ေၾကာက္စရာရုပ္ရွင္အေၾကာင္းေျပာလုိ႔ ငယ္ငယ္က ရုပ္ရွင္ၾကည္႔ခဲ႔ရတာေလးေတြကို ျပန္သတိရမိပါတယ္။
ေျပာရမယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္ရဲ႔အေဖ႔ဘက္ က တစ္မ်ဳိးလုံးရုပ္ရွင္ၾကဳိက္ပါတယ္။
အခုေတာ႔ရုပ္ရွင္ ေရွးေရွးက အဖြားတုိ႔ကေတာ႔ ဘုိင္စကုပ္လုိ႔ေခၚတတ္ျပီး ဓါတ္ရွင္လုိ႔လဲေခၚပါတယ္။
ျမင္ကြင္းက်ယ္ဆုိရင္ေတာ႔ စီနီမာစကုပ္လုိ႔ေခၚပါတယ္။
္ အဖြားနဲ႔ အေဒၚေတြက ျမန္မာကား ကုလားကားၾကဳိက္တယ္ အေဖတုိ႔ ဦးေလးတုိ႔က အဂၤလိပ္ကားၾကဳိက္တယ္။
က်ေနာ္ကေတာ႔ ရုပ္ရွင္သာၾကည္႔ရမယ္ဆုိရင္ ဘယ္သူေခၚေခၚဘာကားျဖစ္ျဖစ္အကုန္လုိက္လုိ႔ၾကည္႔ပါတယ္။
မေခၚရင္လဲဇြတ္လုိက္ပါတယ္ မလုိက္ရရင္ငုိပါတယ္။နားပူမခံနုိင္ေတာ႔ေခၚၾကပါတယ္။
ဦးေလးတုိ႔အေဖတုိ႔က ေန႔ပြဲၾကည္႔တတ္ျပီး အဖြားတုိ႔အေဒၚတုိ႔ကေတာ႔လူရွင္းတဲ႔ညပြဲကုိၾကည္႔တာမ်ားပါတယ္။
အရင္တုံးက ရုပ္ရွင္ေတြကတစ္ေန႔ကိုေလးပြဲျပပါတယ္။
ပထမဆုံးပြဲက ေန႔လည္(12)နာရီ၊ဒုတိယပြဲကညေန(3)နာရီ၊ညေနပြဲက ညေန(6)နာရီနဲ႔ေနာက္ဆုံးပြဲလုိ႔ေခၚတဲ႔ညပြဲကည(9)နာရီမွာျပပါတယ္။
တစ္ခါတစ္ရံလူၾကိဳက္မ်ားတဲ႔ကားတုိ႔ ထူးထူးျခားျခားကားတုိ႔ ဆုိရင္ေတာ႔ တနဂၤေႏြေန႔မွာမနက္( 9)နာရီမွာအထူးပြဲဆုိျပီးျပေလ႔ရွိပါတယ္။
အဲဒီေန႔မ်ဳးိဆုိရင္ေတာ႔ တစ္ရက္ထဲငါးပြဲေပ႔ါဗ်ာ။

ဟုိအရင္တုံးက ရုပ္ရွင္ျပလုိ႔ဇာတ္ကားတစ္၀က္ေလာက္ေရာက္တဲ႔အခ်ိန္မွာ “အင္တာဗယ္”လုိ႔ေခၚတဲ႔ ခဏနားခ်ိန္ေပးလုိ႔ ရုပ္ရွင္ျပတာကိုခဏနားပါတယ္။
ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ အဲဒီတုန္းက ရုပ္ရွင္ျပစက္ေတြက ကာဗြန္ကုိ မီးရွဳိ႔လုိ႔ အလင္းထြက္ေအာင္လုပ္ရပါတယ္။ ဒီေတာ႔လဲ စက္ပူေတာ႔ စက္ေအးေအာင္ခဏအနားေပးတာပါ။
ခန႔္မွန္းေျခဆယ္မိနစ္ေလာက္နားတယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ကေလးေတြကေတာ႔ အဲဒါကို “ဟပ္ပဒုိင္း”ေပးတယ္လုိ႔ေခၚၾကပါတယ္၊(အမွန္ကေတာ႔ ဟပ္ဖ္တုိင္းကိုဆုိလုိတာပါ)
အဲဒီအခ်ိန္မွာဆုိရင္ ရုပ္ရွင္ရုံကုိအျပင္ထြက္ လုိ႔မုန္႔၀ယ္စားၾကပါတယ္။
အေပါ႔အပါးသြားၾကပါတယ္။
တစ္ခါတစ္ေလမ်ားရုပ္ရွင္က အလြမး္သယ္လုိ႔ေကာင္းတုံး (အခုေခတ္လုိေျပာရင္ဇာတ္ရွိန္ျမင္႔ေနတုန္းေပါ႔)ၾကည္႔တဲ႔သူေတြကလည္းငုိလုိ႔ေကာင္းတုန္းမွာ ျဗဳနး္ဆုိျပီး “ဟပ္ပဒုိင္း”ေပးလုိက္တဲ႔အခ်ိန္ေရာက္ေတာ႔ မီးေတြလင္းလာတဲ႔အခါမွာ ငုိလက္စတန္းလန္းနဲ႔မ်က္ရည္ေတြကုိ အရွက္ေျပသုတ္ၾကရတာလဲ ခဏခဏပါဘဲ။
အရင္ကရုပ္ရွင္ၾကည္႔တယ္ဆုိရင္ ရုံထဲမ၀င္ခင္ မုန္႔တစ္ခါ၀ယ္ “ဟပ္ပဒုိင္း”ေပးရင္တစ္ခါထပ္၀ယ္စားဟန္ကိုၾကလုိ႔ပါ။
မွတ္မိေသးတာကေတာ႔ ရာသီေပၚသီးႏွံျဖစ္တဲ႔ အခြံခြာထားလုိ႔ ျဖဴေဖြးေဖြး အရည္ရႊမ္းရႊမ္း တဂြၽမ္းဂြၽမ္းကိုက္စားလုိ႔ရတဲ႔ “ပဲစိ္မ္းစားဥ” ပါ။
မုန္႔ေတြကလည္းစုံမွစုံရယ္။ေနၾကာေစ႔၊ကြာေစ႔ေလွာ္၊ဖရုံေစ႔ေလွာ္၊ေျမပဲေလွာ္၊ေျမပဲဆားေလွာ္၊ပဲၾကီးေလွာ္။အာလူးေၾကာ္၊ငါးမုန္႔ေၾကာ္ ၀ါးခ်င္စရာေလးေတြပါ။
အခ်ဥ္ထုပ္ဆုိရင္လဲ ရယ္ဒီမိတ္အထုပ္ေတျဖစ္တဲ႔ မစီမာ ဇီးငံျပားတုိ႔ ဇီးေပါင္း၊မရမ္းေပါင္းေတြတင္မကေသးဘဲ ရာသီေပၚသီးႏွံျဖစ္တဲ႔ ဇီးသီးကုိ ငရုတ္သီးမူ႔ံနဲ႔သုပ္ထားတာတုိ႔ ၊မုန္လာခ်ဥ္သုပ္္တုိ႔္၊သရက္သီးကုိငရုတ္ရည္ဆမ္းထားတဲ႔သရက္ကင္၊
မရမ္းကင္စတဲ႔သြားရည္ယုိစရာအခ်ဥ္ေပါင္းေတြကလဲ ျမင္တာနဲ႔သြားေရက်ေလာက္ပါေပတယ္။
ကန္စြန္းဥျပဳတ္၊ပဲျမစ္ျပဳတ္၊ေျမပဲဲျပဳတ္၊ေျပာင္းဖူးျပဳတ္စုံလုိ႔ပါ ။
ေဆာင္းအခါမ်ားမွာဆုိရင္ မီးေသြးကို သံျပားေလးေပၚမွဖုိျပီး ခ်က္ခ်င္းဖုတ္ေပးတဲ႔ေျပာင္းဖူးဖုတ္တုိ႔ ထန္းပင္ျမစ္ဖုတ္၊ကန္းစြန္းဥမီးဖုတ္ေတြကလဲ ရုပ္ရွင္ရုံေရွ႔မွာရနုိင္ပါတယ္။
ဒါတင္မကေသးဘူး နုိ႔ေအးေခ်ာင္းရွိမယ္၊ေရခဲေခ်ာင္းရွိမယ္။
“ဟပ္ပဒုိင္း”ေပးလုိက္လုိ႔ ရုံအျပင္ထြက္ျပီဆုိတာနဲ႔ၾကားရတာကေတာ့ ဒါန္အုိးအဖုံးကိုခြက္နဲ႔ေခါက္လုိ႔ တစ္ေဒါင္ေဒါင္အသံေပးျပီး က်ေနာ္တုိ႔ကေလးေတြကိုျမဴဆြယ္တဲ႔
ရွာလပတ္ရည္ ခ်ဳိခ်ဳိေအးေအးေမႊးေမႊးေလးပါ။
အရင္ကရုပ္ရွင္ရုံမွာမုန္႔ေရာင္းတယ္ဆုိတာ အေတာ္ေလးကိုအလုပ္ျဖစ္တဲ႔အလုပ္၊္မိသားတစ္စု ထမင္း၀၀စားနုိင္တဲ႔အလုပ္ လုိ႔ဆုိနုိင္ပါတယ္။
ရုပ္ရွင္ရုံတစ္ရုံမွာ မုန္႔ဆုိင္မရွိဘူးဆုိရင္ အနည္းဆုံးဆယ္ဆုိင္ထက္မနည္းရွိပါတယ္။
တစ္ဆုိင္နဲ႔တစ္ဆုိင္အျပဳိင္အဆုိင္ေရာင္းၾကတာပါ။
အခုအခ်ိန္မွာေတာ႔ ဒီလုိအနားမေပးဘဲ ရုပ္ရွင္ကိုဆက္တုိက္ျပပါတယ္။
အဲဒီေတာ႔ ရုပ္ရွင္မွာေစ်းေရာင္းတဲ႔မုန္႔သည္ေလးေတြမွာ ေစ်းမေရာင္းရေတာ႔ဘူးေပါ႔။
အခုမ်ားရုပ္ရွင္ရုံကုိသြားရင္မုန္႔ဆုိင္ေလးကတစ္ဆုိင္ႏွစ္ဆုိင္ေျခာက္တီးေျခာက္ကပ္။ “ဟပ္ပဒုိင္း”ကလဲမေပးေတာ႔ မုန္႔စားခ်င္လုိ႔လဲမစားရ အေပ႔ါအပါးသြားခ်င္လုိ႔လဲမသြားရ ဆုိေတာ႔ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းလွပါတယ္။

မန္းေလးမွာက်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္က ရုပ္ရွင္ရုံေတြေတာ္ေတာ္ေလးမ်ားတယ္လုိ႔ဆုိနုိင္ပါတယ္။
ျမဳိ႔လယ္ရုံေတြက ေတာ႔ ဇာတ္ကားသစ္ဆုိရင္ အရင္တင္ျပီး အနည္းဆုံးတစ္ပါတ္ျပပါတယ္။
အဲဒီရုံေတြျပျပီးမွ ျမဳိ႔ပတ္ရုံေတြကုိ ဒီကားေတြကုိျပပါတယ္။
အရင္ေခတ္ကေတာ႔ ေသာၾကာေန႔တုိင္းရုပ္ရွင္ကားအသစ္လဲပါတယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕ေသာအရူးထသူမ်ားကေတာ႔ ပထမဆုံးျပတဲ႔ေန႔ ပထမဆုံးျပတဲ႔ပြဲ ဘုိလုိေျပာရရင္ေတာ႔ (ဖတ္စ္ေဒး ဖတ္စ္ရွဳိး)ၾကည္႔ရတာကို ဂုဏ္ျဒပ္တစ္ခုအေနနဲ႔သတ္မွတ္လုိ႔ၾကြား ၾကည္႔ ၾကည္႔တတ္ၾကပါတယ္။
ျမဳိ႔လယ္ရုံမ်ားကေတာ႔ အဂၤလိပ္ကားနဲ႔ျမန္မာကား ျပတဲ႔(၀င္းလိုက္ရုံ)။အဂၤလိပ္ကားနဲ႔ကုလားကားဘဲျပတဲ႔ (မစိုးရိမ္ရုံ)
ကုလားကားနဲ႔ ျမန္မာကားဘဲျပတဲ႔(ျမိဳ႔မရုံ)။
ျမန္မာကားသက္သက္ဘဲျပတဲ႔ရုံကေတာ႔ (ေရႊနဂါးရုံ။ျမဳိ႔ဂုဏ္ေရာင္ရုံနဲ႔ ေတာ္၀င္ရုံ)ေတြျဖစ္ပါတယ္။
ျမဳိ႔စြန္မွာရွိတဲ႔ရုံမ်ားကေတာ႔ (ရတနာပုံရုံ၊မ်ဳိးျမင္႔ရုံ)ဒီႏွစ္ရုံကေတာ႔ ျမန္မာကားဘဲျပျပီး (ေနျပည္ေတာ္ရုံ)ကေတာ႔ ကုလားကားနဲ႔ျမန္မာကားေတြကိုျပပါတယ္။
လမ္း80တရုပ္တန္း (26-27)လမ္းၾကားမွာ မစိုးရိမ္နဲ႔ေရႊတုိက္ရုံရွိပါတယ္။
မစုိးရိမ္ကေတာ႔ လမ္း80ရဲ႕အေရွ႔ဘက္မွာရွိျပီး ေရႊတိုက္ရုံကေတာ႔ လမ္းအေနာက္ဘက္ျခမး္က၀င္းထဲမွာရွိပါတယ္။
လမ္း80အတုိင္းေတာင္ဘက္ကိုဆက္ေလွ်ာက္သြားလုိ႔ 27လမ္းေက်ာ္လုိ႔ 28လမ္းနားေရာက္ရင္ ျမန္မာကားေတြကုိဘဲျပတဲ႔ (ေရႊနဂါးရုပ္ရွင္ရုံ)ကုိေရာက္ပါတယ္။
28လမ္းကေန အေနာက္ဘက္ဆင္းလုိက္ရင္ 81လမ္းေဒါင္႔ေရာက္တာနဲ႔28လမ္းေျမာက္ဘက္ျခမ္းမွာ ကုလားကားအျပမ်ားျပီးတစ္ခါတစ္ေလမွ ျမန္မာကားျပတဲ႔ (ျမဳိ႔မရုပ္ရွင္ရုံ)ကိုေရာက္ပါတယ္။
အဲဒီကေန81လမ္းအတုိင္းေတာင္ဘက္ကိုဆက္ေလွ်ာက္လုိက္ရင္ 31လမ္းေရာက္တာနဲ႔အေနာက္ဘက္ကိုဆင္းလုိက္ရင္ 31လမ္းေျမာက္ဘက္ျခမ္း(31လမ္းနဲ႔ 83လမ္းေဒါင္႔)မွာျမန္မာကားေတြကိုသာျပတဲ႔ (ျမဳိ႔ဂုဏ္ေရာင္ရုပ္ရွင္ရုံ)ကိုေရာက္သြားမွာပါ။
အဲဒီ31လမ္းအတုိင္းအေနာက္ဘက္ကိုဆက္ဆင္းျပီး 84လမ္းေရာက္တာနဲ႔ေတာင္ဘက္ကိုဆက္ေလွ်ာက္သြားမယ္ဆုိရင္ 32လမ္းေက်ာ္လုိက္တာနဲ႔ လမ္းအေရွ႔ဘက္မွာ အဂၤလိပ္ကားနဲ႔ျမန္မာကားေတြျပတဲ႔ (၀င္းလုိ္က္ရုပ္ရွင္ရုံ)ကိုေတြ႔ရမွာပါ။ ဒီ84လမ္းအတုိငး္ေတာင္ဘက္ကိုဆက္ေလ်ွာက္မယ္ဆုိရင္ 34လမ္းေက်ာ္တာနဲ႔ ျမန္မာကားေတြကိုဘဲျပတဲ႔(ေတာ္၀င္ရုပ္ရွင္ရုံ)ကိုလမ္းအေရွ႔ဘက္ျခမး္မွာေတြ႔ရမွာပါ။
အဲဒီကေန84လမ္းအတုိင္းဆက္ေလွ်ာက္လုိ႔ 35လမ္းေရာက္ျပီဆုိရင္ အေနာက္ထဲကိုဆင္းသြားလုိက္လုိ႔ ေဒး၀န္းလမ္းမၾကီးကိုေရာက္တယ္ဆိုရင္ (ရတနပုံရုပ္ရွင္ရုံ အရပ္အေခၚ ေဒး၀န္းရုပ္ရွင္ရုံ)ကိုေတြ႔ရမွာျဖစ္ပါတယ္။
ေနျပည္ေတာ္ရုံလုိ႔နာမယ္ေပးထားေပမယ္႔အရပ္အေခၚဆုိငး္တန္းရုပ္ရွင္ရုံကေတာ႔ 26ဘီလမ္းမရဲ႕အေနာက္ဘက္ျခမ္း(87-88)လမ္းၾကားမွာရွိျပီးတစ္ခါတရံကုလားကားျပတတ္ျပီးျမန္မာကားေတြအျပမ်ားပါတယ္။
83လမ္းရဲ႔အေရွ႔ဘက္ျခမ္း လမ္း20နဲ႔ 21လမ္းၾကားမွာရွိတဲ႔ (မ်ဳးိျမင္႔ရုပ္ရွင္ရုံ)ကေတာ႔ေျမာက္ျပင္နဲ႔ေရႊတစ္ေခ်ာင္းေျမာင္းရဲ႕အေနာက္ဘက္ကလူေတြအၾကည္႔မ်ားတဲ႔ ရုပ္ရွင္ရုံျဖစ္ပါတယ္။
မန္းေလးမွာထူးျခားတဲ႔ရုပ္ရွင္ရုံတစ္ခုရွိပါတယ္။က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ႔ နန္းတြင္းရုံလုိ႔ေခၚပါတယ္။
သူကေတာ႔မန္းေလးနန္းတြင္းမွာရွိျပီး အမ်ားအားျဖင္႔တပ္အတြင္းက မိသားစုေတြအတြက္ရည္ရြယ္ျပီးဖြင္႔ထားတဲ႔ရုံျဖစ္ေပမယ္႔ အျပင္လူေတြလဲ ၀င္ၾကည္႔လုိ႔ရပါတယ္။
ထူးျခားတယ္လုိ႔ေျပာရတာကေတာ႔ ဒီရုံက စေန တနဂၤေႏြေန႔မွာသာ ေန႔လည္12နာရီပြဲကုိျပျပီးက်န္တဲ႔ရက္ေတြမွာေတာ႔ (3)နာရီပြဲ၊(6)နာရီပြဲနဲ႔ ည(9)နာရီပြဲေတြကိုျပပါတယ္။
အဲဒီနန္းတြင္းရုံက ရုံ၀င္ခက အရမး္ေစ်းသက္သာပါတယ္။
မွတ္မိသေလာက္ေျပာရရင္ေနာက္ဆုံးတန္းက ဒီစီမွ 75ျပားပါ။စေတာကေတာ႔ငါးမူး(ျပားငါးဆယ္ကိုေျပာတာပါ)ဘဲေပးရပါတယ္။
အဲဒီတုံးက ျမဳိ႔လယ္ရုံေတြက ဒီစီဆုိရင္ တစ္က်ပ္ခြဲ၊ စေတာကတစ္က်ပ္၊ရုိးရုိးတန္္းကငါးမူး(ျပားငါးဆယ္) ဟုိေရွ႔ဆုံးတန္းက တစ္မတ္(25ျပား)ပါ။
ဒီရုပ္ရွင္နဲ႔ ဇာတ္တုိ႔ စတိတ္ရွိဳးတုိ႔ နဲ႔ က ရုံ၀င္ခေပးရပုံေျပာင္းျပန္ပါ။
ဇာတ္တုိ႔ စတိတ္ရွဳိးတုိ႔က ေရွ႔ဆုံးကၾကည္႔ေလေလ ရုံ၀င္ခပုိေပးရေလေလ ဂုဏ္ရွိေလေလျဖစ္ျပီး
ရုပ္ရွင္ကေတာ႔ ေနာက္ေရာက္ေလေလ ေစ်းၾကီးေလေလ ပုိဂုဏ္ရွိေလေလပါဘဲ။
က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္ကေတာ႔ လူၾကီးေတြနဲ႔ၾကည္႔ရင္ ကေလးခတစ္၀က္ဘဲေပးရပါတယ္။
ေနာက္ ကိုယ္႔ဘာသာကုိသြားၾကည္႔တဲ႔အခါမွာေတာ႔ အိမ္က ငါးမူးေပးလုိက္ရင္ တစ္မတ္တန္းကဘဲၾကည္႔ျပီး ပိုတာကုိမုန္႔၀ယ္စားပါတယ္၊။
(လူသိပ္မရွိတဲ႔ကားဆုိရင္ေတာ႔ ခပ္တည္တည္နဲ႔တန္းေက်ာ္ျပီး ငါးမူးတန္းကို၀င္ထုိင္ၾကည္႔တတ္္ပါတယ္။)
ေနာက္နည္းနည္းၾကီးလာမွ ငါးမူးတန္းကၾကည္႔ပါတယ္။
ေဟာအတြဲေလးမ်ားရွိလာကစေတာ႔ ဒီစီမွ ဒီစီ တစ္ျပားသားမွမေလွ်ာ႔ပါဘူး။
ေနာက္ၾကာေတာ႔မွ စေတာ ကဘဲၾကည္႔ၾကတာမ်ားပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔သြားလုိ႔ကေတာ႔ ေရလွ်ံေနရင္စေတာ မဟန္ရင္ေတာ႔ ငါးမူးတန္းဘဲၾကည္႔ျပီး အသိေတြ႔ရင္စေတာကဘဲလက္မွတ္၀ယ္မရလုိ႔ ရုိးရုိးတန္းဘဲၾကည္႔ရသလုိ ပဲေတြမ်ားျပတတ္ပါတယ္။

ရုပ္ရွင္ရုံအတန္းခြဲပုံေျပာရမယ္ဆုိရင္ အေရွ႔ဘက္ဆုံးမွာ ပိတ္ကားအျဖဴၾကီးရွိပါတယ္။ပိတ္ကားေထာင္ထားတဲ႔ အုဌ္ခုံကသုံး ေလးေပေလာက္ေတာ႔ ျမင္႔မယ္ထင္ပါတယ္။
အဲဒီပိတ္ကားေရွ႔မွာလူသြားလမ္းေလးရွိျပီးရင္ ခုံေတြစခင္းထားတဲ႔ေရွ႔ဆုံးက အတန္းကို “တစ္မတ္တန္း”လုိ႔ေခၚပါတယ္။
ခုံေတြ႔ ကေရႊ႔မရတဲ႔ အတြဲလုိက္ခုံတန္းၾကီးပါ။
ေရွ႔ဆုံးတန္းက ေမာ႔ၾကည္႔ရတဲ႔အတန္းျဖစ္ျပီး လက္သီးမ်ားထုိးလုိ္က္ရင္ လွံေတြ မ်ား ပစ္လုိက္ရင္ ကိုယ့္ဆီကိုတည္႔တည္႔ေရာက္လာသလုိခံစားရပါတယ္။
(အခုေခတ္ က 3D ပုံစံလုိ႔ေျပာရင္ေတာင္ရနုိင္ပါတယ္)
ေရွ႔တန္းက အလယ္ေခါင္ကၾကည္႔ရင္သာ ေကာင္းေကာင္းျမင္ရေပမယ္႔ ေဘးအစြန္က်တဲ႔ခုံေတြကၾကည္႔မယ္ဆုိရင္ေတာ႔ ရွည္ေမ်ာေမ်ာၾကီးပါ။
သူ႔ေနာက္ကေတာ႔ ရုိးရုိးတန္းပါ။အလ်ားလုိက္ခုံအတြဲေတြက 1 2 3 4 ဂဏန္းေတြထုိးထားျပီး အလယ္မွာ လူသြားလမ္းရွိပါတယ္။
ေဒါင္လုိက္ကေတာ႔ A B C D ထုိးထားျပီး L အထိရွိမယ္ထင္ပါတယ္။
ခုံအေရအတြက္ အမ်ားဆုံးနဲ႔ လူၾကည္႔အမ်ားဆုံးအတန္းျဖစ္ပါတယ္။
သူ႔ေနာက္မွာေတာ႔ စေတာ ဆုိတဲ႔အတန္းရွိပါမယ္ ပထမအထူးတန္းေပါ႔။
သူမွာရွိတဲ႔ခုံကေတာ႔ ရုိးရုိးေလာက္အေရအတြက္မမ်ားပါဘူး။
သူမွာခင္းထားတဲ႔ထုိင္ခုံက နည္းနည္းေလးပိုက်ယ္ပါတယ္။
သူရဲ႕ေနာက္ဆုံးတန္းကေတာ႔ ရုပ္ရွင္ရုံနံရံကုိ ေက်ာကပ္လုိ႔ထားပါတယ္။
သူ႔ရဲ႔အထက္အေပၚထပ္မွာေတာ႔ စက္ခန္းနဲ႔တတန္းထဲမွာ DC ဆိုတဲ့သီးသန္႔အတန္းရွိပါတယ္။
ဒီအတန္းကလဲ ခုံအေရအတြက္မမ်ားဘူး အျမင္႔ကေနၾကည္႔ရတာပါ။
အဲဒီ ဒီစီတန္းရဲ႕အေနာက္ဘက္မွာ ေတာ႔ အုဌ္နံရံရွိျပီး အဲဒီနံရံမွာေဖာက္ထားတဲ႔အေပါက္က ရုပ္ရွင္ျပစက္ရဲ႕မွန္ဘီလူးနဲ႔ခ်ိန္ထားျပီး ပိတ္ကားကုိထုိးလုိ႔ ရုပ္ရွင္ျပပါတယ္။
ရုပ္ရွင္ျပခ်ိန္မွာေတာ႔ တစ္ရုံလုံးကုိအေမွာင္ခ်လုိ႔ျပတာပါ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ႔ “မင္းလက္ကေလးကိုင္ခ်င္လုိ႔…………ခဏေလာက္ေတာ႔ခြင္႔ျပဳပါ “ဆုိတဲ႔ဇာတ္လမ္းကုိစလုိ႔ရပါတယ္။
တစ္ခ်ိဳ႔ၾကေတာ႔လဲ အၾကင္နာေတြေပးၾကပါတယ္။
ခုေခတ္မွာေကာင္းတာ တစ္ခုကေတာ႔ “ ဟပ္ပဒုိင္း“မေပးေတာ႔တာပါ။
အရင္ကေတာ႔ အၾကင္နာေတြေပးေနတုံး “ ဟပ္ပဒုိင္း“ေပးခ်ိန္ေရာက္ေရာ တစ္ရုံလုံး မီးေတြလင္းလာလုိ႔လူမိတဲ႔အခါ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းေတြျဖစ္ရတာမ်ဳးိလဲရွိပါတယ္။

ထုိ္င္ခုံစီတာကေတာ႔ ခုေခတ္နဲ႔အရင္ေခတ္သိပ္မကြာပါဘူး။အရင္ကေတာ႔ ရုပ္ရွင္ရုံမွပန္ကာေတြကိုေခါင္မုိးမွာေဘးနံရံေတြမွာတတ္ထားျပီး အခုေခတ္လုိအဆင္႔ျမင္႔ရုပ္ရွင္ရုံလုိ႔ေျပာင္းလုိက္တဲ႔ေခတ္မွာေတာ႔ ပန္ကာအစား အဲကြန္းေတြျဖစ္သြားသလုိၾကည္႔ရတာဇိမ္ရွိပါတယ္။
ရုံ၀င္ေၾကးကလဲ ကြာသြားတာကိုးဗ်။
1975 ပါတ္၀န္းက်င္က ေရွ႔တန္း ကတစ္မတ္္၊ရုိးရုိးတန္းက ငါးမူး၊ ပထမတန္းက တစ္က်ပ၊္ အထူးတန္းႏွစ္က်ပ္ ကေနျပီးေတာ႔
အဲဒီကေနအဆင္႔ျမင္႔ရုံေတြျဖစ္သြားတဲ႔အခါ 500က်ပ္ ၊600က်ပ္ ၊ 800က်ပ္ ျဖစ္သြားပါတယ္။
အခု 2010 ခုႏွစ္မွာေတာ႔ 1200 ။ 1600။ ခ်စ္သူမ်ားအတြက္ ႏွစ္ေယာက္တြဲခုံက 5500 ပါတဲ႔။
ဒါေပမယ္႔ အခုေခတ္ေရာ အရင္ေခတ္ကေရာ ရုပ္ရွင္ရုံဆုိတာလူအျပည္႔ပါဘဲ။
ဒါေပမယ္႔ကြာျခားသြားတာကေတာ႔ ရုပ္ရွင္ရုံအေရအတြက္ပါ။
အရင္က မန္းေလးမွာရွိတဲ႔ ျမဳိ႔လယ္ရုံ(7)ရုံရွိတဲ႔ အထဲက
ေရႊတုိက္ရုံကေတာ႔က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္ကတည္းက ျပဳိက်ပ်က္စီးသြားခဲ႔ပါတယ္။
အခုအခ်ိန္မွာေတာ႔ ေရႊနဂါးရုံက ဂုိေဒါင္ျဖစ္သြားျပီးတာ္၀င္ရုံကလည္းရုပ္ရွင္မျပေတာ႔ပါဘူး။
ျမဳိ႔စြန္ရုံ(3)ရုံကလည္း ဆုိင္းတန္းရုံသာအခုအခ်ိန္အထိရွိေနျပီး မ်ဳိးျမင္႔ရုံနဲ႔ ေဒး၀န္းရုံေတြကေတာ႔ မျပေတာ႔ပါဘူး။
အရင္ကေတာ႔ ကေလးလူၾကီး တစ္ပါတ္တစ္ခါ ဘာကားအသစ္လဲမလဲ ဆုိတာကိုဘဲ သတင္းစာထဲမွာရွာ လက္ကမ္းေၾကာ္ျငာေ၀တာကိုၾကည္႔ရုပ္ရွင္သြားၾကည္႔တဲ႔အခါ ေနာက္ျပမယ္႔ကားဆုိတာကုိ ေထြလာထုိး(အျမည္းျပေပးတာကိုေျပာတာပါ)တာကိုၾကည္႔ျပီးေမ်ွာ္ခဲ႔ၾကရတာပါ။
ရုပ္ရွင္ရုံနံရံမွာ မွန္ေဘာင္ၾကီးေတြနဲ႔ခိ်တ္ထားတဲ႔ ေလာေလာဆယ္ျပေနတဲ႔ကားကဇာတ္၀င္ခန္းကပုံေတြရယ္၊
ေနာက္ျပမယ္႔ကားက ဇာတ္၀င္ခန္းကပုံေတြကုိ လုိက္ျပီးၾကည္႔ရတာကုိက အရသာတစ္မ်ဳးိပါ။
ရုပ္ရွင္အသစ္လဲတာကုိၾကည္႔ျပီးတဲ႔သူက မၾကည္႔ရေသးတဲ႔သူကို မၾကည္႔ျဖစ္တဲ႔သူေတြကို ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ေျပာရတာေလးကုိကလဲ
အရသာရွိမွရွိပါဗ်ာ။
အခုေခတ္မွေတာ႔ အိမ္ထဲမွာလာျပေနတဲ႔ (ရုပ္သံလုိင္းေတြ) (ကို္ယ္ၾကိဳက္တာကိုယ္ၾကည္႔နုိင္တဲ႔ ရုပ္ရွင္ျပစက္ေတြ)ရွိေနေတာ႔
ရုပ္ရွင္ရုံကိုသြားမၾကည္႔ရင္လည္း ျဖစ္တယ္ဆုိတဲ႔အေနအထားကိုေရာက္သြားပါတယ္။
တစ္နည္းေျပာရရင္ ရုပ္ရွင္ရုံဆုိတာ မရွိလဲရတယ္ေပါ႔ဗ်ာ။
ဒီေတာ႔ အခုေခတ္မွာရုပ္ရွင္ရုံလူစည္တယ္ဆုိတာ အရင္ေခတ္နဲ႔စာရင္အမ်ားၾကီးကြာသြားပါတယ္။
ရုပ္ရွင္ရုံေတြေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ႔အထဲကို ပါသြားတဲ႔လူတန္းစားႏွစ္ရပ္ကေတာ႔ ရုပ္ရွင္ရုံကမုန္႔ေစ်းသယ္ေလးေတြနဲ႔လက္မွတ္ေမွာင္ခုိေရာင္းတဲ႔လူေတြေပါ႔ဗ်ာ။                                                            ေျပာရင္းေတာင္ လြမ္းမိပါသဗ်ာ။

အျမဲၾကားေနၾကသီခ်င္းကေတာ႔ ၀င္းဦးရဲ႔ “အုိေမဘရဏီလို ေရႊပန္းခ်ီေတာင္လက္မူိင္ခ်ရသကိုး မမမုိး” တုိ႔ ညြန္႔၀င္းရဲ႕” သိဂၤီ သိဂၤီ အဆင္းဆုိ ၀င္းလွပသည္………အုိ႔ခ်စ္ေရးျမဴေဆာ႔ေမာင္ေခ်ာ႔မည္”ေတြေပါ႔။
ဒီရုပ္ရွင္ရုံက အေနာက္ဘက္ျခမ္းက စက္ခန္း အေရွ႔ဘက္က ပိတ္ကားေထာင္ထားပါတယ္။
တစ္ခါတစ္ေလမ်က္လွည္႔အဖြဲ႔ေတြနဲ႔ပါလာတဲ႔ အသံတုပညာရွင္မ်ားက ရုပ္ရွင္မျပခင္မွာ လာေရာက္လုိ႔အသံတုအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ေဖ်ာ္ေျဖတာကိုလည္းၾကည္႔ရဘူးပါတယ္။
အမ်ားအားျဖင္႔ အသံတုသူမ်ားက ဦးသိန္းေမာင္၊ ၀င္းဦး ၊ဦးေက်ာက္လုံး ၊ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္း ေဒၚျမေလး ျမတ္ေလး တုိ႔အသံေတြကိုလုပ္ျပၾကတာမ်ားပါတယ္။
သူတုိ႔ အသံေတြက ထူးျခားတဲ႔ အသံေလးေတြေၾကာင္႔ အသံတုလုပ္လုိ႔ရတာပါ။
နားေထာင္ရတာ အင္မတန္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းပါတယ္။
ဒီေရႊတုိ္က္ရုပ္ရွင္ရုံက တစ္ရက္ ရုပ္ရွင္မျပခင္ေလးအခ်ိန္မွာ အေနာက္ဘက္ျခမ္းေခါင္မုိးကေနျပဳိက်သြားပါတယ္။
ရုပ္ရွင္မျပေသးတဲ႔အတြက္လူအေသအေပ်ာက္အထိအခိုက္မရွိပါဘူး။
အဲဒီကစလုိ႔ဒီရုပ္ရွင္ရုံကိုမျပဘဲပိတ္ထားတာအၾကာၾကီး ဖ်က္လဲမဖ်က္ဘဲဒီအတုိင္းထားတာပါ။
အခုေတာ႔ လူေနအိမ္ေတြျဖစ္သြားလုိ႔ ဒီေနရာမွာအရင္က ရုပ္ရွင္ရုံရွိခဲ႔တယ္ဆုိတာကေလးေတြမသိေလာက္ေတာ႔ပါဘူး။

သူနဲ႔မ်က္ႏွာျခင္းဆုိင္ လမ္း80တရုပ္တနး္ရဲ႕အေရွ႔ျခမ္းမွာေတာ႔ ” မစုိးရိမ္ရုပ္ရွင္ရုံ”ရွိပါတယ္။
ဒီရုံကေတာ႔ အဂၤလိပ္ကားနဲ႔ ကုလားကားကိုသာအျပမ်ားပါတယ္။
ဒီရုံကေတာ႔ ေတာင္ေျမာက္ အလ်ားလုိက္ျဖစ္ျပီး ေျမာက္ဘက္ျခမ္းက စက္ခန္းျဖစ္ျပီး ေတာင္ဘက္ျခမ္းကပိတ္ကားျဖစ္ပါတယ္။
မွတ္မွတ္ရရ အၾကာဆုံးျပသြားတဲ႔ကားကေတာ႔ “လက္တစ္ဘက္ျပတ္ဒါးသမား “ကားပါဘဲ။
က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္က ၾကည္႔ရတဲ႔ကားေတြက အဂၤလိပ္ကားဆုိရင္အရင္ကေတာ႔ ေကာင္းဘြိဳင္ကားေတြ ေနာက္ေတာ႔ နာမယ္ၾကီးတာက 007 ဂ်ိမ္းစဘြန္းကားပါဘဲ။
ဂ်ပန္ကားဆုိရင္ လဲ ဂ်ဳဒို တုိ႔ ကရာေတးတုိ႔ အသားေပးတဲ႔ ” အိ္-ယားစ္-အု”ဆုိတဲ႔ကားေတြရယ္ မ်က္ေစ႔ႏွစ္ကြင္းအလင္းမရတာေတာင္ အားေကာင္းေမာင္းသန္ ေယာက္်ားေတြကုိ အေသသတ္နုိင္ေလာက္ေအာင္ ဓါးစြမး္ထက္လွတ႔ဲမိန္းမ”အုိ္အိခ်ိ “တုိ႔ကိုသာအဟုတ္မွတ္ျပီးၾကည္႔ေနရာကေန 1972-1972ခုႏွစ္ေလာက္ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္
“လက္တစ္ဖက္ျပတ္ဒါးသမား”ဆုိတဲ႔ရုပ္ရွင္ကားေလးကျမန္မာျပည္ကို တစ္ရုပ္သုိင္းကားေတြ လက္ခံလာေအာင္ တရုတ္သိုင္းပုိးကုိစသြင္းေပးလုိက္တဲ႔ကားလဲျဖစ္ပါတယ္။
မင္းသားကေတာ႔ ေဒးဗစ္ခ်မ္းျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီကားထဲမွာပါတဲ႔ အံ၀ွက္ေတြထဲမွာဖြက္လုိ႔ လုိအပ္မွထုတ္သုံးတဲ႔ ေလးဆစ္တုတ္သုိင္းရယ္ လက္တစ္ဖက္ထဲနဲ႔မင္းသားက အစြမ္းထက္လွတာကိုအံံံ့မခန္းၾကည္႔ရင္းက ျမန္မာျပည္ထဲကို တရုပ္သုိင္းကားေတြစတင္လုိ႔ ၀င္ေရာက္လာပါတယ္။
ဒီကားျပီးေနာက္မွာ၀င္လာတာက Duel of fist ဆုိတဲ႔ တီလုံးနဲ႔ေဒးဗစ္ခ်မ္းတို႔ပါ၀င္တဲ႔ လက္သီးအထုးိေကာင္းတဲ႔ကားပါ။
အဲဒီကားထဲမွာ ေဒးဗစ္ခ်န္းက ေမာ္ေတာ္ကားေခါင္းေပၚကုိ တစ္ပါတ္ဂြ်မး္ခုတ္လုိ႔ တက္လုိက္တဲ႔အခန္းကေတာ႔ ေျပာမဆုံးေပါင္ေတာသုံးေတာင္ပါဘဲ။
ကင္မရာထရိတ္လုပ္တာ တကယ္လုပ္တာဆုိျပီး ျငင္းၾကခုန္ၾကနဲ႔ေပါ႔။
တကယ္အျမတ္ထြက္သြားတာကေတာ႔ ဦးထုပ္ေရာင္းတဲ႔သူေတြပါ။
အဲဒီကားထဲမွာေဒးဗစ္ခ်မ္း ေဆာင္းတဲ႔ လွ်ာထုိးဦးထုပ္ေလး(မ်က္စိထဲျမင္ေအာင္ေျပာရရင္ တစ္ခါတရံဟဲေလးေဆာင္းတတ္ျပီး အခုမုိးညအိမ္မက္ျမဴဇာတ္ကားထဲမွာေနတုိးေဆာင္းတဲ႔ လွ်ာထုိးေနာက္၀ုိင္းပုံစံမ်ဳိးေလးေပါ႔)က လူငယ္တုိင္းေခါင္းေပၚေရာက္သြားပါတယ္။
အဲဒီကားေတြကုိ ၾကည္႔ျပီးမွာ ျမန္မာစကားမွာ ကြန္ဖူးသိုင္း ဆုိတဲ႔စကားလုံးေလး အသစ္ေမြးဖြားလာပါတယ္။
သူ႔ေနာက္မွာမွ ကြယ္လြန္သြားျပီျဖစ္တဲ႔ဘရုစ္လီတုိ႔ အခုထိတုိင္အစြမ္းျပေနတ႔ဲ ဂ်က္ကီခ်န္းနဲ႔ ဂ်က္လီဆုိတာကုိျမန္မာေတြသိလာတာပါ။
ဒါက ၾကဳံလုိ႔ေျပာျပတာပါ။

မွတ္မွတ္ရရ ဒီကားကိုေန႔လည္ဆယ္႔ႏွာရီပြဲၾကည္႔ဘုိ႔ မနက္ ကိုးနာရီေလာက္ကထဲကလက္မွတ္သြားတုိးၾကတာေတာင္
ေမွာင္ခုိေတြကိုမေက်ာ္နုိင္ေတာ႔ အဲဒီပြဲအတြက္လက္မွတ္မရေတာ႔ မၾကည္႔ရပါဘူး။
ဒါနဲ႔ေရွ႔ေရာက္ျပီးသားမထူးဘူးဆုိျပီးဆက္တန္းစီတာ (3)နာရီပြဲမွာမွလက္မွတ္ရေတာ႔ၾကည္႔ရပါတယ္။
အဲဒီေန႔က ေန႔လည္စာထမင္းငတ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ္႔ လက္မွတ္မရလုိ႔ မၾကည္႔ရေသးတဲ႔ေကာင္ေတြကို သြားေရက်ေအာင္ မင္းသားကလက္တစ္ဘက္ထဲနဲ႔ဘယ္လုိခ်တာ စံခ်ပ္ကူဆုိတဲ႔ တုတ္က ဘယ္လုိမွန္းမသိထြက္လာတာကိ ၾကည္႔ရတာကိုက ဘယ္လုိေကာင္းတာ လုိ႔ ေကာင္းတာေတြကုိ ၾကြားရတာနဲ႔တင္ ထမင္းငတ္တာတန္ပါတယ္လုိ႔ စိတ္ကထင္ပါတယ္။
ကေလးဘ၀က ၾကည္႔ခဲ႔ရတဲ႔ရုပ္ရွင္ထဲမွာခက္ခက္ခဲခဲနဲ႔ ၾကည္႔ခဲ႔ရလုိ႔ အခုအခ်ိန္ထိ မွတ္မိေနတဲ႔ကားကေတာ႔ ၀င္းဦးရဲ႕နာမယ္ေက်ာ္ “မူံေရႊရည္ “ဇာတ္ကားပါ။အိမ္ကလူၾကီးေတြက ၾကည္႔ျပီးတာ မၾကည္႔ရေသးလုိ႔အိမ္ကိုဂ်ီတုိက္တာနဲ႔ အိမ္ကလူတစ္ေယာက္က ရုပ္ရွင္ရုံကိုလက္မွတ္သြားတန္းစီထား၊ေက်ာင္းဆင္းတာနဲ႔အိမ္မျပန္ဘဲ ၀င္းလုိက္ရုံကိုအေျပးအလႊားသြား အိမ္ကလက္မွတ္တန္းထားေပးတဲ႔သူကိုလြယ္အိပ္ေတြျပန္ေပးလုိ႔ရုပ္ရွင္၀င္ၾကည္႔ခဲ႔တာပါ။
ရုပ္ရွင္ျပီးမွ 25လမ္း လမ္း80ကအိမ္ကုိလမ္းေလွ်ာက္ျပန္တာပါ။
က်ေနာ္တုိ႔အိမ္ကလဲ ရုပ္ရွင္၀ါသနာအုိးေတြဆုိေတာ႔ ရုပ္ရွင္ၾကည္႔ဘုိ႔အေရးကုိ ဒီေလာက္ထိကို အလုိလုိက္ပါတယ္။
ၾကဳံတုနး္အတင္းႏွက္လုိက္ရရင္မနက္အိပ္ယာထတာနဲ႔ က်ဴရွင္ ၊က်ဴရွင္ကေနေက်ာင္း၊ညေနက်ေက်ာင္းကေနက်ဴရွင္၊ေနာက္ က်ဴရွင္ကေနစာက်က္၀ုိင္းကုိ မနက္(6)နာရီကေနညမုိးခ်ဳပ္ထိစာမွစာျဖစ္ေနရွာတဲ႔ခုေခတ္က ေက်ာင္းသား ကေလးမ်ားကို ကုိယ္႔ငယ္စဥ္က ကေလးဘ၀နဲ႔ယွဥ္ၾကည္႔မိပါတယ္။
မင္းသားၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕စကားငွားသုံးျပီးေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ႔ “ခုေခတ္ကေလးမ်ားကုိ ကိုေပါက္ က သနားတယ္ ဟယ္ ဟယ္ ဟယ္ “လုိ႔ပါ။

ရုပ္ရွင္ရုံအေၾကာင္းေျပာရရင္ တစ္ဆက္ထဲ တစ္ဘ၀ထဲရွိခဲ႔တဲ႔ လက္မွတ္ေမွာင္ခုိအေၾကာင္းကုိထည္႔မေျပာရင္မျပည္႔စုံပါဘူး။
က်ေနာ္တုိ႔ခပ္ငယ္ငယ္ကေတာ႔ ရုပ္ရွင္ၾကည္႔မယ္ဆုိရင္ မိသားစုလုိက္ၾကီး ရုပ္ရွင္ရုံကို ပြဲမစခင္နာရီ၀က္ တစ္နာရီေလာက္ၾကဳိျပီးလမ္းေလွ်ာက္သြားၾကပါတယ္။
ဟုိေရာက္တဲ႔အခါကိုယ္ၾကည္႔မယ္႔အတန္းေရွ႔က သံတုိင္ထဲကို၀င္တန္းစီကိုယ္အလွည္႔ေရာက္ရင္ လက္မွတ္၀ယ္ ၀င္ၾကည္႔လုိက္ရုံပါဘဲ။
အဲဒီတုန္းကလက္မွတ္၀ယ္ျပီးလုိ႔ ရုံထဲကုိ မ၀င္ခ်င္ေသးဘူးဆုိရင္လဲရပါတယ္။
အျပင္မွာကိုယ္ၾကဳိက္သလုိေန ျပခါနီးမွ ရုံထဲ၀င္ေပါ႔။
ေနာက္ဂ်ိန္းစဘြန္းကားေတြ စျပတဲ႔အခိ်န္မွာ ၾကည္႔ခ်င္သူေတြမ်ားလာတဲ႔အခါ လက္မွတ္ေမွာင္ခုိဆုိတဲ႔စနစ္ဆုိးၾကီးကေပၚလာပါတယ္။
အရင္ကၾကိဳတင္လက္မွတ္ဆုိတာ ၀ယ္ထားလုိ႔ရပါတယ္။
လူအ၀င္မ်ားတဲ႔ ရုပ္ရွင္ျပရင္ လူေတြက ၾကိဳတင္လက္မွတ္၀ယ္ ေစ်းတင္ျပီးျပန္ေရာင္းဆုိတာကေတာ႔ လက္မွတ္ေမွာင္ခုိအစပါ။
အဲဒါမ်ဴိးကေတာ႔ ရုပ္ရွင္ရုံက ၀န္ထမ္းေတြကလဲ ေမွာင္ခုိဇာတ္လမ္းမွာ ဒုတိယဇာတ္ေကာင္အျဖစ္၀င္လုိ႔သရုပ္ေဆာင္ပါတယ္။
ဒါနဲ႔ဘဲ ေမွာင္ခိုထုတ္လု႔ိမရေအာင္ ၾကိဳတင္လက္မွတ္ဆုိတဲ႔စနစ္ကို ဖ်က္သိမ္းလုိက္ပါတယ္။
ဒါေပမယ္႔လည္း ဒါေပမယ္႔လုိ႔ဆုိရေအာင္ ဆုိင္ရာပုိင္ရာ လူၾကီးမ်ားကေတာ႔ ၀ယ္လုိ႔ရပါတယ္။
ျပခါနီးမွ လူတစ္ေယာက္ကို လက္မွတ္ႏွစ္ေစာင္ႏူန္းဆုိျပီး သတ္မွတ္လုိ႔ေရာင္းပါတယ္။
ရုံအနီးအနားမွာ ရွိသူေတြ ေမွာင္ခုိေတြက ေန႔လည္ (12)နာရီပြဲကို မနက္ကတည္းက ခဲ ေတြခ်လုိ႔ အုပ္စုလုိက္ၾကီး၀င္တန္းစီပါတယ္။
တကယ္ၾကည္႔ခ်င္သူေတြက သူတုိ႔ေနာက္မွာပါ။
လက္မွတ္တန္းစီတဲ႔အခါမွာ ေမွာင္ခိုတုိးေရာင္းသူေတြက အရင္ဆုံးေနရာဦးထားျပီး လူတစ္ေယာက္တန္းစီျပီးရင္ လူေပါင္းမ်ားစြာကို ပုိက္ဆံယူျပီးအ၀င္ခုိင္းပါတယ္။
ေနာက္ၾကားျဖတ္တုိးတဲ႔လူေတြကလည္းရွိလာျပန္ပါတယ္။
ရုံထဲကလက္မွတ္ေရာင္းသူကလဲ ထုိင္ခုံ 200ေက်ာ္ရွိတာကို တစ္၀က္ေလာက္က ေမွာင္ခုိနဲ႔ေပါင္းျပီးၾကိဳေရာင္းထားပါတယ္။
လက္မွတ္ေရာင္းလုိ႔မွာ မၾကာေသးဘူး ကုန္ျပီဆုိျပီးဆုိင္းဘုတ္ခ်ိတ္လုိက္ပါတယ္။
အမွန္တစ္ကယ္ၾကည္႔ခ်င္သူက ေနပူထဲမွာ အခ်ိန္ကုန္ခံျပီးတန္းစီ လဲ လက္မွတ္ကမရ။
ေမွာင္ခုိေတြလက္ထဲမွာက ရုံေပါက္၀ေရာက္တာနဲ႔ “ ယူမလား ယူမလား “နဲ႔လက္မွတ္ကအျပည္႔။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ မခံခ်င္သူလူငယ္ေတြေက်ာင္းသားေတြန႔ဲ ေမွာင္ခုိေတြ လက္မွတ္တုိးရင္းရုိက္ၾကႏွက္ၾကနဲ႔ ဇာတ္လမ္းေတြရွုပ္ကုန္ပါတယ္။
သတင္းစာေတြထဲမွာလဲ ဒီေမွာင္ခုိ ပေပ်ာက္ဘုိ႔အေၾကာင္းကုိ ၀ုိင္းအုံလုိ႔ ေရးၾကေပမယ္႔ ဘာမွသိပ္ေျပာင္းလဲမသြားခဲ႔ပါဘူး။
အဲဒီအခါမွာ လက္မွတ္ကုိစံနစ္သစ္နဲ႔ေရာင္းပါေတာ႔တယ္။
ရုပ္ရွင္ရုံတုိငး္ရဲ႕၀င္ေပါက္အက်ယ္ၾကီးေတြကို ပိတ္လုိက္ပါတယ္။
ရုံထဲကို ၀င္စရာလက္မွတ္ေပါက္ တစ္ေပါက္ကိုဘဲခ်န္ထားပါတယ္။
လက္မွတ္၀ယ္ျပီးတာနဲ႔ ရုံထဲကို၀င္ျပီးရင္ အရင္လုိလြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေလွ်ာက္သြားလုိ႔မရေတာ႔ဘဲ ပိတ္ကာထားတဲ႔ေနရာက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာဘဲက်ဥး္က်ဥ္းက်ပ္က်ပ္နဲ႔ေနရပါေတာ႔တယ္။
(အဲဒီတုံးက မီးေလာင္တာျပဳတာကလဲ အခုေခတ္ေလာက္မဆုိးေသးလုိ႔ပါ။
အေၾကာင္းကိစၥေပၚလုိ႔ကေတာ႔ ထြက္ေပါက္ေသးေသးေလးေတြနဲ႔စုျပဳံလုိ႔ ဒုကၡေရာက္နုိင္ပါတယ။္
ဒါေပယ္႔ မန္းေလးမွာေတာ႔ ဘာမွၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္မျဖစ္ခဲ႔တာကလဲ ကံေကာင္းျခင္းတစ္ရပ္ပါဘဲ။)
ပုံစံေျပာင္းလုိက္လုိ္႔လဲေမွာင္ခုိလက္မွတ္ေရာင္းတာက နည္းသြားေပမယ္႔ လုံး၀ပေပ်ာက္မသြားပါဘူး။
လက္မွတ္ေတြက ၾကည္႔မယ္႔သူ ကို အကုန္မေရာင္းဘဲခ်န္ထားျပီးေမွာင္ခုိလက္ထဲေရာက္ကုန္လုိ႔ပါဘဲ။
ဒီေမွာင္ခုိလက္မွတ္ေရာင္းတာကေတာ႔ မန္းေလးျမဳိ႔က ရုံတုိင္းမွာရွိတာမွန္ေပမယ္႔ ျပႆနာအမ်ားဆုံးကေတာ႔ အဂၤလိပ္ရုပ္ရွင္အျပမ်ားတဲ႔၀င္းလုိက္နဲ႔ မစုိးရိမ္မွာပါ။
ဒါေပမယ္႔က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္ကရုပ္ရွင္ၾကည္႔ရင္ ျမဳိလယ္ရုံေလာက္သာ အၾကည္႔မ်ားပါတယ္။
ျမဳိ႔စြန္ရုံကေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြရွိတဲ႔ေျမာက္ျပင္က မ်ဳိးျမင္႔ရုံမွာသာ တစ္ခါတစ္ေလၾကည္႔ျဖစ္ပါတယ္။
က်န္တဲ႔ ဆုိငး္တန္းတုိ႔ ေဒး၀န္းတုိ႔ကုိ ၾကည္႔ခဲပါတယ္။
ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အဲဒီရုံေတြက လူမုိက္ေပါပါတယ္။
အေၾကာင္းမသိသူဆုိရင္ အေဆာ္ခံရတတ္ပါတယ္။
ျမဳိ႔လယ္ရုံထဲမွာဆုိရင္လဲ မစုိးရိမ္ရုံက ဆုိးပါတယ္။
ရန္ခဏခဏျဖစ္ရုိက္ၾကႏွက္ၾကနဲ႕ျပႆနာမ်ားပါတယ္။
ဒါေပမယ္႔ မစုိးရိမ္ကေတာ႔ အိမ္နဲ႔နီးတာရယ္လူအေတာ္မ်ားမ်ားကုိ မ်က္မွန္းတန္းမိေနတာရယ္ေၾကာင္႔ က်ေနာ္တုိ႔ဆုိရင္အဲဒီရုံက “မုိက္ကယ္ကိုကုိ”တို႔ကေစာင္႔ေရွာက္ပါတယ္။
အဲေတာ႔ ေၾကာက္တတ္တဲ႔က်ေနာ္က ျမဳိ႔ျပင္ရုံကိုၾကည္႔ခဲပါတယ္။
ေနာက္ျမဳိ႔ျပင္ရုံေတြက မုိးရြာရင္ရုံထဲကို ေရ၀င္တတ္ပါတယ္။
တစ္ခါတစ္ေလေျမၾကြက္ေတြက ျဖတ္ေျပးတတ္ေတာ႔ ေၾကာက္တတ္သူမ်ားလန္႔ ေအာ္ရတဲ႔အထိကုိဆုိးပါတယ္။
ၾကမ္းပုိးကိုက္တာကေတာ႔ ရုပ္ရွင္ရုံတုိင္းပါ။
ဒါေၾကာင္႔ရုပ္ရွင္သြားၾကည္႔ရင္ သတင္းစာလုိစကၠဴမ်ဳးိကုိယူသြားျပီး ေအာက္က ခံၾကည္႔ပါတယ္။
က်နာ္အဖြားကေတာ႔ ရုပ္ရွင္သြားၾကည္႔လုိ႔ျပန္လာတာနဲ႔ အ၀တ္အစားလဲျပီး အဲဒီအ၀တ္ေတြကိုခါျပီးေနလွန္းခုိင္းပါတယ္။
ဒါေပမယ္႔လဲ ၾကမ္းပုိးကေတာ႔ မလြတ္ပါဘူး။
က်ေနာ္အထင္မန္းေလးျမဳိ႔မွာ ၾကမး္ပုိ႔ျပန္႔ပြားေရး ကိုအဓိကကူညီပံ႔ပုိးေပးသူေတြကေတာ႔ရုပ္ရွင္ရုံေတြလုိ႔သာေျပာခ်င္ပါတယ္။
ေနာက္ဘယ္ရုပ္ရွင္ရုံမဆုိ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတာကေတာ႔ အိမ္သာကိစၥပါဘဲ။
လူေပါင္းစုံတက္တဲ႔အိမ္သာမ်ားသန္႔ရွင္းေရးကေကာင္းေကာင္းမလုပ္ ညစ္ပတ္နံေစာ္ေနတာကေတာ႔ ရုံတုိင္းနီးပါးေလာက္ပါ။
အခုေခတ္မွာေတာ႔ ပုဂၢလိကရုပ္ရွင္ရုံေတြျဖစ္သြားတဲ႔အတြက္ သန္႔ရွင္းေရးကေတာ႔ ေကာင္းမွေကာင္းအဆင္႔ျမင္႔သြားပါတယ္။
အခုေခတ္ကေတာ႔ရုပ္ရွင္ၾကည္႔ရတာ လြယ္ကူပါတယ္။
လက္မွတ္ကလဲ ၾကိဳတင္လက္မွတ္၀ယ္ရတာလြယ္ပါတယ္။
ၾကည္႔သူကအရင္ေလာက္မမ်ားတာလဲပါ ပါတယ္။
ေနာက္မန္းေလးကရုပ္ရွင္ရုံတစ္ရုံမွာ တစ္ခါက ပန္ကာျပဳတ္က်တယ္၊တစ္ခါကေတာ႔ ဗုံးေပါက္ပါတယ္။
အဲဒီကစလုိ႔ ရုပ္ရွင္ၾကည္႔ရမွာေၾကာက္သူေတြရွိလာေတာ့အၾကည္႔နည္းသြားျပန္ပါတယ္။
အရင္ကဆုိ ၾကည္႔ေနရင္းဆက္မၾကည္႔ခ်င္ေတာ႔ရင္ျပန္ထြက္လုိ႔ရပါတယ။္
အခုေတာ႔ ရုပ္ရွင္ရုံထဲက မျပီးမျခင္းျပန္မထြက္ရေတာ႔တာလဲ စိတ္ညစ္စရာပါ လုံျခဳံေရးအရေပါ႔။
ရုပ္ရွင္အေၾကာင္းေျပာရင္းတစ္ခါကရုပ္ရွင္ကအျပန္ျပႆနာတက္တာေလးကိုသတိရမိပါတယ္။
တစ္ရက္ မ်ဳိးျမင္႔ရုံမွာေပါ႔ မင္းသမီး”ေစာျမတ္သႏၱာ”ပါတဲ႔ “ပ်ံသာပ်ံပါထက္အာကာသုိ႔”ဆိုတဲ႔ကားကို
ညကုိးနာရီပြဲတစ္ေယာက္ထဲသြားၾကည္႔ပါတယ္။
အဲဒီေန႔ညက တန္ေဆာင္မုနး္လျပည္႔ညပါ။
ရုပ္ရွင္အျပီးဆယ္႔ႏွစ္နာရီထုိးခါနီးေလာက္မွာ 22စီလမ္းအတုိင္းေလွ်ာက္လာရင္းက်ဳံးေဘးေရာက္ေတာ႔
တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနတဲ႔ လသာသာညမွာ လွမ္းျမင္ေနရတဲ႔ျပႆဒ္ျမဳိရုိးေတြၾကားက ထန္းပင္ျမင္႔ျမင္႔ၾကီးေတြရယ္
က်ဳံးထဲက မုိးကုိေမွ်ာ္လုိ႔ပြင့္ေနတဲ႔ ၾကာပန္းေတြ ရယ္
ၾကာရြက္ေတြေပၚမွာတင္ေနတဲ႔ေရစက္ကေလးကိုလေရာင္ထိေတာ႔
တလက္လက္ထေနတာကုိ ၾကည္႔လုိ႔ အာဠ၀ီတံတားေပၚမွာ ထုိင္ျပီး စိတ္ကူးေတြယဥ္ေနတုန္း ျဗဳနး္ဆုိေနာက္ကေနျပီးေတာ႔………………………………………………………

http://kopaout.myanmarfriendsday.net/