တစ္ရက္က်ေနာ္တုိ႔ တေတြ ေရာက္တတ္ရာရာထုိင္ေျပာေနၾကတုန္းသန္းလြင္က ပုံေျပာမယ္ဆိုျပီးထေဖာက္လာပါတယ္။
“မင္းက ငါတုိ႔ကုိပုံေျပာျပရေအာင္ငါတုိ႔ကေလးမွမဟုတ္တာ “
လုိ႔ေဇာ္ၾကီးကေျပာေတာ႔
” ေအာင္မာ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ မင္းတုိ႔တစ္သက္လုံးပုံေျပာခံရမွန္းမသိ ခံလာရတာ ခုမွ လာက်ယ္မေနနဲ႔ “
လုိ႔သန္းလြင္ၾကီးက ေဇာ္ၾကီးကုိျပန္ပက္ပါတယ္။
ေနာက္ဆက္ျပီးေတာ႔ “ငါကမင္းတုိ႔ကုိ အသစ္ေတြခ်ျပမွာပါ “လုိ႔ သန္းလြင္ကေျပာေတာ႔
ေဇာ္ၾကီးက ” အင္တာဗ်ဴးခံရတဲ႔မင္းသမီးအသစ္ေလသံနဲ႔မေျပာစမ္းပါနဲ႔ကြာ စိတ္ကုန္လြန္းလုိ႔ပါ “လုိ႔ဆက္ေျပာပါတယ္။
သန္းလြင္ကအျမဲဗရုတ္သုကၡေျပာတတ္တဲ႔ေကာင္ပါ သူက စေျပာရင္ ေတာ႔အဟုတ္ရယ္ ေနာက္မွေျပာရင္းေျပာရင္းေပါက္ကရေတြျဖစ္ကုန္တတ္တာ။
” ငါဒီတခါေတာ႔အတည္ေျပာမွာပါကြာ ငါလဲသူမ်ားေျပာတာၾကားလာတာ မင္းတုိ႔ကုိျပန္ေျပာျပမလုိ႔ “လုိ႔ဆက္ေျပာပါတယ္။
ေနာက္မွသန္းလြင္ကဒီလုိေလးေျပာျပပါတယ္။
“တစ္ခါကဆုိ တစ္ခါကေပါ႔ကြာ၊ ကုိဖုိးဘလုိ႔ေခၚတဲ႔လူတစ္ေယာက္က
ဘ၀မွာအဆင္မေျပတာေတြမ်ားလြန္းလုိ႔စိတ္ကုန္ျပီး အဆင္မေျပလြန္းတဲ႔ေလာကၾကီးကို ကုိယ္႔ဘာသာကုိယ္အဆုံးသတ္ပစ္မယ္ ဆုိျပီး ထြက္လာပါသတဲ႔။
အစကေတာ႔ေရထဲဆင္းေသမယ္ဆုိျပီး ေရကန္နားေရာက္လာေတာ႔ ေတာ္ၾကာလုံခ်ည္ကြ်တ္ရက္ၾကီးေပၚလာရင္
ရွက္စရာၾကီးလုိ႔ေတြးမိေတာ႔ သည္နည္းမေကာင္းဘူးဆုိျပီး ေရကန္နားကထြက္လုိ႔ေတာထဲ၀င္လာပါသတဲ႔။
ေတာထဲေရာက္ေတာ႔ ၾကိဳးဆြဲခ်ျပီးအဆုံးစီရင္လုိက္ရင္လဲ ရတာဘဲဆုိျပီးႏြယ္ၾကဳိးလုိက္ရွာပါသတဲ႔။
တစ္ပင္ေတြ႔ေတာ႔ေသးတယ္ ၾကီးတယ္ေခ်းမ်ားလုိက္ ရွည္တယ္တုိတယ္ ဆုိျပီးေရြးလုိက္နဲ႔
ႏြယ္ၾကိဳးလုိက္ရွာရင္းေတာနက္ထဲကုိေရာက္မွန္းမသိေရာက္လာပါသတ႔ဲ။
ေနာက္အေနေတာ္စိတ္တုိင္းက်တဲ႔ႏြယ္ၾကိဳးကိုလဲေတြ႔ျပီဆုိေတာ႔ အဲဒီႏြယ္ၾကိဳးကိုခုတ္လဲယူျပီးေရာ ေမာေမာနဲ႔သစ္ပင္ေအာက္မွာခဏနားေနပါတယ္။
နားေနရင္းစဥ္းစားမိျပန္တာက သူသည္လုိေသလုိက္ရင္ သူ႔ေသေနတာကုိ ရက္ေတာ္ေတာ္္ၾကာလုိ႔မွမေတြ႔ရင္ ပုတ္မယ္ ပုတ္ရင္နံမယ္ ဒါဆုိပါတ္၀န္းက်င္ညစ္ညမ္း
ေတာ႔မွာလုိ႔ေတြးမိေတာ႔ဒီနည္းလဲမေကာင္းဘူးဆုိ ပယ္လုိက္ျပန္ေရာတဲ႔။
အဲဒါနဲ႔သစ္ပင္ေအာက္မွာခဏေလးလွဲေနရင္းေမာေမာနဲ႔အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေရာ။
အိပ္ရာကလဲႏိုးလာေရာ အေတာ္ေမွာင္ေနျပီ။
ဒါနဲ႔ဘဲမေသခ်င္ေတာ႔ဘူးေသလဲေနာက္ဘ၀လူျပန္ျဖစ္ေနရင္ သည္လုိဘဲၾကဳံေနရအုံးမွာဘဲသည္ေတာ႔ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္းအေကာင္းဆုိျပီးေတြးမိတာ နဲ႔ဘဲအိမ္ကိုဘဲျပန္မယ္ဆုိျပီးသစ္ပင္ေအာက္ကထြက္လာလုိက္ပါတယ္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ျပန္မယ္လဲဆုိေရာ လာတုန္းကလဲ ျပန္ဘုိ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိေတာ႔လမ္းကုိလည္းမွတ္မထားမိ၊
သူအိပ္လုိကတာေတာ္ေတာ္ေလးကုိၾကာသြားေတာ႔ အလင္းေရာင္ေပ်ာက္ အေမွာင္ေရာက္သြားျပီဆုိေတာ႔၊
ၾကက္ဖနဲ႔ေအသင္ေလးလုိ “ကမ္းမျမင္လမ္းမျမင္ “သီခ်င္းဘဲဆုိရမလား ၊ၾကက္ဖနဲ႔ဂ်ယ္နီေလးလုိ “‘ဒုကၡေတြ႔ျပီေပါ႔ “လုိ႔ဘဲဆုိရမလား ျဖစ္သြားေရာ။
ဒါနဲ႔ဘဲေရာက္ခ်င္ရာေရာက္ဆုိဆက္သြားမိတဲ႔အခါ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ႔စမ္းေခ်ာင္းေလးနားကုိ ေရာက္လာေတာ႔မွ ေညာင္းရမွန္းေရဆာရမွန္းသတိရလာပါေရာ။
ဒါနဲ႔ဘဲေခ်ာင္းေရေသာက္ အေမာေျဖေပမဲ႔စားစရာကေတာ႔ဘာမွမရွိ။
ဒါနဲ႔ပဲသည္ေခ်ာင္းနံေဘးမွာ တစ္ညအိပ္လုိ႔မနက္လဲလင္းေတာ႔မွ အနီးအနားက စားလုိ႔ရမယ္ထင္တဲ႔ အသီးအႏွံေလးေတြကုိ ခူးစားျဖစ္ပါတယ္။
ဒါနဲ႔ဘဲ အိမ္ရွိတဲ႔ဘက္ကုိ မွန္းျပီးဆက္သြား၊သြားေနရင္းက ေမာရင္နား ဆာတယ္ဆုိ အသီးေတြခူးစားေရေသာက္နဲ႔သုံးရက္ေျမာက္သြားေပမဲ႔ အိမ္အျပန္လမ္္းနဲ႔ေ၀းေနတုန္းပါ။
ေမာေမာဆာဆာနဲ႔ေတြးမိတာက “ေသခ်င္တုန္းကေတာ႔မေသ မေသခ်င္ဘူးဆုိမွ အစာျပတ္ေသေတာ႔မယ္”ဆုိျပီး မ်က္ရည္ေတာင္လည္လာပါသတဲ႔။
အဲဒါနဲ႔ေလးရက္ေျမာက္တဲ႔ေန႔လဲေရာက္ေရာ အစာေရစာျပတ္ေတာ႔ဆက္ေတာင္မေလွ်ာက္နုိင္ေတာ႔ဘဲ အားျပတ္ျပီးသစ္ပင္ေအာက္မွာလဲေနပါသတဲ႔။
ေသခ်င္လုိ႔ေသဘုိ႔ၾကဳိးစားတဲ႔သူကမေသခ်င္ေတာ႔ဘူးလုိ႔စိတ္ေျပာင္းမွေသမလုိျဖစ္ေနတယ္ ။
ဒါလူ႔ေလာကၾကီးေပါ႔။
အဲဒီလုိေသမလုိေျမာေနတဲ႔အခိ်န္မွာ ကယ္တင္ရွင္ေပၚလာပါေတာ႔တယ္။
အဲဒီကယ္တင္ရွင္က ကုိဖုိးဘကိုေမးတာေပါ႔ “မင္းလူ႔ဘ၀တုံးကြအမ်ားအက်ဳိးရွိတဲ႔ေကာင္းတာေတြဘာမ်ားလုပ္ခဲ႔သလဲ “ေပါ႔။
ကုိဖုိးဘကလဲ ျပန္ေျဖပါတယ္”မေသထမင္းစားမေသဟင္းစားဘုိ႔လုပ္ေနရတာနဲ႔ ေကာင္းတာေတြဘာမွမလုပ္ျဖစ္ခဲ႔ပါဘူးဗ်ာ “လုိ႔ေပါ႔။
ဒါေပမဲ႔အဲဒီကယ္တင္ရွင္က ” ထားပါေတာ႔ ဒါကလဲ ၀တၱရားအရေမးရတာပါ မင္းက အကယ္ခံရဘုိ႔ အလွည္႔က်ေတာ႔လည္းငါက ကယ္ရမွာေပါ႔ ေျပာအခုကစျပီး မင္းလုိခ်င္တာ ျဖစ္ခ်င္တာ ဆယ္ခုေတာင္းလုိ႔ရတယ္ “လုိ႔ေျပာပါတယ္။
ဒါနဲ႔ဘဲ ကိုဖုိးဘကလဲ လုိခ်င္တာေတြကုိေတာင္းဘုိ႔စဥ္းစားရေတာ႔တာေပါ႔။
ဒါေပမဲ႔ကယ္တင္ရွင္က  “မင္းဘယ္လုိဆုေတာင္းေတာင္း
မေသခ်င္ဘူးဆုိတာရယ္ မင္းအရင္ကေနခဲ႔တဲ႔အိမ္ကုိျပန္ေရာက္ဘုိ႔ရယ္ကေတာ႔ေတာ႔လုပ္မေပးနုိင္ဘူးေတာင္းလုိ႔လဲမရဘူးက်န္တာကေတာ႔ရမယ္၊
ေနာက္ျပီးေတာ႔အကုန္လည္းတစ္ခါတည္းမေတာင္းနဲ႔ တစ္ခုေတာ႔ခ်န္ထားပါ ဒါမင္းအတြက္ပါလုိ႔”
ေျပာပါသတဲ႔။
ဒီေတာ႔ကိုဖုိးဘလဲစဥ္းစားေတာ႔တာေပါ႔ သူေတာင္းခုိင္းတဲ႔ဆုက အိမ္ကုိျပန္မေရာက္တာကလြဲရင္ ဒုကၡေတာကလြတ္မွာေသခ်ာသေလာက္ဆုိေတာ႔လက္ခံလုိက္တာေပါ႔ေနာ္။
ကိုဖုိးဘလဲ ကယ္တင္ရွင္ကုိ သူေတာင္းခုိင္းတဲ႔အတုိင္းဆုေတြတစ္ခုျပီးတစ္ခုေတာင္းလုိက္ေတာ႔တာေပါ႔။
အဲဒီအခ်ိန္ကစလုိ႔ကိုဖုိးဘတစ္ေယာက္က သာယာေအးခ်မ္းတဲ႔ေနရာေလးတစ္ခုကိုေရာက္သြားပါေတာ႔တယ္။
စားခ်င္ရင္ထစားလုိက္ သြားခ်င္တဲ႔ေနရာေလးေတြေလွ်ာက္သြားလုိက္ အိပ္ခ်င္ရင္အိပ္လုိက္ ေရမီးအျပည္႔အစုံဆုိသေဘာေပါက္လိုက္ေပါ႔ေနာ္။
ဒီလုိအိပ္လုိက္စားလုိက္ ဘာမွလုပ္စရာမလုိ စဥ္းစားစရာမလုိ ဦးေႏွာက္သုံးစရာမလုိဘဲေနလာလုိက္တာ ေလးငါးေျခာက္လေလာက္လဲေရာက္ေရာ
ကုိဖုိးဘတစ္ေယာက္မေနတတ္ မထုိင္တတ္ျဖစ္လာပါသတဲ႔။
အစကေတာ႔ဇိမ္က်တာလုိလုိ ေအးခ်မ္းတာလုိလုိနဲ႔ ၾကာလာေတာ႕တစ္ရက္ျပီးတစ္ရက္ေနသာေနရတာ ဘာမွ အႏွစ္သာရမရွိသလုိခံစားလာရပါသတဲ႔။
အဲလုိေတြးမိတဲ႔ရက္ကစလုိ႔ သူ႔စိတ္ထဲမွာေပ်ာ္လဲမေပ်ာ္ေတာ႔ဘူး ေကာင္းတာေတြစားျပီးေသမဲ႔ရက္ကုိေစာင္႔ေနရသလုိေပါ.။
ူဒါနဲ႔တစ္ရက္က်ေတာ႔သူ႔ကုိကယ္တင္ခဲ႔တဲ႔သူကုိ ေနာက္ဆုံးတစ္ခုေတာင္းဆုိလုိ္က္ပါသတဲ႔။
“ဘာမ်ားျဖစ္မယ္ထင္သလဲ”လုိ႔ ေမးခြန္းေမးရင္ သန္းလြင္ကေျပာတာကိုရပ္လုိက္ပါသတဲ႔။
ေဇာ္ၾကီးက ” သန္းလြင္ေကာင္းခန္းေရာက္မွ မရပ္နဲ႔ေလ   “လုိ႔ေျပာလုိက္မွ
ကုိဖုိးဘေတာင္းတဲ႔ဆုက ” သူ႔ကုိ ငရဲျပည္ပုိ႔ေပးပါ”တဲ႔။
အဲဒီမွာ ကယ္တင္ရွင္က ” အခုမင္းေရာက္ေနတာ ငရဲျပည္ ဘဲ “လုိ႔ေျပာလုိက္ပါသတဲ႔။
ဆက္ေျပာတာကေတာ႔ “လူျဖစ္ရဲ႕ သားနဲ႔ဦးေႏွာက္လဲ မသုံးရ အလုပ္လဲမလုပ္ရနဲ႔ ေပးတာယူေၾကြးတာေလးစားေနျပီး အလဟႆအခ်ိန္ေတြကုန္သြားရတဲ႔လူဟာ ဘယ္ေလာက္ဘဲေကာင္းတာစားစား ေကာင္းေအင္ဘဲေနေန ငရဲေရာက္တာနဲ႔အတူတူဘဲ “ပါတဲ႔ဗ်ား။
ေဇာ္ၾကီးက ဆက္ေျပာေလကြာဆုိေတာ႔ သန္းလြင္ၾကီး က “ျပီးျပီေလကြာ ဒါပဲ “လုိ႔ေျပာေတာ႔
ေဇာ္ၾကီးက “မင္းဟာကလဲ အဆုံးလဲမပါဘူး” လုိ႔ေျပာေတာ႔သန္းလြင္ၾကီး က “ဟ မင္းဘာသာမင္းဆက္စဥ္းစားေပါ႔ကြ “လုိ႔ေျပာျပီးထျပန္သြားပါတယ္။
က်ေနာ္လည္းသူျပန္သြားမွဆက္စဥ္းစားမိပါတယ္။
ေလာကမွာ”လူ”ဆုိတဲ႔သတၱ၀ါတစ္ဦးသာ ဦးေႏွာက္ကုိ လုိသလုိအသုံးခ်ႏိုင္တယ္၊ေမ်ာ္လင္႔ခ်က္ေတြကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏို္င္သလို
ေမွ်ာ္လင္႔မထားေသာရလာဒ္ေတြကိုလည္းရနုိင္ျပန္ပါတယ္။
တိရိစာၧန္ေတြမွာေတာ႔ စားမယ္ေသာက္မယ္ အိပ္မယ္ ကာမဂုဏ္ခံစားမယ္ဆုိတာကလြဲလုိ႔ ဘာမွမရွိနုိင္ျပန္သလို ဒီထက္ပုိေသာလုိအပ္ခ်က္လည္း မရွိနုိင္သလုိေရြးခ်ယ္စရာလည္းမရွိျပန္ပါဘူး။
တိရိစာၧန္ေတြမွာေမြးတာေသတာ သူ႔ဘာသာသူ အလုိအေလွ်ာက္ျပီးသြားမယ္ လက္သည္မလုိဘူး ဆရာ၀န္မလုိဘူး အထူးကုမလုိဘူး ။
၀တ္ဘုိ႔မလုိဘူး အိပ္ဘုိ႔လဲၾကဳံရာအိပ္လုိက္ရုံဘဲ ကုတင္မလုိဘူး လုိခ်င္လုိ႔လဲ မရနုိင္ျပန္ဘူး။
က်ေနာ္ ျပင္သစ္္ရုပ္ရွင္္ကားတကားၾကည္႔ဘူးတယ္။
မင္းသားက မိန္းကေလးငယ္ငယ္ေလးနဲ႔အိမ္ေထာင္က်တယ္။
တစ္ရက္အိမ္ကေနခရီးထြက္သြားရင္းလမ္းမွာ မုန္တိုင္းထဲပါသြားတယ္။
အားလုံးကသူေသသြားျပီထင္တယ္ သူ႔မိန္းမကလဲ သူေသျပီထင္လုိ႔ ခ်မ္းသာသူနဲ႔အိမ္ေထာင္ထပ္ျပဳလုိက္တယ္။
ေနာက္သူျပန္ေရာက္လာေတာ႕သူမိန္းမေဟာင္းက သူ႔ကုိျပန္ေတြ႔သြားတယ္။
အဲဒီမွာ သူ႔မိန္းမက လူမေနတဲ႔တုိက္ခန္းလူသူေ၀းတဲ႔ေနရာမွာသူ႔ကုိတိတ္တိတ္ေလးသြားထားတယ္။
အခ်ိန္တန္ရင္ စားစရာအေကာင္းစားေတြသြားပို႔ေပးတယ္ သူစိတ္ေက်နပ္ေအာင္သြားျပီးျပဳစုေပးတယ္။
သူနဲ႔အိပ္တယ္ျပီးရင္အခန္းကုိေသာ႔ပိတ္ျပီး မိန္းမက လက္ရွိေယာက်္ားဆီကုိျပန္တယ္။
သူတစ္ေယာက္ထဲေနခဲ႔ေတာ႔ဘဲ။
အဲဒီလူက ဘာမွလုပ္စရာမလုိဘူး လုပ္စရာလဲမရွိဘူး။
ၾကာေတာ႔သူလဲကုိဖုိးဘလုိျဖစ္လာတာပါဘဲ။
ကဲက်ေနာ္တုိ႔ခင္ဗ်ားတုိ႔ေန႔စဥ္စား၀တ္ေနေရးအတြက္ လူမူ႔ေရးေတြအတြက္ အလုပ္ေတြလုပ္ရ အုံးေတြစားရ လူပင္ပန္းစိတ္ပင္ပန္းနဲ႔ေနၾကရပါတယ္။
ကိုဖုိးဘလုိမ်ား ဆုေတာင္းခြင္႔ရမယ္ဆုိရင္ ………………………………………………………………………………………………………..

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္ အေတြးပါးပါးေလး