ဟုိေန႔ကအိမ္မွာ တီဗြီစင္ေဘးနားက ကဒ္ထူပုံးထဲမွာထဲ႔ထားတဲ႔ ရုပ္ရွင္ေခြေတြ သီခ်င္းေခြေတြ ေခြေပါင္းစုံကို ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔ ေမႊၾကည္႔ေနရင္းက မထူးပါဘူးဆုိျပီး
မၾကည္႔ခ်င္ေတာ႔ တဲ႔ေခြေတြကုိသိမ္းဘုိ႔ လုပ္ေနပါတယ္။
အဲဒီထဲကေန ဘာအမွတ္အသားမွ မပါေတာ႔တဲ႔ေခြေလးတစ္ေခြကို ေတြ႔ေတာ႔ ဘာေခြလဲဆုိတာသိရေအာင္ စက္ထဲကိုေကာက္ထည္႔လုိက္ပါတယ္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ဘုိထီးအေခြေလးျဖစ္ေနတယ္။နားေထာင္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ဆက္ဖြင္႔ထားလုိက္တာ “ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲေၾကာင္႔ေတာ႔ မဟုတ္ဘူးဆုိ”တဲ႔
သီခ်င္းေလးေရာက္ေတာ႔ ၾကဳိက္တာနဲ႔ သီခ်င္းဆုံးေတာ႔ ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္ဖြင္႔လုိ႔ နားေထာင္မိပါတယ္။
အဲလုိေနာက္တစ္ေခါက္နားေထာင္မိတဲ႔အခါမွာ (ေခါင္မုိးကမလုံေတာ႔ ………………….)ဆုိတဲ႔စာသားေလးက နားထဲမွာ ပဲ႔တင္ထပ္ေနပါတယ္။
့ျပီးခဲ႔တဲ႔ ေလးငါးရက္ေလာက္တုန္းက ကုိ၀င္းေမာင္ဆုိတဲ႔ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႔ႊေတာ႔ တရုပ္ျပည္နယ္စပ္ မွာ စာရင္းကိုင္လုပ္ေနတယ္ဆုိတဲ႔ သူ႔သား
ေလးအေၾကာင္းေမးၾကည္႔ေတာ႔ အံ႔ဘြယ္သုတ တစ္ခုကုိၾကားလုိက္ရပါတယ္။
လုပ္ငန္းတစ္ခုက နယ္မွာေနဘုိ႔အတြက္ စာရင္းကိုင္အလုိရွိသည္ဆုိျပီးသတင္းစာထဲမွာေလွ်ာက္လႊာေခၚတာကုိေတြ႔တဲ႔အခါ
 ကုိ၀င္းေမာင္သားကလဲ LCCI Level (3)ေအာင္ျပီးသားဆုိေတာ႔ ၀င္ေလွ်ာက္တာသူ႔ကို  အလုပ္ခန္႔လုိက္ပါတယ္။
သူကိုခန္႔လုိက္တဲ႔အလုပ္ကေတာ႔ မိတ္ေဆြတစ္စုက ရွယ္ယာေတြထည္႔လုိ႔ တရုပ္ျပည္ဘက္ရယ္ မန္းေလးရယ္ ရန္ကုန္ရယ္မွာ ရုံးခန္းေတြဖြင္႔ျပီး အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ၾကမယ္ဆုိတဲ႔
လုပ္ငန္းမွာပါ။
သူနဲ႔ ရွယ္ယာ၀င္တစ္ေယာက္က တရုပ္ျပည္နယ္စပ္ က်ယ္ေဂါင္ထဲမွာသြားေနျပီး မန္းေလးဘက္က ပုိ႔လာတဲ႔ ေကာက္ပဲသီးႏွံ(ကင္းလြတ္ကုန္ေပါ႔)ကုိ တရုပ္ျပည္ဘက္ကိုေရာင္းမယ္။
တရုပ္ျပည္ဘက္ကေန ျမန္မာျပည္မွာျပန္ေရာင္းလုိ႔ တြက္ေျခကိုက္မယ္ထင္ရတဲ႔ ကုန္ေတြကို ျပန္သြင္းျပီး ရန္ကုန္အထိပုိ႔မယ္ ေပါ႔။
့့ျမန္မာျပည္ဘက္ကေန တရုပ္ျပည္ဘက္ကုိ ကုန္ပုိ႔တာကေတာ႔ ရွင္းပါတယ္။
ကားခက တပိသာဘယ္ေလာက္ႏုန္းဆုိတာတြက္ျပီးတင္လုိက္ရုံဘဲ၊ေရာက္လာတဲ႔ ပစၥည္းကိုလည္း ျမန္မာေငြနဲ႔ေရာင္းရတယ္ဆုိေတာ႔ သိပ္အလုပ္မရွုပ္ဘူးေလ။
တရုပ္ျပည္ဘက္က်ေတာ႔ ျမန္မာျပည္ထဲကို ပစၥည္းတင္သြင္းမယ္ဆုိလဲ(အန္းနင္း)လုိ႔ေခၚတဲ႔ အိပ္စပုိ႔တင္ခြင္႔လက္မွတ္ဘာညာကြိကြေတြရွိရပါတယ္။
ဒီေတာ႔လဲ ကိုယ္တင္ခ်င္တဲ႔ပစၥည္းအတြက္လုိအပ္တဲ႔စာရြက္စာတမ္းေတြမရွိရင္ ၀ယ္ျပီးတရား၀င္တင္ခြင္႔ရေအာင္လုပ္ရပါတယ္။
ဒီကိစၥေတြကိုေဆာင္ရြက္ေပးတဲ႔ အက်ဳိးေဆာင္ေတြကလည္း သူဟာနဲ႔သူရွိျပီးသားပါ။
(အန္းနင္း )၀ယ္ရတဲ႔ေပါက္ေစ်းကလဲတစ္ရက္နဲ႔တစ္ရက္ မတူဘဲအေျခအေနအရပ္ရပ္ေပၚမွာ မူတည္လုိ႔တက္လုိက္က်လုိက္ပါဘဲ။
ေနာက္အဲဒီမွာက တရုပ္ေငြ(ယြမ္)နဲ႔ဘဲ ေရာင္းၾက၀ယ္ၾကပါတယ္။
ဒီဘက္မွာက တရုပ္ေငြနဲ႔ ၀ယ္တယ္ ဟုိဘက္မွာက  ျမန္မာေငြနဲ႔ ေရာင္းတယ္ ဆုိေတာ႔ ဒီဘက္မွာသုံးဘုိ႔အတြက္
 ျမန္မာအေခၚ (ေငြေစ်း) တရုပ္အေခၚ (ခ်န္းေစြ)(ျမန္မာေငြက်ပ္တစ္ရာကုိ တရုပ္ေငြ ယြမ္ဘယ္ႏွစ္ျပား )ဆုိတဲ႔သတ္မွတ္ခ်က္နဲ႔ တုိင္းတာလုိ႔ လဲၾကရပါတယ္။
ေငြေစ်းကလဲ အေျခအေနအရပ္ရပ္ေပၚမွာ မူတည္လုိ႔ ေငြေစ်းတက္တယ္ က်တယ္ အန္းနင္းေစ်းတက္တယ္ က်တယ္ဆုိတာျဖစ္လာပါတယ္။
ဒီအတက္အက်မွာ မွန္ကန္စြာ မစီးေမ်ာနုိင္ဘူး မလုပ္နုိင္ဘူးဆုိရင္ ခံရတာပါဘဲ။
ဒီဘက္နဲ႔အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ၾကသူေတြရဲ႕ အရွုံးအျမတ္က ဒါေတြအေပၚမွာမူတည္ေနပါတယ္။
ဒါေၾကာင္႔လဲ မနက္မုိးလင္းတာနဲ႔ (ဒီေန႔ ေငြေစ်းက ဘယ္ေလာက္၊ အန္းနင္းေစ်းကဘယ္ေလာက္)ဆုိတာကုိ သိေအာင္ၾကဳိးစားရပါတယ္။
အဲဒီမွာ စအလုပ္လုပ္စကေတာ႔  ေန႔စဥ္သုံးစြဲတဲ႔ေငြေၾကးအတြက္ ၀ယ္တာေရာင္းတာေတြအတြက္ သူနဲ႔ အတူေနတဲ႔ ပိုင္ရွင္က ေျပာတဲ႔အတုိင္း
စာရင္းထည္႔ေပးပါတယ္။ တစ္ပါတ္တစ္ခါ အသုံးစားရိတ္ရွင္းတမ္းေတြကို တစ္ပါတ္တစ္ခါ ကားဂိတ္ကေနတစ္ဆင္႔ မန္းေလးကုိ ပုိ႔ေပးရပါတယ္။
အမ်ားအားျဖင္႔ကေတာ႔ ဖုန္းနဲ႔ေန႔စဥ္ ေျပာၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ္႔ သူေနတာ ေလးငါးလေလာက္ေရာက္လာတဲ႔အခ်ိန္ သူေငြေစ်း အန္းနင္းေစ်းေတြ ကုိနားလည္လာတဲ႔အခ်ိန္မွာသူသိလာရတာကေတာ႔ သူ႔ပိုင္ရွင္က ေန႔စဥ္စာရင္းသြင္းျပီး ထည္႔ခိုင္းတဲ႔စာရင္းထဲက ေစ်းေတြက လက္ရွိေပါက္ေစ်းမဟုတ္ဘူး ေစ်းေတြက မ မွန္ဘူးဆုိတာကုိ သိလာရပါတယ္။
သူ႔အတြက္တကြက္ခ်န္ထားျပီးထည္႔ခိုင္းတဲ႔ေစ်းေတြဆုိတာ သိလာပါတယ္။
အဲဒီအခိ်န္တရုပ္ေငြ တစ္က်ပ္ဆုိရင္ ျမန္မာေငြ တစ္ရာ႔ငါးဆယ္ ပါတ္၀န္းက်င္ေလာက္ရွိတာကိုး
သူတုိ႔ တစ္ရက္တစ္ရက္လုပ္တဲ႔ ပမာဏက ေန႔စဥ္သိန္း ရာၾကီးဂဏန္းအထက္မွာရွိတာကုိး။
ဒါေၾကာင္႔လဲ ေငြလဲတာျဖစ္ျဖစ္ အန္းနင္း၀ယ္တာျဖစ္ျဖစ္ တရုပ္ေငြ တစ္ျပားကြာရင္ကုိ ျမန္မာေငြအမ်ားၾကီးကြာသြားတာကုိး။
သူအစက မွားတယ္ထင္လို႔ေျပာၾကည္႔ပါတယ္ သူ႔ပုိင္ရွင္က သူ႔ကို(တယ္ ရွည္ပါလား)ဆုိတဲ႔ေလသံနဲ႔ျပန္ေျပာတာကုိ တစ္ခါမက ခံလာရတဲ႔အခ်ိန္မွာ ပုိင္ရွင္က သူ႔ရွယ္ယာရွင္ေတြအေပၚမွာ မရုိးသားေတာ႔ဘူးဆုိတာကုိ ေသေသခ်ာခ်ာသိလာပါတယ္။
အဲဒါေတြရဲ႕ေနာက္ဆက္တြဲကေတာ႔ ထည္႔ခုိင္းတဲ႔ေစ်းေတြမမွန္ဘူးဆုိတာ သိလာတဲ႔၀န္ထမ္းေတြကလည္းေန႔စဥ္အသုံးစရိတ္ေတြမွာ သူတုိ႔လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြက္ရတဲ႔အခါသုံးစြဲလာတဲ႔စရိတ္ေတြက လုိတာထက္ပုိေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။
သူတုိ႔ကိုေမးလုိက္ရင္ ပုိင္ရွင္ကုိေျပာျပီးသားဆုိျပီးျပန္ျပန္ေျပာေတာ႔ သူလဲဘာမွေနာက္မေျပာေတာ႔ဘူး။
ဒါေပမဲ႔ သူနဲ႔အတူေနတဲ႔ ပုိင္ရွင္ကုိေတာ႔ သူတုိ႔တက္လာတဲ႔စာရင္းေတြကို အျမဲျပေပးပါတယ္။
သူကၾကည္႔ရုံသာၾကည္႔ျပီးဘာမွမေျပာပါဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ အျခားဘက္ ရွယ္ယာရွင္ေတြက (ေငြေစ်း-အန္းနင္းေစ်း)ကိုနည္းတယ္မ်ားတယ္ဆုိတာကုိ
အသုံးစာရိတ္ေတြကုိေလ်ွာ႔ပါတုိ႔ ဆုိျပီး နည္းနည္းေလးေ၀ဖန္တဲ႔အသံထြက္လာတဲ႔အခါမွာ
သူလဲ အဲဒီအလုပ္က ထြက္လုိက္ပါတယ္။
ဒါေလးက ေခါင္မုိးမလုံတဲ႔ ဇာတ္လမ္း အမွတ္တစ္ ေပါ႔။

ဒါကေတာ႔ က်ေနာ္မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ေျပာျပလုိ႔သိလုိက္ရတာပါ။
တစ္ခါက ဆုိင္တစ္ဆုိင္မွာ အေရာင္းစာေရးမလုပ္တဲ႔ ေကာင္မေလးအပါအ၀င္ သုံးေယာက္ကို ဆုိင္ကေရာင္းေၾကးေငြေတြကို အုပ္စုဖြဲ႔ျပီးယူလုိ႔ဆုိျပီး
သက္ဆုိင္ရာ ရပ္ကြက္ရုံးကိုေခၚလာပါသတဲ႕။
အဲဒီဆုိင္က အထည္အလိပ္ေတြလက္လီလက္ကားျဖန္႔တဲ႔ဆုိင္ဆုိေတာ႔ လူလဲရွုပ္သလိုတစ္ေန႔တစ္ေန႔ေရာင္းေၾကးကလဲ ေတာ္ေတာ္ေလးမ်ားပါတယ္။
ပုိင္ရွင္ရဲ႕ညီမေလးက ( မနက္ပုိင္းက ကုန္သည္တစ္ေယာက္ကလာေပးတ႔ဲ ပိုက္ဆံဆယ္သိန္းတစ္စီးကိုအေရာင္းေကာင္မေလးက လက္ခံျပီး သူတုိ႔ေနာက္က ပုိက္ဆံထဲ႔တဲ႔ သံပုံးထဲကုိ ထည္႔သံၾကားလုိက္ပါသတဲ႔။
ေနာက္ေန႔လည္ တစ္နာရီေလာက္ၾကေတာ႔ ကုန္လာသြင္းတဲ႔ ကုန္သည္တစ္ေယာက္ကုိ ေငြရွင္းေပးမယ္လုပ္ေတာ႔ ဆယ္သိန္းစည္းရွာတာမေတြ႔ေတာ႔ပါဘူးတဲ႔။
ေရာင္းရေငြေတြဘဲျဖစ္ျဖစ္ အေၾကြးလာဆပ္တာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သူတုိ႔ေနာက္ကသံပုံးထဲကိုထည္႔ပါတယ္။
ေနာက္သူမ်ားကုိေပးစရာရွိတယ္ဆုိရင္လဲ အဲဒီထဲကဘဲယူေပးလုိက္ပါတယ္။
အဲဒီထဲက ေငြကို စာရင္းမွတ္ထားတာမရွိပါဘူး။
သူတုိ႔က ဒီဆုိင္မွာလုပ္တာ သုံးႏွစ္ေလာက္ရွိျပီဆုိေတာ႔ ယုံၾကည္တာလဲပါပါတယ္။
ဒါေပမဲ႔ လြန္ခဲ႔တဲ႔ႏွစ္လသုံးလေလာက္ကစျပီး ဆုိင္က ေရာင္းလဲေရာင္းရတယ္ ရစရာ အေၾကြးေတြကလဲ ပုံမွန္လာေပးေနရဲ႕သားနဲ႕ေငြသားလက္က်န္က နည္းနည္းလာလုိ႔ သတိထားၾကည္႔မိလုိ႔ အခုလုိသူတုိ႔ယူတာကုိမိတာပါ)လုိ႔ စီကာပါတ္ကုံးေျပာျပပါတယ္။
သူတုိ႔ကုိေမးေတာ႔ ယူတာဟုတ္တယ္လုိ႔၀န္ခံပါတယ္။
ဒီလုိယူေနတာဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲဆုိေတာ႔ ငါးလေလာက္ရွိပါျပီလုိ႔ ေျပာပါတယ္။
စုစုေပါင္း ရရင္ ရသလုိယူတယ္ဆိုေတာ႔ သိန္းေလးရာေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိျပီလုိ႔သိရပါတယ္။
သူတုိ႔ကဘယ္လုိယူၾကသလဲဆုိေတာ႔
ႏွစ္ေယာက္က ေကာင္တာမွာထုိင္ျပီး ေငြေပးေငြယူလုပ္ရပါတယ္။
က်န္တဲ႔တစ္ေယာက္ကေတာ႔ အထည္ေတြ သိမ္းတာ သယ္ေပးတာ ရွာေပးတာေတြလုပ္ရတဲ႔ ပစၥည္းေတြစာရင္းကုိင္ရတဲ႔သူပါ။
ေငြအ၀င္မ်ားတဲ႔ေန႔ဆုိရင္ ထမင္းစားခ်ိန္ဆုိင္ထဲမွာ၀န္ထမ္းေတြနည္းေနတဲ႔အခ်ိန္မ်ဳိးမွာေကာင္တာကေကာင္မေလးေတြကေငြကို
ပစၥည္းကုိင္တဲ႔ေကာင္မေလးလက္ထဲကို လူအလစ္ထည္႔လုိက္ပါတယ္။
အဲဒီေကာင္မေလးကလည္း အထည္ေတြကုိသိမ္းသလုိနဲ႔ အဲဒီထဲကုိ ေငြဖြက္ယူျပီး သူ႔စတုိခန္းထဲမွာထားတဲ႔သူ႔အိပ္ထဲကိုသိမး္ထားလုိက္ပါတယ္။
သူတုိ႔ကညေနျပန္ရင္လည္း တစ္ေယာက္တစ္လမ္းစီ ေနတဲ႔ေနရာကလဲတစ္ေနရာစီ ညက်မွ ေငြယူလာတဲ႔ေကာင္မေလး ေနတဲ႔အေဆာင္ကိုသြားျပီး
ခြဲယူၾကပါတယ္။သူတုိ႔ကအေနအထုိင္သုိသိပ္ေတာ႔ ဘယ္သူမွ မရိပ္မိပါဘူး။သူတုိ႔ထဲမွာ နွစ္ေယာက္က အေဆာင္ေနျပီး တစ္ေယာက္ကျမိဳ႔ခံဆုိေတာ႔ သူ႕အိမ္မွာသူေနပါတယ္၊၊
ဒါေပမဲ႔ ယူတဲ႔ေငြပမာဏ က တစ္ၾကိမ္ထက္တစ္ၾကိမ္ပုိပုိမ်ားလာေတာ႔မွ ရိပ္မိသြားတာပါ။
အဲေတာ႔သူတုိ႔လဲ ယူတာ၀န္ခံျပီဆုိေတာ႔ ေငြေတြျပန္ေပးမလားလုိ႔ေမးေတာ႔ မေပးနုိင္ဘူးတဲ႔။
ဒါဆုိရင္ ရဲစခန္းပုိ႔ျပီး အမူ႔ဖြင္႔မယ္လုိ႔ ေျပာလဲေျပာေရာ ေကာင္မေလးေတြက ဖြင္႔ခ်င္တယ္ဆုိလဲ ဖြင္႔လုိ႔ရတယ္ ဒါေပမဲ႔ ရွင္တုိ႔အကိုအၾကီးဆုံးကိုအရင္ေမးလုိက္ပါ။
ရွင္တုိ႔ကဖြင္႔မယ္ဆုိရင္ က်မတုိ႔သုံးေယာက္ကလဲ အမူ႔ျပန္ဖြင္႔မယ္လုိ႔ခပ္မာမာျပန္ေျပာပါသတဲ႔။
ျဖစ္ပုံက ဒီလုိပါ အဲဒီဆုိင္က ေမာင္ႏွမ ငါးေယာက္ရွိပါတယ္။
ညီမေတြကေလးေယာက္ အကိုအၾကီးဆုံးကတစ္ေယာက္ပါ။
ညီမႏွစ္ေယာက္က ေက်ာင္းတက္တုန္း ႏွစ္ေယာက္က ဆုိင္မွာ၀င္လုပ္ပါတယ္။
လုပ္တယ္ဆုိတာက လဲ တကယ္ထဲထဲ၀င္၀င္လုပ္တာမဟုတ္ဘူး ညေနဆုိင္ပိတ္မွ က်န္တဲ႔ပုိက္ဆံကိုသိမ္းတဲ႔အဆင္႔ေလာက္လုပ္တာပါ။
အကိုၾကီး က မိန္းမနဲ႔ပါတ္သက္ရင္ စည္းမရွိပါဘူး။
ေစာေစာကေကာင္မေလး သုံးေယာက္နဲ႕ကလဲ မလြတ္ကင္းခဲ႔ပါဘူး။
အစက ေငြကုိင္တဲ႔ေကာင္မေလး ထဲက အလတ္မေလးကို ညမုိးခ်ဳပ္ရင္ အေဆာင္ျပန္ပုိ႔ေပးတာတုိ႔ ဥပုဒ္ေန႔ုဆုိအေဆာင္သြားေခၚျပီး ေလွ်ာက္လည္တာတုိ႔ မုန္႔လုိက္ေၾကြးတာတုိ႔ လုပ္ျပီးၾကာလာေတာ႔ ျပင္ဦးလြင္ကိုေခၚသြားျပီး ညအတူတူအိပ္တာေတြဘာေတြျဖစ္လာပါတယ္။
ေကာင္မေလးက ငယ္ေတာ႔သာယာမိတာရယ္ အေဆာင္ေနေတာ႔လြတ္လပ္တာရယ္ ေငြေၾကးလဲေထာက္ပံ႔တယ္ဆုိေတာ႔ မေရွာင္နုိင္ျဖစ္သြားပါတယ္။
အၾကီးမၾကီးကေတာ႔ တစ္မ်ဳိးသူက သူ႔အိမ္မွေနေတာ႕အငယ္မေတြေလာက္မလြတ္လပ္ဘူး။
တစ္ခါမွာ သူတုိ႔ငွားေနတဲ႔အိမ္က ဖယ္ေပးရမယ္ဆုိေတာ႔ အိမ္၀ယ္ဘုိ႔ေငြက လက္ထဲရွိတာနဲ႔မေလာက္ဘူးျဖစ္ေနပါတယ္။
(အဲဒီအိမ္က အခုလက္ရွိေနေနတဲ႔အိမ္ေလးေပါ႔)
လုိတာက ဆယ္သိန္းေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေပါ႔။ပုိင္ရွင္အကုိၾကီးကုိေျပာေတာ႔ ေရွာေရွာရူရူဘဲထုတ္ေပးပါတယ္။
ေနာက္လခထဲကေန ႏွိမ္ယူမယ္ေပါ႔။
ဒီလုိနဲ႔ေျခာက္လေလာက္ၾကာတဲ႔တစ္ေန႔ အလုပ္ပိတ္တဲ႕တစ္ရက္ နယ္ကုန္သည္က ေငြလာရွင္းေနလုိ႔ ုဆုိင္ကုိလာခဲ႔ပါလုိ႔အိမ္ေဘးက pcoဖုန္းဆုိင္
ကေနေကာင္မေလးအိမ္ကုိ ဖုန္း၀င္လာပါတယ္။
ဒါနဲ႕ေကာင္မေလးလဲ ဆုိင္ကုိသြားေတာ႔ ဆုိင္တံခါးေစ႔ထားတာနဲ႔ အထဲကုိ၀င္သြားလုိက္ေတာ႔ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာတစ္ေယာက္ဘဲေတြ႔ပါတယ္။
အဲဒီမွာဘဲ ေကာင္မေလးကုိ ခ်စ္ပါတယ္ ၾကိဳက္ပါတယ္ဆုိျပီး သူ႔အလုိကုိလုိက္ရင္ ေခ်းေငြေတြျပန္ေပးစရာမလုိဘူးဘာဘူးနဲ႔ ျမဴလုိက္ေတာ႔
ေကာင္မေလးလဲ မျငင္းနုိင္ဘူးျဖစ္သြားပါတယ္။အဲဒီကစသူနဲ႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ညိပါေတာ႔တယ္ ဒါက လြန္ခဲ႔ေသာ2ႏွစ္ေလာက္ကစလုိက္တဲ႔
ဇာတ္လမး္က ဒုတိယေကာင္မေလးကို သူမေတြ႔ခင္ေပါ႔။
အခုစတုိခန္းကိုင္တဲ႔ေကာင္မေလးကေတာ႔ ေနာက္ဆုံးသားေကာင္ေပါ႔။
လြန္ခဲ႔တဲ႔ ကိုးလေလာက္က စားေနၾက ေၾကာင္ဖား အကိုၾကီးက အေဆာင္မွာဘဲေနတဲ႔စတုိးခန္းကေကာင္မေလးကုိ ဒုတိယေျမာက္ေကာင္မေလးလုိဘဲ သိမ္းသြင္းလုိ႔ေတာ္ေကာက္လုိက္ပါတယ္။
ကံဆုိးခ်င္ေတာ႔ သူနဲ႔ပိတ္ရက္ေတြမွာ ျပင္ဦးလြင္ကုိလုိက္လိုက္အိပ္ရင္းကုိယ္၀န္ရွိလာပါသတဲ႔။
ယူခုိင္းတဲ႔အခါမွာ ခါးခါးသီးသီးျငင္းလုိ႔ ေငြေပးျပီး ျပန္လႊတ္ဘုိ႔စိီစဥ္ပါတယ္။
အဲဒီအေၾကာင္းေတြကုိ သိသြားတဲ႔ ပထမႏွစ္ေယာက္က ကေလးမေလး ကိုယ္၀န္ကုိ ကိုယ္၀န္ႏုတုံးအရပ္လက္သည္ဆီမွာသြားျပီး
ဖ်က္ခ်လုိ္က္ပါသတဲ႔။
အဲဒီအခ်ိန္ကစလုိ႔ သူတုိ႔သုံးေယာက္ေပါင္းျပီး လက္စားေခ်မယ္ဆုိျပီး ေငြေတြကုိခုိးထုတ္တာကုိ စခဲ႔ပါသတဲ႔။
သူ႔အကိုၾကီးလဲ ေရာက္လာေရာ ေကာင္မေလး သုံးေယာက္နဲ႔လဲေတြ႔ေရာ နားလည္စြာေက်ေအးလုိက္ၾကရပါသတဲ႔။
ေကာင္မေလးေတြလုပ္ရပ္မွန္တာ မမွန္တာ အပထား ဒါကလဲ ေခါင္မလုံတဲ႔ဇာတ္လမ္းေလးပါ။

ေနာက္ဇာတ္လမး္တပုဒ္ကေတာ႔…………………………

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္ အေတြးပါးပါးေလး