လူေတြအတြက္ ကံႀကမၼာက တေန့ကိုတရြက္သာလွန္ဖတ္ခြင့္ရိွတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ကိုစီစဥ္ထားျပီးသား…တဲ့။ဒီေတ့ာ ကိုယ္မသိနုိင္ေသးတဲ့အနာဂါတ္ဆိုတဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြထက္ ကိုယ္လွန္ခဲ့ဖူးတဲ့ အတိတ္ဆိုတဲ့စာမ်က္ႏွာေတြကို သာ   ပိုင္ဆိုင္ႀကရတာေပါ့…။အဲဒီ့ အတိတ္ဆိုတဲ့ စာမ်က္နွာေတြထဲမွာ  ကိုယ္ျပန္မလွန္ခ်င္ ၊ျပန္မေတြးခ်င္တဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြလည္းရိွခဲ့ဖူးမွာအေသအခ်ာပဲ..။ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ အတိတ္စာမ်က္နွာေတြထဲက ငယ္ငယ္တုန္းက ဆိုတဲ့ အပိုင္းအျခားစာမ်က္နွာေလးေတြက အခ်ိန္တိုင္းမွာ ျပန္လွန္ေတြးေတာေနခ်င္တဲ့ လြမ္းေမာဖြယ္အေႀကာင္းအရာေတြျဖစ္ခဲ့ပါတယ္..။

              ငယ္ငယ္တုနး္ကဆိုတဲ့ အထဲမွာမွ ကၽြန္မအတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ရဆံုးလုိ့ထင္မိတဲ့ အပိုင္းအျခားကေတာ့ အထက္တန္းမတက္ခင္အခိ်န္ထိေန့ရက္ေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ကၽြန္မဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက အပူအပင္ကငး္ကင္းနဲ့ကို ေနနိုင္ခဲ့တယ္လို့ဆိုနုိင္ပါတယ္..။ျပည့္စံုတယ္လို့မဆိုနုိင္ေပမယ့္  သာမန္ထက္အနည္းငယ္သာပိုတဲ့ သာမန္၀န္ထမ္းမိဘေတြရဲ့ အနည္းငယ္မွ်ေသာလစာနဲ့ ကၽြန္မ ဆိုတဲ့ ကေလးတေယာက္ရဲ့ ဘ၀ကေအးခ်မ္းခဲ့တာေတာ့အမွန္ပါ..။အခုေခတ္မွာ သိန္းေက်ာ္လစာရျပီး သားသမီးေတြကိုခက္ခဲစြာေမြးျမဴေနႀကရတာကိုႀကည့္ျပီး ကၽြန္မရဲ့ငယ္ဘ၀ကိုပိုျပီးတမ္းတမိပါတယ္..။ျပီးေတာ့ ငယ္ရြယ္လွတဲ့ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ကလည္း အလိုဆႏၵေတြ၊ေဒါသေတြ၊၀န္တိုမႈေတြ ကင္းစင္ေနခဲ့ပါတယ္…။စားခ်ိန္တန္ရင္ ရိွတာနဲ့ဗိုက္တင္းေအာင္စားျပီး  စာက်က္ခိ်န္မွာဘာေတြးေတာမႈေတြမွမပါဘဲစိတ္ပါလက္ပါက်က္လို့ ကစားရမယ့္အခ်ိန္မွာေတာ့အပူအပင္ကင္းကင္းနဲ့ကစားနုိင္တဲ့ လြတ္လပ္တဲ့ကေလးဘ၀ကိုရရိွခဲ့ပါတယ္…ကၽြန္မ၈တန္း၊ ၉တန္းမတက္ခင္အခ်ိန္အထိ က်ဴရွင္ဆိုတာကို မသိခဲ့ရိုးအမွန္ပါ…။နယ္ျမိဳ့ေလးတျမိဳ့ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မ၇ဲ့ ဇာတိျမိဳ့ေလးဟာ ျမိဳ့ႀကီးေတြမွာလိုက်ဴရွင္ေတြမိႈေတြေပါက္ေအာင္မေပါလွပါဘူး…။အတန္းထဲမွာသင္တဲ့စာကို နားလည္ေအာင္လို္က္မွတ္ျပီးကိုယ့္ဘာသာျဖစ္ေစ မိဘေတြရဲ့အကူအညီနဲ့ျဖစ္ေစ ႀကိဳးစားက်က္မွတ္ရတာပါ..။ျပီးေတာ့ကၽြန္မရဲ့ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြကိုလညး္ကေလးပီသစြာကုန္ဆံုးခဲ့ရပါတယ္..ျမိဳ့ႀကီးေတြမွာလို ကြန္ျပဴတာသင္တန္းေတြ၊ဘာသင္တန္းညာသင္တန္းေတြမရိွတဲ့ကၽြန္မရဲ့ျမိ်ဳ့ေလးရဲ့ေႏြအပူေအာက္မွာေနာက္တတန္းမွာသင္မယ့္စာအုပ္ေတြကိုဟုိလွန္ဒီလွန္လွန္ရင္းနဲ့ပဲ ကမ္းကုန္ေအာင္ကစားခဲ့ဖူးတာေပါ့..။အခုမ်ားက်ေတာ့ တကၠသိုလ္ဆိုတဲ့ေက်ာင္းကိုေရာက္ခါမွ က်ဴရွင္ဆိုတာႀကီးကို သဲသဲမဲမဲလုိက္တက္ေနတဲ့အတန္းေဖာ္ေတြႀကားမွာတေယာက္တညး္အူေႀကာင္ေႀကာင္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္…။

                         ကၽြန္မငယ္ငယ္တုန္းက တကၠသိုလ္ဆိုတာႀကီးကေန အဆင့္ေကာင္းေကာင္းနဲ့ဘဲြ့တခုကိုရျပီးရင္လူ့ေလာကႀကီးမွာလူရာ၀င္၀င္နဲ့ အလုပ္တခုကိုတင့္ေတာင့္တင့္တယ္ ရနုိင္တယ္၊ပညာရိွလွ်င္သူ့၀န္ထမ္းမျဖစ္ဘဲအရာရာကိုလြယ္ကူစြာျဖတ္ေက်ာ္နုိင္မယ္လုိ့ကိုယ့္အေတြးနဲ့ကိုယ္ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးတဲ့အခိ်ဳ့ေသာအယူအဆေတြဟာလည္းအခုမ်ားက်ေတာ့တက္တက္စင္ေအာင္လဲြျပီးရယ္စရာေတာင္ျဖစ္ေနပါေသးတယ္..။အသက္ေမြး၀မ္းေႀကာင္းတကၠသိုလ္ဆိုတဲ့ေခါငး္စဥ္ေအာက္က တကၠသိုလ္ႀကီးေတြကေနဘဲြ့တခုကိုအခိ်န္ေတြ၊ခြန္အားေတြ၊ေငြေတြအမ်ားႀကီးရင္းႏွီးျပီးေက်ာငး္ျပီးသြားတဲ့အခါမွာ အလုပ္တခုကိုဖတ္ဖတ္ေမာေအာင္ရွာရတဲ့ အကိုအမေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုျမင္၇ပါမ်ားလာေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းကအေတြးေတြကိုနာနာက်ည္းက်ည္းေလး ျပံဳးမိပါတယ္…။

                                ကၽြန္မအသက္ဟာ လာမယ့္ဒီဇင္ဘာမွာ ၂၀တင္းတင္းျပည့္ေတာ့မွာပါ…။လူငယ္ဆိုတဲ့ေ၀ါဟာရနဲ့ညီတဲ့ တက္ႀကြမႈေတြ၊နိုးႀကားမႈေတြဟာ အသက္ရလာတာနဲ့အမွ်ထူးဆန္းစြာေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရတယ္..။ကိုယ္ႀကိဳးစားသမွ်ကအရာမထင္တာေတြမ်ားလာတဲ့အခါ….ခဲြျခားဆက္ဆံမႈေတြကို အခါေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားႀကံဳလာရတဲ့အခါ…..အလြယ္လမ္းလိုက္တဲ့သူေတြႀကားမွာအူေႀကာင္ေႀကာင္ျဖစ္ရပါမ်ားလာတဲ့အခါ….ေငြဆိုတာႀကီးကလူေတြရဲ့ ပညာေရးမွာပါက်ယ္က်ယ္ျပန့္ျပန့္ေနရာယူေနတာကိုတျဖည္းျဖည္းသေဘာေပါက္လာတဲ့အခါေတြမွာ စိတ္ဓာတ္ေတြဘုန္းဘုန္းလဲလို့ ဘာမွလုပ္ခ်င္စိတ္မရိွေလာက္ေအာင္က်ဆံုးေနတဲ့အခ်ိန္ေတြဆိုရင္ကၽြန္မငယ္ငယ္ကအတန္းထဲမွာ အမွတ္အမ်ားဆံုးရဖို့အတြက္ရိုးရိုးသားသားႀကိဳးစားခဲ့ဖူးတဲ့စိတ္ေတြကိုျပန္လြမ္းမိတယ္…။ရိုးရိုးရွင္းရွင္းနဲ့ဘ၀ကိုျဖတ္သန္းခဲ့ရလို့မ်ား မာယာမ်ားလွတဲ့ေလာကနဲ့လူေတြရဲ့ႀကားမွာ ေနသားမက်ဘဲျဖစ္ေနရတာလားေတာ့မသိပါဘူး…။ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ေဒါသဆိုတာကတကယ့္ကိုရွားပါးတဲ့အရာပါ…သူငယ္ခ်ငး္ခ်င္းစိတ္ေကာက္တယ္ဆိုတာမိ်ဳးေတာ့ရိွခဲ့ေပမယ့္ မျမင္ခ်င္ေလာက္ေအာင္မုန္းျပီးေဒါသထြက္ရတာမိ်ဳးေတာ့မ၇ိွခဲ့ပါဘူး…။အခုမ်ားေတာ့ ကိုယ့္အေပၚမွာ မေကာင္းျမင္တတ္တဲ့အေပါင္းအသင္းမဆန္တဲ့သူေတြေႀကာင့္ေဒါသဆိုတာကေန့စဥ္သံဳးလိုေတာင္ျဖစ္ေနရျပီ…။လိုခ်င္တပ္မက္မႈဆိုတာဟာငယ္ငယ္္တုန္းကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းစီးလာတဲ့ဖိနပ္လွလွေလးတရန္ေလာက္ပါပဲ…အခုေတာ့သူမ်ားကိုင္ေနတဲ့စမတ္ဖုန္းအဆင့္ကိုေရာက္ေနျပီ…။ငယ္စဥ္ကျဖဴစင္လြန္းတဲ့အေတြးအေခၚေတြဟာလည္း အခုေတာ့ေလာကရဲ့သူစိမ္းဆန္မႈေတြနဲ့အတူအလိုက္သင့္အေရာင္ေျပာင္းခဲ့ရပါေတာ့တယ္..။

                               လြမ္းခဲ့ဖူးတဲ့ ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုတဲ့အတိတ္ေတြထဲမွာ အတူေပ်ာ္ရႊင္စြာပညာသင္ရင္းေပါင္းေဖာ္ခဲ့တဲ့ငယ္သူငယ္ခ်ငး္ေတြလည္းအပါအ၀င္ပါပဲ…။၁၀ တန္းဆိုတဲ့အရာႀကီးကကၽြန္မတို့သူငယ္ခ်ငး္ေတြကို မဆံဳနုိင္ေလာက္ေအာင္ေ၀းကြာေစတတ္တဲ့အရာမွန္းမသိနုိင္တုန္းကေတာ့တသက္တာလံဳးမွာ သူငယ္ခ်ငး္ေတြနဲ့အတူ၇ိွနုိင္မယ္လို့ရူးရူးမိုက္မုိက္  ေပ်ာ္ခဲ့ႀကဖူးတယ္…။ဟိုမမီဒီမမီအမွတ္နဲ့ေမ်ာက္သစ္ကုိင္းလြတ္ခဲ့တဲ့ကၽြန္မဟာအားလံဳးနဲ့ေ၀းရာ မႏၱေလးျမိဳ့ႀကီးကိုေ၇ာက္လာျပီးကၽြန္မရဲ့ခ်စ္သူငယ္ခ်ငး္ေတြကေတာ့ မေကြးမွာေက်ာင္းတက္သူတက္၊ကၽြန္မတို့ျမိဳ့ေလးမွာအလုပ္လုပ္သူလုပ္နဲ့ ရိွခဲ့ႀကပါတယ္..။ကြာျခားလြန္းတဲ့ခရီးမိုင္ေတြနဲ့ ေ၀းကြာျခင္းအခ်ိန္ေတြမ်ားခဲ့ေတာ့ ကၽြန္မသူငယ္ခ်ငး္ေတြရဲ့ေႏြးေထြးမႈေတြေလ်ာ့သြားတာကသိပ္ေတာ့မဆန္းလွပါဘူး..။ျမိဳ့ကိုျပန္ေရာက္ရင္သူငယ္ခ်င္းေတြဆိီကိုသတိတရနဲ့သြားလည္တဲ့ကၽြန္မဟာ သူတို့နဲ့အတူျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးတဲ့ငယ္ငယ္ကဘ၀ေတြကိုတမ္းတေနဆဲဆိုတာသူတို့သိမွာပါ….။ေပ်ာ္ရႊင္စရာလို့လူေတြထင္တဲ့အရာေတြနဲ့ျပည့္ေနတဲ့ ျမိဳ့ျပဆိုတာႀကီးဟာကၽြန္မအတြက္ေတာ့လူသားေတြရဲ့စက္ရုပ္ဆန္စြာေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြပါပဲ…။ေရႀကည္ရာျမက္ႏုရာဆိုတဲ့စကားရဲ့အနက္ကိုငယ္ငယ္က သိပ္နားမလည္ခဲ့ဘဲ ေရႀကည္ရာျမက္ႏုရာကိုေျပာင္းေ၇ႊ့တာဟာအခက္အခဲဆိုတာရိွမယ္လို့ေတာင္မထင္မိခဲ့ဘူး..။အခုေတာ့အဲဒီ့ေရႀကည္ရာျမက္ႏုရာဆိုတဲ့ေနရာဟာ ကိုယ့္ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြနဲ့ႀကင္နာျခင္း၊ေႏြးေထြးျခင္းေတြရိွတဲ့ပါတ္၀န္းက်င္ကိုစေတးျပီးေငြအတြက္သက္သက္နဲ့စက္ရုပ္ဆန္ေနရတဲ့ေနရာဆိုတာကိုသိလာ၇ပါျပီ..။တကယ္တမ္းေက်ာင္းမျပီးေသးလို့ လုပ္ငန္းခြင္ကိုမ၀င္ရေသး၊လူ့ေလာကအေႀကာင္းကိုမသိေသးေပမယ့္ လူ့ေလာကက မႀကာေတာ့တဲ့ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ ကၽြန္မဆိုတဲ့မအူမလည္ ဘဲြ့့ရခါစခ်ာတိတ္မကိုသင္ခန္းစာေကာင္းေကာင္းေပးဖို့အဆင္သင့္ပဲဆိုတာကို ကၽြန္မႀကိဳျမင္နုိင္ပါတယ္…။အခက္အခဲဆိုတာကေတာ့ လူတိုင္းေတြ့မွာပါပဲ..စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာရင္အခက္အခဲတိုင္းကိုေက်ာ္ျဖတ္နုိင္မွာပဲလို့ငယ္ငယ္ကေတြးခဲ့ဖူးတယ္..။ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း အခက္အခဲတိုင္းကို စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာစြာနဲ့ေက်ာ္ျဖတ္နိုင္မယ္လို့ခိုင္မာစြာယံုခဲ့မိတယ္..။ဒါေပမယ့္ အထက္တန္းေအာင္ျပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ကၽြန္မရဲ့စိတ္ဓာတ္ကိုတတိတိနဲ့တိုက္စားခဲ့တဲ့အခက္အခဲဆိုတဲ့အရာေတြႀကားမွာေသြးပ်က္ခဲ့ရတယ္…။ငယ္ငယ္က ညေတြကႀကယ္ေတြပိုစံုသလိုခံစားေနရတယ္…။ညေတြတိုင္းမွာ ေမေမေျပာတဲ့ပံုျပင္ထဲကအတုယူဖြယ္ေကာင္းတဲ့ပညာရိွေတြကိုအားက်အတုယူရင္း ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ရတဲ့ေန့ေတြကို အနာဂါတ္ဆိုတဲ့အခိ်န္မွာ ပညာရွင္ပီသစြာအသက္ေမြးနုိင္ပါ့မလားလို့ေတြးမိတိုင္းအိပ္မေပ်ာ္ျဖစ္ခဲ့၇တဲ့ေန့ေတြေရာက္တိုင္းျပန္လိုခ်င္မိခဲ့တယ္…။ကၽြန္မတို့ဟာအသက္ႀကီးလာတာနဲ့အမွ် ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြဆိတ္သုဥ္းခဲ့၇တယ္…။ဖာသိဖာသာေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့သူေတြကေတာ့ဘ၀ဆိုတာကသိပ္မဆန္းဘူးလို့ထင္ေကာင္းထက္နုိင္ပါတယ္…။ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ဘ၀ဆိုတာက က်ယ္ေျပာလြန္းလွတယ္…။ေလာဘေတြ၊ေဒါသေတြ၊ေမာဟေတြ၊၀န္တိုမႈေတြကိုမလိုခ်င္လည္း အသက္ရတာနဲ့အမွ်အဲဒီ့မလုိခ်င္တဲ့အ၇ာေတြက ကၽြန္မဆီမွာစုပံုလာေတာ့တယ္……။

                                                 လူေတြအတြက္ ကံႀကမၼာက တေန့ကိုတရြက္သာလွန္ဖတ္ခြင့္ရိွတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ကိုစီစဥ္ထားျပီးသား…တဲ့။ဒီေတ့ာ ကိုယ္မသိနုိင္ေသးတဲ့အနာဂါတ္ဆိုတဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြထက္ ကိုယ္လွန္ခဲ့ဖူးတဲ့ အတိတ္ဆိုတဲ့စာမ်က္ႏွာေတြကို သာ   ပိုင္ဆိုင္ႀကရတာေပါ့…။အဲဒီ့ အတိတ္ဆိုတဲ့ စာမ်က္နွာေတြထဲမွာ  ကိုယ္ျပန္မလွန္ခ်င္ ၊ျပန္မေတြးခ်င္တဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြလည္းရိွခဲ့ဖူးမွာအေသအခ်ာပဲ..။ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ အတိတ္စာမ်က္နွာေတြထဲက ငယ္ငယ္တုန္းက ဆိုတဲ့ အပိုင္းအျခားစာမ်က္နွာေလးေတြက အခ်ိန္တိုင္းမွာ ျပန္လွန္ေတြးေတာေနခ်င္တဲ့ လြမ္းေမာဖြယ္အေႀကာင္းအရာေတြျဖစ္ခဲ့ပါတယ္..။