ေနာက္ကိုပဲ ျပန္ဆုတ္ရပါလိမ့္မည္။ ကဗ်ာဆိုတာပညာရိွပစၥည္းဆိုသည္ကိုေတာ့ မရွင္းေတာ့ပါ။ မဟုတ္မွန္းလူတိုင္းသိပါသည္။ ပညာရိွပစၥည္း မဟုတ္ေသာ္လည္း စကားစတစ္ခုေတာ့ခ်န္ခဲ့ပါမည္။ ကဗ်ာ၌ ေမြ.ေလ်ာ္ျခင္းသည္ အဆင့္အတန္းျမင့္ေသာ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳ ျဖစ္သည္ဟူ၍။

++++++++

ကဗ်ာဆရာ၏အလုပ္မွာ ကိုယ့္ခံစားမွဳကို ေဖၚထုတ္ရန္ဟု (အလြန္ေယဘုယ်က်စြာ) မွတ္ထားေစလိုပါသည္။ အနုပညာမွန္သမ်ွ၏ တရားကိုယ္ျဖစ္ပါသည္။ အသံုးျပဳေသာမီဒီယာ လိုက္၍ ကြဲျပားျခင္းမ်ားရိွပါမည္။ ပန္းခ်ီဆရာက ေဆး၊ အဆိုေတာ္က အသံ၊စသည္ျဖင့္။ (ဆန္.က်င္ဘက္သီအိုရီမ်ားရိွပါသည္။ မႀကိဳက္၍ မသံုးပါ)

ေဖၚထုတ္ရန္ကို ေပးပို.ရန္အထိ သတ္မွတ္လွ်င္ ျပႆနာမ်ား၀င္လာပါသည္။ အနုပညာသည္ communication ဟု ( အလြန္ေယဘုယ်က်စြာ) ဆရာဘုန္းနိုင္က ေျပာဘူးပါသည္။ ဆရာတာရာမင္းေ၀က သက္ေရာက္မွဳကို လႊင့္ထုတ္ေနတာဟု ၿပိဳင္ျမင္းတို.ခြာသံတြင္ေရးပါသည္။

ထို.ေၾကာင့္ေဖၚထုတ္ရန္အထိပဲ ေခတၱထားပါရေစ။ ကဗ်ာဆရာေဖၚထုတ္ထားသည္ကို ကဗ်ာဖတ္သူက ဖတ္သည္။ ေနာက္ရသခံစားသည္။

ေသခ်ာေအာင္ထပ္ေျပာပါမည္။ ရသခံစားျခင္းျဖစ္သည္။ ခံစားခ်က္ကူးေျပာင္းျခင္း (လံုး၀) မဟုတ္ပါ။အက်ယ္ရွင္းရပါမည္။

+++++++

ရုပ္ရွင္၀ယ္ ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာ ျပကြက္ျပသည္။ ၾကည့္သူမ်ားငိုၾကသည္။ ထိုအငိုႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးသားျခင္း ဆံုးပါး၍ ငိုေသာအငိုမတူပါ။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္၍ ငိုေသာ အငို၀ယ္ အရသာ ပါေနသည္။ တနည္းေျပာရလ်ွင္ ရသပါေနသည္။

ကဗ်ာဆရာက ေျခာက္ျခားဖြယ္ ကိုဖြဲ.သည္။ ဖတ္သူကေျခာက္ျခားျခင္း ရသကိုခံစားသည္။ကဗ်ာက ဟာသကိုဖြဲ.သည္။ ဖတ္သူက ဟာသရသကိုခံစားသည္။

ေရွ.ဆက္ပါမည္။ အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖ၏ ကဗ်ာပါ။ နာမည္ႀကီးပါသည္။

ျမန္မာေတြစည္းကမ္းေဖါက္လို႔၊

ထီးနန္းေပ်ာက္ျဖစ္ၿပီ၊

မွီးကြန္းေထာက္ အသစ္မွီတယ္၊

ညစ္ပလီ လူမ်ိဳး၊

မိပစ္လို႔ ဖ ေရွာင္ေသြသည္၊

ဂြေကာင္ေတြ ေခြးျဖစ္ေပါ့ဗ်ိဳး။

ျမန္မာမ်ားျကြားခ်င္၊

ဓားျပသြင္ လူဆိုး၊

ကုလားျမင္ သူ႔အေမ႐ိုးေတာ့မလို၊

ခုေျမလွ်ိဳးပုန္းေရွာင္၊

မိုက္ပေနာ္ ျပဳမေဟးတို႔က၊

သူ႔ပေထြးေတာ့ ေခြးသို႔မေဟာင္။

ေျပာေရာဟဲ့ရာဇဝင္ေျပာင္ေအာင္၊

စာဇင္ေတာင္ ဦးခ်လို႔၊

ပလူးရ ေျပးႀကိဳ႔ခါခါ၊

ေခြးသို႔ပမာ၊

ေတြးမိတိုင္း အ႐ိုးနာသည္၊

အမ်ိဳးပါ ဆဲခ်င္ေပါ့ေလး။ ။

ဆဲထားပါသည္။ ေဒါသမျဖစ္ပါ။ လက္ခုပ္ပင္တီးခ်င္ပါသည္။ ဘာေၾကာင့္နည္း။ ကဗ်ာမွဳေျမာက္မေျမာက္ထက္ အေရးႀကီးေသာ အခ်က္ကို ေျပာရပါမည္။

ကဗ်ာေဇာေစတနာျဖစ္ပါသည္။ အလကားသက္သက္ဆဲျခင္းမဟုတ္ပါ။ အမ်ိဳးသားမ်ားအတြက္ရင္ထုမနာဆဲျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေဒါသျဖစ္လို.ကဗ်ာတြင္ဆဲလိုကဆဲပါ။ ေဇာေစတနာကြာ လ်ွင္ ငေပါသာျဖစ္ပါမည္။

ဆဲထားေသာကဗ်ားမ်ားစြာ ျမန္မာ့သမိုင္းမွာရိွပါသည္။ ဦးေက်ာက္လံုးဆဲေသာ ကဗ်ာထက္ ဆရာေဖဆဲေသာကဗ်ာက ပို၍ နာမည္ႀကီးပါသည္။ ဦးေက်ာက္လံုး၏ ကဗ်ာေ့စတနာက ဆရာေဖ၏ ကဗ်ာေစတနာေလာက္ မခမ္းနားပါဟု အေၾကာင္းရင္းတစ္ခ်က္ျပလွ်င္ရပါသည္။

+++++++++

ကဗ်ာ ဆရာသည္ ဓမၼကထိကမဟုတ္ပါ။ သူ.ခံစားခ်က္ကို ပြင့္လင္းစြာေဖၚထုတ္ပါသည္။ ၀ိနည္းေတာ္မလိုပါ။ သူ.ကိုယ္သူ အကန္.သတ္မခံပါ။

အသိမ်ားပညာမ်ားသည္တခါတခါ ကဗ်ာဖြဲ.ေရးဖြဲ.ရာတြင္ အကန္.အသတ္ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ကဗ်ာႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အသိမ်ား၊ပညာမ်ားကို ေမ့ထားသည္ကေကာင္းပါသည္။

ထပ္ေျပာပါမည္။ ကဗ်ာသည္ ဘာသာစကားကိုမီဒီယမ္အျဖစ္သံုးရ၍ျဖစ္ပါသည္။ ပန္းခ်ီတြင္မေျပာရဲပါ။ ကဗ်ာမီဒီယမ္သည္ လူတိုင္းပါးစပ္မွေမြးကတည္းက သံုးလာေသာမီဒီယမ္ျဖစ္ပါသည္။

ကဗ်ာဆရာသည္ အကန္.အသတ္ျဖင့္ကဗ်ာမဖြဲ.ပါ။ ေမာ္ဒန္ျဖစ္ေအာင္ဟူ၍ ဇြတ္မဖြဲ.ပါ။ဖြဲ.သူမ်ားရိွပါမည္။ မေ၀ဖန္လိုပါ။

သို.သာ္ ကဗ်ာတြင္ ကဗ်ာအသိ၊ကဗ်ာပညာ သည္ လုပ္ယူ၍ မရေၾကာင္းကိုေျပာလိုပါသည္။ အသံုးျပဳပါမ်ား၍ ပါရမီျဖစ္လာလွ်င္ေတာ့ သံုးစြဲေကာင္းပါသည္။ အစတစ္ခုထုတ္လိုက္ျခင္းလည္းျဖစ္နိုင္ပါသည္။ ပို၍ရွဳပ္ေထြးေသာအစျဖစ္ပါသည္။ တကၠသိုလ္ဘုန္းနိုင္၏ “အျမင့္သို.အာရံု ညြန္.တက္ျခင္း(သို.မဟုတ္)ကဗ်ာ”ကို ျပန္ညႊန္းပါမည္။

အသိ ပညာ ဟူသည္ ေပတံႏွင့္တိုင္းတာ၍မရပါ။ ကဗ်ာဆရာသည္ ႏွလံုးအိမ္အတြင္းမွ အသိပညာႏွင့္သာ ကဗ်ာဖြဲ.ပါသည္။