” ဘယ္မွာလဲ ဘာလုပ္ရမွာလဲ  ဘာေတြလုိမလဲ ဘယ္ေလာက္ေပးရမွာလဲ”(အပိုင္းသုံး)

က်ေနာ္တုိ႔ လူလားေျမာက္တဲ႔ အရြယ္ေရာက္ ေတာ႔ ျမန္မာ႔ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ အရိွန္အဟုန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ခ်ီတက္ေနတဲ႔ေခတ္ေပါ႔။   ကိုးတန္းေလာက္ေရာက္တယ္ဆုိတာနဲ႔ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ေရာက္ရင္ လူၾကီးအသိရွိတဲ႔သူ ဒါမွမဟုတ္လမ္းစဥ္လူငယ္အဖြဲ႔၀င္ထားတဲ႔ သူမ်ားက ျမဳိ႔နယ္ေကာင္စီရုံးတုိ႔ ပါတီယူနစ္ရုံးုတုိ႔  ကုိယ္မိဘနဲ႔ ဆက္စပ္ပါတ္သက္ေနတဲ႔ ရုံးေတြမွာလုပ္အားေပး၀င္လုပ္ၾကရပါတယ္။

ဒီလုိအစုိးရအလုပ္မလုပ္ခ်င္သူမ်ားကေတာ႔ အျပင္လုပ္ငန္းေလးေတြမွာ ပညာသင္အျဖစ္နဲ႔၀င္လုပ္တာလဲရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္က မန္းေလးမွာ အခုေခတ္ကေလးမ်ားလုိ အတတ္ပညာသင္ယူစရာ သင္တနး္ေတြကလဲ မရွိသေလာက္ပါ။က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ဆုိရင္                                                                              နနး္တြင္းေရကူးကန္ ထြန္းလွေရကူးကန္မွာ ေရကူးသင္မလား?                                                                          အဆားဟိ တုိ႔ ကင္ပုိေအာင္ျမင္႔တုိ႔ဆီမွာ ကရာေတး ကိုယ္ခံပညာသြားသင္မလား ?                                              ေအာင္ကလပ္မွာ ၾကက္ေတာင္သြားရုိက္မလား ?                                                                                ဘုရင္႔ေက်ာင္းမွာ လက္ေရးတုိနဲ႔လက္ႏွိပ္စက္သြားသင္မလား?

အဂၤလိပ္စကားေျပာသြားသင္မလား ?

လုပ္နုိင္တာ ဒါအကုန္ပါဘဲ။က်ေနာ္တုိ႔ေခတ္မွာကို အလုပ္တစ္ခုရဘုိ႔ မလြယ္ေတာ႔ ပါဘူး။

အဲဒီေခတ္က အစုိးရရုံးတစ္ခုခုမွေအာက္တန္းစာေရးတစ္ေနရာရဘုိ႔ ဆုိတာေတာင္မွ “ပလာစာတာ “  (ခ) “အကပ္  “ရွိမွရပါတယ္။                                                                                                                                     ဘြဲ႔ရလုိ႔ အလုပ္ေလွ်ာက္မယ္ဆုိျပန္ရင္လဲ ေရးေျဖေတြ လူေတြ႔ဆုိတာေတြကို ေက်ာ္လြန္နုိင္မွသာ အလုပ္ရပါတယ္။       ေက်ာင္းဆရာလုပ္မယ္ဆုိရင္လဲ ေတာရြာကေက်ာင္းေလးေတြမွာဆြဲခန္႔ေခၚတဲ႔ဆရာသြားလုပ္ခ်င္ရင္လုပ္။                                                       ျမဳိ႔ေပၚကေက်ာငး္မွာ လုပ္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာ႔ (TTC)လုိ႔အတုိေကာက္ေခၚတဲ႔ဆရာအတတ္သင္ သိပၸံကေအာင္လက္မွတ္ရမွ ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမအလုပ္ကုိရနုိင္ပါေတာ႔တယ္။                                                                          ဒါေပမယ့္မန္းေလးသူ မန္းေလးသားအမ်ားစုကေတာ႔ ေစ်းခ်ိဳေတာ္ထဲကဆုိင္ေတြမွာအေရာငး္အ၀ယ္သင္ၾကတာမ်ားပါတယ္။က်ေနာ္ဆယ္တန္းေအာင္တဲ႔ႏွစ္မွာ အခုလူငယ္ေတြအမ်ားစုတက္ေရာက္သင္ၾကားေနတဲ႔ အေ၀းသင္တကၠသုိလ္ျဖစ္လာမယ္႔တကၠသို္လ္စာေပးစာယူသင္တန္းဆုိတာ ကို ပထမဆုံးစဖြင္႔ပါတယ္။                                                                                                                     အဲေတာ႔ သာမန္မိဘႏွစ္ပါးကေပါက္ဖြားလာတဲ႔က်ေနာ္တစ္ေယာက္ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ႔ အမွတ္ကလဲ မေကာင္း ။               ဒီေတာ႔ အလုပ္အလြယ္တကူရနုိင္တဲ႔ ေဆးေက်ာင္းတုိ႔ စက္မူ႔တုိ႔ တိေမြးကု တုိ႔  စိုက္ပ်ဳးိေရးတုိ႔ လုိ အသက္ေမြး၀မး္ေက်ာငး္ (institute)ကိုမတက္ရတဲ႔အတူတူစာေပးစာယူတက္ရင္းအလုပ္လုပ္မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိ္က္ပါတယ္။

အဲဒီတုံးက  DSA ေခၚတဲ႔စစ္တကၠသိုလ္ MC ေခၚတဲ႔ ေဆးေက်ာင္း RIT ေခၚတဲ႔စက္မူ႔တကၠသို္လ္တုိ႔  BED ေခၚတဲ႔ ပညာေရးတကၠသုိလ္တုိ႔   ECO လုိ႔ေခၚတဲ႔ စီးပြားေရးတကၠသိုိလ္တုိ႔ ဘူမိေဗဒတိုိ႔ စိုက္ပ်ဳိးေရးတုိ႔ က ဆင္းရင္ အလုပ္အဆင္သင္႔ျဖစ္တာမ်ားပါတယ္။

သူတုိ႔လုိ႔ ဘြဲ႔ရေတြက(DSA ေခၚတဲ႔စစ္တကၠသိုလကလြဲလုိ႔ေပါ႔္) ေက်ာငး္ဆင္းရင္ ၀န္ထမ္းေလ႔က်င္႔ေရြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႔က ေခၚတဲ႔စာေမးပြဲ၀င္ေျဖ ေအာင္ရင္ေဖာင္ၾကီးတက္ျပီးတာနဲ႔ ျပန္တမ္း၀င္အရာရွိတန္းျဖစ္ပါတယ္။

 က်န္တဲ႔ရုိးရုိးဘြဲ႔ရမ်ားကေတာ႔ ဆြဲခန္႔ေက်ာင္းဆရာလုပ္ခ်င္လုပ္ ရုံးေတြမွ ေအာက္တန္းစာေရး၀င္ေလွ်ာက္ ဒါမွမဟုတ္ရင္ အျပင္လုပ္ငနး္ကဆုိင္ေတြပြဲရုံေတြမွာစာေရး၀င္လုပ္ခ်င္လုပ္ မလုပ္ရင္ေတာ႔  “လည္ရာျပန္စားေရး၀န္ၾကီး”လုပ္ေပ႔ါ။“လည္ရာျပန္စားေရး၀န္ၾကီး”ဆုိတာကေလွ်ာက္လည္လုိက္ ျပန္လာျပီးစားလုိက္လုပ္ေနျပီး အလုပ္မလုပ္ဘဲေနတဲ႔သူေတြကိုက်ေနာ္႔အဖြားကေပးထားတဲ႔နာမယ္ေလးပါ။အဲေတာ႔က်ေနာ္လည္းေက်ာင္းျပီးလည္းအလုပ္ရွာရမယ့္အတူတူ အလုပ္လုပ္ရင္းေက်ာင္းတက္မယ္ဆုိျပီးစာေပးစာယူပဲတက္လုိက္ပါတယ္။                                                ထုံးစံအတုိင္းအလုပ္မရခင္မွာ ရုံးတစ္ရုံးမွာလုပ္အားေပး၀င္လုပ္ရပါတယ္။                                                            လခမရဘူး ဒါေပမယ္႔ ၀န္ထမ္းေတြအတြက္ေပးတဲ႔ခြဲတမ္းေတြရရင္ က်ေနာ္အတြက္ထဲ႔ေပးပါတယ္။                                 ေနာက္ျပီး အပို၀င္ေငြေလးမ်ားရွိရင္လဲ အထုိက္အေလ်ာက္ခဲြေပးတာကေတာ႔ ရွိသေပါ႔။                                                                                                                                                                    ဒါနဲ႔ဘဲ က်ေနာ္လုပ္အားေပးတာ 3လေလာက္အေရာက္မွာ က်ေနာ္အလုပ္ရဘုိ႔ အခြင္႔အလမ္းေပၚလာပါတယ္။

ကို္ေပါက္လက္ေဆာင္ အေတြးပါးပါးေလး