“အေဖ့ေျပာပံုအရဆို ဒီလမ္းမႀကီးေအာက္က ခ်ိဳင့္ခြက္ႀကီးက တစ္ခ်ိန္က ျမစ္ေပါ့ေနာ္”

သားအဖႏွစ္ေယာက္ ခ်ိဳင့္တြင္းႀကီးအေပၚမွ ျဖတ္ထိုးထားေသာ ေျခတံမ်ားႏွင့္လမ္းမထက္ကေန၍ ေဆြးေႏြးေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။

“ဒါေပါ့ ငါ့သားရ… အရင္က ဒီျမစ္ႀကီးဟာ မင္းအေဘးေတြေခတ္တုန္းကဆို ေတာ္ေတာ္ႀကီး အသံုးဝင္ခဲ့တာကြ”

“အေဖ… ျမစ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကို ေရေပးေနတဲ့ဟာႀကီးလိုမ်ိဳးလား”

“ေဟ”

အေဖျဖစ္သူ အံ့အားသင့္သြားသည္။ ေရာ္… ဟုတ္သည္ပဲ။ သူေမြးတုန္းကေတာင္ ဗြက္အိုင္လိုလိုေလးပဲ ျမင္ခဲ့ဖူးသည္ကို သတိရသြားသည္။

“မဟုတ္ဘူးေလ… ဟိုဟာက ဆည္… ျမစ္ဆိုတာမ်ိဳးက စီးတယ္ကြ… ေနာက္ၿပီး..”

“ေနဦးအေဖ… အေဖ ခုနကေျပာသလို ဘာေတြအသံုးဝင္လဲဆိုတာ ရွင္းျပဦးေလ.. ”

“ေအး… ဒီျမစ္ႀကီး နဂိုက စီးေနတုန္းကဆိုရင္ အေဖတုိ႕ ဧရာဝတီတုိင္းႀကီးမွာ စပါးစိုက္ပ်ိဳးလို႕ရခဲ့တယ္လုိ႕ မင္းအဘိုးေျပာဖူးတယ္ကြ… စပါးစိုက္ေတာ့ တို႕တစ္တုိင္းျပည္လံုး ဆန္ေရစပါး ဖူလႈံႂကြယ္ဝခဲ့တယ္တဲ့ကြ… တစ္ခ်ိန္ကဆိုရင္ ျပည္သူျပည္သားေတြဟာ တုိ႕လုိ တျခားက အစားအစာကို အားကိုးစရာမလုိခဲ့ဖူးဘူးတဲ့ကြ… အေဖေတာင္ သိပ္မမီလုိက္ပါဘူးကြာ… မင္းတုိ႕အေဘး ေျပာခဲ့တာပဲ… ေနာက္ၿပီး ဒီျမစ္ႀကီး ကမ္းပါးတစ္ေလွ်ာက္မွာေနၾကတဲ့ ျပည္သူျပည္သားေတြဟာလည္း ဒီျမစ္ႀကီးက ငါးေတြကိုမွီခိုၿပီး စီးပြားေတြဘာေတြေတာင္ ျဖစ္လို႕တဲ့ကြ”

“ဒါဆို… တစ္ခ်ိန္က ဒီျမစ္ႀကီးက သိပ္အသံုးဝင္ခဲ့တာေပါ့ေနာ္ အေဖ… ဘာလို႕ ခုဆို ေရမရွိေတာ့တာလဲ”

“ငါ့သားရဲ႕… အဲလုိမေျပာရဘူးကြ… ျမစ္ေကာတယ္လို႕ေျပာရတယ္… မင္းအဘုိးေျပာဖူးတာေတာ့…”

အေဖက သားကို ဆက္လက္ရွင္းျပေနသည္။ သားငယ္သည္ ေခါင္းၿငိမ့္တစ္ခ်က္ ခါတစ္ခ်က္။ နားလည္တစ္ခ်က္ နားမလည္တစ္ခ်က္။ နားမလည္ခံႏိုင္ရုိးလား။ အေဖကိုယ္တိုင္ပင္ ဒီျမစ္ႀကီးေခတ္ေကာင္းစဥ္ကိုမမီခဲ့ဖူး။ ဒီေတာ့ မသိတဲ့လူက မတတ္တဲ့လူကို ရွင္းျပေနသလုိျဖစ္ေနေတာ့သည္။

သားအဖႏွစ္ေယာက္ေနာက္မွ ကားမ်ားအဆက္မျပတ္ သြားေနသည္။ သစ္ပင္ဆိုသည္မွာ မရွိ။ မီးမ်ားထိန္ထိန္ညီးေနသည္။ ေလယာဥ္ပ်ံမ်ားတဝီဝီ။ စက္႐ုပ္မ်ား အလုပ္လုပ္ေနသည္။

ေျခေထာက္တပ္လမ္းမႀကီးေအာက္မွ ခ်ိဳင့္ခြက္ႀကီးက အဆက္မျပတ္ ငိုေနေတာ့သည္။

၂၆.၉.၁၁ တြင္ ၿပီးသည္။
ေရႊနဒီေရးသည္။
တစ္ခ်ိန္က ဤတြင္ၿပီးသည္။