“ခ်ဳပ္ေစသင္႔၏ မသင္႔၏ သိမး္ေစသင္႔၏မသင္႔၏” 

 

 

အခုတေလာ ဂ်ာနယ္ေကာက္မကိုင္လုိက္နဲ႔ ကိုင္လုိက္ျပီဆုိတာနဲ႔ ေတြ႔ရျမင္ရတဲ႔သတင္းေတြက စိတ္မခ်မ္းေျမ႔စရာ။

ဟုိနားမွာ သပိတ္ေမွာက္ ဒီနားမွာ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ စိတ္ရွုပ္စရာနဲ႔ စိတ္မေကာင္းစရာျမင္ကြင္းေတြ။

တစ္ခါ ေျမအသိမး္ခံရလုိ႔ လယ္အသိမ္းခံရလုိ႔ အသနားခံစာတင္ရတဲ႔သတင္းေတြ ဘဲဖတ္ေနရေတာ႔

ေအးခ်မး္သာယာဘုိ႔ လုိေသးတယ္ဆိုတာ ကုိ ေျပာျပေနသလုိပါဘဲ။

ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္မွာ က်ဴးေက်ာ္ဆုိျပီးေျမအသိမ္းခံရလုိ႔ ငုိယုိျပီးေတာင္းပန္ေနတဲ႔ ဓါတ္ပုံကိုျမင္ရေတာ႔

က်ဳပ္ စိတ္ထဲမွာအေတာ္ေလးမေကာင္းပါဘူး။

ကိုယ္တုိင္လဲ လက္လြတ္ဆုံးရွဳံးဘူးေတာ႔ ကိုယ္ခ်င္းစာမိတာလဲ ပါသေပါ႔။

သူတုိ႔၀ယ္ထားတာ တရား၀င္တာ မ၀င္တာအပထား ပိုင္ဆုိင္မူ႔ေလးတစ္ခု ေပ်ာက္ဆုံးသြားေတာ႔

စိတ္ထဲမွာ ထိခုိ္က္နာက်င္ရမွာကေတာ႔အမွန္ပါဘဲ။

တရားမ၀င္မွန္းသိပါရဲ႕နဲ႔ ၀ယ္သူေတြမရွိသလုိ စည္းေတြေဘာင္ေတြကို ဥပေဒေတြကို နကန္းတစ္လုံးမွမသိဘဲ ၀ယ္လုိက္တဲ႔သူေတြလဲပါမွာေတာ႔ ဧကန္မလြဲပါဘဲ။

ဒီလုိေျမယာ ပုိင္ဆုိင္မူ႔နဲ႔ပါတ္သက္ျပီး က်ဳပ္တုိ႔ လဲ လက္လြတ္ဆုံးရွဳံးဘူးေတာ႔

ဒီလုိအသံမ်ားၾကားရင္ စိတ္ထဲမွာနင္႔နင္႔နဲနဲခံစားရပါတယ္။

ကိုယ္ေတြ႔ၾကဳံဘူးေတာ႔ ပုိျပီး  ကိုယ္ခ်င္းစာမိတယ္လုိ႔လဲထင္မိပါရဲ႕။

လူဆုိတာ ကိုယ္႔ ထိဘူးမွနာ ၊နာဘူးမွာ စာနာတတ္တာကိုးဗ်။

 

မညွာတမး္ေျပာရရင္ စာရြက္စာတမ္းဆုိတာကို က်က်နနသိမ္းဆညး္ရေကာငး္မွန္းမသိတဲ႔

က်ဳပ္တုိ႔ လူမ်ဳိးေတြကို ဘဲ အျပစ္တင္ရမယ္ထင္ပါတယ္။

မသိမး္ဆုိ ဥပေဒေတြဘာေတြကို နားမွမလည္တာကုိးဗ်။

က်ဳပ္တုိ႔လူမ်ဳိးက ျပီးစလြယ္ေနတတ္တဲ႔ လြယ္လြယ္ေတြးတဲ႔အက်င္႔ရွိၾကတာကိုးဗ်။

ေနာက္တခ်က္က ရုံးျပင္ကႏၷားသြားရမွာလဲ လႊတ္ေၾကာက္ၾကတာလဲတေၾကာင္းေပါ႔။

အဲလုိေၾကာက္တတ္တဲ႔ရယ္္ေပါ႔ေပါ႔ေလးေတြးတဲ႔အက်င္႔ရယ္ေပါင္းလုိက္ေတာ႔ ခံရတာမ်ားသေပါ႔။

က်ဳပ္တုိ႔ လဲ ပုိင္ဆုိင္တာေလးလက္လႊတ္ခဲ႔ရတာေလးကို ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္၊

ေနာက္လူေတြက်ဳပ္တုိ႔လုိမခံရေအာင္လုိ႔ေပါ႔ဗ်ာ။

*********************************************************

ေျပာရရင္ေတာ႔ အရွည္ၾကီးရယ္ ဟုိးေရွးေရွးက လုိ႔စေျပာမွဇာတ္ရည္လည္မယ္ထင္ပါတယ္။

က်ဳပ္တုိ႔မန္းေလးဆုိတာက ေလးေဒါင္႔စပ္စပ္ျမဳိ႔ၾကီး။

တစ္ျပပါတ္လည္အကြက္ေတြရုိက္ျပီး ျမဳိ႔တည္ထားတာကိုးဗ်။

အဲဒါအျပထဲမွာမွ ၀င္းေတြတည္ထားၾကတာကိုး။

လက္ထက္ေတာ္ၾကီးလုိ႔ေခၚတဲ႔ မင္းတုန္းမငး္တရားၾကီး မန္းေလးျမဳိ႔ကုိတည္ကတည္းက

၀ငး္ေတြ ၀င္းေတြနဲ႔ထားခဲ႔တာကိုး။

အဲဒီ၀င္းေတြကလဲ  မူးမတ္ေတြ သူေဌးသူၾကြယ္ေတြရဲ႕ ကိုယ္ပုိင္၀င္းေတြရွိသလုိ
ဘုရင္႔ရဲ႕အမူ႔ေတာ္ထမ္းေတြကို အစုလုိက္ေနရာခ်ထားေပးခဲ႔တာေတြလည္းရွိပါတယ္။

အဲေတာ႔ ဒီ ၀င္းေတြကလဲ သူ႔နာမယ္ေတြနဲ႔သူ သီးသန္႔ရွိၾကေပသေပါ႔။

ဒါေၾကာင္႔လဲက်ဳပ္တုိ႔မန္းေလးမွာ ကိုယ္ေနတဲ႔အရပ္ေျပာရင္ “ဘယ္လမ္းက”လုိ႔ေျပာတာထက္

“ဘယ္၀င္းက”လုိ႔ေျပာေလ႔ရွိပါတယ္ ပုိတိက်တာကိုးဗ်။

ဥပမာေျပာရရင္ ၀က္မစြတ္၀င္း၊ျမငး္စာေရးၾကီး၀င္း ၊ လယ္တီ၀င္း၊

ေရႊျပည္မင္းၾကီး၀င္း၊ခုံေတာ္မင္း၀င္း၊ေရနံ႕သာ၀င္းေတာ္၊ေတာင္ၾကယ္ခတ္၀င္း၊ေျမာက္ၾကယ္ခတ္၀င္း၊

ဆုိတာေတြက မူးမတ္ေတြ အမူ႔ထမး္ေတြရဲ႕ ပိုင္ဆုိင္တဲ႔ ေနရာကို အစြဲျပဳေခၚတာေပါ႔။

ေရွ႔ေတာ္ေျပး၀ငး္ ၊ကိုယ္ရံေတာ္၀င္း၊ကသဲ၀င္း၊ေမာင္းေထာင္၀င္း၊ထီးရုိး၀င္း၊ေလလာ၀င္း၊စတီး၀င္း ၊ပန္းေသးဗလီ၀င္း၊ ရွအာဗလီ၀င္း၊ စတာေတြကေနတဲ႔လူေတြရဲ႕ အလုပ္အကိုင္နဲ႔အမ်ဳးိအႏြယ္ကို ကိုအစြဲျုပဳျပီးေခၚတဲ႔၀င္း။

ေနာက္ရွိပါေသးရဲ႕ လူကိုအစြဲျပဳျပီးေခၚတာလဲရွိပါေသးတယ္။

ဒါးတန္းဦးသန္႔၀င္း၊ဦးဖုိးသာ၀င္း၊ရွင္အိေျႏၵ၀င္း၊ ေဒၚမမေလး၀င္း၊ဦးက်ားၾကီး၀င္းဆုိတာလုိမ်ဳိးေပါ႔။

ထားပါေတာ႔ ဒါေတြက အေခၚအေ၀ၚေလးေတြကို က်ဳပ္မွတ္မိသေလာက္ေျပာျပတာပါ။

ေျပာရရင္ေတာ႔ တစ္ျပ ကို တစ္၀င္းရွိတာပါဘဲ။

၁၈၈၅ခုႏွစ္ လက္ထက္ေတာ္ကေလး (သီေပါမင္းေခတ္)မွာ အထက္ျမန္မာျပည္ကို အဂၤလိပ္ေတြသိမ္းလုိက္ကတည္းက မန္းေလးျမဳိ႔ၾကီးကအစည္းေျပသြားခဲ႔ပါတယ္။

ဘုရင္မင္းတရားမရွိေတာ႔ဘူးဆုိေတာ႔ သူ႔ရဲ မူးမတ္ေတြ အမူ႔ထမး္အရာထမး္ေတြလဲ

အလုိလုိ အလုပ္လက္မဲ႔ျဖစ္ကုန္တာေပါ႔။

မင္းမူ႔ထမ္းဆုိေတာ႔ ဘာမွမလုပ္တတ္မကိုင္တတ္။

တစ္အိမ္တစ္အိမ္မွာ မိသားစု၀င္ေတြေရာ အေစအပါးေတြေရာ

အမ်ားၾကီး ဆုိေတာ႔ တစ္ရက္တစ္ရက္ ကုန္က်စားရိတ္ကလဲနည္းမယ္မထင္ပါဘူး။

ေခတ္ကလဲ ေခတ္ပ်က္ဆုိေတာ႔ ရွိတဲ႔အတြင္းပစၥည္းေတြကိုထုခြဲလုိ႔စားေပါ႔။

အတြင္းပစၥည္းေတြဆုိတာလဲ ၾကာေတာ႔ တတိတိနဲ႔ကုန္တာေပါ႔။

ၾကာေတာ႔လဲစရိတ္စကေတြ မခံနုိင္ေတာ႔ ရွိတဲ႔၀င္းေလးကို ေရာငး္ခ်စားေသာက္ရတဲ႔ဘ၀ကုိ

ေရာက္တဲ႔သူေတြေရာက္ကုန္ပါတယ္။

ဟန္မပ်က္ေနနုိင္သူေတြလဲရွိပါရဲ႕။

ဒါေပမယ္႔လည္း ေရွးဘုရင္မ်ားေျမာက္စားတာကိုခံခဲ႔ရတယ္အႏြယ္ေတာ္ေတြဆုိတာကလဲ

 ကိုယ္႔မာနနဲ႔ကိုယ္ေနခဲ႔ၾကတာပါတဲ႔။

က်ဳပ္တုိ႔အဖြားတုိ႔က အလုံမုံရြာဆက္ေတြ အဖုိးကေတာ႔ ေရႊဘုိနယ္သားဗ်ာ။

သူတုိ႔ဘယ္လုိဆုံၾကတယ္ ဘယ္လုိေရာက္လာတယ္ဆုိတာေတာ႔ က်ဳပ္လဲအေသအခ်ာမသိပါဘူး။

သူတုိ႔အရ အေျပာအရ ဆုိရင္ေတာ႔ က်ဳပ္တုိ႔အေဘး(က်ဳပ္ အေဖ႔အေမရဲ႕အေဖ)တုိ႔က ပထမကမၻာစစ္အျပီးကတည္းက က်ဳပ္တုိ႔အေဘးေတြကမန္းေလးကိုေရာက္လာခဲ႔ၾကတယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္။

ဒုတိယကမၻာစစ္ၾကီးမျဖစ္ခင္ကတညး္က ဒီ၀င္းၾကီးထဲမွာေနခဲ႔ၾကပါသတဲ႔။

စစ္ၾကီးျဖစ္ေတာ႔ ဂ်ပန္ေတြက မန္းေလးမွာတပ္စြဲ၊

အဂၤလိပ္ကလဲ မန္းေလးျမဳိ႔ကိုဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ေက်ေအာင္ ဗုံးၾကဲေတာ႔  

မန္းေလးတစ္ျမဳိ႔လုံးကုိ မီးေလာင္ျပင္နဲ႔ ျပာပုံဘဲက်န္ပါသတဲ႔။

က်ဳပ္တုိ႔အဖြားတုိ႔က မင္းကြန္းဘက္မွာစစ္သြားေရွာင္ၾကရပါသတဲ႔။

စစ္ၾကီးျပီးျပီဆုိမွာ ကိုယ္႔အိမ္ကုိယ္ ျပန္လာၾကတာတဲ႔။

အိမ္ဆုိေပမယ္႔ လဲ တစ္၀က္တစ္ပုိငး္ျပဳိပ်က္ေနပါျပီတဲ႔။

အဲေတာ႔ အိမ္ေလးကို နွစ္ထပ္အိမ္ျပန္ေဆာက္။

ေဆြမ်ဳးိေတြျပန္စုေနၾကပါသတဲ႔။

*********************************************************

 

က်ဳပ္တုိ႔၀င္းၾကီး က ျပေပါက္ ၀င္းၾကီး ဗ်။

က်ဳံးေဘးလမး္၈၀ကေန အေနာက္ဘက္ ၈၁လမ္းထိရွိတာ။

ဒါေပမယ္႔ ၀င္းၾကီး ကႏွစ္ျခမး္ကြဲေနတာ။

က်ဳပ္တုိ႔ေနတဲ႔အေနာက္၀င္းကေတာ႔ ေတာင္ဘက္ ၂၅လမ္းဘက္ဘဲ၀င္လုိ႔ရတယ္။

တစ္ေပါက္ထဲဘဲရွိတဲ႔ တစ္ဖက္ပိတ္၀င္းၾကီး။

အေရွ႔ဘက္၀င္းက လမ္း၈၀က်ဳံးေဘးကေန၀င္ရတယ္။

အေရွ႔ဘက္တစ္ဘက္ထဲအေပါက္ရွိတယ္။

ျမင္ေအာင္ေျပာရရင္ နွစ္၀င္းစလုံး၀င္ေပါက္တစ္ေပါက္ထဲဘဲရွိတဲ႔တစ္ဘက္ပိတ္ေတြခ်ည္းဘဲ။

 

က်ဳပ္တုိ႔အိမ္ကေတာ႔ ဟုိဘက္၀င္းဒီဘက္၀င္းကို ကူးဘုိ႔တံခါးေဖာက္ထားတယ္ေလ။

ေဖာက္ဆုိ အေရွ႔၀င္းေရာ အေနာက္၀င္းေရာ က်ဳပ္တုိ႔အမ်ဳိးေတြခ်ည္းပါဘဲ။

က်ဳပ္တုိ႔အိမ္ေနာက္ေဖးမွာ အုတ္ရုိးအပ်က္ၾကီးရွိတယ္။

ေပႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေတာ႔ရွည္ပါတယ္။

အျမင္႔ကေတာ႔ နွစ္ေပေလာက္ဘဲရွိပါေတာ႔တယ္။

အဲဒါၾကီးက ဟုိဘက္၀င္းနဲ႔ဒီဘက္၀င္းကို ကာထားတဲ႔စည္းရုိးဘဲ။

အရင္က က်ဳပ္တုိ႔အိမ္ရဲ႕အေရွ႔ဘက္က ဆန္ဂုိေဒါင္ၾကီးလုိ႔ေျပာတာပါဘဲ။

က်ဳပ္ငယ္ငယ္က ညည ဆုိ အိမ္ေနာက္ေဖးကို မသြားရဲဘူး။

ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔အဲဒီေနာက္မွာေသနတ္မွန္လုိ႔ လူေတြအမ်ားၾကီးေသဘူးတယ္လုိ႔ေျပာတာကိုၾကားထားဘူးလုိ႔ပါ။

လြတ္လပ္ေရးျပီးစ ေရာင္စုံသူပုန္ထတဲ႔အခ်ိန္ မႏၱေလးျမဳိ႔ၾကီးကလဲ သူပုန္လက္ခဏေရာက္သြားပါသတဲ႔။

အစိုးရနဲ႔ေသာင္းက်န္းသူစစ္ျဖစ္ၾကေတာ႔ လူေတြလဲ အငတ္ငတ္အျပတ္ျပတ္ေပါ႔။

အဲဒီမွာက်ဳပ္တုိ႔အိမ္ေနာက္ေဖးက ဆန္ဂုိေဒါင္ကို ညည လာေဖာက္ျပီးဆန္ေတြယူၾကတာေပါ႔။

ညမထြက္ရ အမိန္႔ုထုတ္တဲ႔အခ်ိန္ မဲမဲ မဲမဲနဲ႔လူရိပ္ျမင္ေရာ ျမဳိ႔ရုိးေပၚက အေစာင္႔ေတြက ေသနတ္နဲ႔

လွမ္းပစ္ေတာ႔ လူေတြအေတာ္မ်ားမ်ားေသၾကပါသတဲ႔။

အဲဒီသရဲကြ်တ္တာ မကြ်တ္တာအပထား ည ဆုိရင္ေတာ႔ ေနာက္ေဖးဘက္မသြားရဲတာလဲအမွန္။

အဲဒါကလဲ က်ဳပ ္ကေလးဘ၀တုံးကပါ။

 

 

ဂ်ပန္ေခတ္က က်ဳပ္တုိ႔၀င္းၾကီးရဲ႔ေျမာက္ဘက္က ေက်ာင္းၾကိးက ဂ်ာပန္ကင္ေပတုိင္ရုံးဖြင္႔ခဲ႔တယ္လုိ႔ေျပာတာၾကားဘူးပါတယ္။

ေက်ာင္း၀င္းၾကီးရဲ႕ အေနာက္ေတာင္ဘက္မွာ အဖုံးဖံုးထားတဲ႔ေရတြင္းလုိကန္အ၀ုိင္းၾကီးရွိတယ္။

အဲဒီထဲကို သူတုိ႔မသကၤာလုိ႔ေခၚစစ္တဲ႔လူေတြဆီက ခြာထားတဲ႔လက္သဲခြံေတြပစ္ခ်ထားတယ္လုိ႔ေျပာၾကပါတယ္။

က်ဴပ္တုိ႔ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းထဲသြားေဆာ႔ရင္ အဲဒီထဲကို ငုံ႕မၾကည္႔ရဲေပါင္ဗ်ာ။

ကေလးဆုိေတာ႔ ဘာရယ္မသိေၾကာက္တာပါဘဲ။

တစ္ခါက ၀င္းထဲက မသိန္းၾကည္တုိ႔အိမ္အသစ္ျပန္ေဆာက္မယ္ဆုိေတာ႔

ထုံးစံအတုိငး္ေဗဒင္ဆရာကို တုိင္ထူရမယ္႔ရက္ေတြဘာေတြသြားေရြးခုိင္းတာေပါ႔။

အဲဒီမွာေဗဒင္ဆရာက ေျမမသန္႔ဘူး ေျမလွန္ရမယ္လို႔ေဟာလုိက္တာနဲ႔ေျမလွန္ၾကပါတယ္။

အနက္ေျခာက္ေပေလာက္ထိတူးထုတ္လုိေတာ႔ သူတုိ႔အရင္အိမ္ေဟာင္းရဲ႕အေနာက္ဘက္ေဒါင္႔က

အရုိးစုၾကီးထြက္လာပါေလေရာဗ်ာ။

အဲဒါၾကီးျမင္မွ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာၾကေတာ႔တာေပါ႔။

မိသိနး္ၾကည္ရဲ႕ ကေလး ညည လန္႔ငိုတာဒါၾကီးေၾကာင္႔ေပါ႔။

အဲဒါနဲ႔ဘဲ အဲဒီအရိုးစုၾကီးကုိ ထုတ္။

သခ်ဳိင္းသြားပုိ႔။

ပရိတ္ေတြရြတ္ဘာေတြရြတ္ေပါ႔။

ေဗဒင္ဆရာလဲ တ စ္ခါတည္းနဲ႔က်ဳပ္တုိ႔ရပ္ကြက္ရဲ႕ မိသားစု ေဗဒင္ဆရာ ျဖစ္သြားေတာ႔တာပါဘဲ။

 

က်ဴပ္တုိ႔၀င္းၾကီး ထဲမွာအိမ္ေျခ၂ရအိမ္ရွိတယ္ဗ်။

က်ဳပ္တုိ႔နဲ႔အမ်ဳိးေတာ္တဲ႔အိမ္က ေလးအိ္မ္ရွိတယ္။

အေရွ႔ဘက္၀င္းမွာလဲ အိမ္ေျခ ၂၀ေက်ာ္ေလာက္ရွိပါတယ္။

အဲဒီအထဲမွာမွ က်ဳပ္တုိ႔အမ်ဳးိအိမ္က ေျခာက္အိမ္ရွိတယ္။

ဒါေၾကာင္႔လဲ နွစ္ဖက္ေဆြမ်ဳိးေတြကူးလုိ႔ရေအာင္က်ဳပ္တုိ႔အိမ္ေနာက္ေဖးက တံခါးေဖာက္ထားတာေပါ႔။

အေရွ႔ဖက္ ၀င္းထဲက အိ္မ္ေတြေတြေဆာက္ထားတာက စနစ္က်တယ္။

၀င္းအလည္ေကာင္မွာ ဘာအိမ္မွ မရွိဘူး၊။

ပေစာက္ပုံအေကြးၾကီးေဆာက္ထားတာ။

ရွင္းတယ္။

က်ဳပ္တုိ႔ေနတဲအနာက္ဘက္၀င္းက ၀င္းအလယ္ေခါင္မွာ အိမ္ေလးလုံးတြဲ တတြဲရွိေနတယ္ေလ။

အဲဒီအိမ္ကုိပါတ္ျပီး အေရွ႔ဘက္နဲ႔ေတာင္ဘက္လွည္႔တဲ႔အိမ္ေတြေဆာက္ထားၾကတာ။

အစကေတာ႔ ေတာကေနျမဳိ႔တက္လာၾကတာ မတူနဲ႔ေဒသေတြကေပါ႔။

ေနာက္ေတာ႔လည္း အေနၾကာလာေတာ႔ ရပ္ေဆြရပ္မ်ဳးိလုိျဖစ္တဲ႔သူျဖစ္ ဖိတ္ခ်င္းဖိတ္ကိုယ္႔အိပ္ထဲဖိတ္ဆုိျပီး

လူငယ္ခ်င္း ေမတၱာမွ်သူက မွ်ဆုိေတာ႔ ၾကာေတာ႔လည္း ေဆြမကင္းမ်ဳိးမကငး္ေတြျဖစ္ကုန္တာပါဘဲ။

ထူးျခားတာ တစ္ခုက က်ဳပ္တုိ႔အေနာက္ဘက္၀င္းက ဘာသာကြဲလူမ်ဳိးျခားမရွိဘူး။

အားလုံးျမန္မာဗုဒၶဘာသာေတြခ်ည္းဘဲ။

အေရွ႔ဘက္၀င္းကေတာ႔ ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္အိႏၵိယအမ်ဳးိသားေတြလဲရွိတယ္။

ျမန္မာခရစ္ယာန္အိမ္လဲရွိတယ္။

အစၥလမ္ဘာသာကို သက္၀င္ယုံၾကည္သူလဲရွိတယ္။

က်ဳပ္တုိ႔လုိ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာေတြလဲရွိဆုိပါေတာ႔။

က်ဳပ္တုိ႔အဖုိးအဖြားေတြလက္ထက္က ဒီအိမ္ဒီ၀င္းၾကီးနဲ႔ဘယ္လုိ႔ပုိင္ဆုိင္မူ႔ရွိတယ္ေတာ႔

က်ဳပ္တုိ႔လဲ တိတိက်က်မသိဘူး။

က်ဳပ္တုိ႔သိတတ္တဲ႔အရြယ္မွာ ေတာ႔ က်ဳပ္တုိ႔၀င္းဘက္ကို ျမန္မာဘုန္းၾကီးကတစ္လတစ္ခါ

ေျမလခလာ လာေကာက္တာေတာ႔သိတယ္။

ဟုိဘက္၀င္းကေတာ႔ က်ဳပ္တုိ႔လုိေပးရတယ္ဆုိတာ မၾကားဖူးဘူး။

ဒီ၀င္းၾကီးက အစ ျမန္မာမင္းရဲ႕အမတ္ၾကီးတစ္ပါးပုိင္ခဲ႔ပါသတဲ႔။

ေနာက္ေတာ႔ အိႏၵိယအမ်ဳးိသားတစ္ဦးကိုေရာင္းလုိက္ပါသတဲ႔။

အဲဒီလူက ဒီ၀င္းၾကီးထဲမွာအိမ္ငွားေတြထားခဲ႔ပါေသးသတဲ႔။

က်ဳပ္တုိ႔အဖုိးအဖြားေတြရ႕ဲ မိဘေတြက အဲဒီကတည္းက ေနခဲ႔ၾကပုံရပါတယ္။

ေနာက္ျမန္မာျပည္မွာေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီတက္လာျပီး ျပည္သူပုိင္ေတြသိမ္းေတာ႔သူလဲ

သူ႔နုိင္ငံသူျပန္သြားခဲ႔႔ပါသတဲ႔၊

မျပန္ခင္မွာ သူပိုင္တဲ႔၀င္းၾကီးကုိ အေရွ႔ဘက္ျခမ္းကုိ ခရစ္ယာန္ဘုန္းၾကီးကုိလွဴျပီး က်ဳပ္တုိ႔ေနခဲ႔တဲ႔အေနာက္ဘက္ျခမး္က ျမန္မာဘုနး္ၾကီးကိုလွဴခဲ႔ပါသတဲ႔။

က်ဳပ္တုိ႔အဖုိးအဖြားေတြက ဘုနး္ၾကီးဆီက ျပန္၀ယ္သလုိလုိဘာလုိလုိေတာ႔ၾကားဘူးေပမယ္႔သိပ္ေတာ႔မေသခ်ာပါဘူး။

တုိတုိဘဲဆုိၾကပါစုိ႔ရဲ႕။

၁၉၈၄ မန္းေလးျမဳိ႔ၾကီးကို အသဲခြဲခဲ႔တဲ႔ဦးက်ားၾကီး မီးမွာ က်ဳပ္တုိ႔၀င္းလဲပါသြားပါတယ္။

ပါတာမွာ ဟုိဘက္၀င္း ဒီဘက္၀င္း တစ္အိမ္မွမက်န္ေအာင္ေလာင္သြားေတာ႔ျပာပုံေပါ႔။

က်ဳပ္တုိ႔လဲ ဘုရားနီဘုရားက မီးေဘးကယ္ဆယ္ေရးစခန္းမွာသြားေနၾကရတာေပါ႔။

အဲဒီမွာတစ္လနီးပါးေလာက္ေနလုိက္ရပါတယ္။

အဲဒီမွာေနတုနး္ သတင္းဆုိးတစ္ခုေရာက္လာပါတယ္။

က်ဳပ္တုိ႔ေနခဲ႔တဲ႔၀င္းကိုိ က်ဳပ္တုိ႔ကိုျပန္မေပးေတာ႔ဘူးဆုိတဲ႔သတင္းပါဘဲ။

က်ဳပ္တုိ႔အားလုံးကို ပဲျဖဴကုန္း ျမဳိ႔သစ္မွာေနရာခ်ေပးမယ္လုိ႔ ေျပာၾကပါတယ္။

အဲလုိသတင္းလဲၾကားေရာ က်ဳပ္တုိ႔မွာအရုပ္ၾကဳိးျပတ္။

မီးေလာင္လုိ႔ပစၥည္းေတြက ေျပာင္။

တစ္သက္လုံးေနခဲ႔တဲ႔ေနရာက ျပန္မရ။

သြားေနရမွာက ဘာမွ သစ္ရိပ္၀ါးရိပ္မရွိတဲ႔လြင္တီးေခါင္။

အဲဒီသတင္းၾကားရတဲ႔ ညကမ်ား က်ဳပ္တုိ႔မီးေဘးကယ္ဆယ္ေရးစခန္းမွာ

“ တဟငး္ဟငး္ “နဲ႔ သက္ျပင္းခ်သံေတြဘဲ ၾကားေနရတယ္ထင္မိပါတယ္။

ေနာက္ရက္ေတာ႔ အရပ္ထဲက စာတတ္ေပတတ္ပုဂၢဳိလ္မ်ားနဲ႔ေခါင္းျခငး္ဆုိင္ၾကရေတာ႔တာေပါ႔။

အဲံဒါနဲ႔ဘဲ ေရွ႔ေန႔ဆီသြားေမးၾကျမန္းၾက ေပါ႔။

ေရွ႔ေနက က်ဳပ္တုိ႔ကုိသူသိခ်င္တာေတြေမးျပီးတဲ႔အခါ “ျပန္မရနုိင္ေလာက္ဘူး”ဆုိျပီးေခါငး္ခါျပပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္ က်ဳပ္တုိ႔မွာက ဘာစာရြက္စာတန္းမွ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ျပစရာမရွိ။

ေနာက္ က်ဳပ္တုိ႔က ျပန္၀ယ္ထားတယ္သာဆုိတာ ဘာစာခ်ဳပ္စာတန္းမွ မရွိ။

အဲေတာ႔ လဲ သီေပါမင္းကုိ အဂၤလိပ္လာသိမး္ေတာ႔ ၾကက္ကေလးငွက္ကေလးဖမ္းသြားသလုိပါဘဲ

က်ဳပ္တုိ႔ ၀င္းက လဲ ဟုိဘက္က စာရြက္ေလးျပသိမး္သြားလုိက္တာ က်ဳပ္တုိ႔မွာေတာ႔ ပက္လက္လန္

က်န္ခဲ႔ၾကရတာပါဘဲ။

ေနာက္ေတာ႔ က်ဳပ္တုိ႔အားလုံးလဲ ျမဳိ႔သစ္ထဲကုိ အကုန္ေရာက္သြားတာပါဘဲ။

ဒီျမဳိ႔သစ္ထဲေရာက္ေတာ႔ အရင္၀င္းထဲ ထက္စာရင္က်ယ္ျပန္႔ပါတယ္။

ေပ၄၀Xေပ၆၀ အကြက္ေတြရုိက္ေပးတာကိုးဗ်။

အရင္၀င္းထဲတုံးက အဲေလာက္ဘယ္က်ယ္မလဲ။

ဒါနဲ႔ဘဲ ကိုယ္႔၀င္းကိုယ္႔ျခံေလးနဲ႔ေနရာတဲ႔အရသာကို ေတြ႕သြားေတာ႔လဲ ေနခ်င္႔စဖြယ္ေပါ႔။

က်ဳပ္တုိ႔ အိမ္ေတြရဲ႕ေနာက္မွာ ဒူးၾကားလမး္ေလးေတြ ပါပါတယ္။

သိပ္အက်ယ္ၾကီးေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး သုံးေလးေပေလာက္ေပါ႔။

က်ဳပ္တုိ႔စေနတဲ႔သူေတြကလဲ ကိုယ္႔အရင္အရပ္ကလူေတြဆုိေတာ႔ ဘယ္သူမွ ကာရံမေနၾကပါဘူး။

ျခံစည္းရိုးအျဖစ္ သေဘာေလာက္ဘဲ သစ္ပင္ေလးဘာေလးစုိက္ျပီးျခားထားလုိက္တာပါဘဲ။

လမ္းၾကားေလးကိုေတာ႔ ခ်န္ထားၾကတာေပ႔ါ။

ဒီလမး္ၾကားေလးကုိဘယ္သူမွမ်က္ေစာင္းမထုိးပါဘူး။

ေနာက္ေတာ႔ ဒီလမး္ၾကားက အိမ္ေနာက္ေဖးေတြမွာရွိေနေတာ႔ သူခုိးလာတဲ႔လမ္းျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္ေနပါတယ္။

အဲဒါနဲ႔ဘဲေနာက္ေဘးစည္းရုိးကိုလုံေအာင္ကာလုိက္ရေတာ႔တာေပါ႔။

ဒါေပမယ္ ဒီ ဒူးၾကားလမ္းကိုေတာ႔ ခ်န္ထားခဲ႔ၾကပါတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ ထုံးစံအတုိင္း ဒီျမဳိ႔သစ္ေျမေစ်းေတြက ေကာင္းသထက္ေကာင္းလာေတာ႔

ျပန္ေရာင္းျပိးဒီျပင္ေနရာကိုေျပးတဲ႔လူကေျပးေပါ႔။

က်ဳပ္တုိ႔နဲ႔ဖင္ခ်င္းေပါက္ ေနတဲ႔  ဦးခ်စ္တီးတုိ႔က သူတုိ႔၀ိုင္းကိုေရာင္းလုိက္ပါတယ္။

အဲေနာက္ေျပာင္းလာတဲ႔ေျမာက္ဘက္ျပည္သားက အစကေတာ႔ တဲအိမ္ေလး။

ေနာက္သိပ္မၾကာခင္တုိက္ေျပာင္းေဆာက္ပါတယ္။

ေဆာက္လဲေဆာက္ေရာ ေနာက္ေဖးက ဒူးၾကားလမ္းကိုပါ သူက ယူျပီး အုဌ္တံတုိင္းအျပည္႔ခတ္ထဲ႔လုိက္ေတာ႔အလုိလုိေနရငး္ သူပုိင္ျဖစ္သြားေရာ။

ဒါ နွစ္ေယာက္ပုိင္တဲ႔ လမး္ပါလုိ႔ေျပာလုိ႔လဲမရ။

သူေရလည္ေအာင္ေျပာဘုိ႔ကလဲ စကားမေပါက္။

ရပ္ကြက္ရုံးေရာက္ေတာ႔လဲ ဘာမွမထူးျခား။

ဒါနဲ႔ဘဲ နွစ္ေယာက္ပုိင္လမး္ေျမေလးက ေျမာက္ဘက္ျပည္သားအထဲ အလုိလုိပါသြားပါေတာ႔တယ္။

အဲေနာင္တစ္ခ်ိန္မ်ား အျငင္းပြားၾကရင္ ဘယ္လုိေနမယ္ဆုိတာေတာ႔ ေတြးကိုမေတြးတတ္ေတာ႔ပါဘူး။

ဒါေပမယ္႔ခက္တာက အခုေခတ္ ေျမအေရာငး္အ၀ယ္လုပ္ပုံေတြက ေနရမက်တာပါဘဲ။.

တကယ္ေျပာၾကေၾကးဆုိရင္ ေျမအေရာင္းအ၀ယ္လုပ္မယ္ဆုိရင္ ေျမတုိင္းရုံးသြားမယ္၊

ေျမပံုထုတ္မယ္၊အရွုပ္အရွင္းရွိမရွိစစ္မယ္။

ေနာက္မွ က်သင္႔တဲ႔အခြန္ေဆာင္ျပီးစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ ။

နာမယ္ေျပာင္း။

ဒါမွတရား၀င္ျဖစ္တာကိုးဗ်.။

ရုံးလုပ္ငန္းဆုိေတာ႔လဲ ခ်က္ျခငး္ဘယ္ျပီးမလဲ နည္းနည္းေတာ႔ေစာင္႔ရတာေပါ႔။

ဒါေပမယ္႔ လူေတြက အဲလုိ ရုံးကိစၥလုပ္ရမွာကိုမေစာင္႔ခ်င္တာရယ္။
အျမတ္ခြန္ကိုေရွာင္ခ်င္တာရယ္ေၾကာင္႔ ေျမတုိင္းရုံးကိုမသြားေတာ႔ဘဲလမ္းေဘးက ရယ္ဒီမိတ္စာခ်ုုပ္ေလး၀ယ္။

အသိသက္ေသႏွစ္ေယာက္ေလာက္ေခၚ ရပ္ကြက္ရုံးလုိဟာမ်ဳးိ ကိုယ္မိတ္ေဆြအိမ္လုိဟာမ်ဳိးမွာ

ေျမအေရာင္းအ၀ယ္စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ ဆုိတာေလာက္နဲ႔ဘဲျပီးသြားၾကပါတယ္။

ေျပာၾကေၾကးဆုိ အရပ္ထဲမွာခ်ဳပ္တဲ႔ဟာဆုိတာ တယ္ျပီးခိုင္ခုိင္လုံလုံမွမရွိတာကိုး။

 

ေနာက္မွ ဒီေျမကြက္ကို လူႏွစ္ေယာက္ကိုတစ္ျပဳိင္တည္းေရာင္းထားတယ္ဆုိတဲ႔ျပႆနာေတြေပၚလာမွ

မ်က္ကလဲဆန္ျပာျဖစ္ကုန္တာပါဘဲ။

အဲေတာ႔ ေျပာခ်င္တာ တစ္ခုထဲဘဲ က်ဳပ္တုိ႔ လူမ်ဳးိေတြရုံးျပင္ကႏၷားကို သြားရဲေအာင္

သြားတတ္ဘုိ႔လုိသလုိေရာင္းၾက၀ယ္ၾကတဲ႔အခါမွာလဲ ေဘာင္၀င္ေအာင္ စနစ္တက် စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္၊ ခ်ဳပ္ျပီးျပန္ရင္လဲ စာရြက္စာတမး္ကိုိ လဲစနစ္တစက်သိမ္းဘုိ႔လုိျပီလုိ႔ထင္တာဘဲေနာ္။

 

 

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါးေလး

(24-12-12)

ဒီပုိစ္ေလးက 2013ခုႏွစ္ဇန္န၀ါရီလထုတ္

ေၾကးတုိင္ႏွင္႔ေျမစာရင္းမိသားစု

လူမူ႔ေရးအသင္း မဂၢဇင္းမွာပုံႏွိပ္ေဖာ္ျပျပီးျဖစ္ပါတယ္။