နီဇီဗန္ဟာ ညစာစားဖို႕ ဖိတ္ေခၚထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ သူကိုယ္တိုင္ ခ်က္ျပဳတ္ေနတယ္။ အသားဟင္းတခြက္ကို ခ်က္ဖို႕ စီစဥ္ေနတုန္း ဆား၀ယ္ဖို႕ေမ့လာတာကို သတိရသြားတယ္။ ဗန္က သားေလးကို ေခၚျပီး ေျပာတယ္။

ရြာထဲမွာ သြားျပီး ဆားနည္းနည္း ၀ယ္စမ္း။ ၀ယ္တဲ့အခါ မွန္မွန္ကန္ကန္ေစ်းေပး၀ယ္၊ မ်ားလည္း မမ်ားေစနဲ႕၊ နည္းလည္း မနည္းေစနဲ႕

ဒီေတာ့ သားလုပ္တဲ့သူက ျပန္ေျပာတယ္

ကၽြန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္ ေစ်းမမ်ားေစရပါဘူး ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ေစ်းဆစ္လို႕ သူက ေလွ်ာ့ေပးတယ္ဆိုရင္  ပိုက္ဆံ အကုန္မသက္သာဘူးလား

စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္တတ္တဲ့ျမိဳ႕ၾကီးေတြမွာေတာ့ ကိစၥမရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒို႕လို ရြာေလးေတြမွာေတာ့ ဒီကိစၥဟာ ရြာကို ပ်က္စီးသြားေစႏိုင္တယ္

ဒီလိုနဲ႕ သူ႕မိတ္ေဆြေတြ ေရာက္လာတယ္။ ညစာစားျပီးေတာ့ စကားစျမည္ေျပာဆိုၾကတယ္။သူတို႕ကလည္း ေစ်းဆစ္လို႕ရလ်က္နဲ႕ ဘာေၾကာင့္ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳေပါေပါနဲ႕ မ၀ယ္သင့္ဘူးဆိုတာကို သေဘာမေပါက္ၾကဘူး ။ ဒီေတာ့ ဗန္က ရွင္းျပတယ္။

ဆားေရာင္းတဲ့လူဟာ တန္ရာတန္ဖိုးထက္ ေလွ်ာ့ေရာင္းရတယ္ဆိုရင္ သူ႕မွာ အေၾကာင္းျပခ်က္ တခုပဲရွိမယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဒီလူဟာ ပိုက္ဆံ အေရးတၾကီးလိုေနလို႕ ျဖစ္ရမယ္။ အဲဒီအေျခအေနကို အခြင့္ေကာင္းယူသူဆိုတာ ညွာတာမႈမရွိတဲ့သူ၊ ဒီကုန္ပစၥည္းကို ထုတ္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ တဖက္လူအသံုးျပဳခဲ့ရတဲ့ လုပ္အား ရုန္းကန္မႈ ပင္ပန္းမႈ စတာေတြကို စာနာေထာက္ထားမႈ မရွိတဲ့သူ ျဖစ္တယ္။

ဒီကိစၥေလးေလာက္က ရြာကို ပ်က္စီးဖို႕ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား

အဲဒါက စတာပါပဲ။ မျဖစ္စေလာက္ ပမာဏဆိုတဲ့ ဒီတရားမမွ်တမႈဟာ ကမၻာကို ျပန္႕ကားသြားပါလိမ့္မယ္။ လူတိုင္းလူတိုင္း ကိုယ့္ရပိုင္ခြင့္၊ ကိုယ့္ကိုယ္က်ိဳးကိုပဲ ေရွးရႈလာၾကလိမ့္မယ္။ ဒီကိစၥေလးဟာ အေသးအဖြဲပါ။ အေရးမၾကီးပါဘူးလို႕ အျမဲေတြးၾကလိမ့္မယ္။ အဲ့သလိုဆို ကမၻာၾကီးကို ကယ္တင္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေနာက္က်သြားလိမ့္မယ္။