“  ေပ်ာက္ေစသင္႔၏ မသင္႔၏”

 

ေတာင္းရမး္စားေသာက္တဲ႔လူမ်ားရဲ႕ျပႆနာက ကမၻာအႏွံ႔အျပားမွာ ေျဖရွင္းလု႔ိခက္ခဲတဲ႔ကိစၥတစ္ရပ္ပါဘဲ။

ကုသဘုိ႔ နည္းလမး္မရွိ ေဆးမရွိေသးတဲ႔ေရာဂါဆုိးတစ္ခုလဲျဖစ္ျပန္ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ျမန္မာနုိင္ငံမွာလဲ သက္ဦးဆံပုိင္ ပေဒသရာဇ္ေခတ္၊အဂၤလိပ္ေခတ္၊ဂ်ပန္ေခတ္၊အရင္းရွင္ေခတ္

ဆုိရွယ္လစ္ေခတ္နဲ႔ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေခတ္ဆုိျပီး ေခတ္ေတြသာအမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းလာခဲ႔

ေပမယ္႔ ဒီ “ေတာင္းရမး္စားေသာက္သူ”ကေတာ႔ ရွိေနစျမဲပါဘဲ။

ဘယ္လုိဘဲယဥ္ေက်းေအာင္ စကားလုံးေတြေျပာငး္သုံးေပးမယ္႔လဲ  “သူေတာင္းစား”လုိ႔ေခၚတာကလဲ ႏုတ္က်ဳိးေနပါျပီ။

 “သူေတာင္းစား” စကားလုံးက အၾကားရဆုိးေပမယ္႔  အေတာ္အေနေခ်ာင္တဲ႔

လူတန္းစားလဲျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။

သာမန္လုပ္ကိုင္စားသူတစ္ေယာက္ထက္ ၀င္ေငြေကာငး္တဲ႔လုပ္ငန္းလဲျဖစ္ပါတယ္။

ကိုယ္လုပ္မွကုိယ္ရမယ္ ကိုယ္႔အားကိုယ္ကုိးရမယ္ဆုိတဲ႔ ဆုိရွယ္လစ္ေခတ္မွာေတာင္မွ

“သူေတာင္းစား”ဆုိတဲ႔လူတန္းစားက ရွိေနခဲ႔ပါတယ္။

“သူေတာင္းစား”ပေပ်ာက္ေရးဆုိျပီးစီမံကိန္းေတြခ်ျပီး တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္လုပ္ခဲ႔ေပမယ္႔

ခဏသာေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ႔ျပီး ေနျမဲအတုိင္းရွိေနခဲ႔ပါတယ္။

“မရွိလုိမလွဴ မလွဴလုိ႔ မရွိ” တုိ႔ “အလွဴေရစက္လက္နဲ႔မကြာ”ဆုိတဲ႔ စကားကုိ အျမဲလက္ကိုင္ထားတဲ႔က်ေနာ္တုိ႔နုိင္ငံမွာေတာ႔ဒီ“သူေတာင္းစား”ေတြ

ရွင္သန္ၾကီးထြား ဘုိ႔ရာ လြယ္ကူလြန္းလွပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခ်က္က  မရွိႏြမ္းပါးသူကုိ ကူညီခ်င္တဲ႔စိတ္အျပည္႔ရွိတဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔

နုိင္ငံသားမ်ားရဲ႕ စိတ္ကလည္း “သူေတာင္းစား”ေတြအတြက္ အားေဆးတစ္ခုလုိျဖစ္ေနပါတယ္။

အဲေတာ႔လဲ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အျမစ္တြယ္ေနတဲ႔ “သူေတာင္းစား” ပေပ်ာက္ဘုိ႔ကေတာ႔ အေတာ္ခက္ခဲ

တဲ႔ ကိစၥလုိ႔ဘဲဆုိခ်င္ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္မွာေနသူအေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ စိတ္မွာ မရွိႏြမ္းပါးသူကိုကူညီရမယ္ဆုိတဲ႔

စိတ္ေၾကာင္႔လဲ သူေတာင္းစားမ်ားေခါငး္ေထာင္နုိင္တာလုိ႔ ယူဆနုိင္ျပန္ပါတယ္။

အဲေတာ႔ သူေတာင္းစား ပေပ်ာက္ေအာင္လုပ္ဘုိ႔ဆုိတာကအေတာ္ေလးခက္ခဲ႔တဲ႔ကိစၥျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။

ေပးသူရွိလုိ႔ေတာင္းသူရွိ ေတာငး္သူရွိလု႔ိ ေပးသူရွိ ဆုိျပီးလုံးျခာပတ္ျခာလည္ေနတာကေတာ႔ အမွန္ပါဘဲ။

****************************************************************************

ဘာသာေရးအရ ျမင္႔ျမတ္တယ္လုိ႔ သတ္မွတ္ထားတဲ႔ ပုဂၢဳိလ္ေတြကေတာ႔ အလွဴခံပုိင္ခြင္႔ရွိတဲ႔သူမ်ားျဖစ္ပါတယ္။

 

ေတာငး္ရမး္စားေသာက္သူေတြကို အဆင္႔အမ်ဳိးမ်ဳိးခြဲလုိ႔ရနုိ္င္ပါတယ္။

(က) မ်ဳိးရုိးစဥ္ဆက္အရ သတ္မွတ္ျခငး္ခံရတဲ႔ သူ

(ခ)   က်န္းမာေရးခ်ဳိ႔တဲ႔လုိ႔ လုပ္ကုိင္စားေသာက္နုိင္ျခင္းမရွိသူ

(ဂ)   အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင္႔ ကုိယ္ခႏၶာခ်ဳိ႔ယြင္းေနသူ

(ဃ)  အေခ်ာင္ခုိစိတ္ဓါတ္နဲ႔ အလုပ္မလုပ္ခ်င္တဲ႔သူ

(င)   ကေလးသူငယ္မ်ားကုိ ခုိင္းစားျပီးေခါင္းပံုျဖတ္ေနသူ

ေတြလုိ႔ ခြဲျခားနုိင္ပါတယ္။

 

 

ဟုိးပုဂံေခတ္ အေနာ္ရထာမင္းၾကီးလက္ထက္မွာ သာသနာသန္႔ရွင္းေရးလုပ္တဲ႔အခါ

အရည္းၾကီးမ်ားကိုလူ၀တ္လဲေစျပီး ဘုရားေ၀ယ်ာ၀စၥလုပ္ဘုိ႔တြက္ ဘုရားကြ်န္အျဖစ္သတ္မွတ္ေပးခဲ႔ပါတယ္။

အဲဒီကေနအစျပဳခဲ႔လုိ႔ ပုဂံတစ္၀ိုက္နဲ႔ စစ္ကုိင္းေကာင္းမူ႔ေတာ္တစ္၀ုိက္မွာဒီဘုရားကြ်န္ဇာတ္လမး္ကရွိခဲ႔ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္က အရပ္ထဲမွာ လာလာ ေတာင္းတဲ႔လူတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။

လူကလဲသန္သန္မာမာလုိ႔ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။

တစ္လတစ္ၾကိမ္မွန္မွန္လာေတာငး္ေလ့ရွိပါတယ္။

တစ္ရက္မွာေတာ႔ အဲဒီလူကုိ သပ္သပ္ရပ္ရပ္၀တ္စားျပီး စားေသာက္ဆုိင္တစ္ခုမွာ

စားေသာက္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။

သူ႔မိသားစုနဲ႔လာစားၾကတာပါ။

ေနာက္ေတာ႔ စကားစပ္မိလုိ႔ေမးၾကည္႔တဲ႔အခါ ဒီလူမွာ မိသားစုလဲရွိ၊

ေကာငး္မြန္တဲ႔စီးပြားေရးလုပ္ငန္းလဲရွိပါသတဲ႔။

ဒါေပမယ္႔ သူတုိ႔ရဲ႕ဘုိးစဥ္ေဘာင္ဆက္တာ၀န္အရမေတာင္းမေနရ

ဆုိေတာ႔ စတိထြက္ထြက္ျပီးေတာငး္ရတယ္ဆုိတာကို သိလာရပါတယ္။

အခုေခတ္မွာေတာ႔ ဒီလူတန္းစားက ေပ်ာက္ကြယ္သေလာက္ရွိသြားပါျပီ။

လူေတြရဲ႕ အသိပညာတုိးတက္လာမူ႔ေၾကာင္႔ျဖစ္ပါတယ္။

 

ဟုိအရင္ေခတ္ကာလတစ္ခုုက မန္းေလးဘူတာၾကီးတစ္၀ုိက္မွာ

ေစ်းခ်ဳိတစ္၀ုိက္(အထူးသျဖင္႔ေစ်းခ်ဳိနာရီစင္နံေဘးကျမဳိ႔ေတာ္ခန္းမေအာက္မွာ )

ဘုရားေက်ာင္းကန္ေတြမွာ၊လမ္းေဘးက စားေသာက္ဆုိင္ထမင္းဆုိင္ေလးေတြမွာ

လူစည္ကားတဲ႔ကားဂိတ္ေတြမွာ ကုိယ္အဂၤါခ်ဳိ႔တဲ႔ေနတဲ႔ သူေတာင္းစားေတြရဲ႕ ကြန္းခုိရာျဖစ္ခဲ႔ဘူးပါတယ္။

အမ်ားအားျဖင္႔ကေတာ႔ ကိုယ္ေရျပားေရာဂါသည္ေတြပါ။

၃၅လမ္းအေရွ႔ထိပ္ မေနာ္ယမံဆုိတဲ႔အရပ္မွာ ဒီကုိယ္ေရျပားေရာဂါသည္ေတြေနထုိ္င္ၾကေတာ႔

မနက္လင္းတာနဲ႔ေတာငး္ရမး္စားေသာက္ဘုိ႔ျမဳိ႔ထဲေရာက္လာ။

ညေနက်ရင္သူတုိ႔ေနတဲ႔ဆီျပန္သြားေပါ႔။

အဲလုိလူေတြ လုိရာခရီးသြားနုိင္ဘုိ႔အတြက္ စက္ဘီးကယ္ရီဆုိတာ အဲဒီေခတ္ကတည္းကရွိခဲ႔တာပါ။

အခ်ဳိ႔မိသားစုေတြကေတာ႔ ေစ်းခ်ဳိနာရီစဥ္နားတ၀ုိက္က ျမဳိေတာ္ခန္းမေအာက္မွာ လူမေနတဲ႔ အိမ္ေအာက္မွာ

သစ္ပင္ေတြေအာက္မွာျဖစ္သလုိေနထုိင္စားေသာက္ခဲ႔ၾကရပါတယ္။

လက္တုိေျခတုိ ႏွားေခါင္းတုိ နားရြက္ထူအသံပ်က္ေနတဲ႔

သူတုိ႔ကိုျမင္ရသူအဖုိ႔စိတ္မသက္သာစရာပါဘဲ။

ေရာဂါကူးတာ မကူးတာအပထား အျမင္မတင္႔တယ္ခဲ႔တဲ႔အတြက္ အမ်ားအတြက္            စိတ္အေနွာင္႔အယွက္ျဖစ္ရတာလဲအမွန္ပါဘဲ။

ခက္တာက သူတုိ႔ မွာလဲလုပ္ကိုင္စားဘုိ႔ကို အကူအညီေပးသူလဲမရွိ ခႏၶာကိုယ္အေနအထားအရ

လုပ္စားဘုိ႔ဆုိတာကလဲမျဖစ္နုိ္င္။

ေနာက္တစ္ခုက ဒီေရာဂါရွိတယ္ဆုိတာသိတာနဲ႔ အမ်ား၀ုိင္းပယ္ျခငး္ခံခဲ႔ရပါတယ္။

ဒီေတာ႔ေတာငး္စားဘုိ႔ကလြဲျပီး ေရြးခ်ယ္စရာလမ္းမရွိ။

အခုေနာက္ပုိင္းမွာေတာ႔ မတၱရာသြားတဲ႔လမ္းက ေရနံ႔သာ ဆုိတဲ႔ရြာေလးမွာ

သူတုိ႔တစ္ေတြကုိေနရခ်ထားေပးခဲ႔ပါတယ္။

ဒီေတာ႔ ျမဳိ႔ထဲမွာေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ႔ေပမယ္႔တစ္ခါတစ္ေလမွာေတာ႔ တစ္ေယာက္စ

ႏွစ္ေယာက္စ ကားဂိတ္ေတြနားမွာျမင္ရတတ္ပါတယ္။

 

က်န္းမာေရးခ်ဳိ႕တဲ႔လုိ႔ျဖစ္ေစ ကို္ယ္ခႏၶာမသန္စြမး္လုိ႔ျဖစ္ေစေတာင္းစားတဲ႔သူမ်ားကို

သနားတတ္တဲ႔ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားမ်ားက အျမဲေပးကမ္းေလ႔ရွိပါတယ္။

လုပ္မစားခ်င္သူမ်ားကလည္း ဒါကုိ အခြင္႔ေကာငး္ယူျပီး ေတာင္းစားၾကပါေတာ႔တယ္။

လူစည္ကားရာကားဂိတ္ေတြမွာ ေစ်းေတြမွာ စားေသာက္ဆုိင္ေတြလက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေတြမွာ

ဇြတ္၀င္ျပီး ေတာင္းၾကပါတယ္။

ကားဂိတ္ေတြမွာ ကားေပၚကလူကို ခြက္နဲ႔ဇြတ္ထုးိျပီး ေတာင္းတာလဲရွိ၊

ဘာသာေရးအမွီျပဳျပီး အတုအေယာင္လုပ္ျပီးေတာင္းတာလဲရွိ၊

စားေသာက္ဆုိင္ထဲက သူမ်ားေတြစားေသာကေနတဲ႔ေနရာမွာမေပးမခ်င္း ဇြတ္အတင္းေပကပ္ရပ္ျပီးေတာင္းသူလဲရွိ၊

သမီးရီးစား စုံတြဲေတြထုိင္တဲ႔အနားမွာ ဇြတ္ကပ္ျပီးေတာင္းသူလဲရွိ၊

ဘုရားေက်ာငး္ကန္ေတြမွာ သနားစဖြယ္ျဖစ္ေအာင္၀တ္စားဆင္ယင္ျပီးေတာင္းသူလဲရွိ၊

လူေကာငး္ပကတိျဖစ္ပါလ်က္နဲ႔ ေရာဂါေ၀ဒနာရွိသလုိဟန္ေဆာင္ေတာင္းသူလဲရွိ၊

ရင္ခြင္ပုိက္ကေလးကို ဘန္းျပျပီး  ဟန္ေဆာင္ေတာင္းသူလဲရွိ။

လူမမယ္ကေလးအရြယ္ေတြကုိ ကားအသြားအလာထူထပ္တဲ႔မီးပြိဳုင္႔ေနရာမ်ဳိးမွာေတာင္းခုိင္းသူလဲရွိ

နည္းေပါငး္စုံနဲ႔ေတာင္းၾကတာပါ။

နည္းေပါင္းစုံနဲ႔ေတာင္းၾကသူေတြကို မျငင္းစတမ္း ထည္႔သူေတြလဲရွိသလုိ၊

ေရသာခုိအေခ်ာင္လုိက္ေနသူကို အားမေပးသင္႔ဘူးဆုိျပီး ဒီလုိထည္႔တာေတြကို

ကန္႔ကြက္သူလဲရွိေနျပန္ပါတယ္။

သူ႔ဘာသာသူ လိမ္ေတာင္းေတာင္း မေတာင္းေတာင္း ဒီေလာက္ေလးေပးလုိက္လုိ႔

ဘာမွ ေလ်ာ႔ပါးမသြားဘူးလုိ႔ လက္ခံထားသူရွိေနသလုိ

ဒီလုိလူတန္းစားက မရွိသင္႔မရွိထုိက္တဲ႔လူတနး္စားမုိ႔ ပေပ်ာက္သြားေအာင္

ေျဖရွင္းသင္႔တယ္လုိ႔ သတ္မွတ္သူကလဲ သတ္မွတ္ထားျပန္ပါတယ္။

ဘယ္လုိဘဲေျပာေျပာ ဒီလုိလူတနး္စားေတြက ရွိေနတာလဲမ်က္ျမင္ကုိယ္ေတြ႔။

တနည္းအားျဖင္႔ဆုိရရင္ေတာ႔ သူတုိ႔ကုိယ္သူတုိ႔ သူေတာင္းစားပါလုိ႔၀န္ခံျပီးေတာင္းစားေနတဲ႔သူ

ျဖစ္ျပန္ေတာ႔ ကိုယ္ထည္႔ခ်င္လည္း ရ မထည္႔ခ်င္လည္းရ ပါတယ္။

**************************************************************

က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္က နားေထာင္ခဲ႔ရတဲ႔ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ရွိပါတယ္။

ထုိးဇာတ္လုိ႔ဘဲဆုိပါေတာ႔။

ေရႊမန္းတင္ေမာင္ရ႕ဲ တံခါးမွဴးဒတၳ ဇာတ္ထုတ္ပါဘဲ။

ဇာတ္လမ္းအတုိခ်ဳပ္ကေတာ႔ နနး္တြင္းအ၀င္၀ တံခါးေစာင္႔တဲ႔သူက

အထဲကုိ ၀င္ခ်င္သူေတြကို အသျပာေပးမွ ၀င္လုိ႔ရတဲ႔ဇာတ္လမ္းပါဘဲ။

ဒီဇာတ္ထုတ္ေလးကို နားေထာင္ျပီး သိလုိက္တာကေတာ႔ လာဘ္စားတယ္

အက်ပ္ကိုင္ျပီးေတာင္းရမး္တယ္ဆုိတာ ေရွးကတည္းကရွိေနတယ္ဆုိတာကုိပါဘဲ။

က်ေနာ္တုိ႔နုိင္ငံမွာဆုိရွယ္လစ္ေခတ္ကာလအတြင္းမွာ ဆင္းရဲက်ပ္တည္းပါတယ္။

ဆင္းရဲက်ပ္တည္းျခငး္ရဲ႕ ရလာဒ္ကေတာ႔ ခက္ခဲတာပါဘဲ။

ခက္ခဲတာရဲ႕ေနာက္ဆက္တြဲကေတာ႔ ခက္တာကိုလြယ္ေအာင္လုပ္ဘုိ႔ နညး္လမး္ေတြရွာၾကရတာပါဘဲ။

လြယ္တာကုိခက္ေအာင္လုပ္ဘုိ႔ ပိတ္ထားေသာတံခါးေတြဖြင္႔အတြက္ ေငြေၾကးကို အသုံးျပဳခဲ႔ရပါတယ္။

အမ်ားစုမွာ ဆင္းရဲခ်ဳိ႔တဲ႔ျခငး္ မျပည္႔စုံျခငး္ဆုိတာေတြနဲ႔ ေန႔စဥ္ရင္ဆုိင္ေနၾကတဲ႔သူေတြဘဲျဖစ္ေနေတာ႔

“အူမေတာင္႔မွ သီလေစာင္႔နုိင္မယ္”ဆုိတဲ႔စကားလုံးကို လြဲမွားစြာဘာသာျပန္လုိက္တဲ႔အခါမွာ

လာဘ္စားတယ္ ဆုိတဲ႔ အက်ပ္ကုိင္ေတာင္းရမး္မူ႔ေတြနဲ႔ၾကဳံၾကရပါေတာ႔တယ္။

အဲဒီကစျပီး ဘာေလးျဖစ္ျဖစ္ အပုိေပးမွ ေငြနဲ႔ရင္းမွရတယ္။

ဘာေလးလုပ္ခ်င္ခ်င္ လုပ္ခ်င္ ရုံးျပင္ကႏၷားနဲ႔ပါတ္သက္ျပီဆုိတာနဲ႔ ေငြေပးမွရတယ္ဆုိတာေတြဘဲၾကီးစိုးခဲ႔ပါတယ္။

ကိစၥတစ္ခုေဆာင္ရြက္တဲ႔ေနရာမွ တကယ္တရား၀င္ေပးရတဲ႔ေဘာက္ခ်ာေပၚစာရြက္ေပၚမွာ

ေရးထားတဲ႔ ပမာဏထက္အမ်ားၾကီးပုိတဲ႔ေငြေပးမွာ လြယ္ကူနုိ္င္ေခ်ာေမြ႔နုိင္ပါတယ္။

ေထာက္ခံစာလုိခ်င္တာကအစေမာ္ေတာ္ယဥ္သက္တမ္းတုိးတာကအလယ္ေသစာရင္းလုိခ်င္တာအဆုံး

ေငြေပးမွအဆင္ေျပေျပျဖစ္လာနုိင္ခဲ႔ၾကတာကလဲ တျပည္လုံးအတုိင္းအတာနဲ႔ပါဘဲ။

ကိုယ္ရထားတဲ႔လုပ္ပုိင္ခြင္႔ ကိုယ္ေဆာင္ရြက္ေပးနုိင္တဲ႔ အတုိင္းအတာတစ္ခုအေပၚမွာမူတည္ျပီး

ေတာင္းၾကရမး္ၾကပါေတာ႔တယ္။

မေပးရင္လဲ မျဖစ္ဆုိေတာ႔ မျဖစ္မေနေပးရေတာ႔တာပါဘဲ။

အဲလုိေပးလုိက္ရတဲ႔ကုန္က်စားရိတ္ေတြကို ေရာင္းကုန္ထဲမွာထည္႔ေပါင္းလုိက္ေတာ႔

ေစ်းနူန္းၾကီးျမင္႔တဲ႔ဒါဏ္ကို ျပည္သူေတြဘဲခံရပါတယ္။

ေသခ်ာတြက္စစ္ၾကည္႔ရင္ သူေတာငး္စားတကာထဲမွာ

သူေတာငး္စား စာရငး္မ၀င္တဲ႔ဒီသူေတာင္းစားေတြက အဆုိးဆုံးလုိ႔ ထင္ပါတယ္။

အဲေတာ႔ ေနရာတကာမွာ ေမွ်ာ္လင္႔ျခင္းမ်က္လုံးေတြနဲ႔ ေစာင္႔ေမွ်ာ္ေနတဲ႔

စာရငး္မ၀င္တဲ႔ဒီသူေတာင္းစားမ်ားကို ပေပ်ာက္ေအာင္လုပ္ဘုိ႔က

သူေတာင္းစားစာရငး္၀င္သူမ်ားထက္ပုိျပီး လုိအပ္တယ္လုိ႔ထင္မိပါေၾကာင္း

းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး

 

ကုိေပါက္(မႏၱေလး)

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါးေလး

8-6-2013

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:”Table Normal”;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:””;
mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt;
mso-para-margin:0in;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:”Calibri”,”sans-serif”;
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:SimSun;
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:”Times New Roman”;
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}