က်ေနာ္ရယ္ ကိုေအာင္ေမာင္းရယ္က အခုတေလာ မနက္တုိင္း မနက္တုိ္င္း  တက္ေသးအင္းကန္ေတာ္ၾကီးပါတ္လမ္းမွာလမ္းေလ်ွာက္ျဖစ္ၾကပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ နွစ္ေယာက္က မနက္ ငါးနာရီခဲြေလာက္ဆုိရင္ ကန္ပါတ္လမ္းအ၀င္နားမွာရွိတဲ႔ေရေပၚစင္ၾကီးနားကိုေရာက္ပါတယ္။
အရင္ကေတာ႔ ဒီစင္ၾကီးက လာတဲ႔ဧည္႔သည္ေတြနားဘုိ႔ေလညင္းခံဘုိ႔လုပ္ထားတာပါ။
တစ္ခါတစ္ရံ စေနေန႔ညတနဂၤေႏြေန႔ညေတြ မွာဆုိရင္ တီး၀ုိင္းအဖြဲ႔ေတြက သီခ်င္းေတြနဲ႔ဧည္႔ခံတတ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ္႔ စည္းကမ္းမဲ႔တဲ႔လူတစ္ခ်ဳိ႕ စင္ေပၚမွာလူထုိင္ဘုိ႔ထားတဲ႔ကြပ္ပ်စ္ေတြကုိေတာင္ ရုိက္ခ်ဳိးၾက စင္ေပၚမွာ မီးဖုိၾကလုပ္ေတာ႔ပ်က္စီးမွာစုိးတဲ႔အတြက္စားေသာက္ဆုိင္
တစ္ဆုိင္ကုိ ငွားလုိက္ပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔က ပါလာတဲ႔ဆုိင္ကယ္ကုိ အဲဒီစားေသာက္ဆုိင္မွာ အေစာင္႔တာ၀န္ယူတဲ႔၀န္ထမ္းကုိေျပာလုိ႔ ထားခဲ႔တတ္ၾကပါတယ္။
ျပီးေတာ႔ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ခပ္သြက္သြက္ေလးေခြ်းကေလးစုိ႔ေအာင္ ေတာင္ဖက္အဖ်ားက ကရိ၀ိက္ေဖာင္ေတာ္ၾကီးနားေရာက္ေအာင္ေလွ်ာက္တတ္ၾကပါတယ္။
ကရ၀ိက္အနားေရာက္ေတာ႔  သူ႔ေဘးကပ္ရက္မွာရွိတဲ႔ ရြဳိင္ရယ္လိပ္ဗ်ဴးဆုိတဲ႔စားေသာက္ဆုိင္က ေဆာက္ေပးထားတဲ႔ ေရေပၚတံတားေလးေပၚမွာ
တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ႔လဲ မျမေလးဘုရားနားက ကုကၠဳိပင္ေအာက္မွာ ႏွစ္ေယာက္သား အေမာေျဖရင္း ေရာက္တတ္ရာရာ ေလေပါတတ္ၾကပါတယ္။
အခုရက္က ေတာင္ျပဳန္းပြဲရက္ျဖစ္ေတာ႔ စစ္ကိုင္းဘက္ကေန ေတာင္ျပဳန္းပြဲေတာ္ကုိ သြားတဲ႔ကားေတြကလဲ လူအျပည္႔ တက္တက္ၾကြၾကြ ေအာ္လုိ႔ဟစ္လုိ႔ ပါလာတဲ႔သူအခ်င္းခ်င္းစကားေတြေျပာလုိ႔ေပါ႔။
တစ္ခ်ဳိ႔ေတာင္ျပဳန္းမွာညအိပ္ျပီး မနက္မွထျပန္လာၾကတဲ႔ကားေတြလဲရွိပါတယ္။
သူတုိ႔ကေတာ႔ အသြားကားေတြနဲ႔ဆန္႔က်င္ဘက္ေပါ႔။အိပ္ငုိက္တဲ႔လူကအိပ္ငိုက္ ေငးမိေငးရာ ေငးလာသူကေငးလုိ႔ေပါ႔။
အားလုံးတူညီၾကတာေတာ႔ ကားေခါင္းမွာလဲ ပန္ေတာ္ပန္းေတြခ်ည္လုိ႔ တစ္ခ်ိဳ႔ကလဲ လက္မွာ အျမတ္တစ္နုိးကိုင္ထားလုိ႔ မိန္းမသားေတြကေတာ႔ ေတာင္ျပဳန္းျပန္မွန္းသိေအာင္ ပြဲေစ်းတန္းက ၀ယ္လာတဲ႔ ေရႊေရာင္ဆြဲၾကိဳးၾကီးဆြဲလုိ႔ေပါ႔။
ျပန္လာသူအားလုံးရဲ႕စိတ္ထဲ၀င္ၾကည္႔လုိ္က္မယ္ဆုိရင္  ကိုယ္ေတာ္ၾကီးး ကိုယ္ေတာ္ေလးတုိ႔ကို တုိင္တည္လုိ႔ဆုေတာင္းခဲ႔တာေတြမ်ားျပည္႔ခဲ႔ေအာင္ခဲ႔ရင္ဆုိတဲ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ကေလးေတြကေတာ႔ အေတြးထဲ ရင္ထဲမွာ ၀ဲလွည္႔ေနမယ္ထင္ပါတယ္။
အဲဒီအခိ်န္မွာကုိေအာင္ေမာင္းက ” နတ္ကုိးကြယ္တာေတြ ရုိးရာ အစြဲအလမ္းေတြကုိ ကိုေပါက္ဘယ္လုိျမင္လဲ”လုိ႔ေမးခြန္းထုတ္ပါတယ္။
ေတာ္ေတာ္ေလး ေျဖရခက္ျပီး ဆူးေတြအျပည္႔နဲ႔ေမးခြန္းပါ။
” ကုိေအာင္ေမာင္း ကဘယ္လုိအျမင္နဲ႔ၾကည္႔ျပီးေျဖေစခ်င္လဲ”လု႔ိလူလယ္က်ျပီးအေမးကိုအေမးနဲ႔တုန္႔ျပန္လုိက္ပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔စကားေျပာေနတုန္းမွာ ဘဲ ေတာင္ျပဳန္းအျပန္သေကၤတျဖစ္တဲ႔ေရႊဆြဲၾကိဳးေတြဆြဲထားတဲ႔ ရွင္မီးအက်ီအမဲ ေဘာင္းဘီေပါင္တုိအမဲမလုံမလဲ ၀တ္ထားတဲ႔ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္စီကုိတင္ထားတဲ႔ ဒီတီဆုိင္ကယ္နဲ႔ေကာင္ေလးေတြအုပ္စုလုိက္ၾကီးတေဟးေဟးတဟားဟားနဲ႔ေအာ္ဟစ္သြားတာကိုျမင္လုိက္ရေတာ႔
သူူတုိ႔ကိုလုိက္ၾကည္႔ရင္းက စိတ္ေတြေမာသြားပါတယ္။
ကုိယ္ကသာသူတုိ႔ကိုၾကည္႔ျပီးေမာေနလုိက္တာ သူတုိ႔က ကုိယ္ၾကည္႔ေနမွန္းေတာင္ သိမယ္မထင္ပါဘူး။
ကုိေအာင္ေမာင္းက “ေျဖေလဗ်ာ”ဆုိေတာ႔မွ” က်ေနာ္႔အျမင္ကေတာ႔ ဒါေတြက တုိက္ဆုိင္မူ႔ကစလာတယ္ထင္တာဘဲ “လုိ႔ေျဖလုိက္ေတာ႔သူက ” ဘာဆုိင္လုိ႔လဲ”
ဆုိတဲ႔မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ၾကည္႔လုိက္ပါတယ္။
 “တစ္ခါတစ္ေလလူဆုိတာ အဆင္မေျပတာေတြ႔ရင္ဘာေၾကာင္႔ညာေၾကာင္႔ဆုိတာေတြနဲ႔ခ်ိန္ထုိးၾကည္႔ၾက အေျဖရွာၾကတာကုိးဗ် ၊ဒုကၡနဲ႔ေတြ႔ၾကတဲ႔အခါပုိဆုိးတာေပါ႔
ဒီအခါမ်ဳးိမွာ ဘာမလုပ္လုိ႔ ညာမလုပ္လုိ႔ ဘယ္သူ႔ေတာင္းပန္လုိက္ရင္ရတယ္ ဘာညာနဲ႔ ၀ုိင္းေျပာၾကတဲ႔အခါ ဟုတ္တာမဟုတ္တာအပထား လုပ္လုိက္လုိ႔ အဆင္ေျပသြားတဲ႔အခါ ဒါၾကီးက ဓေလ႔ထုံးစံလုိ ကိုးကြယ္စရာလုိ ျဖစ္လာေတာ႔တာေပါ႕”
“တကယ္တမ္းေသေသခ်ာခ်ာစဥး္စားၾကည္႔ရင္ ကုိးကြယ္တယ္ဆုိတာ ေၾကာက္ရြံ႕မူ႔ကစတာဘဲ၊ေၾကာက္ေတာ႔အားကုိးစရာရွာတယ္။အဲဒီအခါမွာကိုယ္႔ထက္သာတယ္အားကိုးလုိ႔ရမယ္ထင္တာကုိ အားကိုးတၾကီးနဲ႔ကုိးကြယ္ေတာ႔ပါဘဲ
အဲဒီအခါမွာ လူအမ်ဳးိမ်ဳးိစိတ္အေထြေထြဆုိသလုိ ကိုယ္သန္ရာသန္ရာကုိ ကုိးကြယ္ၾကေတာ႔ ကိုးကြယ္စရာေတြအမ်ားၾကီး ျဖစ္ကုန္ေတာ႔တာေပါ႔။
တစ္ခ်ဳိ႔ ေက်ာက္တုံးအၾကီးၾကီး သစ္ပင္အၾကီးၾကီး အဲဒီကစလုိ႔ အဲဒီေက်ာက္တုံး တုိ႔သစ္ပင္တို႔ကုိေစာင္႔တဲ႔ အေစာင္႔တုိ႔နတ္တုိ႔ကို တစ္ဆင္႔ျမင္႔ျပီးကုိးကြယ္ေတာ႔တာေပါ႔
အဓိကအခ်က္ကေတာ႔ ဒါေတြက စိတ္လုံျခဳ႔ံမူ႔သက္သက္အတြက္ အကာအကြယ္ယူၾကတာပါ”
” က်ေနာ္က သာမန္ရုိးရုိးအျမင္နဲ႔ေျပာၾကည္႔တာပါ ဘာမွသိပ္မစဥ္းစားတတ္တဲ႔အျမင္နဲ႔ေတြးၾကည္႔တာပါ ျဖန္႔ေတြးမယ္ဆုိရင္ မတူေသာအျမင္ေတြအမ်ားၾကီးထြက္လာမွာပါ။ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ႔ တုိက္ဆုိင္မူ႔တစ္ခုက ယုံၾကည္မူ႔ကို ပုိခိုင္မာေစတယ္ဆုိတာပါဘဲ။
ဒီအေၾကာင္းေနာက္ၾကဳံမွေျပာျပမယ္ ျပန္ၾကစုိ႔ေနျမင္႔ျပီ”ဆုိျပီးစကားလက္စသတ္လုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းျပန္ခဲ႔ၾကပါတယ္။
ကိုေအာင္ေမာင္းက ဘာမွထပ္မေျပာေတာ႔ေပမယ္႔ သိပ္သေဘာေတြ႔ပုံေတာ႔မရပါဘူး။
က်ေနာ္လဲလမ္းေလွ်ာက္ရာကေနကိုေအာင္ေမာင္းနဲ႔လမ္းခြဲျပီးျပန္လာရင္း က်ေနာ္ငယ္ငယ္က က်ေနာ္တုိ႔ေဆြမ်ဳးိစုေတြၾကားျဖစ္ခဲ႔တာေလးကိုသတိရမိပါတယ္။
ဒါကလဲ က်ေနာ္က မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ေတာ႔မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေပမယ္႔ဒီအျဖစ္အပ်က္က က်ေနာ္တုိ႔အမ်ဳိးစုထဲမွာေမ႔ေဖ်ာက္မရနုိင္ေသာအျဖစ္အပ်က္ပါ။
က်ေနာ္အေဖရဲ႕အေမရဲ႕အေမဆုိေတာ႔က်ေနာ္႔အေဘးလုိ႔ေျပာရမွာေပါ႔၊(က်ေနာ္ကေတာ႔ဓါတ္ပုံကိုသာျမင္ဘူးပါတယ္။)တုိ႔ မုံရြာနယ္ဘက္ကပါ။
အေမ႔ဘက္ကလဲ မုံရြာနယ္ဘက္ကပါဘဲ။ရြာေတာ႔ မတူဘူးေပါ႔။တူတာကေတာ႔ အလုံဘုိးဘုိးၾကီးကို ကိုးကြယ္ၾကတာပါ။
အလုံဘုိးဘုိးၾကီးပြဲက နွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္းမတ္လထဲမွာ ပြဲက်င္းပေလ႔ရွိပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္က ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ျပီဆုိရင္ အလုံပြဲကုိ သြားဘုိ႔အတြက္ လူၾကီးေတြက ျပင္ က်ေနာ္တုိ႔ ညီအကုိ၀မ္းကြဲေမာင္ႏွမ၀မ္းကြဲတစ္စုကလဲေပ်ာ္လုိ႔ပါ။
က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္က အဲဒီပြဲကိုသြားရင္ မီးရထားနဲ႔ဘဲသြားပါတယ္ ကားလမ္းေပါက္ေပမယ္႔ဘယ္ေတာ႔မွကားနဲ႔မသြားပါဘူး။ဘာလုိ႔လဲဆုိတာေနာက္က်ရင္သိလာမွာပါ။
မီးရထားနဲ႔သြားတယ္ဆုိရင္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္စၾက ေဆာ႔ၾက ရန္ျဖစ္ၾက ဆူညံပြက္ေလာရုိက္လုိ႔ လမ္းရပ္သမွ်ဘူတာေတြမွာမုန္႔၀ယ္စားၾကနဲ႔ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွပါတယ္။ျပန္ေတြးရင္လြမ္းပါတယ္။
အမွတ္အရဆုံးကေတာ႔ အာလကကပၸဘူတာေရာက္ရင္ စားရတဲ႔ဇီးသီးကိုယုိထုိးထားတဲ႔အထဲကုိသၾကားေတြျဖဴးလုိ႔ေညာင္ရြက္နဲ႔ထည္႔ထားေပးတဲ႔ ဇီးယုိပါဘဲ။
အလုံကိုေရာက္ျပီဆုိတာနဲ႔လူၾကီးေတြက အထုပ္ေတြတစ္ဖက္ က်ေနာ္တုိ႔ကေလးေတြတစ္ဖက္နဲ႔ ဘုိးဘုိးၾကီးနန္းကို အရင္ဆုံးေျပးလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔အဘြား
နန္းဦးတုိက္ရပါတယ္။က်န္တဲ႔သူေတြကေတာ႔ နန္းေအာက္မွာေနခဲ႔ရပါတယ္။ျပီးျပီဆုိမွ က်ေနာ္တုိ႔တည္းတဲ႔ဘုန္းဘုန္းေက်ာင္းကိုသြားရပါတယ္။
ထူးျခားတာကေတာ႔ ဒီအလုံဘုိးဘုိးၾကီးပြဲေတာ္မွာ ဘယ္ဇာတ္ဘယ္ပြဲလမ္းသဘင္မွာ မပါတာပါ။
ပြဲေတာ္ရက္မတုိင္ခင္ လူၾကီးေတြက လွဴၾကတန္းၾက က်ေနာ္တုိ႔အေဘးကိုရည္စူးလုိ႔ ဆြမ္းကပ္ေကာင္းမူ႔ကုသို္လ္ေတြလုပ္ၾက နဲ႔အလုပ္ေတြရွုပ္ေနခ်ိန္က်ေနာ္တုိ႔တေတြက
ေက်ာင္းအေနာက္ဘက္က ေရစပ္စပ္ေလးသာ ရွိတဲ႔ခ်င္းတြင္းျမစ္ကသဲေသာင္ေတြေပၚမွာ အရပ္ခံကိုရင္ေလးေတြနဲ႔ေဆာ႔ၾက ကုလားပဲပင္ေတြကိုႏုတ္မီးဖုတ္လုိ႔စားၾကရပါတယ္။
အလုံဘုိးဘုိးၾကီးၾကြလာတဲ႔ေန႔ေရာက္ရင္ လူၾကီးေတြက က်ေနာ္တုိ႔ကေလးေတြကိုေဆာင္ရန္ေရွာင္ရန္ေတြတတြတ္တြတ္မွာပါေတာ႔တယ္။
အထူးသျဖင္႔ေျမးထဲမွာ အၾကီးဆုံးျဖစ္တဲ႔က်ေနာ္ကို အဘြားက ” ကိုေပါက္ေနာ္ ကိုေပါက္ေနာ္”ဆုိျပီးတတြတ္တြတ္မွာပါတယ္။
ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့အဘြားေျပာလုိ႔ ဒီသတ္မွတ္ခ်က္ေတြကိုသိလာရပါတယ္။
အလုံဆက္ေတြက မိသားစု ၾကီးတစ္စုလုံးရဲ႕ပထမဆုံးေသာသားဦးသမီးဦး ေတြက ကိုယ္က်ထားတဲ႔ လုပ္ေဆာင္မယ္႔တာ၀န္ကုိဆက္လက္အေမြခံရပါတယ္။
က်ေနာ္အေဘး (အဖြားရဲ႕အေမ)က ေမြးခ်င္းထဲမွာ အၾကီးဆုံးဒီေတာ႔အလုံဘုိးဘုိးၾကီးနဲ႔ပါတ္သက္တဲဲ႔တာ၀န္ကုိ ယူရ ပါတယ္။
အေဘးကေမြးလာတဲ႔သားစဥ္ေျမးဆက္ထဲက အၾကီးဆုံးသားဦးသမီးဦးေတြက လက္ဆင္႔ကမ္းလုိ႔ တာ၀န္ဆက္ယူရပါတယ္။
ဒီေတာ႔ က်ေနာ္႔အဖြား အဖြားျပီးရင္ အေဖ အေဖျပီးရင္က်ေနာ္ေပါ႔၊
အလြယ္ဆုံးေျပာရရင္ အားလုံးသိတဲ႔ အဂၤလန္နန္းစဥ္နန္းဆက္ ဘုရင္ဆက္ခံရသလုိပါဘဲ။
က်ေနာ္႔အေမဘက္ၾကေတာ႔အေဖ့ဘက္ေလာက္တာ၀န္မၾကီးပါဘူး။
အေမတုိ႔က မုန္႔ဆီေၾကာ္ ေၾကာ္ျပီးေ၀လုိက္ရင္တာ၀န္ေက်ပါျပီ။
ဒီအလုံဘိုးဘုိးၾကီးက ႏြားနဲ႔ပါတ္သက္ရင္ဘာမွ အသုံးမျပဳရပါဘူး။
ကြ်ဲလွည္းေတြကို သာအသုံးျပဳလုိ႔လွည္႔ပါတယ္။
ကြ်ဲလွည္းနဲ႔လုိက္ပါပုိ႔ေဆာင္ရတဲ႔တာ၀န္ယူရရွိတယ္၊
လွည္႔လာတဲ႔အခ်ိန္မွာလွည္းေတြကိုလက္ဖက္ထုပ္နဲ႔ေပါက္ရတဲ႔တာ၀န္ကုိယူရတဲ႔သူရွိတယ္။
ေအာက္က်သြားတဲ႔လက္ဖက္ထုပ္ကုိေကာက္ရတဲ႔တာ၀န္ရွိတယ္။
အဲလုိလုပ္ေနတာကုိ ေမးေထာက္လုိ႔ေစာင္႔ၾကည္႔ရတဲ႔တာ၀န္ယူရတာရွိတယ္။
က်ေနာ္ဆက္ခံရမယ္႔တာ၀န္ကုိေျပာရရင္ က်ေနာ္တုိ႔ အမ်ဳိးက”နန္းဦးတုိက္” တာ၀န္ပါ။
ပြဲေတာ္ကုိလာရာလမ္းမွာ ဘယ္မွာမွမနားရ မ၀င္ရပါဘူး။ဘုိးဘုိးၾကီးကို အရင္ဆုံးဦးတိုက္ျပီးမွသာ က်န္တဲ႔ဆီကိုသြားရပါတယ္။
တကယ္လုိမ်ားမလာနုိင္ရင္ ေရစင္ဘုိးဆက္လုိ႔ေတာင္းပန္ရပါသတဲ႔။
တစ္ႏွစ္မွာက်ေနာ္႔အေဘးၾကီးက ပြဲေတာ္ကုိသြားမယ္ဆုိေတာ႔ အိမ္နားကလူေတြလဲမေရာက္ဘူးလုိ႔လုိက္ခ်င္ပါသတဲ႔။
ဒါနဲ႔ဘဲအဲဒီေခတ္က ဘုိက္ပူဘတ္စ္ကားၾကီးကုိငွား ထုိင္ခုံေတြျဖဳတ္ အလယ္မွာဖ်ာေတြ ေကာ္ေဇာ္ေတြခင္းလုိ႔သြားၾကပါသတဲ႔။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔အဲဒီတုန္းကအေဘး ရယ္သူညီမအငယ္ဆုံးရယ္ သာလုိက္ျပီး က်န္တာကအိမ္နီးနားျခင္းေတြနဲ႔သူတုိ႔ရဲ႕မိတ္ေဆြမိသားစုလဲပါလာပါသတဲ႔။
အေဘးက မသြားခင္ကတည္းက အမဲသား၀က္သားနဲ႔ပါတ္သက္တာမထည္႔ဘုိ႔အတန္တန္မွာပါသတဲ႔။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔လမ္းမွာပါလာတဲ႔ ပါလာတဲ႔တဆင္႔ခံမိတ္ေဆြက လမး္မွာ ဆိတ္သားေျခာက္ေၾကာ္အစည္းေတြ၀ယ္မယ္လုပ္ေတာ႔ အေဘးက မသန္႔ဘူးထင္ေတာ႔မ၀ယ္ဘုိ႔ တားေပမယ္႔ သူတုိ႔က ၀ယ္လုိစားၾကပါသတဲ႔။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ မုံရြာျမဳိ႔မေရာက္ခင္ညေနေစာင္းမွာ ကားပ်က္ပါသတဲ႔။
အေဘးကေတာ႔ကားျပင္ျပီးဆက္သြားမယ္ မနားခ်င္ဘူးလုိ႔ေျပာပါတယ္။
ဒါေပမယ္႔ကားေမာင္းတဲ႔လူကေရာ အားလုံးကေရာ လမ္းခရီးမွာ အဲဒီတုန္းကအခုလုိမသာယာေသးမလုံျခဳံေသးေတာ႔ ဓါးျပတုိက္ခံရမွာေၾကာက္ေတာ႔ဆက္မသြားခ်င္ၾကပါဘူး။
ဒါနဲ႔ဘဲ အဘြားရဲ႕ေမာင္တ၀မ္းကြဲေတာ္တဲ႔အိမ္မွာစုလုိ႔၀င္တည္းၾကပါသတဲ႔။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ေနာက္ေန႔မနက္ေလးနာရီေလာက္မွာ အေဘးက သူအိပ္တဲ႔အေပၚထပ္ကေန အိမ္သာသြားဘုိ႔အဆင္းမွာ ေျခေခ်ာ္ျပီးေလွကားကျပဳတ္က်ပါေတာ႔တယ္။
ေလွကားကအပိတ္မဟုတ္တဲ႔အျပင္ က်ဲလဲက်ဲ ျမင္႔လဲျမင္႔ေတာ႔ေလွကားျခားထဲကေနေျမျပင္ေပၚကိုတုိက္ရုိက္က်သြားပါတယ္။
အေဘးက ပိန္ပိန္ေသးေသးေလးကိုးဗ်။
အဲဒီမွာလည္ပင္းရုိးက်ဳးိျပီး ကြယ္လြန္သြားပါတယ္။
ဒီအျဖစ္အပ်က္က က်ေနာ္တုိ႔ေဆြမ်ဳးိစုမွာေမ႔ေပ်ာက္မရနုိင္ေသာဆု့ံးရွုံးမူ႔ၾကီးတစ္ခုပါ သားစဥ္ေျမးဆက္လက္ဆင္႔ကမ္းလာတဲ႔ျဖစ္ရပ္မွန္ပါ။
အဲဒီမွာအရင္ကတည္းက အလုံပြဲေတာ္ကုိ လာရင္လမ္းဘယ္မွမ၀င္ရဘူူးဆုိတာကို ဒီတုိက္ဆုိင္မူ႔က ပုိခုိင္မာေအာင္လုပ္ေပးလုိက္ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ကစလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔အဖြားဟာသူမကြယ္လြန္မွီအခ်ိန္ထိႏွစ္တုိင္းမွန္မွန္သြားပါတယ္။
ကားနဲ႔ဘယ္ေတာ႔မွမသြားပါဘူးရထားနဲ႔ဘဲသြားတယ္ သြားျပန္ရင္လဲ အလုံမေရာက္မျခင္း ရထားေအာက္ကေျမၾကီးေပၚကိုေတာင္မဆင္းပါဘူူး။
ဒါကုိၾကည္႔ျပီးအဘြားကို အစြဲအလမ္းၾကီးတာမွားတယ္လုိ႔သြားေျပာလုိ႔မရပါဘူး။
တစ္ခုခုျဖစ္ရင္မင္းတာ၀န္ယူမလားလုိ႔ျပန္ေမးလုိက္ရင္ ဘယ္လုိျပန္ေျဖရမယ္ဆုိတာမသိပါဘူး။
အပြင္႔လင္းဆုံးေျပာရရင္ က်ေနာ္တုိ႔ကစာေတြအစုံဖတ္ေတာ႔ ဒီရုိးရာအစြဲအလမ္းကုိုငယ္ငယ္ကသိပ္မယုံၾကည္သလုိအေလးလဲမထားခဲ႔ပါဘူး။
တစ္ခါတစ္ေလ ကန္႔လန္႔တုိက္ျပီးေျပာတာေတြေတာင္ ရွိခဲ႔ဘူးပါတယ္။
ကိုယ္႔ကိုယ္ရဲရင္႔တယ္ျပတ္သားတယ္ ဆုိျပီး ဒီလုိယုံၾကည္သူေတြကိုစကားလုံးအျမင္႔ၾကီးေတြသုံးလုိ႔ ပက္ပက္စက္စက္ ႏွိပ္ကြပ္ခဲ႔ဘူးတာေတာင္ရွိပါတယ္။
ဒါကုိေနာင္တရသြားေစတာ က်ေနာ္အေတြးေတြေျပာင္းသြားေစတာက လြန္ခဲ႔တဲ႔ငါးႏွစ္ေလာက္ ကျပင္ဦးလြင္ကုိအလည္သြားၾကတုံးကပါ။
တစ္ခါက ရန္ကုန္မွာေနတဲ႔မိတ္ေဆြမိသားစုက အထက္ျမန္မာျပည္ကုိေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ မွာ တစ္မိသားစုလုံးဘုရားဖူးထြက္ပါတယ္။
က်ေနာ္အိမ္မွာမတည္းေပမယ္႔ က်ေနာ္က တစ္ရက္ျပင္ဦးလြင္ကိုလုိက္ပုိ႔ဘုိ႔တာ၀န္ယူပါတယ္။
ဒါနဲ႔က်ေနာ္က ဟုိင္းလတ္တစ္စီးငွားလုိက္ပါတယ္။
မနက္သူတုိ႔တည္းတဲ႔တည္းခုိခန္းကိုသြားေခၚ မနက္စာမုန္႔စားျပီး ထြက္လာၾကပါတယ္။
ေရွ႔ခန္းမွာ က်ေနာ္ရယ္ မိတ္ေဆြရယ္ ကားဆရာရယ္သုံးေယာက္ ေနာက္ကေတာ႔ ကေလးေတြနဲ႔မိသားစုေတြေပါ႔။
မန္းေလးအထြက္ဘုိးဘုိးၾကီးနန္းေရာက္ေတာ႔ ကားဆရာကပန္ေတာ္ပန္း၀ယ္မယ္လုပ္ေတာ႔ က်ေနာ္က မ၀ယ္နဲ႔အပုိေတြဆုိတားေတာ႔ ကားဆရာမ်က္ႏွာပ်က္သြားပါတယ္။
သြားေနရင္း ကကားဆရာက တစ္ခုခုကိုသတိရသလုိနဲ႔ ကားကုိလမ္းေဘးခ်ရပ္လုိက္ပါတယ္။ေနာက္ကားေနာက္ခန္းကုိဆင္းၾကည္႔ျပီး လမ္းေဘးမွာရွိတဲ႔ခဲလုံးတစ္လုံးကိုေကာက္လုိ႔ “ေမာင္ေက်ာက္ခဲေရအလည္လုိက္ခဲ႔ေဟ႔”လုိ႔ေခၚျပီးကားေခါင္းခန္းက ဒက္ရွဘုတ္ေပၚမွာတင္လုိ္က္ပါတယ္။
က်ေနာ္က သိရဲ႕သားနဲ႔ ” ဘာျဖစ္တာလဲ”လုိ႔ေမးလုိက္ေတာ႔ “ဆရာ ကိုးေယာက္ကြက္တိျဖစ္ေနလုိ႔ ဆယ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ေမာင္ေက်ာက္ခဲကိုပါေခၚလာတာပါ”
လုိ႔ရုိရုိေသေသျပန္ေျဖတာကုိ က်ေနာ္က “အပုိေတြပါကြာ “လုိ႔ေျပာလုိက္ပါတယ္။
ျပင္ဦးလြင္တုိ႔ ေက်ာက္ဆယ္နဲ႔တုိ႕က ကိုးခရုိင္အယူရွိၾကေတာ႔ ကိုးဂဏန္းကုိေရွာင္ၾကတဲ႔အယူရွိပါတယ္။
နာမယ္ေက်ာ္ရူ႕ခင္းသာဗ်ဴးပြဳိင္႔ကိုေရာက္ေတာ႔အားလုံးက ဆင္းျပီး သာယာတဲ႔ရူ႕ခင္းေတြကိုၾကည္႔ၾက ဓါတ္ပုံေတြရုိက္ၾကလုပ္ေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ကကားဆရာယူလာတဲ႔ေမာင္ေက်ာက္ခဲကိုေခ်ာက္ထဲပစ္ခ်လုိက္ပါတယ္။
အားလုံးကားေပၚျပန္တက္ၾကျပီးခရီးဆက္သြားၾကရင္းကားဆရာက သူတင္လာတဲ႔ေမာင္ေက်ာက္ခဲ႔ေရာလုိ႔ေမးလဲေမးေရာက်ေနာ္ကေခ်ာက္ထဲပို႔လုိက္ျပီလုိ႔ေျဖလုိက္တဲ႔အခ်ိန္ကစလုိ႔ စကားတခြန္းမွမေျပာေတာ႔ပါဘူး။
က်ေနာ္မိတ္ေဆြကလည္းမ်က္နွာမသာမယာျဖစ္သြားပါတယ္။
ေနာက္ဘုရားေရာက္ၾကေတာ႔ သူ႔မိသားစုနဲ႔စကားေတြတုိးတုိးတုိးတုိးေျပာေနတာကိုေတြ႔ရေပမယ္႔က်ေနာ္ကေတာ႔သိပ္ဂရုမထားလုိက္ပါဘူး။
ျပည္ခ်စ္ဘုရားကုိ၀င္ဖူးျပီးေတာ႔ ဘယ္သြားမလဲေမးေတာ႔အားလုံးကအင္တင္တင္နဲဲ႔ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။
အတုိခ်ဳပ္ေျပာရရင္ သြားသာသြားေနၾကတာ ရင္ထဲကယုံၾကည္မူ႔အစြဲကရွိေနေတာ႔ တစ္ခုခုျဖစ္မ်ားျဖစ္ေလမလားဆုိတဲ႔အစြဲကသူ႔တုိ႔စိတ္ကုိ အေႏွာင္႔အယွက္ေပးေနေတာ႔
သူတုိ႔မွာသြားသာသြားေနရတာ ေပ်ာ္ရႊင္မူ႔ေတြဆိတ္သုဥ္းျပီးသြားအလကားျဖစ္ကုန္ပါတယ္။
အျပန္လမ္းထိေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔အိမ္ျပန္ေရာက္ၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ္႔ေရာက္လုိ႔သာျပန္လာတယ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာခရီးတစ္ခုမဟုတ္တာကေတာ႔ အေသအခ်ာပါဘဲ။
အဲဒီအခါက်မွ က်ေနာ္ဇြတ္တရြတ္လုပ္မိတာကုိေနာင္တရလုိ႔မဆုံးပါဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္ကစလုိ႔ က်ေနာ္႔ဒီလုိစြဲလမ္းယုံၾကည္သူေတြကုိ က်ေနာ္မတုိက္ခုိ္က္ေတာ႔သလုိ အျပစ္လဲမတင္ေတာ႔ပါဘူး။
က်ေနာ္ယုံတာမယုံတာ အပထား (အခုထိလဲဒါေတြကိုမယုံၾကည္ပါ)သူမ်ားယုံၾကည္မူ႔ကိုမဖ်က္ဆီးေတာ႔ပါ။
ဒါေလးေတြက သူ႔ရဲ႕စိတ္ဓါတ္လုံျခဳံမူ႔ကိုးဗ်။
တကယ္တမ္းက်ေနာ္တုိ႔လူေတြရဲ႕လုိအပ္ခ်က္မွာစိတ္လုံျခဳံမူ႔ရွိဘုိ႔လဲ အေတာ္အေရးၾကီးတာကိုးဗ်။
စိတ္လုံျခဳံဘုိ႔အတြက္ ဘုရားတရားကိုးကြယ္တယ္။
သံဃာေတာ္ကိုဆည္းကပ္တယ္။
ဂုဏ္ေတာ္ေတြရြတ္တယ္၊ဂါထာေတြရြတ္တယ္။
နတ္ကိုးကြယ္တယ္ ရုိးရာဓေလ႔ကိုလုိက္နာတယ္။
ေဗဒင္ေမးတယ္နတ္ကေတာ္ေမးတယ္ အၾကားအျမင္ဆရာဆီသြားတယ္ ယၾတာေျခတယ္။
ကိုယ္ယုံၾကည္မူ႔အလိုက္ကုိယ္သန္ရာအလုိက္ စိတ္လုံျခဳံေအာင္ၾကဳိးစားလုပ္ၾကပါတယ္။
တကယ္စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ ဘုရားရဲ႕ျမတ္ေသာတရားေတာ္မ်ားနဲ႔ ညိႏွုိင္းလုိ႔ေျပာရင္ေတာ႔မွားယြင္းတယ္ အယူမွားတယ္လုိ႔ဆုိခ်င္ဆုိနုိင္ပါတယ္။
ဒါေပမယ္႔လူဆုိတာ ကို္ယ္ဥာဏ္မွီသေလာက္နဲ႔ကိုယ္လုပ္ကို္င္ၾကတယ္ဆုိေတာ႔လဲ အျပစ္လုံးလုံးၾကီးရယ္လုိ႔ေတာ႔ေျပာလုိ႔မရဘူးလုိ႔ မ်ွတစြာေတြးမိပါတယ္။
တစ္ခုေတာ႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္ ဒါက်ေနာ္႔အေတြးဆုိေတာ႔ မွန္ခ်င္မွလဲမွန္မွာပါ။
ျမန္မာျပည္မွာ ကုိယ္ကုိ ကိုယ္အဆုံးစီရင္သူနည္းပါးပါတယ္။အျခားေသာနုိင္ငံေတြမွာေတာ႔ ျမန္မာျပည္ထက္မ်ားတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။
အဓီကအခ်က္ကေတာ႔ စိတ္အပူေတြကို ကူညီလုိ႔ေရာ႔ပါးေအာင္ေလွ်ာ႔ေပးသူေတြမရိွတာေၾကာင္႔လုိ႔ထင္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာကေတာ႔ ဟုတ္တာ မဟုတ္တာ အဆုံးထိစစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ေတြးရင္ မွန္တာမမွန္တာ အပထား
စိတ္ညစ္ရင္ေဗဒင္ဆရာဆီေျပးလုိက္ ဟုိကယၾတာေလးေပးလုိက္ သူေျပာတဲ႔အတုိင္းလုပ္လုိက္ရင္စိတ္အပူေတာ႔ေရာ႔သြားၾကတာအမွန္ပါ။
အဆင္မေျပတာေလးရွိရင္ ရုိးရာဓေလ႔ ကြ်မ္းက်င္သူဆီေျပးလုိက္ ဟုိကဘာလုပ္လုိ္က္ညာလုပ္လုိ္က္ဆုိတဲ႔အတုိင္းလုပ္လုိက္ရင္စိတ္ေပါ႔သြားတာလဲျငင္းမရပါ။
တစ္ျခားသူေတြကိုေတာ႔ က်ေနာ္မေျပာလုိပါ။
က်ေနာ္ကေတာ႔ တစ္ျခားသူက သူ႔စိတ္လုံျခဳ႔ံဘုိ႔အတြက္သူ႔ဘာသာသူ ယုံၾကည္သေလာက္လုပ္တာကို က်ေနာ္မေ၀ဖန္မေႏွာင္႔ယွက္ေတာ႔ဘုိ႔ဆုံးျဖတ္ျပီးဒီအတုိင္းက်င္႔သုံးေနတာကေတာ႔ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားပါျပီ။
တကယ္တမ္းေတာ႔လဲလူဆုိတာ ကုိယ္ယုံၾကည္တာကုိ ကိုယ္နုိင္သေလာက္လုပ္ေနတာစိတ္အခ်မ္းသာဆုံးပါဗ်ာ။
ဒါကေတာ႔သာမန္လူတစ္ေယာက္လုိ ရုိးရုိးေလးေတြးၾကည္႔မိတာပါေနာ္။
ကုိေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါးေလး