လူရယ္လို႔ျဖစ္လာရင္ ဘ၀မွာ အလိုခ်င္ဆံုးအရာ၊ အလိုအပ္ဆံုးအရာဟာ ဘာလဲ။ ၿပီးေတာ့ ငါဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ။ ဘယ္လမ္းသြားခ်င္တာလဲ။ လူတစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးဟာ မတူပါဘူး။ အရာအားလံုးကြဲျပားျခားနားေနတယ္။ တျခားသူေတြ ေတြးတာနဲ႔ ကိုက္ညီေအာင္ရယ္လို႔ ကိုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ကို မခ်မိေစနဲ႔။ ကိုယ္အမွန္တကယ္ ဘာစိတ္၀င္စားလဲ။ ဘာလုပ္ခ်င္လဲ။ ဘာ၀ါသနာပါလဲ ကိုယ္နဲ႔ကိုက္ညီတာသာ လုပ္ပါ။ ဒါမွလည္း ဘ၀မွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာ ခံစားရမယ္ေလ။ ဘ၀ဆိုတာ ေျပာေတာ့သာ တိုတိုေလးဆိုေပမဲ့ ဒီခဏတာရေနတဲ့ဘ၀မွာ စိတ္ညစ္စရာလည္း ၾကံဳရမွာပဲ။ စိတ္ခ်မ္းသာစရာလည္း ေတြ႕ရမွာဘဲ။ ကိုယ့္ဘ၀မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔အတြက္ေတာ့ လုပ္သမွ်တိုင္း ေအာင္ျမင္လိုက္တာလို႔ ျဖစ္စရာ မလိုပါဘူး။ ကိုယ့္ဘ၀အေပၚ ကိုယ္မားမားမတ္မတ္ရပ္ႏိုင္ၿပီး အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ရင္ ၿပီးတာပါပဲ။ ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ကိုယ့္ေနရာအတြက္ ကိုယ္တာ၀န္ယူႏိုင္တယ္လို႔ ခံစားတတ္ရင္လည္း ေပ်ာ္တာပါပဲ။ ကၽြန္မတို အရင္တုန္းက ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ ဘယ္အရာမွ အလိုမက်ခဲ့ဘူး။ စိတ္အားငယ္တတ္တဲ့အက်င့္ေပါ့ေလ။ ငါလုပ္ရင္ ျဖစ္ပါ့မလားဆိုတာပဲ ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မငယ္ငယ္ေလးထဲက သေဘာက်ခဲ့တဲ့ အရုပ္ေလးတစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒီအရုပ္ကို ကၽြန္မကေလးဘ၀တုန္းက ပြဲေစ်းတန္းမွာ စေတြ႕ဖူးတာ။ ဘာအရုပ္လည္းဆိုေတာ့ ပစ္တိုင္းေထာင္အရုပ္ေလးပဲ။ ငယ္ကတည္းက ခုထိ သေဘာက်တယ္။ သူဟာ ဘယ္လိုပဲပစ္ပစ္ ဘယ္ေတာ့မွ မလဲဘူ မယိုင္ဘူး။ ကၽြန္မ တစ္ခါတေလ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ သေဘာမက်ဘူး။ စိတ္ဓာတ္က်တဲ့အခါတိုင္း ကၽြန္မမွာရွိတဲ့ ပစ္တိုင္းေထာင္ရုပ္ေလးကို ပစ္ၾကည့္တယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ ကၽြန္မရဲ႕အားငယ္ေနတဲ့ စိတ္၊ က်ေနတဲ့စိတ္ဓာတ္ေတြ အလိုလို ျပန္ျပည့္လာတယ္။
အင္း… ဘ၀မွာ ဘယ္အရာမွ ၿပီးျပည့္စံုတယ္လို႔မွ မရွိတာ၊ ဆင္းရဲတဲ့သူက ခ်မ္းသာခ်င္သလို ခ်မ္းေနတဲ့သူက ပိုၿပီး ခ်မ္းသာခ်င္ၾကတယ္။ ဒါဟာ လူ႔သဘာ၀ပဲ။ ဘယ္အရာမဆို တိုးတက္ဖို႔လိုေနေသးတာပဲ။ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ပန္းတိုင္ကို အတိအက် ေရာက္မယ္လို႔ မွန္းတဲ့သူဟာ မေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ဘူး။ ငါေတာ့ ပန္းတိုင္တစ္၀က္ေရာက္ၿပီလို႔ မွန္းတဲ့သူဟာ အေပ်ာ္ဆံုးလူပါပဲ။ တခ်ဳိ႕က ရွိေသးတယ္။ ဒါဟာ ကိုယ့္၀န္းက်င္မွာဘဲ ရွိၾကမွာပါ။ သူမ်ားလုပ္လို႔ လိုက္လုပ္တယ္။ ကိုယ္ဘယ္လမ္းသြားမလဲဆိုတာ မစဥ္းစားဘူး။ ကၽြန္မလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ ငါ ဘယ္လမ္းသြားမွာလဲ။ လူဆိုတာ သူမ်ားကို ၾကည့္ေနတာထက္ ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္ၾကည့္တတ္ရမယ္။
ကၽြန္မကလည္း ေလာဘႀကီးတယ္။ အလုပ္ဆိုလည္း အလုပ္၊ ေနာက္ၿပီး ဘာကို ေလာဘႀကီးလဲဆိုေတာ့ စာအုပ္ေတြဘဲ။ ကၽြန္မေလ စာအုပ္ေတြ ေတြ႕ရင္ မေနႏိုင္ဘူး။ ၀ယ္ရမွာ ေက်နပ္တတ္တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ စာအုပ္ဖတ္ေနရရင္ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့ဘဲေလ။ ကၽြန္မမွာ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ သိပ္မ်ားေနတယ္။ ဒါေပမဲ ခုထိ ပန္းတိုင္ကိုမေရာက္ေသးဘူး။ ေလွ်ာက္ေနဆဲပဲ။ ၿပီးေတာ့ အသိုင္းအ၀န္းလည္း လိုအပ္ေသးတယ္။ ကိုယ့္ကိုေထာက္ပံ့ႏိုင္တဲ့ ၀န္းက်င္တစ္ခုေပါ့။ ကၽြန္မမိသားစု ၀န္းက်င္ဟာ ေငြေၾကးမေထာက္ပံ့ႏိုင္ဘူး။ အင္း အရာအားလံုးဟာ ေျပာင္းလဲေနတယ္။ ဒါကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ မတည္ျမဲဘူးဆိုတာ သိထားပါတယ္။ ကၽြန္မဆိုရင္ ေနရာအသစ္ေျပာင္းေတာ့ ခ်က္ခ်င္းအံ၀င္ဂြင္က်ျဖစ္မယ္လို႔ မေမွ်ာ္လင့္ပါဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အခ်ိန္တစ္ခုေပးသင့္ပါရဲ႕။ အေျခအေနသစ္၊ ၀န္းက်င္သစ္နဲ႔ ညီညြတ္ဖို႔ သင္ယူရဦးမယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ ခုဆိုရင္ ၀န္းက်င္သစ္မွာ ေနတတ္ေနပါၿပီ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ၀န္းက်င္သစ္ရဲ႕ ေႏြးေထြးလႈွိက္လွဲတဲ့ ေဖာ္ေရြမႈေတြနဲ႔ ကၽြန္မကို လက္ကမ္းႀကိဳဆိုခဲ့ၾကလို႔ဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အားလံုးရဲ႕စိတ္ရင္းကိုလည္း ကၽြန္မ နားလည္ခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္မပန္းတိုင္ကို မေရာက္ေသးေပမဲ့ ပန္းတိုင္ရဲ႕ တစ္၀က္ကို ေရာက္ၿပီလို႔ ေျပာလို႔ရၿပီေပါ့ေနာ္။
ကၽြန္မရဲ႕စိတ္က ငယ္ကတည္းက ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ဘ၀၊ ေအးခ်မ္းတဲ့ေနရာမွာ ေနခ်င္ခဲ့တာပါ။ ဘ၀က ၾကမ္းေတာ့လည္း ဒီလိုပဲ ေနလာခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕၀န္းက်င္မွာ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြရဲ႕ အားေပးမႈ၊ ႏွစ္သိမ့္မႈေတြလည္း ရရွိေနပါၿပီ။ ဒါဟာ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး စိတ္ရင္းနဲ႔ ဆက္ဆံခဲ့ၾကလို႔ဘဲဆိုတာ ကၽြန္မ ယံုၾကည္မိပါတယ္။ ေျပာရရင္ ေလာကႀကီးမွာ ေနတတ္ရင္ ေက်နပ္စရာႀကီးပါလို႔ ကၽြန္မကို အားေပးခဲ့တဲ့ မိတ္ေဆြေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ၀န္းရံေနမွေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ ဘာလိုေသးလဲ။ ကၽြန္မေလွ်ာက္မဲ့ ပန္းတိုင္နီးသလား ေ၀းသလား မစဥ္းစားေတာ့ပါဘူး။ ေရာက္ေနတဲ့ေနရာကေန က်ရာတာ၀န္ကို ေက်ပြန္စြာ ထမ္းၿပီး ေလာကဓံကို ၾကံ့ၾကံ့ခံရင္း ဘ၀ခရီးကို ကၽြန္မဆက္ေလွ်ာက္သြားေတာ့မွာပါ။ ကမၻာေလာကႀကီးမွာေတာ့ ျပႆနာေပါင္းစံု ရွိေနဦးမွာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေလာကပါလတရားရွိတယ္ဆိုတဲ့ အဆံုးအမေတာ့ အေကာင္းအမွန္ အမြန္အျမတ္ကသာ ေအာင္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ ယုံၾကည္မိပါတယ္။ ကိုယ္ဘယ္လမ္းလိုက္ရမယ္ဆိုတာ အမွားအမွန္ကို ခ်င့္ခ်ိန္ႏိုင္ၿပီး လမ္းမွန္ကို ေလွ်ာက္ႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳရင္း……