စၾကၤာမင္း၊ပရက္စီးဒင္႔၊မီနီစတုိး၊ဖုိင္းစတုိး၊ေဒၚနက္စတုိး၊ခုိင္သစၥာစတုိးေတြက

 တစ္ေခတ္တစ္ခါကအေတာ္ေလးနာမယ္ရခဲ႔ပါတယ္။

ေစ်းခ်ဳိထဲမွာဆုိရင္ ျမဂုဏ္ေရာင္ေပါ႔။

သူကေတာ႔ျပည္တြင္းျဖစ္သက္သက္။.

(လက္ရွိအေနအထားမွာေတာ႔ေျပာင္းလဲလာတဲ႔ေခတ္ေရစီးအရ

အခ်ိဳ႔လဲဆက္လဲစီးေမ်ာ၊

အခ်ဳိ႔ကေတာ႔ရပ္တန္႔ ၊

အခ်ဳိ႔ကေတာ႔ ေခတ္နဲ႔အညီအရွိန္အဟုန္ျမွင္႔၊

အခ်ဳိကေတာ့လုပ္ငန္းေျပာင္းလဲလုိ႔သြားပါတယ္။)

 

မန္းေလးျမဳ႔ိမွာ စတုိးဆုိင္အၾကီးၾကီး ရဲ႕အစလုိ႔ေျပာရရင္ 81လမ္းနဲ႔26ဘီလမး္ေဒါင္႔က“ေဟာင္ေကာင္စတုိး”ကလုိ႔ေျပာရင္ရပါမယ္။

နုိင္ငံျခားျဖစ္ရယ္ဒီမိတ္အ၀တ္အထည္ေတြရနုိင္တယ္၊

မိန္းကေလးအသုံးအေဆာင္အလွကုန္ပစၥည္းေတြရမယ္၊

နာရီရမယ္ မ်က္မွန္ရမယ္ ဖိနပ္ရမယ္

အိတ္အမ်ဳိးမ်ဳိးရမယ္ လူသုံးကုန္ပစၥည္းေတြရမယ္။

၀န္ထမ္းေတြကလဲ အရင္ကလုိတေကာက္ေကာက္မလုိက္ဘဲ

ကိုယ္႔သက္ဆုိင္ရာေကာင္တာထဲကေနျပီးေစ်း၀ယ္သူကုိ ေကာင္းေကာငး္မြန္မြန္ျပေပးမယ္။

လုိခ်င္တယ္ဆုိမပစၥည္းယူျပီး အဲဒီေကာင္တာမွာ ေငြရွင္းေပါ႔။

လမး္30နဲ႔လမ္း80ေဒါင္႔မွာဖြင္႔ထားတဲ႔ ဖူဂ်ီစတုိးကေတာ႔ လူသုံးကုန္ေတြစားေသာက္ကုန္ေတြကိုေရာင္းခ်လုိ႔စည္ကားေပမယ္႔  ေဟာင္ေကာင္စတုိးေလာက္လဲ မၾကီးပါဘူး ပစၥည္းလဲသူ႔ေလာက္မစုံလင္ပါဘူး။

ဖူဂ်ီရဲ႕အဓိက ေရာင္းကုန္ကေတာ႔ နုိင္ငံျခားျဖစ္အရက္စစ္စစ္ နဲ႔စားေသာက္ကုန္ပစၥည္းေတြ

ကို သာေရာင္းခ်တာျဖစ္ေပမယ္႔ပစၥည္းမွန္တယ္ ေစ်းမွန္တယ္ဆုိတဲ႔အခ်က္နဲ႔နာမယ္ေကာငး္ရထားပါတယ္။

(အခုလက္ရွိအခ်ိန္မွာေတာ႔ ေဟာင္ေကာင္စတုိးက ပိတ္သြားေပမယ္႔ ဖူဂ်ီစတုိးကေတာ႔

 ေခတ္နဲ႔အညီအရွိန္အဟုန္ျမင္႔လုိ႔ မားကက္အဆင္႔ကုိေျပာင္းလုိ႔ဆုိ္္င္ခြဲေတြေတာင္ဖြင္႔ထားလုိက္တာ

ျမဳိ႔သစ္မွာတစ္ဆုိင္ မနး္ေလးျမဳိ႔ေတာင္ဘက္ဦးပြားဂုံးေက်ာ္မွာတစ္ဆုိင္ေပါငး္သုံးဆုိင္ေပါ႔။)

 

 

2000ျပည္႔နွစ္ဆုိတဲ႔ ရာစုႏွစ္ၾကီးရဲ႔အေျပာငး္အလဲနဲ႔အတူ က်ေနာ္တုိ႔ မႏၱေလးျမဳိ႔ၾကီးကလဲ

ေခတ္သစ္ျမဳိ႔ေတာ္ၾကီးအျဖစ္တစ္စထက္တစ္စေျပာငး္လဲလုိ႔လာပါတယ္။

အဲဒီအထဲမွာေစ်း၀ယ္တဲ႔ေစ်းလည္တဲ႔ပုံစံကလဲေျပာင္းလာပါတယ္။

မန္းေလးျမဳိ႔ကုိ စူပါမတ္ကက္ဆုိတဲ႔နာမယ္နဲ႔မိတ္ဆက္ေပးသူကေတာ႔

လမး္80 28လမး္နဲ႔29လမ္းၾကား ဖူဂ်ီစတုိးရဲ႕ေတာင္ဘက္မွာ စတင္ဖြင္႔လွစ္ခဲ႔တဲ႔ “ဘေလဇြန္”ပါဘဲ။

ဒါေပမယ္႔အမ်ားကေတာ႔ ေအာရင္႔လုိ႔ဘဲ ႏုတ္က်ဳိးေနပါတယ္။

2003ခုႏွစ္ေဖေဖာ္၀ါရီလဆနး္မွာ စတင္လုိ႔ဖြင္႔ပါတယ္။

ဒီဆုိင္ေတြက ထူးျခားခ်က္ကေတာ႔ အသီးအနွံအပါအ၀င္ စားေသာက္ကုန္အစုံကုိပါတင္ေရာင္းတာပါဘဲ။

အရင္ကအသီးအနွံဆုိရင္ အလုံးလုိက္၀ယ္၊အေလးခ်ိန္နဲ႔၀ယ္ရာကေန

တစ္ကီလုိေစ်း သတ္မွတ္လုိ႔ ၀ယ္ရတာေလးကေတာ႔ထူးျခားခ်က္။

ႏုိင္ငံျခားျဖစ္စပ်စ္သီးလုိ ပနး္သီးလုိ အသီးအနွံေလးေတြကို ပက္ကင္ပိတ္ေလးနဲ႔၀ယ္စားရတာကိုက

အရသာပုိရွိသလုိလုိ ခံစားရျပန္ပါတယ္။

ေနာက္ကိုယ္၀ယ္ခ်င္တာလုိခ်င္တာကို ခ်ေပးထားတဲ႔ျခင္းေလးထဲစုထည္႔။

အားလုံး၀ယ္ျပီးျပီဆုိမွ ေငြရွင္းေကာင္တာမွာတန္းစီလုိ႔ပိုက္ဆံရွင္း။

တကယ္လုိ႔မ်ား ယူလာျပီးမွမလုိခ်င္ေတာ႔လုိ႔ဘဲျဖစ္ျဖစ္၊

၀ယ္ဘုိ႔ပုိက္ဆံမေလာက္ေတာ႔ဘူးဆုိရင္ဘဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီနားတင္ထားခဲ႔လုိက္။

ဘယ္သူကမွလာျပီး မျငဴစူဘူး၊အျပစ္မတင္ဘူး။

တကယ္ကိုလြတ္လပ္စြာေစ်း၀ယ္ခြင္႔အျပည္႔အ၀ရတာပါဘဲ။.

 

ေတာ္ေတာ္ေလးက်ဥ္းက်ပ္တဲ႔ေနရာထဲမွာဖြင္႔ထားတဲ႔ ဘေလဇြန္မွာ မန္းေလးသူမန္းေလးသားေတြ

အုံးအုံးၾကြက္ၾကြက္တုိးမေပါက္ေအာင္စည္ကားခဲ႔သလုိ ဘေလဇြန္ တံဆိပ္ပါတဲ႔ အိ္ပ္ကေလးကို

ကိုင္လာျပီးလမး္ေလွ်ာက္ျပန္လာရရင္ေျခလွမး္ေလးေတြနည္းနည္းပုိၾကြေနသလုိပါဘဲ။

ဒါေပမယ္႔လည္းေလာကထုံးစံအရ သူ႔ထက္သူ႔လူစြမ္းေကာင္းဆုိတာေပၚစျမဲပါဘဲ။

မန္းေလးျမဳိ႔ရဲ႕အထင္ကရ 78လမ္းမ 34လမး္နဲ႔33လမ္းေဒါင္႔မွာ

ခမး္နားလွပတဲ႔ အေဆာင္အဦးၾကီးက မနး္ေလးမွာမရွိေသးတဲ႔ ေရွာ႔ပင္းေမာလ္ဖြင္႔မယ္လုိ႔

အသံေတြၾကားလာရပါတယ္။

ဒီေမာလ္ရဲ႕ နာမယ္ကိုေတာင္ျပဳိင္ပြဲေတြလုပ္ ထုိက္တန္တဲ႔ဆုေၾကးေပးျပီးေရြးလုိက္ပါတယ္။

နာမည္ေလးကေတာ့ျမန္မာလုိဘာသာျပန္ရင္” ေကာငး္ကင္ေလွ်ာက္လမ္း”လုိ႔အမည္ရတဲ႔

စကိုငး္၀ပ္လ္ (sky walk)ပါတဲ႔။

ဘေလဇြန္ဖြင္႔ျပီးသုံးႏွစ္အၾကာ 2006ခုႏွစ္မတ္လ24ရက္ေန႔မွာဖြင္႔ပါတယ္။

(က်ေနာ္အမွတ္မမွားဘူးဆုိရင္ေတာ႔အဲဒီေန႔ဟာ 1984ခုႏွစ္က ဦးက်ားၾကီး၀င္းမီးေလာင္တဲ႔ရက္နဲ႔

သိ္ပ္မကြာေလာက္ဘူးထင္ပါတယ္)

စက္ေလွခါးနဲ႔အတက္အဆင္းလုပ္။

ေနရာကလဲအက်ယ္ၾကီး။

စားေသာက္စရာခနး္မကလဲပါ။

လုိခ်င္တာအကုန္၀ယ္လုိ႔ရ။

ေနာက္ကေနတေကာက္ေကာက္လုိက္မယ္႔သူမရွိ။

မ၀ယ္မျခင္းနားပူမယ္႔သူလဲမရွိ။

ကိုယ္သိခ်င္တာရွိရင္ ေဘးနားမွာရပ္ေနတဲ႔၀န္ထမ္းေလးေတြကိုေမး။

စိတ္ရွည္လက္ရွည္ရွင္းျပေပးမယ္။

ပစၥည္းေစ်းႏူန္းေတြက ကပ္ထားျပီးသား။

လုိခ်င္တာကို သူတုိ႔ေပးထားတဲ႔ျခင္းေလးထဲထည္႔ျပီးအထြက္က်မွေငြရွငး္။.

တကယ္လုိ႔မ်ား ေငြရွင္းေကာင္တာေရာက္မွ မလုိခ်င္ေတာ႔လုိ႔စိတ္ေျပာငး္သြားရင္ျဖစ္ျဖစ္၊

ေငြမေလာက္ေတာ႔လုိ႔ဘဲျဖစ္ျဖစ္ ထားခဲ႔လုိ႔ရေသးတယ္။

အားနာစရာမရွိ ျငဴစူမယ္႔သူမရွိ။

တစ္ခုေတာ႔ရွိတယ္ အ၀င္မွာပါလာတဲ႔အိတ္ေတြကို အစစ္ခံရ တိပ္နဲ႔အပိတ္ခံရတာရယ္။

မေတာ္လုိ႔မ်ားပုိက္ဆံမရွင္းဘဲေမ႔ျပီးထြက္လာလုိ႔ သတ္မွတ္ထားတဲ႔စည္းေက်ာ္တာနဲ႔

တကြီကြီထေအာ္လုိ႔အရွက္ကြဲရတာေလာက္ကေတာ႔ ရွိသေပါ႔။

ေနာက္ဒီ စကုိင္း၀ပ္မွာက အရင္ကလုိ အစားအေသာက္ အသီးအႏွံေတြေရာငး္တဲ႔

ေအာရင္႔ တြဲပါလာသလုိ အေပၚထပ္မွာ ကိုယ္ပုိင္သီးသန္႔ဆုိင္ေလးေတြပါရွိလာတာပါဘဲ။

အ၀တ္အထည္ျပည္တြင္းျဖစ္ေတြ၊နုိင္ငံျခားျဖစ္တန္ဘုိးၾကီး ဘရင္းဒတ္ပစၥည္းေတြ၊

လူသုံးကုန္ပစၥည္းေတြ၊ဖိနပ္ဆုိင္ေတြ၊မ်က္မွန္ဆုိင္ေတြ၊အလွကုန္ဆုိင္ေတြစုံမွစုံ။

ေလေအးေပးစက္ကလဲတစ္ေနကုန္ဖြင္႔ထားျပန္ေတာ႔ အျပင္မွာပူတယ္ဆုိရင္

အေညာင္းေျပအညာေျပလမး္ေလ်ာက္ရင္း ဟုိေငးဒီေမာနဲ႔ အပနး္ေျဖနုိ္င္ပါေသးတယ္။

ဒီစကိုငး္၀ပ္ေပၚလာတဲ႔ အခ်ိန္ကစလုိ႔ မနး္ေလးသူမနး္ေလးသားမ်ား “၀င္းဒုိးေရွာပင္း”

လုိ႔ေခၚရင္ရတဲ႔ ေစ်းလည္ထြက္တတ္သြားပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ မန္းေလးသားမ်ားေခတ္မီတာၾကာၾကာမခံလုိက္ပါဘူး။

အဲဒီစကိုငး္၀ပ္ၾကီးေအာက္ဆုံးေျမညီထပ္မွာရွိေနတဲ႔ ျပြတ္သိပ္ညွပ္က်ပ္ေနတဲ႔

“ရတနာပုံေစ်း(အရင္တရုပ္တနး္ေစ်း)ၾကီးမီးေလာင္တာနဲ႔အတူ ဒီစကိုငး္၀ပ္ဆုိတဲ႔

အဆင္႔ျမင္႔ေစ်းၾကီးဟာလဲ ထူးဆနး္စြာျပာပုံဘ၀ေရာက္သြားပါေတာ႔တယ္။

အဲဒီေန႔ကေတာ႔ ဖြင္႔ျပီးလုိ႔ေလးႏွစ္မျပည္႔ခင္ 2008ခုႏွစ္ေဖေဖာ္၀ါရီလ 25ရက္ေန႔ပါဘဲ။

 

$$$$$$$$$$$$$$$$$$$ &&&&&&&&&&&&& *************** @@@@@@@@@@@

 

ဒီစကုိင္း၀ပ္ၾကီးမီးေလာင္သြားတာနဲ႔အတူမနး္ေလးသူမန္းေလးသားမ်ားရင္မွအေတာ္ေလးကို ဟာတာတာၾကီးျဖစ္သြားပါတယ္။

အရင္ကဆုိပ်ငး္ရင္ စကုိငး္၀ပ္သြားေလ်ာက္ၾကည္႔ ၾကဳိက္တာေတြ႔ရင္၀ယ္။

ပုိက္ဆံမပါေသးရင္မွတ္ထားေနာက္မွသြား၀ယ္။

အခုေတာ႔ေစ်းလည္စရာေနရာမရွိ။

ဒါေပမယ္႔  2007 ေဖေဖာ္၀ါရီလထဲမွာ 78လမ္းမ38လမ္းေဒါင္႔မွာ 78 စီးတီးမတ္ဆုိျပီး စူပါမတ္ကက္တစ္ခုဖြင္႔လာပါတယ္။

လူေတြအားလုံးကေတာ႔ 78 လုိ႔ဘဲေခၚၾကပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ 78 က မီးေလာင္သြားတဲ႔စကိုင္း၀ပ္ေလာက္ေတာ႔ မခန္းနား မၾကီးက်ယ္တာကေတာ႔အမွန္။

ေနရာလည္းက်ဥ္းပါတယ္။

အေပၚဆုံးထပ္မွ ကေလးကစားစရာခန္းမလည္းရွိေတာ႔လူစည္ပါတယ္။

အစက 78ကိုေသးလုိ႔စိတ္မ၀င္စားေပးမယ္႔ စကိုငး္၀ပ္မရွိေတာ႔တဲ႔အခ်ိန္မွာေတာ႔

အလုပ္ပိတ္ရက္ေတြ ရက္ၾကီးအခါၾကီးေတြမွာတုိးမေပါက္ေအာင္စည္ကားျပန္ပါတယ္။

အဲေတာ႔လည္း 78 မတ္က မနး္ေးလသူမနး္ေလးသားမ်ားအတြက္ေစ်းလည္စရာေနရာတစ္ခုျဖစ္လာပါတယ္။

သူေနာက္ 2009ခုႏွစ္ေဖေဖာ္၀ါရီလမွာ ဂရိတ္ေ၀ါ စူပါမတ္ကက္ဖြင္႔လာပါတယ္။

78လမ္း 32-33ၾကားမွာေပါ႔။

ဒါေပမယ္႔ စကိုိငး္၀ပ္နဲ႔အသားက်ျပီးသားမန္းေလးသူမနး္ေလးသားအတြက္ကရင္ခုန္စရာ

မဟုတ္ဘူးျဖစ္ေနပါတယ္။

2011 ဇြန္လမွာေတာ႔ အရင္မီးေလာင္သြားတဲ႔ေနရာမွာ ဒုိင္းမြန္းစူပါမတ္ကက္ဆုိတာၾကီး

ေပၚလာပါတယ္။

သူ႔ရဲ႕ ေျမေအာက္ထပ္ၾကီးတစ္ထပ္လုံးကုိ အုိးရွင္းစင္တာကေနယူလုိ႔လူသုံးကုန္ေတြ

စားစရာေတြအစုံအလင္ေရာင္းပါတယ္.။

တြက္ၾကည္႔ရင္အေရွ႔နဲ႔အေနာက္က တျပနီးပါးရွည္လ်ားပါတယ္။

အေပၚထပ္မွာေတာ႔အထည္ဆုိင္ေတြ အလွကုန္ဆုိင္ေတြနဲ႔အျပည္႔။

အရင္က ခမး္နားပါတယ္ဆုိတာထက္ ပုိခမ္းနားတဲ႔ စူပါမတ္ကက္အသစ္ပါဘဲ။

ပုိလို႔လဲၾကီးမားက်ယ္ျပန္႔ပါတယ္.။

အခုဆုိရင္မန္းေလးသူမန္းေလးသားမ်ားေစ်းလည္ထြက္ဘုိ႔ ေနရာအသစ္ကေလးတစ္ခုတုိးလာပါတယ္။

ကုမၸဏီ၀န္ထမး္အိမ္ေထာင္သည္ေလးေတြ ညေနအလုပ္ကျပန္ရင္ အဆင္သင္႔ခုတ္ထစ္ျပီး

ေဆးေၾကာသန္႔စင္ျပီးတဲ႔အသားဘူးငါးဘူးေလးေတြကို ၀ယ္၊

အသီးအရြက္ေလးေတြလုိသေလာက္၀ယ္။

ေစ်းဆစ္စရာမလုိ ပစၥည္းအေလးခ်ိန္မွန္မမွန္ အတြက္စိတ္ညစ္စရာမလုိ၊

ပစၥည္းစစ္ မစစ္ အုံးစားစရာမလုိ။

ေပေရညစ္ပတ္သြားမွာကုိစုိးရိမ္စရာမလုိဘဲေစ်း၀ယ္လုိ႔ရပါျပီ။

က်ေနာ္တုိ႔လုိေယာက်္ားေလးေတြလဲ အားရင္း ဒီအုိးရွင္းစင္တာထဲ၀င္

လုိခ်င္တာေတြ႔ရင္ေစ်းႏူနး္ေလးဖတ္လုိက္ ကိုယ္တတ္နုိင္ရင္၀ယ္၊

မၾကဳိက္ရင္ထားခဲ႔ ဘယ္သူ႔မွအားနာစရာမလုိ။

ေစ်းအေပးမွားစရာမလုိ။

ေတာ္ေတာ္ေလးကို အဆင္ေျပလုိ႔အားရင္ေစ်းလည္ထြက္ပါတယ္။

ဒီမတ္ကက္ၾကီးထဲမွာ ကေလးပါလာရင္စီးဘုိ႔တြန္းလွညး္ေလးေတြကအဆင္သင္႔၊

ေစ်း၀ယ္၀ယ္ မ၀ယ္၀ယ္ ကေလးေလးကို တြန္းလွည္းထဲထည္႔ျပီးတြန္းသြားရင္လဲရ။

အစားအေသာက္တန္းမွာဆုိရင္လဲ ရယ္ဒီမိတ္လုပ္ျပီးသား စိန္ေဖၾကီး၊

သာကူျပင္၊ေက်ာက္ေက်ာ၊ဆႏြင္းမကင္းဆုိတာကလဲ 900ဘုိးေလာက္၀ယ္ရင္

တစ္ခါစားေလာက္အံက်။

ေရႊရင္ေအး၊မုန္႔လုပ္ေဆာင္း ဆုိတာကလဲ တစ္ဘူးကုိ ငါးရာဆုိရင္ရ။

ေရခဲမု႔န္႔ အေအးဘူးေတြကလဲ အဆင္သင္႔။

သားငါးဆုိတာကလဲခုတ္ျပီးထစ္ျပီး ေဆးျပီးေၾကာျပီးအဆင္သင္႔။

မုန္႔ဟင္းငါး၊မာလာဟင္း၊ၾကာဇံဟင္းလုိ႔နည္းပညာပါတဲ႔အစားအေသာက္မ်ဳိးအတြက္ကလဲ

စပ္ျပီးျပဳျပီးအဆင္သင္႔။

အသီးအႏွံေလးေတြကို စုေပါင္းစပ္ေပါငး္စားခ်င္တယ္ဆုိလဲခြဲစိတ္ျပီးထည္႔ထားတဲ႔သီးႏွံစုံကလဲ

အဆင္သင္႔။

ဘာ၀ယ္ရမွန္းမသိလုိ႔ ေလွ်ာက္သြားရင္ၾကည္႔ခ်င္ရင္ ပစၥည္းေလးေတြက မ်ဳိးတူရာကုိ

စုထားေတာ႔ ကိုယ္လုိအပ္တာေလးကုိ သတိတရနဲ႔၀ယ္ဘုိ႔ကလဲအဆင္သင္႔၊

(ဒီေတာ႔လဲ အခုေခတ္မတ္ကက္ေတြကေတာ႔ အဆင္သင္႔မတ္ကက္တင္းလုိ႔အမည္ေပးခ်င္ပါတယ္)

 

ဒါေပမယ္႔…………………………………………….

ေခတ္ေဟာင္းေခတ္ေပါင္းမ်ားစြာကို ျဖတ္သနး္ခဲ႔ရတဲ႔က်ေနာ္ကေတာ႔

ပုဏၰားမၾကီးေပးခဲတဲ႔ ပဲျပဳတ္ဆုပ္ကေလးကိုလဲလြမး္ပါတယ္။

မုန္႔ဟင္းခါးေသာက္တဲ႔အခါ အဆစ္ေတာင္းရတဲ႔ ဟင္းရည္ကိုလဲလြမး္ပါတယ္။

ငယ္ငယ္တုနး္က အဖြားနဲ႔သြားခဲ႔ရတဲ႔လူရွုပ္ရွုပ္ ညစ္ေပပြထေနတဲ႔ေစ်းေလးကုိလည္းလြမး္ပါတယ္။

ရာသီေပၚသီးနွံေတြကုိ ေရမေဆးဘာမေဆးနဲ႔ႏုိွက္စားခဲ႔ရတာကိုလဲလြမး္ပါတယ္။

ကို္ယ္သြားရာေနာက္ကုိ တေကာက္ေကာက္လုိက္ေနတတ္တဲ႔အေရာင္းသမေလး

ကိုလည္းလြမး္ပါတယ္။

ဆစ္ျပီးမွ မတန္ဘူူးထင္လုိ႔ မ၀ယ္ဘဲထားခဲ႔ရင္ ရန္လုပ္တတ္တဲ႔ လမး္ေဘးကေစ်းကေလးကုိလည္းလြမး္ပါတယ္။

ခုေခတ္လူငယ္ေတြကေတာ႔ ေရွာ႔ပင္းေမာထဲမွာဟန္ပါပါနဲ႔ေစ်းလည္တာကိုေက်နပ္ေနသလုိ

အရပ္ထဲက အိမ္ဆုိင္ေလးမွာလဲ ေရာင္းသူ၀ယ္သူ အသံတူေနျမဲ။

ေစ်းထဲမွာလဲ ဟုိးေရွးေရွးကလုိ ေခါငး္ရြက္ဗ်ပ္ထုးိသည္ေလးေတြဆီမွာ၀ယ္သူေတြရွိေနဆဲ၊

ေစ်းထဲမွာတုိးေခြ႔သြားရင္း ေစ်းဆစ္ျပီးမွ ၀ယ္ရတာကို ေက်နပ္ေနဆဲ၊

ဘယ္ေလာက္မွမ်ားတာလဲမဟုတ္ဘဲနဲ႔ေစ်းသည္ဆီမွာအဆစ္ကေလးနည္းနည္းေတာင္းရမွ

ေနသာထုိင္သာရွိလုိ႔ေစ်း၀ယ္ရင္းအဆစ္ေတာင္းေနဆဲ

ဘာၾကီးျဖစ္ေနျဖစ္ေန အဆစ္ကေလးေတာင္းလုိက္ရမွ စိတ္ေက်နပ္သူကလဲရွိေနဆဲ၊

ေခတ္ေတြဘယ္လုိေျပာင္းေျပာငး္ ကိုယ္႔က်င္လည္ရာဘ၀ေလးနဲ႔ကိုယ္ ေက်နပ္ေနၾကတာအမွန္ပါဘဲ။

လြမ္းမယ္ဆုိရင္ေတာ႔လြမး္စရာေတြက အမ်ားသားပါကလားေနာ္။

 

 

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါးေလး။

(3-4-2012)