သတိရလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရနံေခ်းဝေနတဲ့ဆြမ္းစားေဆာင္ေရွ႕မွာကြၽန္ေတာ္ေရာက္ေနတယ္။ အျဖဴေရာင္ရွပ္အက်ႌဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အသက္သုံးဆယ္ေက်ာ္ကိုယ္ခႏၶာနဲ႔ မေတာ္ေတာ့ဘူး။ က်ပ္ေနၿပီ။ ေက်ာင္းစိမ္းပုဆိုးကလည္း ခါးနဲ႔ဆိုု ကြင္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးျဖစ္လို႔။ ေျခသလုံးေတြေပၚတဲ့အထိ အနံကတိုေနၿပီ။ ေက်ာင္းထဲမွာ႐ုုပ္ရင့္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ပဲရွိေနၾကတယ္။ စာေမးပြဲခန္းလိုု႔ သတိျပဳမိလိုက္မိၿပီး စာသင္ခုံေပၚကအေျဖလႊာစာရြက္ကို က်က်နနေဘးမ်ဥ္း တား၊ ေမးခြန္းစာရြက္ကိုု ဖတ္ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ေခါင္းထဲခ်ာခ်ာလည္သြားတယ္။

“ဒါဇီဝေဗဒေမးခြန္းပဲ” ….. အစအဆုံးေျဖႏိုင္လားမေျဖႏိုင္ခဲ့လား မသိလိုက္ခင္မွာပဲ ဆြမ္းစားေဆာင္ရဲ႕အျပင္ဘက္ အင္ၾကင္းပင္ေအာက္ မွာေရာက္ေနတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သတိျပဳမိတယ္။ ကမာၻေက်ေပမဲ့ ဥဒါန္းမေက်ဘူးဆိုတဲ့အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔ အလယ္တန္းသမိုင္းဆရာမရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြကစူးရဲေတာက္ပလိုု႔။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္အျပစ္ရွိသူလိုမ်ိဳး ခံစားလိုက္ရတယ္။

စိတ္ေမာလိုက္တာ။

…..

မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္း ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ႔ လွ်ာကေလးကိုမၾကာခဏထုတ္ျပေလ့ရွိတဲ့ေကာင္မေလး ကိုယ့္ဘက္ေလွ်ာက္လာတာ ကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ျပံဳးျပလိုက္တယ္။မိုးဖြဲဖြဲေလးတစ္စက္ႏွစ္စက္က်လာတယ္။ လြမ္းသလိုလို။ စီးကရက္ တစ္လိပ္ကို ေက်ာင္းအျပင္ဘက္မွာ ေျပးဝယ္ၿပီး အဆုတ္ထဲနက္နက္ပ်ံ႕သြားေအာင္ ႐ႈိက္လိုက္မိတယ္။ ေကာ္ဖီခါးခါးက ပိုခါးေနသလိုပဲ။ ေက်ာင္းေရွ႕တည့္တည့္ကလမ္းၾကားမွာ ျဖစ္သလိုအမိုးမိုးထားတဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကေလးထဲမွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းရယ္။ ဘယ္သူမွမရွိၾကဘူးလား? ဆိုင္ရွင္ေရာ? စားပြဲထိုးေလးေရာ? ဒါျဖင့္ ခုေသာက္ေနတဲ့စီးကရက္နဲ႔ ေကာ္ဖီခါးခါး တစ္ခြက္ကဘယ္နားကေရာက္လာပါလိမ့္?

….

မိုးတိတ္သြားျပန္ၿပီ။ ဘတ္စ္ကားအဝမွာတြယ္စီးလာေတာ့ လမ္းတေလွ်ာက္ ပန္းအဝါပြင့္တဲ့အစိမ္းေရာင္ခ်ဳံဖုတ္ေတြ ရိပ္ကနဲရိပ္ကနဲ။ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္နဲ႔။ ေဆာင္းရနံ႔ဆိုင္ထဲကဘီယာတစ္ခြက္၊ ရမ္တစ္ပက္ေရာၿပီးေမာ့လိုက္တဲ့အခါ လည္ေခ်ာင္းထဲ၊ ရင္ထဲ တျဖည္းျဖည္းေႏြးလာတာ သတိရမိတယ္။ ၿပီးေတာ့စီးကရက္နဲ႔အရက္ကို တၿပိဳင္နက္ျဖတ္လိုက္တာ ေျခာက္ႏွစ္ ရွိၿပီဆိုတာလည္းဖ်တ္ခနဲသတိရလိုက္တယ္။

မ်က္ရည္ေတြ? ငါမငိုသင့္ဘူး။

…

…

ထုံးစံအတိုင္းေက်ာင္းကို ေနာက္က်မွေရာက္ျပန္ၿပီ။ ေဒါက္တာတင့္ဆန္းရဲ႕ အသံတိုးတိုးကို သီေရတာထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္ၾကားေနရလိုု႔။ ေလွခါးအတိုင္းတက္အလာ အေပၚထပ္ကဆင္းလာတဲ့ဆရာစိုးနဲ႔အေတြ႕ ဆရာကေမးဆတ္ျပတယ္။

စာသင္ခန္းထဲမွာဘယ္သူမွမရွိျပန္ဘူး။

…

…..

ဆာ့ကစ္ျပားကိုခပ္သုတ္သုတ္ခဲေဆာ္အၿပီးသတ္ဖို႔လုပ္တယ္။

အထင္ေသးတဲ့မ်က္လုံးမ်ား

စတင္ခ်ိန္ေနာက္က်တာသက္သက္ပါ ညံ့လို႔ေတာ့မထင္နဲ႕

ေခါင္းကိုငုံ ့ထားမိတယ္။

……..

ေခါင္းျပန္ေမာ့လိုက္ေတာ့ ဂ႐ုတစိုက္ရွိလွတဲ့ေစတနာမ်က္ဝန္းေတြကို ရင္ဆိုင္လိုက္ရတယ္။ ရင္ထဲမွာေႏြးလိုက္တာ။ အျပင္မွာမိုးသံတေဝါေဝါနဲ႔ သည္းလာျပန္ၿပီထင္တယ္။ ကြန္ပ်ဴတာကိုအိတ္ထဲထည့္သိမ္းလိုက္ရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အမွတ္တမဲ့ျပန္အၾကည့္မွာ အက်ႌအျဖဴအစိမ္းနဲ႔ မဟုတ္ေတာ့တာကိုသတိျပဳမိတယ္။

….

….

ဓာတ္ေလွကားထဲေျပးဝင္ ေျမညီထပ္ခလုပ္ကိုႏွိပ္လိုက္ေတာ့ၿငိမ့္ခနဲဆင္းသြားတယ္။

ေျခာက္…

ငါး….

ေလး….

သုံး….

ႏွစ္….

တစ္

….

……..

အျပင္ဘက္ကိုလွမ္းထြက္လိုက္ေတာ့မိုးကတိတ္ေနၿပီ။

ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အျပာေနာက္ခံမွာစိတၱဇဆန္ဆန္ တိမ္မွ်င္အျဖဴလႊလႊမ်ား။

ခဏေတာ့ အရသာခံ ေငးၾကည့္ေနမိေသးတယ္။

စိတ္ထဲစာေမးပြဲေျဖရမယ့္ကိစၥကို႐ုုတ္တရက္သတိရလာတယ္။

ေကာင္းကင္ကိုၾကည့္ေနရာကလႊဲဖယ္ၿပီးေရွ႕တည့္တည့္ကိုျပန္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ .…

….

….

….

….

ေရနံေခ်းဝေနတဲ့ဆြမ္းစားေဆာင္ေရွ႕မွာကြၽန္ေတာ္ေရာက္ေနတယ္။ အျဖဴေရာင္ရွပ္အက်ႌဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အသက္သုံးဆယ္ေက်ာ္ကိုယ္ခႏၶာနဲ႔ မေတာ္ေတာ့ဘူး။ က်ပ္ေနၿပီ။ ေက်ာင္းစိမ္းပုဆိုးကလည္း ခါးနဲ႔ဆို ကြင္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးျဖစ္လို႔။ ေျခသလုံးေတြေပၚတဲ့အထိအနံကတိုေနၿပီ။

ဩၿမိဳင္

Ref: http://www.mediafire.com/?g8zfx92c7t1124o

Thanks to KSL and Ma Lay May