ကၽြန္မသည္တကယ္ေတာ့ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယံုၾကည္မႈ႔ရွိေသာမိန္ူူးမမ်ားစာရင္းတြင္ထိပ္ဆံုးမွမဟုတ္ေတာင္ေနာက္ဆံုးမွမဟုတ္ေသာ
ေနရာတြင္ကၽြန္မပါ၀င္ပါသည္။ ဘာေၾကာင့္ကၽြန္မဒီလိုေျပာႏိုင္ရသလဲဆိုတာကၽြန္မမွာဘ၀ကေပးေသာသင္ခန္းစာေတြ၊ ကၽြန္မျဖတ္သန္းလာခဲံ့ရတဲ့အခ်ိန္ကာလအပိုင္းအျခားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုျပန္ပီးသံုးသပ္ပီးမွဒီစကားကိုကၽြန္မ ရဲ၀ံ့စြာေျပာမိျခင္းပါ..
ကၽြန္မဘ၀မွာအင္မတန္ကိုဆုိး၀ါးတဲ့ေန႕ရက္ေတြကိုရင္ဆိုင္ဖူးခဲ့သည္။ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္တဲ့လမ္းေပၚမွာရွငိသန္ရပ္တည္ခဲ့ပီးစိတ္ဆငိးရဲျခင္းေတြ၊ကိုယ္ဆင္းရဲျခင္းေတြၾကားမွာကၽြန္မအၾကိမ္ၾကိမ္လဲျပိဳမသြား
ေအာင္မာန္ကုိတင္း၊ အံကိုၾကိတ္ကာဘ၀ခရီးကိုေလွ်ာက္ခဲံ့ံ့ရသည္။ ယခုလဲေလွ်ာက္ေနရဆဲပါ၊ မေသမခ်င္းမပီးဆံုးေသာခရီးရွည္ၾကီးကိုကၽြန္မေလွ်ာက္ေနရသည္။  ဒီလိုမ်ိဳးခရီးရွည္ကိုေလွ်ာက္ေနရင္းနဲ႔ကၽြန္မခြန္အားေတြလိုအပ္လွသည္၊ ဒါေၾကာင့္လကိတြဲေဖာ္ထံမွေသာ္၄င္း၊ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားထံမွေသာ္၄င္း၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားထံမွကၽြန္မအားေပးမႈ႕၊ မွ်ေ၀မႈ႕၊ စာနာေႏြးေထြးမႈ႕၊အခ်င္းခ်င္းေဖးမမႈ႕ေတြက္ုကၽြန္မေမွ်ာ္လင့္မိသည္။ ကၽြန္မမွာဘ၀ခရီးဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔ဒီၤအရာေတြအားလံုးကိုလိုအပ္လွသည္။ ဘယ္ေလာက္ပဲယံုၾကည္မႈ႕ရွိပီး၊ အားမာန္ျပည့္၀ေသာ္လည္းကၽြန္မသည္လူထဲကလူတာေယာက္ျဖစ္သည့္တြက္ေလွ်ာက္လွမ္းေနရတဲ့ဘ၀ခရီးမဆံုးေသးသေရြ႔
ကၽြန္မအားအားေပးေဖာ္၊ မွ်ေ၀ေဖာ္၊ ႏွစ္သိမ့္ေဖာ္၊ အျပန္အလွန္မွ်ေ၀ခံစားမည့္သူကိုကၽြန္မလိုအပ္ပီး
ဘ၀မွာအမွန္ပဲထိုထိုေသာသူကိုေမွ်ာ္ိလင့္မိပါသည္။
ကၽြန္မကံဆိုးသည္ပဲေျပာရမလား၊ ကၽြန္မရဲ႕ညံံဖ်င္းမႈ႕၊ ေရရွည္ကိုၾကိဳမတြက္မိမႈ႕၊ ေတြေၾကာင့္ကၽြန္မရဲ႕လက္တဲြေဖာ္ျဖစ္သူအား

ကၽြန္မမွားယြင္းစြာေရြးခ်ယ္မိခဲ့သည္၊ သူနဲ႔ေတြ႕ဆံုခ်ိန္မွာေတာ့သူ႔ရဲ႕ အျပစ္တင္မႈ႕၊ ကၽြန္မလိုခ်င္တဲ့ေဘာင္ထဲမ၀င္မႈ႕၊အားနည္းခ်က္ကိုအစဥ္အျမဲလိုဆီလိုအေပါက္ရွာိပီးျမည္တြန္ေတာက္တီးတတ္သူ၊ ကၽြန္မမၾကိုက္ေသာ ၊ သူနဲ႔စိုးစင္းမွ်မတည့္ေသာအရက္ကိုေသာက္လာတိုင္း၊ ကၽြန္မအားႏွမခ်င္းမစာနာေျပာဆိုလာတဲ့အခ်ိန္ေတြကို
ၾကံဳၾကိုက္ရခ်ိန္မွာေတ့ာ၊ ကၽြန္မဟာဘာမွအသံူးမက်ေသာမိန္းမတေယာက္အျဖစ္ခံစားရတာရင္နာလွသည္။
ကၽြန္မခုခ်ိန္မွာရလာတဲ့ေနာင္တဆိုတာကိုမူန္းသည္၊ လူေတြေတာိေတာ္မ်ားမ်ားကေျပာၾကသည္ ” ရလာတဲ့ေနာင္တတရားေတြေပၚမွာျပင္ဆင္ပီးအေကာင္းဆံုးဘ၀ကို ျပန္လည္ထုဆစ္ပိုင္ခြင့္ရွိတယ္တဲံ” … ကၽြန္မကေတာ့ဒီပူေလာင္၊ နာက်ဥ္းမႈ႕ေတြကိုရင္မွာပိုက္ပီးရလာတဲ့” ေနာင္တ” ဆိုတာကိုမုန္းတယ္….. အေသြးထဲကကိုမုန္းသည္…..
လကိတြဲျဖဳတ္ခ်င္လွပီ…. လြတ္လပ္ေသာကၽြန္မရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ဘ၀ေလးတခုကိုထုဆစိခ်င္လွပီ…. ရွငိသန္ဖုိ႔က်န္ေနေသးတဲ့ဘ၀အခ်ိန္တိုတုိေလးကုိကၽြန္မရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ေန႕ရက္မ်ားျဖစ္အဆံုးသတ္ခ်င္လွသည္…. ေနာင္လာမဲ့မ်ိဳးဆက္ိသစ္ေတြတြက္စာေတြအမ်ားၾကီးေရးခ်င္သည္…. ကၽြန္မမလိုခ်င္တဲ့….ကၽြန္မမေနခ်င္တဲ့ဘ၀ထဲမွာအေကာင္းဆံုးေတြကိုဟန္ေဆာင္ပီးမလုပ္ခ်င္ေတာ့ပါ…. ပင္ပန္းလွပီ… ရုန္းထြက္ခ်င္မိသည္…..
ကၽြန္မတြက္ကၽြန္မလုပ္ေဆာင္ခ်င္ေသးသည္…. က်န္ေနေသးတဲ့တန္ဖိုးရွိတဲ့အခ်ိန္မ်ားကို တန္ဖိုးၾကီးစြာေပးဆပ္ရင္းထုဆစိခ်င္ေသးသည္…. ကံၾကမၼာတရားၾကီးကမ်က္ႏွာသာေပးခဲ့ရင္ျဖစ္…. အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာေကာလူေတြကကၽြန္မကိုဘယ္လိုေ၀ဖန္သံူးသပ္မလဲဆိုတာကိုလဲကၽြန္မမသိခ်င္ေတာ့ပါ….
တကယ ္ေတာ့ကၽြန္မေမာေနပါပီ…. ကၽြန္မေရြးခ်ယ္မိတဲ့ဘ၀ခရီးကိုေလွ်ာက္ရတာေမာလွပါပီ…. သူ ………….. ကေတာ့ဟိုးအေနာက္မွာက်န္ေနခဲ့သည္…. အရာခပ္သိမ္း ဦၤးေဆာင္ရတဲ့မိန္းမသားျဖစ္တဲ့ကၽြန္မ ဘ၀ကိုကၽြန္မပဲနားလည္သည္…ခါးသီးလြန္းလွသည္…. သူ႕ကိုကၽြန္မ အျမဲေက်းဇူးတင္ေနျခင္မ္သည္ တကယ္လို႔ကၽြန္မကိုလြတ္လပ္ခြင့္ေပးခဲ့ရင္ေပ့ါ……….
တကယ္ျပန္သံုးသပ္ေတာ့ကၽြန္မသည္ အကာရိွပီး အႏွစိမဲ့ေသာ ကၽြန္မျဖစ္ေနပါပီ…
ကၽြန္မမွာၾကိဳးေလးတမွ်င္ေတာ့ရွိိသည္ ….ဒီၾကိုးေလးတြက္ေတာ့ကၽြန္မ အႏွစ္မမဲံ့ခ်င္ပါ………………..