နံနက္ေစာေစာ ၇ နာရီခန္႕ အေဆာင္တံခါးကို လာေခါက္သံ ၾကားလုိက္သည္။
ဟာ \”ကိုသက္ မင္းဒီေန႕ ေစာလွခ်ီလား …… ဘာလုပ္စရာ ရွိလို႕လဲ\” ဟုလွမ္းေမးလုိက္ပါသည္။

ကိုသက္ ဆိုသူမွာ သူငယ္ခ်င္း အရင္းေခါက္ေခါက္ျဖစ္သလုိ ေျပာရဆိုရ ေပါင္းသင္းရခက္ေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆိုလွ်င္လဲ မမွားပါ။

ေက်ာင္းတြင္လဲ ဆရာဆရာမမ်ားနွင့္ လဲ အဆင္မေျပ စကားေျပာလွ်င္ ဘုေျပာ ေျပာေလ့ရွိသည္။
သူက ျပန္ေျပာသည္မွာ \”ဒီေန႕ အိမ္နွင့္ အဆင္မေျပလုိ႕ ထြတ္လာတာကြ\” ဟုသူကျပန္ေျပာသည္။
ဒါနွင့္ က်ေနာ္လဲ အျမန္အျမန္ မ်က္နွာသစ္ျပီး နံနက္စားစားဖို႕ ထြတ္ခဲ႕ ၾကသည္။
လမ္းတြင္ ဆိုင္ကယ္တစ္စီး မွာ တည့္တည့္ သြားေနရာမွ ဇက္ခနဲ ခ်ိဳးေကြ႕ လုိက္သည္။
က်ေနာ္ေမာင္းလာေသာ ဆိုင္ကယ္နွင့္ ပြတ္မတက္ ျဖစ္သြားသည္။ ကံေကာင္းေပလို႕ ေပါ့……
အေနာက္မွထိုင္လုိက္လာေသာ ကိုသက္မွာ ခ်က္ခ်င္းပင္ေဒါသတၾကီး လွမ္းဆဲ လုိက္သည္။
အဆဲခံရေသာ သူေသာ ဆိုင္ငယ္မွာ လဲ လွည့္မၾကည့္ဘဲ ေမာင္းေျပးသြားသည္။
ဆိုင္ကယ္ေမာင္းရင္း ေဒါကန္ေနေသာ ကိုသက္နွင့္ စကားေျပာရင္း ဆုိင္ကယ္ဆက္ေမာင္းခဲ့သည္။

ေဒါကန္ေနေသာ သူကိုၾကည့္ျပီး က်ေနာ္စိတ္ေမာေနမိသည္။
စိတ္တိုလြယ္ေသာ ဘုဂလန္႕ေျပာတတ္ေသာ သူ႕အေၾကာင္းကိုစဥ္းစားရင္း နံနက္စာ စားရန္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို၀င္ခဲ့ၾကသည္။
သို႕ ေသာ ္ကိုသက္ရဲ႕ ပင္ကိုစိတ္မွာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအေပၚကူညီတတ္သည္။
စင္စစ္ ေတာ့အျမဲ ေဒါသၾကီး ျပီးစိတ္တိုေနေသာသူေတာ့ မဟုတ္ပါ။
စိတ္ၾကည္ေနေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ စတတ္ေနာက္တတ္ ေပ်ာ္တတ္ပါးတတ္ပါသည္။
ဒီလိုနွင့္ နံနက္စာ စားျပီး ေက်ာင္းသြားၾကသည္။
ေက်ာင္းတြင္ထံုးစံအတိုင္းပင္ ဟိုလုပ္ဒီလုပ္ ျပီးလွ်င္ ေက်ာင္းမွတက္ေခါက္ခဲ့ေလသည္။
ညအထိ က်ေနာ္ အေဆာင္တြင္လုိက္ေနမည္ ျဖစ္ရာ သူ႕ အိမ္သို႕ ျပန္ျပီး အကၤ်ီ၀င္ယူသည္။
သူက သူ႕ အခန္းထဲသို႕ အကၤ်ီ ၀င္ယူစဥ္ က်ေနာ္က ဧည့္ခန္းထဲမွ ထုိင္ေစာင့္ ေနပါသည္။
ထုိအခ်ိန္တြင္ ကိုသက္မိဘမ်ားေရာက္လာျပီး က်ေနာ္ကို အေအးတိုက္ပါသည္။
သည္ေနာက္ က်ေနာ္ကို သူ႕ သားအေၾကာင္းမ်ား မနားတမ္းေျပာေတာ့သည္။
က်ေနာ္စိတ္ထဲတြင္ ဟိုေကာင္ အကၤ်ီသြားယူသည္မွာ အလြန္ ၾကာသည္ဟုထင္မိေလသည္။
မိခင္ျဖစ္သူမွာ သူ႕သားဆိုးေၾကာင္း မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာရဆိုရ အလြန္ခက္ေၾကာင္း မိဘစကားနာ မေထာင္ေၾကာင္း မိဘကေစတနာျဖင့္ေျပာသည္ကို အရြဲ႕တိုက္တက္ေၾကာင္း စံုေနေအာင္ စည္ကာပက္ကုန္းေျပာေလသည္။
စိတ္ပါလက္ပါ ေျပာေလသည္။
က်ေနာ္လဲ ဇြတ္ၾကိတ္ျပီး နားေထာင္ေနရသည္။
သို႕ေသာ္လဲ မိခင္ျဖစ္သည့္ အေလွ်ာက္ သူ႕သားကို လိမၼာေစခ်င္သည္၊ေျပာစကားနားေထာင္ေစခ်င္သည္၊ သူမ်ားထက္ေတာ္ေစခ်င္သည္ မွာထင္ရွားပါသည္။
သူ႕သားကို ဘယ္လို အလိုလုိက္ခဲ့ ေၾကာင္း ငယ္ငယ္တည္းက ပင္ အရုပ္ဆိုအရုပ္ မုန္႕ဆိုမုန္႕ လုိေလေသးမရွိ အကုန္၀ယ္ေပးခဲ့ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ေပါ့…. ဒီေလာက္ အလိုလုိက္သည့္ ၾကားမွ မိဘေက်ဇူးကို မသိတတ္ေၾကာင္း ဆက္ ၍ေျပာေနေသးသည္။
သည္လိုနွင့္ နာရီ၀က္ခန္႕ ၾကာသြားသည္။
စကားသံ ခဏ ရပ္သြားခ်ိန္တြင္ သတင္းစာဖက္ေနေသာ သူ႕ ဖခင္က အေပၚ ထပ္ကိုလွမ္းၾကည့္ျပီး ေအာ္ေလသည္။
မျပီး ေသးဘူးလား ဒီမွာေစာင့္ေနရတာၾကာလွျပီ။…လုပ္လိုက္ရင္ ဒီတိုင္းၾကီးဘဲ အသံုးကိုမက်ဘူး ။
က်ေနာ္လဲ မေနတတ္တာနွင့္  ရပါတယ္ ဦး ဟုေျပာလုိက္ရာ သူ႕ အေဖကလဲ သူ ႕ သားကို အားမရေၾကာင္း ဒီထက္မက ပို၍ လိမၼာသင့္ေၾကာင္းေျပာေလသည္။
ထို႕ေနာက္ေတာ့ ကိုသက္လဲ အေပၚထပ္မွဆင္းလာျပီး သူမလုိက္ျဖစ္ေတာ့ေၾကာင္းေျပာေလသည္။

က်ေနာ္လဲ ဦးတို႕ အန္တီ တို႕ကိုနွတ္ဆက္ျပီး အျပင္သို႕ ထြတ္ခဲ့သည္။

က်ေနာ္ကို ဆိုင္ကယ္နွင့္ အေဆာင္ကို ျပန္လုိက္ပို႕ ေပးေလသည္။ ကိုသက္ က က်ေနာ္ကို သူ႕ အိမ္ေခၚလာမိတဲ့ အတြတ္ အားနာေၾကာင္းေျပာေလသည္။
ေန႔စဥ္ၾကားေနရေသာ ဆူဆံုးမသံ မ်ားအေၾကာင္းလဲ ညီးထြားသြားေသးသည္။
အေဆာင္သို႕ ျပန္ေရာက္ရာ ကိုသက္တို႕ မိသားစုေလးအေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိျပီး သနားေနမိသည္။
ကိုသက္တို႕မိသားစုၾကားက ဆက္ဆံေရးကို ေတြးၾကည့္ရင္း အေျဖထုတ္ေနမိသည္။

က်ေနာ္ေတြးမိသည္မွာ ကိုသက္ မိဘေတြက သူ႕သားမေကာင္းေၾကာင္းေျပာရသည္ကိုပင္ ဂုဏ္ယူ ေနသလားဟုပင္ ထင္မိသည္။

သူတို႕ သားေကာင္းေၾကာင္းေလးေတြေရြးျပီး လာတဲ႔သူကို ေျပာျပရင္ ဘယ္လိုေနမလဲလို႕ ေပါ့…
ဆံုးမတာလဲ ဆံုးမေပါ့ ကိုယ့္ သားကို ေတာ္ေစခ်င္ တတ္ေစခ်င္ လိမၼာေစခ်င္တာ ေတာ့ မိဘ တုိင္းေနမွာပါ ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ သားကို အားမရတိုင္း လာတဲ့လူကို ကိုယ့္သား မလိမၼာ တဲ့ အေၾကာင္းဘဲ ေျပာေနေတာ့ ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲ။
ဘယ္သူဘဲ နစ္နာမလဲ …….. ကိုယ့္ သားဘဲ နစ္နာမွာေပါ့ ……

မွတ္ခ်က္ ။         ။ မိဘ နွင့္ သားသမီး ၾကားျဖစ္တတ္တဲ့အေၾကာင္းေလးကို ေတြးမိလုိ႕ ေရးခဲ့ တာပါ။ အမွားပါသြားရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ။