လူတိုင္းလူတိုင္းမွာငယ္ဘ၀ေလးေတြေတာ.ပိုင္ဆိုင္ျကပါတယ္။
ျဖတ္သန္းတာခ်င္းမတူညီႏိုင္ေပမယ္.ငယ္ဘ၀ေလးကိုေတာ.တခါတရံတမ္းဆမ္းတတရွိေနတတ္ပါတယ္။
က်မရဲ.ငယ္ဘ၀ကလဲအမ်ားသူငါေတြလိုျဖတ္သန္းခဲ.ရေပမယ္.ခုေနခါမွာပိုျပီးသတိရေနျဖစ္ပါတယ္။
ဘာေျကာင္.လဲ……ဆိုရင္
တရပ္တေက်းမွာဘ၀ကိုရုန္းကန္ေနရေတာ.တခါတခါငယ္ဘ၀ကစိတ္ကူးေလးနဲ.တထပ္တည္းမက်တဲ.အခါမ်ိုးမွာျဖစ္ျဖစ္
အျဖူအစိမ္းေက်ာင္းသူေလးေတြျမင္ရတဲ.အခ်ိန္တိုင္းသတိရေနမိပါတယ္။
ေတာင္ေပၚျမို.ေလးတျမို.မွာမူလတန္းအရြယ္ကတည္းကခင္မင္ခဲ.ရတဲ.သူငယ္ခ်င္းေလးေတြကိုပိုျပီးသတိရပါတယ္။
က်မရဲ.အိမ္ကအေကာင္းစားမဟုတ္ေပမဲ.ေဘးမွာစမ္းေခ်ာင္းေလးစီးဆင္းေနတဲ.အတြက္သာယာတဲ.ေနရာေလးတခုဆိုရင္မမွားဘူးေပါ.
ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာက်မအိမ္လိုက္ျပီးစမ္းေခ်ာင္းထဲေရဆင္းေဆာ.ျပီးခရုခြံေလးေတြေကာက္ရတာလဲေပ်ာ္စရာတခုပါ
တိုက္အျကီးျကီးနဲ.ေနရတဲ.သူငယ္ခ်င္းမ်ားကက်မအိမ္ကသူတို.အတြက္တမ်ိုးဆန္းေနမွာေပါ.ေလ။
အဲလိုခရုခံြေလးေတြေကာက္ပါမ်ားေတာ.ေက်ာင္းအဳပ္ျကီးသိသြားျပီးတုတ္နဲ.တခ်က္စီအရိုက္ခံရတာလဲမွတ္မွတ္ရရေလးပါပဲ။
အိမ္မွာအျပြတ္လိုက္သီးေနတဲ.မာလကာသီးေတြကိုတနင္.တပိုးသယ္ျပီးသူငယ္ခ်င္းေတြကိူေက်ြးရတာလဲအေမာပါပဲ။
၀ယ္စားႏီုင္ေပမဲ.က်မယူလာတဲ.သစ္သီးေတြအားပါးတရစားတိုင္းက်မရင္မွာအရမ္းျကည္ႏူးခဲ.ရပါတယ္။
လီလီစိုးကေတာ.သူမိဘပ်ဥ္းမနားကျပန္လာတိုင္းက်မကိုပန္းသီး၊ခ်ိစ္ေတြအျမဲေက်ြးေပမယ္.က်မမျကိုက္တတ္ခဲ.ပါဘူး။
ေလးေလးဇင္ကေတာ.ေန.လည္ေက်ာင္းထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္တိုင္းမမေကနဲ.က်မအိမ္မွာထမင္းအတူတူစားလိုက္တတ္ပါတယ္
သူအျမဲထည္.လာတတ္တဲ.ဟင္းကဘဲဥဟင္းပါပဲဒါေလးကိုလဲက်မမွတ္မိပါတယ္။
အဲဒီအထဲမွာဆံပင္ေမြးနီနီေလးနဲ.ေကခိုင္ကေတာ.အရမ္းစိတ္ရင္းေကာင္းတဲ.သူေပါ.
ယိုမ်ိုးစံုလုပ္ငန္းလုပ္တဲ.သူဆိုေတာ.ေက်ာင္းလာတိုင္းမုန္.အျမဲယူလာတတ္သလိုပဥၥမတန္းေရာက္ေတာ.အထက္တန္းေက်ာင္း
ေျပာင္းေတာ.လဲ.ဘယ္ေေနရာမဆိုေတြးေတြးဆဆနဲ.သင္ျပတတ္သူေလးပါ။
က်မဘ၀မွာေတာ.သူမကအထင္ကရပါပဲ။
ဘာေျကာင္.လဲဆိုရင္……
က်မဘယ္အျခအေနမွာပဲရွိရွိသူမအျမဲတမ္းခင္တတ္လို.ပါပဲ။
အဲဒါေလးကေတာ.က်မဘ၀မွာတခုတ္တရပါ
အလယ္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀မွာလဲမူလတန္းတုန္းကသူငယ္ခ်င္းေတြပဲဆိုေတာ.ေပ်ာ္စရာအရမ္းေကာင္းခဲ.ပါတယ္။
essayစာအုပ္းေလးမ၀ယ္နိုင္တဲ.က်မကိုလက္ေဆာင္၀ယ္ေပးတဲ.၀င္.သဲမာကိုလဲမေမ.ခဲ.ပါဘူး
ခုဆရာ၀န္ျဖစ္ေနတဲ.ယုယုမြန္ကလဲက်မနားမလည္တဲ.စာေတြရွင္းျပေပးတတ္တဲ.သူေပါ.
အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္တဲ.မယုေမာ္ကလဲစာေတြအျမဲရွင္းျပေပးတတ္ပါတယ္။
ခုစင္ကာပူမွာအလုပ္လုပ္ေနျပီ။ဆယ္တန္းအထိအတူတူေနခဲ.တဲ.သူငယ္ခ်င္းေတြကမူလတန္းကတည္းကတြဲလာေတာ.
အရမ္းခင္မိပါတယ္။
က်မအရမ္းခင္တဲ.မိုးမမတင္ကေတာ.နဲနဲေျပာင္းလဲသြားတာဆယ္တန္းႏွစ္မွာသတိထားခဲ.မိပါတယ္။
သူတို.ေတြမွာအထူးထုတ္ကိုယ္စီနဲ.ေက်ာင္းတက္နိုင္ေပမဲ.က်မကေတာ.သူတို.ဆီကငွားဖတ္ရတဲ.ဘ၀ပါ။
သူတို.ေတြအားလံုးစာလဲေတာ္ျကသလိုအရမ္းလဲျပည္.စံုျကပါတယ္။
ဒီလိုနဲ.ဆယ္တန္းေရာက္ေတာ.သူတို.ေတြလိုဘာသာစံုက်ဳရွင္လဲမယူနိုင္တဲ.က်မသူတို.နဲ.နဲနဲေ၀းသြားပါတယ္။
ခင္သီရိ၀င္းဆိုတဲ.သီရိကေတာ.အရင္အတိုင္းပါပဲ။
ျပည္.စံုျကြယ္၀တဲ.အျပင္မိဘမ်ားကဂုဏ္ရွိတဲ.သူေတြဆိုေတာ.သူတို.ဘ၀ေလးကအရမ္းေအးခ်မ္းပါတယ္။
တေန.ေပါ……
အဲဒီေန.ေလးကက်မတို.ျမို.မွာခ်ယ္ရီေတြအေဖြးလိုက္ပြင္.တဲ.ဒီဇင္ဘာေန.ေလးတေန.ေပါ.
အရမ္းလွေနတဲ.ျမို.ေလးမွာက်မတို.ရဲ.အထက(၁)ေက်ာင္းသြားရာလမ္းတေလ်ာက္မွာခ်ယ္ရီေတြအရမ္းပြင္တဲ.ေန.
ေလးတေန.ကိုက်မအျမဲအမွတ္ရေနမိပါတယ္။
ေက်ာင္းေရာက္တဲ.မနက္မွာအေႏြးထည္ကိုယ္စီနဲ.လွေနတဲ.သူငယ္ခ်င္းေတြကတီးတိုးတီးတိုးနဲ.ေပါ.
တမ်ိုးထူးဆန္းေနတဲ.သူတို.ကိုျကည္.ျပီးစိတ္ထဲမေကာင္းျဖစ္သြားပါတယ္။
ေနာက္သူတို.ေပ်ာက္သြားျကပါတယ္။
ေက်ာင္းတက္ခါနီးမွျပန္ေရာက္လာျကတယ္ေလ။
ဘာသြားလုပ္တာလဲဆိုေတာ.ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးရင္တေယာက္နဲ.တေယာက္အရင္လိုမဆံုနိုင္ေတာမွာမို.ဓာတ္ပံုရိုက္ျကတာလို.သိရပါ
တယ္။
ေနာင္တခ်ိန္မွာျပန္ျကည္.ဖို.ဓာတ္ပံုရိုက္တာက်မမပါခဲ.ပါဘူး
၀မ္းနည္းျပီးအရမ္းအားငယ္ခဲ.ရတဲ.က်မသိမ္ငယ္စိတ္လဲ၀င္မိပါတယ္။
ျမျမေလးခိုင္ဆိုတဲ.သူငယ္ခ်င္းေလးကေတာ.ေျပာင္ေျပာင္ေနာက္ေနာက္နဲ.၀မ္းနည္းမွုေတြကိုေျဖေပးတတ္သူေလးပါ
အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီးမသိမသာလွမ္းသြားတဲ.သူငယ္ခ်င္းေတြေျကာင္.ရင္မွာမွတ္မွတ္ရရ၀မ္းနည္းခဲ.ရဖူးပါတယ္။
ပစၥည္းဥစၥာဆိုတဲ.အရာကအရမ္းကိုေျပာင္းလဲေစတတ္တဲ.အရာဆိုတာက်မသိခြင္.ရခဲ.တာေပါ.
၇က္ေတြလေတြအမ်ားကျီးကုန္လြန္ခဲ.ျပီးတဲ.ေနာက္
ဆရာ၀န္ေတြအင္ဂ်င္နီယာေတြျဖစ္သြားျကတဲ.သူတို.ကိုအခြင္.သာတိုင္းက်မကသတိရေနေပမဲ.
သူတို.ကေမ.သြားေလာက္ပါျပီ။
သူနာျပုျဖစ္ခ်င္တဲ.ေလးဇင္ျဖစ္ခြင္.ရလားဆိုတာက်မမသိရသလိုတခ်ို.လဲဘာေတြျဖစ္ေနမွန္းမသိေတာ.ပါဘူး။
က်မကေတာ.ရိုးရိုးဘြဲ.ေလးတခုနဲ.၀ါသနာပါတဲ.စာေရးရင္းရန္ကုန္ျမို.ျကီးမွာရုန္းကန္ေနဆဲပါ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္သူတို.ကိုတခါတခါအရမ္းသတိရပါတယ္။
ျဖူစင္တဲ.ငယ္ဘ၀ေလးကသံေယာဇဥ္ေလးေတြကိုက်မအျမဲအမွတ္ရေနမိတတ္ပါတယ္။
သူတို.ဘ၀ေလးေတြအျမဲထာ၀ရေပ်ာ္ရြင္ႏိုင္ပါေစလို.က်မတစ္ေယာက္ဆုေတာင္းမိပါတယ္။
       ေစာျမ၀တီ(ကေလာ)    ၂၇.၂.၂၀၁၁   ရန္ကုန္