ဘူဇြာက မွန္ေၾကာင္ မုန္႔မွာတာကိုလဲၾကားေရာ
“မငး္ကြာ ဘုိက္ဆာတာမ်ား ေျပာေနေသးတယ္ မင္းဘဲ ကဗ်ာရွိရင္ ဘာမွမလုိဘူး ဆုိ မွာမေနနဲ႔ “လုိ႔ ခပ္ေငါ႔ေငါ႔ေလးေျပာလုိက္ေတာ႔ စားပြဲထုိးေလးခမ်ာ မွာလည္း မွန္ေၾကာင္မွာတဲ႔ မုန္႔ကို မွာရမွာလား မမွာရဘူးလားဆုိတာကုိ
ေ၀ခြဲလုိ႔မရျဖစ္ေနပါတယ္။
အဲဒီအခါမွာ မွန္ေၾကာင္က ” ဒါက တင္စားတာေလကြာ ေနာက္ျပီး အခုမွာတာက မင္းပါးစပ္နဲ႔ငါစားမွာမဟုတ္ဘူး ငါ႔ပါးစပ္နဲ႔ ငါစားမွာ မင္းအပူမပါဘူး”လုိ႔ျပန္ေျပာတဲ႔အခါ
“ေအး မင္းပါးစပ္နဲ႔မင္းစားတာေတာ႔ ဟုတ္တယ္
ဒါေပမယ္႔ မင္းပုိက္ဆံနဲ႔ မငး္စားတာ မဟုတ္ဘူး သူမ်ားရွာထားတဲ႔ပိုက္ဆံနဲ႔မင္းအျမဲစားတာ “လုိ႔ ေျပာတဲ႔အခါမွာ
မွန္ေၾကာင္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို အခံရခက္သြားေတာ႔ ျပန္ေျပာမလုိ႔ ပါးစပ္ျပင္ေနတုနး္ရွိေသးတယ္ ဘူဇြာကဆက္ျပီး
” မင္းတုိ႔လုိေကာင္ေတြက စာေရးဆရာ အစစ္ျဖစ္ခ်င္တဲ႔လူမဟုတ္ဘူး စာေပကုိ ဗန္းျပျပီး အေခ်ာင္ခုိေနတဲ႔ေကာင္ေတြ “
လုိ႔ေျပာလုိက္တဲ႔အခါ မွန္ေၾကာင္က “မင္းဒါ ငါတုိ႔ စာေပသမားေတြကို ေစာ္ကားတာ “ဆုိျပီးေဒါၾကီးေမာၾကီးနဲ႔ေျပာပါတယ္။
အဲဒီေတာ႔မွာ ဘူဇြာက ဆက္ျပီး
“ေအး ေျပာလုိက္ရင္ မင္းတုိ႔က အားလုံးနဲ႔ရန္တုိက္ေပးေတာ႔တာဘဲ
စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာၾကီးေတြထဲမွာ ႏုိင္ငံတာ၀န္ေတြထမ္းေဆာင္ရင္း မိသားစုအလုပ္ေတြကို မေနမနားလုပ္ေနရင္း စာေကာင္းေပးေကာင္းေတြ ေရးထားခဲ႔တဲ႔ ေရးေနတဲ႔ ဆရာ ဆရာမၾကီးေတြအမ်ားၾကီးရွိတယ္ လက္ခ်ဳးိေရလုိ႔ေတာင္မရဘူး၊အမ်ားၾကီးမွ အမ်ားၾကီး။
ေအး တစ္ခ်ိဳ႕လဲ စာေရးတာနဲ႔ ဘဲ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း လုပ္တယ္ ဒီျပင္စီးပြားေရးကို မလုပ္ဘူး ဒါေပမယ္႔ မင္းတုိ႔လုိ လပ္ယားလပ္ယား လမ္းေပၚသြားလုိက္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ လူထူထူေတြ႔ျပီဆုိင္ရင္ အေနာက္နုိင္ငံက လူတုိင္းမသိနုိင္တဲ႔ နာမယ္ေတြရြတ္ျပလုိက္ လြန္လြန္ကဲကဲေတြေျပာလုိက္ သူမ်ားေၾကြးတာစားလုိက္
အရက္ဆုိင္မွာ သူမ်ားေတြ ဘယ္လုိျဖစ္ေနမယ္မစဥ္းစားဘူး မူးျပီဆိုတာနဲ႔ ကဗ်ာေတြရြတ္
ကိုယ္႔၀မ္းစာလဲကိုယ္ရွာမစားဘူး ကို္ယ႔္မိသားစု အေရးလဲထည္႔မတြက္ဘူး မင္းတုိ႔က မင္းတုိ႔ အတၱကိုယ္ ၾကီးသထက္ၾကီးေအာင္ ေမြးေနတဲ႔ တစ္ကုိယ္ေကာင္းသမား ” လုိ႔ေဒါနဲ႔မာန္နဲ႔ေျပာတဲ႔အခါ
မွန္ေၾကာင္က ေဒါမာန္ေတြထျပီး ဘူဇြာကို လက္သီးနဲ႔ထုိးမယ္လုပ္ေတာ႔ အားလုံးကို ၀ုိင္းဆြဲၾကရပါေတာ႔တယ္။
တကယ္လုိ႔မ်ားျဖစ္ရင္လဲ မွန္ေၾကာင္ခံရမွာပါ။
သူကလူေကာင္ေသးေသး ဟုိက နည္းတဲ႔ေကာင္မဟုတ္ဘူး ။
အဲဒီမွာ ၀ုိင္းျဖန္ေျဖလဲျပီးေရာ ဘူဇြာကလဲ ၀ုန္းဒုိငး္ဆုိျပီး ထျပန္သြားပါတယ္ သိပ္မၾကာခင္ မွန္ေၾကာင္လဲ ငိုက္စုိက္ငုိက္စုိက္နဲ႔ျပန္သြားပါတယ္။
သူတုိ႔လဲျပန္သြားေရာ က်ေနာ္တုိ႔ က်န္ေနတဲ႔သူေတြ ကဆက္ျပိး ျငိၾကပါေတာ႔တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႔ကလဲ ငယ္သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း ဒီလုိေျပာတာ ဘူဇြာမွားတယ္ေပါ႔။
တစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ႔ လဲ အလကားေနရင္းေလ ေနတဲ႔ေကာင္ ဒီလုိေျပာမွ အခ်ဳိးျပင္မွာေပါ႔။
တစ္ခ်ဳိ႔ကလဲ ဘူဇြာက ဒီ၀ိုင္းကို သူအျမဲတမ္းရွင္းရတယ္ဆုိျပီး ေမာက္မာတာေပါ႔။
တစ္ခ်ဳိ႔ကေတာ႔ လဲ မဆုိင္ဘူး သူေျပာတာ တရားနညး္လမ္းက်တယ္ မွန္ေၾကာင္က အပိုေတြေျပာတယ္ေပါ႔။
တစ္ခ်ဳိ႔ကေတာ႔ လဲ သူ႔ခံစားခ်က္နဲ႔သူေနတာ မွန္ေၾကာင္ ထမင္းစားဘုိ႔အလုပ္မလုပ္တာကလြဲရင္ ဘယ္သူမွ မထိခိုက္ဘူးေပါ႔။
တစ္ခ်ဳိ႔ကလဲ ထမင္းစားဘုိ႔ အလုပ္မလုပ္ခ်င္ရင္ သူမ်ားေၾကြးတာမစားနဲ႔အငတ္ေန ဒါဆုိသူမ်ားေျပာတာ မခံရေတာ႔ ဘူးေပါ႔။
ဆုိျပီး အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာျပီးသေဘာထားေတြကြဲကုန္ၾကပါေတာ႔တယ္။
ကဲ မိတ္ေဆြတုိ႔ေရာ ဘယ္ဘက္ ေနခ်င္ပါသလဲ ၾကားေနဘဲလား ?
တကယ္လုိ႔မ်ားျပတ္ျပတ္သားသား တစ္ဖက္ဖက္ကေနပါဆုိရင္ေရာ ?
ဒါကိုျမင္ေတာ႔ က်ေနာ္နဲ႔ဆုံခဲ႔ဘူးတဲ႔ “ကိုထက္”ဆုိတဲ႔ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ကို သြားသတိရပါတယ္။
သူကေတာ႔ ခ်မ္းသာတယ္လုိ႔မဆုိနုိ္င္ေပမယ္႔ အေတာ္အသင္႔ေခ်ာင္လည္တယ္ဆုိတဲ႔ မိသားစုကေပါက္ဖြားတာပါ။
သူတုိ႔ မိသားစုက ေက်ာက္မ်က္ရတနာလုပ္ငန္းကို လုပ္ပါတယ္။
တစ္အိမ္လုံးက အျပင္စာဖတ္တာကို အပုိအလုပ္ေတြလုိ႔ ယူဆတဲ႔မိသားစုလဲျဖစ္ပါတယ္။
သူတုိ႔အိမ္မွာ စာေစာင္ဆုိလုိ႔ သတင္းစာေတာင္မထားပါဘူး။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ကိုထက္ က စာဖတ္တာ ၀ါသနာပါရုံတင္မကဘူး သီခ်င္းလဲေရးခ်င္ ကဗ်ာလဲေရးခ်င္စာလဲေရးခ်င္တယ္ဆုိတဲ႔ ပုိးေလးကလဲ တစထက္ထက္တစ္ ရင္႔လာပါတယ္။
အဲဒီမွာ အေဖအေမနဲ႔ေရာ အကိုအမေတြနဲ႔ပါ တက်က္က်က္နဲ႔ေပါ႔။
အဲဒီမွာ သူ႔တုိ႔အိမ္က ဆယ္တန္းမေအာင္မခ်င္းဒီအပုိအလုပ္ေတြမလုပ္နဲ႔ ေအာင္လုိ႔ တကၠသိုိ္္လ္ေရာက္ျပီဆုိရင္ မင္းသေဘာဆုိျပီး သေဘာတူညီခ်က္ရလုိက္ပါတယ္။
အဲဒီတုံးက ကိုထက္က 9တန္းေက်ာင္းသားပါ။
ကိုထက္လဲ ဆယ္တနး္ကုိႏွစ္ခ်င္းေပါက္ေအာင္ေအာင္လုပ္မယ္ဆုိျပီး ၀ုနး္ရေတာ႔တာေပါ႔။
ဒါေပမယ္႔လဲ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာဆုိရင ္သူ႔အေဖခုိင္းတဲ႔ မိသားစုလုပ္ငန္းျဖစ္တဲ႔ ေက်ာက္မ်က္ရတနာလုပ္ငနး္ကုိ ကူညီျပီးလုပ္ရ ရုံတင္မက ဘူး ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ သူ႔အေဖသူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ ပညာသင္အေနနဲ႔သြားေနရပါတယ္။
အဲလုိသြားေနရင္းကိုထက္ ရင္ထဲေရာက္လာတဲ႔ အသိတရားက ၀မး္ေရးအတြက္က က႑တစ္ခု
၀ါသနာက က႑တစ္ခုဆုိတာ ျမင္လာပါသတဲ႔။
သူကသာ ပညာသင္ဆုိျပိးအေပ်ာ္သေဘာနဲ႔လာေပမယ္႔ ပါတ္၀န္းက်င္မွာက ေက်ာက္ေသြးေက်ာက္ျဖတ္ ေက်ာက္ပြဲစား အထည္ကိုင္ စတဲ႔လူေပါငး္စုံက မနက္မုိးလင္းက မုိးခ်ဳပ္ထမငး္တစ္လုတ္အတြက္ တကုတ္ကုတ္လုပ္ေနၾကရတာ ေန႔စဥ္ျမင္ေတြ႔လာလုိ႔ပါဘဲ။
တုိတုိေျပာရမယ္ဆုိရင္ အဲဒီကတည္းက ကိုထက္က ဒီပညာကုိ ရေအာင္ၾကဳးိစားလုိ႔ သင္ပါေတာ႔ တယ္။
ဒီလုိနဲ႔ဘဲ ကိုေထြးဆယ္တန္းေအာင္လုိ႔ တကၠသို္္လ္ေရာက္တဲ႔အခါ သူလုိ၀ါသနာတူ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေပါငး္သင္းမိတဲ႔အခါ သီခ်င္းေတြလဲ စမ္းေရ နံရံကပ္စာေစာင္ေတြလုပ္ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြထုတ္လုိ႔ ၀ါသနာပါတာေတြလည္း လုပ္။
ေက်ာင္းပိတ္ရက္အားတယ္ဆုိရင္ လည္း အေဖ႔ရတနာလုပ္ငန္းေတြကူလုပ္လုိ႔ အေဖ႔အေမြကုိယူပါသတဲ႔။
ေနာက္ကုိေထြးေက်ာင္းျပီးေတာ႔ သူ႔အိမ္နားေလးမွာ အခန္းေလးငွားလုိ႔ စာအုပ္အငွားဆုိင္ေလးေထာင္ပါသတဲ႔။
သူ႔က အေပ်ာ္ဖတ္ေတြေရာ ဖတ္သင္႔တဲ႔စာအုပ္ေတြေရာ သူဖတ္ခ်င္တာေတြေရာ စုံေအာင္တင္ထားေတာ႔ ေျပာရရင္ေတာ႔ မကုိက္ပါဘူး။
တစ္ခါတစ္ေလ တန္ဘုိးၾကီးၾကီးေပးထားရေပမယ္႔ တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ထက္ပုိမငွားတဲ႔ အရင္းျပန္မရတဲ႔စာအုပ္လဲ အမ်ားၾကီးပါတဲ႔။
ကိုထက္က သူ႔အေဖလုိအေရာင္းအ၀ယ္သိပ္၀ါသနာမပါေတာ႔ သူစာအုပ္ဆုိင္ေဘးမွာ ေက်ာက္မ်က္သင္တန္းေလးဖြင္႔ပါတယ္။.
ေနာက္ေက်ာက္မ်က္အထည္ေလးေတြကိလဲ အေခ်ာကိုင္ပါတယ္။
အဲဒီဘက္က ရလာတဲ႔ေငြေလးေတြ ကို အရုံးေပၚတဲ႔စာအုပ္ဆုိင္ဘက္ထည္႔ ။
စာအုပ္အသစ္ေတြ ထြက္တဲ႔ ေန႔ဆုိရင္ ညမအိ္ပ္နုိင္ဘဲ စာအုပ္ေတြတကုတ္ကုတ္နဲ႔ခ်ဳပ္။
ေငြသိပ္လုိရင္ အမေတြဆီမွာ ဆြဲ နဲ႔ ၀ါသနာနဲ႔၀မ္းေရးကို ကံေကာင္းေထာက္မစြာအခ်ဳိးညီညီတြဲလုပ္နုိင္ခဲ႔ပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔အိမ္ေထာင္ရက္သားက်သြားေတာ႔ လဲ ဒီလုိဘက္ ဆက္လက္ခ်ီတက္စျမဲပါတဲ႔။
တစ္ခါတစ္ေလ ႏွစ္ဘက္လုံးအလုပ္ဆုံက်လုိ႔ပင္ပန္းလုိ႔ ညည္းမ်ားညည္းမိရင္ သူ႔ မိန္းမ မညဳိက
” ကိုထက္ ရွင္ေရြးတဲ႔ လမ္းေလ “လုိ႔ေျပာလုိက္ရင္ သြားျဖဲေလးနဲ႔ ရီျပလုိက္ရပါသတဲ႔။
ကဲ ကိုထက္လုိ ၀ါသနာနဲ႔ ၀မ္းေရး အခ်ဳိးညီေအာင္တြဲနုိင္ဘုိ႔ ဆုိတာကေတာ႔ ရွိေတာ႔ ရွိတယ္ ရွားတယ္လုိ႔ဘဲေျပာလုိက္ခ်င္ပါတယ္ေနာ္.။