ဟုိေန႔က ရန္ကုန္မွာေနတဲ႔ မမ၀ါ ဆီကဖုန္းလာေတာ႔ မာေၾကာင္းသာေၾကာငး္ေတြေျပာၾကပါတယ္။
ဟုိလူေနေကာင္းလား ဘယ္သူဘယ္၀ါနဲ႔ေရာေတြ႔ေသးလား အဆင္ေျပလားဘာလားအေရးမပါဘူးဆုိေပမယ္႔ ေ၀းေနသူေတြအေၾကာင္းလွမ္းေမးပါတယ္။
ဒါနဲ႔ အမကေမြးထားတဲ႔ တူ တစ္ေယာက္နဲ႔ တူမႏွစ္ေယာက္ ခုဘာလုပ္ေနလဲ ေက်ာင္းျပီးျပီလား ဘာလားနဲ႔ေမးလဲေမးလုိက္ေရာ အမေတာ္ရဲ႕ညည္းခ်ငး္ရွည္ၾကီးကုိ နားဆင္ရပါေတာ႔တယ္။
” ငေပါက္ေရ မင္းတူ တူမေတြအေၾကာင္းေတာ႔ မေမးနဲ႔ေတာ႔ အခုသူတုိ႔ညီမႏွစ္ေယာက္က မငယ္ သမီးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ေပါင္းျပီး ရွိသမွ်သင္တန္းလုိက္တက္ေနၾကတယ္ ဟုိေကာင္ေမာင္တုိးကေတာ႔ သီခ်င္းအဆုိသင္တန္းတက္လုိက္ အကသင္တန္းတက္လုိက္ သေဘၤာသားသင္တန္းတက္လုိက္ ေဟာ္တယ္သင္တန္းတက္လုိက္ နဲ႔ေက်ာင္းျပီးတာေတာင္ သင္တန္းေတြက တက္လုိ႔မျပီးေသးဘူး။
ဟုိညီအမ ႏွစ္စုံတြဲကလဲ ေက်ာင္းျပီးတာနဲ႔ေျချငိမ္ျပီမွတ္တယ္ တက္လုိက္ရတဲ႔စကားေျပာနည္းသင္တန္း အဂၤလိပ္ တရုတ္ ဂ်ပန္ ကိုရီးယား ရွိသမွ်ဘာသာစကား ကုန္ျပီထင္တာဘဲ။ ဒါနဲ႔ျပီးမလားမွတ္တယ္ကြန္ျပဴတာတဲ႔ ျပီးျပန္ေတာ႔ အင္တာနက္တဲ႔ ေဟာ သင္တန္းတစ္ခုတက္လုိ႔ မျပီးေသးဘူး ေနာက္တစ္ခု ေျခလွမ္း လွမ္းေနျပန္ေရာ တစ္ခါတစ္ေလမ်ား မနက္သင္တန္းတစ္ခု ညေနသင္တန္းတစ္ခု ဟုတ္ေနတာဘဲ။ တစ္ခါေတာ႔ ၾကီးေမ က ညည္းတုိ႔လင္ယူနည္းသင္တန္းေရာ မတက္ဘူးလားေမးေတာ႔ အၾကီးမကေတာ႔ စူပုတ္ေနျပီး ဘာမွျပန္မေျပာဘူး အငယ္မ က တက္စရာမလုိဘူး တဲ႔ အလုိလုိတတ္တာလုိ႔ ျပန္ေျပာေတာ႔ ေျမးအဖြား ေတြ စကားနပန္းခ် ၾကျပန္ေရာ။
ငါေတာ႔ သူတုိ႔ကုိ ၾကည္႔ရတာနဲ႔တင္ေမာလြန္းလုိ႔ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ ျပႆနာမရွုပ္ရင္ျပီးေရာဆုိ ၾကည္႔ေနလုိက္ေတာ႔တယ္”
လုိ႔ အရွည္ၾကီးေျပာပါေတာ႔တယ္။
“မမ၀ါ “ရယ္ “မမငယ္”ရယ္က က်ေနာ္႔အမ၀မ္းကြဲေတြပါ။
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကလဲ အရြယ္မကြာတဲ႔ ညီအမ၀မ္းကြဲေတြျဖစ္ေနေတာ႔ သားသမီးေတြကလဲ ရြယ္တူေတြျဖစ္ေနပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ ရဲ႕အေဒၚေတာ္တဲ႔ အပ်ဳိၾကီး ၾကီးေမကေတာ႔ မမ၀ါ တုိ႔နဲ႔လုိက္ေနပါတယ္။
ၾကီးေမနဲ႔ မမ၀ါသားသမီးေတြက ေခတ္ခ်င္းကလဲကြာေတာ႔ အေတြးကလဲကြာဆုိေတာ႔ တက်က္က်က္ပါဘဲ။
သူတုိ႔ေျမးအဖြားေတြၾကည္႔ရတာ စိတ္ၾကည္ေနတဲ႔အခါေတာ႔ ရီစရာ စိတ္မၾကည္တဲ႔အခါမ်ားဆုိရင္ေတာ႔ စိတ္ညစ္စရာပါဘဲ။
မမ၀ါ ကသူကေလးေတြ ဘြဲ႔ရတဲ႔အရြယ္ေတာင္ အလုပ္မလုပ္ေသးဘဲ သင္တန္းေတြလွည္႔တက္ေနတာျမင္ေတာ႔
က်ေနာ္ နဲ႔ ဆုံခဲ႔ဘူးတဲ႔ “ကုိဘီစုိး”လုိ႔ ေခၚတဲ႔ အကိုၾကီးတစ္ေယာက္ကို သြားသတိရမိပါတယ္။
ဒီနာမယ္က သူ႔နာမယ္အရင္းေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။
သင္တန္းတက္ဘုိ႔ေဖာင္ေတြျဖည္႔တုန္းက သူ႔အေဖနာမယ္ ကို” ဦးဘုိးစီ” ဆုိတာကုိသိတဲ႔လူကေနာက္ျပီး ခပ္တည္တည္နဲ႔ “ကိုဘီစုိး”လုိ႔ေခၚရင္းတြင္သြားတဲ႔နာမယ္ေလးပါ။
က်ေနာ္နဲ႔သူေတြ႔တဲ႔အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က လုပ္ငန္းခြင္ထဲကိုေရာက္ေနပါျပီ။
လုပ္ငန္းကေန မျဖစ္မေနတက္ရမယ္ဆုိလုိ႔ “စီမံခန္႔ခြဲမူ႔သင္တန္း”တစ္ခုကုိ သြားတက္တုနး္ကျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔လုိ လုပ္ငန္းခြင္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ႔ အတြက္ သီးသန္႔ဖြင္႔တဲ႔ ညေနခင္းသင္တန္းေလးမွာေတြ႔ခဲ႔တာပါ။
သင္တန္းမစေသးတဲ႔အခ်ိန္ေလးေတြ သင္တန္းျပီးတဲ႔အခါ မျပန္ခ်င္ေသးလုိ႔ အညည္းေျပ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ စုထုိင္မိၾကတဲ႔အခါ သူ႔အေၾကာင္း ကိုယ္႔အေၾကာင္းေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ သင္တန္းလာတက္ၾကတဲ႔သူေတြထဲမွာ အားလုံးေလာက္နီးပါးက လုပ္ငန္းခြင္ထဲကေနလာတက္ၾကတာပါ။
ကိုဘီစုိး က သင္တန္းမွာ အသက္အၾကီးဆုံးဆုိရင္လဲမမွားပါဘူး။
စကားေျပာၾကရင္ ဘယ္အေၾကာင္းမဆုိ သူက ဦးေဆာင္လုိ႔ ေျပာနုိင္ပါတယ္။
သူသိတဲ႔ အေၾကာင္းအရာကလဲ အေတာ္ေလးကုိမ်ားသလုိ တက္ဘူးသင္ဘူးတဲ႔ ပညာရပ္ေတြကလဲ မနည္းပါဘူး။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ “ကိုဘီစုိး” နဲ႔ အိမ္နီးနားခ်င္း လဲျဖစ္သူငယ္ခ်င္းလဲ ျဖစ္တဲ႔ “ကိုေ၀ ” ကက်ေနာ္နဲ႔ တရုံးထဲလုပ္တဲ႔လူျဖစ္ေနပါတယ္။
ကုိေ၀ ေျပာျပတာေတာ႔ “ကိုဘီစုိး” သခ်ၤာနဲ႔ေက်ာင္းျပီးတဲ႔အခ်ိန္မွာ မန္းေလးမွာ ကြန္ျပဴတာသင္တန္းေတြစ ေခတ္စားလာပါသတဲ႔။
အဲဒါနဲ႔ကြန္ျပဴတာသင္တန္း အေျခခံကို တက္ျဖစ္ပါသတဲ႔။ ေနာက္ ဆက္ျပီး ကြန္ျပဴတာ “ပရုိဂရမ္”သင္တန္းကိုဆက္တက္ပါသတဲ႔။
ဒါေပမယ္႔လဲ ဒီအလုပ္က အေညာင္းထုိင္ရတဲ႔အလုပ္ဆုိျပီး ဆက္မလုပ္ျဖစ္ပါဘူးတဲ႔။
ဒါေတာင္ ဖုိတုိေရွာ႔ လုိ ဓါတ္ပုံပညာ ဒီဇုိင္းဆြဲရတဲ႔ ကုိရယ္ေျဒာ လုိ ေဆာ႔ ဖ္၀ဲေတြ ေပၚလာေတာ႔လဲ ေခတ္မွီေအာင္သြားတက္လုိက္ပါေသးတယ္။
အတတ္ပညာဆုိတာရတုန္းေလးသင္ထားသင္႔တယ္ ဆုိျပီးေတာ႔ေပါ႔။
ေနာက္အဲဒီသင္တန္းျပီးေတာ႔ မန္းေလး မွာ အသစ္ဖြင္႔မယ္႔ ဟုိတယ္ၾကီးတစ္ခုကေန ၀န္ထမ္းေတြေခၚျပီး ဟုိတယ္လုပ္ငန္းေတြသင္ေပးမယ္ဆုိလုိ႔
အလုပ္၀င္ေလွ်ာက္တာ သူဥပဓိရုပ္နဲ႔ ေျပာပုံဆုိပုံကုိၾကည္႔ျပီး သူ႔ကိုေရြးလုိက္ပါသတဲ႔။
သင္တန္း ႏွစ္လလဲ တက္ျပီးလုိ႔ တကယ္လုပ္ငန္းခြင္ထဲ၀င္ရမယ္႔ အခ်ိန္လဲေရာက္ေရာ “ကိုဘီစုိး”ကအလုပ္ကထြက္လုိက္ပါသတဲ႔။
အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ႔ အဲဒီအလုပ္က ပညာသိပ္မပါဘူး။
သူမ်ားကိုဘဲ၀န္ေဆာင္ေပးေနရမွာ ကိုယ္႔ဖန္တီးမူ႔ မပါဘူး ကို္ယ္တုိင္ဖန္တီးတဲ႔အလုပ္မွ ေကာင္းတာဆုိျပီး မုန္႔လုပ္နည္းသင္တန္းကို ထပ္တက္ပါတယ္။
မုန္႔လုပ္နည္းသင္တန္းလဲျပီးေရာ အစက မုန္႔ဖုိဘဲေထာင္မွာလုိလုိ သူမ်ား မုန္႔ဖုိမွာဘဲ မုန္႔ဆရာလုပ္မွာလုိလုိနဲ႔ မလုပ္ျဖစ္ပါဘူးတဲ႔။
အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ႔ တရုပ္ကလာတဲ႔ မုန္႔ေတြက မုန္႔ကလဲေကာင္း ပက္ကင္ကလဲလွ ျမန္မာျပည္မွာက မုန္႔လုပ္တဲ႔ ထဲမွာပါတဲ႔ ပစၥည္းက ဟုိဟာမရွိဒီဟာမရွိနဲဲ႔ဆုိေတာ႔
မုန္႔ေကာင္းေကာင္းလုပ္ဘုိ႔ အဆင္မေျပဘူးဆုိတဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ပါဘဲတဲ႔။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ တုိင္းရင္းေဆးပညာသင္တန္းက လုပ္ငန္းရွင္ေတြရယ္ စိတ္၀င္စားသူေတြကုိ သင္တန္းဖြင္႔ေတာ႔ “ကိုဘီစုိး” ကသင္တန္းတက္ပါသတဲ႔။
တုိင္းရင္းေဆးပညာ ဆုိတာ မတိမ္ေကာေအာင္လက္ဆင္႔ကမ္းေပးေနတာကို ယူသင္႔ သူမ်ားအသက္ကို ကယ္တယ္ဆုိတာ မြန္ျမတ္တဲ႔အလုပ္ သင္သင္႔တယ္ဆုိျပီး သင္တန္းတက္ပါသတဲ႔။
သင္တနး္တက္ေနတုန္းကေတာ႔ ေျပာတာေပါ႔ သင္တနး္ဆင္းေအာင္လက္မွတ္ရရင္ ျမန္မာေဆးတစ္မ်ဳိးမ်ိဳးေလာက္ကုိ ေသခ်ာထုတ္ျပီးေရာငး္ ေပါက္သြားလုိ႔ကေတာ႔ ေထာျပီေပါ႔။
တုိင္းရင္းေဆးသင္တန္းလဲျပီးေရာ ဒီသင္တန္းက သင္တာေတြက ေကာင္းေတာ႔ ေကာင္းပါတယ္။
ဒါေပမယ္႔ အရင္းအႏွီးမရွိတဲ႔လူအဘုိ႔ ျမန္မာေဆးအသစ္ထုတ္လုပ္ ဘုိ႔ဆုိတာက ခက္တယ္ အရင္းအႏွီးနည္းနည္းေလးနဲ႔မျဖစ္ဘူး လုပ္လဲ အလကားဘဲ ဆုိျပီး အသံေတြထြက္လာပါသတဲ႔။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ အသက္ကလဲ 30ေက်ာ္ေနပါျပီ။
အိမ္ေထာင္မရွိလူပ်ဳိၾကီး အပူအပင္မရွိေနထုိင္နုိင္တဲ႔လူျဖစ္ေပမယ္႔ အရမး္ခ်မ္းသာတဲ႔ အသိုင္းအ၀ုိ္င္းကေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူးတဲ႔။
ဒါေပမယ္႔လဲ သူကေတာ႔ ေအးေဆးပါဘဲ။
ေနာက္ထပ္တစ္မ်ဳးိစိတ္၀င္စားျပန္တာကေတာ႔ ေက်ာက္မ်က္ရတနာ သင္တနး္ကိုပါ။
ဒီသင္တန္းတက္စကေတာ႔ ေက်ာက္မ်က္ ရတနာဆုိတာ ၾကည္႔တတ္တယ္ဆုိရင္ အရင္းအႏွီးမလုိဘူး။
တတ္သြားရင္ ပညာရွင္အဆင္႔ေရာက္ရင္ သူမ်ားလာျပေပးတာကို ေစ်းျဖတ္ေပးေနတာနဲ႔တင္အုိးမကြအိမ္မကြာလုပ္လုိ႔ရျပီဆုိ ျပီး ေက်ာက္ေနာက္လုိ္က္ျပန္ပါသတဲ႔။
သင္တန္းျပီးေတာ႔ ေက်ာက္၀ို္င္းေတြဘာေတြကို ဟန္က် ပန္က် လုိက္လုိက္ပါေသးသတဲ႔။
ေနာက္တစ္လေလာက္ေနေတာ႔ ေက်ာက္၀ုိင္းဆင္းတာမေတြလုိ႔ ေမးေတာ႔ အလကားအလုပ္ ဟုိနားစုစု ဒီနားစုစုနဲ႔ အလုပ္ကသာ ပညာပါတာ လုပ္ေနတဲ႔ သူေတြၾကည္႔လုိက္ရင္ လပ္ယားလပ္ယား နဲ႔ အားေနတာ ဒီအလုပ္မ်ဳးိမလုပ္ခ်င္ဘူး တည္တည္ျငိမ္ျငိ္မ္နဲ႔အလုပ္ကို ဘဲလုပ္ခ်င္တယ္ဆုိျဖစ္လာတဲ႔အခ်ိန္မွာ သူကလည္း က်ေနာ္တက္ေနတဲ႔ သင္တန္းကိုလာတက္ေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔ နဲ႔လာဆုံတာပါ။
ဒီလုိနဲ႔သင္တန္းေတြျပီးတဲ႔အခါ ကိုယ္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္ဆုိေတာ႔ ကိုဘီစုိနဲ႔ မေတြ႔ျဖစ္ပါဘူး။
ဒါေပမယ္ ကိုေ၀ ဆီက ၾကားေနရတာကေတာ႔ အခုထိ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ေသးပါဘူးတဲ႔။
က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔သင္တန္းျပီးစမွာ နာမယ္ၾကီး ကုမၸဏီတစ္ခုကို အလုပ္၀င္ေလွ်ာက္ပါသတဲ႔။
သူ႔ပညာအရည္အခ်င္းေအာင္လက္မွတ္ ထုံးစံအတုိင္းဥပဓိရုပ္ရယ္ကို ၾကည္႔ျပီးေတာ႔ အလုပ္ခန္႔လုိက္ပါသတဲ႔။
အလုပ္လုပ္ျပီး အစမ္းခန္႔ ကာလလဲျပီးေရာ ပုိင္ရွင္ဘက္က သူ႔ကိုသေဘာက်ေပမယ္႔ သူကဆက္မလုပ္ပါဘူးတဲ႔။
သူမ်ား၀န္ထမ္းလုပ္ရတာ ကိုယ္႔ဦးေႏွာက္ကို ေဖာက္ေရာင္းေနတယ္လုိ႔ခံစားရပါသတဲ႔။
သူမ်ားအလုပ္အေၾကြးေတာ႔ မလုပ္ခ်င္ဘူး ကိုယ္ပုိင္လုပ္ငန္းဘဲလုပ္မယ္ ဒါေပမယ္႔ကုိယ္ပုိင္လုပ္ငနး္ဆုိတာ ခုေခတ္ၾကီးက
အရင္းအႏွီးျပည္႔စုံရုံနဲ႔မရဘူးနည္းပညာေခတ္ျဖစ္ေနျပီ ။
နုိင္ငံတကာကုိ ယွဥ္နုိင္ဘုိ႔ နည္းပညာေတြ သင္ၾကားဘုိ႔ အေတြးအေခၚေတြသင္ၾကားဘုိ႔ လုိေသးတယ္လုိ႔ ဆုိလာျပန္ပါသတဲ႔။
သူအေဖအေမေတြကလဲ ” ငါ႔သားရယ္ အေဖတုိ႔ အေမတုိ႔လဲ အသက္ၾကီးပါျပီ အိမ္ကေထာင္ထားတဲ႔ ေရႊဆုိင္းအလုပ္ကုိ ဦးစီးပါေတာ႔ “
ဆုိလဲမရဘူး။
မိဘအရိပ္ကို ခုိျပီး အေခ်ာင္မလုိက္ခ်င္ဘူး ကိုယ္ေျခေထာက္ေပၚဘဲကိုယ္ရပ္ခ်င္တယ္ ဒီလုိရပ္တည္နုိင္ဘုိ႔ ဆုိတာ ကိုယ္၀မ္းစာ အတတ္ပညာျပည္႔မွဆုိျပီးျငင္းျပန္ပါတယ္။
ကုိဘီစုိး အေၾကာင္းကုိျပန္ေတြးမိ ေတာ႔ ၾကားဘူးတဲ႔ ပုံျပင္ေလးကို ျပန္ျပီး သတိရ လုိ႔လာပါတယ္။

တစ္ခါက လူငယ္ ကုန္သည္တစ္ေယာက္က ေစ်းေရာင္းရာမွာ ေစ်းတက္ေနျပီဆုိလဲမေရာင္းေသးဘူး။
ထပ္တက္နုိင္ေသးတယ္ေပါ႔။
တစ္ခါေစ်းက်ျပန္ေတာ႔လဲမေရာင္းျပန္ဘူး။
ျပန္တက္တဲ႔အခါမွ ေရာင္းမယ္ေပါ႔။
အဲေတာ႔ေဘးနားက ဆုိင္က အဖုိးၾကီးက “ေမာင္ရင္ တက္လဲမေရာင္း က်လဲမေရာင္းနဲ႔ မင္းပစၥည္းေတြ ဘယ္အခိ်န္က်မွထုတ္ေရာင္းမွာလဲ”
လုိ႔ အျမင္ကတ္ကတ္နဲ႔ေမးပါသတဲ႔။

ေလာကၾကီးမွာ အတတ္ပညာရွာတယ္ဆုိတာ ေကာင္းမြန္မွန္ကန္တဲ႔အလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ္႔လဲ ကိုဘီစုိးလုိ သင္ေတာ႔လဲ သင္ပါတယ္ ဒါေပမယ္႔ အသုံးမခ် ။
အတတ္ပညာတစ္ခုကို အဆုံးထိေရာက္ေအာင္မသင္ အေျခခံေလာက္နဲ႔ပဲ ျပီးသြားျပန္ေတာ႔ သိဘူးတယ္ ဆုိတာနဲ႔ဘဲရပ္သြားျပန္ပါတယ္။
အတတ္ပညာတစ္ခုကို အေျခခံေလာက္ဘဲသင္ေနမယ္ ဒီထက္ပုိတုိးေအာင္ အဆင္ျမင္႔လာေအာင္မလုပ္ဘူးဆုိလဲ သင္အလကားပါဘဲ။
ဒါမွမဟုတ္သင္ေတာ႔လဲသင္တယ္ အသုံးမခ်ဘူး အသုံး၀င္ေအာင္ မလုပ္ ဘူး ဒီသင္ထားတဲ႔ အတတ္ပညာနဲ႔ လုပ္ကိုင္မစားဘူးဆုိလဲ သင္အလကားပါဘဲ။
ဒါေတြေတြးမိေတာ႔ မုိးမုိး ရဲ႕ သီခ်ငး္ေလး တစ္ပုိငး္တစ္စကို နားထဲၾကားလာပါတယ္။

“အသက္ေလးဆယ္ လူေတြေမးတယ္ ဘယ္ေတာ႔မ်ားမွ စားရမွာလဲ “တဲ႔။
ကဲ က်ေနာ္တုိ႔ ပါတ္၀န္းက်င္မွာ ပညာေတြသာ တစ္ခုျပီးတစ္ခုဆက္တက္ တစ္ခုျပီးတစ္ခုဆက္သင္ေနျပီးလက္ေတြ႔ခ်ျပီးအလုပ္မလုပ္တဲ႔ကေလးေတြလူလတ္ပုိင္းေတြ လူမၾကီးတၾကီးေတြ ကုိဘီစုိးလုိ လူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား မ်ားေနျပီလဲလုိ႔ တြက္ၾကည္႔ ဘုိ႔ေတာ႔လုိျပီထင္ပါတယ္။
ရွိေနခဲ႔ရင္လဲ ေမးလုိက္ခ်င္ပါတယ္ ။
” ဘယ္ေန႔လဲ ဘယ္အခ်ိန္လဲ ဘယ္ေတာ႔မ်ားမွလဲ”
” ဘယ္ေန႔လဲ ဘယ္အခ်ိန္လဲ ဘယ္ေတာ႔မ်ားမွလဲ”
” ဘယ္ေန႔လဲ ဘယ္အခ်ိန္လဲ ဘယ္ေတာ႔မ်ားမွလဲ”
” ဘယ္ေန႔လဲ ဘယ္အခ်ိန္လဲ ဘယ္ေတာ႔မ်ားမွလဲ”……………………………
ကိုေပါက္လက္ေဆာင္, အေတြးပါးပါးေလး