“သီတင္းကြ်တ္ပြဲေတာ္ၾကီး ျပီးေတာ႔ တန္ေဆာင္မုနး္တန္ေဆာင္တုိင္ ဆီမီးကျမဳိင္ မသုိးျမတ္သကၤန္းနဲ႔……………..ကထိန္ပြဲခင္းပါတဲ့လတန္ေဆာင္တုိင္………..ျမဳိင္ျမဳိင္ဆုိင္ဆုိင္ လတန္ေဆာင္တုိင္ “လုိ႔ဆုိထားခဲ႔ဘူးတဲ႔ ကုိျမၾကီးသီခ်ငး္ထဲကလုိ
တန္ေဆာင္မုန္းေရာက္ျပီဆုိတာနဲ႔ “ကထိန္ပဲြေတာ္ “ကိုဆင္ႏြဲဘုိ႔ျပင္ဆင္ၾကပါေတာ႔တယ္။
ဒီတန္ေဆာင္မုန္းလျပည္႔ေန႔မတုိင္ခင္မွာ သံဃာေတာ္ေတြသီတင္းသုံးတဲ႔ေက်ာင္းေတြကုိ ကထိန္သကၤန္း ကပ္လွဴၾကပါတယ္။
ဒီကထိန္အလွဴေတာ္ကုိ လက္ခံရတဲ႔ေက်ာင္းမွာလည္း တိက်သတ္မွတ္တဲ႔စည္းကမ္းခ်က္ေတြနဲ႔ပါ။
ပထမဦးဆုံးလာျပီး ကထိန္အလွဴေတာ္ကို လက္ခံျပီးရင္ ေနာက္ထပ္အလွဴကုိလက္မခံရပါဘူးတဲ႔။
ဆုိလုိတာက ပထမလာျပီးလွဴတဲ႔လူက လွဴဘြယ္နည္းမယ္ ဒါေပမယ္႔ လက္ခံျပီးတယ္ဆုိရင္ ေနာက္လာလွဴမယ္႔သူက ဘယ္ေလာက္ လွဴဘြယ္မ်ားမ်ားေျပာငး္ျပီးလက္ခံလုိ႔မရတာပါ။
တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္းျပီဆုိကတည္းက ကထိန္ခင္းမယ္႔အဖြဲ႔ေတြက ကိုယ္ကထိန္ခင္းခ်င္တဲ႔ေက်ာငး္ကို ရွာလုိ႔ ၾကဳိတင္ေလွ်ာက္ထားရပါတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႔ကၾကေတာ႔လဲ ဘယ္ေက်ာင္းကို လွဴမယ္ဆုိတာကို ၾကိဳတင္လုိ႔ ရွာမထားဘဲ ကထိန္ခင္းခ်င္တဲ႔ေန႔က်မွ လွဴဘြယ္ပစၥည္းေတြကို တင္လုိ႔ ကထိန္လက္မခံရေသးတဲ႔ေက်ာင္းကုိ ရွာလုိ႔ ပုံတုိက္ျပီးလွဴလုိက္ပါတယ္။ အဲလုိလွဴတာကိုေတာ႔ “မုိးေပၚက် ကထိန္ “လုိ႔ေခၚပါတယ္။
အမ်ားအားျဖင္႔ကေတာ႔ကထိန္လွဴဘြယ္ပစၥည္းေတြကုိ ကထိန္ခင္းမယ္႔ေက်ာင္းကုိ မပုိ႔ခင္မွာ လွပေအာင္ မ်က္စိပသာဒျဖစ္ေအာင္ ခင္းက်င္းလုိ႔ထားၾကပါတယ္။
အဖိတ္ေန႔ေရာက္ျပီဆုိမွ ဒီခင္းက်င္းထားတာေတြကုိ ကားေတြနဲ႔တင္ျပီး မဲက်ရာေက်ာင္းတုိက္ကုိ သြားပုိ႔ၾကပါတယ္။
အဲဒီေက်ာင္းတိုက္မွာ ကထိန္ခင္းတဲ႔အဖြဲ႔ေတြ ကအဲဒီေက်ာင္းမွာ ညအိပ္လုိ႔ခ်က္ျပဳတ္စားၾက ညက်ေတာ႔ ကုလားၾကည္႔ၾကေပါ႔႔(ဖဲရုိက္တာကိုေျပာတာပါ)။
တစ္ခ်ဳိ႔ကေတာ႔ တီး၀ို္င္းေတြ အျငိမ္႔ေတြထည္႔လုိ႔ ဧည္႔ခံျပန္ပါေသးတယ္။
မနက္မုိးလင္းေတာ႔ ေက်ာင္းကသံဃာေတာ္ေတြကုိ ဆြမ္းကပ္လုိ႔ ညေနမွ ျပန္ၾကပါတယ္။
တစ္ေပ်ာ္တစ္ပါးၾကီးေပါ႔ ။
သူမ်ားရပ္ကြက္နဲ႔ေပါင္းလုိ႔ ဘုရားပြဲမက်င္းပခ်င္တဲ့သူေတြကကုိယ့္ရပ္ကြက္နဲ႔ကုိယ္ ကုိယ့္ေျခကိုယ္လက္ျဖစ္ေအာင္ ရပ္ကြက္ကထိန္လမ္းကထိန္သီးသန္႔
ိျဖစ္ေအာင္ေဆာင္ရြက္ၾကပါေတာ႔တယ္။
အဲံဒီအခ်ိန္ကစလုိ႔မန္းေလးမွာ ရပ္ကြက္အနွံ႔ေနရာအႏွံ႕ ကထိန္ခင္းတာေတြ ေခတ္စားလာပါေတာ႔တယ္။
အခုအခ်ိန္မွာဆုိရင္ ရပ္ကြက္အလုိက္ေတာင္မဟုတ္ဘဲ တစ္မိသားစုထဲ တစ္ဦးထဲ ဒါမွမဟုတ္စိတ္တူရာမိတ္ေဆြေတြစုလို႔ အဖြဲ႔ေလးေတြဖဲြ႔လုိ႔
လုပ္ငန္းခြင္မွာအလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ႔ ၀န္ထမ္းေတြစုလုိ႔ဘဲျဖစ္ျဖစ္ ကထိန္ခင္းလာၾကတာကိုေတြ႔ရ ျမင္ရ ၾကားရတာ အေတာ္ကုိ၀မ္းသာစရာေကာင္းပါတယ္။
(အမွန္ကေတာ႔ ဒီကထိန္ခင္းတယ္ဆုိတာ က သံဃာေတာ္ေတြအတြက္ လုိအပ္ခ်က္ေတြျပည္႔စုံေအာင္ျဖည္႔ဆည္းေပးတာပါဘဲ။)

ဒီကထိန္ေတြအေၾကာင္းေျပာရင္ မန္းေလးေစ်းခ်ဳိေတာ္ကထိန္ကုိထည္႔မေျပာရင္မျပည္႔စုံပါဘူး။
ဟုိအရင္က ကထိန္ရက္ေရာက္ျပီဆုိရင္ေစ်းခ်ဳိေတာ္တစ္ခုလုံးမွာ လွဳပ္လွဳပ္ရြရြ ဆူဆူညံညံနဲ႔ေပါ႔။
ေစ်းခ်ဳိေတာ္ ဆယ္႔ႏွစ္ရုံလုံးရယ္ ေအာင္ေစ်းတန္း ငွက္ေပ်ာတန္း ကိုင္းတန္းေစ်း ထီးတုိင္ေစ်း သံျဖဴတန္း သစ္သီးတန္း ပန္းတန္းအစရွိတဲ႔ ေစ်းခ်ိဳေတာ္ပါတ္ပါတ္လည္မွာရွိရွိသမွ် ေစ်းတန္းေတြအားလုံးက ကထိန္ခင္းၾကပါတယ္။
ဒီလုိကထိန္ခင္းနုိင္ဘုိ႔အတြက္ တစ္ရက္ကို ဘယ္ေလာက္ထည္႔မယ္ ဆုိျပီး ဆုိင္တုိင္းဆုိင္တုိင္းကေန တစ္ႏွစ္ပါတ္လုံး ေန႔စဥ္အလွဴေငြထည္႔ထားတဲ႔အျပင္ ကထိန္ရက္ေရာက္ေတာ႔ လည္း ကိုယ္တတ္နုိင္သေလာက္ထပ္လုိ႔လွဴဒါန္းၾကပါေသးတယ္။
ကထိန္ခင္းတယ္ဆုိရင္ ညွပ္မၾကီး ကုိ အဓိကထားလုိ႔ခင္းက်င္းပါတယ္။
အဲဒီမွာ တန္ဘုိးၾကီးတဲ႔ ပစၥည္းေတြပါမယ္။ ေနာက္ ေငြစကၠဴအသစ္ေတြကုိ ျပကၡဒိန္ေပၚမွာတုိ႔ ၊ၾကည္ညဳိစရာေကာင္းတဲ႔ ဘုရားပုံေတာ္ေတြပုံစံ၊လွပတဲ႔ေဒါင္းရုပ္ပုံစံေတြေပၚေအာင္
ေငြစကၠဴအသစ္ေတြနဲ႔ လွပစြာ ဖန္တီးထားလုိ႔ ညွပ္မၾကီးကို အလွဆင္ၾကပါတယ္။
ညွပ္မၾကီးေနရာက အမ်ားအားျဖင္႔ဧည္႔သည္ေတြကို ဧည္႔ခံတဲ႔ေနရာလည္းျဖစ္ပါတယ္။
ျပီးေတာ႔ မွ ညွပ္မၾကီး နံေဘးမွာ သုံးေထာင္႔ပုံစံခ်ိဳးထားတဲ႔(ထင္းရူးပင္ပုံစံေပါ႔) ညုပ္ကေလးေတြမွာ လွဴဒါန္းထားတဲ႔ လွဴဘြယ္ပစၥည္းေတြကုိလွပေအာင္ ခ်ိတ္ဆြဲလို႔ ဒီဇုိင္းေတြ ျပင္အလွေတြဆင္ၾကပါတယ္။
ဒီညွပ္ကေလးေတြမွာေတာ႔ တစ္ခ်ဳိ႔ကလည္းညွပ္တစ္ခုကို မိသားတစ္စု ဆုိင္တစ္ဆုိင္က တစ္ဦးတည္းလွဴဒါန္းသလုိ အမ်ားစုေပါငး္လွဴတာေတြကိုအလ်င္းသင္႔သလုိခ်ိတ္ဆြဲလုိ႔ ျပင္ဆင္ၾကပါတယ္။
ကထိန္ရက္ေရာက္တယ္ဆုိရင္ ဆုိင္တုိင္းဆုိင္တုိင္းက လာသမွ်မိတ္ေဆြသဂၤဟေတြကို စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြနဲ႔ အျပဳိင္အဆုိင္ဧည္႔ခံတတ္ၾကပါတယ္။
ေစ်းခ်ဳိထဲမွာရွိတဲ႔ ရုံေတြအားလုံးကလည္း ကထိ္န္ခင္းၾကတဲ႔ေနရာမွာ တစ္ရုံနဲ႔တစ္ရုံသူ႔ထက္ငါသာေအာင္ အျပဳိင္အဆုိင္လုပ္ၾကပါတယ္။
လွဴဒါန္းတဲ့ပစၥည္းသာေအာင္ ဧည္႔ခံေကြ်းေမြးတာသာေအာင္ တင္မကဘူး ကထိန္ေန႔လည္ခင္းမွာ နာမယ္ၾကီးေပ႔ ေခတ္စားေပ့ဆုိတဲ႔ အျငိမ္႔ေတြကို ငွားလုိ႔ ပြဲခငး္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႔ေခတ္ဆန္တဲ႔ရုံကေတာ႔ စတိတ္ရွိဳးထည္႔ပါတယ္။
အဲဒီစတိတ္ရွုိးကိုလဲ မန္းေလးျမဳိ႔ခံတီး၀ုိင္းနဲ႔ ရန္ကုန္က နာမယ္ၾကီးအဆုိေတာ္ေတြကို ငွားလုိ႔ က်င္းပၾကတာပါ။
အဲဒီေစ်းခ်ဳိရုံထဲက ကထိန္ေတြထဲမွာ အေကာငး္ဆုံးအခမ္းနားဆုံးအစည္ကားဆုံးလုိ႔ေျပာရရင္ေတာ႔ ေရႊဆုိင္တန္းကထိန္ပါဘဲ။
ဒါေပမယ္႔က်န္တဲ႔ရုံေတြကလည္းသူနဲ႔သိပ္မကြာေအာင္ လုပ္နုိင္ၾကပါတယ္။
သာတာကေတာ႔ သူတုိ႔ ေရႊဆုိင္တန္းကေရာင္းရတဲ့ပစၥည္းကလဲခပ္ခန္႔ခန္႔္႔ လူေတြအေနအထုိင္ကလဲ ခပ္သန္႔သန္႕ပါ။
ဆုိင္မွာထုိင္တဲ႔အပ်ုိေတြကလဲ ခပ္ေခ်ာေခ်ာဆုိေတာ႔ လာျပီး ၾကည္႔သူေတြကလဲ ေပါမွေပါေပါ႔ဗ်ာ။
အခုေခတ္လိုေျပာရရင္ အလန္းေလးေတြစုေနတဲ႔ေနရာေပါ႔ေနာ္။
က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားဘ၀ကေတာ႔ ေစ်းခ်ိဳကထိန္ရက္ဆုိရင္ ေန႔လည္ေက်ာင္းမတက္တာမ်ားပါတယ္။
အျငိမ္႔ေတြ စတိတ္ရွိဳးေတြက ေန႔လည္ဆုိကတာကိုး။
က်ေနာ္တုိ႔က အျငိမ္႔ထက္ တီး၀ုိင္း ကိုမက္တာမ်ားပါတယ္။
shells ပါမယ္ ယဥ္မြန္ပါမယ္ ေတးခ်စ္သူပါမယ္ styler ပါမယ္ ျမဳိ႔မပါမယ္။
ဒီအထဲကမွ ေနာ္လီဇာလာမယ္ ဘုိဘုိဟန္လာမယ္ စုိးပုိင္လာမယ္ ဆုိတဲ႔အသံေတြနားေထာင္လုိ႔ တစ္ေနရာျပီးတစ္ေနရာကို တရုန္းရုန္းနဲ႔သြား အားရပါးရၾကည္႔၊
ဘုိက္ဆာလာျပီဆုိရႈ္ ခင္မင္ရင္းနွီးတဲ႔ဆုိင္ေတြကုိသြားမုန္႔ေတြတစ္၀တျပဲစား တစ္ဟားဟားနဲ႔ပြဲ ထပ္ၾကည္႔ေပ်ာ္စရာအတိပါဗ်ာ။
အဲဒီရက္မ်ားဆုိရင္ေစ်းခ်ိဳေတာ္တစ္ခုလုံး အုံးအုံးၾကြက္ၾကြက္ ဆူဆူညံညံလွဳပ္လွဳပ္ယွားယွားနဲ႔ေပါ႔။
အဖိတ္ေန႔ေရာက္ျပီဆုိတာနဲ႔လွဴဘြယ္ေတြကို ကားေပၚတင္လူေတြကလဲ ကားေပၚအားလုံးတက္လုိ႔ ေစ်းခ်ိဳတစ္ခုလုံး
မန္းေလးတစ္ျမဳိ႔လုံး သက္ၾကီးရြယ္အုိနဲ႔ ကေလးေပါက္စကလြဲရင္ အားလုံး စစ္ကုိင္းကေခ်ာင္ေတြဆီကို ခ်ီတက္ၾကပါေတာ႔တယ္။
အဲဒီအခိ်န္ဆုိရင္ မန္းေလးတစ္ျမဳိ႔လုံးတိတ္ဆိတ္လုိ႔က်န္ခဲ႔တာ လူမေနဘူးလုိ႔ေတာင္ထင္ရေလာက္ေအာင္ေတာင္ေျခာက္ကပ္လုိ႔က်န္ခဲ႔ပါတယ္၊
စစ္ကုိင္းေတာင္ေပၚမွာ မန္းေလးက လာတဲ႔သူေတြနဲဲျပည္႔ႏွက္လုိ႔သြားပါတယ္။
ရွိသမ်ွေခ်ာင္ ရွိသမွ်ေက်ာင္း ကထိန္မခင္းလုိက္ရတဲ႔ေခ်ာင္ မရွိသေလာက္ပါဘဲ။
ကိုယ္ကထိန္ခင္းမယ္႔ေခ်ာင္ကုိ အုပ္စုလုိက္ၾကီးသြားၾကပါတယ္။
ပြဲေတြအျငိမ္႔ေတြခင္းၾက တီးၾကမူတ္ၾကနဲ႔ေပ်ာ္စရာၾကီးပါ။
ညပုိင္းၾကေတာ႔ ၀ါသနာပါသူေတြကလြတ္လြတ္လပ္လပ္ အဖမ္းအဆီးမရွိ ဖဲရုိက္ၾကပါတယ္ ။
က်ေနာ္တုိ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ႔ ညေနခင္းကစလုိ႔ စစ္ကိုင္းေတာင္ကိုေျခခ်င္တက္ၾကပါတယ္။
ေနာက္အသိမိတ္ေဆြေတြ ကထိန္ခင္းတဲ႔ေခ်ာင္ေတြကို တစ္ေခ်ာင္ျပီးတစ္ေခ်ာင္သြား ဧည္႔ခံတာေတြကို ၀င္စား ကိုယ္ၾကဳိက္တဲ႔အျငိမ္႔တုိ႔တီး၀ိုိင္းတုိ႔ေတြ႔ရင္ခဏ၀င္ၾကည္႔ျပီးရင္ေနာက္တစ္ေခ်ာင္ဆက္သြား
မရပ္မနားပါဘဲ။
ညသန္းေခါင္ေလာက္ၾကရင္ ဧရာ၀တီျမစ္ၾကီးကိုစီးျမင္ရတဲ႔ေနရာမွာထုိင္ လေရာင္ေအာက္ကျမစ္ထဲမွာ မီးေဖာင္ေလးေတြထြန္းထားတာကိုၾကည္႔ရင္း သယ္လာတဲ႔စားစရာေတြကုိထုတ္လုိ႔
စားၾကေသာက္ၾက စကားေတြေျပာၾကနဲ႔ ပါ။
အဲဒါမနက္မုိးလင္းခါနီးမွ ေတာင္ေပၚက အုပ္စုလုိက္ၾကီးျပန္ဆင္းလာၾကတာ ႏွစ္တုိင္းနီးပါးပါ။
ေနာက္ပုိင္းမွာ ေစ်းခ်ဳိအေဟာင္းဆယ္႔ႏွစ္ရုံကို ဖ်က္လုိ႔ အဆင္႔ျမင္႔ေစ်းခ်ိဳၾကီးေဆာက္လုိက္တဲ႔အခ်ိန္ကစလုိ ေစ်းခ်ိဳသူေစ်းခ်ဳိသားေတြ စိတ္ေတြေျပာင္းကုန္ပါတယ္။
စစ္ကုိင္းကုိ ကထိန္သြားခင္းေနရတာ ရုိးသြားလုိ႔နဲ႔တူပါတယ္
ကထိန္ခင္းတဲ့ေနရာေတြက မန္းေလးနဲ႔ေ၀းသထက္ေ၀းထက္ေနရာေတြကို သြားျပီးကထိန္ခင္းၾကတာပါ။
အစကေတာ႔ ေတာင္ၾကီးအင္းေလး ပုဂံ ပုပၸါး အစရွိတဲ႔မန္းေလးျမဳိ႔နဲ႔ခပ္နီးနီး ေနာက္ေတာ႔ ပုိပုိေ၀းတဲ႔ လားရွဳိး မူဆယ္ နမ္းခမ္းအစရွိတဲ႔ အေ၀းဆုံးျမဳိ႔ေတြကုိသြားလုိ႔ ကထိန္ခင္းပါေတာ႔တယ္။
အရင္က ျမိဳ႔ေမာင္နွမျဖစ္ခဲ႔တဲ႔စစ္ကုိင္းကုိ မႏၱေလး ျမိဳ႔လုံးကြ်တ္နီးပါး ကထိန္သြားခင္းတယ္လုိ႔မ်ား ေျပာမိရင္ အခုေခတ္ကေလးေတြက ယုံမယ္မထင္ပါဘူး ပုံေျပာတယ္မွတ္ေနမွာပါ။
အခုေတာ႔ စစ္ကိုင္းနဲ႔မန္းေလး ကထိန္ဘာမွမဆုိင္သလုိျဖစ္လုိ႔ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည္႔ဆုိရင္ စစ္ကိုင္းဘက္ကူးတာ မရွိသေလာက္နည္းသြားပါျပီ။
အဲေတာ႔ ကထိန္ရက္ဆုိရင္ ဧည္႔ခံၾကတာကလဲ အရင္လုိ အျပဳိင္အဆုိင္မရွိၾကေတာ႔ပါဘူး ဆႏြင္းမကင္းေလး စမူဆာေလး လက္ဖက္ေလးနဲ႔ ျပီးစလြယ္ဧည္႔ခံတယ္ဆုိရုံေလာက္ပါဘဲ။
ေနရာထုိင္ခင္းက်ဥ္းက်ပ္တာကို အေၾကာင္းျပလုိ႔ ပြဲခင္းတာေတြကလဲ မရွိသေလာက္ ဆုိတာ တကူးတက သြားၾကည္႔ၾကတယ္ဆုိတာလဲ မရွိသေလာက္ပါ။
အားလုံးရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ေစ်းခ်ိဳကဆုိင္ေတြကုိ ရက္ရွည္ပိတ္လုိ႔ မေရာက္ဘူးေသးတဲ႔ေနရာေတြကုိ ကထိန္ခင္းရင္လည္ဘုိ႔ေလာက္သာ စိတ္ထဲမွာရွိၾကပါေတာ႔တယ္။
ဒါကေတာ႔ဟုိးေရွးေရွးကတည္းကရွိခဲ႔တဲ႔ေစ်းခ်ိုဳကထိန္ပါ။

ေနာက္ဒီကထိန္အေၾကာင္းေျပာရင္ မန္းေလးျမိဳ႔ (26-27)လမ္းၾကား 82လမ္းက ၾကက္တန္းလုိ႔ အမည္ရတဲ႔ ကားပစၥည္းေရာင္းတဲ႔ေနရာက ကထိန္ကလဲ မန္းေလးျမဳိ႔မွာေမ႔မရနုိင္တဲ႔ ကထိန္ထဲမွာပါပါတယ္။အဲဒီရပ္ကြက္တည္ေနရာက တကယ္တန္းေျပာရင္ ဘာသာျခားေတြ အမ်ားစုရွိေနတဲ႔ရပ္ကြက္ၾကီးပါ။
ဒါေပမယ္႔ ၾကက္တန္းကထိန္ဆုိတာ က မန္းေလးျမဳိ႔က ကထိန္ေတြထဲမွာ နာမယ္ၾကီးတယ္ဆုိတဲ႔ ေရႊဆုိင္တန္းကထိန္ထက္ သာတယ္ေတာင္ေျပာနုိင္ပါတယ္။
ကထိန္ရက္ဆုိရင္ ေလးျပေလးတန္ ပိတ္လုိ႔ အျငိမ္႔ေတြ စတိတ္ရွိဳးေတြကို က်င္းၾကတာပါ။
(26လမ္းကေန 28လမ္းက ေတာင္ေျမာက္ 82လမ္းကေန83လမ္းက အေရွ႔အေနာက္ပိတ္လုိ႔ ကထိန္ခင္းၾကတာပါ။)
နာမယ္ၾကီးအျငိမ္႔ေတြ နာမယ္ၾကီးတီး၀ုိင္းေတြငွားလုိ႔ ခမ္းခမ္းနားနားနဲ႔ တုိးမေပါက္ေလာက္ေအာင္စည္ကားခဲ႔ပါတယ္။
လွဴဘြယ္ပစၥည္းေတြခင္းက်င္းထားတာကလဲ တကယ္႔ကို အမ်ားၾကီး အားပါးတရၾကီးပါ။
အခုေတာ႔ဒါေတြဟာအိပ္မက္လုိ ပုံျပင္လုိျဖစ္သြားပါျပီ။
1984ခုႏွစ္မတ္လမွာဦးက်ားၾကီး၀င္း(35)လမ္းကစျပီးေလာင္လုိ္က္တဲ႔မီးဟာမႏၱေလးျမဳိ႔ရဲ႕ အခ်က္အခ်ာၾကတဲ႔ ျမိဳ႔လယ္ေကာင္ တစ္ခုလုံးကို ၀ါးျမဳိသြားခဲ႔ပါတယ္။
ဒီေနာက္ပုိင္းမွာ အိမ္အခြံရယ္ ေသာကေတြရယ္သာက်န္ခဲ႔တဲ႔ မန္းေလးျမိဳ႔သူျမိဳ႔သားေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မိမိတုိ႔ရဲ႕ဘုိးဘြားပုိင္ခဲ႔တဲ႔ေျမကို ေနာက္အသစ္ေျပာင္းလာတဲ႔ ေငြေၾကးတတ္နုိင္သူလက္ကုိထုိးအပ္ခဲ႔ရပါတယ္။
ေျမအပုိင္မရွိသူမ်ားကလဲ သက္ဆုိင္ရာက ခ်ေပးတဲ႔ မန္းေလးျမဳိ႔သစ္ထဲကိုေျပာင္းသြားတယ္ဆုိတဲ႔ ေျမေရာင္းလုိက္တဲ႔သူမ်ားကလဲ မိမိတုိ႔မိတ္ေဆြေဟာင္းေတြရွိရာအရပ္ကိုလုိက္ေျပာင္းခဲ႔တဲ႔အတြက္
မန္းေလးျမဳိသူျမိဳ႔သားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ရပ္ကြက္လုိက္ ေဆြမ်ုဳိးစုလုိက္ၾကီးကို ျမိဳသစ္ကိုေရာက္သြားပါတယ္။
ဒီေတာ႔လူေဟာင္းေပ်ာက္ လူသစ္ေတြေရာက္လာတဲ႔ရပ္ကြက္ေတြမွာ အရင္လုိဘုရားပြဲေတြ ကထိန္ပြဲက်င္းပဘုိ႔ဦးေဆာင္သူလဲမရွိ စိတ္၀င္စားသူလဲမရွိနဲ႔ျဖစ္လာတဲ႔အတြက္
မန္းေလးျမဳိ႔က ဘုရားပြဲ ကထိန္ပြဲေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အရင္လုိမစည္ကားေတာ႔တာေတာ႔အမွန္ပါဘဲ။
အရင္ေခတ္တုန္းက ၾကည္႔စရာခံစားစရာေဖ်ာ္ေျဖမူ႔ဆုိတာ တစ္ပါတ္တစ္ခါအသစ္လဲတဲ႔ရုပ္ရွင္ရယ္ တစ္ႏွစ္တစ္ခါၾကည္႔ရတဲ႔ဇာတ္ပြဲရယ္ အျငိမ္႔ပြဲရယ္ေလာက္သာရွိခဲ႔တာကုိး။
အခုေခတ္မွာေတာ႔ ရုံတင္တဲ႔ကားကုိသြားၾကည္႔မလား ျမန္မာကားအသစ္ကုိ ငွားၾကည္႔မလား စတိတ္ရွိုးေခြတုိ နိင္ငံျခားကားတုိ႔ ကုိရီးယားကားဇာတ္လမ္းတြဲေတြကုိ အ္ိမ္မွာေခြ၀ယ္ျပီးၾကည္႔မလား ျပည္တြင္းျပည္ပ ရုပ္သံလုိင္းကလာေနတဲ႔နုိင္ငံတကာကားကုိၾကည္႔မလား
အင္တာနက္ကဘဲၾကည္႔ခ်င္သလားကိုယ္လုိခ်င္တာကုိယ္ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္နုိင္တဲ႔ အခ်ိန္ဆုိေတာ႔ ပြဲေတြ အျငိမ္႔ေတြ စတိတ္ရွိုးေတြကို လဲမမက္ၾကေတာ႔ပါဘူး။
ဒါေၾကာင္႔လဲ တစ္ခါတစ္ရံကိုယ္႔အရပ္ဘုရားပြဲဘယ္ေန႔ကျပီးသြားသလဲဆုိတာေတာင္ မသိသူေတြရွိလာကေတာ႔ လြမ္းဆြတ္စရာတစ္ခုလုိခံစားရပါတယ္။

ေနာက္ေဆးေပါင္းခတယ္ဆုိတဲ႔ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည္႔ညကလဲ က်ေနာ္တို႔ မန္းေလးသားအဖုိ႔လြမ္းစရာပါ။
တန္ေဆာင္မုနး္လျပည္႔ ေန႔ညကုိ “သူခုိးကာလ”လုိ႔လဲေခၚပါတယ္။
အဲဒီေန႔မွာဆုိရင္ မန္းေလးျမဳိ႔အႏွံ႔ ရပ္ကြက္တုိင္း လမ္းအျပတုိင္းမွာ” မေခၚမုန္႔လုံး” ကိုစတုဒီသာေၾကြးပါတယ္။
မေခၚမုန္႔လုံး ဆုိတာကလဲ ဘယ္သူမွ အထူးတလည္မဖိတ္ဘူး စားခ်င္တဲ႔သူလာစားဆုိတဲ႔သေဘာကုိေဆာင္ပါတယ္။
မုန္႔လုံးေရေပၚလုိ႔လဲေခၚပါတယ္။ ေကာင္ညွင္းမုူန္႔ကို က်ိတ္ထားတာကို မုန္႔နပ္ေအာင္ ေက်ာက္တုံးနဲ႔ဖိလုိ႔ႏွပ္ထားရပါတယ္။မုန္႔ညက္ေတြနပ္ျပီဆုိမွ အလယ္ေကာင္ကထညက္ထဲ႔လုိ႔ ၀ုိငး္ေနေအာင္လုံးျပီး ဆူေနတဲ႔ေရေနြးအုိးထဲကုိထည္႔ သုံးခါျမဳတ္လုိက္ေပၚလုိက္ျဖစ္ရင္စားလုိ႔ရပါျပီ။
မုန္႔လုံးေလးေတြကို ဗန္ဒါရြက္စိမ္္းစိမ္း ငွက္ေပ်ာ္ဖက္စိမ္းစိ္မ္းေလးေတြနဲ႔ထည္႔လုိ႔ အုန္းသီးျခစ္ေတြျဖဴးလုိ႔ ေပးပါတယ္။
(တစ္ခါတစ္ေလ အျမင္ကပ္တဲ႔လူပါရင္ျဖစ္ျဖစ္ ေပ်ာ္ခ်င္စခ်င္ရင္ျဖစ္ျဖစ္ မုိးေမ်ွာ္ငရုတ္သီးကိုထည္႔လုံးပါတယ္ ငရုတ္သီးစားမိလုိ႔စပ္သြားရင္ အားလုံးကတစ္၀ါး၀ါးတစ္ဟားဟားနဲ႔ေပါ႔)
ဟုိအရင္က အေၾကြေစ႔သုံးလုိ႔ရေသးတဲ႔အခ်ိန္တုံးကေတာ႔ မုန္႔လုံးထဲကို ငါးျပားေစ႔ ဆယ္ျပားေစ႔ မတ္ေစ႔ ငါးမူးေစ႔က်ပ္ေစ႔ေတြကုိ ထည္႔လုိ႕လုံးေပးပါတယ္။
ဒါေတြတင္မကေသးပါဘူး တစ္ခ်ဳိအိမ္ေတြက အိမ္ေပၚကေနျပီး ပုိက္ဆံေတြၾကဲခ်တာကို လမ္းသြားလမ္းလာ လူၾကီးလူငယ္မေရြးလုလုိ႔ပုိက္ဆံေကာက္ၾကပါတယ္။
ပုိက္ဆံရတဲ႔ကေလးလူၾကီးမွန္သမွ် ေပ်ာ္ရတာခ်ညး္ပါဘဲ။
အဲဒီလုိေန႔မ်ဳိးမွာ မစားမျဖစ္စားရတာကေတာ႔ ခါးသက္သက္အရသာေလးပါတဲ႔ “မဲဇလီဖူးသုပ္ “ပါ။
ၾကဳိက္ၾကိဳက္မၾကိဳက္ လူၾကီးေတြက ေဆးဖက္၀င္တယ္ဆုိျပီးဇြတ္စားခုိ္င္းပါတယ္။
အဲဒါထက္ ဆုိးတာကေတာ႔ ညသန္းေခါင္ေရာက္တာနဲ႔ အရပ္ထဲက ေဆးဆရာၾကီး ပေယာဂဆရာၾကီး “အဘၾကည္”ဆီမွာ ေဆးအထုိးခံရတာပါ။
ဒါကေတာ႔ အႏၱရာယ္ကင္းေအာင္ရယ္ သူမ်ားျပဳစားတာမခံရေအာင္ရယ္ဆုိျပီးထုိးရတာပါ။
ေခါင္းသုံးခ်က္ လက္ဖ်ံႏွစ္ဖက္သုံးခ်က္စီ ေပါငး္ကိုးခ်က္ ေၾကးစုတ္တံၾကီးနဲ႔ထုိးေပးတာပါ။
မနက္လင္းအားၾကီးပုိင္းဆုိရင္ ရပ္ကြက္ထဲက တစ္ခ်ိဳ႔ေသာသူမ်ားက “ပန္႔သကူ” ပစ္တယ္ဆုိျပီး ပုိက္ဆံေတြကို လမ္းမွာေလွ်ာက္ခ်ထားတတ္ပါတယ္။
ပုိက္ဆံတြင္မကဘူး ဆန္ဘယ္ႏွစ္လုံးလာယူပါတုိ႔ ဗလာစာအုပ္ တုိ႔ ပုိက္ဆံႏွစ္က်ပ္လာယူပါတုိ႔ အစရွိတဲ႔စာေလးေတြေရးထားတာေလးကုိ ဘယ္အိမ္ကုိလာယူပါဆုိျပီး “ေရႊေပလႊာ”
ခ်တာေတြလည္းရွိပါတယ္။တကယ္လဲေပးပါတယ္။
ဒါေပမယ္႔ တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လဲ ခပ္ေနာက္ေနာက္လူေတြက ရပ္ကြက္ထဲမွာ တြန္႔တုိတဲ႔ ကပ္ေစးႏွဲတဲ့အိမ္နာမယ္တတ္လုိ႔ ေဂ်ာက္ခ်ျပီးစတာေနာက္တာလဲရွိတတ္ပါတယ္.။
ညပုိင္းေရာက္ရင္ေတာ႔ ရပ္ကြက္ထဲရွိသမွ်အိမ္အားလုံး အိမ္အျပင္မွာရွိတဲ႔ဆုိင္းဘုတ္ပန္းအုိး ထုိင္ခုံမွန္သမွ် သိမ္းရပါတယ္။
မသိမ္းလုိ႔က ကာလသားေတြ ေဂ်ာက္ခ်လုိ႔ ဟုိေရြ႔ဒီေရြ႕လုပ္တာကုိခံေပေတာ႔ဘဲ၊
အရပ္ထဲက ေရြ႔ရသမွ်ေတြကို ဟုိကပစၥည္းဒီေရႊႊ ဒီကပစၥည္းဟုိေရြလုပ္ပါတယ္။
လူပ်ဳၾကီးအိမ္ကုိ အပ်ုိၾကီးအိမ္က ထမိန္အစုတ္ကုိ သြားထားခ်င္ထားပါတယ္။
မေခၚမေျပာေနၾကတဲ႔လူခ်င္းေတာင္ မနက္ခင္းေရာက္လုိ႔ ပစၥည္းေပ်ာက္ရွာရင္း ျပန္စကားေျပာတာေတာင္ရွိပါတယ္။
သူတုိ႔ကာလာသားေတြက သူခုိးကာလလုပ္ဘုိ႔ လူေတြအိပ္ေအာင္ေစာင္႔ရင္းခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၾကတာကေန မတတ္တတ္ခ်က္ရင္း ဆီလည္ေရလည္ျဖစ္လုိ႔စားေကာင္းတဲ႔ “ၾကက္သားကာလသားခ်က္”ကလဲ နာမယ္ၾကီးဟင္းတစ္ခြက္ျဖစ္လာပါတယ္။
ဘယ္သူကစလုိက္တဲ႔ဇာတ္လမ္းမွန္းေတာ႔မသိပါဘူး။
ေပ်ာ္ပြဲစားေၾကးေတာင္းတယ္ဆုိတာၾကီးေပၚလာပါတယ္။
ခ်က္စားစရာဆန္ ငရုတ္ၾကက္သြန္ေတြအိမ္ေတြကထည္႔ေပးၾကပါတယ္ ပုိက္ဆံထည္႔သူလဲရွိသေပါ႔။
အစကေတာ႔ကေလးေတြက အေပ်ာ္သေဘာ အရုပ္လုပ္ျပီး ကျပီးေတာင္းပါတယ္။
ေနာက္လူၾကီးေတြကလုိက္လုပ္ပါတယ္။
အခုအခ်ိန္မွာေတာ႔ အရပ္ထဲမွာ ေစ်းထဲမွာ တန္ေဆာင္မုန္းကာလေရာက္ျပီဆုိရင္ အေပ်ာ္သေဘာမဟုတ္ဘဲစီးပြားျဖစ္ေတာင္းတဲ႔အေနအထားကိုေရာက္လာပါတယ္။
ဆန္ေတြ ဘာေတြမေပးနဲ႔ မလုိခ်င္ဘူး ပုိက္ဆံဘဲထည္႔ ပိုက္ဆံေတာင္နည္းနည္းမဟုတ္ဘူးမ်ားမ်ားဆုိတာမ်ဳိးျဖစ္လာပါတယ္။
တန္ေဆာင္မုန္းလျပည္႔ေန႔မေရာက္ခင္မွာ အလွဴခံေတြေသာင္းက်န္းလြန္းေတာ႔ ဆုိင္တံခါးပိတ္ အိမ္တံခါးပိတ္ေနရတဲ႔ဘ၀ကိုေရာက္လာပါတယ္။
လမ္းသြားျပီဆုိရင္လဲ လမ္းမွာ ၾကိဳးေတြတား တုတ္ေတြတားလုိ႔ေပ်ာ္ပြဲစားေၾကးေတာင္းတယ္ဆုိတာေတြျဖစ္လာပါတယ္။
ကေလးေတြကလဲ ရွိသမွ်အိမ္ေပါက္ေစ႔လည္လုိ႔ “ပုိက္ဆံၾကဲပါဗ်ဳိ႔”ဆုိျပီးသံျပဳိင္ေအာ္ၾကပါတယ္။
ခပ္ရုိင္းရုိင္းေျပာရရင္ အေပ်ာ္သေဘာက ေနစလုိက္တာက ေၾကးစားဆန္ဆန္ေတြျဖစ္ကုန္ပါတယ္။
ဒါၾကီးကေတာ႔ဘယ္သူမွ ေျပာင္းလုိ႔မရနုိင္ေတာ႔တဲ႔ စရုိက္ဆုိးၾကီးျဖစ္သြားျပီလုိ႔စိတ္ထဲမွာ ခံစားရပါတယ္။
အန္းတိတ္လုိ႔ေျပာေျပာ ေခတ္ေဆြးၾကီးလုိ႔ေျပာေျပာ အရင္မန္းေလးက ကထိန္ေတြဘုရားပြဲေတြနဲ႔ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည္႔ညေတြကိုေတာ႔ က်ေနာ္တကယ္ကုိလြမ္းမိပါတယ္။
ပုိလြမ္းတာကေတာ႔ ………………………………………………………………………………………………………….

ီ
ကိုေပါက္လက္ေဆာင္ အေတြးပါးပါးေလး