“မေျပာစေကာငး္ ေျပာစေကာငး္ ဘယ္လုိေျပာရင္ေကာငး္ပါ႕မယ္“(အပိုင္းႏွစ္)

ကိုေမာင္ေလးေျပာျပတာကို ၾကားရေတာ႔ တစ္ခါကကိုေအာင္ေမာင္း   ေျပာဘူး တာေလးကိုလည္းက်ေနာ္ျပန္သတိရလုိ္က္ပါတယ္။

မႏၱေလးသား ကိုေအာင္ေမာင္းက မနက္မနက္ဆုိရင္ အလုပ္က 8နာရီေလာက္ေရာက္ေအာင္ အေျပးအလြားသြားရတာမ်ားပါတယ္။

အိမ္ကထြက္လာ လမး္က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္၀င္ျပီးမနက္စာ စားေလ့ရွိပါတယ္။

အိမ္နဲ႔အလုပ္က သိပ္အေ၀းၾကီးေတာ႔လဲမဟုတ္ျပန္ပါဘူး။

ကိုေအာင္ေမာင္းေနတဲ႔  ေတာင္ျမဳိ႕(အမရပူရျမဳိ႔)ကိုသြားတဲ႔လမ္းကကပ္ေက်ာ္ဘုရားနားမွာေနပါတယ္။

သူ႔အလုပ္ကေတာ႔ 34လမး္ကုန္စည္ဒုိင္နားမွာပါ။

ဆုိင္ကယ္နဲ႔သြားလုိ႔ ပုံမွန္ေလးစီးသြားမယ္ဆုိရင္လမ္းရွင္းတယ္ဆုိရင္ဆယ္ငါးမိနစ္ လမ္းရွုပ္တယ္ဆုိရင္  နာရီ၀က္နီးပါးေလာက္ေတာ႔ ၾကာတတ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ သူမနက္အလုပ္သြားတဲ႔ အခ်ိန္ကလဲအားလုံးေစ်းသြားေက်ာင္းသြား ပ်ားပန္းခပ္သလုိပုရြက္အုံတုတ္နဲ႔ထုိးသလုိအျမဲရွုပ္ေနတာမ်ားပါတယ္။

သူသြားရတဲ႕84လမ္းေပၚမွာကစစ္ကိုင္းကားေတြေရာ အေ၀းေျပးကားေတြေရာ ဆုိင္ကယ္ေရာ စက္ဘီးေရာ အျမဲတမ္းအလုအယက္သူ႔ထက္ငါ ျမန္သထက္ျမန္ေအာင္သြားလာေနၾကပါတယ္။

 သူကလဲအူမ်ားနည္းတူ ဆုိင္ကယ္ကို ျမန္ျမန္စီးမစီးခ်င္ဘူးဆုိျပန္ေတာ႔  အလုပ္ခ်ိန္မီေအာင္ အိမ္ကေစာေစာ ထြက္ရပါတယ္။

တစ္ရက္ေတာ႔ သူက လဲ အိမ္ကထြက္လာခါနီးမွာမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က စကားလာေျပာေတာ႔ ခါတုိင္းထြက္တဲ႔အခ်ိန္ထက္နည္းနည္းေလးေနာက္က်ေနပါသတဲ႔။

အဲေတာ႔အလုပ္မွီေအာင္ေလာေလာနဲ႔သြားရေတာ႔တာေပါ႔။

လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေရာက္ေတာ႔ ထတၱရာတစ္ခ်ပ္ရယ္လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ရယ္မွာလုိ္က္ပါတယ္။

ခဏေနေတာ႔ လက္ဖက္ရည္က ေရာက္လာေပမယ္႔သူမွာတဲ႔မုန္႔ကေတာ႔ ေရာက္မလာပါဘူး။

ဒါနဲ႔ဘဲ “ဆုိင္လူက်ေနလုိ႔ ေနမွာဘဲေလ”ဆုိျပီးစီးကရက္ကေလးဖြာရင္းေစာင္႔ေနေပမယ္႔ စီးကရက္တစ္လိပ္သာကုန္သြားလုိ႔ လက္ဖက္ရည္မုန္႔ကေရာက္မလာေသးဘူး။

သူ႔ေဘးနားကခုံမွာ သူေနာက္မွေရာက္လာတဲ႔လင္မယားစုံတြဲက ထတၱရာေတြအားရပါးရတီးေနတာျမင္ေတာ႔နည္းနည္းေတာ႔စိတ္တုိသြားပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ မုန္႔လုပ္တဲ႔ေနရာကို လွမ္းၾကည္႔ေတာ႔မုန္႔ဆရာက ဘာမွ မလုပ္ဘဲ ရပ္ေနတာကိုေတြ႔တဲ႔အခါ

” မင္းတုိ႔ထတၱရာကညေရာက္မွစားရမွာလား” လို႔ ခပ္ေငါ႔ေငါ႔ေလးေမးလုိက္ေတာ႔

စားပြဲထုိးေလးကလည္း မုန္႔ဆရာကုိဒီအတုိင္းျပန္ေျပာလုိက္တဲ႔ အခါ မုန္႔ဆရာက လည္းစိတ္ဆုိးသြားတဲ႔ေလသံနဲ႔     

                “ဘယ္တုန္းက မွာထားသလဲျပန္ေမးလုိက္”  

ေျပာလုိက္တဲ႔အခါစားပြဲထုိးေလးကလည္းအဲဒီအတုိင္းကိုေအာင္ေမာင္းကို ျပန္လာေမးပါတယ္။

ကိုေအာင္ေမာင္းကလဲ

 “မင္းတုိ႔ဆုိင္မုန္႔မွာရင္အခ်ိန္မွတ္ထားရမွာလား   “

လုိ႔ျပန္ေျပာလုိက္တဲ႔အခါနည္းနည္းၾကီးတဲ႔စားပြဲထုိးေလးက                                                                           

  “ေလးေလးဘယ္သူ႕ကိုမွာလုိက္္လဲ  “လုိ႔

တစ္ခါထပ္လာျပီးေမးျပန္တဲ႔အခါမွာကိုေအာင္ေမာင္းကပုိစိတ္တုိသြားျပီး                                                       

  “ဟ မုန္႔စားခ်င္လုိ႔ မွာတာဘယ္သူ႔ကိုမွာလုိက္တယ္ဆုိ အလကားေနရငး္မွတ္ထားမလား ကြ”လုိ႔

ေျပာလုိက္ပါတယ္။

အဲဒီအခါမွာ ေကာင္တာက မန္ေနဂ်ာကသူ႔စားပြဲထုိးေလးကို ေခၚျပီး ေမးေနပါတယ္။

ေနာက္ က်ေနာ္ဆီလာျပီး ေစာေစာကစားပြဲထုိးေလးေမးသလုိဘယ္သူကိုမွာလုိက္လဲဆုိျပီးထပ္ေမးျပန္ပါေရာ။

အဲဒီမွာ ကိုေအာင္ေမာင္းလဲ စိတ္ေတြတုိေဒါသေတြျဖစ္ျပီး

“မင္းတုိ႔ဆုိင္ မုန္႔တစ္ခ်ပ္မွာမိတာမုန္႔မစားရဘဲ အင္တာဗ်ဳးနဲ႔ မိေနတယ္ ေရာင္းခ်င္ရင္ မုန္႔လာခ် ေနာက္ထပ္တစ္ခြန္းမွ လာမေမးနဲ႔   “

ဆုိျပီးေအာ္လႊတ္ေတာ႔ မွထတၱရာတစ္ခ်ပ္ကိုလာခ်ပါတယ္။

ကိုေအာင္ေမာငး္လဲ လာခ်တဲ႔မုန္႔ပူပူၾကီးကုိ စိတ္တုိတိုနဲ႔ ပလုပ္ပေလာင္းစားျပီး ပုိက္ဆံရွင္းျပီးထြက္လာပါတယ္။

ေနာက္ေန႔ေတြမွာ အဲဒီဆုိင္ကုိ ဘယ္ေတာ႔မွသြားမထုိင္ေတာ႔ တာ ခုဆုိေလးငါးႏွစ္ေလာက္ေတာင္ရွိသြားပါျပီ။

မုန္႔ေလးတစ္ခုစားရမွာနဲ႔ေမးခြန္းေတြေျဖရတာ မတန္ဘူးလုိ႔ ထင္လာလုိ႔ ပါဘဲ။