“ေမတၱာျဖင္႔ စီးဆင္းေသာ……………………………………”(အပိုင္းတစ္)

“တုိက္ဆုိင္မူ႔ဆုိတာတစ္ခါတစ္ေလမွာေတာ႔ အေတာ္ထူးဆနး္တာဗ်။
ေသခ်ာျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္ဆုိရင္ေတာင္မွ စိတ္ကူးထဲမွာေတာင္္ျဖစ္မလာနုိင္တာမ်ဳးိေပါ႔။
ကြ်န္ေတာ္လက္ထပ္တဲ႔ေန႔ တစ္ႏွစ္တိတိျပည္႔တဲ႔ေန႔မွာ က်ေနာ္အဖြားဆုံးတာဗ်ာ။
ဘယ္ေလာက္မ်ားတုိက္ဆုိင္လုိက္သလဲလုိ႔။
အဲဒီေန႔က ကြ်န္ေတာ္ကေန႔ခ်င္းျပန္ခရီးသြားေနေတာ႔အဖြားဆုံးတာ ညေနေစာငး္မွသိတာ။
ဆုံးဆုံးခ်င္းေန႔ကေတာ႔စိတ္ထဲမွာ ၀မ္းနည္းတာကလြဲျပီးဘာမွ သိပ္မျဖစ္ဘူး။
ဒါေပမယ္႔ ဆုံးျပီးတစ္လေလာက္ၾကာေတာ႔ မွတ္မွတ္ရရ တေပါင္းလထဲမွာေပါ႔။
ငယ္ငယ္တုန္းက အဖြားနဲ႔အလုံနတ္ပြဲကိုသြားတာကစျပီးသတိရလုိက္တာ
အဖြားနဲ႔ ေနခဲ႔ထုိင္ခဲ႔တာေတြကစိတ္ထဲမွာရုပ္ရွင္ျပသလုိ ေပၚလာပါေလေရာဗ်ာ။
ဆက္ေတြးရငး္ေတြးရင္းနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ၀မ္းနည္းလာျပီး ကေလးတစ္ေယာက္လုိ
ရွုိက္ၾကီးတငင္ငိုမိတယ္ဗ်ာ”
ကြ်န္ေတာ္႔ကိုျပန္ေျပာျပေနတဲ႔ “ကိုစိုးခုိင္ “ကတကယ္႔ကုိခံစားခ်က္အျပည္႔နဲ႔ေျပာေနတာပါ။
သူဒီလုိသူ႔အဖြားအေၾကာင္းကိုေျပာလြန္းလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္္အလြတ္ေတာင္ရေနပါျပီ။
အခုျပန္ေျပာေနတာေတာင္ သူ႔မွာ မ်က္ရည္ေတြသီသီေလးေ၀႔ေနသလုိပါဘဲ။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ခံစားမူ႕ကုိနားမလည္ဘူးဆုိရင္ေတာ႔ ေယာက္်ားတန္မဲ႔
အဖြားကုိလြမ္းရသလား မ်က္ရည္က်ရသလားလုိ႔ အျပစ္တင္မိမွာအမွန္ပါဘဲ။
ကြ်န္ေတာ္႔တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြေျပာေလ႔ရွိၾကတဲ႔ “သားအခ်စ္ေျမးအႏွစ္”ဆုိတဲ႔စကားေလး
တစ္ခြန္းကေတာ႔အင္မတန္ကိုလွပတဲ႔ေမတၱာေတြနဲ႔ မႊမ္းထုံေနတဲ႔စကားေလးဆုိရင္လဲမမွားပါဘူး။
ဒီစကားေလးရဲ႕ဆုိလုိရင္းကေတာ႔ “ကိုယ္ေမြးထားတဲ႔သားသမီးကိုလည္းခ်စ္လုိက္ရတာတုံလုိ႔။
ေဟာသူတုိ႔ကထပ္ေမြးထားတဲ႔ ေျမးေလးေတြက်ေတာ႔ပုိလုိ႔ေတာင္ ခ်စ္ရပါေသးတယ္”လုိ႔ဆုိလုိတာပါ။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အားလုံးမွာ အေဖ႔ဘက္ကနဲ႔အေမ႔ဘက္က ႏွစ္ဖက္ေပါငး္ရင္ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကို အလုိလုိက္မယ္႔
အဖုိးအဖြားေပါင္းေလးေယာက္တိတိရွိပါတယ္။
သူတုိ႔တစ္ေတြ ဆငး္ရဲသည္ျဖစ္ေစ ခ်မ္းသာသည္ျဖစ္ေစ အဆင္ေျပသည္ျဖစ္ေစ အဆင္မေျပသည္ျဖစ္ေစ
သူတုိ႔ရဲ႕အႏွစ္ျဖစ္တဲ႔ေျမးေလးေတြကိုေတာ႔ ခ်စ္ၾက အလုိလုိက္ၾကတာအမွန္ပါဘဲ။
လူအမ်ဳိးမ်ဳိး စိတ္အေထြေထြဆုိတဲ႔ေလာကသဘာ၀အရအေၾကာင္းအမ်ဳးိမ်ဳးိေၾကာင္႔ ေျမးေတြကို မခ်စ္တဲ႔
အဖုိးအဖြားလဲ ရွိနုိင္ပါတယ္။ဒါကေတာ႔လူနည္းစုဘဲျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ငယ္ငယ္ကေတာ႔ အေဖအေမကမ်ား ဆူရင္ အဖုိးအဖြားရင္ခြင္ကိုေျပး၀င္လုိက္တာပါဘဲ။
အဖုးိအဖြားေတြက “ ကေလးကို ဘာလုိ႔ ဒီေလာက္ဆူရတာလဲ“လုိ႔ဟန္႔လုိက္ရင္ အေဖအေမေတြက
ဆူတာရပ္လုိ႔သြားအခါ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔မွာ ေက်နပ္လုိ႔ပါ။
ရုိက္မ်ားရုိက္မယ္ဆုိရင္ ဘာေျပာေကာငး္မလဲ ငုိလုိ႔ မဆုံးေတာ႔ပါဘူး။
အဖုိးအဖြားေတြက ေခ်ာ႔မွ စိတ္ေျပလုိ႔ အငုိတိတ္ပါတယ္။
ဒီလုိအဖုိးအဖြားေတြက အလုိလုိက္လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကလဲ အမိုက္ေစာ္ကားတဲ႔ပုံစံမ်ဳးိမခ်ဳးိပါဘူး။
အဖုိးအဖြားရဲ႕အကာအကြယ္ကို ယာယီခုိလွဳံတဲ႔သေဘာပါဘဲ။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ညီအကိုေတြက အေဖ႔ဘက္ေရာ အေမ႔ဘက္ေရာ ႏွစ္ဖက္လုံးမွာေနဘုူးပါတယ္။
ႏွစ္ဖက္လုံးက အဖုိးအဖြားမွန္သမွ်က က်ေနာ္တုိ႔ကေလးေတြကုိ အငုိမခံပါဘူး။
အထူးသျဖင္႔အေဖ႔ရဲ႕အေမက “ငုိသံ”ဆုိဘာငုိသံမွိလုံး၀ကိုမၾကားခ်င္တာပါတဲ႔။
အိမ္မွာကေလးကို ငုိေအာင္လုပ္ရင္လဲအရမး္ကိုစိတ္ဆုိးပါတယ္။
ကေလးကိုငုိေအာင္စတာတုိ႔၊ကေလးအငုိခံျပီး လုိခ်င္တာမေပးတာမ်ဳးိေတြကုိလဲ
လုံး၀မၾကဳိက္ပါဘူး။
အဖြားသေဘာက ေတာ႔ အရြယ္မေရာက္လုိ႔ မသိတတ္ေသးတဲ႔ကေလးကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္
အလုိမက်ေအာင္မလုပ္ရဘူး။
သိတတ္တဲ႔အရြယ္ေရာက္မွ နားလည္ေအာင္သြန္သင္ဆုံးမရင္လဲရတာဘဲ။
ကေလးကို သြန္သင္ဆုံးမတယ္ဆုိတဲ႔ေနရာမွာလည္း သူအရြယ္နဲ႔သူ သိသင္႔သေလာက္
သူလက္ခံႏုိင္သေလာက္ သူနားလည္နုိင္သေလာက္ကိုဘဲေျပာျပရမယ္။
အမ်ားၾကီးေျပာရင္လဲ အေၾကာင္းမထူးဘူး ဟုန္သြားမယ္လုိ႔ေျပာဘူးပါတယ္။
ကေလးကို စိတ္အနာတရျဖစ္ေအာင္မလုပ္ရဘူး၊သူလုိခ်င္တာ ေပးလုိက္ေၾကြးလိုက္လုိ႔လဲ
ဘာမွ ျဖစ္မသြားဘူး ဘာမဟုတ္တာေလးနဲ႔ကေလးကို ငုိေအာင္ စိတ္ရွုပ္ေထြးေအာင္
စိတ္အနာတရျဖစ္ေအာင္မလုပ္ရဘူးလုိ႔ အျမဲေျပာပါတယ္။
ေနာက္ကေလးကို အရမး္နာက်င္ေအာင္ရုိက္တာလဲ လုံး၀မၾကဳိက္ပါဘူး။
လုံး၀မရုိက္ရဘူးေတာ႔မဆုိလုိပါဘူး။
အမွားက်ဳးလြန္ခဲ႔ရင္လဲ တင္ပါးတုိ႔ ေျခသလုံးတုိ႔လုိ႔ အသားမ်ားတဲ႔ေနရာေလးကုိ
အရမ္းမနာက်င္ေအာင္ သတိေပးတဲ႔အေနနဲ႔ဘဲရုိက္ရမယ္လုိ႔ေျပာတတ္ပါတယ္။
သူတုိ႔ဘာေၾကာင္႔အရုိက္ခံရတယ္ဆုိတာကိုလဲေသေသခ်ာခ်ာေျပာျပီးမွ
ရုိက္ရမယ္လုိ႔ေျပာတတ္ပါေသးတယ္။
ကေလးရုိက္တာနဲ႔ပါတ္သက္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ အေဒၚ “တင္တင္” နဲ႔အဖြား
ခဏခဏ ျပႆနာတက္ခဲ႔ၾကတာေလးကို မွတ္မိေနပါေသးတယ္။
“တင္တင္” ကသူ႔ကေလးေတြကို ရိုက္ခဲပါတယ္။
ဒါေပမယ္႔ သူမ်ားေတြက “တင္တင္ေရ ညည္းသားေတြက…………” လို႔မ်ားအစခ်ီ
ျပီးလာမတုိင္လုိက္နဲ႔ “မိဘမ်က္ႏွာအုိးမဲသုတ္္တယ္္” ဆုိျပီး ဘာျဖစ္သလဲမေမးဘဲနဲ႔
အေသအလဲေဆာ္ေတာ႔ တာပါဘဲ။
အဲဒီအခါမ်ားမွာ အဖြားကလဲ “ကိုယ္႔ကေလးကို ကြ်ဲရုိက္ႏြားရုိက္ ရုိက္ရေအာင္
ေမြးထားတာ တိရိစာၦန္မဟုတ္ဘူး”ဆုိျပီး သူ႔ေျမးေတြကို ၀င္ဆြဲေတာ႔တာပါဘဲ။
ျပီးတာနဲ႔ငိုေနတဲ႔ေျမးေလးေတြကို သူရင္ခြင္ထဲထားအငုိတိတ္ေအာင္ေခ်ာ႔ရငး္
ပါးစပ္ကလဲ ပြစိပြစိနဲ႔ကေလးရုိက္တာမေက်နပ္ေၾကာငး္ေၾကျငာခ်က္ေတြ
ထုတ္ေတာ႔တာပါဘဲ။အဖြားက”တင္တင္” ကိုေမးခြန္းေတြထုတ္ပါေသးတယ္။
“ညည္းတုိ႔ ဒီအရြယ္ေရာက္တဲ႔အထိက ဘယ္ႏွစ္ခါမ်ားဒီလိုအရုိက္ခံရဘူးသလဲ “ေပါ႔။
ၾကားထဲမွာေရွးေဟာင္းေနွာင္းျဖစ္ပုံတုိပတ္စနဲ႔ေျပာလုိက္တာ အရွည္ၾကီး ရယ္။
ေနာက္ဆုံးမေေတာ႔ “ကိုယ္ခ်င္းစာတရားကို မရွိဘူး “ဆုိတာနဲ႔အဆုံးသတ္ပါတယ္။
ဒါကေတာ႔ “တင္တင္” က သူ႔ကေလးေတြကိုသူမ်ားလာတုိင္လုိ႔ ရုိက္တုိငး္ျဖစ္ေနၾကေပါ့။

ေနာက္ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ငယ္ငယ္က အေဖ႔ရဲ႕ “သရီး၀မ္နိမ္”ဆုိတဲ႔သုံးၾကိမ္သတိေပးစံနစ္
နဲ႔ၾကီးျပင္းလာခဲ႔ရတာပါ။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အေဖရဲ႕ သရီး၀မ္နိ္မ္က သူမၾကဳိက္တာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မလုပ္ရမယ္႔ဟာေတြကိုအရင္ဆုံးေျပာျပထားပါတယ္။
ဥပမာ ညေနထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ရင္ မိသားစုအားလုံး အတူစားရမယ္ဆုိတာမ်ဳိးေပါ႔။
တကယ္လုိ႔မ်ား အေဖမၾကဳိက္တာကို လုပ္မိတယ္ဆုိရင္ ပထမတစ္ခါ ေကာင္းေကာငး္မြန္မြန္ေျပာပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခါထပ္လုပ္ရင္ ေတာ႔ မာမာတင္းတင္းေျပာပါတယ္။
ေျပာတာထပ္မလုပ္ဘဲမ်ား ဆက္လုပ္ေနရင္ေတာ႔ ၾကိမ္လုံးနဲ႔ေဆာ္ပါတယ္။
အဲဒီအခါမ်ဳးိမွာ အဖြားနဲ႔အေဖ စကားေတြေျပာရပါေတာ႔တယ္။
အဖြားက “မင္းဒီလုိ၀မ္နိမ္ျပည္႔လုိ႔ရုိက္တုိင္းသာလိမၼာလာမယ္ဆုိရင္ မင္းတုိ႔ငယ္ငယ္ကဒီလုိဆုံးမခဲ႔ပါတယ္”
ဆုိျပီး ေျပာေလ႔ရွိပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ ညီအကိုတစ္ေတြကလဲ စိတ္ကူးေပါက္ရာလုပ္စျမဲ ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြ
အေဖေတြအေမေတြကလဲ သူတုိ႔စိတ္နဲ႔မေတြ႔ရင္ ဆူျမဲရုိက္ျမဲ ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ြန္ေတာ္တုိ႔ကလဲ အဖုးိအဖြားကို အားကိုးျမဲ။
အဖြားကလည္းကြ်န္ေတာ္တုိ႔ဘက္က ရပ္တည္ျမဲ။
ဒီလုိနဲ႔ဘဲသံသရာလည္လုိ႔ ေမတၱာေတြနဲ႔ထုံမႊမ္းေနတဲ့ငယ္ဘ၀ေလးကို ျဖတ္သနး္ခဲ႔ရပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္႔ ဦးေလးအငယ္အိမ္ေထာင္က်လုိ႔ သူကေလးရတဲ႔အခ်ိန္မွာ ျပႆနာေလးတစ္ခုစလာပါေတာ႔တယ္။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)

ကုိေပါက္လက္ေဆာင္ အေတြးပါးပါးေလး