မန္းေလးမွာ ဟုိအရင္ကတည္းကဘုိးစဥ္ေဘာင္ဆက္ မေျပာင္းမေရႊႊဘဲေနလာမိသားစုေတြ အမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။ဒီလုိမေျပာင္းမလဲဘဲ တစ္ေနရာထဲမွာ ေနနုိင္ၾကတာကုိလည္း မိဘအေမြကိုမ်ဳိးရုိးစဥ္ဆက္ထိန္းသိမ္းနုိင္သူဆုိျပီး ဂုဏ္ယူတတ္တဲ႔ ဓေလ႔လဲ ရွိၾကပါတယ္။ဒါေၾကာင္႔လဲ က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ကတည္းက မန္းေလးျမဳိ႔ရဲ႕ျမဳိ႔မ်က္ႏွာဖုံးေတြရဲ႕၀င္းက်ယ္ျခံက်ယ္ေတြကို ျဖတ္သြားျဖတ္လာနဲ႔သိေနရတာပါ။လမ္း80 အမ်ဳိးသားျပတုိက္ေနာက္ေက်ာကအိမ္ဆုိရင္ ျမန္မာ႔စာတတ္ေပတတ္ပညာေက်ာ္ ေယာအတြင္း၀န္ဦးဖုိးလွဳိင္ရဲ႕၀င္းျဖစ္ျပီး က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားဘ၀က အဲဒီျခံ၀င္းထဲမွာ ဖြင္႔ထားတဲ႔ အားသစ္အဂၤလိပ္စာ က်ဳရွင္ေက်ာင္းေလးမွာ စာသြားသင္ရပါတယ္။အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ႔ သူ႔ေျမးျဖစ္သူ ေရွ႔ေနၾကီး ဦးခင္ေမာင္ေဒြးေနတာပါ။ အမ်ဳးိသားျပတုိက္က ဟုိအရင္က (24လမ္းနဲ႔လမ္း80)က်ဳံးေဘးမွာ ႏွစ္ထပ္တုိက္အေဟာင္းၾကီးရဲ႔ေနာက္မွာ ရွိတဲ႔ တစ္ထပ္အေဆာက္အဦးရွည္ေမ်ာေမ်ာေလးျဖစ္ပါတယ္။အဲဒီျပတုိက္က စာၾကည္႔တုိက္နဲ႔လည္းတြဲထားပါတယ္။အဲဒီအမ်ဳိးသားစာၾကည္႔တုိက္မွ ေရွးကစာအုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိပါတယ္။အျပင္မွာ မရနုိင္ေတာ႔တဲ႔ စာအုပ္ေတြအမ်ားၾကီးရွိသလုိက်ေနာ္လည္း အသင္း၀င္ကဒ္ျပားလုပ္ျပီး ငွားဖတ္ခဲ႔ဘူးပါတယ္။အဲဒီတုန္းက စာၾကည္႔သင္း၀င္ရင္ ပုိက္ဆံမေပးရပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ျပန္ထမ္း၀င္အရာရွိ တစ္ဦးဦးရဲ႕ေထာက္ခံခ်က္ေတာ႔လုိပါတယ္။က်ေနာ္တုိ႔ကေက်ာင္းသားဆုိေတာ႔ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးက ေထာက္ခံေပးပါတယ္။
စာၾကည္႔သင္းဆုိလုိ မန္းေလးမွာ အတူယူစရာ လြမ္းစရာေကာငး္တဲ႔စာၾကည္႔သင္းေလးတစ္သင္းရွိခဲ႔ဘူးပါတယ္။အဲဒီအသင္းမွာ စာအုပ္ထားတဲ႔ ဘီရုိၾကီးေတြကို က လူတစ္ရပ္ေက်ာ္ပါတယ္။အေပၚကစာအုပ္ယူမယ္ဆုိရင္ ေလွခါးနဲ႔တက္ရပါတယ္။ စာေရးဆရာတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႔ ေရးျပီးသမွ်စာအုပ္အားလုံးကို ၀ယ္တင္ထားပါတယ္။ေပ်ာက္သြားရင္ စုတ္သြားရင္ မရ ရေအာင္ျပန္ရွာလုိ႔တင္ပါတယ္။က်ေနာ္ထက္အသက္ၾကီးတဲ႔စာအုပ္ေတြ ျမန္မာ႔ ဂႏၳ၀င္ေျမာက္စာအုပ္ေတြ ေရွးဆရာၾကီးမ်ားရဲ႔လက္ရာစာအုပ္ေတြကို ဒီစာၾကည္႔သင္းေလးရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင္႔က်ေနာ္ဖတ္ခဲ႔ရပါတယ္။1975က်ေနာ္စာအရမ္းဖတ္ျဖစ္တဲ႔အခ်ိန္(ဦးသန္႔အေရးအခင္းေၾကာင္႔ ေက်ာင္းခဏခဏပိတ္တဲ႔အခ်ိန္စာေတြလွိမ္႔ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္)မွာဒီလုိစာၾကည္႔တုိက္မ်ဳးိေတြ႔ရတာအဖုိးတန္ပါတယ္။ေစ်းကလဲသက္သာပါတယ္ လစဥ္ေၾကး ၅က်ပ္ အသင္း၀င္ေၾကး၅က်ပ္တစ္ခါငွားတစ္အုပ္ တစ္ပတ္ထက္ေက်ာ္ရင္ေတာ႔ အိမ္လုိက္ေတာငး္ပါတယ္။ တည္ရွိခဲ႔တဲ႔ေနရာေလးကေတာ႔ 83လမ္း28-29လမ္းၾကားက ၀င္းေလးထဲမွာပါ။အခုေတာ႔ ႏွေမ်ာစရာ ဦးက်ားၾကီးမီးထဲမွာ ပါသြားပါတယ္။ေနာက္ ပုဂၢလိကစာအုပ္အငွားဆုိင္ေလးကေတာ႔ 83လမ္း 27-28ၾကားက ၀ါသနာပါလုိ႔ စာဖတ္ရင္းစာအုပ္အငွားဆုိင္ေထာင္ထားတဲ႔ သန္းထုိက္ရတနာစာစဥ္ျဖစ္ပါတယ္။ဆုိင္ပုိင္ရွင္ ကိုရစ္ကီေက်ာ္ျမင္႔ကိုယ္တုိင္ကလည္း စာဖတ္၀ါသနာပါေတာ႔ သာမာန္စာအုပ္ဆုိင္ေတြမွာငွားမရတဲ႔စာအုပ္ေတြကို ၀ယ္ျပီးသိမ္းထားပါတယ္။ဒီလုိစာအုပ္မ်ဳးိကိုိေတာ႔ တကယ္စာဖတ္၀ါသနာပါသူမ်ားကုိ ငွားပါတယ္။
သူတုိ႔ေက်းဇူးေၾကာင္႔လဲ က်ေနာ္စာေတြအမ်ားၾကီးဖတ္ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ေနာက္စာအုပ္စုံတဲ႔အသင္းကေလးတစ္ခုကေတာ႔ မီးရထား၀န္ထမ္းမ်ား တည္ေထာင္ထားတဲ႔ မီးရထားစာၾကည္႔သင္းပါ။အဲဒီအခ်ိန္ေလာက္က မန္းေလးျမဳိ႔မွာ ရပ္ကြက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ စာၾကည္႔သင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိတာကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။ဒီစာၾကည္႔သင္းေတြရွိတဲ႔အခါစာေပေဟာေျပာပြဲေတြကေနာက္က ကပ္ပါလာပါတယ္။က်ေနာ္တုိ႔ လမ္း80ေပၚက နားႏွေခါင္းလည္ေခ်ာင္းေဆးရုံနဲ႔ကပ္ရက္သာသာနာ႔ဗိမၼာန္မွာ၊အရင္ဖားသားလဖုန္းေက်ာင္း၀င္းထဲက ေအာင္ပင္လယ္ခန္းမမွာ မန္းေလးဘူတာၾကီးေရွ႔က၀င္းထဲမွာ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြက်င္းပခဲ႔ ႏွင္းမူံမူံၾကားမွာ မခ်မ္းနုိင္မစီးနုိင္နားေထာင္ခဲ႔ၾကတာကလဲအမွတ္ရစရာ။
ပုိအမွတ္ရစရာေကာင္းတာကေတာ႔ 84လမ္း ဟံသာ၀တီသတင္းစာတုိက္အေပၚထပ္မွာ စေနေန႔တုိင္းက်င္းပေနၾက “စေနစာေပ၀ုိငး္ေလး”ပါ။ဆရာ႔ဆရာၾကီးမ်ားလာလုိ႔ေဟာေျပာၾကတာကို အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြးၾက ေဘးကေန ပါးစပ္ကေလးဟျပီး နားေထာင္ခဲ႔ရတာကို အခုထိ ျမင္ေယာင္ေနဆဲ႔ပါ။

အမွတ္အရဆုံးကေတာ႔ 1976ခုႏွစ္ေလာက္ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။24လမ္း 80-81ၾကား အမ်ဳိးသားျပတုိက္ရဲ႕ေနာက္ေက်ာက အမွတ္(1)အထက္တန္းေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ အဲဒီေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးရဲ႔ တူ ျပည္ၾကီးက်က္သေရ အေရွ႔ရပ္ကြက္သား အဲဒီအခိ်န္က ျမန္မာျပည္တ၀ွမ္းလုံးမွာ နာမယ္ေက်ာ္ ဘ၀သရုပ္ေဖာ္စာေရးဆရာၾကီး (ခ်စ္စႏိုးေခၚလိုက္မယ္)(ေဆးျပင္းလိပ္နဲ႔ကတုံးေျပာင္)က ေရးသူဖတ္သူစာဖတ္သူေဆြးေနြးပြဲလုပ္သြားတာေတာ႔ က်ေနာ္ဘ၀မွ မေမ႔နုိင္စရာပါ။                                     

ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ က်ေနာ္က လူတတ္ၾကီးလုပ္ျပီး ခပ္ေငါ႔ေငါ႔ေမးတာကို ဆရာၾကီးက တေလးတစားေျဖသြားလုိ႔ပါဘဲ။                                                                                                                                                      တစ္ခုေသာ စေနစာေပ၀ုိငး္မွာ ဆရာၾကီးကက်ေနာ္သမုိင္း ၀တၱဳမေရးဘူးလုိ႔ ေျပာသြားပါတယ္။သူနဲ႔ေတြ႔ျပီးေမးရမယ္႔ေန႔ေရာက္ေတာ႔ က်ေနာ္က စာရြက္ေလးထဲမွာေမးခြန္းေလးေရးျပီးေမးပါတယ္ အမွန္ကေတာ႔ ဆရာၾကီးကုိ က်ေနာ္က လွမ္းေထာက္တာပါ။(ဆရာေရးတဲ႔ က်ဥ္တုတ္ခံ၀ံ႔မခံ၀ံ႔ ဆုိတဲ႔ ၀တၱဳက တကၠသုိလ္ေနာက္ခံ သမုိင္းေၾကာင္းေလးပါ)အဲဒီစာအုပ္မွာပါတဲ႔အေၾကာင္းအရာေတြကအရင္ကျဖစ္ခဲ႔တာေတြကုိ ျပန္ေျပာေတာ႔ သမုိငး္မဟုတ္ဘူးလား ဆရာက သမုိင္း၀တၱဳမေရးဘူးလုိ႔ေျပာထားတာနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္မေနဘူးလားလုိ႔ေမးလုိ္က္ပါတယ္။အဲဒီအခါမွာ ဆရာၾကီးက ရယ္က်ဲက်ဲေလသံေလးနဲ႔ (အင္မတန္စကားကပ္တဲ႔ ပညာရွင္ပုဂၢဳိလ္ေလးခင္ဗ်ား က်ေနာ္မေရးဘူးဆုိတဲ႔ သမုိင္းေနာက္ခံ၀တၱဳဆုိတာ အားတာနဲ႔စစ္တုိက္ ေမာင္ႏွမခ်င္းျပန္ယူ ေခ်ာေခ်ာလွလွဆုိေတာ္ေကာက္ဆုိတဲ႔ အားအားယားယားလုပ္ခ်င္တာလုပ္ေနၾကတဲ႔ ျပည္သူေတြအတြက္ထည္႔မတြက္တဲ႔ ပေဒသရာဇ္ဘုရင္ေတြအေၾကာင္းကိုဆုိလုိပါတယ္ ျပည္သူျပည္သားေတြနဲ႔သက္ဆုိင္တဲ႔ အေၾကာင္းေတြေရးပါတယ္ ဒီေန႔ကအျဖစ္အပ်က္သည္မနက္ျဖန္မွာ အတိတ္က သမုိငး္ျဖစ္သြားပါတယ္)လုိ႔ ရွင္းျပသြားတာေတာ႔ က်ေနာ္႔ဘ၀မွာ အမွတ္တရပါ။

ေနာက္မန္းေလးက အိမ္ေတြမွာရွိတတ္တာကေတာ႔ တုိက္ေဆာက္တယ္ဆုိရင္ အဲဒီတုိက္ေဆာက္တဲ႔ ခုႏွစ္သကၠရာဇ္ရယ္ အဲဒီတုိက္ရဲ႕နာမယ္ေတြကို  တုိ္က္မ်က္ႏွာစာမွာ အဂၤေတနဲ႔စာေရးလုိ႔ထားတတ္ၾကပါတယ္။ဒီေတာ႔လဲ အိမ္တစ္အိမ္ကုိ ညႊန္းတယ္ဆုိရင္ အဲဒီအိ္မ္ရဲ႕နာမယ္ကုိ ေျပာျပီးညႊန္းေလ႔ရွိပါတယ္။ အခုေအာ္တုိဖုန္းရုံးနဲ႔ကပ္ရက္ က်ဳံးနဲ႔မ်က္ႏွာျခငး္ဆုိင္ လမ္း80နဲ႔ 26ဘီလမ္းဆုံတဲ႔ေနရာက အိမ္တစ္အိမ္မွာ ယုန္ရုပ္ကေလးေရးထားေတာ႔ “ယုန္တုိက္ “ေနာက္25လမး္ 83လမး္ေဒါင္႔ေကြ႔က တုိက္ၾကီးကေတာ႔
ေဒါင္းရုပ္ၾကီး ထုိးထားေတာ႔” ေဒါင္းတုိက္” သူနဲ႔တစ္လမ္းတည္း 26ဘီလမ္းေဒါင္႔မွာ ဆုံၾကီးထဲကို က်ည္ေပြ႔ထည္႔ထားတဲ႔ပုံနဲ႔ရွိတဲ႔ေဆးေရာင္းတဲ႔ “ကာတစ္တုိက္”ဒီအေဆာက္အဦေတြက ခုခိ်န္ထိရွိတဲ႔ အေဆာက္အဦးေတြပါ။ရီစရာလုိ႔ေျပာရရင္ အဲဒီကာတစ္တုိက္က ဆုံၾကီးကိုတင္စားလုိ႔ မိန္းကေလးရဲ႕တင္ပါးကို ဘန္းစကားနဲ႔ ကာတစ္ လုိ႔ေခၚၾကတာ ကေတာ႔ ျမန္မာျပည္အႏွံ႔အျပား အသုံးမ်ားတဲ႔ စကားေလးျဖစ္သြားခဲ႔ဘူးပါတယ္။
အရင္က ပလုိင္းရပ္မွာဆုိရင္သစ္သူေဌးဦးသာေဌးတုိက္၊၀ါးတန္းမွာဆုိရင္ေရခ်ဳိဦးေအးေမာင္တုိက္၊ 84လမ္းမွာဆုိရင္ပြဲထိုင္ကိတ္မုန္႔တုိက္ေရႊမန္းတင္ေမာင္တုိက္၊နဂါးေဒၚဦးတုိက္၊လူထုသတင္းစာတုိက္
ဒီလမ္းမေပၚမွာဘဲ 40-41ၾကားမွာ မီးေခ်ာင္းေရာင္စုံထြန္းထားတတ္တဲ႔ဘီဒီလက္ဖက္ေျခာက္တုိက္၊26ဘီလမ္းမွာဆုိရင္ ယူနီဗာဆယ္ကိတ္မုန္႔တုိက္ ေမာင္လာနာဘီဒီေဆးလိပ္တုိက္၊
ဆုိျပီးရွိခဲ႔ၾကပါတယ္။                                                                                                                                                                     အခုေတာ႔ ေခတ္ေတြေျပာင္း စနစ္ေတြေျပာင္း မီးကလဲႏွိပ္စက္ ေငြေၾကးေဖာင္းပြမူ႔ကလဲ နုိင္ငံတကာနဲ႔အတူဆုိေတာ႔ သာမန္အလုပ္ေတြကိုသာလုပ္ကိုင္တတ္ၾကတဲ႔ မိဘလက္ငုတ္လုပ္ငန္းေတြကိုသာလုပ္ကိုင္တတ္ၾကတဲ႔ ျမန္မာမိသားစုေတြမွာ မိဘဘုိးဘြားပိုင္ဆုိတာေတြကုိ လက္လႊတ္ခဲ႔ၾကရတဲ႔သူေတြလဲရွိလာပါတယ္။ေမာင္ႏွမေတြမ်ား ေျပာင္းလဲသြားတဲ႔ ေငြေၾကးေဖာင္းပြမူ႔ေၾကာင္႔တန္ဘုိးတက္လာတဲ႔  ကိုယ္ပုိင္တဲ႔ေျမကြက္ အိမ္ရဲ႕တန္ဘုိးကလဲ ကိုယ္တစ္သက္ရွာမရနုိင္တဲ႔မက္ေလာက္စရာေငြေၾကး ဆုိေတာ႔ အေမြဆုိင္အိမ္မ်ားမွာေရာင္းခ်င္သူနဲ႔မေရာင္းခ်င္သူၾကားမွာပဋိပကၡေတြ ၾကီးသထက္ၾကီးလုိ႔လာပါတယ္။စီးပြားေရးေတာင္႔တင္းသူရွိတဲ႔ အိမ္မ်ားကေတာ႔ေရာင္းခ်င္သူကုိမေရာင္းခ်င္သူက ျပန္အမ္းလုိ႔ ဘုိးဘြားအေမြအႏွစ္ကုိ ထိန္းသိမ္းနုိင္ေပမယ္႔ စီးပြားေရးအရင္လုိ မေျပလည္သူမ်ားကေတာ႔ ေငြက်ပ္တစ္ရာကုိ 25က်ပ္စြန္႔လြတ္နုိင္သူမ်ားလက္ကို ထုိးအပ္လိုက္ရပါေတာ႔တယ္။ဒါေၾကာင္႔လဲ မန္းေလးျမဳိ႔ရဲ႕ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ႔ ပိုင္ရွင္အသစ္ လူအသစ္လက္မွာ မတူညီတဲ႔ဓေလ႔ထုံးစံအသစ္ေတြကုိ ေနရာအနွံ႕အျပားမွာေတြျမင္ေနၾကတာ လက္ရွိအေနအထားပါ။

အပြင္႔လင္းဆုံးေျပာရရင္ေတာ႔ 1962-63ျပည္သူပိုင္သိမ္းလုိက္တဲ႔အခ်ိန္ကစလုိ႔မန္းေလးျမဳိ႕ရဲ႕ေရွးသူေဌးမ်ား ဘ၀ပ်က္ခန္းစတယ္လုိ႔ဆုိနုိင္ပါတယ္။ ျပည္သူပုိင္သိမ္းျပီးတဲ႔ေနာက္ပုိင္းမွာေရွးက သူေဌးဘြဲ႔အမည္ခံတဲ႔ မိသားစုေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က ဘာအလုပ္မွ မယ္မယ္ရရမလုပ္ေတာ႔ဘဲ ပိုင္ဆုိင္ခဲ႔တဲ႔ အထုပ္ကုိျဖည္စားေနတဲ႔သူေတြလဲ အမွန္တကယ္ရွိခဲ႔ၾကပါတယ္။အဲေတာ႔ အ၀င္မရွိအထြက္ဘဲရွိေနတယ္ဆုိေတာ႔ ပုိင္ဆုိင္မူ႔ကတစ္စထက္တစ္စေရာ႔သြားၾကတာအမွန္ပါဘဲ။
ေနာက္တစ္ခါ ေငြစကၠဴေတြ ဆက္လက္အသုံးျပဳလုိ႔မရေတာ႔ဘူးလုိ႔ တရား၀င္ေၾကျငာလုိက္တဲ႔အခါ ဒီသူေဌးေရာ ဆင္းရဲသားပါ တစ္ခါ ဒုကၡေရာက္ခဲ႔ၾကျပန္ပါတယ္။
သူေဌးေလွေမွာက္တာနဲ႔ သူေတာင္းစားခြက္ေပ်ာက္တာ မပမာဏျခငး္မတူေပမယ့္ဒုကၡေရာက္ခဲ႔တာကေတာ႔ အတူတူပါဘဲ။ဒီအထဲမွာ မီးေဘးအႏၱရာယ္ကလဲ ၾကဳံလာတယ္ဆုိေတာ႔
ဆင္ပိန္ကြ်ဲဘ၀ကေန ဆိတ္ဘ၀ေျပာင္း ပိုင္ဆုိင္တာေတြေရာင္း ျမဳိ႔သစ္လုိေဂ်ာင္ဂေလာင္မွာ ေျမကြက္ေလး၀ယ္ပုိတဲ႔ေငြေလးကို ဘာမွလဲမလုပ္တတ္ေတာ႔ ေငြတုိးေပးစားနဲ႔ အရင္ဘ၀မ်ားနဲ႔ တစ္ျခားစီျဖစ္သြားသူေတြရွိသလုိ ပန္းပန္လွ်က္ဘဲသီခ်င္းကုိဆုိနုိင္သူ မေဗဒါေလးေတြလဲရွိၾကတာကလဲ ၀မ္းသာစရာပါ။
အခုအခ်ိန္မွာေတာ႔ မန္းေလးျမဳိ႔က လုံး၀အသစ္ၾကီးေတာ႔ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ျမဳိ႔လယ္အခ်က္အခ်ာက်တဲ႔ေနရာေတြမွာ အထပ္ျမင္႔ျမင္႔ ဒီဇုိုင္းဆန္းဆန္းေဆးေရာင္သစ္သစ္လြင္လြင္နဲ႔ေက်ာ႔ေက်ာ႔ေမာ႔ေမာ႔ ရွိေနတဲ႔ တုိက္အသစ္ေတြၾကားထဲမွာ အုဌ္ထုေကာင္းေကာငး္ တုိက္ထုၾကီးၾကီး မျပဳမျပင္ေဆးအသစ္ေတာင္မသုတ္ဘဲထားတဲ႔ အန္းတိတ္တုိက္ၾကီးေတြကုိေရွးမူမပ်က္ ခပ္ခန္႔ခန္႔ၾကီးေတြ႔ရမွာပါ။
တစ္ခ်ဳိ႔တုိက္ေတြကလည္းအခုအခ်ိန္ထိလူေနပါတယ္ တိုက္ကိုအသစ္ျပင္နုိင္တဲ႔ေငြအင္အားရွိေပမယ္႔ တမင္ကို မျပင္ဘဲေရွးမူမပ်က္ကိုမျပင္ဘဲေနၾကေပမယ္႔ တစ္ခ်ဳိ႔ကေတာ႔ ေဆြမ်ဳးိသားခ်င္းေတြၾကားက နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေနျပီျဖစ္တဲ႔ အေမြဆုိင္အမူ႔ၾကီးေၾကာင္႔ လူလဲမေနေရာင္းလုိ႔လဲမရ ဆုိတဲ႔ အိမ္ပ်က္၀ုိင္းပ်က္ၾကီးေတြအျဖစ္ေတြ႔ေနရတာပါ။
အခုဒီဘက္ႏွစ္ေတြမွာေတာ႔ အရင္ေခတ္က ျပည္သူပုိင္သိမ္းထားတဲ႔အိမ္ေတြကို အေထာက္အထားခို္င္လုံစြာတင္ျပနုိင္တဲ႔ မူရင္းပုိင္ရွင္ေတြကုိ ျပန္ေပးတာ ၀မ္းသာစရာေတြ႔ရျပန္ပါတယ္။
ဒါေပမယ္႔ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ႔ မန္းေလးျမဳိ႔ထဲမွာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ျမဳိ႔သစ္မွာဘဲျဖစ္ျဖစ္လမ္းမတန္းမွာ ေနရာေကာင္းေကာင္း၀န္းက်ယ္ျခံက်ယ္ေတြမွာ မူလဇာတိျဖစ္တဲ႔မန္းေလးသားအစစ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အနားေတာင္မကပ္နုိင္ေတာ႔တာပါဘဲ။
က်ေနာ္႔တုိ႔ မႏၱေလးျမဳိ႔ ေဟာင္းသားေတြကေရာင္းမယ္၀ယ္မယ္ အရင္းနည္းနည္းအျမတ္နည္းနည္းရတဲ႔အလုပ္ဘဲလုပ္တတ္ၾကပါတယ္ ဒီအထဲမွာ အလွဴအတန္းေလးကလဲရက္ေရာတတ္ျပန္ပါတယ္။ေနာက္မွေရာက္လာတဲ႔ ေခတ္သစ္လူသားမ်ားကေတာ႔ အျမတ္မ်ားမ်ားရတဲ႔လုပ္ငန္းမ်ားကိုလုပ္တတ္ကိုင္တတ္ ၾကေတာ႔ သူတုိ႔ရဲ႕ၾကီးပြားတုိးတက္ႏုန္းကလဲ ဒီေရအလားျမင္႔မားလုိလာပါတယ္။
ဒီေတာ႔လဲ ေငြတတ္နုိင္သူမ်ား ေငြရွာနိုင္သူမ်ားက သာ တုိးတက္တဲ႔ေခတ္ၾကီးကုိ အမွီလုိ္က္နုိင္ေတာ႔ ျမဳိ႔မ်က္ႏွာဖံုးအသစ္ေတြက ေနစရာအိမ္ေျမပုိင္ဆုိင္မူ႔မွာလဲ ေရွ႔တန္း လူရာ၀င္လုိ႔ ေနပါေတာ႔တယ္။ဒီေတာ႔လဲ ျမဳိ႔မ်က္ႏွာဖုံးလူေဟာင္းမ်ားက တစ္စထက္တစ္စေနာက္တန္းေရာက္ကုန္ပါေတာ႔။
(အခုေခတ္ပရီမီးယားေဘာလုံးပြဲက အဂၤလန္ကလပ္အသင္းမ်ားလုိ႔ေပ႔ါ၊ နုိင္ငံျခားသားေဘာလုံးသမားေတြေျခစြမး္ပုိထက္ေတာ႔ နုိင္ငံျခားသားကုိ အျပဳိင္အဆုိင္ငွားၾကတဲ႔အခါ အဂၤလန္ကလပ္ေတြမွာ အဂၤလန္နုိ္င္ငံသားအစစ္ေဘာလုံးသမားမပါသေလာက္ျဖစ္ကုန္သလုိပါဘဲ၊)
တစ္ရက္အလုပ္သြားတဲ႔မနက္မွာ မဂၤလာေဆာင္ကားတန္းၾကီးလွည္႔လာတာနဲ႔ေတြေတာ႔ လမ္းမွာကားတန္းဆုံးေအာင္ရပ္ေစာင္႔ေနရင္းက ဟိုအရင္က မဂၤလာေဆာင္ေတြကို သတိရမိျပန္ပါတယ္။က်ေနာ္တုိ႔မန္းေလးမွာ မဂၤလာေဆာင္ရင္ကားနဲ႔လွည္႔တာကေတာ႔ ေရွးကတည္းကပါ။ခုေခတ္ကေတာ႔ ဆုိင္ကယ္အုပ္စုလုိက္ၾကီး အစြမ္းေတြျပစီးတာကလည္း ထုံးစံတစ္ခုလုိျဖစ္သြားပါတယ္။
အရင္ေခတ္က ျမိဳ႔မ်က္ႏွာဖုံးမ်ားမဂၤလာေဆာင္မယ္ မိတ္ေဆြသဂၤဟလဲေပါတယ္ဆုိရင္ လူမ်ားမ်ားဆန္႔တဲ႔ ျမဳိ႔ေတာ္ခန္းမ(1)မွာေဆာင္ၾကပါတယ္။အဲဒီေနရာကေတာ႔ အခုထိ ရွိေနေသးတဲ႔ စည္ပင္သာယာရုံး 71-72ၾကား 26ဘီလမ္းမေပၚမွာပါ။
ေနာက္ 78လမ္းမေပၚက မီးရထားရိပ္သာကေတာ႔ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းဆုိေတာ႔ မီးရထား၀န္ထမ္းမိသားစုေတြအေဆာင္မ်ားခဲ႔ပါတယ္။
ေနာက္ 26ဘီလမ္းမေပၚ 81-82လမ္းၾကား ရွဲလ္လက္ဖက္ရည္ဆုိင္နဲ႔မ်က္ႏွာျခင္းဆုိင္ ယူနီဗာဆယ္ခန္းမကေတာ႔ လူလတ္တန္းစားမ်ား တီး၀ိုင္းမထည္႔ခ်င္သူမ်ားေဆာင္ၾကတဲ႔ေနရာေလးပါ။
မန္းေလျမဳိ႕ကလူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က ဒီယူနီဘာဆယ္ ကိတ္မုန္႔တုိက္ခန္းမ မွာ မဂၤလာေဆာင္ခဲ႔ၾကပါတယ္ ။
တီး၀ုိင္းထည္႔ခ်င္တယ္ဆုိတဲ႔လူမ်ားကေတာ႔ နာရီစင္ေဘးက ျမဳိ႔ေတာ္ခန္းမ(2)မွာေဆာင္ၾကပါတယ္။အဲဒီခန္းမ မအားရင္ေတာ႔ သူ႔အေနာက္ဖက္ကပ္လ်က္ျမဳိေတာ္ခန္းမ(3)မွာမဂၤလာေဆာင္ပါတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ႔လဲ 25လမ္းနဲ႔85လမ္းေဒါင္႔ကစံပယ္ခန္းမ မွာ ေဆာင္သလုိ ကို္ယ္အိမ္ေရွ႔ ကိုယ္႔ရပ္ကြက္ေရွ႔မွာ မ႑ပ္ထုိးလုိ႔ မဂၤလာေဆာင္တာေတြလဲ အမ်ားၾကီးပါ။
အရင္ေခတ္ကေတာ႔ မဂၤလာေဆာင္ရင္ ဓါတ္ပုံအျပဳိင္အဆုိင္ရုိက္ၾကတာပါ။ နွစ္ဖက္ေဆြမ်ဳးိဓါတ္ပုံရုိက္ရင္း အလုအယက္ျဖစ္ျပီး ရန္ေတြျဖစ္ၾက ျပႆနာေတြတက္ၾကတာလဲ မၾကာခဏပါ။အခုေခတ္မွာေတာ႔ ဘယ္သူမဂၤလာေဆာင္ေဆာင္ ဓါတ္ပုံလဲရုိက္ မင္းသားမင္းသမီးမ်ားလုိ ဗြီဒီယုိလဲရုိက္။
မဂၤလာခန္းမေတြကလဲ ေပါမွေပါ ပါ။မဂၤလာခန္းမေတြေပါတယ္ဆုိမွ ပုိက္ဆံတတ္နုိင္ေပမယ္႔ အလုပ္ရွုပ္မခံခ်င္ေတာ႔ လုိ႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ မိဘမဲ႔ကေလးေက်ာငး္ေတြမွာ ကုသုိလ္ယူရင္း အက်ဥ္းရုံးဆြမ္းကပ္လုိ႔လက္ထပ္လုိက္ၾကတဲ႔ စုံတြဲေတြကလဲ သာဓုေခၚစရာပါဘဲ။

က်ေနာ္ေနထုိင္ခဲ႔တဲ႔ႏွစ္အတြင္း ေခတ္အေျပာင္းအလဲေတြ ၾကဳံခဲ႔ရ ေပ်ာ္စရာ လြမ္းစရာ ခါးသီးစရာေတြနာက်ည္းစရာ ရင္နင္႔စရာေတြကို ၾကားေတြ႔ ျမင္ေတြ႔ ကိုယ္တုိင္ခံစားေတြ႔ ေတြအမ်ားၾကီး ၾကဳံခဲ႔ရပါတယ္။အဲဒီအထဲကေန ကုိယ္တစ္ေယာက္ထည္းမဟုတ္ဘဲ မန္းေလးျမဳိ႔သူျမဳိ႔သားအေတာ္မ်ားမ်ား ပါ၀င္ပါတ္သက္ခဲ႔တဲ႔ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ျပန္စဥ္းစားမိတဲ႔အခါမွာေတာ႔ ……………………………………….
ကိုေပါက္လက္ေဆာင္ အေတြးပါးပါးေလး