မနက္ေစာေစာတစ္ရက္ က်ေနာ္ကြန္ျပဴတာနဲ႔အလုပ္ေတြရွုပ္ေနတုံး “ဂြပ္ “ကနဲ အသံၾကားလုိ႔ လွည္႔ ၾကည္႔ လုိက္ေတာ႔ အဂၤ်င္နီယာမမ မေ၀ျဖစ္ေနပါတယ္။
သူကက်ေနာ္လွည္႔ၾကည္႔တာ ျမင္ေတာ႔ မွ အားနာသြားျပီး ရယ္က်ဲက်ဲေလးနဲ႔ျပဳံးျပျပီး “ေဆာတီး”လုိ႔ရယ္သံစြက္ျပီးေျပာပါတယ္။
သူ႔ထမင္းခ်ဳိင္႔ရယ္ ဆြဲျခင္းရယ္ကုိ စားပြဲခုံေပၚေဆာင္႔ခ်လိုက္တာ ေၾကာင္႔ အသံထြက္လာတာပါ။
သူကအမွတ္တမ႔ဲခ်လုိက္တာအသံထြက္လာေတာ႔ မွ က်ေနာ္ရွိေနတာကိုသတိရသြားပုံရပါတယ္။
သူက စိတ္တုိျပီဆုိရင္ စိတ္ထဲရွိတဲ႔အတုိင္း ကုိယ္အမူအယာ ကပါ ေျပာင္းသြားတတ္တာကိုသိေနလုိ႔ က်ေနာ္ကလွမ္းေမးလုိက္ပါတယ္။
“ေ၀မမ ဘာေတြအလုိမက်ျဖစ္လာျပန္ပလဲ”
အဲေတာ႔မွ
“မေျပာပါနဲ႔ေတာ႔ ေလးေပါက္ရယ္”
လုိ႔ ဆုိျပီးထုံးစံအတုိင္းအရွည္ၾကီးေျပာပါေတာ႔တယ္။
သူကမနက္ဆုိအလုပ္လာရင္း လမ္းမွာ မုန္႔၀င္စားျပီးမွအလုပ္ကုိလာတာပါတဲ႔။
ူအမ်ားအားျဖင္႔ေတာ႔ မုန္႔ဟင္းငါးဆုိင္၀င္စားတာမ်ားပါသတဲ႔။
သူတုိ႔စားေနၾကဆုိင္က တစ္ပြဲေလးရာ ဘဲဥတစ္စိတ္ပါတယ္ ငါးဖယ္ေၾကာ္ပိစိေကြး ႏွစ္တုံးပါတယ္။
အေၾကာ္မၾကီးတစ္ၾကီး တစ္ခုပါမယ္။မုန္႔ဖတ္ကသိပ္မနည္းမမ်ား ငါးဖတ္ကေလးတစ္ဖတ္ႏွစ္ဖတ္ပါမယ္။
ဟင္းရည္အသင္႔အတင္႔ ဘုိက္မတင္းေတာင္ ဘုိက္၀ပါသတဲ႔ ။
ဒီေလးရာဘုိးက ဒီေခတ္ၾကီးထဲမွာေတာ္ေတာ္ေလးတန္တယ္လုိ႔ေတာင္ေျပာရင္ရပါသတဲ႔။
သူအဲဒီဆုိင္ကုိ စားေနတာေတာ္ေတာ္ၾကာပါျပီတဲ႔။
ျပီးခဲ႔တဲ႔ ေလးငါးရက္ေလာက္ အဲဒီဆုိင္နဲ႔ မ်က္ႏွာျခင္းဆုိင္မွာမုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္အသစ္ေလးတစ္ခုေရာက္လာပါသတဲ႔။
အဲဒီဆုိင္အသစ္က “မုန္႔ဟင္းငါးတစ္ပြဲသုံးရာ”လုိ႔ စာလုံးအၾကီးၾကီးနဲ႔ေရးလုိ႔ ဗြီႏုိင္းလုပ္ျပီး ခ်ိတ္ထားပါသတဲ႔။
အဲဒီဆုိင္ရွင္ကလဲ ေ၀မမ ကိုျမင္တာနဲ႔ ျပဳံးျပဳံးျပပါသတဲ႔။
အဲဒါနဲ႔ဒီေန႔ေတာ႔ ေ၀မမ က ဆုိင္ေျပာင္းျပီး 300 ဆုိတဲ႔ဆုိင္ကုိ ၀င္စားလုိက္ပါသတဲ႔။
မုန႔္ပန္းကန္လာခ်ေတာ႔မွ ဟုိဘက္ဆုိင္ကနဲ႔စာရင္ ပုဂံက ေသးေနပါသတဲ႔။
အဲဒါနဲ႔ မုန္႔ကိုေမႊၾကည္႔ေတာ႔ ငါးဖယ္လဲမပါ ဘဲဥလဲမပါ အေၾကာ္ကလဲပဲေၾကာ္ေလးနည္းနည္းပါေလကာဆုိေတာ႔ စိတ္ေတြေလသြားပါသတဲ႔။
အဲဒါနဲ႔ သူ႔ကုိအျမဲျပဳံးျပေနတဲ႔ ဆုိင္ရွင္ေကာင္မေလးကုိ ဘဲဥငါးဖယ္မပါတဲ႔အေၾကာင္းေျပာေတာ႔
“အန္တီရယ္ သုံးရာဆုိမွ သုံးရာဘုိးေလာက္ဘဲ ရမွာေပါ႔ ” လုိ႔ျပန္ေျပာတာကိုၾကားေတာ႔ မေ၀တစ္ေယာက္ ေရွ႔ကပန္းကန္ကိုေပါက္ခြဲခ်င္စိတ္ေပါက္ေလာက္ေအာင္ကိုစိတ္တုိသြားပါသတဲ႔။
ဒါနဲ႔ဘဲအလုပ္ထဲေရာက္တဲ႔ထိစိတ္တုိတာမေပ်ာက္ေသးေတာ႔ ထမင္းခ်ဳိင္႔ကုိေဆာင္႔ခ်မိတာပါတဲ႔။
က်ေနာ္က” ညည္းကေအာက္ေၾကးသြားႏွုိက္တာကိုးေအ႔”လုိ႔ စလုိက္မွ ရီရီေမာေမာျပန္ျဖစ္လာျပီး။
” ဟုတ္ပ ဟုတ္ပ”လုိ႔စိတ္ေျပသြားတဲ႔ ပုံစံနဲ႔ ရီရီေမာေမာျပန္ျဖစ္လာပါတယ္။

” ဒါမ်ဳးိနင္တစ္ေယာက္ထဲ ခံရတယ္ထင္မေနနဲ႔ မဆူးလဲ ဟုိေနက အညာမိလာတယ္”လုိ႔က်ေနာ္ကေျပာေတာ႔
မေ၀ က ” က်မမသိလုိက္ဘူး ဘယ္လုိျဖစ္လာတာလဲ “လုိ႔ျပန္ေမးပါတယ္။

” ဟုိတစ္ရက္က မဆူး က ပခုံးလြယ္တဲ႔အိတ္(ဆလင္းဘက္ကုိေျပာတာပါ)လုိခ်င္တယ္ေျပာတာနဲ႔ မေနာ က ဆရာၾကီးလုပ္ျပီး ေခၚသြားေရာ။
ဒါနဲ႔ ဘဲ လမ္းရွိသမွ် စတုိးဆုိင္ ေတြကုိ ဟုိဆုိင္၀င္ ဒီဆုိင္၀င္နဲ႔ ရွာလုိက္ၾကတာ ပစၥည္းၾကဳိက္ေတာ႔ ေစ်းမၾကဳိက္ ေစ်းၾကဳိက္ေတာ႔ ပစၥည္းမၾကဳိက္ဆုိတာနဲ႔ လူေမာေျခေညာင္းသာအဖတ္တင္ျပီးအခ်ိန္သာကုန္သြားတယ္ ဘာမွ မ၀ယ္လုိက္ရဘူးတဲ႔။
ဒါေတာင္ စိတ္မေလွ်ာ႔ ဘဲ ေနာက္ေန႔ ၾကေတာ႔ ေစ်းထဲသြားရွာမယ္ဆုိ ထပ္ျပန္ရွာၾကပါေလေရာ။တစ္ဆုိင္ေရာက္ေတာ႔ ပုံစံသြက္သြက္လွလွ အိတ္ကုိေတြ႔ေတာ႔ မဆူးကလဲ သေဘာက် မေနာကလဲ အစကသာ ဆရာၾကီးလုပ္ခ်င္လုိ႔ လုိက္သြားတာ တစ္ရက္က ႏွစ္ရက္ဆုိေတာ႔ စိတ္မရွည္ေတာ႔ ဘူး။
ဒီေတာ႔လဲ လွတယ္ ေစ်းေလးလဲ မဆုိးဘူးလုိ႔ အၾကံေပးပါသတဲ႔။ဒါနဲ႔ 9500ဆုိတာမ်ားတယ္ဆစ္ၾကည္႔ ေပါ႔လုိ႔ မေနာက အၾကံေပးတာနဲ႔8000ဆစ္တာ ဆုိင္ရွင္ကလဲ ၾကိဳက္ေနမွန္းသိေတာ႔ 500ဘဲေလွ်ာ႔မယ္ ဒါေတာင္ ညီမေလးတုိ႔ မုိ႔ ဘာျဖစ္တယ္ညာျဖစ္တယ္နဲ႔ ထုံးစံအတုိင္း မျမတ္ပါဘူးတြန္းျငင္း သူတုိ႔ကလဲဇြတ္ဆစ္ေပါ႔ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဲဒီဆုိင္နဲ႔ ကပ္ရက္ ဆုိ္င္က သူုတုိ႔ ေစ်းဆစ္ေနတဲ႔ အိတ္နဲ႔ ပုံစံတူ အိတ္ကေလးကုိ ထုတ္ျပီး ဖုန္ေတြခါျပေနတာျမင္ပါေလေရာ။
ဒီဘက္ကဆုိင္ရွင္ကေတာ႔ ေက်ာေပးေနေတာ႔ မျမင္ပါဘူးတဲ႔ ။ဟုိဘက္ဆုိင္က ကေလးမေလး က လက္7ေခ်ာင္းမသိမသာေထာင္ျပပါသတဲ႔။ အဲဒါကို ျမင္တဲ႔ မေနာက မဆူး အသာေလးလက္ကုတ္ပါသတဲ႔ဒါေတာင္ မဆူးက မေလွ်ာ႔လဲ ယူေတာ႔ မယ္႔ပုံေပးေနလုိ႔ ဇြတ္ဆြဲေခၚျပီး ဒီျပင္ဘက္ကုိ တစ္ပါတ္ေလွ်ာက္ ျပီးမွ သူနဲ႔ကပ္ရက္ဆုိင္ကုိ အခုမွျမင္တဲ႔ ပုံစံနဲ႔ ၀င္လုိက္ပါသတဲ႔။ အိတ္ကုိလဲျမင္ေရာ မဆူးက ဟန္ေတာင္မေဆာင္နုိင္ဘူး ျဖစ္ေနေရာ။ ဟုိက အမလုိခ်င္ရင္ 7000နဲ႔ေပးမယ္လဲေျပာေရာ ယူမယ္ယူမယ္ဆုိ လက္လက္ကုိ စင္ေနတာဘဲတဲ႔။
ဒါနဲ႔ ဘဲအိတ္ကုိဖြင္႔ၾကည္႔ပါအုံးလားလုိ႔ မေနာက ေျပာေတာ႔ မဆူးက ခုနက ငါတုိ႔ ၾကည္႔တဲ႔တံဆိပ္နဲ႔ အတူတူဘဲလုိ႔ ေျပာျပီး ၀ယ္လာခဲ႔ၾကပါသတဲ႔။ေနာက္ႏွစ္ေရာက္ေလာက္ေနေတာ႔ မဂၤလာေဆာင္တစ္ခုမွာ ဖြင္႔ပြဲလုပ္ျပီးသုံးမယ္ဆုိ လုပ္ေတာ႔ မွ သူ၀ယ္လာတဲ႔အိပ္က ပထမၾကည္႔တဲ႔အိတ္နဲ႔ ေသခ်ာၾကည္႔ မွ မတူဘူးျဖစ္ေနတာကုိ သိရပါသတဲ႔။ ပထမၾကည္႔ တဲ႔ အိတ္က အထဲမွာ အံ၀ွက္အိတ္ေလး ႏွစ္ခု က သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ ခ်ဳပ္ထားျပီး ဇစ္ကေလးေတြလဲတပ္ထားပါတယ္၊ အိတ္အျပင္ေဘးဘက္မွာလဲ ဇစ္ပါတဲ႔ အိပ္၀ွက္ေလးတစ္ခုပါေသးပါတယ္။
သူ၀ယ္လာတဲ႔အိတ္ကအထဲမွာဘာမွမပါဘဲေဟာင္းေလာင္းၾကီးျဖစ္ေနပါသတဲ႔။ စိတ္ျမန္လက္ျမန္ မဆူးက အဲဒီဆုိင္ကုိျပန္သြားျပီး အိတ္ကပုံစံမတူဘူးေျပာေတာ႔
“အမကုိ ပုံစံတူပါတယ္လုိ႔ က်မက လုံး၀မေျပာပါဘူး”လို႔ျပန္ေျပာပါတယ္။ဒါနဲ႔ဆုိင္ထဲမ်က္ေစ႔ကစားၾကည္႔မွ သူၾကဳိက္တဲ႔အိတ္ပုံစံတူေလးကို ျမင္ေတာ႔ ျဖဳတ္ျပခုိင္းျပီး
ေသခ်ာၾကည္႔ေတာ႔မွ သူလုိခ်င္တဲ႔ အိတ္အစစ္ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ဘယ္ေလာက္လဲလုိ႔ ေမးေတာ႔ 9500 တစ္ျပားမွ မေလွ်ာ႔ဘူးလုိ႔ေျပာပါတယ္။ေနာက္ ေရာင္းျပီးတဲ႔ ပစၥည္းျပန္မလဲဘူးလုိ႔ ဆက္ေျပာေတာ႔ မွ မဆူးတစ္ေယာက္ စိတ္တုိတုိနဲ႔ “ခံလုိက္ အေခ်ာင္ၾကဳိက္တာခံလုိက္ ” ဆုိတဲ႔ ဂါထာကို တလမ္းလုံးရြတ္လာျပီးျပန္လာပါတယ္”
အဲဒီလုိ ကိုယ္ခံလုိက္ရတဲ႔အေၾကာင္းေတြေျပာေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ “ေအာင္မဂၤလာ ကုန္ပါျပီ လိမိတက္”ရဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္မူ႔ဒါရုိက္တာ ကိုပုေရာက္လာပါတယ္။
သူကက ထုံးစံအတုိင္း “ဘာထူးလဲ”လုိ႔ ေမးေတာ႔ ” မထူးပါဘူးဗ်ာ အထုခံလုိက္ရတာေလးေတြ ျပန္ေျပာေနတာပါ ” လုိ႔ေျဖလုိက္ေတာ႔ ကုိပု က မင္းတုိ႔ခံရတာ ဘာဟုတ္ေသးလဲဆုိျပီး ဇာတ္ေၾကာင္းလွန္ပါေတာ႔ တယ္။

ကုိပုတုိ႔လုပ္ငန္းက လူသုံး ကုန္ပစၥည္းေတြကုိ ျဖန္ခ်ိေပးတဲ႔လုပ္ငန္း ျဖစ္ပါတယ္။
အဲေတာ႔ ျမန္မာျပည္ရဲ႕တုိးတက္ေနတဲ႔ မီဒီယာေခတ္ၾကီးနဲ႔အမွီ ေၾကာ္ျငာေတြလုပ္ရ ပနး္ဖလက္ေတြ လုပ္ရ အက်ီေတြ တံဆိပ္ရုိက္လုိ႔ လက္ေဆာင္ေပးရဆုိေတာ႔ ဒါမ်ုဳးိေတြလုပ္တဲ႔ဆုိင္နဲ႕အျမဲလုံးလားေထြးလားေနပါသတဲ႔။ ကုိပု တုိ႔လဲ ပစၥည္္းအမ်ားၾကိီးကုိ တံဆိပ္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ထုတ္ပါသတဲ႔။
ေနာက္ ကုိပုတုိ႔က အျမဲလဲလုပ္ေနတယ္ အမ်ားၾကီးလဲ လုပ္တယ္ဆုိေတာ႔ ကိုပုတုိ႔ အပ္ေနက်ဆုိင္က ကုိပု လာအပ္တဲ႔ အလုပ္မွန္သမွ် ဒီဇုိင္းဆြဲခမယူဘဲလုပ္ေပးပါသတဲ႔။
ကိုပုအထက္က နာယက ၾကီးကလဲ အင္မတန္မွေစ႔စပ္ေသခ်ာ ေပသီးကလဲေခါက္ စိတ္က လဲ အေျပာင္းအလဲျမန္ပါသတဲ႔။
တံဆိပ္အသစ္တစ္ခုလုပ္ျပီးဆုိရင္ ပုံၾကမ္းဆြဲ နာယက ၾကီးကုိျပ သူေျပာတဲ႔အတုိင္းလုပ္ ျပီးရင္ျပန္ျပ ထပ္ျပင္ ။
ထပ္ျပင္ျပီးရင္ျပန္ျပ ျပီးရင္ျပန္ျပင္နဲ႔ တံဆိပ္အသစ္တစ္ခါလုပ္ရင္ ေလးငါးေျခာက္ခါမျပင္ဘဲ ျပီးတယ္ဆုိတာမရွိသေလာက္ပါဘဲ။
တစ္ခါေတာ႔ လူသုံးကုန္ ပစၥည္းတမ်ဳိးကုိ တံဆိပ္အသစ္ေလးနဲ႔ထုတ္လုိက္တာ ေတာ္ေတာ္ေလးေရာင္းေကာင္းေတာ႔ ခဏခဏ စတစ္ကာ တံဆိပ္ေတြလုပ္ရပါသတဲ႔။
ျမန္မာလုိေတြးရင္ ကံစပ္တယ္လုိ႔ေျပာရမွာပါဘဲ မထင္မွတ္ဘဲေအာင္ျမင္သြားတာပါ။
တစ္ရက္ နာယကၾကီးရဲ႕ မိတ္ေဆြရဲ႕သားျဖစ္တဲ႔ ကုိသူေတာ္ တစ္ေယာက္က နာယကၾကီးဆီကို အလည္လာတဲ႔အခ်ိန္ စားပြဲေပၚမွာတင္ထားတဲ႔ အဲဒီတံဆိပ္ကုိ ျမင္သြားပါသတဲ႔။
အဲဒါတစ္ခုဘယ္ေလာက္က် လဲလုိ႔ေမးေတာ့သူတုိ႔ေပးရတဲ႔ေစ်းကုိေျပာလုိက္ေရာ ေစ်းၾကီးတယ္လုိ႔ ေျပာသြားပါသတဲ႔ ။
သူကလဲ ဒီလုိတံဆိပ္ရုိက္တဲ့ပုံႏွိပ္တဲ႔လုပ္ငန္းဘဲလုပ္တာပါ။
အဲေတာ႔ ဘာမဆုိသက္သာမွ “စရိတ္ေတြတတ္နုိင္သေလာက္ေလွ်ာ႔ခ်ၾက”ဆုိတဲ႔ မူကိုလက္ကုိင္ထားတဲ႔နာယကၾကီးက ကိုပု ကိုျပီး ေခၚျပီးက်စ္ပါသတဲ႔။
အဲဒါနဲ႔ ကိုပုလည္း သက္သာတဲ႔ဆီကိုေျပာင္းအပ္ပါမယ္လုိ႔ သူ႔နာယကၾကီး ကို ကတိေပးလုိက္ျပီး သက္သာတယ္လုိ႔ ပြားသြားတဲ႔ ကိုသူေတာ္ဆီကိုလုိက္သြားပါသတဲ႔။
ကုိပု ကသူ အရင္ကလုပ္ထားတာေလးတစ္ခုကိုျပျပီး “ဒါဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္က်မွာလဲ”လုိ႔ ေမးလုိက္ေတာ႔ “130ေလာက္ေတာ႔ေပးရမယ္”ေျပာေတာ႔ ကိုပု က “ဒါ90ဘဲေပးရတယ္”လုိ႔ေျပာျပီး” ခင္ဗ်ားဒီေစ်းထက္ေရာ႔ေအာင္လုပ္ေပးနုိင္လား”လုိ႔ေမးေတာ႔ “ဒါကေစ်းၾကီးတယ္ ဒီထက္သက္သာတာရွိတယ္ “ဆုိျပီး ပုံစံတစ္ခုထုတ္ျပျပီး
ဘယ္သူေတြသုံးတာဆုိျပီး နာမယ္ေတြတန္းစီလုိ႔ရြတ္ျပပါသတဲ႔။
သူနမူနာျပတာက ကိုပုသုံးေနၾကအရြယ္အစားတဲ႔ တစ္၀က္ဘဲ ရွိပါသတဲ႔ ေစ်းကေတာ႔ထက္၀က္သက္သာပါတယ္။
ဒါနဲ႔ဘဲနာယကၾကီးကုိ ဒီအေၾကာင္းကုိတင္ျပေတာ႔ “ကတညဳတ ကတေဒ၀ီ “လို႔ရြတ္တဲ႔ျပီး မိတ္ေဆြဆုိတာေစာင္႔ေရွာက္ရတယ္ဆုိျပီးေျပာငး္အပ္ခုိင္းပါတယ္။
ဒါနဲ႔ ကိုပုလဲ အရင္တံဆိပ္အၾကီးေတြကို ကုန္ေအာင္သုံး ျပီး အသစ္ေတြထပ္မွာလုိက္ပါသတဲ႔။
ဒါနဲ႔ဘဲတံဆိပ္အသစ္ေတြလဲေျပာင္းျပီးစသုံးေရာ ထုတ္လုပ္ေရးဌာနက ၀န္ထမ္းေတြက တံဆိပ္အသစ္ေတြက ေကာ္မေကာင္းဘူးဆုိျပီး တင္ျပလာပါသတဲ႔။
ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔တစ္ရက္နယ္ကိုတင္ဖုိ႔ အတြက္ကားဂိတ္ကုိပစၥည္းေတြသြားခ်တာ တံဆိပ္ေတြကြာေနတာေတြ႔ေတာ႔ အရည္အေသြးထိန္းသိမ္းေရးအဖြဲကျမင္သြားေတာ႔ ထုတ္လုပ္ေရးဌာနကုိ အဆင္႔ဆင္႔အေၾကာင္းၾကားေတာ႔ ေနာက္ဆုံးအေျဖကေတာ႔ ကုိပုအသစ္လုပ္ေပးတဲ႔တံဆိပ္ေတြက မေကာင္းတာဆုိျပီးအေျဖထြက္လာပါသတဲ႔။
အဲဒါနဲ႔ ကိုပုလည္း တံဆိပ္လုပ္ေပးတဲ႔နာယကၾကီးရဲ႕သူငယ္ခ်င္းသား ကုိသူေတာ္ေလးကိုေမးေတာ႔ “ဟုတ္တယ္ အဲဒီတစ္ေခါက္က စတစ္ကာက ေကာ္သိပ္မေကာင္းဘူး ဒါေၾကာင္႔ဒီေစ်းနဲ႔လုပ္ေပးနုိင္တာေပါ႔ “လုိ႔
ျပန္ေျဖတာလဲ ၾကားလုိက္ေရာ ကိုပုစိတ္ထဲမွာ အဲဒီကုိသူေတာ္ ကိုေၾကာင္သူေတာ္လုိ႔ နာမယ္ေပးးလုိက္ျပီး သူသိသေလာက္ဘာသားစကားနဲ႔ စုံေအာင္ကုိ ဆဲထည္႔လုိက္ပါသတဲ႔ (စိတ္ထဲကဆဲတာ ေျပာတာပါ အျပင္မွာေတာ႔ ဘယ္အသံထြက္ရဲမလဲေပါ႔ေနာ္.)။
အဲဒါနဲ႔ဘဲ ကိုပုက လုပ္လက္စေတြကုန္ေအာင္ဆက္သုံးျပီး ေနာက္ထပ္ျပီးမအပ္ေတာ႔ပါဘူး။
သူနာယကၾကီးကလဲ ကိစၥတစ္ခုျပီးရင္ေမ႔ေမ႔ေပ်ာက္ေပ်ာက္ဆုိေတာ႔ တံဆိပ္ကိစၥထပ္မေျပာေတာ႔ပါဘူး။
အဲဒီၾကားထဲမွာတံဆိပ္ပုံစံအရြယ္အစားေျပာငး္သြားေတာ႔ ေဖာက္သည္ေတြက တံဆိပ္မေျပာင္းပါနဲ႔ ၀ယ္သုံးတဲ႔သူက အတုလုိ႔ေျပာေနတယ္လုိ႔ အသံေတြထြက္လာေတာ႔
ကိုပု အတြက္အဆင္ေျပသြားတာေပါ႔။
သိပ္မၾကာပါဘူူး ကိုပု အျပင္သြားေနတဲ႔တစ္ရက္ ေၾကာင္သူေတာ္က ထပ္လာျပီးနာယကၾကီးနဲ႔ေတြ႔ပါသတဲ႔ သူ႔ဆီတံဆိပ္မအပ္လုိ႔ေပါ႔။
အဲေတာ႔ ကိုပုလဲ နာယကၾကီးဆီ အခစား၀င္ျပီးေျဖရွင္းခ်က္ေတြေပးရျပန္ပါတယ္။
အဲဒီအခါမွာ နာယကၾကီးကလဲ “ကတညဳတ ကတေဒ၀ီ “အစခ်ီလုိ႔ မိတ္ေဆြသဂၤဟကိုေစာင္႔ေရွာက္သင္႔ေၾကာင္းေတြမိန္႔ခြန္းေျခြေတာ႔ ေၾကာင္သူေတာ္ပစၥည္းက အရြယ္အစားမတူ၍ေဖာက္သည္မ်ားက အတုထင္ပါေၾကာင္း ၊ေကာ္မပါ အရည္အေသြးမေကာင္း၍ တံဆိပ္မ်ားက ကြာက်ေသာအခါ အရည္အေသြးထိန္းသိမ္းေရးအဖြဲ႔မွ
ကန္႔ကြက္ပါေၾကာင္းျပန္လည္ေလွ်ာက္ထားတဲ႔အခါမွာ ထပ္ျပီးညွိနုိင္းပါရန္ဆုိျပီး အမိန္႔ခ်လုိက္ေတာ႔ ေၾကာင္သူေတာ္နဲ႔ထပ္ေတြ႔ရျပန္ပါသတဲ႔။
ဒီအခါမွာလဲ ေမးၾကည္႔ျပန္ေတာ႔ ကိုပုလုပ္ထားတာေစ်းၾကီးတယ္ဆုိျပီးေျပာသြားတာကိုသိေတာ႔ ဘယ္ေလာက္နဲ႔လုပ္ေပးနုိင္မလဲလုိ႔ ေျပာေတာ႔ နာယကၾကီးကို 40က်ပ္နဲ႔လုပ္ေပးမယ္လုိ႔ ေျပာခဲ႔တယ္လုိ႔ သိရေတာ႔ ဒါဆုိရင္ ဒီဆုိက္အတုိင္းမေျပာင္းဘဲလုပ္ပါဆုိျပီးထပ္အပ္လုိက္ရပါသတဲ႔။
အရင္ကိုပုအပ္တာက ၾကိဳက္သေလာက္အေရအတြက္အပ္ 90က်ပ္ဘဲေပးရပါတယ္။
သူကေတာ႔ မ်ားမ်ားယူရင္သက္သာတယ္ဆုိေတာ႔ အေတာ္ၾကာမွကုန္မယ္႔အေရအတြက္ေအာင္႔သီးေအာင္႔သက္နဲ႔အပ္လုိက္ရပါသတဲ႔။
90က်ပ္နဲ႔ 40ဆယ္က်ပ္ဆိုေတာ႔ ထက္၀က္ကြာေနျပန္ေတာ႔လည္း နာယကၾကီး အၾကဳိက္ စိတ္တထင္႔ထင္႔နဲ႔အပ္ေပးလုိက္ရပါတယ္။
တကယ္လဲတံဆိပ္ေတြလာေပးတဲ႔ေန႔ေရာက္လုိ႔ တံဆိပ္ေတြလဲဖြင္႔ၾကည္႔ုလိုက္ေရာ ေပ်ာ႔တိေပ်ာ႔ဖတ္နဲ႔ စာရြက္ပါးပါးေလးျဖစ္ေနလုိ႔ ကိုပုက ေၾကာင္သူေတာ္ဆီဖုန္းဆက္ျပီးေမးလုိက္ေတာ႔
“ပါးမွာေပါ႔ အေပၚက ပလပ္စတစ္တစ္ထပ္မအုပ္ထားဘူးေလ ပလပ္စတစ္တစ္ထပ္ပါရင္ ဒီေစ်းနဲ႔ဘယ္ရမလဲ “လုိ႔ ျပန္ေျဖသံလဲ ၾကားလုိက္ေရာ ကုိပု ေၾကာင္သူေတာ္ကို ဆဲဘို႔မေျပာနဲ႔ စိတ္ထဲမွာလူ လုိ႔ေတာင္ မသတ္မွတ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္စိတ္ကုန္သြားပါသတဲ႔။
ကိုပု စိတ္ထဲမွာေတာ႔ အရင္အပ္ေနက်ဆုိင္ကုိ အရမ္းဘဲအားနာပါတယ္။
ကုိပု ဂ်ီးမ်ားသမွ် အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါျပင္ ကာလာ ပရင္႔ေတြထုတ္ေပး စိတ္တုိင္းၾကျပီဆုိမွလုပ္ျဖစ္တာကိုး။
အဲဒီဆုိ္င္ကေကာင္ေလးခဗ်ာမွာလည္းေရရွည္အက်ဳိးကုိေမွ်ာ္ကိုးလုိ႔လုပ္ေပးရွာတာကုိး။
ဟုိလူက ေစ်းေပါတယ္ သက္သာတယ္ဆုိျပီး အေပၚယံေလးေျပာျပီးအရည္အေသြးမတူတာကို ထုိးေပးသြားတာကို။
ကုိပုလဲေျပာရတာေမာတယ္နဲ႔တူပါတယ္ ေရေသာက္ေနတုံးရွိေသးတယ္ ခါးခ်ိတ္ထားတဲ႔ဖုနး္ေလးက ” ဘဲေအာ္သံ”ထြက္လာေတာ႔
“ဟုတ္ကဲ႔ ဟုတ္ကဲ႔” ျခငး္မုိးမႊန္ေအာင္ျပန္ေျဖရင္း “သြားျပီဗ်ဳိ႔ နာယက ၾကီး တုံမမ က လွမ္းေခၚေနျပီ”
ကိုပုတုိ႔နာယကၾကီးဆုိလုိ႔ အသက္ၾကီးၾကီးဘုိးေတာ္ၾကီးမမွတ္လုိ္က္ပါနဲ႕။
ကုိပုတုိ႔ဆရာက သူ႔သမီးၾကီး ၀၀လွလွ “တုံမမ”ကုိ နာယကေနရာ အပ္ႏွင္းေပးထားတာပါ။

က်ေနာ္အလုပ္ျပီးလုိ႔ အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ေတာ႔ ထမင္းစားျပီး အိမ္ေရွ႔၀ရန္တာေလးမွာထြက္ျပီး ထုိင္ေနပါတယ္။
အိမ္ေရွ႔ေျမကြက္လပ္ကေလးမွာ အိမ္နားကေလး ဆုိက္စုံက ဆူညံေအာ္ဟစ္လုိ႔ ကစားေနၾကပါတယ္။
အဲဒီကစားေနထဲ႔ ကေလးေတြရဲ႕ မလွမ္းမကမ္းမွာ ကေလးခ်င္းျပန္ျပီးအထိန္းခုိင္းထားပုံရပါတယ္ လမး္ေလွ်ာက္တတ္ခါစ ကေလးေလးတစ္ေယာက္က ယုိင္ထုိးယုိင္ထုိးနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ျပီးကစားရင္းတန္းလန္းကေန အီးအီးေတြ ပါခ်ေနပါတယ္။
အဲဒါကို ေခြးသုံးေကာင္က အလုအယက္လုိ္က္ျပီးစားေနပါတယ္။
ဒါေပမယ္႔ က်ေနာ္ျပန္ျပီးၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ေခြးသုံးေကာင္ေနရာမွာ မုန္႔ဟင္းငါးသယ္ရယ္ ဆလင္းဘက္ေရာင္းတဲ႔ေကာင္မေလးရယ္ ေၾကာင္သူေတာ္ရယ္ကုိ ျမင္လုိ္က္ရပါတယ္။
အဲဒါနဲ႔ မဟုတ္ေသးပါဘူးဆုိျပီး မ်က္လုံးကုိပြတ္ျပီးျပန္ၾကည္႔ေတာ႔ မွ ေခြးသုံးေကာင္ျပန္ျဖစ္ေနပါတယ္။
အသက္ၾကီးေတာ႔လဲ အျမင္ေတြမွားကုန္တာေနမွာပါလုိ႔ ေတြးမိေပမယ္႔ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားေတာ႔
က်ေနာ္မွားျမင္လုိက္တဲ႔သုံးေယာက္ကလည္း သူမ်ားေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေရာင္းတာ ဖန္တီးထားတာကုိ အရည္အေသြးမတူတာနဲ႔ေအာက္ေၾကးနုိက္ျပီးေနာက္ကလုိက္လုပ္တယ္ဆုိေတာ႔
သိပ္ေတာ႔ မထူးဘူးအတူတူဘဲလုိ႔ ထင္မိပါသဗ်ား…………………………………..

Tags: ကိုေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါးေလး