အခ်ိန္ေတြက တစ္ေရြ ့ေရြ ့နဲ ့ကုန္ဆံုးလာလိုက္တာ ခုဆို ၇နွစ္ေတာင္ ရွိခဲ ့ျပီ။ ဘ၀မွာ လြမ္းစရာေတြ အမွတ္ရစရာေတြ ထင္က်န္ရစ္ေစခဲ ့တာ ျပီးခဲ ့တဲ ့ ၇ႏွစ္ဆိုတဲ ့ အခ်ိန္ရဲ ့ေရွ ့ကေန ့ရက္ေတြဆီမွာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက တစ္ကယ္ကို ကေလးဆန္ျပီး တက္ၾကြေနတယ္ဆုိ႕ရင္ မမွား နိင္ပါဘူး။ အရာရာကို နွလံုးသားနဲ ့ဆံုးျဖတ္တတ္ခဲ ့တဲ ့ အခ်စ္သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္ပံုစံေပါ့။ ဒါေပမဲ ့ အဆင္ေျပမွဳဆိုတာ ဘာလဲလို ့ေမးယူရေလာက္ေအာင္ လံုး၀ အဆင္မေျပခဲ ့တဲ့ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ပဲ  မွတ္တမ္းတင္က်န္နို္င္ခဲ ့တယ္။ ဒါေပမဲ ့ ေပ်ာ္ပါတယ္ ပံုျပင္ထဲမွာ မင္းသားမျဖစ္လိုက္ရေပမဲ ့ ငါကလူဆိုးၾကီးလည္း မျဖစ္ခဲ ့ရေတာ့ ကံေကင္းခဲ ့ပါေပါ့။ ဒါေပမဲ ့ေသခ်ာတာကေတာ့ အဲဒီအခိ်န္က ေတာ္ေတာ္ေလးကို ကေလးဆန္ျပီး မရင္ ့က်က္ခဲ ့တာကို ေတြးမိရင္ ရွက္ရမယ္ဆိုတာထက္  ၀မ္းနည္းမိတယ္။ ခုေရာ ငါေတာ္ေတာ္ ရင့္က်က္ေနျပီလားဆိုတာ အခ်ိန္တိုင္းဆန္းစစ္ျပီး ေမးခြန္းျပန္ထုတ္ေနရတယ္။ ဘာလို ့လဲဆို ငါဆိုတဲ ့ကၽြန္ေတာ္ဟာ ပ်င္းတဲ ့ေနရာမွာ နွစ္ေယာက္မရွိလို ့ေလ။ ၂၄ နွစ္ဆိုတဲ ့အသက္အပိုင္းအျခားဟာ တစ္ကယ္ကို လူၾကီးေပါက္စျဖစ္ေနျပီဆိုရမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ ့ခုထိ အေမ့ရင္ခြင္ကို တမး္တေနဆဲပါပဲ။ အေ၀းေရာက္ေနတဲ ့ အခ်ိန္မွာ လုပ္စရာေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားတယ္ဆိုတာ သိလာရသလို ဘ၀ရဲ ့လက္ေတြ ့ဆန္တဲ ့ အေမးအေျဖေတြကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ပါ၀င္ပက္သက္ ေနရေတာ့ ခုဆို ေဒါင္က်က် ျပားက်က် မဟုတ္ေတာင္ အလုိက္အထိုက္ေတာ့ ေနတတ္ေနျပီဆိုရမယ္။  အင္းဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေသခ်ာတာကေတာ့ ညတိုင္းအေမနဲ ့အေဖကိုေတာ့ သတိရမိတယ္။ ကၽြႏ္ေတာ့ဘ၀မွာ အခ်ိဳျမိန္ဆံုး ေန ့ေတြကိုအမ်ားဆံုး ေပးခဲ တ့ာအေဖနဲ ့အေမဆိုတာ စဥ္းစားစရာေတာင္ မလိုပါဘူး။ အေမ ့ရဲ ့ ထမင္းစားေလသား၊ ေစာေစာအိပ္၊ ေရခ်ိုဳး  ဆိုတဲ ့ဒီရိုးရွင္းတဲ ့ စကားစုေလးေတြက ကၽြန္ေတာ့ အတြက္ေတာ့ တန္ဖိုးမျဖတ္နိုင္တဲ ့ကဗ်ာတိုေလးေတြအျဖစ္ နွလံုးသားနဲ ့မွတ္ညဏ္ထဲမွာ ရွင္သန္ေနလ်က္ပါ။ လြမ္းလိုကိတာ အေမနဲ ့အေဖရယ္….