ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ျမန္မာစာ ဆရာက ေျပာခဲ႔ဘူးတဲ႔စကားေလးပါ။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ျမန္မာကဗ်ာအေငြ႔အသက္အစလုိ႔ေျပာနုိင္တဲ႔ကဗ်ာေလးကေတာ႔

ပုဂံေခတ္မွာ စတင္ေတြ႔ရွိခဲ႔တဲ႔ ” ျမကန္သာ “လကၤာေလးလုိ႔ သိခဲ႔ရဘူးပါတယ္။

“ဲျမကန္သာ၊

ေတာင္က်ေခ်ာင္းေတး၊

ေရ၀င္ေျပးလွည္႔

ေရေအးၾကည္သာ၊

ကန္ပုိင္မာလ်က္၊

ၾကာေပါင္းထုံထုံ၊

ႈွငွက္မ်ဳိးစုံသည္၊

ဘုံ၀တိန္သာ၊

နႏၵာေပေလာ၊

တူစြဟုတၱာ”

ဆုိတဲ႔လကၤာအတုိေလးပါဘဲ။

ဆုိလုိရင္းအဓိပၸါယ္ကလဲ ရွင္းရွင္းေလးပါဘဲ။

ျမကန္သာလုိ႔ အမည္ရတဲ႔ ေတာင္က်ေခ်ာင္းေလးရဲ႔သီခ်င္းေလးပါတဲ႔။

ေတာင္က်ေခ်ာင္းေရေအးေအးေလေတြက ခိုင္မာတဲ့ကန္ေပါင္ရုိးရွိတဲ႔ ကန္ေလးထဲကိုေျပး၀င္လုိ႔လာပါသတဲ႔။

ကန္ထဲမွာ ေတာ႔ ယန႔ံသင္းထုံတဲ႔ ၾကာပင္အမ်ဳိးမ်ဳိးလဲရွိ၊မီွတင္းေနထုိင္ၾကတဲ႔ ငွက္အမ်ဳးိေပါငး္ကလဲ အစုံစုံနဲ႔ဆုိေတာ႔

သာယာပုံကိုနုိင္းရမယ္ဆုိရင္ ေတာ႔ တာ၀တိန္သာ နတ္ျပည္မွာရွိတဲ႔ နႏၵာကန္အတုိင္းပါဘဲလုိ႔ ဆုိလုိပါသတဲ႔။

ဒုတိယေျမာက္ေတြ႔ရတဲ႔ ကဗ်ာေလးကေတာ႔ “သုိးကေလ” အစခ်ီတဲ႔ ပုပၸါးေတာင္ဖြဲ႔ ကဗ်ာေလးျဖစ္ပါတယ္။

ပုပၸါးနတ္ေတာင္လုိ႔ အမည္ေပးထားျပီး ဒီကဗ်ာေလး(လကၤာ)ေလး စတင္ခ်ိန္ကေတာ႔ အတိအက်မသိေပမယ္႔

သကၠရာဇ္ 400နဲ႔ 500အတြင္း ပုဂံေခတ္က လုိ႔ ဖတ္ရဘူးပါတယ္။

“ပုပၸါးနတ္ေတာင္”

သုိးကေလ…………

ပုပၸါးနတ္ေတာင္ အေခါင္ျမင္႔ဖ်ား

စုံေတာျပား၌ ၊ႏံွ႔ရွားၾကဳိင္လြင္႔

ခါတန္ပြင္႔သည္၊ေရႊႏွင္႔ယိုးမွားပန္းစကား၊

သုိးကေလ…………

စကားပြင္႔ႏွင္႔၊ႏုိင္းတင္႔နုိးသည္၊

ရဲမ်ဳိးသမီး၊ေမာင္ၾကီးႏွမ၊

ညက္လွျပာစင္၊မဲ႔သည္ပင္သား ခရီးသား။

သုိးကေလ…………

ျမိတ္စုလြတ္လည္း၊အငယ္ကတည္းက၊

ကြ်မ္း၀င္ၾကသည္၊ေမြးဖတူရင္း

မ်ဳိးသည္မင္းႏွင္႔၊ခ်စ္ျခငး္စုရုံး၊

သက္ထက္ဆုံးသည္၊

ႏွလုံးမျခားေစာင္႔တရား၊

ေဆြမိမင္း၊

မ်က္သုတ္နီစင္၊ရထညး္ဖ်င္ႏွင္႔၊

က်ဳိငး္စင္ျမ၀ါ မတ္ၾကီးလ်ာကို

မယ္သာၾကဳိက္မိတုမယွိ။

ဒီကဗ်ာမွာ ပါတဲ႔ သုိးကေလ………… ဆုိတဲ႔စကားေလးကို ဖတ္ရေတာ႔ အခုေခတ္မိန္းကေလးမ်ား

မီးကေလ…………လုိ႔ေျပာတဲ႔အသံကိုနားထဲမွာၾကားလာမိပါတယ္။

ဒီကဗ်ာေလးကေတာ႔ အမ်ဳးိျမင္႔တဲ႔ အမတ္ၾကီးျဖစ္လာမယ္႔ သူကို ခ်စ္ၾကိဳက္မိတဲ႔

အမ်ဳးိသမီးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ကေလးကို လွလွပပေလးတင္ျပထားတဲ႔ကဗ်ာေလးျဖစ္ပါတယ္။

ဒီကဗ်ာအစမွာ ကာရန္အခ်ိတ္အဆက္ မမိ မိေအာင္ဇြတ္လုိက္ခ်ိတ္မထားပါဘူး။

ဒါေပမယ္႔ ရြတ္ဆုိရတာ အသံသာပါတယ္။

ျမန္မာကဗ်ာေတြထဲမွာ ေရွးက်တဲ႔ကဗ်ာျဖစ္ေပမယ္႔ ဒီကဗ်ာမွာ ပါတဲ႔ အေတြး စာသားေလးေတြက အခုထိေခတ္မွီေနဆဲကဗ်ာေလးကေတာ႔

“အနႏၱသူရိယအမတ္ၾကီး” သကၠရာဇ္ 536ခုႏွစ္ခန္႔ေလာက္က နရပတိစည္သူမင္းက သူ႔ကို ကြပ္မ်က္အဆုံးစီရင္ခါနီးမွာ

လက္တန္းေရးဖြဲ႔ခဲ႔တယ္လုိ႔ မွတ္သားခဲ႔ရဘူးတဲ႔ကဗ်ာေလးပါဘဲ။

ကဗ်ာေလးနာမယ္ကေတာ႔

“ဓမၼတာ ”

သူလည္းတစ္ေယာက္၊ေကာင္းဘုိ႔ေရာက္မူ၊

သူတစ္ေယာက္မွာ ပ်က္လင္႔ကာသာ ၊

ဓမၼတာတည္း။

ေရႊအိမ္နန္းႏွင္႔၊ၾကငန္းလည္းခံ၊

မတ္ေပါင္းရံလ်က္၊ေပ်ာ္စံရိပ္ျငိမ္၊

စည္းစိမ္မကြာ၊မင္းခ်မ္းသာကား၊

သမုဒၵရာ၊ေရမ်က္ႏွာထက္

ခဏတက္သည္႔၊ေရပြက္ပမာ၊တသက္လွ်ာတည္း။

ၾကင္နာသနား၊ငါ႔အားမသတ္၊

ယခုလႊတ္လည္း၊မလြတ္ၾကမၼာ၊

လူတကာတုိ႔၊ခႏၶာခုိင္က်ည္၊

အတည္မျမဲ၊ေဖာက္လွဲတတ္သည္၊

မခြ်တ္ေသာ သတၱ၀ါတည္း။

ရွိခုိးေကာ္ေရာ္၊ပူေဇာ္အကြ်န္၊ပန္ခဲ႔တုံ၏၊

ခုိက္ၾကဳံ၀ိပါက္၊သံသာစက္၌၊

ၾကဳိက္လတ္ထြန္မူ၊တုံ႔မယူလုိ၊

ၾကည္ညဳိစိတ္သန္၊သခင္မြန္ကို၊

ခ်န္ဘိစစ္စစ္၊အျပစ္မဲ႔ေရး၊

ခြင္႔လွ်င္ေပး၏၊ေသြးသည္အနိစၥာ၊ငါ႔ခႏၶာတည္း။

ဒီကဗ်ာေလးကိုေတာ႔ အားလုံးသိျပီးျဖစ္လုိ႔ အနက္မျပန္ေတာ႔ပါဘူး။

ဖတ္ဘူးသူ သိဘူူးသူေတြရွိမွာအမွန္ျဖစ္ေပမယ္႔ မသိေသးေသာသူမ်ားအတြက္ျပန္လည္ကူူးယူတင္ျပေပးလုိက္ပါတယ္။

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္ (ေရွးကဗ်ာမ်ားကိုေဖာ္ထုတ္ျခင္း)